War of the Basketball Worlds

Ήταν καλοκαίρι του 2016, όταν η FIBA Europe στην προσπάθεια της να πάρει ξανά τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού διασυλλογικού μπάσκετ στα χέρια της, ανακοίνωνε «με όνειρα χίλια» την έναρξη μιας νέας διοργάνωσης, με το βαρύγδουπο τίτλο Basketball Champions League.

Την ίδια χρονικά περίοδο, η Euroleague, που είδε το «προϊόν» της να ανεβαίνει σταδιακά με την πάροδο των ετών, συνέχισε τη δική της «επανάσταση» με τη μετατροπή της διοργάνωσης σε ένα κανονικό πρωτάθλημα, με σύστημα round robin, όπου στη Regular Season, όλες οι ομάδες αγωνίζονται μεταξύ τους, σε μια προσπάθεια τόνωσης του ενδιαφέροντος, αλλά και προσπερνώντας το προηγούμενο format, όπου οι 16 από τις 24 ομάδες προκρίνονταν στο Top 16 και οι υπόλοιπες 8 συνέχιζαν στο Eurocup…

Μόλις είχε, λοιπόν, ξεκινήσει και επίσημα ο πόλεμος μεταξύ δυο διαφορετικών κόσμων, αυτού των τεχνοκρατών της Euroleague και αυτού των συντηρητικών της FIBA. Τα επεισόδια μέχρι σήμερα πολλά και αναμένονται ακόμα περισσότερα στο μέλλον, με τη Euroleague ήδη από φέτος να αυξάνει τις ομάδες σε 18 και καταφέρνοντας καίρια πλήγματα στη FIBA, όπως η επιτυχία να πάρει στο … Eurocup, την περσινή τροπαιούχο του BCL, Βίρτους Μπολόνια.

Η FIBA διαβλέποντας ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει καταφέρει να τραβήξει μεγάλες ομάδες από την Euroleague (μοναδικό σοβαρό λάφυρο είναι η Μπάμπεργκ), χρησιμοποιεί τις Εθνικές ομάδες ως πολιορκητικό κριό, ορίζοντας προκριματικούς αγώνες, εν μέσω των αγωνιστικών υποχρεώσεων, χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει κάτι ιδιαίτερο, εκτός του να δημιουργήσει μια απίστευτη αναστάτωση στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ πλήττοντας τελικά το δικό της «προϊόν», καθώς οι Εθνικές κατά κανόνα, κατεβάζουν συνθέσεις ανάγκης με παίκτες δεύτερης διαλογής σε αυτούς τους αγώνες και ομάδες όπως η Πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία, πλήρωσαν το τίμημα με αποκλεισμό από το φετινό Mundobasket!

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι ούτε να καταλήξουμε στο ποια από τις δυο πλευρές έχει το δίκιο με το μέρος της, ούτε να αναλύσουμε τα οικονομικά δεδομένα, για τα οποία γίνεται πολύς λόγος τελευταία.

Σκοπός είναι να καταγράψουμε το κατά πόσο, αυτοί που ευαγγελίζονται την άποψη περί αδικίας του συστήματος της Euroleague, με τα 11 κλειστά συμβόλαια, τις wild card και τη μη (;) διασύνδεση με τα Εθνικά Πρωταθλήματα, ορθώς φωνάζουν ή απλά είναι άλλη μια κίνηση εντυπωσιασμού σε ένα παιχνίδι σκάκι, που φαίνεται ότι η FIBA έχει χάσει … τη Βασίλισσα της (και δεν αναφέρομαι στην ΑΕΚ)!

Πολύ κουβέντα γίνεται, λοιπόν, το τελευταίο διάστημα ότι η Euroleague δε δίνει την ευκαιρία σε ομάδες που κάνουν καλή πορεία στα Εθνικά τους πρωταθλήματα, να συμμετάσχουν στη διοργάνωση…

Ένσταση #1: Όπως θα δούμε παρακάτω, η Euroleague και το Eurocup έχουν στις τάξεις τους όχι μόνο τις κορυφαίες, από πλευράς ιστορίας και κατακτήσεων τροπαίων, ομάδες, αλλά και αυτές που έχουν τερματίσει ψηλότερα στα πρωταθλήματα των χωρών τους, καταρρίπτοντας το μύθο περί μη διασύνδεσης με τα Εθνικά πρωταθλήματα (εξάλλου οι πρωταθλητές της Γερμανίας, Ρωσίας και Αδριατικής Λίγκα έχουν εξασφαλισμένη θέση στη διοργάνωση).

Θα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια τα δεδομένα των 3 διοργανώσεων (Euroleague, Eurocup και BCL) για την επόμενη χρονιά, προκειμένου να ενισχύσουμε αυτό το επιχείρημα, ωστόσο ας ρίξουμε και μια ματιά τι έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια στην Euroleague.

Έχουμε δει, λοιπόν, το παράδειγμα της Βαλένθια που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας, να συμμετέχει στο θεσμό, τη Λιμόζ επίσης ως πρωταθλήτρια Γαλλίας να κάνει την εμφάνιση της στη Euroleague. Η δευτεραθλήτρια Λιθουανίας, Λιέτουβος Ρίτας, αλλά και οι απρόσμενες πρωταθλήτριες Τουρκίας και Ιταλίας, Καρσίγιακα και Σάσαρι, έχουν επίσης περάσει από την Euroleague!

Μερικοί θα αναφέρουν το παράδειγμα της Ιταλικής Βενέτσια, που αν και πρωταθλήτρια στη Serie A φέτος, δε θα είναι του χρόνου στη Euroleague, λόγω της εγγυημένης παρουσίας της Αρμάνι και του «σκόπελου» να έχει και δεύτερη ομάδα η γειτονική χώρα…

Σωστά, μόνο που η Βενέτσια δεν επέλεξε το BCL της επόμενης σεζόν, αλλά το Eurocup, το οποίο καταδεικνύει ότι αφενός η ομάδα προτιμάει τη συμμετοχή ακόμα και στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση (βάσει δυναμικότητας), σε σχέση με το BCL και αφετέρου αναγνωρίζει ότι ίσως ακόμη δεν είναι έτοιμη, ούτε αγωνιστικά, ούτε οικονομικά για το μεγάλο βήμα.

Αλλά ακόμα και ομάδες – κομήτες για μια χρονιά στα Εθνικά πρωταθλήματα, όπως η φετινή Σαραγόσα, θα μπορούσαν να είχαν θέση στην κορυφαία διοργάνωση, αρκεί να πληρούσαν κάποιες προϋποθέσεις… Όπως θα φανεί παρακάτω, η αξιοκρατία τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο στην Euroleague (από την άποψη ότι μετέχουν οι πραγματικά καλύτερες ομάδες), αλλά και στο Eurocup, παρά τα αντίθετα λεγόμενα από διάφορες φωνές, είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του θεσμού.

Επιπρόσθετα και όσον αφορά στην αντιπροσωπευτικότητα, φέτος ειδικά με την είσοδο της Βιλερμπάν στην Euroleague, θα υπάρχουν ομάδες από τα καλύτερα Εθνικά Πρωταθλήματα, χωρίς να αποκλείεται κάποια προηγμένη μπασκετικά χώρα…

Κάτι ακόμα που πρέπει να σημειωθεί είναι οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές. Καθώς είναι ένας σημαντικός παράγοντας (μαζί με την ανταγωνιστικότητα των ομάδων) για την ανάπτυξη του σπορ. Σε ότι αφορά την χωρητικότητα και την ποιότητα των γηπέδων – η Euroleague έχοντας τις κατεξοχήν πιο επιτυχημένες ομάδες έχει και τα καλύτερα γήπεδα.

Ας κάνουμε λοιπόν μια μίνι – ακτινογραφία των τριών διοργανώσεων, εστιάζοντας στο ποιες ομάδες θα τις στελεχώσουν και σε ποια θέση τερμάτισαν την περασμένη περίοδο στα Εθνικά Πρωταθλήματα.

EUROLEAGUE

ΙΣΠΑΝΙΑ: Ρεάλ (1^η), Μπαρτσελόνα (2^η), Βαλένθια (3^η) => κάτοχος Eurocup, Μπασκόνια (5^η)

ΡΩΣΙΑ: ΤΣΣΚΑ (1^η) => κάτοχος Euroleague, Κίμκι (2^η) Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης (4^η) => Wild Card

ΤΟΥΡΚΙΑ: Εφές (1^η), Φενερμπαχτσέ (2^η)

ΕΛΛΑΔΑ: Παναθηναϊκός (1^ος), Ολυμπιακός (–)

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Μπάγερν (1^η), Άλμπα (2^η)

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Ζαλγκίρις (1^η)

ΙΣΡΑΗΛ: Μακάμπι Τελ Αβίβ (1^η)

ΙΤΑΛΙΑ: Αρμάνι (3^η)

ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ ΛΙΓΚΑ: Ερ. Αστέρας (1^ος)

ΓΑΛΛΙΑ: Βιλερμπάν (1^η)

EUROCUP

ΙΤΑΛΙΑ: Βενέτσια (1^η), Τρέντο (6^η), Βίρτους Μπολόνια (11^η) => κάτοχος BCL, Μπρέσια (12^η)

ΙΣΠΑΝΙΑ: Μάλαγα (6^η), Μπανταλόνα (7^η), Ανδόρα (10^η)

ΡΩΣΙΑ: Ούνιξ Καζάν (3^η), Λοκομοτίβ Κουμπάν (5^η)

ΤΟΥΡΚΙΑ: Τόφας Μπούρσα (3^η), Γαλατασαράι (4^η), Νταρουσάφακα (10^η)

ΓΑΛΛΙΑ: Μονακό (2^η), Ναντέρ (4^η), Λιμόζ (7^η)

ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ ΛΙΓΚΑ: Μπούντουτσνοστ (2^η), Τσεντεβίτα (3^η), Παρτιζάν (4^η)

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Όλντενμπουργκ (3^η), Ουλμ (6^η)

ΕΛΛΑΔΑ: Προμηθέας Πατρών (2^ος)

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Λιέτουβος Ρίτας (2^η)

ΙΣΡΑΗΛ: Μακάμπι Ρισόν (2^η)

ΠΟΛΩΝΙΑ: Άρκα Γκντίνια (3^η)

BASKETBALL CHAMPIONS LEAGUE

ΤΟΥΡΚΙΑ: Γκαζιαντέπ (5^η), Μπεσίκτας (6^η), Τουρκ Τέλεκομ (7^η), Μπάνβιτ (8^η)

ΙΣΠΑΝΙΑ: Σαραγόσα (4^η), Μανρέσα (8^η), Τενερίφη (9^η), Μπουργκός (11^η)

ΕΛΛΑΔΑ: ΑΕΚ (3^η), Περιστέρι (4^ο), ΠΑΟΚ (5^ος)

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ράστα Βέχτα (4^η), Μπάμπεργκ (5^η), Τέλεκομ Βόννης (7^η)

ΓΑΛΛΙΑ: Ντιζόν (3^η), Ορτέζ (5^η), Στρασμπούρ (6^η)

ΠΟΛΩΝΙΑ: Άνβιλ (1^η), Τορούν (2^η), Λέγκια (8^η)

ΙΤΑΛΙΑ: Σάσαρι (2^η), Μπρίντιζι (5^η)

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Νεπτούνας (3^η), Λιετκαμπέλις (4^η)

ΙΣΡΑΗΛ: Χάποελ Ιερουσαλήμ (3^η), Χάποελ Χολόν (5^η)

ΒΕΛΓΙΟ: Οστάνδη (1^η), Αντβέρπ (2^η)

ΛΕΤΟΝΙΑ: Ρίγα (1^η), Βέντσπιλς (2^η)

ΡΩΣΙΑ: Νίζνι (8^η)

ΤΣΕΧΙΑ: Νίμπουρκ (1^η)

ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ ΛΙΓΚΑ: Μόρναρ (9^η)

Οι υπόλοιπες 15 θέσεις στο BCL αφορούν σε ομάδες που συμμετέχουν στον Α προκριματικό γύρο του θεσμού και είναι οι πρωταθλήτριες των χωρών: Αυστρία, Λευκορωσία, Βουλγαρία, Κύπρος, Δανία, Φινλανδία, Ουγγαρία, Κόσοβο, Ρουμανία, Σλοβακία, Ελβετία και Σουηδία και οι δευτεραθλήτριες από την Πορτογαλία, την Ουκρανία και την Ολλανδία.

Με μια πρώτη ματιά η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στην Euroleague και στο BCL είναι χαώδης ενώ ακόμη και το Eurocup είναι καθαρά πιο ανταγωνιστικό και ποιοτικό από τη διοργάνωση της FIBA…

Επίσης, παρατηρώντας προσεκτικότερα την κατανομή των ομάδων ανά τις διοργανώσεις, προκύπτει ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τα υψηλού επιπέδου πρωταθλήματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Σαραγόσα, Σάσαρι και Άνβιλ οι πιο χαρακτηριστικές), η «μοιρασιά» είναι λες και έχει γίνει βάσει της θέσης που τερμάτισαν στα πρωταθλήματα τους την περσινή περίοδο!

Θα δείτε ότι ειδικά οι προηγμένες μπασκετικά χώρες όπως Ρωσία, Ισπανία, Τουρκία, Ελλάδα, Γερμανία και άλλες (Ισραήλ, Λιθουανία, Αδριατική Λίγκα) έχουν στείλει τους καλύτερους εκπροσώπους τους (πρωταθλητές και δευτεραθλητές) σε Euroleague και Eurocup, με το BCL να «βολεύεται» με ομάδες που τερμάτισαν το πολύ στην 3^η θέση σε αυτά τα πρωταθλήματα. Με άλλα λόγια το BCL σα να πήρε ό,τι περίσσεψε…

Χαρακτηριστικό όλων αυτών, είναι ότι η Euroleague έχει στη σύνθεση της 9 πρωταθλήτριες (από κορυφαία πρωταθλήματα), το Eurocup άλλη μία (Βενέτσια), ενώ το BCL μόνο τέσσερις από διοργανώσεις 2^ης ταχύτητας (Άνβιλ από Πολωνία, Οστάνδη από Βέλγιο, Νίμπουρκ από Τσεχία και Ρίγα από Λετονία) και «χρυσώνει» το χάπι με 12 πρωταθλήτριες μεν, εξαιρετικά χαμηλής δυναμικότητας δε.

Συνεπώς, αυτό που προξενεί εντύπωση, είναι ότι ουσιαστικά έτσι όπως είναι δομημένες οι τρεις διοργανώσεις για του χρόνου, έχουμε μια «κατά λάθος» πυραμίδα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπου στην κορυφή βρίσκεται μακράν η Euroleague και στη βάση το BCL…

Γιατί, λοιπόν, να μη γινόταν αποδεκτή από τη FIBA αυτή η ιεραρχία και να υπήρχε ακόμα και μια διασύνδεση μεταξύ αυτών των διοργανώσεων, όπως συμβαίνει με το Eurocup και την Euroleague; Ρητορικό το ερώτημα!

Συνεχίζουμε και με το δεύτερο μύθο που έχει καλλιεργηθεί και αναφέρεται στα κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία δίνει wild cards η Euroleague και τα οποία δεν είναι αγωνιστικά, αλλά είτε οικονομικά, είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα.

Ένσταση #2: Άλλο ένα επιχείρημα των φίλα προσκείμενων στο BCL που στην πραγματικότητα έρχεται να καταρρεύσει και αυτό σα χάρτινος πύργος!

Οι wild cards της Euroleague, εκτός του ότι συμπεριλαμβάνουν και αγωνιστικά κριτήρια (π.χ. κάτοχος Eurocup), είναι κατόπιν προσεκτικής εξέτασης των ενδιαφερόμενων και αφού έχει αξιολογηθεί η δυναμική και η προοπτική τους…

Θα δείτε ότι τα τελευταία χρόνια οι wild cards που δίνονται είναι είτε σε ομάδες με στιβαρό οικονομικό υπόβαθρο, οι οποίες παρουσίασαν κάτι καλό αγωνιστικά (Νταρουσάφακα τη σεζόν 2016 – 17, με πρόκριση στα play off), είτε ομάδες με brand name, οι οποίες τελικά απέδειξαν ότι τη δικαιούνταν με τη μελλοντική πορεία τους στο Εθνικό Πρωτάθλημα (βλ. περίπτωση Μπάγερν Μονάχου).

Ακόμα και για την περίοδο 2019 – 20, η μία wild card δόθηκε από νωρίς στη Βιλερμπάν (που αργότερα κατέκτησε τον τίτλο της LNB) και η άλλη, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα δόθηκε στη Ζενίτ (4^η στη VTB League), η οποία εκπροσωπεί μια μεγάλη αγορά και αντιπροσωπεύει μια νέα ανερχόμενη δύναμη!

Το ίδιο ισχύει και στο Eurocup, όπου οι wild cards αφορούσαν την πρωταθλήτρια Ιταλίας Βενέτσια, την τροπαιούχο BCL, Βίρτους Μπολόνια και το δευτεραθλητή Ελλάδας Προμηθέα, οι οποίες ομάδες προτίμησαν την εν λόγω διοργάνωση σε σχέση με το BCL, που η δυνατότητα διάκρισης θα ήταν πιο εύκολη.

Από την άλλη, το BCL, παρόλο που προωθεί (;) τον υγιή ανταγωνισμό και έχει ως ευαγγέλιο τη διασύνδεση με τα Εθνικά πρωταθλήματα, τελικά έχει την 8^η Τουρκίας Μπάνβιτ και την 9^η Ισπανίας Τενερίφη απευθείας στη φάση των Ομίλων, την ίδια στιγμή που οι περισσότερες πρωταθλήτριες του δυναμικού της, περνάνε από διπλούς προκριματικούς αγώνες!

Το τρίτο και τελευταίο αγωνιστικό επιχείρημα, που προτάσσει το BCL, είναι ότι η Euroleague αποκλείει πολλά πρωταθλήματα από τις δύο διοργανώσεις της, μη έχοντας πανευρωπαϊκό χαρακτήρα…

Ένσταση #3: Αυτό ναι μεν ισχύει, αλλά έχει να κάνει κυρίως με την ανταγωνιστικότητα του προϊόντος. Από τα παλαιότερα χρόνια, τα «ανοίγματα» που είχαν γίνει π.χ. στην αγορά της Αγγλίας είχαν στεφθεί από αποτυχία… Η Euroleague ωστόσο, έχει αποδείξει ότι επιθυμεί να εντάσσει ομάδες και από πρωταθλήματα 2^ης διαλογής (Σλασκ και Πρόκομ παλιότερα, Ζιελόνα Γκόρα πιο πρόσφατα), αρκεί να είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό και όχι απλά να συμμετέχουν…

Θεωρώ ότι αυτό είναι πιο τίμιο από την πολιτική που ακολουθεί το BCL, που ναι μεν έχει τις πρωταθλήτριες όχι προηγμένων μπασκετικά χωρών, ωστόσο τελικά τις «αποκλείει» βάζοντας τις σε προκριματικούς γύρους. Για του λόγου το αληθές, στην περσινή Euroleague σε σύνολο 16 ομάδων, είχαμε εκπροσώπους 9 χωρών, στο Eurocup σε σύνολο 24 ομάδων εκπροσώπους από 11 χώρες και στο υποτίθεται πολυσυλλεκτικό BCL, οι 32 ομάδες προέρχονταν μόλις από 13 χώρες!

Συμπερασματικά και χωρίς να έχουμε, ούτε να επιθυμούμε το ρόλο του δικαστή, αυτό που προσπαθήσαμε να καταδείξουμε μέσα από αυτό το άρθρο, είναι ότι όπως είναι δομημένο στην παρούσα φάση το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, οι δυο διοργανώσεις υπό την αιγίδα της Euroleague, είναι τελικά και πιο αξιοκρατικές και πιο ανταγωνιστικές από το BCL.

Η πολεμική τακτική της FIBA, εκτός του ότι δεν έχει φέρει αποτέλεσμα (το αντίθετο, χρόνο με το χρόνο η αιμορραγία που βιώνει είναι μεγαλύτερη), έχει προκαλέσει ένα νέο διχασμό στο μπάσκετ, μεγαλύτερο ακόμα και από αυτόν στις αρχές του 2000, με την ULEB τότε ξεκάθαρη νικήτρια του πολέμου…

Μήπως όμως αντί για μια άτακτη υποχώρηση, όπως έγινε τότε, είναι καλύτερο και για την ίδια, αλλά και για όλο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, μια συνθηκολόγηση, ούτως ώστε να υπάρχουν ξεκάθαρα τρεις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σε σύστημα πυραμίδα, με διασύνδεση μεταξύ τους αλλά και με τα Εθνικά πρωταθλήματα;

Με την ευχή να πρυτανεύσει η λογική και ότι ίσως όλος αυτός ο πόλεμος τελικά να μην είναι κάτι άλλο, παρά mind games για το ποιος θα κυριαρχήσει, κλείνω με τη φράση του Will Smith:

You cannot win the war against the world if you can’t win the war against your own mind.

Πηγές

https://en.m.wikipedia.org/wiki/EuroLeague_Finals#Title_holders