Όταν ο Red Emerald έριξε στο τραπέζι την ιδέα μιας ξεχωριστής ανάρτησης για τα Χριστούγεννα, με θέμα τις καλύτερες 12αδες του Ολυμπιακού ανά δεκαετία, ξεκινώντας από το 1990, ενθουσιάστηκα!
Έχοντας ζήσει όλη την πορεία της ομάδας από την ανάκαμψή της στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην παρακμή στις αρχές της επόμενης δεκαετίας και την αναγέννηση της ξανά πριν μερικά χρόνια, το είδα αφενός σαν πρόκληση και αφετέρου σαν ένα ιδιαίτερο ρετρό αφιέρωμα, που ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών. Η δεκαετία του ’90, εκτός από την cult φυσιογνωμία της, σηματοδότησε την απαρχή της ενασχόλησης όλων εμάς των μεγαλύτερων εις βάθος με το μπάσκετ γενικότερα, αλλά και με το συγκεκριμένο τμήμα του Ολυμπιακού ειδικότερα. Και μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι ίσως θυμάμαι κάποια πράγματα καλύτερα από εκείνη την εποχή, παρά πριν από 3-4 χρόνια, γιατί ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν!
Από τον Μπλακγουελ και τον Καμπούρη μέχρι το Χόλιγουντ και τον Βούκσεβιτς, αυτή η δεκαετία υπήρξε η αφετηρία των επιτυχιών του Ολυμπιακού… Στην προσπάθεια μου να φτιάξω την αγαπημένη μου 12αδα για αυτή την, όχι τόσο παλιά, εποχή και με τον περιορισμό των 6 ξένων και των 6 Ελλήνων, ξεκίνησα ανά θέση με άξονα τόσο το ταλέντο, όσο και τη συνεισφορά του καθενός στην ομάδα. Η τελική μου επιλογή για την περιφέρεια ήταν φυσικά το δίδυμο Ριβερς, Τομιτς, το οποίο αποτέλεσε τον πυλώνα του τριπλ κραουν!
Ο Αμερικανός γκαρντ, που τόσο αμφισβητήθηκε την πρώτη του σεζόν, την επόμενη χάρη στο τρικ του Ιβκοβιτς να βάλει δίπλα του τον Τομιτς (ένα σχήμα αντίστοιχο του σημερινού Λάρκιν – Μιτσιτς), υπήρξε ο ηγέτης στην πορεία προς το πρώτο Ευρωπαϊκό!
Για τον Τόμιτς τι να πω. Ο clutch χαρακτήρας του, η ηρεμία που έβαζε στο παιχνίδι της ομάδας και φυσικά η πολυετής του παρουσία και προσφορά δεν ήταν δυνατό να τον αφήσουν εκτός της 12αδας μου.
Ως 3η λύση στον άσο, διάλεξα ένα αθόρυβο και υποτιμημένο παίκτη, τον Μπακατσιά. Μπορεί η αδυναμία του να απειλήσει από μακριά να τον έκανε ευάλωτο σε σετ παιχνίδι, αλλά χάρη στην ταχύτητα του ήταν ικανότατος στο ανοιχτό γήπεδο, όντας καθοριστικός ειδικά στη διετία 1993-95, όπου είχε βασικό ρόλο στο πλάνο του Ξανθού!
Για το ρόλο του SG επέλεξα δυο διαφορετικούς παίκτες, τον all around και καλό αμυντικό Σιγάλα, ο οποίος υπήρξε η προσωποποίηση του πάθους και της Ολυμπιακής ψυχής, όσα χρόνια αγωνίστηκε στην ομάδα, καταφέρνοντας πάρα το όχι μεγάλο ταλέντο του επιθετικά να είναι, ειδικά στα κρίσιμα παιχνίδια, από τους πιο κομβικούς παίκτες. Ο ορισμός του αρχηγού εκείνα τα χρόνια, ο παίκτης που θα αναλάμβανε κάθε δύσκολη αποστολή αμυντικά, ενώ παράλληλα στη μέρα του θα «σκότωνε» τις άμυνες με το καλό του σουτ και τις διεισδύσεις του.
Δίπλα του, έβαλα ένα scoring guard, ένα 2αρι παγιδευμένο σε κορμί πλέι μέικερ, τον James Hollywood Robinson, ο οποίος μπορεί να έμεινε μόνο μια χρόνια στην ομάδα, χωρίς να καταφέρει να γευθεί κάποιον τίτλο, αλλά με το πλούσιο επιθετικό ταλέντο και την μπασκετική «αλητεία» του ήταν από τους αγαπημένους μου Αμερικανούς ever!
Στις θέσεις των πλάγιων και εκεί έχω έναν ξένο και έναν Ελληνοποιημένο. Φυσικά τον fast Eddie Johnson και δίπλα του τον Φρανκο Νάκιτς… Ο Johnson, ίσως είναι ο καλύτερος Αμερικανός που έχει έρθει από το ΝΒΑ στον Ολυμπιακό. Με γαλόνια του την πολυετή θητεία στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και πολλά βραβεία καλύτερου 6ου παίκτη, ήρθε στον Ολυμπιακό στα 35 του για να δώσει καλό σουτ, το οποίο τόσο έλειψε την προηγούμενη περίοδο και ειδικά στον τελικό του Τελ Αβιβ. Μιλάμε για ένα παίκτη, που πριν έρθει σε εμάς, αγωνιζόταν στους Σόνικς, μια ομάδα που τη σεζόν 92-93 έφτασε μέχρι τους τελικούς της Δύσης, απέναντι στους Σανς, έχοντας ενεργό ρόλο.
Όσο για τον άλλο swingman, νομίζω ότι ο Νακιτς είναι ο κατάλληλος να τον πλαισιώσει. Και ο ίδιος με καλό spot shooting, ένας πολυσύνθετος παίκτης, ο οποίος ειδικά τη σεζόν 96-97 βοήθησε σημαντικά, με καλά παιχνίδια, κλέβοντας ουσιαστικά τη θέση του βασικού τόσο από τους Άντερσον και Γκρέι όσο και από τον Δημήτρη Παπανικολάου.
Το βασικό μου 3-4αρι, είναι ο Ζάρκο το ζαρκάδι! Μπορεί η φυγή του για τον Παναθηναϊκό να μας έκανε να τον μισήσουμε, αλλά η τριετής του παρουσία στην ομάδα και η συνολική του προσφορά δεν μπορεί να μειωθεί. Αέρινος στον αιφνιδιασμό, με πολύ καλή τρίπλα που του έδινε πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους του, υπήρξε ο πρώτος μεγάλος ξένος παίκτης που έπιασε λιμάνι!
Στη front line, δεσπόζουν οι τέσσερις κολώνες της ομάδας στα χρόνια στο μέσο του ’90, οι Αμερικανοί Berry και Tarpley, ο Φασούλας και ο Τάρλατς! Θα ξεκινήσω από τον Μπέρι, ο οποίος στα κολεγιακά του χρόνια στο St. John’s ήταν από τα πιο καυτά ονόματα στην Αμερική! Στη θητεία του στο ΝΒΑ με Πορτλαντ και Νιού Τζέρσει, δεν κατάφερε να σταθεί στο πολύ physical τότε παιχνίδι, αλλά για την Ευρώπη ήταν ένας «πολιορκητικός κριός»! Μετά από την περιπλάνηση του σε Βιγιάλμπα και Νάπολι, πέρασε μισή σεζόν από τον Άρη, πριν έρθει στον Ολυμπιακό ως αντικαταστάτης του Χίγκινς! Παρά το ράθυμο στυλ του και τον προβλέψιμο τρόπο παιχνιδιού του, ήταν ασταμάτητος, συνθέτοντας ένα αχτύπητο δίδυμο με τον Πάσπαλι!
Στο πλάι του, δε θα μπορούσε παρά να είναι ένα από τα μεγαλύτερα what if του ΝΒΑ, ο Roy Tarpley! Για όσους δε γνωρίζετε, ο απόφοιτος του Michigan, θεωρούνταν ο νέος Karl Malone, ένας παίκτης που αν δεν αντιμετώπιζε τα προβλήματα με ναρκωτικά, μπορεί να ήταν ένας Dreamteamer! Ο πρώτος F/C που είχαμε δει εκείνα τα χρόνια να αγωνίζεται με τέτοια ευχέρεια μέσα και έξω, να κινείται και σαν περιφερειακός και σαν σέντερ! Ένα πραγματικό φόβητρο, που (όπως και έγινε) νικήθηκε μόνο από τους δαίμονες του…
Και κλείνουμε μέρους δυο center, το Φασούλα και τον Τάρλατς. Ο πρώτος ήρθε ως ελεύθερος από τον ΠΑΟΚ για να δώσει αμυντική σιγουριά και λύσεις επιθετικά μέσα από τη ρακέτα. Η αράχνη του Ελληνικού μπάσκετ σε όλα τα χρόνια του στην ομάδα έδειξε απαράμιλλη σταθερότητα και ήταν ο defensive anchor στα πλάνα των Ιωαννίδη και Ιβκοβιτς.
Τέλος, ο Τάρλατς, το alter ego του Τόμιτς, υπήρξε και αυτός ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα, προσφέροντας πολλά στην ομάδα όσα χρόνια αγωνίστηκε και αν δεν αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμών, η καριέρα του θα ήταν ακόμα πλουσιότερη!
Αυτή ήταν η δίκη μου έκδοση της καλύτερης ομάδας των 90ς και όσοι την ψηφίσατε, προφανώς και τη θεωρήσατε ιδανική όπως και εγώ. Βάζοντας την κάτω απέναντι σε αυτές των άλλων δεκαετιών, τολμώ να πω ότι είναι ίσως η πιο πλήρης και ολοκληρωμένη, παρόλο που μιλάμε για άλλες εποχές, μη συγκρίσιμες… Όπως και να έχει, νιώθω εαυτόν τυχερό, που έζησα από κοντά αυτά αυτά ωραία χρόνια και τους μεγάλους παίκτες και η αλήθεια είναι ότι πολύ χάρηκα, που βγήκα νικητής, ειδικά για αυτή την περίοδο, γιατί ήθελα να γράψω κάτι για αυτή την υπέροχη 12αδα!
Η RPG καλύτερη 12άδα (1990-2000)
Χρόνια πολλά και καλές γιορτές σε όλους!
