Το Red Point Guard, πιστό σε θέματα – ρετρό, θα σας κρατήσει συντροφιά και τη φετινή off season, με αφιερώματα σε σπουδαίες στιγμές των ερυθρόλευκων! Η αρχή έγινε πριν από μερικές ημέρες με το Final 4 της Σαραγόσα και σειρά πλέον παίρνει το βάπτισμα του πυρός του Ολυμπιακού, ένα χρόνο νωρίτερα, στο Τελ Αβίβ. Θα ξεκινήσουμε με το 1ο παιχνίδι χρονικά, το οποίο έγινε σαν σήμερα πριν 27 χρόνια, στις 19 Απριλίου του 1994.
Μιλάω φυσικά για τον 1ο εμφύλιο ημιτελικό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ανάμεσα σε ελληνικές ομάδες (είχε προηγηθεί η αναμέτρηση για το Κύπελλο Κόρατς ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Πανιώνιο) και μάλιστα στους δύο αιώνιους αντιπάλους, οι οποίοι τότε έκαναν τα πρώτα βήματα τους προς την κορυφή! Από τη μία, ο Ολυμπιακός, στη 2η του απόπειρα να πατήσει στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, καθώς την προηγούμενη σεζόν, παρά ένα … πάτημα γραμμής, έχασε το εισιτήριο για το final 4 στο ΣΕΦ και από την άλλη ο Παναθηναϊκός, που συμμετείχε μετά από πολλά χρόνια στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, με μεγάλες βλέψεις!
Να σας βάλω λίγο στο κλίμα των δύο ομάδων, λέγοντας σας ότι ο Ολυμπιακός προερχόταν από την κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο (1992–93), απέναντι στον «αιώνιο αντίπαλο» του με μειονέκτημα έδρας και πλέον είχε ενισχυθεί ακόμη περισσότερο, καθώς είχαν αποκτηθεί οι Μπακατσιάς και Φασούλας, δυναμώνοντας την περιφέρεια και γραμμή ψηλών αντίστοιχα, ενώ τη θέση του σούπερ σκόρερ Berry, είχε πάρει ο πιο πολυσύνθετος και «πληθωρικός» Roy Tarpley! Αμετακίνητοι ήταν οι πρωτομάστορες της ανάκαμψης των ερυθρόλευκων, δηλαδή οι Tomic, Paspalj και Tarlac (με τον τελευταίο, πάντως, να έχει ένα σοβαρό τραυματισμό που τον κράτησε αρκετό καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης) και φυσικά ο Γιάννης Ιωαννίδης στον πάγκο. Ο Ολυμπιακός για να φθάσει στο final 4 ως φαβορί, είχε κάνει μεγαλειώδη πορεία στη RS του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εκείνης της χρονιάς, ενώ στα Ρ/Ο (best of 3 τότε), είχε αποκλείσει δύσκολα την Buckler (Virtus) Bologna με 2-1.
Από την άλλη βρισκόταν ο Παναθηναϊκός, ο οποίος με τη σειρά του είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο να … ανεβαίνει και με την επιστροφή του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών στόχευε ξανά ψηλά. Ο Πολίτης είχε αναλάβει τα ηνία της ομάδας, αντί του Pavlicevic, ο οποίος, στη διετία του στο τριφύλλι, δεν κατάφερε κάτι παραπάνω, από την κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδας, απέναντι στον Άρη, ενώ στο ρόστερ δέσποζαν παίκτες όπως οι Γκάλης, Vrankovic, οι ελπιδοφόροι Αλβέρτης, Οικονόμου και Μυριούνης, αλλά και οι νεοαποκτηθέντες Παταβούκας και Volkov (αντί του Komazec, που λεγόταν ότι δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον Γκάλη). Εκείνο που ουσιαστικά «πλήγωνε» τους πράσινους, ήταν η απουσία από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια των Σοκ και Κοούσμα, που στα παιχνίδια για την Α1 αγωνίζονταν κανονικά με ελληνικό διαβατήριο.
Παρά τα σκαμπανεβάσματα του στη διάρκεια της χρονιάς, ο Παναθηναϊκός κατάφερε και εκείνος με τη σειρά του να εξασφαλίσει πλεονέκτημα έδρας στη φάση των Ομίλων και να αφήσει εκτός final 4 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Limoges. Σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, ο Πολίτης είχε να διαχειριστεί την απουσία ενός δεύτερου σταθερού επιθετικού πυλώνα, μετά τον Γκάλη, καθώς ο Volkov ήταν μεν ένας combo forward, που έκανε πολλές δουλειές στο παρκέ, αλλά δεν είχε την έφεση του Komazec στο σκοράρισμα. Μπορούμε να πούμε ότι επιθετικά οι πράσινοι βασίζονταν στον οίστρο του Γκάλη, ενώ στην άμυνα με τους Vrankovic, Volkov είχαν υπεροπλία στη ρακέτα και ένα δίδυμο, το οποίο μπορούσε να «κοιτάξει στα μάτια» το αντίστοιχο των ερυθρόλευκων!
Συνεπώς, λαμβάνοντας υπόψιν τις ιδιαιτερότητες του αγώνα, λόγω και του χαρακτήρα «εμφυλίου», σε συνδυασμό με τη σπουδαιότητα του, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να χρίσει ένα ξεκάθαρο φαβορί, αν και ο Ολυμπιακός φαινόταν πιο «γεμάτη» ομάδα στα χαρτιά, με πιο πολλές ποιοτικές λύσεις σε σχέση με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό στήριζε πολλές από τις ελπίδες του και στη φουρνιά των νέων Ελλήνων παικτών, που σταδιακά αναλάμβανε σημαντικότερο ρόλο.
Τα παιχνίδια για τα final 4, εκείνη την εποχή, διεξάγονταν την Τρίτη οι ημιτελικοί και την Πέμπτη ο μικρός και μεγάλος τελικός. Ο ελληνικός εμφύλιος, ευτυχώς, ήταν πρώτος στη σειρά, Τρίτη απόγευμα και ακολουθούσε το Καταλανικό ντέρμπι ανάμεσα σε Badalona και Barcelona το βράδυ. Φυσικά η αγωνία στις τάξεις των οπαδών των δύο ομάδων είχε πιάσει «κόκκινο», ενώ τα λεγόμενα καραβάνια όσων τυχερών είχαν πάει στην εκδρομή, θα έχουν σίγουρα να θυμούνται τις «μάχες» με την αστυνομία του Ισραήλ! Ωστόσο, σε αυτό το κείμενο δε θα μιλήσουμε για τις αναμνήσεις και τα εξωαγωνιστικά θέματα, αλλά θα επικεντρωθούμε στους πρωταγωνιστές και κυρίως σε όσα έγιναν εντός παρκέ και ιδιαίτερα στο κομμάτι της τακτικής και συμπεριφοράς των δύο ομάδων κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Πριν το παιχνίδι η κουβέντα επικεντρωνόταν στην 4η προσπάθεια του Γκάλη να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο, απέναντι στον πρώην συνοδοιπόρο του στον Άρη, Ιωαννίδη και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν «πολεμική», με τις δύο ομάδες να θέλουν τη νίκη και ως τίτλο τιμής, καθώς το γόητρο παίζει σημαντικό ρόλο σε τέτοια ντέρμπι. Πολλοί μάλιστα, ανέφεραν αυτόν ως το βασικό λόγο, που ο Ολυμπιακός μπήκε στον τελικό, μετά από δύο ημέρες χωρίς την απαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση, αλλά προφανώς τα αίτια είναι βαθύτερα και θα τα αναλύσουμε σε επόμενο κείμενο.
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι οι περισσότεροι θεωρούσαν πριν τον αγώνα ότι ο νικητής του ζευγαριού, θα ήταν μεγάλο φαβορί ανεξαρτήτως αντιπάλου στον τελικό. Όλο το βάρος στα προπονητικά επιτελεία των δύο ομάδων, είχε πέσει, λοιπόν, στον ημιτελικό, παρόλο που οι αντίπαλοι ήξεραν πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Για τον Ολυμπιακό του πιο «αθλητικού» (για τα δεδομένα της εποχής) ρόστερ, με την ικανότητα στο transition, το ζητούμενο ήταν το «άνοιγμα» του ρυθμού και οι εύκολοι πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο. Ωστόσο, ακόμη και σε set παιχνίδι, υπήρχαν οι Paspalj και Tarpley, που θεωρητικά έδιναν ασφάλεια. Τα κλειδιά ήταν το κατά πόσο θα μπορούσε να ανταποκριθεί επιτυχώς ο Φασούλας, απέναντι στον «κακό δαίμονά» του, Vrankovic και αν ο Σιγάλας, ο αμυντικός εξολοθρευτής των ερυθρόλευκων, περιόριζε την επιθετική παραγωγή του Γκάλη.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο Πολίτης, με εμφανώς λιγότερες ποιοτικές λύσεις στο back court της ομάδας του, αλλά με μια πλούσια γραμμή forwards και ψηλών, αποσκοπούσε στο να αντιπαρατάξει κορμιά όπως οι Volkov, Αλβερτης, Μυριούνης και Οικονόμου απέναντι στους Paspalj και Tarpley και με τον Vrankovic σε ρόλο αμυντικού σκιάχτρου. Στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις ορέξεις του Γκάλη και σίγουρα η εμπειρία του από τέτοιους αγώνες και το μοναδικό ταλέντο του στο σκοράρισμα (παρά την ηλικία του), έμοιαζαν με ικανά εφόδια για είναι οι πράσινοι ανταγωνιστικοί στη διεκδίκηση της νίκης.
Το απόγευμα της Τρίτης 19 Απριλίου, στις 7.30 ώρα Ελλάδας, οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν στο παρκέ του Yad Eliyahu για το μεγάλο παιχνίδι. Οι πεντάδες δεν έκρυβαν εκπλήξεις και αποτελούνταν για τον Ολυμπιακό από τους Μπακατσιά, Σιγάλα, Paspalj, Tarpley, Φασούλα, ενώ για τον Παναθηναϊκό από τους Παταβούκα, Γκάλη, Volkov, Μυριούνη και Vrankovic. Τα μαρκαρίσματα που είχαν επιλέξει οι δύο προπονητές, ήταν για τους ερυθρόλευκους ο «Ράμπο» Σιγάλας στον Γκάλη, με την οδηγία του over play, δυσκολεύοντας το Νικ να πάρει την μπάλα, καθώς και ο Paspalj σε Μυριούνη, με τον Tarpley να αναλαμβάνει τον Ουκρανό forward. Από την άλλη, ο ευρωκόουτς Πολίτης προτίμησε το Volkov αρχικά σε ρόλο 3, με το δύσκολο έργο να περιορίσει τον Paspalj, το Μυριούνη στον Αμερικάνο άσο του Ολυμπιακού και στην περιφέρεια, τον Γκάλη στον Μπακατσιά και τον Παταβούκα στο Σιγάλα. Δηλαδή, με εξαίρεση το «αχώριστο δίδυμο» εκείνων των ετών Φασούλα – Vrankovic, η στρατηγική στην άμυνα, όσον αφορά τα ματσαρίσματα, ήταν διαφορετική για τους δύο προπονητές.
Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα ήταν εμφανής η προσπάθεια των πράσινων να φθάσει η μπάλα στα χέρια του Γκάλη, ωστόσο κάτι το ασφυκτικό pressing του Σιγάλα και κάτι οι βοήθειες του Φασούλα, έβγαλαν «έξω από τα νερά του» τον Έλληνα star. Παρόλα αυτά, το σύνολο του Πολίτη ευτύχησε να δει τον Volkov να μπαίνει «ζεστός» επιθετικά και μαζί με τον Κροάτη σέντερ, να δίνουν τους πρώτους πόντους της ομάδας τους.
Στην πλευρά του Ολυμπιακού, ήταν εμφανής η στόχευση στη ρακέτα, με σκοπό, εκτός της φθοράς του Vrankovic, να μπουν εύκολοι πόντοι που θα έβαζαν νωρίς τους ερυθρόλευκους μπροστά στο σκορ. Ο Tarpley κινούταν περισσότερο περιφερειακά, τραβώντας πιο έξω το Μυριούνη και αφήνοντας χώρους στους άλλους δύο συμπαίκτες του. Από την ομάδα μας, ξεκίνησε καλά ο Φασούλας και στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση, παρά τις δυσκολίες, που παραδοσιακά αντιμετώπιζε απέναντι στο Vrankovic. Με επιθετικά rebounds, γκολ – φάουλ και αρκετό post game, κατόρθωσε να κάνει την άμυνα του Παναθηναϊκού να τον «νιώσει» από νωρίς… Μετά τα πρώτα λεπτά οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι ήταν ισόπαλοι με (7–7) και αναμενόταν παιχνίδι για … γερές καρδιές!
Στα επόμενα λεπτά μέχρι τα μισά του Α ημιχρόνου οι δύο ομάδες επιχείρησαν να ανοίξουν το ρυθμό. Για το τριφύλλι είχε δοθεί η εντολή μετά το αμυντικό rebound η μπάλα να πηγαίνει στον Γκάλη και να οργανώνει τις αντεπιθέσεις, με τους Μυριούνη και Volkov ως κύριους εκφραστές, οι οποίοι έδωσαν αρκετούς εύκολους πόντους. Γενικά, ο Ουκρανός είχε ήδη «βάλει» προβλήματα στην άμυνα του Ολυμπιακού, με τον Tarpley να μην είναι τόσο αποτελεσματικός πάνω του. Την ίδια ώρα ο Γκάλης βρήκε το δρόμο προς το καλάθι, όμως φαινόταν ότι οι πόντοι του έμπαιναν με μεγάλη δυσκολία και κόπο, λόγω της καλής άμυνας του Σιγάλα. Το αρνητικό για τον Παναθηναϊκό ήταν ότι ο Vrankovic είχε χρεωθεί από νωρίς με 2 φάουλ.
Το ίδιο, πάντως, ίσχυε και για τον Ολυμπιακό με το Σιγάλα (2 φάουλ), αλλά ο Ιωαννίδης προτίμησε, όπως και ο Πολίτης με τον Κροάτη, να τον αφήσει μέσα στο παρκέ. Η μοναδική αλλαγή για τους ερυθρόλευκους μέχρι εκείνο το διάστημα ήταν η είσοδος του Tomic αντί του Μπακατσιά. Ήταν, ωστόσο, εμφανές ότι η ομάδα δεν έβρισκε πολλές λύσεις στο μισό γήπεδο, με τον Παναθηναϊκό να έχει προσαρμόσει την άμυνα του σε Paspalj, Tarlpey και το Vrankovic σταδιακά να επικρατεί του Φασούλα. Γενικά, στην αρχή οι πράσινοι ήλεγχαν το ρυθμό και αν ήταν πιο εύστοχοι θα μπορούσαν να είχαν πάρει διαφορά. Όμως, τα εύκολα αμυντικά rebounds που εξασφάλιζε ο Ολυμπιακός, δίνοντας τη δυνατότητα για transition, με καλάθια από τους Σιγάλα, Paspalj, Tarpley, επέτρεψαν στην ομάδα μας να είναι κοντά στο σκορ.
Η συνέχεια, ωστόσο, ανήκε στον Παναθηναϊκό, που με τον Volkov να έχει «πάρει φωτιά», τον Vrankovic να κυριαρχεί πια στους αιθέρες σε άμυνα και επίθεση και τους υπόλοιπους να ακολουθούν πιστά το πλάνο του Πολίτη, έφεραν το προβάδισμα με (21–25). Στην άλλη πλευρά, ο Ιωαννίδης, βλέποντας ότι ο Φασούλας τα έβρισκε «σκούρα» με τον Κροάτη, επιχείρησε να φέρει τον Tarpley μέσα στη ρακέτα, με το Φασούλα στην κορυφή, σε κάποιες συνεργασίες high – low, χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η είσοδος του Σταμάτη, στον ίδιο αμυντικό ρόλο με το Σιγάλα, μπορεί μεν να μη στοίχισε στα μετόπισθεν, αλλά δεν προσέφερε και κάτι επιθετικά, με αποτέλεσμα να «κολλήσει» ο Ολυμπιακός στην επίθεση. Παράλληλα, αντί του αρνητικού αμυντικά Tarpley, μπήκε ο ανέτοιμος Tarlac, ο οποίος με τη σειρά του φαινόταν ότι δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει ουσιαστικά, καθώς προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό…
Το 3ο φάουλ του Vrankovic ανάγκασε τον Πολίτη να αναπροσαρμόσει τα πλάνα του και να περάσει τον Αλβέρτη στη θέση του, με το Volkov ουσιαστικά να μετατρέπεται σε center! Επιθετικά αυτό το τρικ δούλεψε πολύ καλά, με τον Ουκρανό να δυσκολεύει το Φασούλα, με τη δύναμη του και την ικανότητα του κοντά και μακριά από το καλάθι. Στο μαρκάρισμα του Paspalj, είχε πάει πλέον ο Αλβέρτης, που προσπαθούσε και εκείνος να τον παίξει deny και γενικά ήταν αρκετά αποτελεσματικός στο μισό γήπεδο. Το σημαντικό για το τριφύλλι, ήταν ότι παρά την απουσία του Κροάτη γίγαντα από το παρκέ και την αδυναμία του Γκάλη να σκοράρει με συχνότητα, η ομάδα φαινόταν να ελέγχει το παιχνίδι.
Ο Ιωαννίδης, προς το τέλος του Α ημιχρόνου επανέφερε τους Σιγάλα και Tarpley, με τον Αμερικάνο να δίνει πολύτιμες λύσεις στην επίθεση, κυρίως στο transition. Ωστόσο, στην άμυνα άφηνε πολύ χώρο στο Μυριούνη και γενικά μακριά από την μπάλα ήταν ράθυμος (sic), γεγονός που δεν το πλήρωσε ο Ολυμπιακός λόγω της αστοχίας του Έλληνα forward. Ο Πολίτης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το μακρινό σουτ του Μυριούνη, με screen για να βρει μακρινά σουτ, αλλά εκείνος ήταν άστοχος. Ο Ολυμπιακός πάντως, χωρίς το σκιάχτρο Vrankovic, «τάιζε» το Φασούλα, που είχε πλεονέκτημα απέναντι στο Volkov, ενώ όποτε έβρισκε ευκαιρία έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο. Κάπως έτσι, πήρε τα ηνία του αγώνα, όντας μπροστά με (36–33), πριν ο Οικονόμου, με ένα τρίποντο, ισοφαρίσει και στείλει τις δυο ομάδες ισόπαλες στα αποδυτήρια.
Το 2ο ημίχρονο αναμενόταν με αγωνία, με το μεν Παναθηναϊκό να καλείται να λύσει το πρόβλημα των 3 φάουλ του Κροάτη σέντερ, αλλά κυρίως της χαμηλής παραγωγικότητας του Γκάλη. Παρόλα αυτά, το αμυντικό πλάνο και το σπουδαίο παιχνίδι του Volkov έδειχναν ότι οι πράσινοι είχαν καλές πιθανότητες για τη νίκη. Από την άλλη ο Ολυμπιακός, με τον Paspalj βασικό εκφραστή των επιθέσεων και το Φασούλα σε καλή βραδιά, περίμενε ένα ξέσπασμα από τον Tarpley και ευελπιστούσε να του δοθούν ευκαιρίες για αιφνιδιασμούς και εύκολα καλάθια.
Το 2ο ημίχρονο ξεκίνησε με τις γνωστές πεντάδες και χωρίς κάποια σημαντική αλλαγή στην τακτική των δύο προπονητών. Ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να βρίσκει πόντους από τον Volkov (16 μέχρι εκείνο το σημείο), ενώ για τον Ολυμπιακό ήταν σε καλή βραδιά επιθετικά και ο Σιγάλας, ο οποίος όχι μόνο έπαιζε καλή άμυνα στον Γκάλη, αλλά είχε ήδη φθάσει στους 8 πόντους, έχοντας δηλαδή μεγαλύτερη συγκομιδή από τον γκάγκστερ! Ωστόσο, οι πράσινοι διατηρούσαν ισχνό προβάδισμα, με (40–41).
Η φάση που έμελλε, εν πολλοίς, να αλλάξει τις ισορροπίες του αγώνα, δημιουργώντας νέα δεδομένα, ήταν το 4ο φάουλ του Vrankovic σε μια διεκδίκηση rebound με τον Φασούλα. Ο Πολίτης αναγκάστηκε να πάει ξανά σε πεντάδα με 3 forwards (Μυριούνη, Οικονόμου και τον Volkov κατά συνθήκη σέντερ), ενώ στο παιχνίδι είχε μπει και ο νεαρός Γεωργικόπουλος για να δώσει ανάσες στον Παταβούκα. Σε εκείνο το σημείο, εκτός από την αγωνιστική απουσία του Κροάτη, ο Παναθηναϊκός φάνηκε να χάνει το «καθαρό μυαλό» που είχε μέχρι τότε. Κακές επιλογές στην επίθεση και αρκετά λάθη, έδωσαν την ευκαιρία στους ερυθρόλευκους να τρέξουν στον αιφνιδιασμό και μαζί με το προβάδισμα να πάρουν το momentum, σε μια κρίσιμη καμπή του παιχνιδιού!
Με τον Paspalj «ζαρκάδι» στο ανοιχτό γήπεδο (16 πόντοι), με τοn Σιγάλα να δίνει πολύτιμες λύσεις, ακόμη και με τρίποντα (13 πόντοι) και με την άμυνα να «σφίγγει» σαν τανάλια γύρω από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, ο Ολυμπιακός «έτρεξε» ένα σερί 15 – 0 τα επόμενα λεπτά, προηγούμενος με (55–41) στα μισά του 2ου ημιχρόνου.
Ο Πολίτης σε αυτό το διάστημα «ανακάτεψε την τράπουλα», βάζοντας τον Αλβέρτη μαζί με τον Παταβούκα (αντί των Μυριούνη και Γεωργικόπουλου) και προσπαθώντας να βρει πόντους στο μισό γήπεδο, από το καλό σουτ αυτών των δύο. Ωστόσο, αυτό δε συνέβη, η ομάδα του είχε υποπέσει σε αρκετά λάθη (8 έναντι μόλις 3 του αιώνιου αντιπάλου) και έτσι είδε ό,τι καλό χτιζόταν μέχρι τότε να «γκρεμίζεται» σε λίγα μόλις λεπτά…
Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός δεν τα παράτησε. Ο Πολίτης άρον, άρον έβαλε την καλή του πεντάδα με μόνη αλλαγή τον Αλβέρτη στο 3 (να μαρκάρει τον Paspalj) και τον Volkov στο 4 (με τον Tarpley αντίπαλο). Ο Ιωαννίδης είχε περάσει ξανά για λίγο το Σταμάτη στη θέση του Σιγάλα, ωστόσο η σημαντική διαφοροποίηση στην αμυντική του τακτική ήταν ότι βλέποντας τον Tarpley να δυσκολεύεται με τον Volkov, του ανέθεσε το μαρκάρισμα του Vrankovic, ενώ άφησε το Φασούλα στον Ουκρανό, όπως ήταν και νωρίτερα, στο διάστημα της απουσίας του Κροάτη σέντερ.
Σε εκείνο το σημείο οι πράσινοι ανέκτησαν ξανά τον έλεγχο του αγώνα, μειώνοντας σε (57–50), με τον Γκάλη να βρίσκει, έστω δύσκολα, το δρόμο προς το καλάθι και το Volkov να είναι ασταμάτητος (21 πόντοι) απέναντι στο Φασούλα. Ακόμη και ο Vrankovic φάνηκε να μην έχει επηρεαστεί από την παραμονή του στον πάγκο και μπήκε στο παιχνίδι συγκεντρωμένος σε άμυνα και επίθεση. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Tarpley, ο οποίος στο ίδιο διάστημα είχε τραβηγμένες επιλογές στην επίθεση και μια λάθος baseball πάσα, που αντί να καταλήξει σε δικό μας αιφνιδιασμό, οδήγησε σε τρίποντο του Παταβούκα.
Με αυτά και με αυτά μπήκαμε στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, το οποίο ήταν πια στην κόψη του ξυραφιού και η πλειονότητα των επιθέσεων στο μισό γήπεδο. Ο Ολυμπιακός σε αυτές τις περιπτώσεις συνέχιζε να στηρίζεται στη … σταθερά Paspalj, ενώ ο Παναθηναϊκός είχε ρίξει όλο το βάρος του στο αντίπαλο δέος του Σέρβου, τον Volkov, ο οποίος έκανε το καλύτερο παιχνίδι του με τα πράσινα. Προσπαθούσε να τραβήξει μακριά από τη ρακέτα το Φασούλα και όποτε η «αράχνη» δεν ακολουθούσε, τον τιμωρούσε, όπως με ένα τρίποντο, με το οποίο μείωσε σε (63–60)!
Ο αγώνας ήταν ξανά ντέρμπι… Σε εκείνο το σημείο όμως μίλησε η κλάση του Tarpley. Με ένα γκολ – φάουλ, μετά από επιθετικό rebound και με μια διείσδυση, όπου κυριολεκτικά πήρε παραμάζωμα το Μυριούνη, έδωσε ξανά προβάδισμα ασφαλείας στην ομάδα μας με (68–60)! Στην αμέσως επόμενη επίθεση ο Γκάλης κέρδισε φάουλ, με δικαίωμα για 1 + 1 βολές, αλλά ήταν πλέον εμφανές ότι η 19η Απριλίου, δε θα ήταν η βραδιά του. Αστόχησε στην πρώτη (χάνοντας τη δυνατότητα να εκτελέσει και δεύτερη) και σα να μην έφθανε αυτό, στην άμυνα δέχθηκε καλάθι από τον Tomic, για να γίνει το σκορ (70–60), μόλις 2’ πριν τη λήξη του αγώνα. Ο Ολυμπιακός πλέον είχε ξεκάθαρα εικόνα νικητή!
Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Με ένα τρίποντο του Παταβούκα και με μια διείσδυση του συγκινητικού Volkov (30 πόντοι) απέναντι στο Φασούλα (ο Ιωαννίδης δεν άλλαξε το μαρκάρισμα και παραλίγο να του στοιχίσει), μείωσε στο (70–65) και οι ελπίδες του αναπτερώθηκαν! Η επόμενη επίθεση των ερυθρόλευκων θα ήταν η πλέον κρίσιμη και οι πράσινοι ήταν πολύ συγκεντρωμένοι στην άμυνα, κλείνοντας όλους τους διαδρόμους, λίγο πριν τη λήξη του χρονόμετρου των 30”. Η μπάλα έφθασε στο Σιγάλα, τον παίκτη των «μεγάλων αγώνων», ο οποίος με αντίπαλο τον Παταβούκα διάβασε καλά τη φάση, επέλεξε να πάει προς το καλάθι, στοχεύοντας είτε σε ένα lay up, είτε στην αποβολή του Κροάτη. Τελικά πέτυχε ένα πολύ δύσκολο καλάθι, μπροστά στον Vrankovic, δίνοντας αέρα 7 πόντων στον Ολυμπιακό.
Στην επόμενη επίθεση το τριφύλλι αστόχησε και έκανε γρήγορο φάουλ στον Paspalj, με μόλις 1.5’ να απομένει. Όλοι πανηγυρίζαμε πλέον, αλλά κάποια κακά σημάδια άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους… Ο Zarko θα έχανε τη βολή και ο Volkov, φθάνοντας τους 32 πόντους, θα μείωνε σε (72–67). Ξανά γρήγορο φάουλ στο Σέρβο και ξανά άστοχος από τη γραμμή των βολών. Μια τελευταία ευκαιρία για τον Παναθηναικό… Και πάλι ο Volkov, θα πάρει την μπάλα στην κορυφή της γραμμής του τριπόντου, αυτήν τη φορά με αντίπαλο τον Tarpley. Με μια χορευτική κίνηση και τρίπλα πίσω από την πλάτη, θα αποφύγει τον Roy, θα πάει πάνω του σε βοήθεια ο Φασούλας, αλλά παρόλα αυτά θα επιχειρήσει ένα lay up με καλές προϋποθέσεις. Ωστόσο και η κόπωση παίζει πλέον ρόλο, θα αστοχήσει, ο Tarpley θα πάρει ένα εύκολο rebound και με μια γρήγορη πάσα στον Paspalj για ένα κάρφωμα στον αιφνιδιασμό, το σκορ θα γίνει (74–67) με λιγότερο από ένα λεπτό να απομένει!
Η συνέχεια θα είναι διαδικαστικού χαρακτήρα και ο Ολυμπιακός θα πάρει μια μεγάλη νίκη με (77–72), απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο του και το εισιτήριο για τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της ιστορίας του, μια τεράστια επιτυχία εκείνα τα χρόνια, καθώς θα γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα με συμμετοχή σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!
Τα πανηγύρια είχαν μόλις ξεκινήσει και έγιναν ακόμη μεγαλύτερα, μόλις έγινε γνωστός ο αντίπαλος στον τελικό, η Badalona, αντί της πιο πολυδιαφημισμένης Barcelona. Στις τάξεις των οπαδών (ίσως και της ομάδας) επικρατούσε πια η αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός, εύκολα ή δύσκολα θα κατακτούσε το τρόπαιο.
Ωστόσο, η νίκη επί του Παναθηναϊκού και κυρίως η εικόνα όλης της χρονιάς, «έσβησε» κατά κάποιο τρόπο τα «κακώς κείμενα» που εμφανίστηκαν στον ημιτελικό και πιθανόν, αν δεν είχε έρθει εκείνο το σερί 15 – 0 στο 2ο ημίχρονο, η κατάληξη να ήταν διαφορετική… Και δε μιλάω μόνο για τις χαμένες βολές του Paspalj στο φινάλε, ούτε και για την πνευματική ανετοιμότητα του Tarpley (παρά τη συνεισφορά του σε επίθεση και rebounds, συνολικά δεν ήταν καλός στην άμυνα και φάνηκε επηρρεπής στο λάθος).
Αλλά και ολόκληρη η ομάδα, σε αγωνιστικό επίπεδο, εμφανίστηκε με την πεπατημένη οδό, που την οδήγησε στο final 4, χωρίς κάποια καινοτομία που θα αιφνιδιάσει τον αντίπαλο της. Ειδικά στο μισό γήπεδο, ο Ολυμπιακός ήταν προβλέψιμος, στοχεύοντας στο Φασούλα στο post και στο 1on1 παιχνίδι του Paspalj, ο οποίος, ωστόσο, όταν δεν έβρισκε χώρους δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός. Ακόμη και στον ημιτελικό, όταν δεν υπήρχαν ευκαιρίες για transition, οι ερυθρόλευκοι δυσκολεύονταν να φθάσουν στο καλάθι. Χρειάστηκε η μεγάλη εμφάνιση του Σιγάλα και ένα ξέσπασμα του Tomic για να πάρουν μπρος επιθετικά και σε set παιχνίδι.
Αλλά όλα αυτά κρύφτηκαν «κάτω από το χαλάκι», γιατί ο μεγάλος και δύσκολος στόχος είχε επιτευχθεί και όλοι πιστεύαμε ότι η ομάδα θα συνέχιζε ακόμη καλύτερη, απέναντι σε έναν πιο εύκολο θεωρητικά αντίπαλο…
Μετά το τέλος του αγώνα ο περιχαρής Γ. Ιωαννίδης μοίραζε φιλιά στον κόσμο και φώναζε στον Σ. Κόκκαλη “Πρόεδρε! Κάποιοι θα σκάσουν απόψε…” ήταν φανερό ότι για εκείνον ένα μεγάλο βάρος είχε φύγει. Λίγο αργότερα έξω από το γήπεδο οι Π. Γιαννακόπουλος και Σ. Κόκκαλης συναντήθηκαν και ο πρόεδρος του Παο συνεχάρη τον Ολυμπιακό για την δίκαιη επικράτηση του. Την ίδια ώρα στα αποδυτήρια των πράσινων ο Κ. Πολίτης μονολογούσε για το χαμένο rebound που πήρε ο Tarpley στο (63-60) που άλλαξε το momentum του αγώνα. Ενώ σχολιάζοντας την απόδοση του Νίκου Γκάλη είπε “Είναι γνωστή η επιθυμία του να παίξει σε ένα τελικό και ίσως αυτή δεν του επέτρεψε να κάνει μεγάλη εμφάνιση..” Ο Γκάλης από την πλευρά του έριξε την ευθύνη στην έλλειψη εναλλακτικών λύσεων από τον πάγκο και ο Σ. Βολκόφ στο φόρτωμα με 4 φάουλ του Σ. Βράνκοβιτς. Ο Κ. Πολίτης είχε νωρίτερα μάλιστα δηλώσει “εγώ είδα 2 φάουλ και όχι 4”! Σε ότι αφορά τους ουδέτερους οι περισσότεροι ουδέτεροι αναγνώρισαν την ανωτερότητα του Ολυμπιακού και εκθείασαν την απόδοση του Βολκόφ που έκανε το ματς της ζωής του.
Όμως για τους φίλους του Ολυμπιακού όλα αυτά ήταν επουσιώδη. Η κατάσταση για όποιον την έζησε ήταν πρωτόγνωρη ο κόσμος του Ολυμπιακού πανηγύριζε στους δρόμους σαν να είχε πάρει το Κύπελλο την ίδια στιγμή που στον άλλο ημιτελικό η Μπανταλόνα του Ζ. Ομπράντοβιτς με καταιγισμό τριπόντων κέρδιζε ακόμα και με 21π. 2 λεπτά πριν το τέλος την Μπαρτσελόνα. Κανείς δεν διάβαζε τα μηνύματα που έστελνε η Penya και πίστευαν σε μια ακόμα επικράτηση στον τελικό. Η απειρία του Ολυμπιακού να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση θα του γυρνούσε μπούμερανγκ δύο ημέρες αργότερα στο καταραμένο τελικό της Μεγάλης Πέμπτης.
Για το τι έγινε τελικά, στον περίφημο τελικό του Τελ Αβίβ, στην πιο εφιαλτική μπασκετική βραδιά των νεανικών μας χρόνων, έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων, επιστρατεύτηκε μέχρι και μεταφυσική παραφιλολογία, ενώ μόλις πέρυσι διαβάσατε και ένα εξαιρετικό κείμενο από το Navaho!
Όμως, αν κάνετε υπομονή 2 ημέρες, θα έχετε ξανά την ευκαιρία (λέμε τώρα) να θυμηθείτε και να έρθετε αντιμέτωποι με το παρελθόν σας, σε μια δική μου απόπειρα, όχι να ανοίξω το μαύρο κουτί, αλλά να βοηθήσω όλους εμάς, να κάνουμε μια μίνι – ψυχανάλυση, 27 χρόνια μετά εκείνη την, κατ’ ευφημισμόν, άνοιξη του 1994.
