Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στους καλύτερους του Θρύλου μας κατά την διάρκεια των 21 ετών της Euroleague, φτάνουμε στην πιο σημαντική και δύσκολη να καθοριστεί θέση στο παγκόσμιο μπάσκετ, τους Power Forward ή 4άρια. Φυσιολογικό να την απέφυγαν όλοι και να χρειάστηκε να αναλάβω ως ατρόμητος και απρόσβλητoς από προσδοκίες για σοβαρό μπασκετικό κείμενο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Στην καταγραφή αυτή εξετάζουμε:
1. Ποιος είχε την υψηλότερη απόδοση σε μια χρονιά (PIR),
2. Ποιος είχε υψηλότερο PIR στην καριέρα του στον Ολυμπιακό (Avg PIR),
3. Ποιός συμμετείχε σε περισσότερους αγώνες (Career Games),
4. Ποιός είχε το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής (Avg Mins),
5. Ποιός είχε το υψηλότερο Avg USG% (δηλ. ολοκλήρωσε τα περισσότερα plays της ομάδας όσο αγωνιζόταν),
6. Ποιός παίκτης προσέφερε στατιστικά περισσότερες νίκες (Win Shares),
7. Και τέλος ποιος συμμετείχε περισσότερο στις επιτυχίες της ομάδας (Success). Για αυτό τον υπολογισμό δίνουμε 1 πόντο για παρουσία στην Regular Season, 2 pts για τα Play Off, 4 pts για το Final4, 8 pts για συμμετοχή σε τελικό και 16 pts για κατάκτηση τίτλου. Σε κάθε κατηγορία o αριθμός των αγώνων που ο κάθε παίκτης συμμετείχε υπολογίζεται ξεχωριστά. Έτσι πχ αν κάποιος αγωνίστηκε μόνο 1 χρονιά σε 15 αγώνες από τους 20 που έδωσε η ομάδα και έφτασε μέχρι το F4 υπολογίζουμε (4×15/20) = 3 success points. Αν αγωνίστηκε περισσότερα χρόνια υπολογίζουμε και αθροίζουμε για όλες χρονιές ξεχωριστά. Για το τέλος έχουμε ένα και μοναδικό φίλτρο και αυτό είναι ο παίκτης να έχει συμμετάσχει σε τουλάχιστον 10 αγώνες με τον Ολυμπιακό (και αυτό το κάναμε ώστε η λίστα να μην είναι ατελείωτη.
26. Kim Tillie
Ο «ειδικοδυναμίτης» που δεν πέρασε καν την βδομάδα προσαρμογής. Ο χαλκέντερος, μέχρι να παίξει με τον Θρύλο μας, δυναμικός forward, αναμενόταν να δώσει σκληράδα, ύψος, άμυνα και κανά τρίποντο, ερχόμενος από μια καλή τριετία στην Baskonia. Μια, καλή στα χαρτιά λύση, για να έρχεται πίσω από τον Πρίντεζη, κάτι που θα δούμε να επαναλαμβάνεται για αρκετούς σε αυτόν τον κατάλογο, καθώς αποτελούσε ένα σταθερό ζητούμενο για μια οκταετία. Δεν κατάφερε να προσφέρει πολλά, λόγω του τραυματισμού του, αλλά και του πλαισίου που ανέδειξε τα μειονεκτήματά αντί για τα πλεονεκτήματά του.
25. Ivica Jurkovic
Αλήθεια, δεν θυμάμαι τίποτα από δαύτον. Λες και δεν έπαιξε ποτέ. Μπορώ να έχω βοήθεια του κοινού;
24. Mat Nielsen
Το «καγκουρό» που δεν τις έπαιξε. Ο Mat ήρθε για να δώσει σκληράδα και άμυνα πίσω και δίπλα από τους μαλακούς Μαυροκεφαλίδη και Erceg, κάποιοι κακεντρεχείς θα ψιθυρίσουν εξαιτίας μανατζεροδουλειάς. Εμένα, πριν να έρθει, μου άρεσε το ότι ήταν καλός πασέρ, αλλά στην ομάδα του ’11 αυτό δεν ήταν και ιδιαίτερα αναγκαίο. Τραυματίστηκε, δεν βρήκε ποτέ ρυθμό, δεν έπαιζε τον περισσότερο καιρό στο ελληνικό πρωτάθλημα, μια υποσημείωση στην ιστορία του Θρύλου μας, ο νυν προπονητής των Austin Spurs.
23. Ryan Stack
O “Αρειανός” «Βορειομακεδόνας» που ήρθε στην ομάδα του Machas να παίξει πίσω από τον Zizic. Με μια καλή τετραετία πίσω του, φτάνοντας να γίνει αρχηγός στον Άρη, με τίτλους και ευρωπαϊκά, ήταν μια καλή επιλογή. Σε μια εποχή βέβαια που δεν υπήρχε το χάος μετά τους αιώνιους και Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, ΑΕΚ, Πανιώνιος, Μαρούσι κλπ., μπορούσαν ακόμα να προσφέρουν παιγμένους παίκτες σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο. Χαρακτηριστική φιγούρα, με το περιμετώπιο και τα μακριά μαλλιά, με παιχνίδι μπρος-πίσω, ήταν τίμιος προσφέροντας αυτά που έπρεπε για τον ρόλο του. Θα τον θυμόμαστε και για αυτό:
22. Kyle Wiltzer
Πολλά κιλά μπάσκετ σε λίγα και αδύναμα κιλά κορμιού. Το παιδί του Greg των χρόνων της αθωότητας, ήρθε στα χασομέρια της off season του ’17, σε μια κίνηση που προσωπικά δεν κατάλαβα. Σουτάρα, ωραίο footwork, γλυκιά μπασκετική κίνηση και μυαλό, στην άμυνα είχε την διάθεση και σκληρή νοοτροπία για hustle και rebounds. Όμως, τίποτα από αυτά δεν υποστήριζε κάπως το κορμί του, που ήταν αδύναμο και αργό. Βοήθησε με άμεσο σκορ σε κάποια ματς, προσπάθησε και στο game 4 των P.O. με την Zalgiris, όπου πήγαμε με μισή ομάδα. Τον γούσταρα, δεν έκανε, συνεχίζει καλά την καριέρα του σε χαμηλότερο επίπεδο. Θα τον θυμάμαι για τα πάντα έτοιμα να οπλίσουν χέρια και για τα χορευτικά του κάτω από το καλάθι.
21. Βαγγέλης Σκλάβος
Στο σχεδόν ζενίθ του συνάντησε το σχεδόν ναδίρ του Θρύλου μας και έτσι έγινε το ταίριασμα. Καλός και σκληρός παίκτης αλλά όχι για το επίπεδο, έστω και για αυτό στο οποίο είχαμε υποχωρήσει τότε. Έζησε το όνειρο σε συσκευασία εφιάλτη, έδωσε ό,τι είχε, έκανε και καλά ματσάκια, συνέχισε κάνοντας και διεθνή καριέρα, ας συνεχίσουμε και μεις.
20. Augustine Rubit
Ένας tweener στην πιο δύσκολη θέση για δαύτους, το 4-5. Άλλη μια ακατανόητη έλευση, στο πλαίσιο των παραφυσικών φαινομένων στον Θρύλο μας 3-4 χρόνια τώρα, καθώς ήρθε το καλοκαίρι του ’19 στην θέση του αρκετά όμοιου Zach Leday. Ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, μου άρεσε πολύ στην Bamberg. Σε εμάς δεν έδωσε κάτι το διαφορετικό και μάλλον όχι κάτι καλύτερο από τον Zach. Με την έλευση του coach Bφάνηκε να βρίσκει ρόλο, θεώρησα ότι μπορεί και να έμενε, όμως η πρόωρη λήξη της χρονιάς λόγω covid-19 δεν τον βοήθησε. Ή και τον βοήθησε να γλιτώσει από μας, προχωράμε.
19. Νίκος Μπάρλος
Ο συμπαθέστατος Αχαιός ήρθε σε μια εποχή που η ομάδα γέμιζε σιγά σιγά ποιότητα, για να δώσει πράγματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είχε μια σχετική ποιότητα αλλά δεν είχε το κορμί. Την πρώτη χρονιά βοήθησε, την δεύτερη έμεινε πίσω στο rotation και φυσιολογικά αποχώρησε μετά. Σε όλες τις ομάδες του προσέφερε σε επίπεδο Α1. Έμεινε στην οικογένεια του Ολυμπιακού και είναι τώρα προπονητής στην Αναπτυξιακή ομάδα.
18. Jean-Charles Livio
Ο λεβιές που δεν μας άλλαξε ταχύτητα. Όχι ότι αυτό περιμέναμε από τον Γάλλο, αλλά στον αλλοπρόσαλλο, για να μη πω τίποτα βαρύτερο, φετινό Ολυμπιακό μας δεν εκμεταλλευτήκαμε τα στοιχεία του, πχ το μέσης απόστασης σουτάκι του. Άλλος ένας διπλοθεσίτης στο 4-5, ίσως καλύτερος για “5”, σίγουρα ένας παίκτης που αν βρει ρόλο τώρα που παραμένει (;) θα προσφέρει πολλαπλώς θετικά.
17. Δημήτρης Αγραβάνης
Μεγάλο ταβάνι, κολλημένη στο πάτωμα νοοτροπία. Ο Μητσάρας είχε και έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας τρομερός tweener στο 4-5 (πόσοι πια;!), από το banger strech 4άρι που χρειάζεται δίπλα του ένα mobile undersided “5” μέχρι το ψηλό γρήγορο μπαλάτο (σχετικά) σούτινγκ σύγχρονο 5άρι. Τουλάχιστον σε επίπεδο 3ου-4ου ψηλού σε ομάδα Final 4. Ήρθε από τον Πανιώνιο, έπαιξε σχετικά καλά σε σημαντικά ματς ακόμα και στα Final 4, έδειξε προοπτική, αλλά το μυαλό δεν βοήθησε. Θα θυμόμαστε τα καλάθια με τον Ερυθρό και με τον Ακατανόμαστο, όπως και το hustling στα ντέρμπι. Ακόμα και στον Προμηθέα πληρώνει το πέρασμά του από μας.
16. Ζoran Erceg
Πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα. Ελπιδοφόρος νέος Σέρβος σκόρερ, είχε επιθετική ποιότητα αλλά ούτε αυτός είχε ή έφτιαξε το κορμί για να ανταπεξέλθει, βλέπουμε ένα μοτίβο δεν νομίζετε; Ήρθε το ’08 για 5 χρόνια και με καλά λεφτά, τότε βέβαια δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Μια χρονιά προσαρμογής, μία στον Πανιώνιο, μια άνευρη, δεν έδειξε ποτέ τσαγανό και καλή συνέχεια. Είδε από κοντά τον ημιτελικό και τον τελικό του ’13 στο Λονδίνο, ως μέλος της CSKA, ενώ έκανε καλά νούμερα με την Galatasaray. Τον θυμόμαστε για την καλή εμφάνιση και το κρίσιμο τρίποντο μέσα στην Real, στο παιχνίδι που σφράγισε την επιστροφή μας στα F4 μετά από 10 χρόνια.
15. Goran Jurac
Από τους ήρωες του Κορυδαλλού, καλή χημεία με την γραφική μας εξέδρα τότε. Ωραίος παίκτης, πολλούς τρόπους να την βάλει στο καλάθι, καλή κίνηση μακριά από την μπάλα, καλές τοποθετήσεις… καλός μπασκετικός Γιουγκοσλάβος, που ξέρει τα βασικά. Αυτό το έβλεπα κυρίως στα screens (και την βύθιση μετά), αλήθεια πλέον πόσοι παίκτες ξέρουν να κάνουν σωστά, μπασκετικά, δυναμικά screens; Είχε και μια ελάχιστη αναγκαία αθλητικότητα, πολύ καλός για την εποχή, που ήταν πολύ κακή για την ομάδα.
14. Ruben Wolkowyski
Άλλος ένας ήρως του Κορυδαλλού, όμως εδώ θεωρώ ότι μιλάμε περισσότερο για σέντερ. Για την εποχή βέβαια, είχε αρκετή πλαστικότητα και ένα κάποιο σουτάκι που του επέτρεπε να παίζει και power forward. Σε μας αν θυμάμαι καλά με τον Jurac παίζανε δίδυμο στο 4-5, αυτός σέντερ. Η χρονιά του με μας τον ανέβασε επίπεδο καθώς, υποδεχόμενος την χρυσή γενιά ως ντόπιος, οδήγησε στο χρυσό την Αργεντινή στους Ολυμπιακούς. Εδώ, στα μέρη μας, θυμάται κανείς πλέον την εποχή; Θα τον θυμόμαστε και για αυτό.
13. Λουκάς Μαυροκεφαλίδης
Μπροστά πιστόλια, πίσω μπαίναν όλα. Ή αλλιώς «Βιτάμ». Μεγάλο επιθετικό ταλέντο, πολύ σοφτίλα στην άμυνα. Και αν τον έπαιζες και δυναμικά άμυνα, μπλόκαρε και μπροστά. Ήρθε στην εποχή της πρώτης αντεπίθεσης της ομάδας το 2007, δεν βρήκε αμέσως χώρο, έφυγε δανεικός, ξαναγύρισε, προσέφερε αλλά ήταν μέσα σε μια εποχή που ήταν γεμάτη (απάντων συνυπολογιζόμενων) αποτυχίες. Τον θυμάμαι για εκείνη την χαμένη βολή στους τελικούς και τις δηλώσεις για «βρωμιές που γίνονται κάθε χρόνο», δεν καταλαβαίνω γιατί. Καλός παίκτης, με καλή καριέρα.
12. Brent Petway
“Fotia me fotia”. Ο συμπαθέστατος Brent με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες ήρθε το καλοκαίρι του ’15 για να αντικαταστήσει τον Antic, μια κίνηση που αμφισβητήθηκε από πολλούς. Γρήγορος, αλτικός, καλός στην άμυνα βοήθειας, συμπαθητικό τριποντάκι και μαχητής στο γήπεδο. Αν δεν είχε τους τραυματισμούς στον ώμο θα είχε δώσει και περισσότερα. Ταίριαξε τελικά με την ομάδα, αν και ο Μπαρτζώκας που τον έφερε, αντικαταστάθηκε γρήγορα με τον coach Σφαιρόπουλο. Φτάσαμε τελικό με τον Brent, η δωδεκάδα του αξίζει.
11. Νίκος Οικονόμου
Τι να πω. Τριφύλλι στο μπράτσο, πανηγύριζε στον τελικό, φήμες ή αλήθεια, εγγράφονται στο οπαδικό θυμικό. Όπως και το σουτ του ’99 που ξεχρέωσε αυτό του ’95. Ξέρουμε όλοι, εντάξει… οι παλαιότεροι, τι παικταράς ήταν ο Νίκος Οικονόμου, με σουτάκι, μυαλό, τσαγανό. Κανονικά θα μπορούσε ακόμα και ερυθρόλευκος θρύλος να είναι ως παιδί της Νίκαιας. Ήρθε και ήταν νωθρός, βαρύς… ακόμα και έτσι, αριθμούς έγραψε, χωρίς να ξεφύγει βέβαια από την οργή του Radja τότε. Δεν έπρεπε να έρθει και θα το αφήσω εδώ.
10. Zack LeDay
Ο Zackαρος ήρθε σε μια εποχή ανανέωσης με τον Blatt στο τιμόνι για τον Ολυμπιακό μας, ως μια καλή προοπτική. Κατά βάση έπαιξε σέντερ, ίσως άλλος ένας λαθρεπιβάτης στον κατάλογό μας. Από την άλλη προσωπικά θεωρώ ότι του ταιριάζει καλύτερα ο ρόλος του 4αριού. Δύσκολο να τακτοποιήσεις αυτό το ταλέντο. Σε κάθε περίπτωση, έπαιξε πολύ καλά για ρούκι στην Euroleague και μου προξένησε μεγάλη απορία, μη ξαναλέω πάλι για πλαίσια κτλ, η αντικατάστασή του και μάλιστα με παρόμοιο αλλά όχι τόσο υποσχόμενο πάικτη. Ο Zack συνεχίζει την καριέρα του, ως αξιόπιστος σκόρερ αλλά νομίζω ακόμα δεν έχει βρει το σωστό περιβάλλον για να ανθίσει σε όλη την μεγαλοπρέπεια. Ναι, τον γουστάρω πολύ, παικτικά.
9. Iñaki de Miguel
Ήρθε στην Ολυμπιακό μας πριν την έναρξη της σύγχρονης εποχής της Euroleague και έπαιξε τρία χρόνια με την ομάδα μας στην νέα διοργάνωση. Προσέφερε ως δεύτερο 4άρι κυρίως αλλά και (τι θα γίνει; Ουσιαστικά κάνω κ τους μισούς σέντερ να ξέρει η διοίκησις…) σαν σέντερ. Τίμιος, αποτελεσματικός, με πλαστικές κινήσεις, κάποιες χρονιές με καλύτερα αναλογικά παρουσία από ότι αυτή των βασικώνpower forwards.
8. Pero Antic
Ο Βορειομακεδόνας της καρδιάς μας. Στην επίθεση απεχθανόταν το ξυλίκι στην ρακέτα για να σκοράρει, συνήθως προσπαθούσε με τρίποντα ή και μέσης απόστασης σουτ. Αλλά στην άμυνα ή άμα ήταν για το rebound, έμπαινε στην φωτιά. Πονηρός, σωματώδης, ψηλός και δυνατός προσέφερε τα μέγιστα στην τρελή διετία του Β2Β, προσφέροντας ίσως την καλύτερη κάλυψη του Γιώργου Πρίντεζη. Ο Pero τώρα είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης της «γειτονικής χώρας», αποδεικνύοντας πόσο πίσω είναι σε σχέση με εμάς.
7. Jamel McLean
Άλλος ένας από τους tweeners του καταλόγου που έπαιξε περισσότερο ως σέντερ, καταλαβαίνετε ότι αυτός που πήρε τα πεντάρια είναι τρομερό βύσμα. Τρομερός ήταν και ο Jamelαρος, όταν είχε όρεξη ήταν ασταμάτητος στην επίθεση. Παρά το ράθυμο στυλ του, ήταν δυνατός, γρήγορος, αλτικός, μπασκετικός, έβαζε την μπάλα με χίλιους τρόπους στο καλάθι. Εκτός βέβαια αν του γινόταν σκληρό, πασιφανές φάουλ που δεν σφυριζόταν. Σπάνια έδειχνε πάντως έδειχνε διάθεση στην άμυνα, τις ελάχιστες φορές που το έκανε, αποδείχτηκε αποτελεσματικός αμυντικός.
6. James Forrest
…Αλάνι μας πήρε το ντουμάνι! Τρομερός επιθετικός, σουτάκι, ποστάρισμα, fade away, όλα εκτός τρίποντα, εκπληκτικός rebounder, είχε βγάλει μάτια 2 χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα, άμυνα ούτε για δείγμα σχεδόν. Σε μια χρονιά με διπλή αυτοκτονία στην Euroleague και στην Α1, μια χρονιά που μπορούσε να είχε καταλήξει σε τριπλή στέψη (με πήρε και μένα το ντουμάνι), μια χρονιά που είχαμε την ατυχία του μεγάλου Alfonso, ο James το σκασε κατά τα φαινόμενα στους τελικούς της Α1 και δεν έπαιξε στον πέμπτο και τελευταίο.
5. Alexander Vezenkov
Ένα από τα τελευταία αυθεντικά επιθετικά ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Γλυκό σουτ που για PF δεν βρίσκεις εύκολα σε όλη την Euroleague, με καλά επίπεδα διείσδυσης, close out και pivoting. Δεν τον βοηθάει το σώμα του, αλλά εργάζεται συνεχώς πάνω σε αυτό και επιδεικνύει μεγάλο τσαγανό. Παίζει ήδη τρία χρόνια στον Ολυμπιακό μας, 3 πολύ περίεργα χρόνια και σε αυτά εχει δείξει και πνευματική σκληράδα για να αντέξει. Εύχομαι να συνεχίζει ακόμα καλύτερα και να γίνει πυλώνας της νέας εποχής του Ολυμπιακού μας, όπως o Γιώργαρος ήταν σε αυτή που τελειώνει.
4. Demarco Johnson
Άλλος ένας τρομερός σκόρερ με τα πάντα όλα μέσα από την γραμμή του τριπόντου. Γεματούλης, χαμογελαστός, δεν μου γέμισε αρχικά το μάτι, αλλά είχε τον τρόπο του να την βάζει στο καλάθι. Είναι και αυτός παιδί του Κορυδαλλού, μας έζησε σε άσχημες περιόδους αλλά άφησε ωραίες εντυπώσεις. Ένα ματς με την Real εντός, το μισό ματς τους έπαιζε μόνος του σχεδόν…
3. Andrija Zizic
Ένας πολύ καλός παίκτης που ήρθε με Kazlauskas. Δεν έκανε θόρυβο ή εντυπωσιακές προσπάθειες αλλά φόρτωνε με συνέπεια τα αντίπαλα καλάθια με πόντους. Παρέμεινε δύο χρόνια στην ομάδα, την δεύτερη με Gherson, όπου μάλιστα βελτιώθηκε. Ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και δεν είχα κανένα πρόβλημα που πήγε απέναντι, αντίθετα όπως με το πως είχε γίνει με τον Rogers. Δεν ξέρω μήπως ο τρομερός μας αλγόριθμος τον ευνόησε υπερβολικά στην κατάταξη.
2. Linas Kleiza
Ο Πιστολίνας. O πρώτος σκόρερ της Euroleague το 2010 και μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης. Ήρθε μετά από μια τετραετία στο ΝΒΑ και φεύγοντας πήγε άλλα τρία χρόνια εκεί. Τρομερός σκόρερ, λίγο ατομιστής, όπως όλοι μάλλον οι μεγάλοι σκόρερ, ηγήθηκε μιας πανάκριβης ομάδας γεμάτη αστέρες που έκανε περίπατο σε RS κ P.O., πέρασε με το ζόρι από τον ημιτελικό στον τελικό αλλά εκεί έχασε εύκολα, όντας η χειρότερη ομάδα του Final 4.
1. Γιώργος Πρίντεζης
Ο Γιώργαρος ο Πρίντεζης, από παιδί στον Ολυμπιακό μας, πρωτόπαιξε το 2002 στην Euroleague με την ομάδα και κάθε σεζόν κέρδιζε χρόνο και σημασία. Ζήτησε πρωταγωνιστικό ρόλο και χρήματα, δεν του τα έδωσε η ομάδα, έφυγε για την Malaga και μετά από μια δύσκολη διετία με τραυματισμούς, επέστρεψε ως το απολωλός πρόβατο σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την ομάδα. Έμελλε να γίνει ένας από τους πυλώνες της νέας εποχής, με το πεταχτάρι στον τελικό του ’12 αλλά και το τρίποντο στα PO του να γίνουν τα σύμβολα της νέας εποχής.
Αναλυτικά η λίστα με τους καλύτερους Power Forwards της περιόδου 2000-2021
