Η ιστορία ποτέ δεν έχει νόημα αν αναγνωσθεί αποσπασματικά.
Με αυτό ξεκινώ την αναφορά μου, αλλά θα είμαι και ο πρώτος που θα παρακάμψει την εν λόγω αρχή, καθώς θεωρώ απολύτως μάταιο να αναφερθώ στο παρελθόν: Στο non-call ή στον τρίτο τελικό του 2010.
Είναι περιττό.
Θα έρθω λίγο πιο κοντά στο σήμερα και συγκεκριμένα στις 4/1/19. Την ημέρα που θεωρώ κλειδί για τη συνέχεια της ιστορίας. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό (του Πιτίνο) στο ΣΕΦ για την 16η αγωνιστική της ευρωλίγκας. Τον κερδίζει 79-65 σε εάν παιχνίδι οπού το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Λευκές πετσέτες ανεμίζουν στην κερκίδα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ο οποίος είχε μεταβεί στο Φαληρικό Στάδιο με το πούλμαν της ομάδας του, στο τέλος του αγώνα δεν περίμενε την αποστολή και έφυγε μόνος του φανερά εκνευρισμένος.
Αυτά λέγανε τα ρεπορτάζ της εποχής.
*Εκείνη τη χρονική στιγμή ο Ολυμπιακός είναι 4ος μαζί με την Εφές έχοντας 10 νίκες, και ο Παναθηναϊκός 9ος μαζί με Ζαλγκίρις και Μπασκόνια με 7 νίκες. Από την αμέσως επόμενη στιγμή, ξεκινάει η επιχείρηση: “Κύπελλο Ελλάδος 2019” το γνωστό και ως “Βασιλακόπουλος challenge cup”. Με αναρτήσεις στα σοσιαλ μιντια, ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, μας ενημέρωνε πως η εκδίκηση θα έρθει στις 13/2 και θα είναι ταπεινωτική.
Αρκετά νωρίτερα, στις 23/12, είχα γράψει αυτό:
Προφανώς και δεν έχω μαντικές ικανότητες.
Για την ακρίβεια, οι μαντικές μου ικανότητες είναι αντίστοιχες της τύχης που συνοδεύει τον Αναστόπουλο στις κληρώσεις των ντέρμπι, εκεί όπου με κάποιο μαγικό τρόπο το όνομα του πάντα προκύπτει πρώτο-πρώτο. Όσο τυχερός είναι ο Αναστόπουλος, άλλο τόσο μάγος είμαι εγώ.
Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση, έχω μαντέψει επιτυχώς τους 2 (από τους 3) σούπερ ήρωες τόσο της 13/2 όσο και του αγώνα των πλέι-οφ της 20/5, που δεν έγινε ποτέ.
Επιστρέφω στην ιστορία μας.
Ο αγώνας του κυπέλλου ξεκινά και τα μηνύματα είναι σαφή από νωρίς. Έχει ενδιαφέρον η εικόνα του πάγκου του Ολυμπιακού, όπου παρότι το παιχνίδι έχει άσχημη εξέλιξη για τους ερυθρόλευκους, υπάρχει χαλαρότητα και χαβαλές. Καθαρά προσωπική εκτίμηση, πως ο Ολυμπιακός ήταν ήδη περισσότερο κουρδισμένος να αποχωρήσει με το παραμικρό παρά να αγωνιστεί. Και το έπραξε στο ημίχρονο.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της ερυθρόλευκης ΚΑΕ που -κυρίως- απαιτεί ξένους διαιτητές στα ντέρμπι.
Ο Ολυμπιακός εκείνη τη στιγμή είναι 6ος με 12 νίκες στην Ευρωλίγκα και ο Παναθηναϊκός 11ος με 9. Δε ξέρω πως φτάσαμε στις 20/5 να συζητάμε για μια παράλογη και εκβιαστική απαίτηση του Ολυμπιακού. Μεσολάβησαν 3 μήνες κατά τους οποίους κανείς δεν έκανε τίποτα. Ο Παναθηναϊκός, ας πούμε, μπορούσε, απλά, να ….αποδεχτεί την πρόταση.
Σε αυτή τη περίπτωση θα μπορούσαν να συμβούν δυο πράγματα:
(α) Να γίνει δεκτό το αίτημα από την ομοσπονδία και με δεδομένη την εικόνα και τις απουσίες του Ολυμπιακού, να έπαιρνε το πρωτάθλημα με σκούπα και το Ιnsta του πράσινου μεγαλομετόχου να ζούσε τη χρυσή εποχή του
(β) Να πετούσε το μπαλάκι στην ΕΟΚ και να άφηνε την ομοσπονδία να μας εξηγήσει γιατί δεν γίνεται.
Win -win για τον Παναθηναϊκό που σε κάθε περίπτωση θα ήταν καβάλα στο άλογο της ηθικής.
Βέβαια, για να είμαστε ρεαλιστές είναι και ο κανονισμός που το απαγορεύει….
Αλήθεια.
Είναι όμως;
Τον έχει δει κανείς αυτόν τον κανονισμό τελικά; Δεν αμφισβητώ την ύπαρξη του, αλλά θα προτιμούσα να τον είχα δει κι όλας. Να καταλάβουμε τι λέει, τι πρέπει να αλλάξει και πως θα γίνει αυτό. Να αξιολογήσουμε τον όποιο παραλογισμό του Ολυμπιακού ή την όποια ακαμψία της λίγκας. Να δούμε ποιος λειτουργεί προσχηματικά. Ποιος μπορούσε να κάνει κάτι άλλο και δεν το κανε.
Όσο η ιδία η ΕΟΚ, η μητέρα των πάντων, τηρεί σιγή ιχθύος το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι το θέμα της είναι μάλλον… αδιάφορο. Δεν σκοπεύει να δώσει εξηγήσεις σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Σε τελική ανάλυση, υπεύθυνη για τη προστασία του προϊόντος δεν είναι αυτή. Ας βρει τη λύση ο ΕΣΑΚΕ.
Ο οποίος ΕΣΑΚΕ φαντάζει πλέον ως μια άβουλη καρικατούρα.
Οι περισσότερες ομάδες/μέλη, βυθισμένες στα δικά τους προβλήματα, δεν έχουν κανένα καημό να ψάχνουν λύσεις στα προβλήματα του Ολυμπιακού, όταν τα δικά τους ταμεία είναι άδεια. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, “καμάρωνε” πριν λίγες ημέρες, τη δική του ομάδα να κατεβαίνει στα πλει οφ έχοντας στο πάγκο της παιδιά από το εφηβικό.
Νομίζει κανείς ότι τον απασχολεί ιδιαίτερα να βρει και να αλλάξει τον περιβόητο, μυθικό κανονισμό που απαγορεύει τους ξένους διαιτητές, απλά και μόνο για να νιώσει ο Ολυμπιακός ότι το πρωτάθλημα είναι αξιόπιστο;
Tο πρωτάθλημα βρίσκεται έτσι και αλλιώς σε δεινή θέση από τη στιγμή που οι περισσότερες ομάδες του παλεύουν πρωτίστως για την οικονομική τους επιβίωση. Η επιθυμία τους είναι να τελειώσει η σεζόν για να μην αναγκαστούν να πληρώνουν εξτρα ημέρες σε συμβόλαια παιχτών και σπιτιών.
Ποιος Ολυμπιακός;
Ποιος Παναθηναϊκός;
Ποιοι ξένοι διαιτητές;
Κάτσε να βγει η σεζόν και το καλοκαίρι (μην τον είδατε) τα συζητάμε πάλι.
Υπάρχει άλλη μια αλήθεια εδώ.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, λέει ένας άλλος μύθος, αφού απομακρύνθηκε από την εξουσία, είχε θυμώσει τόσο πολύ που, σχεδόν χαιρέκακα, απολάμβανε τις ήττες των ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία το 1921. Δε λέει κανείς ότι πανηγύριζε για τη καταστροφή της Σμύρνης, αλλά ένιωθε ότι σύντομα θα έφτανε η δικαίωση του, μέσα από την αποτυχία των αντιπάλων του, εξ ου και δεν έβρισκε λόγο να προσπαθήσει να την αποτρέψει.
Ποιος είπε ότι ο πατερούλης του ελληνικού μπάσκετ με χαρά παραχώρησε κάποτε τη διοργάνωση του πρωταθλήματος στον ΕΣΑΚΕ;
Ποιος είπε ότι δεν θα χαίρεται για τη σημερινή κατάντια του;
Γιατί κατάντια είναι όταν ο συνεταιρισμός έχει χωριστεί σε πατρικίους και πληβείους με εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες για τις δυο κάστες (υπάρχει και μια ενδιάμεση κάστα, με καθαρά διακοσμητική παρουσία).
Ο πατερούλης λοιπόν δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να ασχοληθεί.
Αφήνει το πράγμα να διαλυθεί από μόνο του, ώστε να επιστρέψει καβάλα σε ένα άσπρο άλογο. Κρίμα που κανείς δεν του χει πει ότι είναι επικίνδυνη η ιππασία στην ηλικία του.
Και η πολιτεία;
Και η αντιπολίτευση;
Κάνεις δε μιλά και κανείς δεν θέλει να εμπλακεί σε μια υπόθεση που μυρίζει μπαρούτι.
Έρχονται και εκλογές.
Πάμε όμως πίσω στον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός καλά κάνει και ζητά ένα αξιόπιστο πρωτάθλημα. Σε μια χρονιά που την έχει πάρει ο διάολος, προσπαθεί να πετύχει μια νίκη -εκτός των γραμμών του γηπέδου – που θα του δώσει μια ανάσα για το αύριο.
Δε θα την πετύχει, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, για αυτό και κάνει τη τελευταία λογική (μέσα στη τρέλα της) επιλογή που του έχει απομείνει: αποχωρεί από το πρωτάθλημα. Απλά αποχωρεί. Δε γουστάρει να λειτουργεί ως ο σάκος του μποξ που θα σκεπάζει τις ευρωπαϊκές αποτυχίες του αντιπάλου του.
Θα πληγωθεί από την αποχώρηση του αυτή;
Προφανώς και θα πληγωθεί. Πρωτίστως οικονομικά. Σε ένα σπορ που έτσι και αλλιώς αφήνει μόνο ζημιές, η τρύπα θα μεγαλώσει.
Δε πιστεύω επίσης ότι ο Ολυμπιακός θα γίνει δεκτός στην ΑΒΑ. Ποτέ δεν το πίστευα.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο Ολυμπιακός θα παίζει μόνο στην ευρωλίγκα και θα χρησιμοποιεί την Α2 ως αναπτυξιακό πρωτάθλημα, περιμένοντας κάποια στιγμή, κάτι να αλλάξει. Η απόφαση των Αγγελόπουλων απαιτεί ένα σοβαρό πλάνο 5ετίας, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο. Από αυτό το πλάνο θα προκύψει και το πρόσημο της απόφασης/επανάστασης που ξεκίνησε στις 13/2.
Δε δέχομαι τους αφορισμούς, ούτε τους πανηγυρισμούς, αν και από τη πρώτη στιγμή έχω ταχθεί στο πλευρό της απόφασης για αποχώρηση.
Συμπέρασμα θα βγάλουμε μόνο όταν αρχίσουμε να βλέπουμε το πλάνο της επόμενης ημέρας.
Αν δηλαδή αν δούμε μια εξαιρετική ομάδα στην Ευρωλίγκα, με τρομερό αναπτυξιακό πλάνο και παιδιά 17 χρονών που σαρώνουν στην Α2, ποιος θα κλάψει που χάθηκε η Α1; Και βασικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για τον Ολυμπιακό η απώλεια της Α1 σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Απώλεια εσόδων.
Τους τίτλους έτσι και αλλιώς για να τους έπαιρνε ο Ολυμπιακός, έπρεπε να γίνουν πράγματα και θάματα, όπως:
- Να είναι προπονητές οι Ιβκοβιτς- Ομπράντοβις και να υπάρχει συμφωνία κυρίων για δίκαιο πρωτάθλημα
- Να είναι τόσο χειρότερος ο Παναθηναϊκός, ώστε μόνο η σκούπα και το 3-0 να έχει νόημα
- Να κοιμηθεί ο θεός σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κερδίζει με ασταμάτητα buzzer beater ο Ολυμπιακός.
Κάθε άλλο σενάριο, αναδεικνύει εδώ και χρονιά τον ίδιο πρωταθλητή.
Όσον αφορά τις αλλαγές στο ελληνικό πρωτάθλημα και μια μελλοντική επιστροφή του Ολυμπιακού στην Α1, ειλικρινά δεν ξέρω… Μπορεί όντως το καλοκαίρι να γίνουν αλλαγές, τομές και δε ξέρω και εγώ τι άλλο. Αμφιβάλλω, αλλά το κρατώ ως ενδεχόμενο. Όσο οι αλλαγές θα καθυστερούν, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να βρει το τρόπο να επιβιώνει και να γίνεται ισχυρότερος μέσα από την αυτοεξορία που ο ίδιος επέλεξε.
Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ο Ολυμπιακός θα ανοίξει το δρόμο και για άλλους, ώστε η ευρωλίγκα να αποκτήσει χαρακτήρα κλειστής λίγκας και να μη χρειαστεί ποτέ να επιστρέψει στην ελληνική μιζέρια. Βαθιά μπαλιά και αρκετά αισιόδοξη η συγκεκριμένη. Υπάρχουν εθνικά πρωταθλήματα, όπως το Ισπανικό, με σοβαρό κύρος και εμπορική αξία. Δε θα είναι εύκολο να τραβήξεις τους ισχυρούς από εκεί. Ίσως σε 10 χρόνια, όχι όμως άμεσα.
Κάποιοι που σίγουρα θα πονέσουν από τις εξελίξεις είναι όσοι ζουν από το μπάσκετ, πχ οι δημοσιογράφοι. Κρίμα..
Ο Παναθηναϊκός, επίσης βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η χαρά των πρωταθλημάτων πλέον θα έχει μικρότερη αξία, άρα αυξάνεται η ανάγκη (και η πίεση) για επιστροφή στην ελιτ της ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πράσινο στρατόπεδο επικρατεί οργή για την απόφαση του Ολυμπιακού. Μάλλον και εκεί θα χρειαστούν ένα πειστικό πλάνο για την επόμενη ημέρα.
Οι υπόλοιπες ομάδες της Α1, δεν ξέρω τι θα χάσουν στα αλήθεια. Για τις περισσότερες εξ αυτών, η κατάσταση τους είναι τέτοια, που κανένας Ολυμπιακός (ή Παναθηναϊκός) δε θα μπορούσε να την βελτιώσει… γιατί αν και μπορούν οι υπόλοιποι δεν θέλουν να βοηθηθούν.
∼o∼
Είχα κάποτε ένα σκύλο που έπασχε – από κουτάβι κιόλας – από δυσεντερία.
Ότι έτρωγε το έβγαζε απευθείας. Όσο καλές τροφές και αν του πήρα κατά καιρούς, το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Παρέμενε ένα κοκαλιάρικο, κακόμοιρο σκυλί, που μονίμως ήταν πεινασμένο, έτρωγε τα πάντα (κόπρανα, στόκους, χαρτιά) και προκαλούσε τον οίκτο. Φυσικά δε μπορούσε να εκπαιδευτεί να κάνει οτιδήποτε. Ήθελε μόνο να τρώει και να κοιμάται για να ξεχνάει τη πείνα του.
Ήταν ένα σκυλί που με αγαπούσε και το αγαπούσα, αλλά ήταν καταδικασμένο και τίποτα δε μπορούσε να το βγάλει από τη μιζέρια του. Δε ξέρω πως μου ήρθε τώρα αυτό, αλλά άξιζε κάποια στιγμή να γίνει μια αναφορά σε ένα σκύλο που μπορεί να ήθελε, αλλά δε μπορούσε.
RIP Darko
