LNB Scouting (Winter 2020)

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, το roster του Ολυμπιακού φαίνεται να έχει “κλείσει”, με λίγες πιθανότητες για νέα μεταγραφή (τα όποια κενά ίσως καλυφθούν εκ των έσω ή με μια χειμερινή προσθήκη) και πλέον πλησιάζει η ώρα της ανάπαυσης, όπου εύχομαι όλοι μας να “γεμίσουμε τις μπαταρίες”, αναμένοντας την επανέναρξη της Euroleague, μετά από διακοπή 8 μηνών, πιο διψασμένοι από ποτέ.

Παράλληλα, το RPG Radar βρίσκεται ήδη στο 10^ο επεισόδιο του και σύντομα θα ρίξει και αυτό αυλαία, με “σκανάρισμα” 2 – 3 πρωταθλημάτων ακόμη. Η στήλη ξεπέρασε τις αρχικές προσδοκίες μας και, σε αυτό το διάστημα των 5 μηνών, έχουμε δει αρκετές αξιόλογες περιπτώσεις παικτών, που τη νέα σεζόν θα αγωνίζονται στην Euroleague και μάλιστα ένας εξ αυτών (Aaron Harrison) στον Ολυμπιακό!

Επόμενος σταθμός στο φετινό ταξίδι μας είναι το γαλλικό πρωτάθλημα ή αλλιώς LNB ή Jeep Elite, πείτε το όπως θέλετε! Το μόνο βέβαιο είναι ότι εδώ και χρόνια η Γαλλία αποτελεί πηγή σπουδαίων ταλέντων και ήδη, μετά τον Ntilikina, τα επόμενα next big things είναι οι Strazel και Maledon της Villeurbanne, αλλά και ο 16 ετών, ύψους 2.18, center, Victor Wembanyama της Nanterre, οι οποίοι αναμένεται να απασχολήσουν σύντομα ομάδες του ΝΒΑ.

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και παίκτες οι οποίοι μέσω του γαλλικού πρωταθλήματος κάνουν step up σε καλύτερες ομάδες και χτίζουν την καριέρα τους στην Ευρώπη, με τους ντόπιους Cordinier και Bouteille να αποτελούν τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Ωστόσο, σε αυτή την ανάρτηση θα “τσεκάρουμε” τρεις Αμερικάνους, που ξεχώρισαν φέτος κι έχουν τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν μακροπρόθεσμα στο υψηλότερο επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε.

MARCQUISE REED: USA (25y, 191cm) (CHORALE ROANNE BASKET)|COMBO GUARD|

Ξεκινάμε με ένα rookie, τον Marcquise Reed, ο οποίος, μετά την ολοκλήρωση της κολεγιακής του θητείας με το Clemson, επέλεξε φέτος τη Roanne για να ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τη γαλλική ομάδα προκειμένου να διαπιστώσω σε τι κατάσταση βρίσκεται, ο πάλαι ποτέ αστέρας των North Carolina Tarheels και 1^st rounder στο draft του 2016, Brice Johnson, τελικά με “κέρδισε” ο Αμερικάνος guard! Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Γεννημένος στις 21/4/1995 στο Landover του Maryland ξεκίνησε το μπάσκετ από το γειτονικό St. Vincent Pallotti Highschool, όπου ωστόσο ήταν στη σκιά του Tariq Owens (νυν παίκτης του Phoenix με 2-way contract). Για τη senior χρονιά προτίμησε να μετακομίσει στο γυμνάσιο της γενέτειρας του, Capitol Christian Academy, όντας ο καλύτερος παίκτης και πρώτος σκόρερ, με 31.2 πόντους ανά αγώνα.

Δέχθηκε αρκετές προτάσεις για υποτροφία αλλά εκείνος, ξανά για λόγους εντοπιότητας, επέλεξε το κοντινό Robert Morris. Η freshman season του πήγε πολύ καλύτερα από ό,τι όλοι περίμεναν, καθώς ο Reed εξαρχής υπήρξε πρωταγωνιστής για το Κολέγιο. Κατόρθωσε να ανακηρυχθεί freshman της χρονιάς για την NEConference, καθώς και μέλος της 2^ης 5άδας της περιφέρειας.

Οδήγησε το Robert Morris μέχρι το 2^ο γύρο του NCAA Tournament, χάνοντας από το no1 seed, Duke, με τον ίδιο να πετυχαίνει μάλιστα 22 πόντους! Ολοκλήρωσε την περίοδο 2014 – 15 ως βασικός σε 28 από τα συνολικά 35 παιχνίδια (με 27.8’ μ.ο. συμμετοχής) έχοντας 15.1 πόντους (77.9% στις βολές, 50.9% στα δίποντα και 41.3% στα τρίποντα), 2.5 rebounds, 1.9 κλεψίματα και 2.5 assists για 2.6 λάθη ανά αγώνα.

Βλέποντας τις προοπτικές εξέλιξης του ο Reed κατανόησε ότι έπρεπε να μετακινηθεί σε ένα μεγαλύτερο και πιο φημισμένο Κολέγιο, για να τραβήξει περισσότερα βλέμματα πάνω του! Η επιλογή του ήταν το Clemson και αφού δήλωσε 1 χρονιά red shirt, έκανε το ντεμπούτο του το 2016.

Ως sophomore θα ήταν μια επιλογή από τον πάγκο, καθώς μπροστά του βρισκόταν το αστέρι των Tigers, o Jaron Blossomgame. Θα τέλειωνε τη χρονιά με συμμετοχή σε 33 παιχνίδια του Clemson (όλα ως αναπληρωματικός) με 21.5’ μ.ο., 10 πόντους (90.6% στις βολές, 43.2% στα δίποντα και 40.2% στα τρίποντα), 2.3 rebounds, 1.4 κλεψίματα και 1.9 assist για 1.2 λάθη ανά αγώνα. Όμως με την αποφοίτηση του Blossomgame, ο Reed θα γινόταν από την επόμενη σεζόν ο ηγέτης των Tigers, αρπάζοντας την ευκαιρία από τα μαλλιά!

Η περίοδος 2017 – 18 θα εξελισσόταν με τον Reed να αποτελεί, μαζί με τον Shelton Mitchell, τους βασικούς επιθετικούς πυλώνες του Clemson! Είχε εξαιρετικές εμφανίσεις στη Regular Season, οδηγώντας το Κολέγιο σε ένα ξεκίνημα με ρεκόρ 12 – 1, με τον ίδιο να αναδεικνύεται μέλος της 2^ης καλύτερης 5άδας της περιφέρειας ACC. Οι Tigers έλαβαν πρόσκληση για το NCAA Tournament (με τον Reed να ξεχωρίζει ως ο καλύτερος παίκτης του Clemson σε σχετικό άρθρο – αφιέρωμα) και παρά τις νίκες επί του New Mexico State και του Auburn, στο Sweet Sixteen ήρθε ο αποκλεισμός από το Kansas, με τον Reed να κινείται σε ρηχά νερά.

Μετά το πέρας της σεζόν, δήλωσε συμμετοχή στο draft του 2018, μαζί με το συμπαίκτη του Mitchell, την οποία όμως απέσυρε γρήγορα. Ως junior αγωνίστηκε σε 35 παιχνίδια (όλα ως βασικός) με 34.9’ συμμετοχής, 15.8 πόντους (84.5% στις βολές, 48.9% στα δίποντα και 35.4% στα τρίποντα), 4.7 rebounds, 1.7 κλεψίματα και 3.3 assists για 2.3 λάθη μ.ο.

Στη senior season, ωριμότερος από ποτέ, ο Reed θα πραγματοποιούσε την πιο παραγωγική του χρονιά έχοντας εντυπωσιακά νούμερα και συγκεκριμένα 19.4 πόντους (84.3% στις βολές, 47.5% στα δίποντα και 35.6% στα τρίποντα), 5.5 rebounds, 2.1 κλεψίματα και 3.1 assists για 2.7 λάθη μ.ο. Αυτή τη χρονιά θα σήκωνε και το βάρος των ευθυνών στην post season, καθώς στο NCAA Tournament, παρά τον πρόωρο αποκλεισμό στο 2^ο γύρο από το Witchita State, είχε καλές εμφανίσεις.

Ωστόσο, αυτό που θα τον στοίχειωνε θα ήταν οι πολλές χαμένες βολές σε ένα αγώνα της RS απέναντι στο NC State (αν και είναι εξαιρετικός από τη γραμμή του foul), που στοίχισαν τη νίκη στο φινάλε, καθώς και η ήττα από το ίδιο Κολέγιο στο τουρνουά της ACC με 58 – 59, όπου δεν κατάφερε να δώσει τη νίκη στο Clemson με δικό του buzzer beater.

Παρά την αξιόλογη θητεία του στο NCAA, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Μετά από μια μέτρια παρουσία στο περσινό Portsmouth Invitational, δεν κλήθηκε καν στο NBA Scouting Combine, με αποτέλεσμα να μειωθούν σημαντικά οι πιθανότητες του για επιλογή στο draft, στο οποίο τελικά δεν ήταν ανάμεσα στους 60 εκλεκτούς!

Κάπως έτσι, αποφάσισε να ξεκινήσει από την Ευρώπη στην παρθενική του επαγγελματική χρονιά, με τη Roanne να είναι ο πρώτος του σταθμός. Στην LNB, μέχρι την απότομη λήξη της σεζόν λόγω κορωνοϊού, ήταν 4^ος σκόρερ μετρώντας 16.4 πόντους ανά αγώνα (με 85.5% στις βολές, 45.8% στα σουτ εντός παιδιάς και 39.7% στα τρίποντα), καθώς και 3.4 rebounds, 1.6 κλεψίματα και 1.9 assists για 1.8 λάθη μ.ο.

Μετά το οδοιπορικό στη μέχρι τώρα καριέρα του Reed, ας περάσουμε και στην ανάλυση του αγωνιστικού του profile. Ξεκινώντας από τα φυσικά/αθλητικά προσόντα, να αναφέρουμε ότι με ύψος 1.91 m, θεωρείται χωρίς το απαραίτητο μέγεθος ως SG για τα δεδομένα του NBA, ενώ επίσης με βάρος 83.6 kg (όλα τα νούμερα είναι σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις από το περσινό Portsmouth Invitational) δε διαθέτει τη δύναμη να ανταπεξέλθει στο πιο physical παιχνίδι και τις απαιτήσεις της θέσης στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Ούτε το wingspan του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό για το ύψος του, καθώς ανέρχεται στα 1.94 m με συνολικό standing reach 2.48 m. Ωστόσο, πρόκειται για ένα πολύ αθλητικό guard, με επιτόπιο άλμα στα 0.81 m, επίδοση που τον κατέταξε στην κορυφαία θέση ανάμεσα στους περιφερειακούς και μεταξύ των πρώτων από το σύνολο των παικτών του τουρνουά.

Η ταχύτητα του κυμαίνεται σε αποδεκτά επίπεδα, με χρόνο 3.36” σε ¾ court sprint, χωρίς να μπορούμε να πούμε το ίδιο για την ευλυγισία του, καθώς ο αντίστοιχος χρόνος σε lane agility δοκιμασία ήταν 11.7”, από τους πιο αργούς μεταξύ των guard. Σε γενικές γραμμές, παρόλο που τα physical tools του Reed είναι απαγορευτικά για το NBA, ειδικά για να σταδιοδρομήσει ως SG, για την Ευρώπη κρίνονται άνω του μετρίου εστιάζοντας στο υψηλό άλμα του, το οποίο του δίνει πλεονέκτημα στην επίθεση, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Περνώντας στο πνευματικό κομμάτι / τακτική, ο Reed παρά το γεγονός ότι είναι παίκτης που “διαβάζει” καλά το παιχνίδι και δε θα τον δούμε συχνά σε βιαστικές επιλογές, δεν έχει τόσο ανεπτυγμένα ένστικτα δημιουργίας, όπως μαρτυρά ο χαμηλός μ.ο. σε assists. Και παρόλο που στο περσινό Portsmouth Invitational, προσπάθησε να “βγάλει” ένα διαφορετικό πρόσωπο, αγωνιζόμενος ως PG δίνοντας έμφαση στην οργάνωση, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι αυτό το αγαπημένο του στυλ παιχνιδιού.

Στον αντίποδα είναι εργατικός ενώ, παρά το χάρισμα του στο σκοράρισμα, δε χαρακτηρίζεται ως μονοδιάστατος guard, ούτε ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα στατιστικά του, έχοντας την ικανότητα να ανταποκριθεί ακόμη και σε ρόλο facilitator λόγω της χαμηλής ροπής του προς το λάθος.

Tου αρέσει να “βγαίνει” μπροστά σε κρίσιμες στιγμές αγώνων και να ηγείται, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι συνήθως θετικό, όπως έχει φανεί και στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο τελευταία χρόνια του στο Κολέγιο, όπου είχε πιο αυξημένες αρμοδιότητες, δεν κατάφερε να πάει ένα βήμα παραπάνω τους Tigers, συνεπώς δε θα τον έλεγα ως ice cold στην crunch time.

Πρόκειται, ωστόσο, για φιλόδοξο παίκτη, που δε διστάζει να αγωνιστεί δυναμικά σε άμυνα και επίθεση, με κίνητρο για τη νίκη, εξ ου και ο δείκτης aggressiveness κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα. Γενικά, παρά το profile scorer, που έχει “χτίσει”, ο Reed είναι guard που μπορεί να ενταχθεί ομαλά σε ένα σύνολο και να αποδεχθεί τον όποιο ρόλο, αν και προτιμά να αγωνίζεται κυρίως με την μπάλα στα χέρια.

Και με αυτή την υποσημείωση, συνεχίζουμε με τον τομέα της επίθεσης. Ο Reed είναι ένας καλός χειριστής και διαθέτει ποικιλία από τρίπλες οι οποίες, σε συνδυασμό με το εκρηκτικό πρώτο βήμα του και την overall αθλητικότητα του, του επιτρέπουν να απελευθερώνεται από τους αντιπάλους του, όταν βρει διάδρομο.

Είναι ικανότατος slasher και δε διστάζει να φθάσει μέχρι το καλάθι με lay up ή και κάρφωμα, κερδίζοντας αρκετά foul (φέτος είχε 5 περίπου εκτελεσμένες βολές ανά παιχνίδι), τα οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Επίσης είναι εξαιρετικός σε σουτ μετά από τρίπλα, παρά την περίεργη μηχανική του. Γενικά μπορεί να απειλήσει είτε με pull up jumpers είτε με side step, με ικανοποιητικά ποσοστά.

Επίσης, παρόλο που στο Clemson αγωνιζόταν κυρίως ως off guard, το spot shooting δεν είναι το δυνατότερο του σημείο και αυτό φάνηκε φέτος στη Roanne, όπου λειτουργούσε καλά με την μπάλα στα χέρια! Συνολικά ο Reed μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι είναι ένας παίκτης με ταλέντο στο 1on1, ο οποίος κοιτάζει πρώτα την εκτέλεση, χωρίς ωστόσο να είναι ball hogger και να υποπίπτει σε φθηνά λάθη ως αποτέλεσμα δικών του κακών επιλογών.

Κλείνουμε με το κομμάτι της άμυνας, που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη. Μπορεί ο Reed να μην είναι ο ορισμός του lockdown defender αλλά είναι ικανότατος στην προσωπική άμυνα, με ενέργεια και διάθεση να παρενοχλεί τον αντίπαλο του και να κυνηγάει κάθε μπαλιά για πιθανό κλέψιμο/αλλοίωση, όπως μαρτυρά και ο υψηλός μ.ο. κλεψιμάτων του (δεν έχει πέσει ποτέ στην καριέρα του κάτω από 1.6 ανά αγώνα).

Είναι πολύ καλός στην άμυνα πάνω στην μπάλα, ενώ και τα γρήγορα πλάγια βήματα του τον βοηθάνε να μαρκάρει εκρηκτικά guards. Συνεπώς, πρόκειται για 2-way παίκτη, ο οποίος δε θα αμελήσει τα καθήκοντα του στα μετόπισθεν. Αντίθετα θα καταθέσει effort, με κύριο στόχο να μετατρέψει την καλή άμυνα σε γρήγορη επίθεση! Ένας άλλος τομέας όπου συνεισφέρει σημαντικά, και εμφανίζεται βελτιωμένος με την πάροδο των ετών, είναι τα rebounds, βοηθούμενος από το άλμα του να κερδίζει διεκδικούμενες μπαλιές μετά από άστοχα σουτ.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν, φυσικά, ότι ο Reed είναι ένας αψεγάδιαστος αμυντικά παίκτης, ίσα ίσα έχει και αδυναμίες. Βασικά υπάρχουν στιγμές στη διάρκεια αγώνων, κατά τις οποίες φαίνεται να μην έχει την απαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση ή να “χάνεται” στις αλλαγές, γεγονός που τον καθιστά μέτριο off ball defender.

Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που παρασύρεται, υποπίπτοντας σε αβίαστα foul πάνω σε σουτ ή που δεν ξέρει να διαχειριστεί και να “διαβάσει” την αντίπαλη επίθεση, επιλέγοντας κάποιο foul ως τη λιγότερο … επίπονη λύση για την άμυνα της ομάδας του! Συνολικά, όμως, ο Reed είναι ένας αξιοπρεπής αμυντικά guard, ο οποίος δε θα “κρεμάσει” τους συμπαίκτες του, ούτε θα πρέπει να “κρυφτεί” στο πίσω κομμάτι του γηπέδου με διάφορα “τρικ”!

Συμπερασματικά, ο Reed θα μπορούσε να είναι μια value for money και ενδιαφέρουσα λύση με προοπτική για τον Ολυμπιακό, προκειμένου να “κλείσουν” οι θέσεις του back court, αν τελικά προκριθεί η επιλογή ενός extra guard, καθώς τα στοιχεία που φέρνει στο τραπέζι (καλό σουτ, αθλητικότητα, ικανότητα στο iso και ανεκτή άμυνα) ταιριάζουν στο 2-way profile της νέας ομάδας του Μπαρτζώκα.

Ωστόσο, δεδομένου ότι το βασικό συστατικό, το οποίο αναζητείται ειδικά για τη 2nd unit, μέχρι και την επάνοδο του Kill Bill είναι η δημιουργία, εκτιμώ ότι θα ήταν προτιμότερη η απόκτηση ενός pass first point guard, με κύριο μέλημα τα οργανωτικά καθήκοντα.

Rating: 65.2% |VERDICT: To be re-evaluated|

ERIK MCCREE: USA (26y, 201cm) (BCM GRAVELINES-DUNKERQUE) |SF|

Ο επόμενος που θα δούμε, για τη θέση του SF, είναι ο Erik McCree. Παρά το συναγωνισμό, με τον Anthony Brown να κάνει καλό πρώτο μισό σεζόν με τη Limoges, πριν μεταπηδήσει στη Fuenlabrada και τον JJ O’Brien να αποτελεί μια “σταθερά” της Monaco, επέλεξα τον 26χρονο Αμερικάνο της Gravelines, ο οποίος διέπρεψε στη φετινή LNB! Ας δούμε όπως ποιος είναι ο McCree.

Γεννημένος στις 20/12/1993 στο Orlando, από μικρός έδειξε προτίμηση στο μπάσκετ, καθώς σύμφωνα με δήλωση του, που τον έβρισκες που τον έχανες ξημεροβραδιαζόταν σε ανοιχτά γήπεδα, στα οποία τα καλάθια αντί για διχτάκια είχαν αλυσίδες, συνήθως σπασμένες. Αυτό που του άρεσε περισσότερο ήταν να σουτάρει από μακριά!

Ξεκίνησε από το West Orange High School της Florida και το μεγάλο “μπαμ” έγινε μεταξύ της sophomore και junior χρονιάς του, όπου απότομα πήρε 11 cm σε ύψος, γεγονός που του επέτρεψε να μπορεί να λειτουργεί εξίσου καλά και κοντά στο καλάθι, εκτός της ικανότητας του από μακρινή απόσταση. Ως senior είχε πλέον εδραιωθεί ως ένας combo forward με 2-way profile και πολλά Κολέγια έδειξαν ενδιαφέρον για αυτόν, προσφέροντάς του υποτροφία. Τελικά επέλεξε το Murray State, όπου όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά.

Νιώθοντας απομονωμένος, και χωρίς σημαντικό ρόλο / χρόνο συμμετοχής, δεν κατάφερε να “βγάλει” τον καλύτερο εαυτό του, κάτι που φαινόταν και από τα στατιστικά του, και κυρίως από το χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να πάρει μεταγραφή, δηλώνοντας red shirt για μια χρονιά, με το Louisiana Tech να είναι ο επόμενος του σταθμός στο NCAA. Αυτή η σεζόν εκτός παρκέ του έκανε καλό, καθώς καθημερινά πήγαινε στο γυμναστήριο “χτίζοντας” το σώμα του, ενώ παράλληλα είχε το χρόνο να κάνει 400-500 σουτ σε ημερήσια βάση, ώστε να βελτιώσει την αποτελεσματικότητά του έξω από τη γραμμή του τριπόντου στο μέλλον.

Στους Bulldogs εμφανίστηκε ένας άλλος παίκτης, τόσο πνευματικά, όσο και αγωνιστικά. Ο προπονητής του, Mike White, βλέποντας τη θεαματική βελτίωση του τον καθιέρωσε εξ αρχής ως βασικό SF, με τον McCree να ανταποκρίνεται απόλυτα και να κάνει τον Jaron Johnson, τον οποίο αντικατέστησε μετά την αποφοίτηση του, μακρινή ανάμνηση.

Ανοίγει παρένθεση για να πούμε ότι οι δρόμοι τους συναντήθηκαν φέτος καθώς ο τελευταίος βρέθηκε στη Γαλλία με τη φανέλα της Chalon! Γεμάτος αυτοπεποίθηση ο McCree αγωνίστηκε και στα 36 παιχνίδια του Louisiana Tech, σε όλα ως βασικός, “μετρώντας” 11.4 πόντους (70.8% στις βολές, 54.5% στα δίποντα και 32.7% στα τρίποντα), 5.6 rebounds, 0.6 assist, 0.7 κλεψίματα, 0.4 κοψίματα και 1.5 λάθη μ.ο.

Ο ίδιος, ωστόσο, δεν έμεινε ευχαριστημένος σε ατομικό επίπεδο και για άλλο ένα καλοκαίρι θα δούλευε σκληρά, για να εξελίξει και άλλο το παιχνίδι του! Εκείνη η εποχή συνέπεσε με τη μετακίνηση του προπονητή Mike White στη Florida, και τον Eric Konkol να παίρνει τη θέση του. Παρόλα αυτά, ο ρόλος του δεν άλλαξε και ο McCree παρέμεινε το βασικότερο, μαζί με το γνωστό μας Alex Hamilton, γρανάζι στη μηχανή των Bulldogs.

Η περίοδος 2015 – 16 θα έβρισκε τον McCree στην πιο παραγωγική φάση, της μέχρι τότε καριέρας του. Δεύτερος σκόρερ και πρώτος rebounder στο Κολέγιο θα γέμιζε περισσότερο τη στατιστική του, εμπλουτίζοντας το παιχνίδι του με νέα στοιχεία (όπως το post game) και θα κατάφερνε να είναι ένας από τους πλέον πολυσύνθετους forward της περιφέρειας C-USA! Παρά ένα μικροτραυματισμό του προς το τέλος της χρονιάς, αγωνίστηκε σε 30 παιχνίδια με 16.2 πόντους (71.5% στις βολές, 49.8% στα δίποντα και 34.8% στα τρίποντα), 7.4 rebounds, 1.3 assist, 0.7 κλεψίματα, 0.5 κοψίματα, αλλά και 2.5 λάθη μ.ο.

Μπαίνοντας στη red shirt senior χρονιά του, θα έπρεπε να ζήσει με υψηλότερες απαιτήσεις, καθώς ο προπονητής του τον προόριζε για το νέο ηγέτη, μετά την αποφοίτηση του Hamilton. Ο McCree και αυτή τη φορά θα ανταποκρινόταν επιτυχώς, με το φινάλε της σεζόν να τον βρίσκει μέλος της All Conference Team, καθώς και 1^ο σκόρερ και rebounder του Κολεγίου!

Παράλληλα ήταν ένας από τους δύο μόλις παίκτες της περιφέρειας C-USA, με παρουσία στην πρώτη 6άδα αυτών των δύο στατιστικών κατηγοριών και γενικά “έσπασε ρεκόρ” (όπως τα 5 συνεχόμενα double double), τα οποία ήταν στοιχειωμένα από το 2005 και την εποχή Paul Millsap.

Το πόσο επιδραστικός υπήρξε, αποτυπώνεται στα νούμερα από τη red shirt senior season του, τα οποία ήταν καλύτερα από ποτέ! Ολοκλήρωσε τη χρονιά με 17.7 πόντους / career high (77% στις βολές, 53.8% στα δίποντα και 36.2% στα τρίποντα), 8.9 rebounds / career high, 1.3 assist, 0.5 κλεψίματα, 0.5 block και 2.5 λάθη μ.ο. Ωστόσο, παρά την επιτυχημένη του θητεία, το γεγονός ότι ήταν ήδη 23.5 ετών και η αγωνιστική του ταυτότητα ως combo forward εμφάνιζε ατέλειες ως προς την ομαλή μετάβαση του στο ΝΒΑ σε μια από τις δύο θέσεις, τον άφησε εκτός draft το 2017.

Ο McCree δεν το έβαλε κάτω και πήρε μέρος στο Summer League με τους Rockets, χωρίς όμως να καταφέρει να τους πείσει να του δώσουν θέση στο roster. Αντίθετα, του προσέφεραν ένα training camp συμβόλαιο οι Miami Heat, με μόνο κέρδος τελικά ότι θα αγωνιζόταν στη θυγατρική τους στη G League, Sioux Falls Skyforce.

Οι καλές του εμφανίσεις εκεί κέντρισαν το ενδιαφέρον της Utah, που του έδωσε το ένα από τα δύο 2-way contracts (το άλλο ο Nate Wolters), βλέποντας στο πρόσωπο του, ίσως, μια αντίστοιχη περίπτωση με τον Royce O’Neal! Ο McCree πάντως αγωνίστηκε ελάχιστα στο NBA, περνώντας το δεύτερο μισό της σεζόν ξανά στην G League, με τους Salt Lake City Stars αυτή τη φορά. Τα νούμερα στην πρώτη του επαγγελματική χρονιά στην Αναπτυξιακή Λίγκα ήταν 17.9 πόντοι (73.4% στις βολές, 45.3% στα δίποντα και 38.4% στα τρίποντα), 5.2 rebounds, 1.9 assist, 0.9 κλεψίματα, 0.6 block και 2.5 λάθη μ.ο.

Το καλοκαίρι του 2018, χωρίς να βρει κάτι που να τον ικανοποιεί στις ΗΠΑ, πήρε την απόφαση να μετακομίσει στην Ευρώπη για λογαριασμό της Pesaro! Στην Ιταλία θα πραγματοποιούσε ονειρική σεζόν σε ατομικό επίπεδο έχοντας σε 27 αγώες 18.4 πόντους (70.4% στις βολές, 43.3% στα σουτ εντός παιδιάς και 36.3% στα τρίποντα), 5 rebounds, 1 assist, 1.2 κλεψίματα και 0.3 block μ.ο.

Μετά τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου οι Magic, που είχαν παράδοση εκείνα τα χρόνια να ανακαλύπτουν παίκτες από την Ευρώπη (Birch, Briscoe), του έδωσαν την ευκαιρία να πάρει μέρος στο Summer League μαζί τους. Παρά τις θετικές εμφανίσεις του, ο McCree δε βρήκε ξανά θέση στο NBA και γύρισε για μια 2^η χρονιά στην Ευρώπη, με την Gravelines! Στην LNB σε 19 παιχνίδια είχε 15.1 πόντους (86.3% στις βολές, 44% στα σουτ εντός παιδιάς και 43.6% στα τρίποντα), 5.8 rebounds, 1.4 assist, 0.7 κλεψίματα και 0.4 κοψίματα μ.ο.

Αφού είδαμε τη εξέλιξη της καριέρας του McCree, από τα ανοιχτά courts της Florida μέχρι τη Δουνκέρκη, ας αναλύσουμε και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του. Με ύψος 2.03 m και βάρος 102 kg πρόκειται για ένα forward που συνδυάζει δύναμη και αθλητικότητα, αλλά διαθέτει και αρκετά καλή τεχνική. Είναι “μακρύς” με wingspan στα 2.10 m και standing reach 2.65 m.

Στον αντίποδα, ο McCree δεν είναι τόσο ευλύγιστος, καθώς δε διαθέτει την ευκινησία να αλλάζει εύκολα κατεύθυνση ή την πλαστικότητα για να μπορεί να θεωρηθεί ένας… αέρινος πλάγιος! Θα τον παρομοίαζα σε αυτό το κομμάτι με τον KC Rivers, όντας ωστόσο περισσότερο αθλητικός, και όχι τόσο “μονοκόμματος” όταν επιχειρεί drive. Είναι πάντως αρκετά γρήγορος και συχνά τον βλέπουμε να ακολουθεί στο transition, τελειώνοντας φάσεις σε καταστάσεις πρωτεύοντα αιφνιδιασμού.

Εκεί όπου ο McCree έχει συγκριτικό πλεονέκτημα για τη θέση του, είναι η ικανότητα του στο χειρισμό. Εξαιρετικός με την μπάλα στα χέρια, διαθέτει ανεπτυγμένο face up παιχνίδι και παρόλο που οργανωτικά παραμένει “άγουρος”, χωρίς να λογίζεται ως point forward, μπορεί άνετα να δημιουργήσει καταστάσεις για τον εαυτό του, είτε με σουτ μετά από τρίπλα είτε με drive. Ωστόσο, αυτή η αυτοπεποίθηση τον οδηγεί ορισμένες φορές στο να υπερεκτιμά τις δυνατότητες του στην τρίπλα, με αποτέλεσμα να υποπίπτει σε λάθη όταν πιέζεται, όπως μαρτυρά και ο υψηλός μ.ο. του διαχρονικά.

Πάντως παρά τη ροπή προς το λάθος, ο McCree είναι παίκτης που μπορεί να ανταπεξέλθει πνευματικά στο υψηλότερο επίπεδο. Έχει επιδείξει από τα χρόνια του Κολεγίου φιλοδοξία και κίνητρο να διακριθεί μέσω της ομάδας, ενώ η θητεία του σε Louisiana Tech και Pesaro “έβγαλε” στην επιφάνεια τα ηγετικά στοιχεία του χαρακτήρα του!

Στον αντίποδα, ενώ είναι μαχητικός και σκληροτράχηλος με υψηλό δείκτη aggressiveness, δε μετουσιώνεται στο παιχνίδι του σε σημαντικό αριθμό κλεψιμάτων / κοψιμάτων, συνεπώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας κλασικός hustle player. Στον τομέα της τακτικής, όπως προείπαμε, παρόλο που “διαβάζει” το παιχνίδι δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για τον ίδιο στην επίθεση δεν κάνει το ίδιο και για τους συμπαίκτες του σε μεγάλο βαθμό…

Στο επιθετικό κομμάτι, λοιπόν, ο McCree είναι ένας παίκτης με ικανότητα στο σκοράρισμα, τόσο με πρόσωπο όσο και με πλάτη στο καλάθι. Διαθέτει εξαιρετικό spot shooting, που του επιτρέπει να είναι μια διαρκής απειλή από μακριά για την αντίπαλη άμυνα, σε catch ‘n’ shoot συνθήκες. Μπορεί να μην είναι εξίσου αποτελεσματικός και σε σουτ μετά από τρίπλα, αλλά όντας και σε τέτοιες καταστάσεις σχετικά επικίνδυνος, αναγκάζει τον αντίπαλο αμυντικό να τον μαρκάρει σε κοντινή απόσταση, έχοντας την εναλλακτική του drive πάντα, που αποτελεί άλλο ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα του.

Άλλο ένα στοιχείο, που καταδεικνύει το versatility του McCree επιθετικά, είναι το γεγονός ότι έχει ανεπτυγμένο post game το οποίο τον βοηθάει, ειδικά όταν αγωνίζεται ως SF να αποκτά πλεονέκτημα έναντι αντιπάλων με μικρότερο μέγεθος. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για να τον “πιστεύω” περισσότερο στη θέση 3, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και μόνο σε χαμηλά σχήματα ως PF. Όμως, αν και τα τελειώματα του είναι ικανοποιητικά, επηρεάζεται σε κάποιο βαθμό όταν ο αμυνόμενος τον “πάει στην επαφή” ή χάσει την ισορροπία του ενώ είναι στον αέρα.

Κλείνοντας με την άμυνα, χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα σε κάποιο τομέα, ο McCree είναι αξιόπιστος στη man to man defense, τόσο στο post όσο και στην περιφέρεια. Χάρη στη δύναμη του, έχει την ικανότητα να μαρκάρει ψηλότερους και με όγκο αντιπάλους, ενώ και το footwork του είναι ικανοποιητικό για να μαρκάρει εκρηκτικούς G/F. Η μεγάλη συνεισφορά του είναι στα rebounds γνωρίζοντας καλά την τέχνη του box out και συλλέγοντας αρκετά “σκουπίδια” διαχρονικά στην καριέρα του, αγωνιζόμενος είτε ως SF είτε ως PF!

Στον αντίποδα, όπως αρκετοί Αμερικάνοι χωρίς πολυετή παρουσία στην Ευρώπη, εμφανίζει και αυτός κενά στην άμυνα μακριά από την μπάλα, δίχως να δείχνει το απαραίτητο tactical awareness στις αλλαγές ή όταν βρεθεί σε ανισορροπία η ομάδα του μετά από screen.

Συνοψίζοντας, ο McCree είναι ένας κλασικός combo forward για τα δεδομένα της Ευρώπης. Θα τον χαρακτήριζα αγωνιστικά ως έναν πιο “ελαφρύ” Nigel Hayes, που κλίνει περισσότερο προς το 3 σε σχέση με τον παίκτη της Zalgiris. Δεδομένου του skillset με το 2-way profile και το αξιόπιστο σουτ, συν την αθλητικότητα του, θα ήταν ένα ενδιαφέρον project για την ομάδα μας, καθώς στον Μπαρτζώκα αρέσουν ανέκαθεν τέτοιοι παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονται και στις δύο θέσεις των forwards (Claver, Honeycutt).

Ειδικά αν δεν ανανεώσει τελικά ο Vezenkov, και η ομάδα απολέσει το καλό του σουτ και το stretch στοιχείο από τις θέσεις των ψηλών, ο McCree, με την ικανότητα του στο τρίποντο, αλλά και το 3&D profile του, θα έμοιαζε καλό fit. Aφενός με το versatility που διαθέτει θα μπορούσε να βοηθήσει, και στο 4 σε χαμηλά σχήματα,αλλά και ως SF, αφετέρου θα ενίσχυε ακόμα παραπάνω την αθλητικοτητα και το hustling στη front line.

Rating: 68.4% |VERDICT: Recommended|

RICHARD SOLOMON: USA (28y, 211cm) (JDA DIJON BASKET) |CENTER|

Κλείνουμε το ταξίδι μας με τον πιο γνωστό της τριάδας, το mobile αθλητικό ψηλό, Richard Solomon, ο οποίος φέτος έκανε breakout season με την Dijon, κατακτώντας μάλιστα το Κύπελλο Γαλλίας και αναμένεται να αποτελέσει μήλον της έριδος για αρκετές ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) ομάδες!

Υπάρχουν οι tweeners που ακουμπάνε πιο πολύ στο 4, αλλά μπορούν να αγωνιστούν κατά συνθήκη στο 5 με όπλο τη δύναμη τους (βλ. Hicks, Poythress), υπάρχουν όμως και οι stretch centers, οι λεγόμενοι επίσης shooting bigs (Mike Tobey, Shawn Long, Shayne Whittington), οι οποίοι με το καλό τους spot shooting “ανοίγουν το γήπεδο” και, παρά το ότι δεν έχουν ανεπτυγμένο παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, ταιριάζουν ιδανικά με post up PFs, όπως ο Πρίντεζης.

Με την κατεύθυνση που έχει πάρει το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, ένας τέτοιου είδους ψηλός είναι απαραίτητος, δίνοντας τη δυνατότητα στον προπονητή να τον χρησιμοποιεί για να “αδειάζει χώρο στη ρακέτα”, τραβώντας προς τα έξω τον αντίπαλο center. Ειδικά αν αυτή η ικανότητα του συνδυάζεται με αθλητικότητα και above the rim παιχνίδι, σε επίθεση και άμυνα, τότε μιλάμε για ένα πολύ ελκυστικό skillset για κάθε front line. Ένας τέτοιος παίκτης είναι ο Richard Solomon, για τον οποίο θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.

Γεννημένος στις 18/6/1992 στο Inglewood της California o Solomon υπήρξε, στα γυμνασιακά του χρόνια, ένας εξελίξιμος ψηλός, κυριαρχώντας χάρις στο μέγεθος και το αθλητικό του profile (ως senior στο Frederick K.C. Price είχε 17 πόντους, 9 rebounds και 3 blocks μ.ο.), με τη γνωστή σελίδα Rivals.com να τον κατατάσσει στο Νο20 μεταξύ των PF σε High Schools των ΗΠΑ για το 2010.

Παρά τα αγωνιστικά μειονεκτήματα του (ανύπαρκτο post παιχνίδι και αδυναμία να είναι αυτόφωτος ψηλός) και τα ακαδημαϊκά προβλήματα, τα οποία θα τον ακολουθούσαν στο μέλλον και θα τον ανάγκαζαν να αφήσει μετά από 3 χρόνια το πρώτο του Γυμνάσιο (Bishop Montgomery) και τον κολλητό του φίλο … Justin Cobbs (τα επόμενα χρόνια θα είχαν κοινή πορεία), παρέμενε πολύ ένα ενδιαφέρον project!

Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, το University of California δε θα μπορούσε να μη δεχθεί στους κόλπους του έναν τόσο ταλαντούχο και εξελίξιμο ψηλό, ο οποίος μάλιστα είχε έρεισμα και λόγω εντοπιότητας. Ως freshman θα ήταν ο back up center των Golden Bears και είχε σε 33 παιχνίδια (2 ως βασικός) με 15.7’ χρόνο συμμετοχής μ.ο., 5.6 πόντους (52.2% στις βολές και 57.7% στα δίποντα), 4.4 rebounds, 0.6 assist, 0.8 κοψίματα και 0.6 κλεψίματα ανά αγώνα!

Η sophomore season του θα ξεκινούσε με καλά νέα για τον ίδιο, καθώς ο καλύτερος του φίλος στο Γυμνάσιο, επίσης Καλιφορνέζος, Justin Cobbs, θα άφηνε τη Minnesota για τους Golden Bears, και έτσι τα αηδόνια θα ξανάσμιγαν! Ο Solomon θα έβρισκε ξανά το alter ego του, με τον ίδιο να είναι ο “αστείος” της υπόθεσης και ο Cobbs ο πιο σοβαρός. Η συνέχεια, όμως, δε θα εξελισσόταν ιδανικά, καθώς ο Solomon θα αποβαλλόταν για μερικούς αγώνες λόγω πειθαρχικού παραπτώματος, πριν η χρονιά λήξει άδοξα εξαιτίας οριστικής αποβολής του για ακαδημαϊκούς λόγους.

Ήταν τότε που κατάλαβε ότι, για να προοδεύσει στο μπάσκετ, θα έπρεπε να καταβάλει προσπάθεια και στα μαθήματα. Και πράγματι, όσο έμεινε εκτός αγωνιστικών χώρων, έδειξε βελτίωση σε αυτό το κομμάτι, ενώ βρήκε χρόνο για να δουλέψει πάνω και στις αγωνιστικές αδυναμίες του. Μετά τη 2^η χρονιά του στο Κολέγιο, όπου βρέθηκε στο παρκέ μόλις σε 13 παιχνίδια, έχοντας 6 πόντους (63.4% στις βολές και 51% στα δίποντα), 6.2 rebounds, 0.2 assist, 1.2 κοψίματα και 0.6 κλεψίματα μ.ο., ο Solomon θα εμφανιζόταν διαφορετικός!

Μπαίνοντας στη junior season, o Solomon είχε δουλέψει σε όλους τους τομείς, με τον προπονητή του να δηλώνει ευχαριστημένος για τη μετάλλαξη του προς το καλύτερο. Χωρίς να χάνει το humor και την… ανάλαφρη διάθεση του, ο Solomon είχε καταλάβει ότι για να μπορέσει να σταδιοδρομήσει θα έπρεπε να βάλει προτεραιότητες στη ζωή του. Αλλά και αγωνιστικά θα είχε πλέον αυξημένες αρμοδιότητες, όντας ένας από τους δύο βασικούς ψηλούς της front line των Golden Bears.

Ωστόσο, παρόλο που είχε βελτιώσει το ποσοστό του από τη γραμμή του foul, ενώ σταδιακά έβαζε και το μακρινό σουτ στο ρεπερτόριο του, παρέμενε ένας άγουρος σε θέμα τακτικής παίκτης καθώς και με αδυναμίες σε άμυνα και επίθεση.

Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο οι αντίπαλοι προπονητές να επιλέγουν να τον “χτυπάνε” στα πόδια, όπου έδειχνε χαρακτηριστική δυσκολία, αντιμετωπίζοντας γρήγορους παίκτες, ενώ και ο ίδιος στην επίθεση ζούσε αποκλειστικά από το “τάισμα” των συμπαικτών του. Στην 3^η του χρονιά στο NCAA δε θα έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα, ολοκληρώνοντας τη με 8.9 πόντους (65% στις βολές, 48.2% στα δίποντα και 30.8% στα τρίποντα σε λίγες προσπάθειες), 6.8 rebounds, 0.6 assist, 1.1 block και 0.7 κλεψίματα μ.ο.

Ως senior θα αποτελούσε τη βασική επιλογή στη front line για το Πανεπιστήμιο από την California, τον κλασικό αθλητικό center με έφεση στο Pick ‘n’ roll στην επίθεση και στο rim protection στην άμυνα. Δείτε στο παρακάτω video, τα τελευταία δευτερόλεπτα στη νίκη επί της Arizona, πως συνεργάζεται με τον Cobbs δίνοντας του ένα καλό screen, για να πετύχει ο … κολλητός του το νικητήριο καλάθι!

Την περίοδο 2013-14 ολοκλήρωσε την κολεγιακή του θητεία αγωνιζόμενος σε 30 παιχνίδια (29 βασικός) με 29.2 χρόνο συμμετοχής μ.ο. (53% στις βολές και 54,3% στα δίποντα), 11 ποντους, 10.2 rebounds (2.8 επιθετικά), 1.3 assist, 1.3 κοψίματα, 1.1 κλεψίματα και 1.8 λάθη ανά αγώνα, όλα career high!

Ωστόσο, λόγω του μονοδιάστατου παιχνιδιού του σε άμυνα και επίθεση, αλλά και του αδύναμου κορμού του, για να σταθεί απέναντι σε physical αντιπάλους στο ΝΒΑ, ο Solomon λογικά έμεινε εκτός επιλογών στο draft του 2014. Οι φίλοι των Golden Bears σε ένα tribute άρθρο, που γράφτηκε για αυτόν μερικά χρόνια μετά, είχαν να του καταλογίσουν το limited παιχνίδι του επιθετικά, αλλά πάντα θα είχαν να τον θυμούνται για την ενέργεια που έβγαζε, για το κυνήγι κάθε διεκδικούμενης μπαλιάς και για τις θεαματικές φάσεις που χάριζε.

Ο Solomon πάντως, δεν το έβαλε κάτω και βρήκε ένα training camp contract στην Oklahoma, με την οποία αγωνίστηκε σε τρία pre season παιχνίδια. Όμως, το όνειρο του ΝΒΑ θα έπρεπε να περιμένει, καθώς δεν κατάφερε να βρει θέση στο τελικό roster των Thunder, και έτσι θα περνούσε τη rookie χρονιά του στην τότε Development League, με τη θυγατρική τους ομάδα, Oklahoma City Blue. Τα στατιστικά του θα ήταν 8.5 πόντοι (62.5% στις βολές και 61.8% στα σουτ εντός παιδιάς), 6.9 rebounds, 0.1 assist, 0.5 κοψίματα και 0.6 κλεψίματα μ.ο. σε 17.6’ ανά αγώνα.

Βλέποντας ότι του έλειπαν ακόμη τα physical tools και το skillset για να σταθεί στο ΝΒΑ, θα επέλεγε για την επόμενη τριετία να ξενιτευθεί, χωρίς πάντως να μην έχει στην άκρη του μυαλού του και την καριέρα εκεί, όπως έδειχνε η αδιάλειπτη παρουσία του στα Summer League! Ίσως και ο ίδιος ήξερε ότι αγωνιστικά και πνευματικά δεν ήταν έτοιμος ακόμη (η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για παίκτη που και στα δύο επίπεδα ωρίμασε σε μεγάλη ηλικία) και έτσι ξεκίνησε το μεγάλο οδοιπορικό του!

Θα πέρναγε την περίοδο 2015 – 16 στην Ιαπωνία, για λογαριασμό των Toyota Alvark Tokyo, με τους οποίος αγωνίστηκε σε 55 παιχνίδια, έχοντας 11.2 πόντους (66.4% στις βολές, 53.8% στα δίποντα και 18% στα τρίποντα), 8.8 rebounds, 0.9 assist, 0.8 block και 0.8 κλεψίματα μ.ο. Η επόμενη χρονιά θα τον έβρισκε στη Γαλλία και συγκεκριμένα στην Gravelines, παρέα μάλιστα ξανά με τον κολλητό του Justin Cobbs, “χτίζοντας” σταδιακά το καλό του όνομα στην Ευρώπη! Σε 31 παιχνίδια για την LNB “μέτρησε” 10.1 πόντους (59.7% στις βολές και 59% στα σουτ εντός παιδιάς), 8 rebounds, 0.4 assist, 0.7 κοψίματα και 1.2 κλεψίματα μ.ο.

Μετά την εμπειρία του στο γαλλικό πρωτάθλημα και τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του, θα συνέχιζε την καριέρα του στην Τουρκία, με τη φανέλα της Usak Sportif, η οποία τον είχε “λοκάρει” ως αντικαταστάτη του Birch. O Solomon θα “έμπαινε” με επιτυχία στα παπούτσια του Καναδού, χωρίς πάντως να είναι τόσο επιδραστικός στην άμυνα, ολοκληρώνοντας τη σεζόν με 9.9 πόντους (68.1% στις βολές και 58.7% στα σουτ εντός παιδιάς), 4.8 rebounds, 0.5 assist, 0.4 κοψίματα και 0.7 κλεψίματα μ.ο.

Η επιτυχημένη του παρουσία εκτός ΗΠΑ τον γέμισε αυτοπεποίθηση και έτσι θα δοκίμαζε ξανά την τύχη του για να βρει θέση στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ! Ξανά θα έφθανε κοντά να “τρυπώσει” στο τελικό roster της Oklahoma, πριν μείνει ελεύθερος λίγο πριν τη λήξη της σεζόν.

Θα ξεκινούσε και πάλι στην G League με τη θυγατρική της, OKC Blue, για να κάνει το όνειρο του … σχεδόν πραγματικότητα στις αρχές του 2019, υπογράφοντας ένα 10ήμερο συμβόλαιο με τη Thunder, με τη φανέλα της οποίας, όμως, δεν πάτησε τελικά λεπτό στο παρκέ! Στην Αναπτυξιακή Λίγκα αγωνίστηκε σε 35 παιχνίδια με 13.8 πόντους (71.1% στις βολές, 57.8% στα σουτ εντός παιδιάς και 17.5% στα τρίποντα), 8.6 rebounds, 1.6 assist, 0.9 κοψίματα και 1.2 κλεψίματα μ.ο.

Το περασμένο καλοκαίρι, ενώ άφησε θετικές εντυπώσεις στο Summer League, με τους πρωταθλητές Raptors, δεν κατάφερε να τους πείσει να του προσφέρουν συμβόλαιο και έτσι θα κατέληγε στην αγαπημένη του Γαλλία, αυτή τη φορά στην Dijon, με την οποία θα έκανε την καλύτερη σεζόν του σε επίπεδο διακρίσεων, κερδίζοντας το Leader’s Cup, με τον ίδιο να χαρίζει με θεαματικό τρόπο στην ομάδα του, την πρόκριση στον τελικό!

Σε 3 παιχνίδια για το Κύπελλο είχε 13.3 πόντους (με 69.6% στα σουτ εντός παιδιάς και το εντυπωσιακό 72.8% στα τρίποντα σε 3.7 προσπάθειες μ.ο.), 0.4 assists και 0.4 κοψίματα ανά αγώνα, δείχνοντας ηγετικό profile και ξεπερνώντας τον εαυτό του, ειδικά στην επίθεση!

Αντίστοιχα στις διοργανώσεις που δεν ολοκληρώθηκαν “μέτρησε” για την LNB 12.1 πόντους (με 67.6% στις βολές, 61.5% στα σουτ εντός παιδιάς και 38.1% στα τρίποντα σε 1 περίπου προσπάθεια ανά αγώνα), 5.9 rebounds, 0.4 assist, 0.4 κοψίματα και 0.6 κλεψίματα μ.ο., ενώ στο BCL είχε σε 16 παιχνίδια 11.2 πόντους (με 6/13 τρίποντα), 4.3 rebounds, 0.3 assist, 0.4 κοψίματα, 1.4 κλεψίματα και 1.7 λάθη μ.ο.

Αφού … σκαλίσαμε την καριέρα του Solomon, ας προχωρήσουμε στη σκιαγράφηση των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του, ξεκινώντας από το αθλητικό / φυσικό πακέτο. Με ύψος 2.10 m και βάρος 107 kg ο Solomon, παρόλο που ανέκαθεν ήταν σωματικά αδύναμος για τη θέση του center, τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει “βάλει όγκο”, παραμένοντας όμως κάπως light, ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει physical αντιπάλους.

Και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν είχε τύχη στο ΝΒΑ ως 5άρι και προσπαθούσε να αυξήσει το range στο σουτ του, για να καθιερωθεί ως PF (χωρίς άλλα στοιχεία, ωστόσο, όπως θα δούμε στη συνέχεια).

Το 2013 το wingspan του είχε μετρηθεί στα 2.14 m, αλλά 1 χρόνο αργότερα διαπιστώθηκε ότι πλησιάζει τα 2.17 m, με συνολικό standing reach 2.72 m. Άρα μιλάμε για ένα “μακρύ” και ταυτόχρονα mobile ψηλό, ο οποίος είναι ταχύς και ευλύγιστος για τη θέση του, χωρίς όμως να διαθέτει τις πιο γρήγορες αντιδράσεις γενικότερα. Το timing του όταν πηδάει για block, δεν είναι το ιδανικότερο και αποτελεί το βασικό παράγοντα που δε γράφει μεγάλο αριθμό κοψιμάτων διαχρονικά στη μέχρι τώρα καριέρα του, παρά τα πλούσια προσόντα του.

Όσον αφορά το πνευματικό κομμάτι, ο Solomon, από τα κολεγιακά του χρόνια, παρουσίαζε έλλειμμα, ειδικά σε απαιτητικές στιγμές αγώνων. Ωστόσο, φέτος φάνηκε πιο ώριμος από ποτέ, καταφέρνοντας να έχει ηγετικό ρόλο με την Dijon, τόσο στο BCL όσο και στο Leader’s Cup, όπου υπήρξε καθοριστικός και έδειξε winning mentality!

Δεν είναι μόνο το νικητήριο καλάθι στον ημιτελικό – θρίλερ με τη Monaco, αλλά η συνολική του παρουσία στο mini τουρνούα όπου “βγήκε” μπροστά, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και δείχνοντας ότι είναι ένας πιο πολυσύνθετος παίκτης, απ’ ό,τι χρησιμοποιείται από τους προπονητές του. Ενδεικτικό είναι ότι υπερτριπλασίασε ουσιαστικά τις προσπάθειες του για τρίποντο, εκτοξεύοντας το ποσοστό του σε μια τριπλέτα κρίσιμων παιχνιδιών, δείχνοντας clutch χαρακτηριστικά.

Στον αντίποδα, στον τομέα της τακτικής παίρνει μέτριο βαθμό καθώς σε άμυνα και επίθεση, όταν είναι μακριά από την μπάλα, δεν κινείται πάντα σωστά, μην διαβάζοντας έγκαιρα τη φάση. Κι εδώ πάντως έχει να επιδείξει σαφή βελτίωση τα τελευταία χρόνια, όντας αποδοτικός σε συνεργασίες Pick ‘n’ roll και ως cutter στην επίθεση, αλλά και σε βοήθειες στην άμυνα όπου πραγματοποιεί συχνά κλεψίματα με τη βοήθεια των μακριών άκρων του.

Περνώντας στον τομέα της επίθεσης ο Solomon, παρά το αξιόπιστο spot shooting του, δεν έχει παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια και δεν μπορεί να απειλήσει ουσιαστικά με drive, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις είναι επιρρεπής σε λάθη. Γενικά είναι μέτριος χειριστής και αποφεύγει να τριπλάρει αν πιέζεται ή αν δεν είναι πολύ απαραίτητο. Του αρέσει να εκτελεί από μακριά σε catch ‘n’ shoot συνθήκες, αν υποδεχθεί στο σωστό χρόνο και σημείο την μπάλα, αλλά και μετά από pick ‘n’ pop.

Επίσης δεν έχει Post game, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που στις ΗΠΑ θεωρήθηκε limited ψηλός. Ωστόσο, αν πάρει την μπάλα ψηλά με lob pass ή χαμηλά και βρει χώρο, είναι εξαιρετικός finisher ακόμη και μετά από επαφή, με το above the rim παιχνίδι να αποτελεί το αγαπημένο του και πλέον αποτελεσματικό, χάρη στο άλμα του και τα μακριά του άκρα! Μη λησμονούμε ότι είναι και εξαιρετικός στα επιθετικά rebounds, ανανεώνοντας τις επιθέσεις της ομάδας του ή τελειώνοντας τις ο ίδιος με θεματικά putback καρφώματα!

Αμυντικά ο Solomon παραμένει ένα μυστήριο. Ενώ είναι γρήγορος, το footwork του δεν είναι ιδανικό και αδυνατεί να μαρκάρει αποτελεσματικά γρήγορα και εκρηκτικά guards στις αλλαγές, δίχως να υποπέσει σε foul. Επιπρόσθετα, δεν είναι δυνατός στην άμυνα στο post με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει προβλήματα απέναντι σε ογκώδεις center (π.χ. Milutinov). Το βασικότερο, όμως, που προκαλεί προβληματισμό είναι ότι, παρά τα πλούσια αθλητικά προσόντα του, ο μ.ο. κοψιμάτων δεν είναι τόσο ικανοποιητικός, γεγονός το οποίο οφείλεται κυρίως στις αργές αντιδράσεις του όταν πηγαίνει σε βοήθειες.

Παρόλα αυτά, ο Solomon συνολικά είναι ένας τίμιος αμυντικά F/C, καθώς αλλοιώνει πολλές από τις προσπάθειες που βρίσκονται στην περίμετρο του, μειώνοντας το οπτικό πεδίο του επιτιθέμενου. Επιπρόσθετα, τα hustling abilities του είναι ανεπτυγμένα και δε θα διστάσει να κυνηγήσει το κλέψιμο, με υψηλούς μ.ο. διαχρονικά ή να διεκδικήσει “χαμένες” μπαλιές.

Τέλος, είναι ιδιαίτερα ικανός σε καταστάσεις hedge out, όπου ο συνδυασμός “έντασης” και “μάκρους” του, οδηγεί συχνά σε αποτελεσματικές άμυνες. Τέλος, να αναφέρουμε ότι είναι αξιόπιστος και στα αμυντικά rebounds, προσφέροντας σχετική ασφάλεια και στον τομέα αυτό.

Εν κατακλείδι, ο Solomon είναι ένας mobile center για τα δεδομένα της Euroleague, που έχει ωριμάσει σταδιακά το παιχνίδι του, ανεβαίνοντας επίπεδο. Παρουσιάζει κάποιες εγγενείς αδυναμίες, οι οποίες, ωστόσο, μπορούν να μακιγιαριστούν σε σχήματα με άλλου τύπου ψηλούς.

Έχοντας προσθέσει στο skillset του το μακρινό σουτ, και αποκτώντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του μετά το showing στο Leader’s Cup, εκτιμώ ότι μπορεί να έχει το ρόλο ενός stretch 5αριού, το οποίο θα αγωνίζεται σε σχήματα – καμικάζι, με έμφαση στο transition. Και εδώ μπαίνει στην κουβέντα μας ο Ολυμπιακός.

Σε περίπτωση μη παραμονής του Vezenkov οι “ερυθρόλευκοι” φαίνεται να αναζητούν ένα stretch 4, χωρίς ιδιαίτερο μέγεθος, ή ακόμη και την παραμονή Rubit. Κάποιον παίκτη δηλαδή που θα ακουμπάει περισσότερο στο 4. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι ξεκάθαρο ότι θα μιλάμε για μια σχετικά “κοντή” front line, με ερωτηματικά όταν θα έρχεται αντιμέτωπη με center … δεινόσαυρους!

Και αφού δε ζούμε πια όπως πριν μερικά χρόνια, όπου το δίδυμο Hunter – Dunston ήταν ικανό να μας στείλει στο final 4, γιατί να μην προτιμηθεί μια λύση σαν του Solomon;

Μιλάμε για έναν παίκτη περισσότερο 5άρι μεν, που θα μπορεί να σταθεί μαζί με όλους τους άλλους ψηλούς της front line δε (ίσως πλην Ellis), συνδυάζοντας αθλητικότητα και mid / long range shooting και συμπληρώνοντας τον αντίστοιχο παρτενέρ του. Θεωρώ ότι μια τέτοια επιλογή θα έλυνε το τωρινό πρόβλημα μη ύπαρξης τρίτου κλασικού center (είναι ρίσκο, ειδικά αν σκεφθούμε ένα πιθανό τραυματισμό), χωρίς παράλληλα να “κόβει” λεπτά από τους PF. Ιδανικά θα σκεφτόμουν το Solomon ως λύση για ένα 10λεπτο, είτε σε σχήματα μαζί με Πρίντεζη, είτε με τον ίδιο ως stretch ψηλό και το Hassan Martin δίπλα του (ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει σε ένα βαθμό με την μπάλα στα χέρια στην επίθεση).