Scouting BBL (Winter 2020)

Αισίως φθάσαμε στα μισά του δρόμου, με την 8η ανάρτηση του RPG Radar. Μέχρι σήμερα έχουμε σκανάρει συνολικά 22 παίκτες, από 7 διαφορετικά πρωταθλήματα, και ευελπιστούμε να συνεχίσουμε και μέσα στο καλοκαίρι με τον ίδιο ρυθμό! Στόχος είναι η 1^η έκδοση αυτής της ενότητας να ολοκληρωθεί με όσο το δυνατόν περισσότερα πρωταθλήματα και παίκτες, μέχρι τα τέλη Αυγούστου, δημιουργώντας παράλληλα μια βάση δεδομένων η οποία μπορεί να μας φανεί χρήσιμη για το μέλλον.

Σε σχέση με τα προηγούμενα κείμενα, αυτή τη φορά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, καθώς γνωρίζουμε τελεσίδικα την κατάληξη της φετινής διοργάνωσης και άρα μπορούμε να εστιάσουμε πλέον και με τη βούλα στην off season. Η επόμενη λίγκα στη λίστα μας είναι η γερμανική BBL, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί, σε όλα τα επίπεδα, “βγάζοντας” αρκετούς παίκτες, που απασχολούν ακόμη και κορυφαίους συλλόγους της Euroleague.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν παρακολούθησα το συγκεκριμένο πρωτάθλημα και δεν έχω εικόνα από πολλές ομάδες, με εξαίρεση κυρίως την αγαπημένη μου Alba και την Bayern από παιχνίδια τους στην Euroleague, καθώς και τις Ulm, Oldenburg (Eurocup) και Telecom Bonn (BCL), αλλά σε μικρότερο βαθμό.

Πλέον, ένω έχει ήδη προγραμματιστεί και ξεκινάει η τελική φάση σε format δύο ομίλων (με 5 ομάδες ο καθένας) και εν συνεχεία knock out παιχνίδια μέσω των οποίων θα αναδειχθεί ο πρωταθλητής, θα μας δοθεί η ευκαιρία να “τσεκάρουμε” πιο διεξοδικά κάποιους παίκτες.

Επειδή, ωστόσο, ο προγραμματισμός του RPG Radar είχε για αυτή την εβδομάδα “ταξίδι” στη Γερμανία, και με άξονα ότι είναι πάγια τακτική να μην εξετάζουμε παίκτες που έχουν ήδη αγωνιστεί στο top επίπεδο (βλ. Hermannsson), ο κλήρος πέφτει σε 3 περιπτώσεις τις οποίες γνωρίζω αρκετά καλά από το παρελθόν, και που φέτος πήραν το “βάπτισμα του πυρός” στο γερμανικό Πρωτάθλημα! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

TYLER HARVEY: USA (26y, 193cm) |COMBO GUARD|

(Stats)

Παρόλο που η πιο λογική επιλογή στα guards θα φάνταζε ο Khadeen Carrington, ο οποίος πραγματοποίησε … εμφατική σεζόν με τη Ludwigsburg (μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε “εργοστάσιο” παραγωγής εξαιρετικών παικτών), το γεγονός ότι δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα για αυτόν, πλην στιγμιοτύπων στο Youtube, με οδηγεί στο να ασχοληθώ με την ιντριγκαδόρικη περίπτωση του Tyler Harvey. Έναν παίκτη που παρακολούθησα σε κάποια παιχνίδια του Eurocup με την Ulm στην αρχή της σεζόν, και συγκεκριμένα στις ήττες από τη Virtus Bologna και τη MoraBanc Andorra.

Πριν προχωρήσουμε στην επισκόπηση, του πάλαι ποτέ 1^ου scorer του NCAA (το 2015), να πούμε ότι ο Harvey (με περάσματα παλιότερα από Torino και Antibes) επιλέχθηκε από τον Jaka Lakovic για να αποτελέσει το scoring guard της Ulm, εκείνον που θα είναι το ιδανικό συμπλήρωμα των Killian Hayes και Zoran Dragic στο back court.

Και μπορεί το next big thing του γαλλικού μπάσκετ Killian Hayes (σύμφωνα με τη δική μου οπτική είναι ανώτερος από τον Maledon και με μεγαλύτερο potential από τον Ntilikina), να πραγματοποιεί φέτος εκπληκτικές εμφανίσεις για την ηλικία του, εντυπωσιάζοντας με το συνολικό skillset και την ωριμότητα του, όμως το γεγονός ότι το μέλλον του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ΝΒΑ, και αργά ή γρήγορα θα τον δούμε εκεί, με αναγκάζει να προτιμήσω το … μεγάλο άτυχο της βαυαρικής ομάδας φέτος! Άτυχος γιατί ένας τραυματισμός του στις αρχές Οκτωβρίου οδήγησε το Σλοβένο προπονητή να επιλέξει ως προσωρινό αντικαταστάτη του, Isaiah Briscoe (πέρσι στο Orlando). Μετά από ένα δίμηνο ο Harvey επέστρεψε σε full αγωνιστική δράση, με τη συνολική συγκομιδή του να είναι 11 αγώνες για την BBL, 2 για το Κύπελλο Γερμανίας και 4 για το Eurocup. Χωρίς λοιπόν να δείξει στη θητεία του στη γερμανική ομάδα το επιθετικό του ταλέντο, σε βάθος χρόνου, είναι η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθούμε μαζί του, ως ένας παίκτης έτοιμος για το step up.

Γεννημένος στις 17 Ιουλίου 1993 ο Harvey ξεκίνησε από το Bishop Montgomery High School της California, όπου μέσα σε λίγα χρόνια πήρε συνολικά περίπου 25cm σε ύψος, κάτι που τον βοήθησε στην απόφαση για το μέλλον του. Ταπεινός λόγω χαρακτήρα, και εργατικός, ο Harvey αγαπούσε το μπάσκετ και ήθελε να γίνει επαγγελματίας παίκτης. Για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα θα έκανε έως και μεταμεσονύκτιες προπονήσεις, αναγκάζοντας τον πατέρα του να μένει ξάγρυπνος, δίνοντας του απλά την μπάλα για να σουτάρει!

Από μικρή ηλικία ο Tyler έκανε αυτό πολύ καλά, σούταρε από παντού και με κάθε τρόπο, με μεγάλη συνέπεια. Ωστόσο, δεν κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα Κολεγίων, καθώς δε συμμετείχε καν στα AAU Tournaments (Amateur Athletic Union), όπου παίρνουν μέρος παίκτες από Γυμνάσια, προσπαθώντας να προωθηθούν. Ο πατέρας του Frank (διαιτητής NCAA) προτιμούσε τις Κυριακές, που διεξάγονταν αυτοί οι αγώνες, να τον πηγαίνει στην εκκλησία, όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα, καθώς θεωρούσε το τουρνουά ως ένα είδος “παζαριού” με προεκτάσεις marketing.

Το μέλλον του γιου του θα καθοριζόταν, όταν ο ίδιος σε μια πτήση καθόταν δίπλα στον Jim Hayford, προπονητή τότε ενός Κολεγίου από την Division III, του Whitworth. Οι δυο τους έπιασαν κουβέντα και ο Frank Harvey του μίλησε για τον Tyler, με τη γνωριμία τους να αποτελεί προάγγελο καλών ειδήσεων! Όταν ο Hayford είδε αργότερα βίντεο με στιγμιότυπα του Harvey, εντυπωσιάστηκε με την ικανότητα του στο μακρινό σουτ και του υποσχέθηκε μια υποτροφία. Μπορεί η Division III να μην ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, αλλά ήταν η μοναδική για τον Tyler.

Όμως τα πάντα θα άλλαζαν προς το καλύτερο, όταν ο Hayford αποδέχθηκε το καλοκαίρι του 2011 την πρόταση του Eastern Washington για να προπονήσει τους Eagles, στην Division I του NCAA και δεν ξέχασε τον Harvey. Του πρότεινε να δηλώσει 1 χρόνο red shirt και να ενταχθεί στο Κολέγιο ως walk on αθλητής, δηλαδή χωρίς υποτροφία από την περίοδο 2012 – 13!

O Tyler δεν το σκέφθηκε καθόλου και μάλιστα το είδε σαν ευκαιρία να δουλέψει σκληρά ένα χρόνο, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του υψηλότερου επιπέδου. Ως sophomore ξεκίνησε δειλά σε ένα πρόγραμμα με ελάχιστες περγαμηνές, το οποίο είχε καταφέρει μόλις μια φορά στην ιστορία του, το 2004, να πάρει πρόσκληση στο NCAA Tournament και το μοναδικό σοβαρό NBA product, που είχε βγάλει ήταν ο Rodney Stuckey (με καριέρα στους Pistons κυρίως και στους Pacers).

Στους πρώτους 13 αγώνες ο Harvey αγωνίστηκε ελάχιστα, σκοράροντας μόλις 17 πόντους συνολικά. Το “τσιπάκι”, όμως, γύρισε όταν σε ένα παιχνίδι απέναντι στο Northern Arizona, όπου λίγα λεπτά πριν τη λήξη οι Eagles ήταν πίσω με διψήφια διαφορά πόντων. Ο Harvey ηγήθηκε μιας επικής αντεπίθεσης, με τρίποντα, κλεψίματα και lay up! Το EWU πήρε τη νίκη στην παράταση, και ήταν αυτός ο αγώνας που γέμισε αυτοπεποίθηση τον Tyler, και “έχτισε” το ηγετικό profile ενός παίκτης ο οποίος την επόμενη διετία θα αναδεικνυόταν σε … πυρηνικό όπλο επιθετικά για το Κολέγιο! Τα νούμερα του στη sophomore season θα ήταν 7.1 πόντοι (43.5% στις βολές, 60.3% στα δίποντα και 43.4% στα τρίποντα), 2.3 rebounds, 0.7 κλεψίματα και 1.5 assist για 1 λάθος μ.ο.

Από την επόμενη χρονιά ο Hayford θα δημιουργούσε μια ομάδα γύρω από αυτόν και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πανηγυρικά! Στην junior χρονιά του ο Harvey μεταμορφώθηκε! Δείτε τι θα έλεγε λίγα χρόνια μετά για τον παίκτη, που ο ίδιος ανέδειξε στο ακόλουθο video:

Ο Harvey ανακηρύχθηκε μέλος της καλύτερης 5άδας της περιφέρειας Big Sky όντας σε κάθε παιχνίδι ασταμάτητος, αλλά και αποτελεσματικός. Το draftexpress, σε ένα report για αυτόν, τον είχε συμπεριλάβει σε μια “κλειστή” λίστα με παίκτες των +20 πόντων μ.ο. ανά σεζόν (από το 2000 και μετά), οι οποίοι είχαν παράλληλα true shooting percentage άνω του 60%. Μεταξύ αυτών ήταν ο Steph Curry και ο Ryan Toolson.

Ήταν τότε που άρχισαν οι συγκρίσεις με τον super star των Warriors, αν και οι περισσότεροι scouters συμφωνούσαν ότι πιο πολύ έμοιαζε στο αγωνιστικό στυλ με τον Fredette, ένας κλασικός sniper δηλαδή, χωρίς την απαιτούμενη αθλητικότητα και που δεν έκανε άλλες δουλειές καλά μέσα στο παρκέ. Όπως και να είχε, ο Harvey ζούσε τα καλύτερα χρόνια του και την απόλυτη καταξίωση μέσα σε λίγο καιρό. Ως junior τα νούμερα του εκτοξεύθηκαν, καθώς είχε 21.8 πόντους (89.7% στις βολές, 45.5% στα δίποντα και 43.3% στα τρίποντα), 4.2 rebounds, 1.1 κλεψίματα και 2.7 assists για 2.1 λάθη μ.ο.

Στη senior season (2014 – 15) είχε πλέον καθιερωθεί ως ο ηγέτης των Eagles, και ένας από τους κορυφαίους παίκτες του NCAA, ο οποίος έβαζε υποψηφιότητα για το draft! Ο ίδιος πήρε τους συμπαίκτες του από το χέρι, οδηγώντας το EWU στην κατάκτηση του τίτλου της Περιφέρειας με νίκη στον τελικό απέναντι στο Montana (με κρίσιμα καλάθια από το Harvey στο φινάλε) και στην πρόσκληση σε NCAA Tournament για δεύτερη φορά στην ιστορία του Κολεγίου και πρώτη μετά το 2004!

Στο παρακάτω video, προς το τέλος του, με το σκορ στο 64 – 63, παρακολουθείστε πως ο Harvey θα πετύχει ένα καθοριστικό goal foul, δίνοντας το πλεονέκτημα στην ομάδα του! Σε αυτό το παιχνίδι – τίτλου ο Harvey είχε 18 πόντους με 5/8 δίποντα, αλλά και 1/7 τρίποντα, 3 rebounds, 4 κλεψίματα, καμία assist και 1 λάθος.

Αντίπαλος στον πρώτο γύρο θα ήταν το φημισμένο Georgetown, το οποίο ανέκαθεν είχε ροπή σε αποκλεισμούς – εκπλήξεις από ομάδες με διψήφιο seed. Οι Eagles, με ηγέτη τον Harvey, που ξεκίνησε “καυτός” ευστοχώντας σε δύσκολα τρίποντα, μπήκαν δυνατά στο παιχνίδι και είχαν τον έλεγχο.

Ωστόσο, μια απρόοπτη εξέλιξη άλλαξε τα δεδομένα του αγώνα. Οι δύο βασικοί ψηλοί των Hoyas, ο γνωστός μας Mikael Hopkins και ο Joshua Smith, είχαν φορτωθεί από νωρίς με foul και έτσι ο προπονητής τους, Thompson, αναγκάστηκε να αναθεωρήσει τα πλάνα του, δίνοντας την ευκαιρία στον Bradley Hayes, ο οποίος υπήρξε X-factor και ο άνθρωπος που άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού.

Το Georgetown πήγε στα αποδυτήρια με διαφορά 10 πόντων και έκτοτε δεν απειλήθηκε ξανά. Παρά τους 27 πόντους του Harvey, το EWU ηττήθηκε με 74 – 84 και δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε μια Cinderella του θεσμού.

Ο Harvey ολοκλήρωσε την κολεγιακή του θητεία ως 1^ος σκόρερ του NCAA την περίοδο 2014 – 15, με 23,1 πόντους μ.ο. και για 2^η σερί σεζόν συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη 5άδα της περιφέρειας Big Sky. Τα νούμερα του ήταν εξωπραγματικά καθώς σε 6 προσπάθειες για δίποντο και 9 για τρίποντο ανά αγώνα είχε ποσοστά ευστοχίας 52.8% και 43.1% αντίστοιχα, ενώ και από τη γραμμή του foul παρέμενε “εγγύηση” με 85.2%! Παράλληλα “μετρούσε” 3.6 rebounds, 1.1 κλεψίματα και 2.6 assists για 2 λάθη μ.ο.

Το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό, με τα περισσότερα mock drafts να τον προορίζουν ως late 2^nd rounder. Οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν, καθώς επιλέχθηκε στο νούμερο 51 από το Orlando! Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ίσως τα περίμενε ο Harvey καθώς ήταν “εγκλωβισμένος” στις αντιλήψεις που επικρατούν στο NBA και θεωρείτο ενας shooting guard σε κορμί άσου, δίχως την απαιτούμενη αθλητικότητα να ανταπεξέλθει στο physical game. Και είναι δεδομένο ότι λίγες ομάδες έχουν την υπομονή να επενδύσουν σε τέτοιους παίκτες και με αμφίβολα αποτελέσματα, όπως έδειξε η εμπειρία των Sixers των πρώτων ετών του rebuilding mode…

Παρά τις καλές εμφανίσεις του στο Summer League, όπου έδειξε να αποδέχεται ένα ρόλο microwave scorer ερχόμενος από τον πάγκο και να ανταποκρίνεται καλά (σε μόλις 14’ μ.ο. συμμετοχής είχε περίπου 10 πόντους ανά παιχνίδι με υψηλά ποσοστά ευστοχίας), οι Magic δεν του έδωσαν ευκαιρία. Κάπως έτσι πέρασε την πρώτη του επαγγελματική χρονιά στην G League με τους Erie Bayhawks.

Εκεί θα είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα, καθώς υπήρχαν αγώνες όπου ήταν ασταμάτητος (βλ. παραπάνω video). Ένας από αυτούς ήταν απέναντι στους Texas Legends, όπου οδήγησε την ομάδα του σε ένα επικό comeback από το – 21, μόλις 4’ πριν τη λήξη, με 6 εύστοχα τρίποντα στο φινάλε της κανονικής διάρκειας και ακόμη 2 στην παράταση. Από την άλλη υπήρχαν και παιχνίδια όπου δεν έβρισκε ρυθμό παραμένοντας “κρύος” και ανήμπορος να βοηθήσει σε άλλους τομείς. Στη rookie του season είχε 11.9 πόντους (με 79.4% στις βολές, 36.5% στα δίποντα και 34.6% στα τρίποντα), 2.4 rebounds, 1 κλέψιμο και 1.5 assist για 1.4 λάθη μ.ο.

Βλέποντας ότι δεν είχε μέλλον στο NBA, καθώς για άλλο ένα καλοκαίρι καμία ομάδα δεν έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον για αυτόν, πήρε την απόφαση να μετακομίσει στην Ευρώπη, όπου θα είχε την ευκαιρία να “χτίσει” ένα καλό όνομα. Η πρώτη του εμπειρία ήταν στην Torino, μια ομάδα που “ανέβαινε” εκείνη την εποχή (πριν φθάσει στις περσινές περιπέτειες της, οι οποίες την οδήγησαν σε πτώχευση και υποβιβασμό στην Α2 με νέα ονομασία) και είχε υψηλές φιλοδοξίες.

Ο Harvey θα πραγματοποιούσε αρκετά καλή χρονιά σε ατομικό επίπεδο, παρά τα ups and downs που εμφάνισε και σε αυτή του την παρουσία. Το “κοντέρ” του έγραψε 11.3 πόντους (με 36.7% στα τρίποντα), 2.1 rebounds, 1.8 assist και 1 κλέψιμο μ.ο.

Την επόμενη σεζόν θα επέλεγε άλλη μια ευρωπαϊκή ομάδα να συνεχίσει την καριέρα του, και συγκεκριμένα τη γαλλική Antibes, η οποία έχει παράδοση να αναδεικνύει Αμερικάνους guards. Παρά τα καλά του νούμερα, ο Harvey δε θα κατάφερνε ούτε στην LNΒ να κάνει τη διαφορά, σε ένα πρωτάθλημα που ευνοεί τέτοιου είδους παίκτες. Σε 32 αγώνες (με 21.8’ συμμετοχή ανά παιχνίδι) είχε 11.3 πόντους (με 41.1% στα σουτ εντός παιδιάς και 39.3% στα τρίποντα), 1.8 rebounds, 1 κλέψιμο και μόλις 0.9 assist μ.ο.

Το καλοκαίρι του 2018 πήρε την απόφαση να επιστρέψει στις ΗΠΑ, χωρίς να βρει όμως και πάλι ένα συμβόλαιο στο NBA. Κάπως έτσι κατέληξε στην G League όπου αυτή τη φορά ήταν καταιγιστικός! Αποκτώντας μεγαλύτερη σταθερότητα στο παιχνίδι του, και συνεισφέροντας σε περισσότερους τομείς, έδειξε πιο ώριμος, συνεχίζοντας φυσικά να έχει βραδιές όπου έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι, όπως στον αγώνα απέναντι στους Iowa Wolves με 58 πόντους (καλύτερη επίδοση της χρονιάς και μόνο 4 πόντοι λιγότεροι από το record όλων των εποχών για την G League, το οποίο κατέχει από το 2016 ο Russ Smith)!

Θα ολοκλήρωνε τη σεζόν στην 25άδα των top scorer του Αναπτυξιακού Πρωταθλήματος, έχοντας όμως το 2^ο χαμηλότερο χρόνο συμμετοχής από όλους στη λίστα (μόνο ο γνωστός μας Jaylen Barford ήταν ψηλότερα με λιγότερα λεπτά). Αναλυτικά, είχε 16.9 πόντους σε 27’ χρόνο συμμετοχής μ.ο. (με 82.2% στις βολές, 53% στα δίποντα και 43.6% στα τρίποντα σε 6 προσπάθειες ανά αγώνα), 3.1 rebounds, 1.3 κλεψίματα και 3.4 assists για 2.1 λάθη μ.ο. Ο Harvey σε συνέντευξη του τότε είχε παραδεχθεί ότι η διετία του στην Ευρώπη του έκανε καλό, καθώς μπόρεσε να αντιληφθεί καλύτερα κάποια πράγματα, κυρίως στον τομέα της τακτικής.

Την περσινή off season, πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ, ο Harvey έκανε εξαιρετικό Summer League (από όπου και τα στιγμιότυπα), χωρίς πάντως για άλλη μια φορά να βρει κάποιο συμβόλαιο στο NBA.

Και επειδή μερικοί “καλοήθεις” έκαναν παράπονα, ότι τελευταία δεν αναφέρομαι πολύ στα… ερωτικά των παικτών, να σας πω ότι το περασμένο καλοκαίρι ο Harvey παντρεύτηκε την αγαπημένη του Haley Stading (αθλήτρια ποδοσφαίρου στο Eastern Washington, όπου και γνωρίστηκαν οι δυο τους), μετά από μακροχρόνια σχέση. Θαυμάστε τη με τήβεννο να επιδίδεται σε σουτ!

Επιστρέφοντας στα δικά μας, ο Harvey πέρασε την περίοδο 2019 – 20 με γλυκόπικρη γεύση, καθώς ο τραυματισμός του τον άφησε πίσω, πάνω που άρχιζε να βρίσκει τα πατήματα του στην Ulm. Στην επιστροφή του είχε ένα καλό διάστημα 4 αγώνων, το οποίο άφησε πίσω του κάποιες εβδομάδες “ανομβρίας”. Μέχρι τη διακοπή της BBL “μέτρησε” 10.4 πόντους μ.ο. σε 11 παιχνίδια (43.1% στα τρίποντα), 1.9 rebounds, 1.6 assist και 0.8 κλεψίματα, δείχνοντας σε ένα βαθμό βελτίωση στο δημιουργικό κομμάτι, ενώ παράλληλα συνέχιζε να έχει καλά ποσοστά, παρά το υψηλό του USG%.

Έχοντας επιστρέψει, πλέον, στο ρόστερ της γερμανικής ομάδας (μαζί με τον Archie Goodwin) για το τελικό τουρνουά, το οποίο ξεκίνησε χθες, περιμένουμε να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται και κατά πόσο θα καταφέρει να ηγηθεί στην προσπάθεια της Ulm για διάκριση, δεδομένου ότι μετά την αποχώρηση του Dragic και τη μη συμμετοχή του Hayes, ο ίδιος θα έχει αυξημένα καθήκοντα.

Αφού, λοιπόν, γνωρίσαμε μερικές από τις εξωαγωνιστικές πτυχές, καθώς και λεπτομέρειες της μέχρι τώρα καριέρας του, ας επιχειρήσουμε μια ακτινογραφία του αγωνιστικού profile του Harvey, ξεκινώντας από το φυσικό / αθλητικό πακέτο του.

Παρόλο που, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, διαθέτει το μέγεθος για να σταδιοδρομήσει ως SG (194cm), ο Harvey δεν έχει ούτε την απαιτούμενη αθλητικότητα (επιτόπιο άλμα στα 0.65m), ούτε την ταχύτητα (3.44” σε sprint στα ¾ του παρκέ), για να θεωρηθεί elite ακόμα και στο επίπεδο του Eurocup.

Επίσης το βάρος (82 kg) και το μικρό wingspan (196cm) για το ύψος του συμπληρώνουν τα μέτρια physical tools του, τα οποία αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες στο να αγωνιστεί στο NBA. Όμως και στην παρουσία του στην Ευρώπη έδειξε ότι αντιμετώπιζε προβλήματα επιθετικά, όταν είχε να αντιμετωπίσει αντιπάλους που τον “έπαιζαν” σκληρά στην άμυνα, ενώ και αμυντικά ο ίδιος αδυνατούσε να ανταποκριθεί απέναντι σε guards με έμφαση στο physical παιχνίδι.

Στον αντίποδα είναι εξαιρετικά ευλύγιστος και, όπως αναφέρεται σε scouting report, δεν είναι λίγες οι φορές, που μπορεί να “σπάει” double team με την την ικανότητα που έχει να ελίσσεται και με τον καλό του χειρισμό.

Όσον αφορά στο πνευματικό κομμάτι, θα χαρακτήριζα τον Harvey ως έναν Ιανό, ένα παίκτη με δύο πρόσωπα! Έχει ιδανικό mentality και, παρά το αγωνιστικό στυλ του που μονοπωλεί τις επιθέσεις, είναι efficient guard με εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας. Παίζει για τη νίκη, και όχι για τα στατιστικά του, και παρόλο που ακούγεται cliché, μετά το ατομικό του ρεκόρ των 58 πόντων στην G League, είχε δηλώσει ότι δεν το χάρηκε τόσο λόγω της ήττας.

Είναι εξαιρετικά φιλόδοξος, εργατικός και με ηγετική φυσιογνωμία, ένας guard ο οποίος θα ζητήσει την μπάλα όταν “καίει”, ακόμα και όταν είναι σε κακή βραδιά. Σε όλη την καριέρα του υπήρξε πρωτομάστορας των comeback, οδηγώντας τις ομάδες του, τόσο στο NCAA όσο και στην Αναπτυξιακή Λίγκα, σε ιστορικές ανατροπές μέσα σε λίγα λεπτά!

Όμως, πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα μεγάλο αλλά. Ενώ αντέχει την πνευματική πίεση, δεν αντέχει τη σωματική (έχει χαμηλό δείκτη aggressiveness), όπως είπαμε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν βραδιές στις οποίες εγκλωβίζεται στην επίθεση, δίχως να προσφέρει σε άλλους τομείς, καθώς, κακά τα ψέμματα, δεν είναι versatile guard.

Οι δημιουργικές του ικανότητες είναι κάτω του μετρίου και, παρά τις αναλύσεις οι οποίες τον αναφέρουν ως υποτιμημένο οργανωτή, δεν τον έχω δει να προσφέρει πολύ παραπάνω σε αυτό τον τομέα, πέρα από κάποιες επιτυχημένες pick ‘n’ roll συνεργασίες, όπως μαρτυρά και ο χαμηλός μ.ο. assist σε όλη την καριέρα του.

Η αλήθεια είναι ότι ενώ διαθέτει υψηλό βαθμό αντίληψης του παιχνιδιού και διαβάζει τις αδυναμίες της αντίπαλης άμυνας, ενώ έχει τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση επιθετικά που αν βρει έστω και λίγο χώρο (ή ακόμα και καθόλου!) προτιμάει να τελειώνει ο ίδιος τις φάσεις. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, πρόκειται για έναν acrobat shooter, έναν παίκτη που δεν επηρεάζεται ούτε από την ισορροπία του σώματος ούτε από το χρόνο, με την ικανότητα να εκτελεί άμεσα χάρη στο quick release του, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Φυσικά αυτό δε συμβαίνει μόνο σε off ball καταστάσεις αλλά και on ball, καθώς είναι εξαιρετικός σουτέρ μετά από τρίπλα, με side step ή step back jumpers, αλλά και με pull up jumpers μετά από screen. Ο χειρισμός αποτελεί άλλο ένα προτέρημα του, καθώς διαθέτει ποικιλία από dribble moves και προσφέρει σιγουριά σε αυτόν τον τομέα, τριπλάροντας εξίσου καλά και με τα δύο χέρια του. Γενικά είναι low mistake guard, αν αναλογιστούμε το τεράστιο USG% που έχει στις ομάδες του. Πραγματικά, σε όλη την καριέρα του είναι ένας high volume, αλλά ταυτόχρονα efficient scorer, γεγονός που τον καθιστά διαρκή απειλή.

Με την πολύτιμη βοήθεια του www.overbasket.com, θα επιχειρήσω να κάνω breakdown των αριθμών του στην επίθεση φέτος, έστω και αν οι μόλις 4 αγώνες του στο Eurocup, δεν αποτελούν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα γραφής. Παρατηρούμε λοιπόν ότι, το 60% των προσπαθειών του ήταν πίσω από τα 6.75m, με 44% των συνολικών πόντων του στο φετινό Eurocup, να προέρχεται από τρίποντα.

Η δεύτερη αγαπημένη ζώνη του είναι αυτή μεταξύ 1.5m και 4.5m, καθώς ποσοστό 22.5% των προσπαθειών και 27.8% των πόντων του ήταν από αυτή την απόσταση με true shooting rate 55.6%. Αντίθετα, ο Harvey αποφεύγει να φθάνει βαθιά στη ρακέτα (μόλις 10% των προσπαθειών του φέτος στο Eurocup και 16.7% των πόντων), καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμάει να τελειώνει με ένα περίεργο αριστερό ραβερσέ, χρησιμοποιώντας το κορμί του για να προστατεύσει την μπάλα.

Από ό,τι φάνηκε πάντως και στη φετινή (έστω περιορισμένη) παρουσία του στο Eurocup, προτιμάει να σουτάρει στην περιοχή ανάμεσα στις 45^ο και 60^ο, ενώ λιγότερες φορές θα εκτελέσει από τις γωνίες ή από την κορυφή (εκεί όπου ήταν πολύ αποτελεσματικός με TSR 70% περίπου).

Γενικά, παρόλο που το στυλ και η μηχανική του είναι κάπως ανορθόδοξα, τα στατιστικά σε όλη την καριέρα του μιλάνε για έναν αποτελεσματικό σουτέρ. Ιδανικός σε catch ‘n’ shoot καταστάσεις, καθώς έχει την ικανότητα να βγαίνει γρήγορα από τα screen και να εκτελεί σε … χρόνο dt αλλά και σε isolation game, όπου αν βρει ελάχιστο χώρο δεν κάνει δεύτερη σκέψη για σουτ!

Ωστόσο, τα slashing abilities του θεωρούνται αρκετά “φτωχά”, καθώς λόγω της μειωμένης αθλητικότητας του επηρεάζεται σημαντικά από την επαφή όταν διεισδύει και λίγες φορές θα τον δούμε να τελειώνει με lay up εν μέσω traffic στη ρακέτα. Παρόλα αυτά κερδίζει σημαντικό αριθμό foul, τα οποία κεφαλαιοποιεί όντας πολύ καλός στις ελεύθερες βολές (σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο τη Southern Utah στο NCAA είχε 20/20 σε ένα παιχνίδι).

Ολοκληρώνουμε με την άμυνα, όπου και εδώ ο Harvey εμφανίζει αδυναμίες, οι οποίες περιορίζουν τα 2-way χαρακτηριστικά του. Ποτέ δεν υπήρξε ένας παίκτης με έφεση σε αυτό το κομμάτι, παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο έχει ικανοποιητικό μ.ο. κλεψιμάτων, κυρίως λόγω πίεσης στην τρίπλα του αντιπάλου.

Αδυνατεί να μαρκάρει με επιτυχία εκρηκτικούς και δυνατούς guards στην περιφέρεια, ενώ ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όταν ποστάρεται. Ο Lakovic προσπάθησε να μακιγιάρει τις ατέλειες του στα μετόπισθεν, βάζοντας μέγεθος και αθλητικότητα δίπλα του στο back court (Hayes και Dragic) και δύναμη στη front line (Schilling, Willis και Jerrett).

Συμπερασματικά, για να τοποθετήσουμε τον Harvey και στην κουβέντα της στελέχωσης του Ολυμπιακού, το αγωνιστικό στυλ και το πακέτο δεξιοτήτων του, θα ταίριαζε “γάντι” στην ομάδα αν είχε για παρτενέρ guards όπως ο Καλάθης ή ο Zo Brown, με μέτριο σουτ αλλά slashing abilities, δημιουργικές ικανότητες, μέγεθος και συνεπή αμυντική συμπεριφορά.

Ο Harvey έχει ατόφιο ταλέντο και έμφυτο χάρισμα στο σουτ, το οποίο κανονικά χρυσοπληρώνεται, ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι διαχρονικά είναι αποτελεσματικός και με υψηλά ποσοστά ευστοχίας από μακριά. Αν, λοιπόν, μπορεί ένας προπονητής να “κρύψει” τις αμυντικές αδυναμίες του με παίκτες σαν τους προαναφερθέντες, κερδίζει ένα μεγάλο όπλο στην επίθεση!

Ωστόσο, διατηρώ αμφιβολίες για πιθανή ομαλή του ένταξη σε ένα οργανισμό με την πίεση του Ολυμπιακού, όπου συνήθως μονοδιάστατοι σουτέρ, τύπου Gecevicius ή Punter, (ή του ύψους ή του βάθους δηλαδή) δεν “έπιασαν”. Και παρόλο που ο ίδιος δεν έχει σχέση με αυτούς, καθώς δημιουργεί ικανοποιητικά για τον εαυτό του, θυμίζοντας περισσότερο Lyn Greer, εκτιμώ ότι η περιφέρεια μας αναζητά έναν combo guard, πιο ολοκληρωμένο, με περισσότερα στοιχεία στο παιχνίδι του και αμιγώς 3&D profile, ο οποίος θα “κουμπώνει” ιδανικά με το βασικό pass first point guard της ομάδας.

RATING: 59.6% |VERDICT: To be re-evaluated|

MICHAEL GBINIJE: USA/NIGERIA (28y, 201cm) |SF|

(Stats)

Ο επόμενος παίκτης, που βρίσκεται στη λίστα μας είναι ένα πάλαι ποτέ μεγάλο κολεγιακό όνομα, που αναρριχήθηκε σταθερά και αθόρυβα, δικαιώνοντας το προσωνύμιο του Silent G, μέσα σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα όπως το Syracuse, για να φθάσει μέσα σε λίγα χρόνια να αποτελεί το αστέρι των Orangemen!

Μιλάω, φυσικά, για τον Michael Gbinije, ο οποίος τη φετινή σεζόν βρέθηκε, μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, στη Mitteldeutscher BC, μια κακοχτισμένη ομάδα, που άλλαξε 3 προπονητές και ήταν συνεχώς στον πάτο της βαθμολογίας, πριν ολοκληρώσει την eυρωπαϊκή του εμπειρία με ένα πέρασμα – express από τη Nevezis. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Γεννημένος στις 5 Ιουνίου του 1992 στο Connecticut από Νιγηριανούς γονείς, ο Michael δεν ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του Frank Gbinije, ο οποίος υπήρξε ημι-επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (χωρίς μεγάλη επιτυχία πάντως), αλλά πήρε το δικό του δρόμο, που ήταν συνυφασμένος με την πορτοκαλί μπάλα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, στο Benedictine High School, στο Richmond της Virginia, όπου ως junior είχε 16 πόντους και 8 rebounds μ.ο., ενώ έκλεισε τη senior χρονιά του με 20 πόντους, 10 rebounds και 5 assists ανά παιχνίδι, με το ESPN να τον κατατάσσει στην 28^η θέση της τάξης του 2011!

Ενώ πολλά Κολέγια ήθελαν να τον εντάξουν στο ρόστερ τους, ο ίδιος επέλεξε για ευνόητους λόγους το φημισμένο Duke! Ωστόσο, μη βρίσκοντας χρόνο και ρόλο σε ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα, άρχισε να απογοητεύεται και να κλείνεται στον εαυτό του. Όπως θα δούμε και στη συνέχεια, λόγω χαρακτήρα, ο Gbinije θέλει να νιώθει σημαντικός για να “βγάλει” τον καλύτερο εαυτό του, κάτι που όμως δεν μπορούσε να γίνει στη freshman season του στους Blue Devils.

Έτσι, ο Αμερικανονιγηριανός αποφάσισε να “κλωτσήσει” ουσιαστικά αυτή τη χρυσή ευκαιρία που του είχε δοθεί και να μείνει 1 χρόνο εκτός αγωνιστικής δράσης, δηλώνοντας red shirt, προκειμένου να εξελιχθούν τα πράγματα… his way! Παρόλο που με τη στάση του ίσως να θεωρήθηκε quitter κάτι τέτοιο δεν ίσχυε καθώς απλά ήθελε να πάει κάπου όπου θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η μοίρα τον έφερε σε ένα άλλο ξακουστό πρόγραμμα, αυτό του Syracuse, όπου βρέθηκε εκεί από σπόντα. Ο τότε assistant coach του Boeheim, Adrian Autry (ο άλλος ήταν ο Gerry McNamara, ο οποίος πέρασε και δεν … ακούμπησε στον Ολυμπιακό της περιόδου 2006 – 07), είχε “ζαλίσει” τον πολύπειρο προπονητή να φέρει στους Orangemen τον Gbinije, καθώς τον γνώριζε από το Γυμνάσιο και πίστευε στις δυνατότητες του. Ο Boeheim με βαριά καρδιά αποφάσισε να τον κάνει μέλος του Syracuse καθώς, όπως είχε δηλώσει χρόνια αργότερα, δεν του άρεσε σαν παίκτης ως πρώτη εντύπωση!

Στην ίδια συνέντευξη βέβαια έκανε λόγο για ένα αθλητή, ο οποίος βελτιώθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο που είχε ποτέ στα χέρια του ο ίδιος. Και πιστέψτε με για να το λέει αυτό ο “φωνακλάς” Boeheim, ο οποίος μπορεί κατάμουτρα να πει ό,τι σκέφτεται για σένα όσο σκληρό και αν είναι, τότε αναμφίβολα αποτελεί ένα παράσημο. Ο άλλοτε αστέρας των NJ Nets, Derrick Coleman, αποφοιτώντας από το Syracuse, του είχε πει ότι δεν ήθελε να τον ξαναδεί ποτέ στη ζωή του, μετά από όλα αυτά που τράβηξε στην κολεγιακή του θητεία, αλλά τελικά τον έβλεπε έκτοτε πιο πολύ και από τα ίδια τα παιδιά του Boeheim!

Είναι ο τύπος του προπονητή, που θα φωνάξει σε όποιον θεωρεί ότι μπορεί να βελτιωθεί, ότι έχει τα φόντα να προοδεύσει, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δε θα έμπαινε καν σε αυτή τη διαδικασία. Έτσι, λοιπόν, σταδιακά διέβλεπε αξιόλογα στοιχεία στον Gbinije και ασχολούταν όλο και περισσότερο μαζί του, δίνοντας του ευθύνες και βγάζοντας τον από το καβούκι του.

Ο Silent G της sophomore season (των 3.4 πόντων, 1.8 rebounds και 1.2 assist ανά αγώνα) είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε έναν παίκτη με ηγετικά χαρακτηριστικά! Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι το 2014 αποχώρησε νωρίς από το Κολέγιο ο Καναδός Tyler Ennis, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άλλος αξιόπιστος point guard στους Orangemen, εκτός από τον Kaleb Joseph, για τον οποίο, ωστόσο, ο Boeheim δεν έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Κάπως έτσι, στην junior χρονιά του, ο Gbinije “βαφτίστηκε” από τον προπονητή του play maker, ξεκλειδώνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Τα νούμερα του ήταν καλύτερα από ποτέ, καθώς “μέτρησε” 12.7 πόντους (57.1% στις βολές, 51% στα δίποντα και 39.2% στα τρίποντα), 5 rebounds, 1.9 κλεψίματα και 3.6 assists για 2.1 λάθη μ.ο.

Και αν η σεζόν 2014 – 15 ήταν αυτή που ο Gbinije καθιερώθηκε ως ένα βασικό γρανάζι της μηχανής των Orangemen, σηματοδοτώντας και το νέο ρόλο του, η επόμενη, η senior χρονιά του, ήταν εκείνη που τον “έβγαλε” στον αφρό, καθώς μετά από τις πρόωρες αποχωρήσεις των Chris McCullough και Rakeem Christmas θα χριζόταν ο ηγέτης του Κολεγίου σε όλα τα επίπεδα!

Η περίοδος 2015 – 16 θα ήταν ορόσημο για τον Gbinige, ο οποίος υπήρξε ηγέτης του Syracuse στο δρόμο για το Final 4 του NCAA, αποκλείοντας ομάδες όπως το Gonzaga του Williams-Goss και το Virginia του Anthony Gill, σε μια επική ανατροπή όπου οι Orangemen βρέθηκαν στο – 16, πριν πάρουν τη νίκη και την πρόκριση στο Final 4, με πρωταγωνιστή το Malachi Richardson (23 πόντοι) και τον Gbinije να έχει 11 πόντους και 6 assists!

Ωστόσο, στον ημιτελικό η ανωτερότητα του North Carolina ήταν εμφανής και έτσι η πορεία του Syracuse έφθασε στο τέλος της, αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Ως senior είχε 17.5 πόντους (με 66.3% στις βολές, 52.5% στα δίποντα και 39.1% στα τρίποντα), 4.1 rebounds, 1.9 κλεψίματα και 4.3 assists για 2.8 λάθη κατά μ.ο.. Ο Gbinije ολοκλήρωσε την κολεγιακή του θητεία, με τη φήμη ενός ανερχόμενου παίκτη, ο οποίος θα απασχολούσε στο draft τις ομάδες του NBA.

Και πράγματι ο Gbinije επιλέχθηκε στο τέλος του 2^ου γύρου της διαδικασίας, συγκεκριμένα στο νούμερο 49 από το Detroit, όπως παρακολουθείτε στο video, με τον Stan Van Gundy να τον επιλέγει για το ρόλο του 3^ου point guard, προτιμώντας τον, λόγω μεγέθους, από παίκτες όπως ο Kay Felder και ο Yogi Ferel και μένοντας εντυπωσιασμένος από το versatility του. Το μόνο ερωτηματικό ήταν η προχωρημένη του ηλικία, καθώς ο Gbinije είχε “πατήσει” ήδη τα 24.

Πριν προχωρήσουμε στη συνέχεια της επαγγελματικής καριέρας του Gbinije, να ανοίξουμε μια παρένθεση για να πούμε ότι υπήρξε μέλος και της Εθνικής ομάδας της Νιγηρίας, τόσο στο νικηφόρο Afrobasket του 2015 (από όπου και τα στιγμιότυπα στο video), όσο και στην κατάληψη της 11^ης θέσης στο Ολυμπιακό Τουρνουά της επόμενης χρονιάς, δίπλα σε παίκτες όπως ο Aminu, ο Uzoh και ο Diogu.

Ήταν μια μοναδική εμπειρία για τον ίδιο, όπως έχει δηλώσει, καθώς τον βοήθησε να ανοίξει τους ορίζοντες του, ενώ ειδικότερα και για τη rookie season του στο NBA αποτέλεσε το καλύτερο ορεκτικό, αφού προηγουμένως είχε χάσει το Summer League με τους Pistons λόγω ενός τραυματισμού στον αστράγαλο.

Ωστόσο, τα πράγματα στη rookie season του εξελίχθηκαν κάθε άλλο παρά θετικά για τον ίδιο, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και στο πιο physical παιχνίδι του NBA, αλλά και χωρίς να πάρει ευκαιρίες ουσιαστικά, αγωνιζόμενος μόνο σε 3 παιχνίδια με το Detroit. Το “χαρτί του κάηκε” πριν καν χρησιμοποιηθεί και ο Gbinije θα αναγκαζόταν ξανά να κλειστεί στο … καβούκι του, περνώντας μια τριετία στην G League, και συγκεκριμένα την περίοδο 2016 – 17 με τους Grand Rapids Drive και τις δύο επόμενες με τους Santa Cruz Warriors.

Για έναν παίκτη με το profile του Gbinije, ο οποίος είναι παίκτης – ομάδας που κοιτάει πιο πολύ την ουσία και έχει ένα πολυσύνθετο στυλ παιχνιδιού, το συγκεκριμένο πρωτάθλημα, που βασίζεται στην ατομική φάση και στο υψηλό usg% για να “γράφουν” οι παίκτες καλά νούμερα τα οποία βοηθάνε για call up στο NBA, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Ένας point forward σαν και αυτόν, με ανεπτυγμένο το ένστικτο της δημιουργίας και πιο κοντά σε ένα … σκεπτόμενο μπάσκετ, χαραμίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην G League δίχως να καταφέρει να προωθήσει το πακέτο δεξιοτήτων του με τον καλύτερο τρόπο. Οι μ.ο. καριέρας του σε 90 αγώνες στην Αναπτυξιακή Λίγκα των ΗΠΑ ήταν 8,6 πόντοι (με 69.8% στις βολές, 47.2% στα δίποντα και 34.8% στα τρίποντα), 3 rebounds, 1 κλέψιμο και 1.7 assist για 0.8 λάθη μ.ο.

Φέτος πήρε την απόφαση να μετακομίσει στην Ευρώπη, όμως η επιλογή της MBC μάλλον αποδείχθηκε άστοχη εκ του αποτελέσματος. Ο Gbinije ξεκίνησε δυνατά, όμως τα σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας και το γεγονός ότι ο ίδιος είναι low profile, ειδικά όταν ξεκινάει σε νέο περιβάλλον, τον έκαναν να παραμερίσει σταδιακά και να απογοητευθεί ίσως, με αποτέλεσμα να γίνει και πάλι ο … Silent G!

Πάντως τα νούμερα του ήταν αξιόλογα, καθώς σε 17 παιχνίδια πρωταθλήματος είχε 11.2 πόντους (88.9% στις βολές – career high, 56.9% στα δίποντα και 43.7% στα τρίποντα σε 4 περίπου προσπάθειες ανά παιχνίδι), 2.6 rebounds, 1.1 κλεψίματα και 2.1 assists για μόλις 1 λάθος μ.ο. Στις αρχές Φλεβάρη αποχώρησε από τη γερμανική ομάδα για τη λιθουανική Nevezis, με την οποία πρόλαβε να εμφανιστεί σε 2 αγώνες πριν διακοπεί η LKL λόγω του κορωνοϊού.

Να συνεχίσουμε, λοιπόν, με το scouting του Gbinije, με την απαραίτητη επισήμανση ότι στη φετινή του παρουσία με τη Mitteldeutscher είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω μόλις σε έναν αγώνα, στην εντός έδρας ήττα από τους Fraport Skyliners με 92 – 99. Η πρώτη μου εικόνα είναι ότι ο τότε προπονητής δεν του είχε δώσει ελευθερία κινήσεων και το ρόλο που θα μπορούσε να έχει, αλλά τον περιόρισε ως wing να περιμένει να εκτελέσει με σουτ ή ως secondary ball handler, αφήνοντας την καθοδήγηση της ομάδας στον “τρελούτσικο” point guard Jovan Novak, με το signature move … side step – βήμα πελαργού!

Αυτό, για κάποιον με την ψυχοσύνθεση του Gbinije δεν είναι και ό,τι καλύτερο, όμως η εμφάνιση του σε επίθεση και άμυνα ήταν πολύ καλή, παίρνοντας μετρημένες προσπάθειες, όλες εύστοχες (4/4 δίποντα και 1/1 τρίποντο) και τελειώνοντας τον αγώνα με 15 πόντους και 2 assists. Την ίδια ώρα ο Warren είχε μόλις 5/13 σουτ και ο Kajami-Keane 2/7. Άρα προφανώς ως παίκτης – οικονομίας ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ωστόσο εκτιμώ ότι θα έπρεπε περισσότερες επιθέσεις να είναι σχεδιασμένες πάνω του.

Και ουσιαστικά ο κομβικός του ρόλος φάνηκε απ’ όταν χρεώθηκε με 4 foul, καθώς μένοντας στον πάγκο προς το τέλος του 3^ου δεκαλέπτου, οι Skyliners πήραν διαφορά, η οποία καλύφθηκε όταν ο ίδιος επέστρεψε στο παρκέ. Το δικό του 5^ο φάουλ (αχρείαστο πάνω στην άμυνα σε προσπάθεια του για κλέψιμο), περίπου 3’ πριν τη λήξη, ήταν αυτό που άφησε την MBC χωρίς καθαρό μυαλό στο φινάλε και της στέρησε τη νίκη. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο παίκτης με το μεγαλύτερο δείκτη +/– από όλη την ομάδα του, με +22.

Με αυτό ως … γέφυρα, ας αναλύσουμε τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και το αθλητικό / φυσικό πακέτο του Gbinije. Με ύψος 201cm έχει το μέγεθος να σταθεί σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας, όμως δεν είναι τόσο δυνατός (βάρος 91 kg), γεγονός που του δημιουργεί προβλήματα στο μαρκάρισμα απέναντι σε physical αντιπάλους, που τον “πάνε” στο post. Για αυτό το λόγο ο Boeheim στην περίφημη ζώνη του 2 – 3 τον τοποθετούσε κυρίως στην κορυφή και όχι στα φτερά.

Επίσης το wingspan του δεν είναι ικανοποιητικό για το ύψος του, καθώς το 2016 μετρήθηκε στα 202cm. Στον αντίποδα είναι αθλητικός με max vertical leap στα 90 cm περίπου και πολύ ταχύς, κάτι που έδειξε στο NBA Draft Combine εκείνης της χρονιάς, όπου είχε το μικρότερο χρόνο σε sprint στα ¾ του γηπέδου με 3.12”! Γενικά έχει καλό έλεγχο του σώματος του και η ευλυγυσία αποτελεί ένα ακόμη από τα πλεονεκτήματα του, ενώ στηρίζεται περισσότερο στην τεχνική και λιγότερο στα φυσικά του προσόντα για να “επιβληθεί” των αντιπάλων του, εξ ου και ο δείκτης aggressiveness του είναι χαμηλός.

Σε αντίθεση, πάντως, με τους περισσότερους παίκτες, που έρχονται για πρώτη φορά στην Ευρώπη ο Gbinije, παρά τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του (θέλει ειδικό “κλειδί” για να τον ξεκλειδώσεις), παίρνει υψηλό βαθμό στο πνευματικό κομμάτι. Διαθέτει δημιουργικά ένστικτα και δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζεται ως κλασικός point forward, στον οποίο οι προπονητές του δε θα διστάσουν να δώσουν το “ελεύθερο” στον τομέα των αποφάσεων.

Είναι παίκτης που δε φοβάται την ευθύνη και θα αναλάβει πρωτοβουλίες στην crunch time. Στο Syracuse σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις (Regional ημιτελικός για τη Midwest το 2016 απέναντι στο Gonzaga και την προηγούμενη χρονιά με αντίπαλο το Virginia Tech) πήρε με επιτυχία κρίσιμες επιθέσεις, δείχνοντας και αυτή την πτυχή του χαρακτήρα του.

Διαβάζει την αντίπαλη άμυνα και μπορεί να λειτουργήσει ως βασικός και ως δευτερεύων οργανωτής, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια στην εκάστοτε ομάδα του. Η φιλοδοξία και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά, ωστόσο, βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο όταν ο ίδιος νιώσει άνετα στον οργανισμό όπου βρίσκεται, και αυτό αποτελεί ένα ερωτηματικό για τη μετάβαση του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς δε θα είναι εύκολο να βρει ρόλο, αν αλλάζει π.χ. κάθε χρόνο ομάδα. Παρόλα αυτά, όπως έδειξε και φέτος στη Γερμανία, είναι παίκτης – συνόλου, που θα υπακούσει στις εντολές του προπονητή του και θα ενταχθεί ομαλά στο αγωνιστικό πλαίσιο, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα.

Είναι εξαιρετικός χειριστής και με τα δύο χέρια, γεγονός που του επιτρέπει να αγωνίζεται με μεγάλη ευχέρεια ως on guard, ένας παίκτης δηλαδή, ο οποίος δίπλα στο βασικό άσο, είτε ως SG είτε ως SF, έχει την ικανότητα να λειτουργήσει ως εναλλακτικός πόλος δημιουργίας, αλλά και ως βοηθητικός στο κατέβασμα της μπάλας, αποσυμφορώντας τον από την πίεση.

Εξίσου αποτελεσματικός, ωστόσο, είναι και σαν off guard ή σαν τυπικός wing player, χάρις στο αξιόπιστο spot shooting του. Φέτος στην MBC τον είδαμε περισσότερο σε αυτό το ρόλο, καθώς οι υπόλοιποι περιφερειακοί της ομάδας (Novak, Kajami-Keane και Warren) ήθελαν πολύ την μπάλα στα χέρια τους και ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά, όπως μαρτυρά το υψηλό του ποσοστό στα μακρινά σουτ.

Και σε 1on1 καταστάσεις έχει την ικανότητα να απειλήσει, κυρίως με drive (χωρίς ωστόσο να είναι τόσο αποτελεσματικός finisher μετά από επαφή) και σε μικρότερο βαθμό με pull up jumpers, καθώς η εκτέλεση μετά από screen δεν αποτελεί προτεραιότητα του. Ένα άλλο σημείο, το οποίο προβλημάτιζε στο παρελθόν, ήταν η ασυνέπεια του από τη γραμμή του foul, καθώς, με εξαίρεση μία σεζόν στην G League που κυμάνθηκε κοντά στο 70%, συνολικά στην καριέρα του αδυνατούσε να είναι σταθερά εύστοχος, με ποσοστά στο 60%, τα οποία κρίνονται χαμηλά για περιφερειακό παίκτη. Πάντως, φέτος απέδειξε ότι με δουλειά μπορεί να είναι αποτελεσματικός στις ελεύθερες βολές, καθώς είχε 32/36 (2 ανά παιχνίδι), δηλαδή ποσοστό περίπου 90%!

Συνοπτικά λοιπόν, το μεγάλο του προσόν στην επίθεση είναι ότι πρόκειται για πολυσύνθετο παίκτη, ο οποίος μπορεί να κάνει πολλές δουλειές, δημιουργώντας τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους συμπαίκτες του. Με καλό δείκτη αθλητικότητας και αξιόπιστο jump shot από μέση και μακρινή απόσταση, χρειάζεται να σταθεροποιήσει κάπως την απόδοση του εκτελεστικά (κάτι που έδειξε φέτος στην αρχή της σεζόν), καθώς ειδικά στο Κολέγιο και στην G League, θεωρούταν αρκετά streaky. Όμως, ο συνδυασμός μεγέθους και play making abilities, τον κατατάσσει ως μια ενδιαφέρουσα περίπτωση point forward για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ένα είδος το οποίο σπανίζει.

Στο αμυντικό κομμάτι, παρόλο που είναι αξιοπρεπής on ball defender και διακρίνεται από καλό διάβασμα των φάσεων και anticipation στις πάσες (κάπως έτσι δικαιολογείται και ο υψηλός μ.ο. κλεψιμάτων του διαχρονικά, αν και το wingspan του δεν το βοηθάει), συνολικά φαίνεται ότι έχει ελλείψεις στην τακτική και ειδικά στο θέμα των βοηθειών. Γενικά η τάση να λειτουργεί στη ζώνη 2 – 3 ως αμυντικός χώρου με συγκεκριμένο ρόλο στο παρελθόν, δεν τον βοηθάει να προσαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία στο man to man.

Επίσης, χωρίς να είναι ο πιο δυνατός και εκρηκτικός guard/forward, συχνά αντιμετωπίζει δυσκολία τόσο στο post όσο και απέναντι σε αθλητικούς παίκτες τύπου Will Clyburn. Τέλος, τα physical tools του δεν αποτελούν σύμμαχο στις μάχες των rebounds, με αποτέλεσμα να έχει χαμηλό μ.ο. καριέρας. Γενικά, η αμυντική συμπεριφορά αποτελεί γρίφο, όσον αφορά την ομαλή μετάβαση του Gbinije στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς ενώ αποτελεί παίκτη που καταθέτει effort, χαρακτηρίζεται και από εγγενείς αδυναμίες στο παιχνίδι του.

Κλείνουμε την ανάλυση μας με την καθιερωμένη παράγραφο, στην οποία προσπαθούμε να τον εντάξουμε στο αγωνιστικό κάδρο του Ολυμπιακού. Σύμφωνα με τα γραφόμενα σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, η ομάδα φέρεται να ψάχνει ένα swingman, κάποιον που θα αγωνίζεται ως 2 και ως 3, με κύριο όπλο το καλό του μακρινό σουτ, συμπληρώνοντας έτσι τους McKissic και Παπανικολάου!

Ως πρόσθετα χαρακτηριστικά για έναν τέτοιο παίκτη αναζητούνται η συνεπής αμυντική προσφορά, η αθλητικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ αρκετοί θεωρούν ως απαραίτητα στοιχεία τον καλό χειρισμό και την ικανότητα να δημιουργήσει, λειτουργώντας ως point forward και λαμβάνοντας υπόψιν την αδυναμία σε αυτό το κομμάτι όσων στελεχώνουν το ρόστερ μας στη θέση 3.

Υπό αυτό το πρίσμα, και συνυπολογίζοντας ότι ο Gbinije έδειξε φέτος έστω στη χαμηλής δυναμικότητας Mitteldeutscher προσαρμοστικότητα σε επίθεση και άμυνα, σταθερό σουτ από μακριά, βελτίωση στις ελεύθερες βολές, ενώ παραδοσιακά είναι παίκτης, που μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους, λόγω του versatility του, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αρκετά αξιόπιστο συμπλήρωμα για τη θέση “3”.

RATING: 64.5% |VERDICT: Recommend|

REID TRAVIS: USA (24y, 203cm) (MEDI BAYREUTH) |CENTER|

(Stats)

Ως “επιδόρπιο” άφησα έναν παίκτη για τον οποίο σας προϊδεάζω ότι το παρόν status και skillset του δεν είναι αυτά που ζητάει ο νέος Ολυμπιακός, ειδικά όπως φαίνεται να είναι δομημένη η front line της επόμενης σεζόν. Όμως, το γεγονός ότι στη senior χρονιά του σε ένα Πανεπιστήμιο σαν το Kentucky ήταν καθοριστικός (2^ος σκόρερ και 1^ος rebounder), συν το ότι επιλέχθηκε από μια ομάδα, όπως η Bayreuth, που παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια βρίσκει ψηλούς – διαμάντια (βλ. Hasan Martin και Eric Mika), με ώθησε να του αφιερώσω λίγο χώρο σε αυτήν εδώ τη γωνιά!

Αναφέρομαι σε έναν από τους rookie της φετινής BBL, τον Reid Travis, τον παλαιάς κοπής undersized center, ο οποίος ερχόμενος κατευθείαν με περγαμηνές από το NCAA (με 1.786 πόντους και 987 rebounds συνολικά στην 4ετία του σε Stanford και Kentucky), κατάφερε να αποτελέσει από τα πιο “αθόρυβα” αλλά και αξιοπρόσεκτα imports του γερμανικού Πρωταθλήματος.

Γεννημένος στις 25/11/1995 στη Minneapolis, ο Travis άφησε τα διαπιστευτήρια του στο τοπικό De La Salle High School, με το οποίο μάλιστα την τελευταία του χρονιά είχε κατά μ.ο. 26,1 πόντους και 9 rebounds. Οι εμφανίσεις του τον οδήγησαν στο να θεωρείται μεταξύ των 50 top prospects από όλα τα Γυμνάσια των ΗΠΑ, με το ESPN να τον κατατάσσει ως 5-star recruit! Για το πρόσωπο του υπήρξε ενδιαφέρον από Κολέγια όπως το Duke, με τον ίδιο πάντως να επιλέγει το Stanford.

Ο Travis ξεκίνησε την καριέρα του στο NCAA με αυτοπεποίθηση, έχοντας αρχικά το ρόλο 3^ου ψηλού στο rotation του Stanford, δίνοντας πολύτιμες λύσεις σε άμυνα και rebound και με συγκεκριμένο ρόλο επιθετικά. Ως freshman αγωνίστηκε σε 28 παιχνίδια (12 βασικός) με 23’ μ.ο. συμμετοχής, 6.2 πόντους (με 48.9% στα δίποντα και 45.9% στις ελέυθερες βολές), 5.6 rebounds, 0.9 assist, 0.3 μπλοκ και 1 λάθος ανά αγώνα.

Στη sophomore season του ξεκίνησε δυναμικά, ωστόσο ένας σοβαρός τραυματισμός δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί σε παραπάνω από 8 παιχνίδια. Ευτυχώς για τον ίδιο, μέσα στην ατυχία του, το NCAA δέχθηκε το αίτημα του να δηλωθεί medical red-shirt και τουλάχιστον δε χάθηκε μια χρονιά για αυτόν.

Την περίοδο 2016 – 17, ως red shirt sophomore, ο Travis είχε αφήσει πίσω τον τραυματισμό του και επανήλθε δριμύτερος στα παρκέ! Με το μαχητικό του profile καπάρωσε μια θέση στη front line του Stanford, αγωνιζόμενος είτε ως PF είτε ως C σε χαμηλά σχήματα. Σε 27 παιχνίδια (όλα ως βασικός) είχε 17.4 πόντους (58.1% στα δίποντα και 65.2% στις ελεύθερες βολές), 8.9 rebounds, 0.5 assist, μόλις 0.2 κοψίματα αλλά και 2 λάθη μ.ο. Στο τέλος της χρονιάς επιλέχθηκε στην καλύτερη 5άδα της περιφέρειας Pac-12 από τους προπονητές.

Στην red shirt junior season θα συνέχιζε την ανοδική πορεία, βάζοντας και νέα στοιχεία στο παιχνίδι του, όπως το σουτ 3 πόντων. Καθιερώθηκε πλέον ως ένας δυναμικός παλιομοδίτης PF, ο οποίος αποτελούσε οντότητα μέσα στη ρακέτα και προσέφερε σε άμυνα και επίθεση.

Για 2^η σερί χρονιά ήταν μέλος της καλύτερης 5άδας της περιφέρειας Pac-12. Τα νούμερα του ήταν εξαιρετικά, γράφοντας κατά μ.ο. 19.5 πόντους (56.2% στα δίποντα και 29.5% στα τρίποντα), 8.7 rebounds, 1.3 assist, 0.7 κλεψίματα και 2.1 λάθη. Ωστόσο και πάλι ο μ.ο. κοψιμάτων του ήταν πολύ χαμηλός, με μόλις 4 σε σύνολο 35 αγώνων!

Ο Travis δήλωσε συμμετοχή στο draft του 2018, την οποία όμως γρήγορα απέσυρε, καθώς κατάλαβε ότι δεν είχε ελπίδες να επιλεγεί. Κάπου εκεί μπήκε στη ζωή του ο John Calipari, προπονητής του Kentucky, που είχε επιλέξει τον Travis για να τονώσει τη front line με μια ισχυρή δόση εμπειρίας και δυναμισμού. Ο F/C από τη Minneapolis δεν το πολυσκέφθηκε και κάπως έτσι θα αγωνιζόταν, ως red shirt senior, με τη φανέλα των Wildcats.

Σε μια χρονιά, όπου το Kentucky έφθασε ένα βήμα από την πρόκριση στο Final 4 του NCAA (ηττήθηκε στο Elite 8 από το Auburn με 71 – 77 στην παράταση), ο Travis ήταν η κολώνα στη ρακέτα των Wildcats και καθοριστικός στις νίκες τους στο 2^ο γύρο του NCAA Tournament επί του Wofford (με 14 πόντους και 11 rebounds) και στο Sweet Sixteen απέναντι στους Houston Cougars (με 6 πόντους και 11 rebounds). Ολοκλήρωσε τη σεζόν με 11.2 πόντους (57.1% στα δίποντα, 26.9% στα τρίποντα και 73.2% στις ελεύθερες βολές), 7.2 rebounds, 0.9 assist, 0.7 κοψίματα (career high) και 1.6 λάθη μ.ο.

Ο Travis δεν ήταν μεταξύ των τελικών επιλογών στο περσινό draft (χωρίς την απαιτούμενη ταχύτητα και αθλητικότητα να σταθεί ως 4, χωρίς μέγεθος να αγωνιστεί ως 5 στο ΝΒΑ) και συμμετείχε στο Summer League με τους Atlanta Hawks, όπου δεν εντυπωσίασε, παίρνοντας έτσι την απόφαση να μετακομίσει κατευθείαν στην Ευρώπη για λογαριασμό της Bayreuth. Στη γερμανική ομάδα προσαρμόστηκε άμεσα, αγωνιζόμενος είτε ως PF, δίπλα στον Seiferth, είτε ως C, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις, τόσο στην BBL όσο και στο FIBA Europe Cup.

Σε 21 παιχνίδια του γερμανικού πρωταθλήματος “μέτρησε” 10 πόντους (52.6% στα δίποντα, 14.3% στα τρίποντα σε λίγες προσπάθειες και 75% στις ελεύθερες βολές), 5.4 rebounds, 0.3 assist, 0.7 κλεψίματα, 0.3 κοψίματα και 0.9 λάθη μ.ο., ενώ τα αντίστοιχα νούμερα του στη 2^η τη τάξει διοργάνωση της FIBA ήταν 14 πόντοι (με 69.9% στα δίποντα και 76% στις ελεύθερες βολές), 5.9 rebounds, 0.6 assist, 0.5 κλεψίματα, 0.1 μπλοκ και 1.4 λάθη ανά αγώνα.

Αφού είδαμε συνοπτικά την εξέλιξη της κολεγιακής καριέρας του Travis, ας προχωρήσουμε στην ανάλυση των αγωνιστικών του χαρακτηριστικών. Πρόκειται για ένα undersized (ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) center ύψους 203cm, με μεγάλο όπλο τη δύναμη του, καθώς έχει βάρος 111 kg και πολύ γυμνασμένο κορμό. Γενικά, η σωματοδομή του είναι ιδανική και τον βοηθάει στο physical game, που είναι η σπεσιαλιτέ του, δίνοντας του πλεονέκτημα στις μάχες μέσα στη ρακέτα. Σε αυτό έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι στο High School, για αρκετά χρόνια, έπαιζε και American Football.

Διαθέτει ικανοποιητικό wingspan για το ύψος του, το οποίο το 2015 είχε μετρηθεί στα 214cm και standing reach 260cm. Ωστόσο, η overall αθλητικότητα (παρά το εντυπωσιακό vertical leap των 0.9m) του κρίνεται μέτρια, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ταχύς, ούτε τόσο ευλύγιστος για να μπορεί να θεωρηθεί ως PF. Θα τον χαρακτήριζα ως ένα “μονοκόμματο” ψηλό χωρίς πλαστικότητα στις κινήσεις του, που δυσκολεύεται να κινηθεί με την μπάλα στα χέρια.

Όσον αφορά το πνευματικό κομμάτι, ο Travis είναι ο κλασικός παίκτης – προπονητή, πολύ εργατικός και με σωστή νοοτροπία, αποδέχεται το ρόλο του μέσα στο παιχνίδι. Διαθέτει υψηλότατο δείκτη aggressiveness και γενικά είναι ο λεγόμενος bruiser, “τρέφεται” από την επαφή και την επιδιώκει σε κάθε ευκαιρία. Είναι φιλόδοξος και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι δε φοβήθηκε την πρόκληση του Kentucky και πήρε μεταγραφή στη red shirt season του, αποτελώντας σημαντικό παράγοντα των Wildcats, ακόμα και στον τομέα της ηγεσίας και όντας role model για τους νεώτερους αθλητές.

Θα τον χαρακτήριζα ως πειθαρχημένο παίκτη, ο οποίος δεν εκβιάζει προσπάθειες και ούτε προβαίνει σε εξεζητημένες ενέργειες. Στον αντίποδα, στον τομέα της τακτικής, καθώς και στο διάβασμα του παιχνιδιού, ο Travis παίρνει χαμηλό βαθμό σε άμυνα και επίθεση. Συχνά αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομαδική άμυνα, στις αλληλοκαλύψεις και η κίνηση του off ball είναι μέτρια, αν εξαιρεθούν οι καλές τοποθετήσεις που έχει μέσα στη ρακέτα (ειδικά στα rebound και όταν είναι να υποδεχθεί πάσα στην επίθεση).

Επιθετικά λοιπόν, παρά τη διαρκή βελτίωση με την πάροδο των ετών και την προσπάθεια να εμπλουτίσει το παιχνίδι του με νέα στοιχεία (3ποντο, face up game), ο Travis παραμένει ένας μονοδιάστατος ψηλό, ο οποίος σκοράρει κυρίως στο post, είτε με πλάτη σε 1on1 συνθήκες είτε ως cutter. Γενικά, στην επίθεση εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη του για να σπρώξει τους αντιπάλους του βαθιά στη ρακέτα και να τελειώσει με κάποιο hook ή lay up. Οι συνεργασίες pick ‘n’ roll αποτελούν και αυτές μια επιλογή του, καθώς στήνει εξαιρετικά screen και “βυθίζεται” με αποφασιστικότητα στο low post.

Αντίθετα, το παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι δεν είναι το φόρτε του και σε αυτό δεν τον βοηθάει και ο μέτριος χειρισμός της μπάλας. Σε τέτοιες καταστάσεις απειλεί κυρίως ως spot shooter και προτιμάει συνήθως jump shots από μέση απόσταση (ειδικά στη Γερμανία επιχείρησε λίγα τρίποντα), με τα οποία νιώθει πιο βολικά καθώς δε διαθέτει μεγάλο range στο σουτ του.

Η αμυντική συμπεριφορά του Travis αποτελεί ερωτηματικό. Είναι εξαιρετικός rebounder και πολύ αποτελεσματικός στην post άμυνα, χάρις στη δύναμη του. Ωστόσο, δυσκολεύεται να ακολουθήσει ταχείς αντιπάλους στην περίμετρο και το footwork του δεν τον βοηθάει στις αλλαγές.

Μαρκάρει ικανοποιητικά στην τρίπλα και έτσι δικαιολογείται ο υψηλός μ.ο. κλεψιμάτων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι rim protector και είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ στην καριέρα του δεν υπήρξε σεζόν με πάνω από 1 μπλοκ ανά παιχνίδι. Αυτό είναι ένα βασικό μειονέκτημα για τη θέση και περιορίζει το συνολικό skillset του, σε συνδυασμό και με τις τακτικές αδυναμίες που επιδεικνύει.

Συμπερασματικά, ο Travis είναι εξελίξιμος και συγκεκριμένων χαρακτηριστικών ψηλός, ένας undersized center για την Ευρώπη, ο οποίος για να αναδειχθεί θέλει δίπλα του αθλητικούς stretch PFs τύπου Evans, που θα τον συμπληρώνουν.

Αν μια ομάδα ζητάει από το center της καλό post παιχνίδι επιθετικά και σιγουριά στα αμυντικά rebounds αποτελεί μια τίμια λύση για αναπληρωματικό, ωστόσο χρειάζεται ακόμη δουλειά σε αρκετούς τομείς για να λογιστεί ως Euroleague material.

RATING: 55.3% |VERDICT: To be re-evaluated |

Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση του RPG Radar, θα αναφερθώ συνοπτικά σε έναν παίκτη, ο οποίος από τον Ιανουάριο βρέθηκε στα γήπεδα της 2ης κατηγορίας της Γερμανίας, με τα χρώματα των Rostock Seawolves, του γνωστού μας Dirk Bauerman. Μιλάω για τον Zach Lofton, ο οποίος πέρυσι ήταν μεταξύ των ονομάτων που εξέταζε ο Blatt για ενίσχυση του back court, πριν προτιμηθεί τελικά ο Weber.

Πρόκειται για ένα combo guard, ύψους 192cm, με έφεση στο σκοράρισμα, ο οποίος στα 27 του χρόνια πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί αγωνιζόμενος στην… άγονη γραμμή της Ευρώπης! Τυπικός late bloomer, λόγω κάποιων περιπετειών του στο Κολέγιο, δεν το έβαλε κάτω, κερδίζοντας ένα 2-way συμβόλαιο με τους Pistons, αλλά περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στην G League μέχρι τώρα. Ωστόσο, το συνολικό πακέτο δεξιοτήτων του δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, καθώς αποτελεί ένα guard που έχει σαφώς θέση σε πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και πλέον θα τον παρακολουθούμε στενά.

Σε 6 παιχνίδια που αγωνίστηκε με την ομάδα από την πρώην Ανατ. Γερμανία, ο Lofton είχε 27.7 πόντους (80% στις βολές, 50% στα σουτ εντός παιδιάς και 43.8% στα τρίποντα), 4 assists, 4.7 rebounds και 1 κλέψιμο μ.ο. Το ταλέντο και το overall status του εκτιμώ ότι μπορούν να αποτελέσουν διαβατήριο, έτσι ώστε από την επόμενη σεζόν να μεταπηδήσει σε μια καλύτερη ομάδα! Μέχρι τότε ας δούμε ένα σύντομο scouting report του μέσα από ένα video, το οποίο είχα επιμεληθεί πέρυσι.