Φίλες και φίλοι, οι ώρες είναι κρίσιμες, οι επόμενες επτά μέρες θα είναι αποφασιστικές, πρέπει όλοι μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Είναι η ώρα να πάρουμε τους σφυγμούς μας, καλωσήρθατε στον όγδοο Παλμογράφο της χρονιάς.
Είναι αργός ο ρυθμός που περνάνε οι μέρες, οι ώρες, είναι βαριές οι στιγμές πριν μια μεγάλη διοργάνωση, όπως το Final 4 της Euroleague. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με ιδρώτα και πολύ μόχθο την πρόκριση σε αυτό, όπως αναμενόταν άλλωστε από όσους είχαμε αίσθηση της ποιότητας της Monaco.
Ρίχτηκε στη μάχη χωρίς να φοβηθεί τίποτα η Αγριεμένη Σταχτοπούτα και έφερε τον Ολυμπιακό μας στα όριά του. Μετά από μια μυαλωμένη παράσταση της ομάδας μας στο πρώτο ματς, η Monaco έσπασε την έδρα και σύννεφα άρχιζαν να μαζεύονται στο ΣΕΦ. Η πρόκριση άρχιζε ξεμακραίνει, πολλοί απογοητευτήκαμε ίσως, αλλά δεν χάθηκε η πίστη.
Την κατάσταση άλλωστε την είχαμε προοικονομήσει και από εδώ. «Ακόμα και στο απευκταίο σενάριο που υποστούμε μπρέηκ, θεωρώ ότι θα είμαστε φαβορί για την πρόκριση, οπότε δεν χρειάζονται απογοητεύσεις, μόνο πείσμα και αποφασιστικότητα. Συνολικά θα έλεγα ότι είμαστε φαβορί βέβαια, θα έδινα ένα ποσοστό 70% να περάσουμε, όμως δεν θα γίνει τίποτα χωρίς μόχθο και επιμονή από την ομάδα και μας.»
Είναι όμως σημαντικό ότι, άσχετα με το τι λέμε εμείς, στην ομάδα δεν είχαν καμιά αμφιβολία. «Πάμε να παίξουμε το παιχνίδι μας και όλα θα γίνουν» ήταν μέσες άκρες οι δηλώσεις Μπι και παικτών. Και όντως, στο πρώτο παιχνίδι εκεί, παίρνουμε πίσω το πλεονέκτημα έδρας με μια εξαιρετική εμφάνιση. Η πρόκριση πάλι στα χέρια μας.
Μια πρόκριση που θα μπορούσε να έχει έρθει από τον τέταρτο αγώνα, όταν και προηγηθήκαμε με σημαντική διαφορά, αλλά με πείσμα και τρομερά καλάθια η Μονακό το πήρε στο τέλος, ας όψεται η αδυναμία να σκοράρουμε στην τελευταία φάση.
Αυτό για το οποίο παλέψαμε όλη την κανονική περίοδο, χάσαμε και ξανακερδίσαμε μέσα στην σειρά, απόκτησε πλέον την αξία του. Το πλεονέκτημα έδρας, το να παίζεις για την πρόκριση στο Final 4 στην έδρα σου, μπροστά στους φιλάθλους σου.
Στον κρίσιμο αγώνα λοιπόν, εκεί που καταθέτεις ό,τι έχεις για να πετύχεις έναν μεγάλο στόχο, η ομάδα βγήκε στον αφρό. Όντας πίσω για την μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, προπονητές και παίχτες έψαξαν στο βάθος των αποσκευών τους και βρήκαν διαύγεια, αποφασιστικότητα και επιμονή. Ακόμα και οι παίκτες που είχαν βρει τοίχο στα προηγούμενα ματς, έκαναν άλμα πίστης και ξεπέρασαν το εμπόδιο του ίδιου τους του εαυτού!
Το τέλος του αγώνα λοιπόν ήταν τρομερό, στο τελευταίο δεκάλεπτο οι παίκτες κατάπιαν την Monaco, δήλωσαν με σαφήνεια ότι είναι καλύτεροι, το θέλουν περισσότερο και τελικά θα το κερδίσουν. Το γήπεδο έβραζε και στήριζε με τον καλύτερο τρόπο, ώσπου ήρθε τελικά η λύτρωση και η πρόκριση!
Όμως θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σουλάτσο των οπαδών από τα μέσα του 4ου δεκαλέπτου, και η είσοδος πριν την λήξη είναι αποδοκιμαστέα. Ναι, η προσμονή μεγάλη, τα βάσανα της τελευταίας τετραετίας μεγαλύτερα, η χαρά ασύγκριτη, αλλά για καθίστε ρε παιδιά. Καθίστε στην θέση μέχρι τη λήξη, αφήστε 1-2 λεπτά να πανηγυρίσουν μόνοι τους οι παίκτες, αφήστε τους αντίπαλους να αποχωρήσουν και μετά μπαίνουμε μέσα, όπως θέλαμε όλοι!
Εκτός αυτού η ομάδα θα στερηθεί σε έναν αγώνα της επόμενης περιόδου ένα από τα σημαντικότερα όπλα της, το ΣΕΦ, το γήπεδό μας και την ώθηση που δίνει ο κόσμος στην ομάδα. Φέτος όλοι είδαμε ποσό σημαντικό ρόλο έπαιξε αυτό και εντάξει, όπου και να γίνει έδρα θα είναι, αλλά γιατί να στερηθούμε ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού μας; Για να μην πω την υποψία μου ότι η πλειονότητα όσων μπήκαν έτσι άγαρμπα μέσα αμφιβάλλω αν είχαν έρθει σε 2-3 ματς εκτός από με τους αχώνευτους μέσα στην χρονιά! Για να μην ξεχνάμε τα lazer ή την ρίψη καπνογόνου με ευθεία βολή μέσα στον κόσμο που πανηγύριζε!
Υπάρχουν πολλοί, ας αφήσω την γκρίνια, που προσέφεραν σε αυτήν σειρά με την Monaco, σχεδόν όλοι. Από τους σταθερούς σε όλη την σειρά Σλούκα (ο καλύτερος όλων ίσως), Vezenkov (αθόρυβα κομβικός), Fall (στυλοβάτης), Walkup (κρίσιμος και στις δύο πλευρές), Παπανικολάου (η ψυχή της ομάδας), αυτούς που βοήθησαν σημαντικά ή απρόσμενα σε ένα δύο ματς όπως Livio, Πρίντεζης, Martin, μέχρι τον Dorsey που υπέφερε σε όλη την σειρά αλλά κατάφερε στο τέλος να αναδειχθεί και τον McKissic που επίσης υπέφερε στο μέσον την σειράς αλλά ξέσπασε στο τελευταίο ματς.
Ρίχνω μια ματιά στην κρυστάλλινη σφαίρα μου και βλέπω ότι αυτή η σειρά πιθανότατα θα αποδειχθεί αποφασιστική για την κατάκτηση (ναι!) του τίτλου. Η Monaco ανάγκασε την ομάδα να φτάσει στα κόκκινα, να βρει δυνάμεις που ίσως δεν ήξερε ότι είχε και να πιστέψει και άλλο στον εαυτό της. Ακόνισε την πνευματική της οξύτητα, ο coach βρήκε προσαρμογές και έχει πλέον απόλυτη γνώση της ομάδας. Ένα «τεστ κοπώσεως» σκληρό, από το οποίο ο Παλμογράφος έδειξε ότι η ομάδα είναι στα καλύτερά της, με τρομερή σφριγηλότητα.
Ωστόσο έχουμε μπροστά μας το Final4. Ο στόχος της αρχής της χρονιάς είχε τεθεί για είσοδο στα PlayOff και ανταγωνιστική σειρά, όμως στην διάρκεια μια χρονιάς ο στόχος μπορεί να αλλάζει. Οπότε σίγουρα πριν από τα P.O. ο στόχος άλλαξε σε πρόκριση… Τώρα; Τώρα ο στόχος είναι να πάμε να το πάρουμε!
Πρώτον για να γίνει αυτό πρέπει βέβαια να κερδίσουμε την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, την Efes του Misic και του Larkin και του Ataman και των άλλων παικταράδων τους. Είναι μια ομάδα που μπορεί να ισοπεδώσει τον οποιονδήποτε αν πιάσει απόδοση, όμως σπανίζουν φέτος οι φορές που την έπιασαν. Δεν είναι η υπερομάδα της προηγούμενης τριετίας, παρόλο που είναι οι ίδιοι σχεδόν παίκτες. Είναι νομίζω ευκαιρία για τον Ολυμπιακό μας να την κερδίζει και να γράψει μία ακόμα πρόκριση σε τελικό!
Αυτό είναι που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μόνο ο ημιτελικός και η Πέμπτη. Είναι το ματς που πρέπει να πάρουμε για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο! Επίσης το να κερδίσεις την κούπα νικώντας τον εν ενεργεία Πρωταθλητή έχει πάντα την αξία του. Ο τελικός λοιπόν έρχεται μετά και είναι μια άλλη ιστορία.
Ισχύει, δεν είμαστε σε όνειρο. Πλησιάζει η ώρα για την ενδέκατη παρουσία του Ολυμπιακού μας σε F4 μέσα στα τριάντα τελευταία χρόνια! Ο ενθουσιασμός ξεχειλίζει και οι μπασκετόγαυροι θα ανέβουν, όπως θα έλεγε κανείς διαισθητικά, ανάποδα το ποτάμι, ως άλλοι έξαλλοι για αναπαραγωγή σολωμοί, ως το Βελιγράδι. Ελπίζουμε οι ωδίνες μιας τετραετίας, οι στενοχώριες και οι πίκρες θα οδηγήσουν σε μια γέννηση ενός νέου Θρύλου για τον Θρύλο!
Κοιτώντας αριστερά-δεξιά υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία από τους μπασκετόγαυρους, με ταυτόχρονη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε φαβορί. Οι σφυγμοί μας είναι ανεβασμένοι αλλά όχι σε επικίνδυνα σημεία. Η προσμονή είναι τεράστια, η αισιοδοξία είναι στα ύψη
Όπως φαίνεται θα είμαστε τουλάχιστον 7000 οπαδοί του Ολυμπιακού μας στον ημιτελικό… Πάμε να το φέρουμε!
