Για μένα η εβδομάδα που καταλήγει στο διήμερο του Final 4 της Euroleague, είναι διαχρονικά η κορύφωση της αθλητικής σεζόν. Μια γλυκιά τρέλα είσαι δεν είσαι εκεί..
Το φετινό Final 4 στην Κολωνία, επαναφέρει μια κάποια κανονικότητα στα μπακετικά κοινά και δίνει την ευκαιρία, επιτέλους, στους επίδοξους μνηστήρες του θρόνου, να προκαλέσουν την ξεχασμένη, από τη Βιτώρια, εκεί CSKA.
Ο coach Ιτούδης, στην δεύτερη ουσιαστικά έκδοση του rebuild που δοκίμασε αμέσως μετά τον τελευταίο θρίαμβο, φτάνει στην υπεράσπιση της κορυφής – χωρίς όμως τον άνθρωπο πάνω στον οποίο στήριξε σημαντικό μέρος του πλάνου του. Φυσικά και μιλάω για τον Μike James, που την ώρα που οι πρώην σύντροφοι του θα κυνηγούν τη διατήρηση των Ευρωπαϊκών τους σκήπτρων, αυτός κάπου στο Brooklyn θα διεκδικεί με καλή παρέα το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ.
Μετά από αρκετά επεισόδια, γνωστά και μή, οι δρόμοι των Ρώσων και του Mike χώρισαν. Κάθε αποχώρηση φέρνει αναταράξεις, ακόμα περισσότερες δε, όταν αφορά έναν παίχτη που αποτελούσε τεράστιο βαρύτικό κέντρο στο παιχνίδι των πρωταθλητών Ευρώπης. Η CSKA μετά την αποχώρηση του βασικού χειριστή της και εκφραστή της πλειονότητας των επιθέσεων της πέρασε μια περίοδο αναζήτησης νέων ισορροπιών.
Τις βρήκε γιατί είναι ένας οργανισμός με κορυφαίο προπονητή και τεράστιες ποσότητες του συνδυασμού εμπειρίας και ταλέντου. Ωστόσο, δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αρκετό για να την οδηγήσει στην επικράτηση απέναντι στον No1 διεκδικητή της κορυφής.
Καλά καταλάβατε, φτάσαμε στην Efes και στον Ataman που έχει δημιουργήσει ένα καταπληκτικά αρμονικό και πλήρες σύνολο, που την τελευταία 3ετία έχει κερδίσει κάθε φίλο του μπάσκετ. Μετά την ψυχρολουσία της περσινής διακοπής, την αναζήτησή κινήτρου και διάθεσης, το σύνολο του coach Ataman από τα μέσα της σεζόν, σκόρπισε τον τρόμο στα πέρατα της Ευρώπης και έμοιαζε το ακλόνητο φαβορί.
Βασικά κακώς χρησιμοποίησα αόριστο, αλλά είμαι ακόμα επηρεασμένος από την εικόνα της Τουρκικής ομάδας στα 3 τελευταία παιχνίδια της καταπληκτικής σειράς με την Real Μadrid. Μέχρι εκείνο το σημείο, οι Micic, Larkin, Beaubois και τα υπόλοιπα παιδιά έμοιαζαν σχεδόν ανίκητα. Κάπου εκεί όμως ο Pablo Laso εμφάνισε το <1-2-2 press>, εγκλώβισε την Efes στο ρυθμό του και κυρίως της περιόρισε τους χώρους που τόσο πολύ αγαπάει να εκμεταλλεύεται αυτή η ομάδα.
Ίσως να έδωσε κάποιες ιδέες και στον Έλληνα συνάδελφο του. Βέβαια η CSKA δεν εφαρμόζει σχεδόν ποτέ άμυνες χώρου, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με την Real; Άλλωστε και ο Laso επένδυσε στο μέγεθος που διέθετε στις πλαϊνές θέσεις και στη ρακέτα για να εφαρμόσει το <zone press> και την <3-2 ζώνη> του.
Μέγεθος διαθέτει άφθονο και η ομάδα της Μόσχας και αυτό την έβγαλε και στον αφρό απέναντι στην ελλιπή Fenerbahce. Μπορεί η απώλεια του Milutinov να είναι τεράστια, αλλά ο coach Ιτούδης δεν έχει πρόβλημα στο να παρατάξει πολλά μεγάλα κορμιά ταυτόχρονα στο παρκέ.
Άλλωστε και στα Play Off απέναντι στη έτερη ομάδα της Κωνσταντινούπολης οι Ρώσοι χτύπησαν πάνω στο μέγεθος τους για να επικρατήσουν. Επίσης καλό είναι να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πως και στα παιχνίδια των δυο ομάδων στην κανονική διάρκεια της EuroLeague ο coach Ιτούδης είχε επιλέξει τον Micic για παράδειγμα να τον μαρκάρει ένας εκ των Clybern, Kurbanov, με σκοπό να του περιορίσει το οπτικό πεδίο και να του δυσκολέψει τόσο την εκτέλεση όσο και την δημιουργία μέσα από skip πάσες που είναι στο ρεπερτόριό του και ανοίγουν το γήπεδο.
Μια ακόμη παράμετρος σε εκείνα τα παιχνίδια ήταν ο συνδυασμός Voightman – Sengelia στη γραμμή των ψηλών. Ο Γερμανός είναι παίχτης – μπαλαντέρ για την ομάδα του. Αρκετά μακρύς έχοντας πλεονέκτημα απέναντι στους πάντες στο «4» , σταθερός εκτελεστής από μέση και μακρινή απόσταση όταν υπό συνθήκες υποδύεται το «5» ανοίγοντας το γήπεδο για τα αγαπημένα <dribble iso> του Sengelia.
Ο οποίος, μιας και το έφερε η κουβέντα, ήταν η σταθερά της αμυντικής προσέγγισης του Ataman. Ο παίχτης που τον επιτηρούσε (Singleton κατά κύριο λόγο) ήταν αυτός που έδινε βοήθειες σε όλες τις miss-matched καταστάσεις στο post, κυρίως δηλαδή όταν ο Clybern αποφάσιζε να ποστάρει στα συνήθη <early offense / side PnR> ή <early post plays> της ομάδας του. Η αστάθεια του Γεωργιανού στο τρίποντο, είναι το μικρότερο δυνατό ρίσκο που μπορεί να πάρει η Τουρκική ομάδα.
Επειδή γράφω όπως τα σκέπτομαι και όπως τα λέω στον φανταστικό μου φίλο και μπορεί να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, πρέπει να επισημάνω πως η CSKA (στην μετά James εποχή), ότι έχασε από την παραγωγικότητα και εκτέλεση του Mike, προσπαθεί να το κεφαλαιοποιήσει στην κατακόρυφη ελαχιστοποίηση του overdribbling και στην καλύτερη και αμεσότερη μεταφορά της μπάλας. Xωρίς βέβαια, να έχει περιορίσει στο ελάχιστο την έμφαση που δίνει στις 1 εναντίον 1 καταστάσεις των stars της.
Οι Micic, Beaubois, Anderson και φυσικά ο Balbai των ειδικών αποστολών ανεβάζουν κατακόρυφα την ένταση της πίεσης πάνω στην μπάλα. Ακόμα και ο μικρός στο δέμας Larkin ξέρει να βάζει αρκετά καλά τα χέρια του στην μπάλα.
Αν εξαιρέσουμε τις αλλαγές στα τελευταία δευτερόλεπτα των επιθέσεων και τις <peel switches> (όταν ο αμυνόμενος κυνηγάει τον αντίπαλο του τον αναλαμβάνει ο άμεσος πλησιέστερος αμυντικός), ο Ataman στέλνει τους κοντούς του να περνάνε πάνω από τα screens (ειδικά Micic & Beaubois) και αρκετά συχνά επιλέγει <ice> στέλνοντας τους αντιπάλους χειριστές στο πλάι (κυρίως όταν στη «5» υπάρχει ο Sanli) ή όταν θέλει να διαχειριστεί την κόπωση του Dunston. Ο οποίος Dunston όταν συνδυάζεται με τον Singleton δημιουργούν μια μέγγενη που στέλνει βοήθειες σχεδόν παντού και στήνει τείχος κάτω από το καλάθι.
Με όλους αυτούς τους τρόπους οι Τούρκοι προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη μεγέθους σε κάποια σχήματα τους και να προστατεύουν το rebound, γιατί δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες χάρισαν αρκετές δεύτερες ευκαιρίες σε αντιπάλους τους.
Όταν έχεις απέναντι σου Sengelia, Clybern, Voightman, Bolomboy, Kurbanov και Antonov πρέπει να είσαι έξτρα προσεκτικός στον συγκεκριμένο τομέα.
Ο Sanli κάνει μια μαγική σεζόν, με το <short roll> του και την έφεση του στο σουτ παίζει κομβικό ρόλο στην διατήρηση του spacing της ομάδας του αλλά και στην αποτελεσματική αναζήτησή της έξτρα πάσας. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει οπισθοχωρήσει στις επιλογές ο Pleiss, αν και προσωπικά θεωρώ πως κάποια στιγμή στην διάρκεια του ημιτελικού θα χρησιμοποιηθεί σαν αντίδοτο ειδικά όταν στο παρκέ θα βρίσκεται ο Eric.
Σημαντικός παράγοντας του αγώνα θα είναι ο σπουδαίος Simon. Αμυντικά γιατί θα κληθεί να ματσάρει με τον Clybern (δεν έστελνε πάντα βοήθειες ο Ataman, κάποιες φορές με <early show> στα side PnR προσπαθεί να αποτρέψει άμεση συνεργασία), αλλά και γιατί στην επίθεση αν δεχτούμε ότι τον Micic θα τον μαρκάρουν τα 3αρια θα έχει ένα πλεονέκτημα είτε απέναντι στον Iffe είτε απέναντι στον Strelnieks.
Από την άλλη η CSKA προφανέστατα θα προσπαθήσει να παγώσει τους χειριστές της EFES στέλνοντας τους στον ψηλό ειδικά όταν στο παρκέ θα είναι ο Eric ή όταν ο Voigtmann θα καλύπτει τη θέση, αλλά οι Τούρκοι είναι μαέστροι στην εφαρμογή του reject (ο κοντός πάει αντίθετα από το σκριν) αλλά και στην αλλαγή γωνίας στα screens (ειδικά ο Dunston). Μέσω τέτοιων καταστάσεων αλλά και με off-ball κινήσεις από τους Beaubois-Larkin οι Τούρκοι θα ψάξουν να προκαλέσουν domino περιστρόφων στην ρωσική άμυνα και να χτυπήσουν στα <long close out> των Shengelia και Voightmann. (Αυτό σημαίνει ότι – Moerman, Singleton θα πρέπει να βάλουν τα σουτ που θα τους δώσει, κυρίως στον δεύτερο η CSKA).
Ο καταπληκτικός και απελευθερωμένος Hackett προφανώς και δεν αγνοείται στην δική μου ανάγνωση, αλλά νομίζω πως η παρουσία του Micic του παίρνει κάθε πλεονέκτημα. Ο Σέρβος έχει το μέγεθος που απαγορεύει στον Ιταλό να βρει δημιουργία από το post, και του περιορίζει τη δυνατότητα να επιβληθεί χρησιμοποιώντας το μέγεθος του.
Για αυτό όμως αποκτήθηκε ο Iffe, που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και κυρίως εκτελεί καλά στατικά από το 3πτ. Μην ξεχνάμε επίσης τον ποιοτικό Hilliard που μπορεί να τραβήξει σκορ και που νομίζω ότι θα προτιμηθεί έναντι του Strelnieks που υπηρετεί καλά το pass back, και τις boomerang δράσεις με τη ταχύτητα σκέψεις – αλλά σε ένα σκληρό παιχνίδι στην άμυνα θα έχει ζητήματα.
Όπως καταλαβαίνετε, μπορώ να συνεχίζονται να μιλάω ασταμάτητα για αυτό το ζευγάρι, αλλά επειδή θα βαρεθείτε και επειδή μάλλον έχετε χαθεί στην παντελή έλλειψη ειρμού που διακατέχει αυτό το κείμενο κλείνω την ενασχόληση μου με τον πρώτο ημιτελικό λέγοντας πως η Efes μπορεί να βρει λύσεις στα πολλά προβλήματα που θα της θέσει η CSKA αλλά πιστεύω πως εύκολα ή δύσκολα θα καταφέρει να επιβληθεί επειδή διαθέτει περισσότερες και ποιοτικότερες λύσεις στη περιφέρεια.
Στον δεύτερο ημιτελικό διασταυρώνονται δυο πανάκριβες ομάδες γεμάτες φιλοδοξίες που απέχουν, άλλη λιγότερο (Barcelona: 7 χρόνια) άλλη περισσότερο (Olimpia Milano: 29 χρόνια ) από τη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Οι δύο οργανισμοί επένδυσαν μπόλικο χρήμα σε σπουδαίους αθλητές αλλά και σε σπουδαίους προπονητές. Ο πολύπειρος Messina επιστρέφει ξανά στη διεκδίκηση του τροπαίου και ο “wannabe σπουδαίος προπονητικά” Saras επιστρέφει για στη δεύτερη προσπάθεια του, και όντας πλέον φαβορί, θέλει να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Ο στόχος και για τους δυο κοινός, αλλά έχουν ακολουθήσει διαφορετικές διαδρομές για τον πετύχουν. Ο Ιταλός καθηγητής έχει στα χέρια του ένα σύνολο με πλούσια εμπειρία και ποιότητα στις περισσότερες των θέσεων. Που συνδυάζεται με φιλοδοξία και ικανότητα νεαρότερων αθλητών. Δεν συγκέντρωσε τόση εμπειρία και ποιότητα για να την βάλει σε καλούπι, αλλά για την καθοδηγήσει στην νίκη.
Η Armani στηρίζει πολλά στο τι μπορούν να παράξουν με την μπάλα στα χέρια οι ποιοτικότατοι περιφερειακοί και πλάγιοι της. Μέσα από αρκετές διατάξεις για <Side PnR σε early offence συνθήκες> προσπαθεί να πάρει το μάξιμουμ από τους Chacho, Delaney και Punter. Και οι τρεις τους έχουν το ελεύθερο να εκτελέσουν κατά το δοκούν αν κρίνουν πως οι συνθήκες το επιτρέπουν, με τον Ισπανό να είναι αυτός που έχει και το ρόλο του διαχειριστή του ρυθμού όταν αυτός πρέπει να ελέγχθει.
Όταν η <early offense> δε δουλέψει οι Ιταλοί προσανατολίζονται σε screen επιλογής συνδυάζομενα με <flare> και ενίοτε με <Iverson cuts> με σκοπό να μεταφέρουν την μπάλα στο πλάι σε μια 2 εναντίον 2 κατάσταση. Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να υπάρχουν και καλοί screeners. Tarczewski, Evans, Leday κάνουν καλή δουλειά όμως ο sir Hines είναι αυτός που διδάσκει το πως λειτουργεί ο ιδανικός screener.
Τοποθετημένος σχεδόν μόνιμα στο high post είτε με διαδοχικά screens είτε μέσα από handoffs δεν είναι λίγες οι φορές που ο Hines μετακινεί το παιχνίδι της ομάδας του από την μια πλευρά στην άλλη ανοίγοντας ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Η παρουσία του και ο τρόπος που θα βάλει το κορμί του ειδικά απέναντι σε μια άμυνα που πιέζει πολύ και διαθέτει μακριά χέρια θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ημιτελικού. Άλλωστε ο Kyle θα έχει και μια έξτρα αποστολή. Να φθείρει μαζί με την βοήθεια των άλλων δυο ψηλών, τον Davies που όλοι γνωρίζουμε ότι θα φορτωθεί αρκετές προσπάθειες από τον Saras. Οπως έδειξε και η σειρά με την Zenit οι Καταλανοί ζορίστηκαν αρκετά απέναντι στο physicality των παιχτών του Pasqual, και κυρίως ο Mirotic. Εδώ θα πρέπει να βάλουμε στην κουβέντας και τον Brooks, που μπορεί να δίνει ανάσες στον Leday, αλλά αλλά αύριο σίγουρα θα κληθεί να σπρώξει και μα βγάλει από την comfort zone του τον Μαυροβούνιο superstar.
Επειδή έπιασα τους λιγότερο προβεβλημένους παίχτες των Μιλανέζων, θα κάνω μια ειδική μνεία στον Moraschini, τον Ιταλό SF που με το μεγάλο του κορμί έχει βγάλει πολλές φορές ασπροπρόσωπο τον Έκτορα κυρίως αμυντικά. Ο “profesore” δεν διστάζει να αλλάζει κυρίως τους Forwards του στα μαρκαρίσματα, επιλέγοντας να διατηρήσει τα 5αρια του μέσα για να έχει καλύτερες πιθανότητες στην διεκδίκηση του rebound. Moraschini, Leday και Datome αποτελούν τους καλύτερους εκφραστές της συγκεκριμένης προσέγγισης. Μάλιστα ο γενειοφόρος Ιταλός σταρ, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος βελτιώνει αισθητά αμυντικά την ομάδα του όταν παίζει στην θέση 3.
Επίσης παρότι ξεκάθαρο ρόλο επιθετικά δεν έχει – η ικανότητα του στα fadeaway αλλά και σε catch n shoot τον κάνουν πολύτιμο. Δεν βάζω καν στην κουβέντα την εμπειρία του από final 4. Αυτή την στερείται ο Leday, αλλά την αντισταθμίζει με εξαιρετική αυταπάρνηση στην άμυνα με αλλαγές και στην κατακόρυφη βελτίωση του στο σουτ από το 3ποντο. Η ταυτόχρονη παρουσία του μάλιστα με ένα εκ των Micov και Datome βελτιώνει κατά πολύ το spacing των Ιταλών.
Όταν το spacing δεν είναι ιδεατό αναλαμβάνουν δράση ο Shields που επιτίθεται σε κάθε κενό της άμυνας και ο Punter που όμως τα έχει βρει σκούρα με το deny των Abrines, Kuric και δεν βρήκε ρυθμό στα μεταξύ τους παιχνίδια μέσα στη σεζόν. Κάτι που αναμένεται να συμβεί και αύριο το βράδυ στην Κολωνία.
Και δεν αναμένεται να συμβεί γιατί ο Saras απέναντι του θα παρατάξει την κλασική άμυνα πνιγμού που εφάρμοσε όλη τη σεζόν. Μεγάλα κορμιά, χέρια απλωμένα, βοήθεια από το nail, διαδοχικά tag και zone up πίσω από το screen θα εμφανιστούν και θα παλέψουν να κόψουν κάθε διάδρομο προς το καλάθι αφήνοντας στους Ιταλούς μόνο την επιλογή του 1vs1. Μοναδικό σημείο που έχει αρκετά ερωτηματικά είναι αν συνεχιστεί η επιλογή να αλλάζει ο Mirotic πάνω σε κοντό, στοιχείο που τιμωρήθηκε και στα δυο παιχνίδια του χειμώνα κυρίως από τον Delaney.
Παράγοντας που δεν μπορεί να εκτιμηθεί είναι το πως θα αντιδράσει η Olimpia στην παρουσία του Pau στο παρκέ. Ο Ισπανός μύθος εννοείται πως θα αμύνεται σε drop και εκεί οι διάφοροι Punter, Shields που διακρίνονται για την ευστοχία τους από μέση απόσταση μπορεί να αποδειχθούν φονικοί.
Προσωπικά πιστεύω πως ο Saras, βασισμένος στην εικόνα του 5ου ματς της σειράς των Play Off θα απλώσει το rotation και θα κυνηγήσει ανελέητα τους 3+1 κυρίους χειριστές της Armani. Ο Bolmaro, θα παίρνει την σκυτάλη από τον Καλάθη και τον Hanga πιέζοντας τον Chacho ή τον Delaney θέλοντας να πάρει την μπάλα από τα χέρια τους ή να τους οδηγήσει πάνω στον Davies. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ποσό δυσκολεύτηκε η Armani να αποκωδικοποιήσει το <2-1-2 zone press> της Bayern, ίσως να υποψιαστούμε πως και η Barca θα πιέσει περισσότερο σε όλο το γήπεδο από όσο το έκανε στα ματς της κανονικής διάρκειας.
Στα δυο παιχνίδια που έχουν προηγηθεί ο Καλαθης είχε βρει αρκετές φορές ανοιχτό γήπεδο και αυτό θα πρέπει να προσπαθήσει και αύριο. Το <under> πάνω του θα είναι προκλητικό όπως και το μαρκάρισμα του από ψηλότερο αντίπαλο δεδομένο. Τέλος ο Kyle Κuric παρότι οι Ιταλοί εφάρμοσαν αλλαγές πάνω του στις κινήσεις μακριά από την μπάλα αποτέλεσε παράγοντα είτε σκοράροντας είτε δημιουργώντας mismatch τα οποία η συμπαίκτες του στόχευαν. Η δίκη του κίνηση και η επιλογή της Armani στο πως θα αντιμετωπίσει τα <cross screens> των ψηλών της Barcelona (έχει δοκιμάσει και αλλαγές ο Μεσίνα κυρίως στο 2ο παιχνίδι) θα είναι ένα από τα σημεία κλειδιά του παιχνιδιού.
Είναι ένα ιδιόμορφο ζευγάρι το συγκεκριμένο. Η Αρμάνι επι της ουσίας είναι εμπειρότερη σε συνθήκες Final 4 από την Barcelona και έχοντας και το ρόλο του αουτσάιντερ ίσως αποδειχθεί επικίνδυνη. Αν με ρωτάτε το δύσκολο ματς του διήμερου για την Μπαρτσα ακόμα και αν πάει τελικό, είναι το αυριανό.
Επειδή μετά από τόσες λέξεις πρέπει να κάνω και μια πρόβλεψη βλέπω Μπάρτσα!
Λοιπόν αρκετά σας ζάλισα, τα έβγαλα από μέσα μου παω να κάνω μπάνιο την Μπέμπα. Πρέπει να δείξω καλό πρόσωπο για να τα δω αύριο τα ματσάκια. Σας φιλώ.
Let the MADNESS begin!
