Καλησπέρα σε όλους. Φτάσαμε, λοιπόν, στο τέλος της σεζόν. Ένα τέλος ιστορικό που (λογικά) θα μνημονεύεται χρόνια όχι επειδή συνδυάστηκε με κάτι ουσιαστικό αλλά γιατί θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω για να βρούμε σεζόν να έχει τελειώσει τόσο νωρίς. Αισίως βιώσαμε φέτος την τρίτη πλήρως αποτυχημένη, σε αγωνιστικό επίπεδο, χρονιά. Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες και πολλοί οιωνοί συνηγορούσαν ότι φέτος, επιτέλους, θα μπορούσαμε να βγούμε από το πολύ μακρύ αγωνιστικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ομάδα από τον χειμώνα του 2019.
Ο πρώτος οιωνός αλλαγής της μοίρας μας ήταν η μεγάλη επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα πέρυσι τον Γενάρη και κυρίως η εικόνα της ομάδας με τον Έλληνα coach στο τιμόνι. Αυτή ακριβώς η αλλαγή της εικόνας μας γέμισε αισιοδοξία για το τι θα ακολουθήσει την φετινή χρονιά, όταν ο Μπαρτζώκας θα έφτιαχνε την ομάδα όπως ακριβώς την ήθελε εκείνος.
Ο δεύτερος οιωνός που μας μπόλιασε την αίσθηση πως κάτι καλό πάμε να κάνουμε φέτος και να ξεφύγουμε από το μαρτύριο της μετριότητας ήταν η πολυπόθητη επιστροφή του Κώστα Σλούκα από την Fenerbahce 5 χρόνια μετά από την τελευταία φορά που φόρεσε τα ερυθρόλευκα. Η μεταγραφή αυτή επικοινωνήθηκε και πανηγυρίστηκε όσες λίγες αφού αφενός ανέβαζε αγωνιστικά την ομάδα αρκετά σκαλιά και αφετέρου υπήρχε και το συναισθηματικό κομμάτι στην μέση, αφού ο Κώστας είχε δώσει μια υπόσχεση όταν έφυγε και προς τιμήν του την τήρησε.
Τα κενά του ρόστερ έκλεισαν με Jenkins, Harrison, Jean – Charles, Martin και Λαρεντζάκης και όλοι ρίχτηκαν στην μάχη της 8άδας. Μια μάχη που υπολογίζαμε πως εάν δεν την κερδίζαμε, τουλάχιστον θα την δίναμε μέχρι τέλους. Τελικά, οι περισσότεροι πέσαμε έξω και μάλιστα πανηγυρικά….
Καθόλη την διάρκεια την σεζόν ο Ολυμπιακός έπαιζε ένα μέτριο μπάσκετ, χωρίς ιδιαίτερες ιδέες και εμπνεύσεις. Ένα μπάσκετ που δεν έθελξε σε καμία των περιπτώσεων, ακόμα και σε κάποιες μεγάλες νίκες. Αν έβλεπε κάποιος την ομάδα στο πρώτο και στο προτελευταίο (δεν βάζω το ματς με την Khimki γιατί καταλαβαίνετε πως είναι ειδικών συνθηκών) δεν νομίζω να αντιλαμβανόταν τεράστιες διαφορές. Γενικότερα η ομάδα φάνηκε αδούλευτη σε μεγάλα διαστήματα της χρονιάς. Βάσει αποτελεσμάτων η ομάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρισκόταν σε τροχιά πρόκρισης (όχι όμως αναγκαστικά μέσα στην 8άδα) μέχρι και την ήττα από την Μπαρτσελόνα στο Σ. Ε. Φ.
Στα δικά μου μάτια η ομάδα αποκλείστηκε σε εκείνο το καταραμένο ματς του Κάουνας και πιο συγκεκριμένα στο χαμένο lay up του McKissic (προς Θεού δεν στοχοποιώ το παιδί). Βέβαια και πριν από αυτό το turning point, το μπάσκετ που έπαιζε η ομάδα δεν νομίζω πως συγκινούσε κανέναν και πολύ περισσότερο δεν έπειθε κανέναν ότι μπορεί να πάει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ωστόσο τα αποτελέσματα έλεγαν ότι είμαστε ακόμα στο παιχνίδι. Αλλά πραγματικά αν η ομάδα έμπαινε στα playoffs με αυτήν την εικόνα, τότε θα μιλάγαμε για πολύ μεγάλη έκπληξη και ίσως αδικία προς άλλες ομάδες (Zenit, Baskonia, Valencia).
Επειδή όπως καταλάβατε το άρθρο έχει άκρως κριτική διάθεση, ήρθε η ώρα να πιστώσουμε τα ελαφρυντικά για να είμαστε και απολύτως δίκαιοι και τίμιοι. Αρχικά, η ομάδα ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς οι οποίοι φέτος μπορεί να ήταν λιγότεροι συγκριτικά με άλλες χρονιές, αλλά οι φετινοί ήταν μακροχρόνιοι και σε το κυριότερα ταλαιπώρησαν παίκτες – κλειδιά. Τρανό παράδειγμα ο τραυματισμός του Κώστα Παπανικολάου αρχικά στο ματς στην Ρωσία με αντίπαλο την Khimki και μια εβδομάδα μετά στην Τουρκία με αντίπαλο την Fener. Ο τραυματισμός αυτός αρχικά εκτιμήθηκε ότι θα αφήσει τον Έλληνα forward 1-1, 5 μήνα έξω αλλά τελικά τον άφησε off μέχρι το τέλος της σεζόν και όχι μόνο. Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο σημαντική ήταν αυτή η απουσία για την ομάδα αφού ο Παπ αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο στην ερυθρόλευκη άμυνα καθώς και ένα από τα λίγα ΄΄υψηλά τείχη΄΄που διαθέτει η ομάδα. Όταν λοιπόν η ομάδα βρήκε στο πρόσωπο του Γιαννούλη Λαρεντζάκη έναν παίκτη που μπορούσε να δώσει κάποια πράγματα που έλειπαν λόγω της απουσίας του Κώστα, η ατυχία του χτύπησε την πόρτα και έχασε κάποια κομβικά ματς όταν η υπόθεση της 8άδας ακόμα έκαιγε.
Τέλος είχαμε και την απουσία του Hassan Martin ο οποίος πέρασε την πόρτα του χειρουργείου, χάνοντας το τελευταίο κομμάτι της σεζόν με αποτέλεσμα την μεταγραφή του Κώστα Κουφού ως μια έξτρα λύση στην θέση 5. Επιπλέον, η σχεδόν προδιαγεγραμμένη δοκιμασία της ομάδας από τον κορονοϊό (σχεδόν όλες οι ομάδες πλήγηκαν από την πανδημία) ήρθε σε ένα σημείο όπου η ομάδα είχε βρει έναν συμπαθητικό ρυθμό.
Όμως δικαιολογίες τέλος. Κατά την δική μου γνώμη το τρίπτυχο των ευθυνών βρίσκεται σε απόλυτο εναρμονισμό με την πυραμίδα της ιεραρχίας. Διοίκηση – Τεχνικό Επιτελείο – Παίκτες.
Οι Αδερφοί Αγγελόπουλοι για 3η συνεχόμενη χρονιά αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. Το budget, με την πολύ σημαντική δικαιολογία της ειδικής συνθήκης της πανδημίας, όχι μόνο δεν αυξήθηκε αλλά μειώθηκε σε σχέση με πέρυσι. Η υπέρβαση με τον Σλούκα δεν είναι λοιπόν συνολικά μια μεγάλη οικονομικά κίνηση αφού ουσιαστικά τα χρήματα που δόθηκαν είναι αυτά που εξοικονομήθηκαν από πέρυσι. Η διοίκηση έπαιξε τα ρέστα της με το ενδιαφέρον της για τον Νικ Καλάθη και μάλιστα έφτασε μία ανάσα από την υπογραφή του, αλλά όλα χάλασαν στην διάρκεια του συμβολαίου(!). Φυσικά, κατά την συνήθη πλέον τακτική τα χρήματα αυτά δεν δόθηκαν για κανέναν άλλον (ή άλλους) παίκτες με αποτέλεσμα η περιφέρεια να βυθιστεί σε μια μετριότητα. Ωστόσο, εδώ να δώσουμε το θετικό πως παρείχαν στην ομάδα πτήσεις τσάρτερ σε μια χρονιά που αυτό είχε καταστεί υπεραπαραίτητο.
Πάμε στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Για μένα, είναι ηλίου φαεινότερο πως παιδεύτηκε πολύ με την διαχείριση των αρχηγών. Αλλιώς τα περίμενε και μάλλον αλλιώς ήρθαν τα πράγματα, κάτι που φάνηκε και από τις τελευταίες δηλώσεις του. Αλλά παρόλα αυτά, όλο το σύνολο που παρουσίασε δεν είχε μια συγκεκριμένη ταυτότητα, μία συγκεκριμένη κατεύθυνση του τι ήθελε να παίξει. Οι επιλογές στους ξένους δεν βγήκαν, αφού ο Jenkins ήταν από μέτριος έως άφαντος στα περισσότερα ματς, ο Ellis εμφανίστηκε πολύ πιο βαρύς σε σχέση με τα λίγα ματς που τον είδαμε πέρυσι, ο Martin έδειξε ακόμα άγουρος για ρόλο πρώτου ψηλού σε ομάδα που στοχεύει στην 8άδα, ο Harrison δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και μετά από ένα σημείο τα παράτησε, ενώ ο Jean Charles ναι μεν ήταν αρκετά καλός σε πολλά ματς, όμως όταν όλα ήταν ανοιχτά δεν πήρε τον χρόνο που του άρμοζε από τον coach B. Η καλύτερη επιλογή στους ξένους ήταν με διαφορά ο McKissic, ο οποίος όμως θεωρώ πως αξιοποιήθηκε λάθος ή μάλλον με έναν τρόπο που δεν του επέτρεπε να ξεδιπλώσει όλες του τις αρετές στο παρκέ. Αλλά όπως και να έχει αποτέλεσε μια πολύ αξιόπιστη επιλογή.
Στους παίκτες γενικότερα τώρα δεν μπορώ να αποδώσω τεράστιες ευθύνες. Σίγουρα κάποιοι δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες (με πρώτο και καλύτερο τον Harrison), σίγουρα άλλοι δεν έπαιξαν στο maximum των δυνατοτήτων τους (Σλούκας) αλλά αν δεν έχεις μια σαφή κατεύθυνση από τον πάγκο είναι και λίγο απίθανο να αποδώσεις στον μέγιστο βαθμό.
Τα παιδιά της αλλαγής λοιπόν απέτυχαν. Θα μου πείτε ποια παιδιά της αλλαγής αφού οι περισσότεροι είναι γνώριμοι. Ναι, αλλά από πέρυσι τον Γενάρη όλοι είχαμε συμφωνήσει πως μπαίνουμε σε μια νέα εποχή σε όλα τα επίπεδα. Οι πρόεδροι θα παρείχαν όλα τα εφόδια για να αλλάξει επίπεδο η ομάδα, ο προπονητής θα ήταν ο αρχιτέκτονας αυτής της αλλαγής και οι παίκτες θα ήταν οι εκφραστές της νέας σελίδας. Τελικά τίποτα από αυτά δεν έγινε. Η διαφορά με πέρυσι είναι, όμως, πως η χρονιά ξεκίνησε με προσδοκίες και όνειρα με αποτέλεσμα η αποτυχία να είναι απείρως πιο επίπονη φέτος.
Προσδοκούμε στην αλλαγή, προσδοκούμε στα καλύτερα που ΠΡΕΠΕΙ να έρθουν διότι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είμαστε.
