Σας έχω ένα δυσάρεστο και ένα ευχάριστο νέο.
Το δυσάρεστο είναι ότι ο προσωπικός απολογισμός αυτού που υπογράφει το κείμενο στα φετινά pre-game είναι 0-4 εις βάρος του Ολυμπιακού, όταν στα υπόλοιπα το ρεκόρ είναι σαφώς πιο θετικό 4-2 υπέρ της ομάδας του Πειραιά. Το ευχάριστο είναι ότι ξέροντας ήδη το αποτέλεσμα μπορείτε να κανονίσετε την έξοδο σας την Παρασκευή, ώστε να περάσετε καλά. Για να χαλαρώσετε όμως αν παίζαμε Ρουκ Ζουκ, και το θέμα μας ήταν η Ολύμπια Μιλάνο, θα μπορούσε εύκολα η λέξη να περάσει και στους 5 παίκτες, με περιγραφές όπως χρησιμοποιούσε 1-3-1 ζώνη την δεκαετία του 80 με τον Peterson, εκεί έπαιξαν οι Meneghin και McAdoο, η ομάδα μπάσκετ βρίσκεται στην ίδια πόλη με την ποδοσφαιρική Inter, και ψάχνουμε έναν αθλητικό οργανισμό που τελεί υπό την ηγεσία γνωστού ονόματος της μόδας.
Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Έλληνες είμαστε και όταν μιλάμε για αθλητισμό παίρνουμε τα πράγματα πολύ πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε, οπότε ώρα να πάμε στο ψητό. Η επόμενη αντίπαλος του Ολυμπιακού είναι ένα από τα βαριά ονόματα της ευρωπαϊκής καλαθοσφαίρισης έχοντας απολογισμό 3 Ευρωλίγκες, 3 Κύπελλα Κυπελλούχων, 2 Κόρατς, 28 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα Ιταλίας, και με μεγάλα ονόματα στις εκάστοτες ομάδες της Olimpia Milano ή Armani, μιας και οι ιταλικές ομάδες αλλάζουν συχνά ονόματα λόγω των χορηγών τους. Από εκείνη όμως την εποχή, των Peterson – Bob McAdoο – Meneghin – Premier – Mike D’Antoni και λοιπών, και τις θρυλικές για εμάς αναμετρήσεις απέναντι στον Άρη έχει περάσει πολύ καιρός και έχουν αλλάξει ριζικά τα πράγματα μαζί με το status της ιταλικής ομάδας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
H Olimpia Milano, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1988 στην Γάνδη, εμφανίστηκε σε Final Four το 1992 στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί και έπειτα η μοναδική φορά που πλησίασε να ξαναδώσει παρόν στην τελική φάση ήταν στο εντός έδρας F4 του 2014, που πήγε με πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά αλλά η Maccabi του David Blatt είχε άλλη άποψη στην πορεία της προς την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Παράλληλα, στις εγχώριες διοργανώσεις, οι επιτυχίες ήταν μετρημένες. Aπό το 1987-88 και μετά είχε μόνο 2 double, αυτό του 1996 με Bodiroga – Blackman και αυτό του 2016 με Mclean – Lafayette, ενώ έζησε και μια άνυδρη περίοδο 18 ολόκληρων χρόνων χωρίς πρωτάθλημα από το 1996 μέχρι το 2014, όταν επικράτησε με τεράστια δυσκολία της Siena, που κυριολεκτικά θα διαλυόταν την αμέσως επόμενη μέρα των τελικών.
Η διάλυση αυτή δεν βελτίωσε τα πράγματα καθώς, παίζοντας ουσιαστικά μόνη της, έχασε 3 από τα επόμενα 5 πρωταθλήματα στην Ιταλία και στην Ευρώπη κέρδισε τον χαρακτηρισμό “μηχανή καύσης χρημάτων”.
Παρόλα αυτά που κατέστησαν την ομάδα του Μιλάνο ανέκδοτο στους μπασκετικούς κύκλους, κάποτε το αστείο θα τελείωνε. Η season 2019-20 φαίνεται να είναι η κατάλληλη στιγμή για αυτό. Με την συνδρομή και του Χρήστου Σταυρόπουλου, που άφησε τον Πειραιά για το Μιλάνο, η Armani συμπλήρωσε μερικά από τα απαραίτητα τικ για να πρωταγωνιστήσει ξανά σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Έδιωξε τους επιζήμιους για το σύνολο, όπως ο Mike James, ο καλλιτέχνης “ρώσικη πουλέτα” που ισορροπεί ανάμεσα στην ιδιοφυία και στην παράνοια, κράτησε αυτούς που έπρεπε, Gudaitis, Nedovic, Brooks, Tarzewski και Micov, βρήκε επιτέλους προπονητή μεγάλης αξίας στο πρόσωπο του Messina, και δεν έμεινε πίσω στις μεταγραφές, φέρνοντας τον White από την Zalgiris και τον Roll από την Maccabi.
Κυρίως όμως απέκτησε παίκτες ηγέτες, τους Sergio Rodríguez και Luis Scola. Αυτές οι κινήσεις έχουν ήδη αποδώσει στην εκκίνηση της τρέχουσας μπασκετικής χρονιάς, με ρεκόρ 7-3 και ένα ενδιάμεσο 6-0 υπέρ της μετά την εναρκτήρια ήττα στο Μόναχο, αλλά και 2 ήττες στα 3 τελευταία ευρωπαϊκά ματς, συνοδευμένα με μέτρια πορεία στο Ιταλικό πρωτάθλημα. Οι δικαιολογίες ήταν πάντως παραπάνω από υπαρκτές. Gudaitis, Nedovic, Mack , Della Valle έχουν χάσει αρκετά από τα 10 πρώτα ματς, Micov μαζί με White έλειψαν από 1 και ο Brooks σε 2. Οι απουσίες αυτές, καθώς και τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι το πλούσιο roster των Ιταλών επαρκεί και για να αντιμετωπίσει κάθε είδους απρόοπτο.
Η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα είναι φυσικά ο Sergio Rodríguez. Το γιατί είναι κάτι που θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε για περισσότερες ώρες από όσες θα αφιέρωνε ο Κώστας Μπατής για τα πόδια του Marcus Haislip. Οι ομαδικές διακρίσεις σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, τα ατομικά επιτεύγματα του τα προηγούμενα χρόνια, το ότι είναι φέτος σε μέσο όρο τρίτος στις assists και ένατος στους πόντους στην Ευρωλίγκα, αλλά και η σημασία του ως συνεκτικός ιστός του συνολικού παιχνιδιού της μοναδικής ιταλικής εκπροσώπου στα Ευρωπαϊκά μπασκετικά σαλόνια, αποτελούν κάποιους από τους λόγους που δίνουν μια ιδέα για την αξία αυτού του παίκτη, ακόμα κι αν κάποιος ξεκινούσε την παρακολούθηση αγώνων μπάσκετ μόλις φέτος. Δεν προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Rodríguez βρίσκεται επίσης και στις 8 από τις 10 πρώτες πεντάδες στην +- στατιστική.
Πέρα από το ότι είναι ένα από τα 5-10 κορυφαία πρόσωπα της τελευταίας δεκαετίας στην Ευρωλίγκα, ταυτόχρονα απότελεί το α και το ω της περιφερειακής γραμμής της ιταλικής ομάδας ως πρώτη επιλογή για μπούκες, τρίποντα και ασσιστ.
Η υπόλοιπη περιφερειακή γραμμή των Ιταλών παρουσιάζει διάφορα θέματα ανάλογα με τον παίκτη.
Ο Mack έως τώρα δεν έχει δείξει κάτι περισσότερο από δείγματα άμυνας και διεισδύσεων, ο ποιοτικός Nedovic είναι ως γνωστόν πορσελάνινος και με μόνο 2,3 ασσιστ μέσο όρο. Ο Cinciarini δεν προλαβαίνει να κάνει πολλά στα 4 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα που αγωνίζεται κατά μέσο όρο ανά αγώνα και η ευχάριστη έκπληξη, που ακούει στο όνομα Dellavale άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά όσο πρόλαβε να παίξει, λόγω των απουσιών Nedovic και Mack. Ο Iταλός προσέφερε instant scoring, με κάποια καλά ματς, 8,3 πόντους σε 13 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα, αναλαμβάνοντας στην άμυνα τους playmaker των αντιπάλων, χωρίς όμως να συνεισφέρει σημαντικά στην δημιουργία (0,6 ασσιστ).
Αυτά δεν καθιστούν απαραίτητα άσχημο ή λανθασμένο να βασίζεται η Armani τόσο πολύ πάνω στον Ισπανό guard, όσο τουλάχιστον φαίνεται με μια πρώτη ματιά. Ο Rodriguez, όπως δείχνει και το heatmap, μπορεί εκτελεστικά να μην είναι τόσο σημαντική απειλή από τις γωνίες, έχοντας επιχειρήσει από εκεί μόνο 5 προσπάθειες σε 10 ματς. Αποτελεί όμως έναν παίκτη που με ένα σκριν του ψηλού, ή χάρη στην δικιά του ατομική κλάση, έχει την ευχέρεια να τελειώσει από διάφορες θέσεις, όπως στις 45 μοίρες δεξιά που εκτελεί τις περισσότερες προσπάθειες για 3, στις 45 αριστερά με λιγότερα τρίποντα αλλά με μεγαλύτερη ευστοχία, μέσα στην ρακέτα μέσω drive, με middle range σουτ με σεβαστή ευστοχία από οποιαδήποτε θέση, αν και σαφώς πιο μετρημένες προσπάθειες σε σχέση με τρίποντα ή κοντά στο καλάθι. Σε όλα αυτά πρέπει να συμπεριληφθεί και η επιπρόσθετη απειλή που προκύπτει από την κορυφή του τριπόντου εκτελεστικά ή δημιουργικά, διευρύνοντας το ήδη μεγάλο επιθετικό ρεπερτόριο του Ισπανού πλέι-μεικερ.
Τελικά όμως πόσο πραγματικά μονοδιάστατη είναι η Armani Milano; Μήπως η εντύπωση μας είναι εν μέρει λανθασμένη; Για να βγάλουμε ένα αρχικό συμπέρασμα, στις 2 πιο ενδεικτικές κατηγορίες, πόντοι και assists, η Armani Milano βρίσκεται στην μέση της Ευρωλίγκας, λαμβάνοντας ως κριτήριο τα στατιστικά ανά 40 λεπτά αγώνα, 9η και 10η αντίστοιχα. Αν όμως προχωρήσουμε σε μια πιο ενδελεχή επισκόπηση της ιταλικής ομάδας έχουμε παράγοντες που διαφοροποιούν προς το θετικό αυτήν την στατιστική εικόνα της ομάδας του Ettore Messina. Όχι μόνο γιατί οι 80,7 πόντοι μέσο όρο παραμένουν μια ικανοποιητική επίδοση αλλά και γιατί και ένας υγιής Nedovic θα αλλάξει την εικόνα αυτή προς το ακόμη καλύτερο.
Σίγουρα ο Σέρβος γκαρντ είναι ό,τι πιο κοντινό σε Rodriguez, έχοντας το πακέτο διείσδυση-σουτ-δημιουργία. Παρά την σχετική έλλειψη δημιουργίας, πέρα από τον Rodriguez, στις θέσεις 1 και 2 η Armani έχει την τύχη να διαθέτει στις θέσεις των φόργουορντ και των ψηλών, 2 παίκτες με άνεση στον χειρισμό της μπάλας, τον Micov στo “3” και τον Scola ανάμεσα στο “4” και στο “5”. Ο Σέρβος και ο Αργεντίνος έχουν τη δυνατότητα να δουν τους συμπαίκτες τους όποτε χρειαστεί, γεγονός που σχετικοποιεί την εξάρτηση από τον Rodriguez και αυξάνει τους πόλους στους όποιους είναι εφικτό να “ακουμπήσει” η Armani όταν βρίσκονται όλοι μαζί στην πεντάδα.
Το πιο χαρακτηριστικό και πιο δυνατό σημείο της ομάδας του Milano, που αλληλοσυμπληρώνεται τέλεια με τις ικανότητες του Rodriguez, είναι οι άφθονες επιλογές της ομάδας από τα 6,75. Οι Ιταλοί είναι 10οι σε προσπάθειες, με 24 ανά 40 λεπτά, αλλά και πρώτοι σε ποσοστό ευστοχίας (43,8%) και τέταρτοι στις εύστοχες προσπάθειες στην Ευρωλίγκας με 10,5, έπειτα από την ολοκλήρωση των 10 πρώτων αγωνιστικών.
Μάλιστα, αν κοιτάξουμε αναλυτικά το heatmap της Armani, σαν σύνολο είναι, χωρίς υπερβολή, πραγματικά επικίνδυνη από κάθε θέση που μπορεί να επιχειρήσει κανείς τρίποντο, με το μικρότερο ποσοστό να είναι στην κορυφή και αριστερά προς τις 45 μοίρες με 42,9%, σε αμφότερες τις περιοχές του παρκέ. Τα δεδομένα αυτά μοιάζουν απελπιστικά για τον Ολυμπιακό, αλλά προφανώς ανατρέχοντας απλά στα αντίστοιχα heatmap του καθενός, θα διαπιστώσει κάποιος ότι ο εκάστοτε παίκτης της Armani δεν πρόκειται να εκπέμψει την ίδια περιφερειακή τρίποντη απειλή σε κάθε εκατοστό του παρκέ, ανάλογα με αυτή που παρουσιάζει συνολικά η ομάδα τους. Δυστυχώς όμως, με εξαίρεση τον Mack, για όλους τους υπόλοιπους (Roll, Micov, Della Valle, White, Rodruigez, Nedovic, Scola) είναι αυτοκτονική κάθε σκέψη να τους δοθεί το περιθώριο να ζεσταθούν από τα 6,75.
Εάν ο Ολυμπιακός καταφέρει να ανακόψει τις μπούκες και pick n roll του Rodriguez, που είναι το εναρκτήριο λάκτισμα μεγάλου ποσοστού των τριπόντων, θα ήταν ο ορισμός του κάνω την μισή δουλεία προς την κατάκτηση του ροζ φύλλου, δίνοντας την πολυτέλεια στον Ολυμπιακό να επικεντρωθεί σε μερικές από τις υπόλοιπες εναλλακτικές της Armani.
Μία επιλογή είναι η αναζήτηση απειλής από μακριά, όπως off the ball κίνηση με πρωταρχικές επιλογές τους Micov, Roll και δευτερεύουσες τους Rodriguez – Nedovic, τροφοδότηση των Scola και Micov στο low-post, τους όποιους όμως αν κλείσουν οι αντίπαλοι θα βγάλουν πάλι την μπάλα έξω στον κατάλληλο άνθρωπο. Επιπλεόν επιλογή αποτελεί το όποιο κάθετο δημιουργικό παιχνίδι προκύψει από Nedovic – Mack, συν την ικανότητα των Ιταλών να ψάχνουν αν χρειαστεί και 1-2 πάσες παραπάνω για να βρουν κάποιον από τους πολλούς σουτέρ.
Επιπρόσθετα ο Nedovic υποδύεται τον αντι Rodruigez όχι μόνο σε drive και δημιουργία, στο μέτρο του εφικτού, αλλά και σε σουτ μετά από σκριν πάνω στην μπάλα. Μια απαραίτητη υπενθύμιση σχετικά με την αποτροπή του PnR του Rodriguez, είναι πως δεν προβληματίζει μόνο το ότι σε περίπτωση hedge-out θα ήταν ικανός να βρει άνετα την άκρη ακόμα και από κλειδαρότρυπα, αλλά και το γεγονός ότι ακόμα και με αλλαγές στα screens, η ηλικία των 33 δεν τον επηρεάζει στο ελάχιστο να λύσει αυτές τις 1 εναντίον 1 καταστάσεις με επιτυχία.
Μετά από όλους αυτούς τους επαίνους για την περιφερειακή γραμμή της Armani, η γραμμή των ψηλών μοιάζει σχετικά φτωχή, καθώς ουσιαστικά White, Scola και Gudaitis είναι αντικειμενικά δυνατά ονόματα σε επίπεδο Ευρωλίγκας, Biligha και Brooks αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές δίπλα στα ποιοτικά ονόματα της front-line και ο Tarzewski είναι ο πιο παλιός από όλους στις θέσεις 4 και 5, αφού είναι στο Μιλάνο από το 2016-17, βγάζοντας ψωμί ως ο αποδέκτης των συνεργασιών. Δεν είναι όμως ο μόνος ψηλός της Αρμανι που δεν βλέπουμε να παίζει πολύ το 1 εναντίον 1, καθώς και ο Gudaitis θα μπορούσε να έχει πάρει, και ολοκληρώσει, προσπάθειες κοντα στο καλάθι, αλλά δεν έχει προλάβει να παίξει ούτε τα μισά (4) από τα φετινά ευρωπαϊκά ματς (10). Ο Brooks είναι η δευτευρότριτη επιλογή. σε μετρημένα post-up μαζί με τον Micov, αλλά μπορεί να παίξει και ως τριάρι.
O Biligha από την άλλη αποτελεί την κλασσική περίπτωση mobile αθλητικού ψηλού, απλά δεν πιάνει θέση ξένου. Last but not least o Aaraon White, που γενικά είναι περισσότερο καλαθοσφαιριστής που ανοίγει το γήπεδο ως stretch τεσσάρι και τελειώνει θεαματικά φάσεις στην πλάτη της άμυνας με alley-oop. Προς το παρόν είναι, με διαφορά, η μεγαλύτερη απογοήτευση της Armani με μόλις 2,8 πόντους μέσο όρο στις 9 αναμετρήσεις που έχει αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Δεν χρειάζεται όμως να σκύψει το κεφάλι καθώς σε προηγούμενα pre-game, από τον ίδιο συντάκτη του κειμένου, είχαν ειπωθεί παρόμοια πράγματα για τους Ponitka και Dorsey, καθώς μέχρι τα αντίστοιχα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό δεν απέδιδαν αυτά που περίμενε από αυτούς, και σε ακριβώς εκείνο το ματς με τους ερυθρολεύκους γίναμε μάρτυρες της αγωνιστικής ανάστασης τους.
And… what about defense, θα ρωτούσε ένας περαστικός που, για κάποιον λόγο, στέκεται πάνω από τον υπολογιστή, και πίσω από εμένα, δημιουργώντας μια awkward κατάσταση. Σε πραγματικές συνθήκες δεν θα ήμουν τόσο καλόβολος και θα ακολούθουσε μια απόπειρα να τον εκδιώξω, για τις ανάγκες όμως του pre-game ας τον καλέσω στο ίδιο τραπέζι και ας τον κεράσω έναν καφέ, επιχειρώντας να πω 2 λόγια για την άμυνα της Armani Milano. Ο προπονητής της, Ettore Messina, θεωρείται ένας από τους καλύτερους, όχι μόνο γενικά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά και, στο αμυντικό κομμάτι στα πολλά χρόνια που κοσμεί τον χουπικό χώρο της γηραιάς ηπείρου, καθώς και για όσο εργάστηκε στο NBA ως βοηθός προπονητή.
Σε ότι αφορά τα υλικά που διαθέτει θα ήταν ψέμα να πούμε ότι είναι ιδανικά για να παίξει άμυνα, όπως ακριβώς θα την επιθυμούσε ο ίδιος. Στο pre-game του Ολυμπιακού με την Maccabi είχαμε επισημάνει ότι ο Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε tricks με forwards να μαρκάρουν guards και αλλαγές στα screens. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα προστέθηκε στο κείμενο και άλλαξε η διατύπωση ώστε να ξεκαθαριστεί ότι παρά την χρησιμοποίηση των παραπάνω tricks οι παίκτες της ισραηλινής ομάδας στο 1 και στο 2 έπρεπε να αναλάβουν μεγάλο μέρος του μαρκαρίσματος των αντιπάλων που έπαιζαν στις αντίστοιχες θέσεις. Γιατί έγινε αυτό; Ίσως ως Weekendman να είμαι ψυχαναγκαστικός και τελειομανής, αλλά ένας ακόμα καλύτερος λόγος είναι η ύπαρξη ομάδων σαν την Armani, που απαιτεί όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια στα γραφόμενα.
Συγκεκριμένα στους κοντούς, Rodriguez και Nedovic δεν υπήρξαν ουδέποτε αυτό που λέμε αμυντικοί εξολοθρευτές. O Cinciarini παίζει λίγο, και o Roll, που θα μπορούσε να δώσει λύσεις, αναλώνεται, με εξαίρεση κάποια χρονικά διαστήματα πάνω σε Shved, Micic και Wiilbekin, κυρίως σε πιο πλάγιους guards/forwards. Ο Mack μάλλον αποτελεί την πιο αξιόπιστη επιλογή για πίεση πάνω στον αντίπαλο χειριστή αλλά βρίσκει μπροστά του την επιθετική αναποτελεσματικότητα από μακριά. Ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί παραπάνω, με μόλις 2 εύστοχα τρίποντα και καμία εύστοχη κατάληξη από middle range περιοχή, ερχόμενος έτσι σε “σύγκρουση” με την τρίποντη κατεύθυνση που έχει η ομάδα του. Για αυτόν τον λόγο ο Messina είναι αναγκασμένος να βαδίσει στα χνάρια του Σφαιρόπουλου.
Με τους Moraschini και Brooks να είναι 2 από αυτά τα εργαλεία που δοκιμάστηκαν, αλλά τον βασικό μπασκετικο stuntman να είναι αδιαμφισβήτητα ο Vladimir Micov. Για πολλούς αποτελεί έκπληξη, λόγω σκαριού και ταχύτητας, ότι ο Σέρβος είναι είναι στο top-3 των παικτών της ιταλικής ομάδας που διακρίνονται για το κάθετό τους παιχνίδι. Αυτά όμως μοιάζουν να είναι παιδική χαρά μπροστά στην υποχρέωση της βασικής αμυντικής επιλογής, η όποια κυνηγάει Micic, De Colo Shved και Καλάθη, αντί να είναι μια λύση που επιστρατεύεται με ορισμένο χρονικό όριο όπως συμβαίνει στην Maccabi, με τους αντίστοιχους Ισραηλινούς forwards της και τον Αμερικάνο Acy. O Σέρβος, σε αυτό το χρονικό σημείο της σεζόν, μοιάζει να έχει τον αντίστοιχο ρόλο του Παπανικολάου στον Ολυμπιακό του 2017-18.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι αμυντικές ομοιότητες Armani και Maccabi. Η γραμμή ψηλών της ιταλικής ομάδας έχει Brooks και Biligha, ταιριαστούς παίκτες για ευέλικτες αμυντικές επιλογές, ο Gudaitis είναι ένας ψηλός πιο κοντά στο πρότυπο μπασκετικού δεινόσαυρου, αλλά με μεγάλη ενέργεια στις 2 πλευρές του παρκέ, και ο White είναι ένας ελαφρύς αλλά και αθλητικός forward. Σε καμία περίπτωση η Armani δεν προσεγγίζει την συνολική αθλητικότητα των αντίστοιχων ψηλών της Maccabi, με Hunter, Black και Acy, Που αποτελεί ίσως την πιο αθλητική frontline της διοργάνωσης, όπως διαπίστωσε με οδυνηρό τρόπο ο Ολυμπιακός. Σε αυτό δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι το δυνατό κορμί του Tarzewski και η έφεση του στις τάπες, ούτε φυσικά ο Scola, ο όποιος παρά τα 40 χρόνια του είναι ο δεύτερος σκόρερ των Ιταλών και τρέχει ακόμα στον αιφνιδιασμό, πηγαίνει στα επιθετικά rebounds (πέμπτος ανά 40 λεπτά). Ακόμα όμως και ο έμπειρος Αργεντίνος δεν είναι θαυματοποιός για να παίξει δυνατή άμυνα.
Η παρουσία του Gudaitis είναι αμυντικά βαρόμετρο καθώς, δίχως τον Λιθουανό σέντερ, ο Tarzewski δεν διαθέτει τα πιο γρήγορα πόδια, ο Biligha τα έχει αλλά επιθετικά είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι limited, ο Brooks μπορεί μόνο κατά συνθήκη στο 5, και αυτό δημιουργεί 2 είδους προβλήματα. Ή ο Scola θα πάει στο 5, και οι αντίπαλοι θα επιδιώξουν, λογικά, να τον χτυπήσουν στο PnR, αν και δεύτερος στο Drgt ανάμεσα στους παίκτες της ομάδας του, ή θα παίξει τέσσερα και σε περίπτωση διδύμου με Tarzewski θα προκύψει ένα αρκετό βαρύ σχήμα, έστω και αν επιθετικά ίσως και να είναι λειτουργικό, κυρίως λόγω του σουτ του Scola (42,9%).
Ο Messina όμως δεν θα ήταν ο Messina, αν δεν είχε τις κατάλληλες λύσεις σε αυτά τα προβλήματα.
Απόδειξη για αυτό, τα ποσοστά των αντιπάλων στα τρίποντα, όπου είναι 10η στις προσπάθειες που δέχεται ανά 40 λεπτά. Είναι επίσης η 5η καλύτερη στην τρίποντη ευστοχία των αντιπάλων, με 33,9%, στα δίποντα, ενώ οι αντίπαλοι της Armani έχουν την 6η χειρότερη επίδοση, με τις πέμπτες περισσότερες προσπάθειες στην ανά 40 λεπτά στατιστική. Η ιταλική ομάδα είναι ακόμα η 5η καλύτερη στα αντίπαλα συνολικά FG% (44,8%) και στην ανά 40 λεπτά στατιστική δέχεται επίσης τις λιγότερες assists (14,2). Επιπλέον βρίσκεται στην πρώτη εξάδα των κοψιμάτων (6η) και ταυτόχρονα διαθέτει το έβδομο καλύτερο Drgt (110,5). Σπουδαία επιτεύγματα αν συνδυαστούν με τις απουσίες. Σαν τελευταίο στοιχείο να παραθέσουμε το ότι στα ανά 40 λεπτά αγώνα είναι η 2η χειρότερη στο να προκαλεί λάθη στους αντιπάλους (11,4) και 15η στα κλεψίματα (5,6).
Ο Ολυμπιακός συνεπώς έχει να αντιμετωπίσει μια ομάδα που κρύβει αρκετά καλά τις αμυντικές της αδυναμίες, και αυτό συμπληρώνεται με λίγα σχετικά λάθη που υποκύπτει (12η με 12,4), ενώ διαθέτει επιπρόσθετη δύναμη στα συνολικά (5η με 32,7) και στα αμυντικά (4η με 24) rebounds. Στη συλλογή επιθετικών μπασκετικών “σκουπιδιών” έχει 2 παρουσίες στην πρώτη δεκαπεντάδα της Ευρωλίγκας, τους Scola και Tarzewski, πάντα λαμβάνοντας υπόψη το ίδιο χρονικό στατιστικό κριτήριο.
Το αισιόδοξο κομμάτι είναι η αγωνιστική άνοδος που παρατηρήθηκε στα 3 προηγούμενα παιχνίδια με Zalgiris, Bayern και Alba, με τα δύο τελευταία match να φέρνουν στην επιφάνεια ξανά τον, ήδη ξεγραμμένο, Baldwin. Το απαισιόδοξο σενάριο λέει ότι οι ερυθρόλευκοι αντιμετώπισαν σε γενικές γραμμές ομάδες που δεν ήταν τόσο αθλητικές, ούτε είχαν συνολικά τόσο ισχυρή περιφερειακή γραμμή ειδικά στο 1. Ένα δεδομένο που σαφώς αλλάζει απέναντι στην Armani του Rodriguez και της περιφερειακής του παρέας, ανεβάζοντας τον πήχη των αμυντικών απαιτήσεων. Πόσο μάλλον με την απουσία του Reed, η όποια συμπαρασύρει σαν τραπουλόχαρτο το καλό rotation που έκρυβε τον Rubit στο 4, υποχρεώνοντας τον τελευταίο να πρέπει να ξαναπάει στο 5 με αποκλειστικά soft παρτενέρ στην θέση του power forward και δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο κύβος του Rubit είναι γόρδιος δεσμός μπροστά σε αυτόν του Rubik.
Σε μια ομάδα όμως, που έχει χάσει σχεδόν το 1/3 της ευρωπαϊκής season για να μπορέσει να παρουσιάσει μια στοιχειώδη εικόνα δεμένης ομάδας, τα παράπονα είναι περιττά και η αξιολόγηση της ακριβής δυναμικότητας του Ολυμπιακού είναι πραγματικά ερωτηματικό, για να την βασίσουμε πια στα εως τώρα στατιστικά δεδομένα. Περισσότερο προβληματίζει το γεγονός ότι έχει να αποδείξει πράγματα, αν θυμηθούμε την οικτρή εικόνα απέναντι στις 2 τελευταίες δυνατές ομάδες που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός, τις Maccabi και Efes. Ελπίζουμε πάντως να μην δούμε το κλασσικό έργο, όπου ο Ολυμπιακός γεμίζει προσδοκίες τους φιλάθλους τους με μερικές καλές εμφανίσεις, ο κόσμος έρχεται στο ΣΕΦ και η νομοτελειακή κατάληξη είναι η απογοήτευση. Η αντίπαλος της είναι τόσο ισχυρή που, ενδεικτικά ένας από τους ρολίστες της ο Brooks των 6 πόντων μέσο όρων είναι συνολικά πέμπτος στο Offensive Rating της Ευρωλίγκας και έκτος στο eDiff.
Πηγές
https://www.basketballguru.gr/stats
