Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο η οποία επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας.
Κατά συνέπεια, μοιραία επηρεάζεται και το μπάσκετ που για πολλούς από εμάς αποτελεί το αγαπημένο μας χόμπι. Οι αθλητικές διοργανώσεις ανά τον πλανήτη έχουν διακοπεί και το τοπίο είναι κάθε άλλο παρά προβλέψιμο. Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται, όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό, η τρέλα με το μπάσκετ δε σταματάει.
Έτσι στο σημερινό κείμενο θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη των statistics και advanced statistics, σχετικά με το που κατευθύνεται σε τακτικό κομμάτι το άθλημα στην Ευρώπη. Σε συνδυασμό με αυτό, πως ο Ολυμπιακός του σήμερα οφείλει να προσαρμοστεί σε επίπεδο στελέχωσης, ώστε να έχει τύχη σε αυτό τον μαραθώνιο που λέγεται Ευρωλίγκα και στην ένταση που παίζεται το παιχνίδι.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ότι το overbasket.com περιέχει θησαυρό από πολύ χρήσιμα στατιστικά τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε στο παρόν κείμενο για να εξηγήσουμε τα σημάδια της εποχής στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΝΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ
Θα ξεκινήσω γράφοντας για την άμυνα πριν φτάσουμε να μιλήσουμε για την επίθεση. Προσωπικά θεωρώ ότι αν μια ομάδα με μεσαίο μπάτζετ σαν τον Ολυμπιακό θέλει να έχει την παραμικρή πιθανότητα για είσοδο στα Play Off της Euroleague (και ακόμη παραπέρα), χρειάζεται να χτίσει μια πολύ αποτελεσματική άμυνα. Η καλή άμυνα δίνει τίτλους είχε πει κάποτε ο Ντούντα, μάλλον κάτι θα ξέρει… Ακούμε πολλές φορές τσιτάτα του στυλ “Good offense beats good defense”, αλλά αυτά αγγίζουν τις ομάδες οι οποίες έχουν ένα καράβι λεφτά να ξοδέψουν, ώστε να συγκεντρώσουν επιθετικό ταλέντο σε τέτοιο βαθμό ώστε να μακιγιάρουν τις όποιες αμυντικές τους αδυναμίες. Αλλά ακόμη και αυτό δεν αποτυπώνει πλήρως την εικόνα σήμερα αλλά και διαχρονικά στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Οι ομάδες που φόρτωσαν την επίθεσή τους αδιαφορώντας για την άμυνα τους απέτυχαν, ακόμη και σήμερα οι ελίτ Ευρωπαϊκές ομάδες μπορούν να βάλουν μεγάλη πίεση στην άμυνα, έτσι ώστε να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε λάθη και να βρουν ευκαιρίες για να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο βρίσκοντας εύκολους πόντους είτε με lay up είτε με ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Για του λόγου το αληθές, ας σκεφτούμε απλά ότι η Anadolu Efes αγωνίζεται με 4/5 βασικούς της παίκτες να είναι αρκετά ικανοί αμυντικοί και αναφέρομαι στους Larkin (αρκετά καλός αμυντικός) – Micic – Singleton – Dunston. Το ίδιο και η Real Madrid με τους Campazzo – Taylor – Randolph – Tavares είτε η Barcelona με τους Hanga – Claver – Mirotic – Davis.
Το να προσπαθείς να κάνεις outscore τον αντίπαλο μόνο μέσα από την επίθεσή σου θα οδηγήσει στην καλύτερη στο να έχεις την εικόνα της Khimki η οποία φέτος είναι 2η σε Offensive Rating και 15η σε Defensive Rating. Η δημιουργία ενός “αμυντικού τέρατος” είναι αυτό που θα σε κρατήσει μακροπρόθεσμα ζωντανό ειδικά όταν είσαι ο Ολυμπιακός του σήμερα ο οποίος δεν έχει την απαιτούμενη αθλητικότητα ούτε την χημεία που χρειάζεται μια ομάδα για να είναι αποτελεσματική στην πίσω πλευρά του παρκέ (14ος σε Defensive Rating).
Πριν όμως δούμε τον Ολυμπιακό, αξίζει να αναφέρουμε ότι η καλύτερη άμυνα φέτος βάσει αριθμών είναι η Maccabi Tel Aviv η οποία δέχεται μόλις 92 πόντους ανά 100 κατοχές του αντιπάλου. Αναφέρομαι στη Maccabi διότι είναι ίσως το κοντινότερο παράδειγμα στον Ολυμπιακό, από την άποψη ότι έφτασε σε αυτό το σημείο αμυντικά χωρίς να έχει ανεξάντλητο μπάτζετ αλλά ούτε την απαιτούμενη χημεία που είχαν άλλες ομάδες, εντάσσοντας στην αρχή της χρονιάς πολλούς νέους παίκτες στο δυναμικό της. Ο coach Σφαιρόπουλος φρόντισε φέτος να θωρακίσει την άμυνά του, γεγονός που αποτέλεσε τη βάση για την επίτευξη της απαραίτητης ισορροπίας άμυνας / επίθεσης που βρήκε η ομάδα του.
Η καλή άμυνα σου δίνει σιγουριά και ηρεμία στο πνευματικό κομμάτι ακόμη και στις κακές επιθετικές σου βραδιές. Είδαμε ότι ακόμη και στον Ολυμπιακό, όταν ο coach Μπαρτζώκας κατάφερε να βρει τα σωστά αμυντικά σχήματα (σημαντική η συμβολή του Ellis σε αυτό το κομμάτι), η ομάδα έμενε εντός διεκδίκησης των αγώνων ακόμη και όταν επιθετικά δε λειτουργούσε σχεδόν τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ελέγξαμε πλήρως το ρυθμό στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Maccabi και χρειάστηκε ένα τραγικό λάθος από τους διαιτητές για να δραπετεύσει εν τέλει η “ομάδα του λαού” με το ροζ φύλλο αγώνα. Υπενθυμίζω ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι είχαμε 9 ασίστ για 21 λάθη (!!!), αλλά ταυτόχρονα αναγκάσαμε τη Maccabi να ευστοχήσει σε μόλις 25 σουτ από τα 62 που επιχείρησε συνολικά. Το ίδιο και στο παιχνίδι του ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό, όπου είχαμε 12 ασίστ για 17 λάθη την ώρα όμως που ο Παναθηναϊκός είχε 28/66 σουτ!
Εφόσον λοιπόν αναφέραμε ότι η σκληρή αμυντική τακτική είναι εκ των ων ουκ άνευ, ας δούμε σε ποιό σημείο βρίσκεται ο Ολυμπιακός σε αυτό το κομμάτι. Με μια πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς ότι λείπει η αθλητικότητα από την ομάδα, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι παίκτες όπως ο Baldwin και ο Paul λογικά δε θα είναι στην ομάδα του χρόνου. Ίσως ο Baldwin λόγω των προσόντων του θα μπορούσε να έχει το ρόλο του defensive stopper στα γκαρντ. Νομίζω όμως ότι ο coach θα ψάξει για κάποιον παρόμοιο παίκτη με πιο πλήρες επιθετικό πακέτο και περισσότερες παραστάσεις στο υψηλότερο επίπεδο και συνεπώς καλύτερο decision making, ακόμη και αν χρειαστεί να τον πληρώσει παραπάνω. Ο Lorenzo Brown (υποψήφιος για καλύτερος αμυντικός φέτος) θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Η ανάγκη μεταγραφής ενός παίκτη με αυτό το προφίλ που θα προορίζεται για βασικός, είναι επιτακτική και βάση της πίεσης που οφείλουμε να ασκούμε στην πρώτη γραμμή άμυνας, στην προσπάθειά μας να αποκρούσουμε τα πυρά των αντίπαλων ομάδων με πλούσιο επιθετικό ταλέντο.
Το πιο σημαντικό κομμάτι θεωρώ ότι αφορά την Pick n Roll άμυνα. Γι’ αυτό το λόγο χαίρομαι ιδιαίτερα για την εικόνα που έδειξε ο Ellis στα 7 παιχνίδια που αγωνίστηκε για την ομάδα, διότι άνοιξε εντυπωσιακά την γκάμα επιλογών στην άμυνα μετά από screen. Ο Ellis έδειξε μεγάλη προσαρμοστικότητα είτε η αντιμετώπιση της PnR άμυνας αφορούσε άμυνα με αλλαγές, είτε hedge and recover, είτε ακόμη hard hedging στα όρια του trapping. Άποψή μου είναι ότι ο έτερος center που θα πλαισιώσει τον Ellis επιβάλλεται να είναι εξίσου ικανός στην άμυνα 2-2, ίσως και σε έκπτωση κάποιων άλλων χαρακτηριστικών, όπως για παράδειγμα της ικανότητας στο low post παιχνίδι. Εφόσον βέβαια έχεις ήδη τέτοιον παίχτη (Ellis), ίσως θα ήταν καλό να εντάξεις στην ομάδα κάποιον αυτόφωτο ψηλό στον οποίο θα μπορείς να ακουμπήσεις τη μπάλα στο χαμηλό ποστ. (Σημ: το κείμενο έχει γραφεί πριν τα δημοσιεύματα περί Hassan Martin)
Βέβαια αυτοί οι ψηλοί τείνουν να έχουν θέματα στην PnR άμυνα όπως είδαμε φέτος με τον Milutinov ή αν συνδυάζουν αμυντική και επιθετική ικανότητα, είναι απλησίαστοι για τον Ολυμπιακό. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το επίπεδο έντασης-αποτελεσματικότητας στην άμυνα ανέβηκε κατακόρυφα εν τη απουσία του Σέρβου, ακόμη θυμάμαι με τρόμο το πάρτι που έστησαν τα γκαρντ της… Zalgiris στην κάκιστη ήττα στο Κάουνας, για να μην αναφερθούμε καν σε βραδιές που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγαλύτερα “πιστόλια” της Ευρώπης. Θεωρώ ότι ο coach Μπαρτζώκας έχει αρκετά δύσκολη επιλογή στο θέμα του center, προσωπικά θα προτιμούσα έναν παίχτη στο στυλ του Ellis, όπως τον Johnny Hamilton της Darusafaka (C 213cm) ο οποίος θα φέρει rim protection και πολλά ριμπάουντ και στις 2 πλευρές του παρκέ. Εξάλλου υπάρχει ήδη ο Πρίντεζης στην ομάδα με το low post παιχνίδι του και επίσης θα μπορούσαμε να πάρουμε πόντους εκεί και από τον παίχτη που θα έρθει για να παίξει ως PF/C.
Κάνω με αυτό τον τρόπο πάσα στον εαυτό μου για να γράψω για τον παίχτη που η ομάδα χρειάζεται απαραιτήτως για του χρόνου. Ρίχνοντας μια ματιά στα 4άρια μας αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι λείπει σκληράδα. Πρίντεζης και Βεζένκοφ είναι μεν ποιοτικοί παίχτες που δίνουν σκορ κοντά και μακριά από το καλάθι αλλά δεν έχουν τα προσόντα για να βγάλουν ένταση στην άμυνα και είναι αμφότεροι κακοί παρτενέρ τουλάχιστον για τον Ellis. Εκεί λοιπόν θα χρειαστούμε έναν παίχτη σαν τον Alex Poythress, ένα πολύ δυνατό και αθλητικό παιδί ο οποίος μπορεί να δώσει λύσεις στην άμυνα και ταυτόχρονα στην επίθεση (θα αναφερθούμε παρακάτω). Το προφίλ του παίχτη είναι πραγματικά ενδιαφέρον και για να το πάω ένα βήμα παραπέρα και προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής άμυνας, συνολικά ο Poythress (ή ο οποιοσδήποτε με αυτό το προφίλ) είναι αυτό ακριβώς που λείπει. Είναι δηλαδή ένας δυνατός PF ο οποίος μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικός ως help defender αλλά και ως παίχτης που μπορεί να υποστηρίξει ακόμη και τριπλές αλλαγές. Θα επαναλάβω ότι κάνει μπαμ από πολύ μακριά η έλλειψη σκληράδας στους PFs.
Συνολικά θεωρώ ότι χρειαζόμαστε έναν defensive stopper στα γκαρντ, έναν ακόμη καλό αμυντικό center και ένα σκληρό PF που μπορεί να παίξει και στο 5. Παπανικολάου–McKissic-Ellis (και ίσως Κόνιαρης ή Λαρεντζάκης που ακούγεται έντονα ότι “έχει κλείσει”) θα συμπληρώνουν το παζλ σε ότι έχει να κάνει με το αμυντικό κομμάτι.
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ISOLATION ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΠΑΣΚΕΤ
Περνάμε και στο επιθετικό κομμάτι, που προφανώς είναι εξίσου σημαντικό. Πριν αναφερθούμε στον Ολυμπιακό θα ήθελα να ρίξουμε μια ματιά στα statistics όπως αυτά αποτυπώνονται στο overbasket.com και πιο συγκεκριμένα σε αυτά που αφορούν τα assisted 2pt shots και assisted 3pt shots, όπως και τα ποσοστά επί των συνολικών πόντων που προήλθαν από ασίστ για τις ομάδες της φετινής σεζόν. Θεωρώ ότι αυτές οι κατηγορίες δίνουν ένα καλό δείγμα ως προς το πως κινούνται οι ομάδες στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ του σήμερα στο επιθετικό κομμάτι.
Κοιτώντας λοιπόν τα νούμερα θα παρατηρήσει κανείς ότι η καλύτερη επίθεση (109.4 offensive rating) της φετινής σεζόν, η Anadolu Efes, είναι 7η σε εύστοχα δίποντα και 9η σε εύστοχα τρίποντα τα οποία προήλθαν από ασίστ. Νομίζω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρον στατιστικό από μόνο του, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι η Efes είναι προτελευταία σε συνολικές κατοχές.
Αυτοί το πραγματοποιούν κυρίως εκτελώντας μαζικά από την περιφέρεια, σε πλήρη συμμόρφωση με το πνεύμα της εποχής το οποίο θέλει το τρίποντο να είναι το πιο πολύτιμο σουτ στο μπάσκετ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Micic ο οποίος, από pass first παίχτης που προ διετίας εκτελούσε 1.7 τρίποντα ανά παιχνίδι, έχει φτάσει να εκτελεί 5.5 τρίποντα/παιχνίδι όντας 9ος σε μέσο όρο εκτελεσμένων, πάνω από δεινούς και παραδοσιακούς σουτέρ από κάθε θέση, ενώ κομβικός είναι και ο Beaubois με 4.2 εκτελεσμένα και φυσικά ο Larkin με 7.
Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις αθλητές με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους οι οποίοι να μπορούν να εκτελέσουν μετά από μισό screen. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή όπου το spacing έχει ανοίξει το γήπεδο, οι καλές άμυνες θα σε αναγκάσουν να εκτελέσεις πολλές φορές στα όρια του χρόνου επίθεσής σου και εκεί επιβάλλεται να έχεις παίχτες οι οποίοι θα είναι σε θέση να πυροβολήσουν από την περιφέρεια έχοντας δημιουργήσει το δικό τους σουτ. Το αναφέρω διότι αν εξαιρέσουμε ομάδες όπως η Real Madrid και η Alba Berlin που παίζουν πολλά χρόνια μαζί (2η και 3η σε συνολικούς πόντους από ασίστ) οι περισσότερες ομάδες ψάχνουν να βρουν σκορ με πιο απλούς και φυσικούς τρόπους χωρίς πολύπλοκα συστήματα και εντολές. Ειδικά για τον Ολυμπιακό που όπως είπαμε χτίζεται σχεδόν από την αρχή αυτό είναι κομβικό.
Όπως ανέφερα και στο κομμάτι της άμυνας και εδώ η Maccabi μπορεί να αποτελέσει οδηγό για τον Ολυμπιακό, διότι κατάφερε να παρουσιάσει ένα αρκετά αποτελεσματικό σύνολο στην επίθεση όντας ουσιαστικά νέα ομάδα. Η Maccabi λοιπόν ήταν 9η σε εύστοχα δίποντα και 11η σε εύστοχα τρίποντα τα οποία προήλθαν από ασίστ, μάλιστα οι Wilbekin και Dorsey σούταραν συνολικά το 46% των τρίποντων όλης της ομάδας! Και εδώ βλέπουμε ότι η απλότητα στο παιχνίδι της και το ατομικό ταλέντο στο σκοράρισμα, ειδικά αυτών των 2 γκαρντ, έκαναν τη Maccabi ομάδα 4άδας σε συνδυασμό πάντα με την εξαιρετική της άμυνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ίσως επειδή ο coach Σφαιρόπουλος δεν είχε την ομάδα με τη σούπερ χημεία και δεν εμπιστευόταν στο 100% τους παίχτες του σε σετ παιχνίδι, είχε δώσει σαφή οδηγία στους παίκτες του να μην φοβούνται τα ελεύθερα σουτ στον αιφνιδιασμό (θυμηθείτε το τρέξιμο που μας “έριξε” στο ΣΕΦ) κατά τη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση. Μάλιστα η Maccabi ήταν 4η σε συνολικές κατοχές, πίσω μόνο από τον Παναθηναϊκό, την CSKA και την Alba. Το κρατάμε αυτό και για τον Ολυμπιακό.
Συνολικά υπάρχουν 4 ομάδες οι οποίες ήταν στην οκτάδα όταν σταμάτησε η Euroleague οι οποίες είναι πολύ χαμηλά σε assisted points ως προς το συνολικό αριθμό πόντων που σκόραραν (CSKA 11η – Maccabi 13η – Efes 14η – ΠΑΟ 17ος) κάτι που δείχνει σε σημαντικό βαθμό την αξία των καλών iso παιχτών στις ομάδες και ειδικά στους γκαρντ.
Πάμε λοιπόν και στον Ολυμπιακό. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να σκεφτούμε που είμαστε και που θέλουμε να φτάσουμε σαν ομάδα και αυτό πρέπει να γίνει μέσω μιας φυσιολογικής μετάβασης. Το να επιχειρήσεις να γίνεις μια ομάδα που θα στοχεύει σε πολλές συνεργασίες, είναι όπως προαναφέρθηκε λίγο ριψοκίνδυνο τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, καθώς ο κόουτς ουσιαστικά θα επιχειρήσει να φτιάξει μία ομάδα από το μηδέν με ελάχιστη χημεία και εργατοώρες ομαδικής δουλειάς.
Σε αυτό το πλαίσιο να αναφέρουμε ότι καταρχάς ο McKissic είναι ένας πολύτιμος παίχτης λόγω της ευχέρειάς του στο σκοράρισμα από προσωπική φάση. Ειδικά όταν θα αντιμετωπίζουμε άμυνες οι οποίες δεν ασκούν πίεση και στις 2 γραμμές άμυνας ο McKissic μπορεί να κάνει θραύση όλο το βράδυ με τα δυναμικά drive του. Εδώ όμως εγείρεται και ένα σημαντικό ερώτημα. Σε ποια θέση θα παίζει ο McKissic όταν οι άμυνες θα σφίγγουν επικίνδυνα; Μπορεί ο Shaquielle να θεωρηθεί αποκλειστικά ως γκαρντ από τη στιγμή που δεν έχει σουτ μετά από τρίπλα ούτε έχει αναπτύξει playmaking skills; Τι θα κάνει όταν οι άμυνες θα είναι στημένες και θα τον αντιμετωπίζουν με under στα screen στη μπάλα; Είδαμε ότι απέναντι στην Efes ο McKissic σαν SG ήταν non factor και κόλλαγε την επίθεση της ομάδας σε σημείο να τον αποσύρει ο coach Μπαρτζώκας για να περάσει στη θέση του τον… Rochestie.
Αν ο Shaquielle θεωρηθεί ως SG θεωρητικά χρειαζόμαστε άλλους 2 γκαρντ για να κλείσουν οι θέσεις (μαζί με Σπανούλη και Κόνιαρη ή Λαρεντζάκη). Προσωπική εκτίμηση είναι ότι ο Shaquielle μπορεί να λογίζεται ως γκαρντ αλλά υπό προϋποθέσεις. Οπότε εκτός των 2 γκαρντ που θα αποκτήσουμε, χρειάζεται και ένας έξτρα SG/SF ο οποίος θα μπορεί να λειτουργήσει σε ικανοποιητικό βαθμό με τη μπάλα στα χέρια, δημιουργώντας για την ομάδα αλλά και για τον εαυτό του ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το περιφερειακό σουτ. Ιδανικά θα χρειαζόμασταν έναν point forward όπως ο Krunoslav Simon, ο Grigonis ή ο Joe Ingles που είχε ο Blatt στη Maccabi ως δικλείδα ασφαλείας για να διατηρείται το spacing αλλά και η δημιουργική επάρκεια όσο βρίσκεται ο McKissic στο παρκέ ώστε να μην ζητάμε κάθε βράδυ από τον συμπαθή Shaq να κάνει πράγματα τα οποία δεν είναι στο ρεπερτόριό του. Ένας τέτοιος παίχτης θα μπορούσε να είναι ο Καναδός Nik Stauskas που μένει ελεύθερος από τη Baskonia, ο οποίος έδειξε καλά δείγματα φέτος, μακάρι ο coach B να βρει ακόμη και κάποιον καλύτερο παίχτη.
Ας περάσουμε λοιπόν και στα γκάρντ με τα οποία θα στελεχωθεί η ομάδα του χρόνου. Προσωπικά θεωρώ ότι η ομάδα χρειάζεται 2 γκαρντ με παιχνίδι 1 εναντίον 1. Το ιδανικό δίδυμο στα μάτια μου θα ήταν ένα δίδυμο τύπου οι Wannamaker – Isaiah Canaan. Δύο combo guard με ανεπτυγμένα scoring skills, καλό περιφερειακό σουτ (ειδικά ο Canaan) και αρκετά καλά playmaking skills που στέκονται επαρκώς και αμυντικά.
Βασικά θα πρέπει να παίζει άμυνα “και για τον Κώστα” και θα πρέπει να είναι ένας παίχτης combo (σκόρερ/δημιουργός) που θα στάζει δηλητήριο από την περιφέρεια. Πως είπατε; Δεν υπάρχουν τέτοιοι παίχτες; (Υπάρχουν αλλά στοιχίζουν αρκετά..)
Σε κάθε περίπτωση ακόμη και ο Lorenzo Brown θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Σλούκα αλλά σε έκπτωση του firepower από την περιφέρεια, αν και ο L. Brown έχει πολύ ενδιαφέρον πακέτο (μέγεθος, δύναμη, πολύ καλός slasher, βλέπει γήπεδο). Ίσως ένα δίδυμο Σλούκα-Canaan να δούλευε καλύτερα αλλά ενέχει το ρίσκο της αμυντικής προσήλωσης (υπάρχει και ο Σπανούλης που είναι αδύναμος αμυντικά), αν και θεωρητικά θα μπορούσε ο coach να βάλει πίσω τους πολύ ικανούς αμυντικούς από τις θέσεις 3-5. Φυσικά είναι πάντα ανοιχτή η πιθανότητα επαναξιολόγησης του ρόστερ από τον coach στη διάρκεια της χρονιάς για τυχόν προσθήκες/διορθώσεις.
Έτσι φτάνουμε στις 2 θέσεις οι οποίες πρέπει να καλυφθούν ακόμη, αυτή του PF/C και του C. Αυτή τη στιγμή, όπως προανέφερα θεωρώ ότι πρέπει να γίνουμε πολύ σκληροί στη θέση 4 προσθέτοντας στο ρόστερ κάποιον αθλητή που ιδανικά θα ακουμπάει και στο 5. Έχουμε αυτή τη στιγμή 2 PFs τους Βεζενκοφ και Πρίντεζη οι οποίοι είναι μεν ποιοτικοί επιθετικά ο καθένας με τον τρόπο του αλλά είναι αρκετά soft στην άμυνα οπότε εδώ η συγκεκριμένη ανάγκη με κάνει να ψάξω έναν πάιχτη σαν τον Poythress. Ο Poythress καλύπτει επιθετικά και τις 2 θέσεις, είναι παιχτης που μπορεί να τρέξει καλά το γήπεδο, έχει ικανοποιητικό face up παιχνίδι και μπορεί να σουτάρει τη μπάλα από την περιφέρεια, αλλά και να επιτεθεί στα πόδια απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο φτάνοντας ως το καλάθι, κάτι σημαντικό καθώς δεν είναι ο καλύτερος σουτερ τριών πόντων. Σε κάθε περίπτωση έχεις τον Βεζένκοφ ως sharpshooter από τη συγκεκριμένη θέση και ας μην ξεχνάμε ότι ο Poythress με το μέγεθος και τη δύναμή του θα είναι σε θέση να συμπληρώσει τους C της ομάδας, ειδικά τον Έλλις.
Σε ότι έχει να κάνει με τον center που θα συμπληρώσει τον Ellis, το βασικό δίλημμα είναι το εξής: να πάμε σε κλασικό ψηλό που θα φέρει rim protection και πολλά ριμπάουντ δημιουργώντας ένα ναρκοπέδιο γύρω από τη ρακέτα ή μήπως να επιλέξουμε κάποιον πάιχτη με παιχνίδι στο low post για να λειτουργεί αυτόφωτα σε κοντά στο καλάθι. Εκτίμησή μου είναι ότι πρέπει να θωρακίσουμε τη ρακέτα και την άμυνά μας γενικότερα γι’ αυτό και θα ήθελα κάποιον παίχτη όπως ο Johnny Hamilton της Darusafaka ο οποίος είναι μηχανή μπλοκ και ριμπάουντ και ταυτόχρονα δίνει καλά σκριν λειτουργώντας ως πικ εν ρολ ψηλός. Σε γενικές γραμμές και καθότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να πάμε σε πρωτοκλασάτο ψηλό (π.χ. Jordan Mickey θα ήταν ιδανικός) έχω συνυπολογίσει σε βοήθεια των σεντερ και από τον Poythress διότι σε βάθος χρόνου θα τη χρειαστούμε.
Συμπερασματικά θεωρώ ότι θα πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία σε άμυνα και επίθεση στο ροστερ μας, στο παρόν έδωσα λίγη βαρύτητα παραπάνω στην άμυνα διότι θεωρώ ότι πρέπει να αποτελέσει τη βάση για το οικοδόμημα της επόμενης ημέρας. Θα χρειαστεί αρκετός καιρός για να βρεθεί η απαραίτητη χημεία στην επίθεση ίσως 2-3 μήνες για να αποτυπωθεί στο παρκέ το επιθετικό πλάνο του προπονητή και κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος θα πρέπει σίγουρα να έχουμε θωρακίσει επαρκώς την άμυνά μας ώστε να μπορούμε να μένουμε εντός διεκδίκησης των παιχνιδιών. Ακόμη και αν προστεθεί στο ρόστερ ένας έμπειρος και ποιοτικός παίχτης όπως ο Σλούκας κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την εύρυθμη λειτουργία του επιθετικού μας πλάνου ειδικά με τόσα νέα πρόσωπα στην ομάδα. Ένα ακόμη σημείο στο οποίο έδωσα έμφαση είναι η ικανότητα του ρόστερ στο transition κάτι που επίσης θεωρώ απαραίτητο και το οποίο θα εξυπηρετείται από την μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, με την επίτευξη εύκολων πόντων που θα δίνουν ανάσες και ψυχολογική ανάταση στην ομάδα.
Είναι στο χερι του πολύπειρου coach Μπαρτζώκα να βρει τις λύσεις ως προς την ιδανική στελέχωση και ως προς τα σχηματα που θα δουλέψουν και τα οποία θα μας φέρουν ξανά σε θέση ισχύος και κοντά στην ελίτ. Και εμείς μέχρι τότε θα ονειρευόμαστε το πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα της πραγματικής ζωής πρώτα και μετά της μπασκετικής που τόσο μας έχει λείψει.
