Μετά τις πρώτες 7 αγωνιστικές ο Ολυμπιακός βρίσκεται περίπου εκεί που τον περιμέναμε. Με ένα ρεκόρ 3-4, και την επόμενη βδομάδα να ακολουθεί διπλή αγωνιστική, με 2 πολύ δύσκολα παιχνίδια με Bayern στο Μόναχο και Real στο ΣΕΦ. Με 2 νίκες η αρχή θα είναι μάλλον καλύτερη του αναμενομένου, με 1-1 θα είμαστε ΟΚ, με 2 ήττες τα πράγματα θα είναι μάλλον ζόρικα, αλλά όχι και για να φορέσουμε «μαύρα» και να αρχίσουμε να κλαίμε την ομάδα και τη φετινή της χρονιά.
Οι «ερυθρόλευκοι» είναι δεδομένο ότι ακόμα ψάχνονται. Και μάλλον συμβαίνει και το ίδιο με τον coach Blatt. Ίσως η απώλεια του Pierria Henry να μπέρδεψε τελικά λίγο τα πράγματα. Περσινά ξινά σταφύλια θα πείτε, αλλά αν όντως ο Ολυμπιακός προχωρήσει στην προσθήκη guard, ίσως να μην είναι τόσο περσινά όσο νομίζουμε. Τα προβλήματα του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή μοιάζουν να είναι 3. Τα δύο έχουν το κοινό παρονομαστή και το τρίτο είναι στη θέση 5. Για το τρίτο επειδή ο LeDay είναι επιλογή του Blatt, επειδή ο Μπόγρης μοιάζει να έχει ρόλο (έστω μικρό) κι επειδή σε λίγο καιρό (μάλλον δηλαδή) επιστρέφει ο Αγραβάνης δεν πιστεύω ότι θα δούμε άμεσα να διαφοροποιείται κάτι. Για τα άλλα δύο, το πρόβλημα ακούει στο όνομα Axel Toupane, και φυσικά δεν εννοώ αποκλειστικά την απόδοση του παίκτη. Εξηγώ: ο Toupane αποκτήθηκε αντί του Henry, για να βοηθήσει θεωρητικά περισσότερο στο 2. Πέρυσι στη Zalgiris αγωνίστηκε αρκετά εκεί οπότε υπήρχαν οι προοπτικές. Μέχρι στιγμής δείχνει να κολυμπάει σε πολύ βαθιά νερά. Για να τον βάλει στο κλίμα ο coach τον ανεβάζει για κάμποσο διάστημα στο «3» με αποτέλεσμα να παρατηρείται συνωστισμός και να είναι πλέον ξεκάθαρο ότι Timma και Παπανικολάου μπερδεύονται με αυτό. Κι αν από τον Παπανικολάου ξέρεις ότι θα προσπαθήσει, θα σκυλιάσει, θα παθιαστεί (κάποιες φορές πέραν των ορίων), ο Timma υπάρχουν μεγάλα διαστήματα που δείχνει εκνευριστική αδιαφορία. Αν όντως αποκτηθεί guard ποιος θα μείνει εκτός rotation? Θα ανέβει ο Timma στο «4»? Και ο Βεζένκοφ που έχει ξεκινήσει πολύ καλά? Στο παιχνίδι με την Fenerbahce ο Πρίντεζης έπαιξε 36 λεπτά και ο Βεζένκοφ 0. Ταυτόχρονα δημιουργείται και πρόβλημα στα guards, καθώς έχουν «ξεμείνει» 4. Με τον Goss να προσπαθεί για όλα, τον Μάντζαρη να μην έχει ο ίδιος εμπιστοσύνη στον εαυτό του (και ο Blatt σε αυτόν), τον Strelnieks να είναι μεταξύ αναζήτησης ρόλου και τραυματισμών και τον Σπανούλη να «στοχοποιείται» στην άμυνα. Τολιόπουλος εκτός rotation, Toupane σχεδόν το ίδιο και όπως προείπαμε και αυτή τη στιγμή η έλλειψη στο 1-2 μοιάζει να είναι η μεγαλύτερη όλων.
Κανείς φυσικά δεν περίμενε θαύματα. Ούτε είναι δυνατόν να αποδώσουν οι καινούριοι παίκτες με την μία ούτε φυσικά να προσαρμοστούν οι παλιοί στα εντελώς νέα δεδομένα. Η αντιμετώπιση του Blatt σε κάποιες καταστάσεις μου δείχνει ότι προτιμάει να χτίσει την ομάδα και την ψυχολογία των παικτών από τον κάνει μία-δυο «εφήμερες» νίκες. Στο τελευταίο ματς προτίμησε να δώσει την μπαγκέτα στον Goss στα κρίσιμα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού από το να έχει μέσα τον Σπανούλη, ο οποίος και χθες έμοιαζε αρκετά μπλοκαρισμένος από την άμυνα. Καμία νίκη δεν είναι «εφήμερη» βέβαια, ειδικά σε τέτοια ματς. Αλλά η νοοτροπία είναι εντελώς διαφορετική. Η αντιμετώπιση της ήττας είναι εντελώς διαφορετική, και η αντιμετώπιση του λάθους το ίδιο.
Θα πω κάτι περίπου ποδοσφαιρικό για να φύγω από τα «ύδατα» και να περάσω στους «ανέμους». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ πιστεύω το συγκεκριμένο σκηνικό. Σωτήριον έτος 2009. Ματς Champions League. Σταντάρ Λιέγης – Ολυμπιακός. 2-0 τελικό σκορ, με το 1ο γκολ των Βέλγων να προέρχεται από λάθος του Mellberg. Post-game συνέντευξη. Σκάει μύτη ο Σουηδός με τα ακουστικά στα αυτιά στη μικτή ζώνη, τα βγάζει, του κάνει ερώτηση ο δημοσιογράφος «Πως νιώθεις για το λάθος στο 1ο γκολ;», η απάντηση του Σουηδού είναι «Ποιο λάθος;». Όχι με απάθεια όμως, με χαλαρότητα. Όπως ακριβώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε κάθε γαμημένη ήττα στον αθλητισμό.
Δεν λέω να μην σκάμε. Ο καθένας άλλωστε τα βλέπει και λίγο διαφορετικά, τα ζει λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο έντονα. Οι ομάδες είναι κάτι που έχουμε μάθει να αγαπάμε από πολύ μικροί. Αυτό όμως που γίνεται, ή τουλάχιστον που εγώ παρατηρώ να γίνεται, τον τελευταίο καιρό είναι πάνω από τα όρια. Ύβρεις, ρατσιστικά σχόλια, απειλές και ό,τι άλλο άρρωστο μπορεί να βάλει κάποιος με το μυαλό του. Κι όλα αυτά για τις ομάδες ρε παιδιά. Βρίζετε μάνες, οικογένειες, παιδιά επειδή ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Παναθηναϊκό. Και τούμπαλιν φυσικά. Επειδή ένας παίκτης επέλεξε να αγωνιστεί στη αντίπαλη ομάδα και όχι στη δικιά σας. Επειδή σε έναν αγώνα βόλεϊ έγινε ένα λάθος, που ίσως και να έκρινε τον αγώνα. Αλλά έκρινε έναν αγώνα βόλεϊ και τίποτα παραπάνω.
Βέβαια γι αυτό, οφείλεται κυρίως η ανωνυμία που μας προσφέρει, ως ένα βαθμό, το twitter και γενικά τα social media. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το gif με 2 σκυλιά που γαβγίζουν έντονα το ένα στο άλλο με την καγκελόπορτα κλειστή, και μόλις αυτή ανοίγει γυρνάνε πλάτη και απομακρύνονται. Έτσι φαντάζεστε τους εαυτούς σας;
Από την μία βέβαια έχουμε τους μπαχαλάκηδες και από την άλλη τους πουλημένους ή αυτούς που κάνουν κουμάντο στους τελευταίους. Ακόμα μεγαλύτερη κατηγορία αυτοί φυσικά, και πολύ χειρότεροι. ΕΜΕΤΟΣ συγκεκριμένα.
Το χειρότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι δίνουμε βήμα σε όλους αυτούς και τους κάνουμε «μάγκες». Μόνο που ασχολούμαστε μαζί τους, δίνουμε αξία στα λεγόμενα και στα γραφόμενά τους. Είτε πρόκειται για προέδρους ομάδων, είτε για δημοσιογράφους, είτε για επώνυμους-ανώνυμους φιλάθλους, είτε για πληρωμένα accounts στο twitter, στο facebook ακόμα και για ιστοσελίδες. Όχι μόνο απλά blogs φυσικά, αλλά και αθλητικά-ειδησεογραφικά sites, που έχουν και την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από οπαδούς όλων των αποχρώσεων.
Μου φαίνεται αδιανόητο να μας ενοχλεί ότι πανηγύρισε ο Θανάσης Αντετοκούνμπο με έντονο τρόπο. Βασικά αναδιατύπωση, δεν μου φαίνεται αδιανόητο. Λογικό είναι να μας ενοχλεί όταν πανηγυρίζει με έντονο τρόπο, ειδικά από τη στιγμή που το κάνει εναντίον της ομάδας μας. Αλλά κατάπτυστοι χαρακτηρισμοί (με συγχωρείτε αλλά δεν θα μπω καν στη διαδικασία να τους αναπαράγω, έστω με αυτόν τον τρόπο) δεν έχουν θέση σε αυτό που εγώ αποκαλώ αθλητισμό. Ή ακόμα και στον πρωταθλητισμό αν θέλετε. Μας ενοχλεί που ο Σλούκας πανηγύρισε, αρκετά έντονα η αλήθεια είναι, ένα πολύ κρίσιμο καλάθι, επειδή δεν σεβάστηκε τον Ολυμπιακό και τους φιλάθλους του. Όταν έκανε το ίδιο ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ, τον αποθεώναμε. Θα πεταχτούν δυο-τρεις-τέσσερις-εκατό και θα πουν «ναι αλλά ο Σπανούλης έχει ακούσει τα μύρια όσα εκεί μέσα μπλα μπλα μπλα…». Πολύ καλά έκανε ο Σπανούλης, όπως καλά έκανε και ο Σλούκας από τη στιγμή που έτσι ένιωθε. Αλλά το πρώτο «αντρίκιο» πράγμα που σκέφτηκαν κάποιοι να κάνουν είναι να βρίσουν τη μάνα του.
Από την άλλη πλευρά, στο απέναντι στρατόπεδο, σκάνε σαν μανιτάρια, και δεν εννοώ καν τα ωραία μανιτάρια που φυτρώνουν στη φύση που δεν μου φταίνε και σε τίποτα, γκεμπελίσκοι που υπερασπίζονται έναν άνθρωπο που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Που τον «ακολουθούν» σε ό,τι αν πει, όσο ανακόλουθο κι αν είναι από το οτιδήποτε είχε πει/γράψει 5 λεπτά νωρίτερα. Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται με τα όσα ανέφερα παραπάνω, αλλά φυσικά οτιδήποτε έχει να κάνει με το big boss είναι απόλυτα αποδεκτό. Σεξιστικά σχόλια για ομοφυλόφιλους, εκδηλώσεις λατρείας προς ακροδεξιά κόμματα ανά τη Ευρώπη, βρισιές για μάνες, απόδοση χαρακτηρισμών σε ανθρώπους. Αλλά όχι τίποτα από αυτά δεν μας ενοχλεί. Όλα τα βρίσκουμε καλώς καμωμένα, και οι μεν και οι δε.
Προσωπικά είμαι από αυτούς που έχουν σπαστεί με την όλη φάση και έχω γίνει μέγιστος «καναπεδάκιας». Προτιμώ να κάτσω στο σπίτι μου και να δω τους αγώνες με την ησυχία μου, παρά να πηγαίνω στο γήπεδο και να ακούω για 2 ώρες βρισιές. Και πριν προλάβετε να χαρακτηρίσετε κι εμένα «πατατάκια», να σας πω ότι δεν τρώω πατατάκια, ούτε ηλιόσπορους. Γουστάρω να πηγαίνω στο γήπεδο και να φωνάζω για την ομάδα μου. Προτιμώ ένα γήπεδο που θα ακούγεται για ώρες η ιαχή «Ολυμπιακός-Ολυμπιακός», και όχι «μαμώ τον φούστη τον Πετροπουλιακό». Το αυτό ισχύει και για τα social media. Αποχή, ειδικά κατά τη διάρκεια αγώνων. Καλά δεν συζητάμε ότι μετά από ήττες κλείνεις τα πάντα και πας απλά για μπύρες, γιατί αν μπεις στο twitter νομίζεις ότι έχασε η ομάδα σου 45 πόντους, από παιδιά γυμνασίου και όλοι οι παίκτες ήταν μεθυσμένοι κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και ο προπονητής φυσικά ήταν αυτός που τους κέρναγε.
Μπορεί ο αθλητισμός να είναι το πιο σημαντικό από τα δευτερεύοντα πράγματα της ζωής μας. Για κάποιους δεν είναι καν εκεί. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες καταστάσεις δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε πολύ λάθος πορεία.
Εις το επανιδείν (που χε πει και μια ψυχή).
…….You’ve been bitten by someone’s false beliefs…..
