by Re(d)bound
Η δεκαετία 2010-2019 για τον Ολυμπιακό σημαδεύτηκε αναμφισβήτητα από δύο πρόσωπα: τον Βασίλη Σπανούλη & τον Γιώργο Πρίντεζη. Οι δυο τους αποτελούν σίγουρα το κορυφαίο δίδυμο στην ιστορία των “ερυθρόλευκων”, αλλά και ένα από τα πιο επιτυχημένα που πέρασαν ποτέ από τα ευρωπαϊκά παρκέ. Σήμερα, με τον Σπανούλη στα 38 και τον Πρίντεζη στα 35, τόσο ο Ολυμπιακός όσο και οι οπαδοί του βρίσκονται σε διαδικασία αναζήτησης των νέων τους «ηρώων», των μελλοντικών αρχηγών που θα αναλάβουν το, πολύ δύσκολο, έργο της μπασκετικής ζωής, πάντα στη σκιά της υστεροφημίας αυτών των θρύλων. Το ευτύχημα είναι ότι –πλέον- αυτοί οι δύο βρίσκονται στον Ολυμπιακό.
Οι συνονόματοι Κώστας Σλούκας & Κώστας Παπανικολάου μετράνε πολλά χρόνια κοινής πορείας. Γεννημένοι την ίδια χρονιά, το 1990, σε Θεσσαλονίκη και Τρίκαλα αντίστοιχα, γνωρίστηκαν στις μικρές Εθνικές. Από το 2007 έως το 2010 κέρδισαν μαζί 3 αργυρά και 3 χρυσά μετάλλια, με τον Σλούκα να βρίσκεται στην καλύτερη πεντάδα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εφήβων το 2008 και τον Παπανικολάου να αναδεικνύεται πολυτιμότερος παίκτης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος νέων το 2009, αλλά και μέλος της καλύτερης πεντάδας τόσο το 2009 όσο και το 2010.
Οι συλλογικές τους πορείες δεν θα αργούσαν να διασταυρωθούν, κι αυτό έμελλε να συμβεί σε κόκκινο φόντο. Ο «Σλου» φτάνει στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2008 από τον Μαντουλίδη. Ο «Παπ» έρχεται ένα χρόνο αργότερα, μετά από καταβολή του τεράστιου (ειδικότερα για παίκτη τέτοιας ηλικίας) buy-out, ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ στον Άρη. Κάνουν κι οι δύο το ντεμπούτο τους στην Euroleague τη season 2009-2010, ο Σλούκας απέναντι στην Entente Orleanaise στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς της season και ο Παπανικολάου στο αμέσως επόμενο, ένα εκτός έδρας με αντίπαλο την Unicaja Malaga. Το υπόλοιπο της season τους βρίσκει στην άκρη του πάγκου, με σποραδικές εμφανίσεις κυρίως στην Α1, εξέλιξη μάλλον αναμενόμενη, σε έναν Ολυμπιακό που έχει ίσως το ακριβότερο roster της ιστορίας του και πολύ πιο «λαμπερά» ονόματα στην πρώτη γραμμή. Οι δύο εικοσάχρονοι παίκτες βρίσκονται να παρακολουθούν σαν θεατές την ομάδα στο final 4 του Παρισιού, να ηττάται από τη Barcelona και μάλλον ούτε οι ίδιοι δεν φαντάζονται πως, μόλις 2 χρόνια μετά, θα είναι οι πρωταγωνιστές μιας τέτοιας στιγμής.
Τη season 2010-2011 τα σημαντικότερα γεγονότα στον μπασκετικό Ολυμπιακό είναι 3 κι, εκ των υστέρων, αυτά είναι μάλλον και τα σημαντικότερα στη σύγχρονη ιστορία του τμήματος. Ο Dusan Ivkovic επιστρέφει μετά από 11 χρόνια, ο Βασίλης Σπανούλης αφήνει τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό κι ο Γιώργος Πρίντεζης γυρίζει στην ομάδα που αναδείχθηκε, εν μέσω της season και μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμα από την Unicaja Malaga. Ο Παπανικολάου βλέπει σταδιακά τον αγωνιστικό του χρόνο να αυξάνεται ενώ ο Σλούκας ανακηρύσσεται καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος, μετά από μία breakout χρονιά με τον Άρη όπου είχε σταλθεί δανεικός. Ωστόσο, η season για τον Ολυμπιακό, μετά τον αποκλεισμό από τη Siena στα play-offs και την απώλεια του πρωταθλήματος, είναι αποτυχημένη και το καλοκαίρι που ακολουθεί επεισοδιακό.
Οι Αγγελόπουλοι αρχικά ανακοινώνουν την αποχώρησή τους από την ομάδα, ενώ αργότερα αποφασίζουν να παραμείνουν μειώνοντας το μπάτζετ κατακόρυφα. Μόνο ο Βασίλης Σπανούλης παραμένει, από τα μεγάλα ονόματα που διέθεταν οι ερυθρόλευκοι την προηγούμενοι season, και ο «Ντούντα» καλείται να χτίσει μια ομάδα γύρω του, από το μηδέν και με περιορισμένους πόρους. Πιστεύει τον «Παπ», τον οποίο προορίζει για βασικό small forward, αλλά για τον εικοσιενάχρονο Σλούκα η γνώμη του φαίνεται σχηματισμένη και αμετάκλητη: δεν έχει θέση στον Ολυμπιακό ακόμη και με τις νέες, φτωχότερες, συνθήκες. Οι Αγγελόπουλοι διαφωνούν και απαιτούν να παραμείνει στο roster, αψηφώντας τη γνώμη του Σέρβου προπονητή. Χωρίς να το γνωρίζουν τη δεδομένη στιγμή, η κίνησή τους θα αποτελέσει το έναυσμα μιας καριέρας που, 10 χρόνια μετά, θα φέρει στον Ολυμπιακό τον επόμενο ηγέτη του.
Ο Ivkovic αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τον Σλούκα, μετά τον τραυματισμό του Κατσίβελη, και σταδιακά γίνεται ενεργό μέλος της ομάδας, διαψεύδοντας την αρχική κρίση του πολύπειρου τεχνικού. Ο Ολυμπιακός φτάνει στο final 4 και καταφέρνει να κατακτήσει το δεύτερο ευρωπαϊκό του τρόπαιο, με τον Παπανικολάου να μην χάνει σουτ εντός πεδιάς σε κανέναν από τους 2 αγώνες και τον Σλούκα να δείχνει για πρώτη φορά την ικανότητα του, ως game changer στο υψηλότερο επίπεδο, όταν ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο -19 απέναντι στην CSKA στον τελικό, 12 λεπτά πριν το τέλος. Τα «μωρά του Ivkovic» όπως αποκαλούνται μαζί με τον διόσκουρό τους Μάντζαρη, καταφέρνουν, μαζί με τους μεγαλύτερους Πρίντεζη και Σπανούλη, να πετύχουν αυτό που πολλοί προκάτοχοί τους μάταια προσπάθησαν: να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας.
Τη season 2012-2013, ο Σλούκας αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρόλο, μετά και τον τραυματισμό του συνομήλικου του Μάντζαρη, ενώ ο Παπανικολάου αναδεικνύεται καλύτερος νέος παίκτης στην Euroleague. Ο Ολυμπιακός, αυτή τη φορά υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Μπαρτζώκα, στέφεται ξανά πρωταθλητής Ευρώπης.
Το καλοκαίρι του 2013 οι δρόμοι του «Παπ» και του «Σλου» χωρίζουν συλλογικά, αλλά όπως αποδεικνύεται μόνο προσωρινά. Η Barcelona πληρώνει 1.5 εκατομμύριο ευρώ στον Ολυμπιακό και κάνει δικό της τον Κώστα Παπανικολάου. Ακολουθεί η μετάβασή του στο ΝΒΑ για τους Houston Rockets το καλοκαίρι του 2014, αφού έχει πάει σε ένα ακόμη final 4 κι έχει κατακτήσει την ACB με τους Καταλανούς.
Ο Σλούκας παραμένει στον Ολυμπιακό 2 χρόνια ακόμη, αλλά αποφασίζει να φύγει εν τέλει το 2015 με προορισμό τη Fenerbahce του Obradovic, όντας δυσαρεστημένος με το ρόλο και το χρόνο συμμετοχής του. Η αποχώρησή του είναι επεισοδιακή, με πολλά να γράφονται για τους χειρισμούς του. Ωστόσο ο ίδιος, φεύγοντας, αφήνει ανοικτή την πόρτα της ομάδας στην οποία αναδείχθηκε δηλώνοντας πως «Δεν λέμε αντίο αλλά εις το επανιδείν». Στη Fenerbahce ο Κώστας παραμένει 5 χρόνια κατακτώντας 3 πρωταθλήματα Τουρκίας και πηγαίνοντας σε 4 ακόμη final 4, ενώ κερδίζει μία ακόμη Euroleague, το 2017, απέναντι στον Ολυμπιακό.
Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν ανέκαθεν από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας. Είναι εξωστρεφής, κάθε του συναίσθημα, τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ, ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι αντιδράσεις του, σχεδόν πάντα, αντικατοπτρίζουν αυτό που νιώθει ο οπαδός την εκάστοτε στιγμή. Η επιστροφή του στον Ολυμπιακό, στις 19 Ιανουαρίου 2016, ήταν πρωτίστως μία επίκληση στο συναίσθημα για κάθε φίλαθλο των “ερυθρολεύκων”, κι όχι τόσο αγωνιστική ανάγκη. Θύμιζε σε πολλά εκείνη του Γιώργου Πρίντεζη, 5 χρόνια πριν. Ο «Παπ» δεν έμοιαζε ιδιαίτερα στον παίκτη που άφησε τον Ολυμπιακό το 2013 και φαινόταν καταβεβλημένος, τόσο σωματικά λόγω αλλεπάλληλων τραυματισμών αλλά και συναισθηματικά από το πέρασμά του από το ΝΒΑ που δεν είχε την εξέλιξη που είχε ονειρευτεί. Έψαχνε τον αγωνιστικό του εαυτό και μια επανεκκίνηση στην καριέρα του, που μόνο η υπομονή και η θαλπωρή του Ολυμπιακού μπορούσαν να του προσφέρουν.
Για πολλούς μήνες, η εικόνα του εντός γηπέδου δεν εμπνέει αισιοδοξία και πολλοί βιάζονται να πουν ότι η μεταγραφή του μόνο επικοινωνιακά βοήθησε, εν τέλει, τον Ολυμπιακό, αφού τον παίκτη είχε διεκδικήσει σθεναρά κι ο αιώνιος αντίπαλος. Ωστόσο, ο Παπ επανακάμπτει, γίνεται ξανά κινητήριος δύναμη της ομάδας και θυμίζει σε όλους πως είναι πολλά παραπάνω από μία επικοινωνιακή νίκη. Γίνεται κομβικός στην πρόκριση σε ένα ακόμη F4 το 2017 και μετά και το νέο συμβόλαιο τριετούς διάρκειας που υπέγραψε το 2018, κανείς δεν αμφισβητεί πλέον ότι η ενέργεια και η παικτική αξία του Κώστα τον κατατάσσουν σε πυλώνα του Ολυμπιακού.
Σε αντίθεση με τον συνονόματο του, που αποθεώθηκε όταν γύρισε ως αντίπαλος στο ΣΕΦ και είχε πάντα την εκτίμηση και τη στήριξη των ερυθρόλευκων οπαδών, η σχέση Ολυμπιακού – Σλούκα έμοιαζε πάντα να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί, με αμφότερες πλευρές να έχουν πικρία και απωθημένα που φαίνονταν να υπερισχύουν της αγάπης. Ο Σλούκας γίνεται το μόνο μέλος του back to back που, όχι μόνο δεν χειροκροτείται, αλλά αποδοκιμάζεται στην πρώτη του επιστροφή ως αντίπαλος στο ΣΕΦ, το 2016, κι ας είναι αυτός που πέρασε τα περισσότερα χρόνια στον Ολυμπιακό. Ακολουθεί ένα γαϊτανάκι δηλώσεων και κινήσεων που εντείνουν ακόμη περισσότερο ένα ήδη τεταμένο κλίμα. Η διπολικότητα της σχέσης Σλούκα – Ολυμπιακού φαίνεται, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, στο ματς Ολυμπιακός – Fener τη season 2018-2019. Ο Σλούκας αποθεώνεται στην παρουσίαση, λαμβάνοντας όσο χειροκρότημα έλαβαν οι παίκτες του Ολυμπιακού αλλά ακούει ένα υβριστικό σύνθημα στο τέλος του ματς, από μέρος του γηπέδου ως απάντηση στον έντονο πανηγυρισμό του για το κρίσιμο καλάθι που πέτυχε. Ο ίδιος δηλώνει λίγη ώρα μετά ότι ίσως το παράκανε και πως δυστυχώς είναι αντίπαλος με τον Ολυμπιακό, σε μια σπάνια εκδήλωση συναισθήματος από κάποιον που, σε αντίθεση με τον Παπ, δεν φαινόταν ποτέ να νιώθει άνετα με αυτό.
Η σχέση Σλούκα – Ολυμπιακού ακροβατεί μεταξύ αγάπης και μίσους, σαν δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν κάποτε πολύ, όμως πλέον μοιάζουν να μην γνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Αλλά, εν τέλει, αποδεικνύεται ότι όσο και να έχουν αλλάξει κι οι δυο, αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. 10 χρόνια μετά τη μεταγραφή του Σπανούλη, οι Αγγελόπουλοι πραγματοποιούν μία –αναλογικά με την εποχή- παρόμοιας δυναμικής. Στις 24 Ιουλίου 2020, ο Σλούκας επιστρέφει στον Ολυμπιακό σαν ένας σταρ της διοργάνωσης, έχοντας εξελιχθεί ραγδαία αγωνιστικά και θέλοντας να αναλάβει την πρόκληση της διαδοχής του Βασίλη Σπανούλη, όχι λόγω έλλειψης εναλλακτικών επιλογών αλλά λόγω προσωπικής θέλησης. Η επιστροφή του με τους δικούς του όρους είναι η κορύφωση της δικαίωσης που αποζητούσε, όταν έφυγε το 2015.
Στα 30 τους, πάνω από μια δεκαετία μετά την αρχή της πρώτης τους θητείας με τα ερυθρόλευκα, ο Κώστας Σλούκας & ο Κώστας Παπανικολάου βρίσκονται αντιμέτωποι, ενδεχομένως, με τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας τους. Έχουν περάσει από όλα τα στάδια πριν φτάσουν εδώ: βρέθηκαν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, κατάφεραν να καταξιωθούν ως παίκτες Ευρωλίγκας, έφυγαν για άλλες ομάδες κερδίζοντας τίτλους και αποκτώντας παραστάσεις, για να γυρίσουν εν τέλει στο σημείο εκκίνησής τους, κάνοντας έναν πλήρη κύκλο. Το τελευταίο επίπεδο που καλούνται να κατακτήσουν είναι αυτό της ηγεσίας. Αυτό που τόσα χρόνια Σπανούλης & Πρίντεζης υπερκαλύπτουν, με τα όποια λάθη και σωστά τους.
Ηγέτης για μένα είναι αυτός που θα πάρει τη σωστή απόφαση μες το γήπεδο, χωρίς να φοβηθεί αλλά ούτε να αποζητήσει τη προσωπική δόξα, εις βάρος της ομάδας. Που δεν θα αποποιηθεί την ευθύνη μετά από μια μεγάλη ήττα, αλλά ούτε θα διεκδικήσει όλα τα φώτα μετά από μια σημαντική νίκη. Που θα μιλήσει στα αποδυτήρια όταν χρειαστεί, που θα δώσει το σωστό αγωνιστικό παράδειγμα στους νεαρότερους παίκτες, που θα βοηθήσει κάθε ξένο να προσαρμοστεί. Κι άλλα πολλά, που ο Βασίλης κι ο Γιώργος κάνουν εκτός παρκέ κι ενδεχομένως δεν θα μάθουμε ποτέ. Αλλά τόσο ο «Παπ» όσο κι ο «Σλου», μετά από τόσα χρόνια κοντά σε αυτούς τους μύθους, γνωρίζουν. Και περιμένω να προσπαθήσουν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών.
Το κενό που θα αφήσουν «Σπαν» και «Πριντ», όταν φτάσει η ώρα να κρεμάσουν τα παπούτσια τους, θα είναι δυσαναπλήρωτο, τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά. Όμως, αν κάποιοι μπορούν να αντέξουν το βάρος των σκιών τους, που εικάζω ότι για πολλά χρόνια θα πλανώνται πάνω από το ΣΕΦ, ελπίζω δίπλα από τις φανέλες με το 7 & το 15, που θα δεσπόζουν στην κορυφή, είναι αυτοί που μεγάλωσαν δίπλα τους και ξέρουν καλύτερα από όλους το βάρος της ευθύνης.
