Scouting Legabasket (Winter 2020) |

Μετά τη βόλτα μας στην ABA League σήμερα ταξιδεύουμε πιο δυτικά, και συγκεκριμένα στην Ιταλία και στη Legabasket Serie A! Το El Dorado της Ευρώπης στις δεκαετίες ’70 και ’80 μπορεί να βρίσκεται σε πτώση τα τελευταία χρόνια, παρόλα αυτά δε χάνει την αίγλη του και συγκαταλέγεται ακόμα μεταξύ των κορυφαίων πρωταθλημάτων της Γηραιάς Ηπείρου.

Και παρά το γεγονός ότι η Armani Milano είναι η μοναδική με μόνιμη θέση στην Euroleague δεν είναι άτρωτη στις εγχώριες διοργανώσεις, καθώς ομάδες όπως οι Sassari και Venezia αμφισβητούν τα πρωτεία της, ενώ και η Virtus Bologna… ήρθε για να μείνει, συνεχίζοντας την παράδοση του ένδοξου παρελθόντος της!

Και φυσικά η Legabasket Serie A, εδώ και αρκετό καιρό “βγάζει” κορυφαίους παίκτες, γηγενείς και ξένους, τροφοδοτώντας ακόμα και top clubs της Ευρώπης. Στην 7η ανάρτηση του RPG Radar θα δούμε, λοιπόν, 4 περιπτώσεις αυτή τη φορά, που ξεχώρισαν στο φετινό πρωτάθλημα της γειτονικής χώρας.

JAYLEN BARFORD: USA (24y, 191cm) (VIRTUS ROMA) |COMBO GUARD|

(Stats)

Ο πρώτος που θα “σκανάρουμε” στο RPG Radar, αυτής της εβδομάδας, είναι ο 24χρονος combo guard Jaylen Barford, ο επονομαζόμενος Bulldog! Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1996, ο Barford ξεκίνησε το μπάσκετ από το South Side Highschool, στο Jackson του Tennessee.

Μετά από μια θετική παρουσία στο γυμνάσιο, που συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του Class AA State Championship στη senior season του (στην οποία είχε 22 πόντους, 3 assists και 3 κλεψίματα μ.ο.) και την ανακήρυξη του ως κορυφαίο παίκτη του West Tennessee, ο Barford συνέχισε στο NJCAA με το τοπικό Motlow State Community College.

Η ποιότητα και το ταλέντο του ξεχώρισαν από νωρίς, με αποτέλεσμα να είναι από τη freshman χρονιά του το αστέρι του Junior College από το Tennessee, με 20.6 πόντους (52.7% στα σουτ εντός παιδιάς, 32.7% στα τρίποντα και 70.1% στις βολές), 7.1 rebounds και 5.1 assists μ.ο. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του τον έφεραν στην καλύτερη 5άδα της περιφέρειας, ανοίγοντας του ουσιαστικά το δρόμο για το υψηλότερο επίπεδο του κολεγιακού μπάσκετ!

Ωστόσο, θα έμενε και για 2^η σεζόν στο Motlow State, ολοκληρώνοντας τη με την εντυπωσιακή συγκομιδή 26 πόντων μ.ο.! Το καλοκαίρι του 2016 θα τον έβρισκε μέλος της κορυφαίας 5άδας σε ολόκληρο το NJCAA και ένα από τα πιο καυτά ονόματα για τα Κολέγια της Division I. Ο Barford διάλεξε ένα ιστορικό πρόγραμμα, σαν το Arkansas, με τη μεταγραφή του τότε να χαρακτηρίζεται ως η top μετακίνηση από τη χαμηλότερη βαθμίδα του Κολεγιακού μπάσκετ στο NCAA.

Στους Razorbacks θα συνέθετε ένα αξιόλογο δίδυμο με τον Daryl Macon και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλαγαν για το καλύτερο ντουέτο παικτών, μετά τα μέσα των 90ς και τους Corliss Wiliamson και Scotty Thurman, οι οποίοι οδήγησαν το Arkansas στην κατάκτηση του τίτλου απέναντι στο Duke το 1994, με τον τελευταίο μάλιστα να ευστοχεί σε καθοριστικό τρίποντο λίγο πριν το φινάλε!

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, η μετάβαση του Barford στο NCAA ήταν ομαλή, παρόλο που στον τομέα της τακτικής ήταν εμφανές ότι ήθελε δουλειά. Ωστόσο το φυσικό / αθλητικό του πακέτο, σε συνδυασμό με την έφεση στο σκοράρισμα που τον διέκρινε, ήταν παράγοντες οι οποίοι του επέτρεπαν να είναι πρωταγωνιστής και σε αυτό το επίπεδο!

Ως junior είχε 12.8 πόντους (50.3% στα δίποντα, 26.6% στα τρίποντα και 75.2% στις βολές), 3.8 rebounds, 1.2 κλεψίματα και 2 assists για 1.9 λάθη μ.ο. Εμφανιζόταν από πολλούς ως έτοιμος για το μεγάλο βήμα στο ΝΒΑ, και παρά το γεγονός ότι δήλωσε πρόωρη συμμετοχή στο draft του 2017 τελικά την απέσυρε και επέστρεψε στο Arkansas για τη senior season του.

Η επιλογή του αποδείχθηκε σωστή, καθώς δούλεψε στις ατέλειες του και εμφανίστηκε βελτιωμένος! Ολοκλήρωσε τη χρονιά ως μέλος της πρώτης 5άδας της περιφέρειας All-SEC, χωρίς όμως να καταφέρει να οδηγήσει τους Razorbacks πιο μακριά από τον 1^ο γύρο του NCAA Tournament. Τα νούμερα του, πάντως, ήταν εντυπωσιακά, “μετρώντας” 17.9 πόντους (49.6% στα δίποντα, 43.3% στα τρίποντα και 72.1% στις βολές), 3.9 rebounds, 1 κλέψιμο και 2.5 assists για 1.9 λάθη μ.ο.

Παρόλο που αρκετοί τον υπολόγιζαν ως 2^nd rounder στο draft του 2018, η εκπληκτική του παρουσία στο Portsmouth Invitational εκείνης της χρονιάς, κερδίζοντας τον τίτλο του MVP, μεταξύ πολλών γνωστών μας προσώπων (Marcus Foster, Khadeen Carrington, Kendrick Nunn, Jock Landale, Johnny Hamilton και Jordan McLaughlin ενδεικτικά), τον έκανε να ονειρεύεται ότι μπορεί να είναι ένας από τους sleepers της διαδικασίας και να φθάσει πιο ψηλά!

Ωστόσο, όλες οι ομάδες τον προσπέρασαν και ο Barford έμεινε εκτός τελικών επιλογών. Το μικρό μέγεθος του, για shooting guard, σε συνδυασμό με το χαμηλό wingspan του (είχε το 2^ο χειρότερο μεταξύ όλων των συμμετεχόντων), όπως και η αδυναμία του να λειτουργήσει ως play maker αποτελεσματικά, αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες στην απόφαση των ομάδων του ΝΒΑ.

Ο ίδιος δεν το “έβαλε κάτω” και πήρε μέρος στο Summer League με τη Minnesota, που όμως δεν του εμπιστεύθηκε μια θέση στο ρόστερ της. Το φθινόπωρο υπέγραψε ένα training camp deal με τους Hornets, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις. Παρόλα αυτά, ούτε η Charlotte του προσέφερε μόνιμο συμβόλαιο και κάπως έτσι βρέθηκε την περίοδο 2018 – 19 στους Greensboro Swarm, θυγατρική των Hornets στην G League.

Η πρώτη του επαγγελματική χρονιά κύλησε με αρκετά ups and downs, χωρίς πάντως να καταφέρει να κερδίσει κάποιο call up στο ΝΒΑ. Σε 47 παιχνίδια (18 ως βασικός) είχε 17.8 πόντους (49.4% στα δίποντα, 34.1% στα τρίποντα και 78.6% στις βολές), 3.9 rebounds, 1.1 κλεψίματα και μόλις 1.3 assists για 1.9 λάθη μ.ο.

Το περασμένο καλοκαίρι πήρε την απόφαση να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι προκειμένου να αγωνιστεί με τα χρώματα μιας ιστορικής ιταλικής ομάδας, της Pesaro. Ωστόσο, η πάλαι ποτέ κραταιά … Scavolini δε θύμιζε τίποτα από το παρελθόν και για πολλές αγωνιστικές βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας. Ο Barford ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, σε ένα ρόστερ όπου υπήρχε και ο Clint Chapman.

Στις αρχές του 2020 η Roma έδειξε έντονο ενδιαφέρον για αυτόν, κι έτσι “έκλεισε” την πρώτη του ευρωπαϊκή χρονιά με τη φανέλα της ομάδας από την Αιώνια Πόλη! Σε 21 παιχνίδια στο ιταλικό πρωτάθλημα “μέτρησε” 15.9 πόντους (36.5% στα δίποντα, 30.4% στα τρίποντα και 77.8% στις βολές), 4.6 rebounds και 3.1 assists. Ο αρνητικός δείκτης του στο -8.3 στο +/–, είναι περισσότερο απόρροια του γεγονότος ότι αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν σε μια χαμηλής δυναμικότητας ομάδα, όπως η Pesaro.

Πλέον, με την περιπέτεια του στην Ιταλία να έχει λάβει τέλος και τον ίδιο να βρίσκεται στις ΗΠΑ, δεν είναι απίθανο και του χρόνου, αν έχει προτάσεις, να επιλέξει ξανά τα μέρη μας! Αφού, όμως, είδαμε ένα σύντομο ιστορικό της μέχρι τώρα καριέρας του, ας συνεχίσουμε με το scouting report του.

Ξεκινώντας από το φυσικό / αθλητικό πακέτο του Barford, να σημειώσουμε ότι είναι ιδιαίτερα δυνατός, με βάρος 92 κιλά, γυμνασμένο upper body και πλήρη έλεγχο του σώματος του. Είναι εκρηκτικός και σκληρός παίκτης, που δε φοβάται τις επαφές με υψηλό δείκτη aggressiveness. Ωστόσο, δε διαθέτει το μέγεθος (191cm ύψος με 194cm wingspan), για να μπορεί να θεωρηθεί ένα ψηλό και “μακρύ” combo guard.

Η ταχύτητα του είναι μέτρια για περιφερειακός, καθώς το 2018 το sprint στα ¾ του γηπέδου μετρήθηκε στα 3.31”, δηλαδή 0.27” περισσότερο από τον πιο γρήγορο παίκτη του NBA Draft Combine εκείνης της χρονιάς, ενώ ούτε η ευλυγισία είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του. Αντίθετα το άλμα του κρίνεται αρκετά ικανοποιητικό, καθώς το vertical leap του στην ίδια διαδικασία μετρήθηκε στα 80cm περίπου. Γενικότερα πάντως, παρά το γεγονός ότι διαθέτει πλούσια physical tools, η αθλητικότητά του δεν είναι top επιπέδου.

Όσον αφορά το πνευματικό κομμάτι, ο Barford είναι παίκτης – ενστίκτου, ο οποίος έχει το μυαλό του πρωτίστως στο σκοράρισμα. Αν και τακτικά φαίνεται έτοιμος για το υψηλότερο επίπεδο, το στυλ παιχνιδιού του τον ωθεί σε αρκετές περιπτώσεις σε βεβιασμένες επιλογές στην επίθεση και αμφίβολο shot selection. Αυτό φαίνεται και στατιστικά, τόσο στο ποσοστό ευστοχίας του (ειδικά φέτος στην Pesaro με τις αυξημένες ευθύνες και το υψηλό USG% ήταν αρκετά χαμηλό), όσο και στο μη ικανοποιητικό Αst/Τo ratio διαχρονικά.

Σε γενικές γραμμές, το decision making του θέλει polishing, για να μπορεί να λειτουργήσει και ως ένα βαθμό σαν δημιουργός. Δεδομένου του υπόλοιπου skillset του, είναι σημαντικό να προσθέσει αυτή την πτυχή στο αγωνιστικό του profile, για να θεωρηθεί ολοκληρωμένος guard. Εξάλλου, διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά, όπως έχει δείξει στην κολεγιακή του θητεία και φέτος στην Ιταλία, ενώ είναι αρκετά φιλόδοξος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι “έλαμψε” στο Portsmouth Invitational, αφήνοντας θετικότερες εντυπώσεις σε σχέση με άλλους πιο διαφημισμένους παίκτες, παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας και το άγχος των προσδοκιών.

Δε φοβάται την πίεση, έχει υψηλό δείκτη αυτοπεποίθησης και “βγαίνει” μπροστά, ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές αγώνων. Αν καταφέρει να τιθασεύσει το, κάποιες φορές, άναρχο αγωνιστικό του στυλ στην επίθεση, είναι σε μεγάλο βαθμό έτοιμος για μετάβαση στο επίπεδο του Eurocup, σε πρώτη φάση. Επίσης, χαρακτηρίζεται από εργατικότητα, κάτι που είναι εμφανές από το γεγονός ότι σταδιακά βελτίωσε το μακρινό του σουτ στο Κολέγιο.

Στην επίθεση ο Barford είναι ένας παίκτης, που εκμεταλλεύεται τα φυσικά προσόντα του για να αποκτήσει πλεονέκτημα και ειδικότερα του αρέσει το παιχνίδι με “επαφές”, θυμίζοντας tank, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει στο παρελθόν! Πηγαίνει τον προσωπικό του αντίπαλο στη δύναμη, όταν επιτίθεται κατά μέτωπο, και αυτό είναι το κύριο όπλο του για να προστατεύσει την μπάλα. Επίσης είναι αξιοπρεπής σουτέρ ελευθέρων βολών (ποσοστό καριέρας ~75%) και έτσι, όταν κερδίζει foul, συνήθως κεφαλαιοποιεί την ευκαιρία που του δίνεται.

Στο χειρισμό, χωρίς να έχει θεαματικά dribble moves, είναι αποτελεσματικός, κατεβάζοντας με συνέπεια την μπάλα και με τα δύο χέρια. Ωστόσο, όπως προείπαμε, η ικανότητα του ως slasher απορρέει κυρίως από το physical παιχνίδι του, καθώς, όταν βρει διάδρομο για drive, μπορεί να … παρασύρει μέσα οποιονδήποτε αντίπαλο. Παρόλα αυτά, στο ρεπερτόριο του υπάρχει μια crossover τρίπλα, που σε αρκετές περιπτώσεις τον βγάζει “ασπροπρόσωπο”!

Στο σουτ, ο Barford έχει εκτελεστική δεινότητα από μακριά, κυρίως σε spot καταστάσεις, αλλά και με side step jumpers, χωρίς να είναι εξίσου ικανός σε pull up jumpers και γενικότερα όταν πρέπει να κάνει πάνω από 3– 4 τρίπλες πριν εκτελέσει με jump shot. Το μεγαλύτερο, όμως, ζήτημα σε αυτό τον τομέα είναι οι επιλογές του, που αρκετές φορές είναι τραβηγμένες, καθώς και η αστάθεια την οποία παρουσιάζει από παιχνίδι σε παιχνίδι. Συχνά σε αγώνες παρασύρεται σε βιαστικές επιλογές και, παρόλο που είναι παίκτης με έφεση στο transition, δεν αποφεύγει τα λάθη σε πρωτεύοντες ή/και δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς.

Τέλος, και στην άμυνα ο Barford παίρνει αρκετά καλό βαθμό. Με καλό footwork και δυνατό body frame έχει την ικανότητα να μαρκάρει κάθε τύπου guard, αλλά και ψηλότερους παίκτες, χωρίς να σπρώχνεται με ευκολία. Επίσης, διαβάζει τις φάσεις αμυντικά και παρά το κάτω του μ.ο. wingspan του, έχει διαχρονικά ικανοποιητικό αριθμό κλεψιμάτων, καθώς πιέζει πολύ πάνω στην τρίπλα τον αντίπαλο του.

Ένα ακόμη κομμάτι στο οποίο παρουσιάζει έφεση είναι τα αμυντικά rebounds, με υψηλό μ.ο. σε όλη την καριέρα του. Με τη δύναμη του είναι αποτελεσματικός στα box out και δεν κάνει δεύτερες σκέψεις να μπει στις διεκδικήσεις κάτω από το καλάθι. Υπό αυτή την έννοια, και αν συνυπολογίσουμε το γεγονός, ότι είναι guard ο οποίος “βγάζει” περίσσεια ενέργεια στα μετόπισθεν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως hustle player!

Ωστόσο, η συνέπεια του και σε αυτόν τον τομέα ελέγχεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα χάσει την αυτοσυγκέντρωση του και θα παρουσιάσει lags στην αμυντική του συμπεριφορά. Εκτιμώ ότι δεν είναι τόσο αποτέλεσμα τακτικής αδυναμίας, όσο της έμφυτης τάσης του να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην επίθεση και άρα να “φυλάει” δυνάμεις με αυτόν τον τρόπο στο πίσω μισό του παρκέ. Σαφώς θα χρειαστεί να αποκτήσει σταθερότητα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις του υψηλότερου επιπέδου.

Εν κατακλείδι, ο Barford είναι ένας 2-way guard, wannabe star, για τα δεδομένα της Ευρώπης ο οποίος, αν καταφέρει να βελτιώσει τις βασικές αδυναμίες του, είναι σε θέση, συνδυαστικά με το physical package που διαθέτει, να σταδιοδρομήσει στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού. Η εικόνα που έχω για αυτόν ως παίκτη με κάνει να τον παρομοιάζω ως ένα υβρίδιο των Demetrius Jackson και Darius Johnson – Odom.

Τοποθετώντας τον στην εξίσωση του Ολυμπιακού, θα τον έβλεπα σε ένα ρόλο “bodyguard” του βασικού play maker της ομάδας, είτε αυτός λέγεται Σλούκας είτε κάποιος άλλος ο οποίος θα είναι επιφορτισμένος με το κομμάτι των αποφάσεων. Η ικανότητα του στην άμυνα, το δυναμικό του παιχνίδι, τα ανεπτυγμένα slashing abilities και το αξιοπρεπές spot shooting τον κάνουν να φαντάζει, στα μάτια μου, ως μια καλή και ανερχόμενη περίπτωση για το back court της ομάδας, έναν ολοκληρωμένο off guard με μοναδικά ερωτηματικά την απειρία και την αστάθεια του.

Αν, ωστόσο, οι υπόλοιπες κινήσεις στην περιφέρεια είναι παίκτες “έτοιμοι” και “παιγμένοι” στο υψηλό επίπεδο, ένα τέτοιο ρίσκο θα ήταν ευπρόσδεκτο. Εξάλλου, το αγωνιστικό profile και η συνολική του συμπεριφορά στο παρκέ, θα μπορούσαν να του δώσουν το ρόλο του συμπληρωματικού guard, αυτού που θα είναι η “ασπίδα” στην άμυνα για τον Σπανούλη και τον όποιο βασικό οργανωτή, αλλά και στην επίθεση θα δίνει το απρόβλεπτο με το παιχνίδι του!

Rating: 62.6% |VERDICT: Recommend|

DYSHAWN PIERRE: USA (26y, 198cm) (DINAMO SASSARI) |SF|

(Stats)

Ο επόμενος παίκτης που βρίσκεται στο … radar μας είναι ο γεννημένος στις 17/11/1993, στο Whitby του Ontario στον Καναδά, Dyshawn Pierre! Από το γυμνάσιο έδειξε την έφεσή του στο μπάσκετ, οδηγώντας το τοπικό High school, Anderson CVI, στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων OFSAA (Ontario Federation of School Athletic Associations) το 2011 και 2012, με τον ίδιο στη senior season να αναδεικνύεται MVP του Tournament με 17.3 πόντους μ.ο..

Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, τη γυμνασιακή του θητεία με τους Raiders, ο Pierre ήταν ήδη ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Καναδά, σε αυτές τις ηλικίες, με το ESPN να τον αξιολογεί ως 3ο καλύτερο Καναδό recruit της συγκεκριμένης class και τον ίδιο να έχει αγωνιστεί στις μικρές εθνικές ομάδες, δίπλα σε παίκτες όπως ο Wiggins, ο Pangos και ο Bennett, κερδίζοντας μάλιστα το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο under 17 στη Γερμανία το 2010! Ενώ αρκετά κολλέγια από την Division I του NCAA τον πολιορκούσαν, εκείνος τελικά επέλεξε το Dayton του Ohio, το οποίο ήταν και πιο κοντά στη γενέτειρα του.

Από τη freshman κιόλας χρονιά του, ο Pierre είχε βασικό ρόλο στους Flyers, αγωνιζόμενος είτε ως SG είτε ως SF, σε μια ομάδα όπου ηγέτης ήταν ο γνωστός μας, από το πέρασμα του από τον ΠΑΟΚ, Kevin Dillard. Σε 31 παιχνίδια (28 ως βασικός) με 27.3´ χρόνο συμμετοχής μ.ο. είχε 8.8 πόντους (56.7% στα δίποντα, 46.7% στα τρίποντα σε 1.7 προσπάθειες ανά αγώνα και 67.1% στις βολές), 5.1 rebounds, 0.4 κλεψίματα, 0.2 κοψίματα και 2 assists για 1.6 λάθη μ.ο. Οι scouters άρχιζαν να κάνουν λόγο για ένα ενδιαφέρον prospect, έναν πολυσύνθετο forward, ο οποίος έκανε πολλες δουλειές καλά μέσα στο παρκέ, σκοράροντας με σουτ, drive ή post up, βοηθώντας στα rebounds και όντας αποτελεσματικός στην άμυνα!

Η sophomore season θα ήταν ακόμη καλύτερη, με τον Pierre να συνεχίζει τις “υψηλές πτήσεις”, έχοντας ξανά στο πλάι του ένα μετέπειτα παίκτη του ΠΑΟΚ, τον Jordan Sibert! Ο Καναδός forward υπήρξε μάλιστα από τους πιο κομβικούς παίκτες στην πορεία του Dayton μέχρι το Elite 8 του NCAA Tournament το 2014 (μετά από 30 χρόνια), και ειδικά στις νίκες απέναντι στο Ohio State και το Syracuse. Η χρόνια έκλεισε με τον ίδιο να είναι μέλος της 2ης καλύτερης 5αδας της περιφέρειας All-Atlantic 10. Τα νούμερα του ήταν 11.2 πόντοι (σε 37 παιχνίδια με 26.9´ χρόνο συμμετοχής ανά αγώνα) με 51.9% στα δίποντα, 40.9% στα τρίποντα και 67.6% στις βολές, 5.5 rebounds, 0.5 κλεψίματα, 0.4 block και 1.6 assists μ.ο. για ισάριθμα λάθη.

Και ως junior συνέχισε να είναι το ίδιο επιδραστικός για τους Flyers, συμμετέχοντας πιο ενεργά σε περισσότερους τομείς του παιχνιδιού του Κολεγίου, γεγονός που επηρέασε τα ποσοστά ευστοχίας του από μακρινή απόσταση. Από την άλλη όμως “γέμισε” ακόμα περισσότερο τα στατιστικά του. Σε 36 παιχνίδια, με 33.4´ συμμετοχής μ.ο., είχε 12.7 πόντους (50.8% στα δίποντα, 35.6% στα τρίποντα και 67.6% στις βολές), 8.1 rebounds, 0.6 κλεψίματα, 0.4 κοψίματα και 2.9 assists για 2 λάθη ανά αγώνα. Ωστόσο, λίγο πριν τη senior season και ενώ όλα πήγαιναν … πρίμα, ένα άσχημο περιστατικό έμελλε να αλλάξει τα πάντα για τον Pierre.

Το καλοκαίρι του 2015 κατηγορήθηκε για σεξουαλική επίθεση και, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υπερασπίστηκε τον εαυτό του κάνοντας λόγο για αμοιβαία πράξη, ενώ δεν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, λόγω ανεπαρκών στοιχείων, το Κολέγιο του τον απέβαλε για ένα 6μηνο. Ο Pierre προσέλαβε δικηγόρο κατά αυτής της απόφασης και τελικά δικαιώθηκε, καθώς επέστρεψε στην αγωνιστική δράση το Δεκέμβριο του 2016! Σε 22 παιχνίδια είχε 12.6 πόντους (50% στα δίποντα, 34.7% στα τρίποντα και 84.6% στις βολές), 8.5 rebounds, 0.6 κλεψίματα, 0.2 κοψίματα και 2.3 assists για 1.7 λάθη μ.ο.

Παρόλο που τα νούμερα του ήταν εντυπωσιακά και, για άλλη μια χρονιά, ανακηρύχθηκε μέλος της 2ης καλύτερης 5αδας για την περιφέρεια All-Atlantic 10, δεν επιλέχθηκε στο draft του 2016 (συμμετείχε στο Portsmouth Invitational του 2016 χωρίς να εντυπωσιάσει, σε αντίθεση με τον Shavon Shields). Έκλεισε την 4ετια του στο Κολέγιο ως 23ος σκόρερ στην ιστορία του Dayton και 7ος στα επιθετικά rebounds! Για τη συνέχεια της καριέρας του επέλεξε την Ευρώπη και ένα πρωτάθλημα, το οποίο ανέκαθεν έχει παράδοση να “βγάζει” παικτες, την BBL (Γερμανία).

Με τη φανέλα της Braunschweig την περίοδο 2016-17 ήταν εντυπωσιακός, “μετρώντας” σε 32 παιχνίδια 14.9 πόντους (57% στα δίποντα, 31.1% στα τρίποντα και 80.7% στις βολές), 7.9 rebounds (πρώτος σε όλη τη λίγκα, πράγμα αξιομνημόνευτο για τη θέση του), 1 κλέψιμο, 0.2 block και 2.8 assists για 2.3 λάθη μ.ο. Κάπου εκεί τον ανακάλυψαν τα radar της Sassari στην οποία … έδεσε άγκυρα για μια 3ετία! Τα highlights του με την ιταλική ομάδα ήταν αναμφισβήτητα η κατάκτηση του FIBA Europe Cup πέρυσι και η συμμετοχή στον τελικό της Legabasket.

Ήταν τόσο καταλυτική η παρουσία του στη Sassari που, όταν ο προπονητής του Gianmarco Pozzecco τον είδε να αγωνίζεται πρώτη φορά, αναρωτήθηκε τι δουλειά είχε ο Pierre στη Σαρδηνία και όχι σε κάποια ομάδα της Euroleague! Στο ιταλικό πρωτάθλημα, με τα χρώματα της Sassari, αγωνίστηκε συνολικά σε 76 αγώνες με μ.ο. καριέρας 10.1 πόντους (57.2% στα δίποντα, 43.8% στα τρίποντα και 80.1% στις βολές), 5 rebounds, 0.7 κλεψίματα, 0.3 κοψίματα και 1.8 assists για 1.4 λάθη ανά παιχνίδι.

Μετά τα σύντομα βιογραφικά στοιχεία του Pierre, συνεχίζουμε με το αγωνιστικό profile του. Με ύψος περίπου 200cm και βάρος 104 kg είναι ένας πολύ δυνατος forward, ο οποίος χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τα πλούσια φυσικά και αθλητικά προσόντα του σε άμυνα και επίθεση. Χωρίς να είναι ο πιο γρήγορος swingman, ούτε ο πιο αλτικός (το επιτόπιο άλμα του έχει μετρηθεί στα 75cm), ξέρει να εκμεταλλεύεται τη δύναμη και τα μακριά άκρα του (wingspan 208cm) για να αποκτήσει πλεονέκτημα.

Επίσης είναι αρκετά ευλύγιστος, όπως παρατηρείτε στα video, καθώς, στα drive που επιχειρεί, έχει την ικανότητα να αλλάζει κατεύθυνση με άνεση. Γενικά, παρά το σκληροτράχηλο αγωνιστικό χαρακτήρα του, διαθέτει πλαστικές κινήσεις σε ικανοποιητικό βαθμό με την μπάλα στα χέρια και στα τελειώματά του. Παράλληλα, έχει υψηλό δείκτη aggressiveness και αγωνίζεται με μεγάλη ένταση, προσφέροντας ενέργεια σε άμυνα και επίθεση!

Ο τομέας όπου φαίνεται ότι χρειάζεται βελτίωση για να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο, είναι το mental toughness, η πνευματική του ετοιμότητα να ανταποκριθεί επιτυχώς σε πιο δύσκολες αγωνιστικές καταστάσεις από αυτές που έχει συνηθίσει μέχρι τώρα στην καριέρα του. Έχει τη φιλοδοξία να διακριθεί και η τριετία του στη Sassari αποτελεί, μάλλον, τον καλύτερο οδηγό για τη μετάβαση του σε μια Euroleague level ομάδα. Γενικά, παρόλο που λόγω θέσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηγέτης, έχει δείξει στο παρελθόν ότι υπάρχουν στιγμές που “βγαίνει” μπροστά, αναλαμβάνοντας ευθύνες.

Τακτικά μοιαζει κάπως limited, και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για παίκτη ενστίκτου κυρίως, ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις ξεφεύγει από το playbook του προπονητή. Άρα θα πρέπει στο κομμάτι των αποφάσεων να γίνει πιο συνετός και να διαβάζει καλύτερα το παιχνίδι, προκειμένου να καταλήγει στην καλύτερη επιθετική επιλογή και όχι σε κάποια βεβιασμένη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον βοηθάει σε αυτό η ντρίπλα του, καθώς δεν είναι ιδανικός χειριστής, ειδικά σε συνθήκες πίεσης. Τέλος, υστερεί και δημιουργικά, πράγμα που φαίνεται από το μ.ο. σε assists διαχρονικά, δίχως να μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση point forward.

Με αυτή την επισήμανση περνάμε στην επίθεση, όπου ο Pierre είναι ένας οδοστρωτήρας, ο κλασικός slasher, που ψάχνει την “αδυναμία” στην άμυνα του αντιπάλου, το χώρο στη ρακέτα για να βρει διάδρομο και να φθάσει ως το καλάθι, καθώς είναι εξαιρετικός finisher μετά από επαφή! Σε τέτοιες φάσεις, αν ολοκληρώσει την τρίπλα και πάρει τα βήματα, δύσκολα ανακόπτεται ψηλά και δεν είναι καθόλου τυχαίο το υψηλό ποσοστό του στα δίποντα. Το ίδιο ικανός είναι όμως και στο post, εκμεταλλευόμενος τυχόν miss matches και χάρη στη δύναμη του και κάποια spin moves που διαθέτει, είναι εξίσου αποτελεσματικός κοντά στο καλάθι!

Τα mid και long range σουτ, παρόλο που δεν είναι το σήμα κατατεθέν του, παραμένουν σημαντικά όπλα στο επιθετικό του ρεπερτόριο, κατορθώνοντας, παρά το περίεργο στυλ του, να έχει ικανοποιητικά ποσοστά από τη γραμμή του τρίποντου και πιο μέσα από τα 4 – 5 μέτρα. Συνεπώς, δεν είναι ο παίκτης που θα αντιμετωπιστεί με under, καθώς θα τιμωρήσει την αντίπαλη άμυνα. Αντίθετα, αν ο αμυνόμενος τον παίξει σε κοντινή απόσταση έχει την ικανότητα να χτυπήσει στο close out.

Γενικά, όταν πάρει screen, θα προτιμήσει να πάει με – μέχρι το καλάθι με drive και μόνο αν του δοθεί κάποια σίγουρη εναλλακτική λύση (πάσα σε ξεμαρκάριστο συμπαίκτη σε πλεονεκτική θέση ή σουτ με πολύ καλές προϋποθέσεις χωρίς πίεση) θα την επιλέξει. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι ότι, με την πάροδο των ετών, έχει βελτιώσει σημαντικά το ποσοστό του από τη γραμμή του φάουλ από το 67% περίπου στις πρώτες κολεγιακές του χρονιές σε 80% πλέον!

Κλείνοντας με την επίθεση, αξίζει να αναφέρουμε την έφεση του στα επιθετικά rebounds, όπου ανέκαθεν αποτελεί forward που τα κυνηγάει μανιωδώς, ανανεώνοντας επιθέσεις. Παρατηρούμε λοιπόν ότι, επιθετικά, ο Pierre διαθέτει υψηλό βαθμό versatility, συνεισφέροντας σε πολλούς τομείς και λύνοντας τα χέρια κάθε προπονητή με το πλούσιο skillset του.

Για το φινάλε αφήσαμε την άμυνα, η οποία είναι εξίσου δυνατό σημείο του Pierre και ένας ακόμη λόγος για να θεωρείται ένας top 2-way παίκτης, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα! Εξαιρετικός σε 1on1 καταστάσεις, πιέζει με ένταση πάνω στην μπάλα, ενώ και με το καλό footwork που διαθέτει δεν αποτελεί εύκολη υπόθεση για τον αντίπαλο του, όσο εκρηκτικός και αν είναι, να τον “νικήσει”. Χρησιμοποιεί τα μακριά του χέρια για να κρύβει το οπτικό πεδίο του επιτιθέμενου, καθώς και για να αλλοιώνει / κλέβει πάσες.

Επίσης, χάρη στο δυνατό body frame του, μπορεί να υποστηρίξει άμυνα με αλλαγές, μαρκάροντας υψηλότερους αντιπάλους, δίχως να φοβάται τις επαφές και αντέχοντας στα σπρωξίματα. Η έφεση του και στα αμυντικά rebounds σημαίνει ότι η ρακέτα δεν παραμένει εκτεθειμένη σε τέτοιου είδους άμυνα, καθώς προσφέρει ασφάλεια και σε αυτόν τον τομέα, υποκαθιστώντας τους ψηλούς σε ικανοποιητικό βαθμό. Τέλος, με την ενέργεια που “βγάζει” κρίνεται ιδανικός για ομάδες, οι οποίες επιζητούν transition μέσω καλής άμυνας και αρέσκονται σε physical παιχνίδι.

Συνολικά λοιπόν, στα μετόπισθεν ο Pierre δεν είναι απλά ένας hustle player αλλά ένας σημαντικός παράγοντας με την ικανότητα του να μαρκάρει σχεδόν 5 θέσεις (στα scouting reports του NBA γραφόταν για αυτόν ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει από SG μέχρι και PF, όμως για τα ευρωπαϊκά δεδομένα εκτιμώ ότι το αμυντικό range του είναι μεγαλύτερο) και να δίνει πολλές επιλογές στον προπονητή του, χρησιμοποιώντας τον σε διάφορα σχήματα!

Αυτή ήταν η ανάλυση για τον Pierre, έναν παίκτη που την τελευταία διετία έχει δημιουργήσει hype και φαίνεται ότι ήρθε η ώρα του για το step up. Η επίδραση του αμυντικά θα μπορούσε να είναι ανάλογη του Sant-Roos σε αυτό το επίπεδο, αποτελώντας ωστόσο μεγαλύτερη απειλή επιθετικά από τον Κουβανό.

Όσον αφορά τον Ολυμπιακό, παρόλο που η ομάδα μας αναζητά έναν 3&D guard/forward, με καλό σουτ και συνεπή αμυντική συμπεριφορά, να πλαισιώσει τους Παπανικολάου και McKissic, ίσως η περίπτωση του δεν είναι η ενδεδειγμένη καθώς η στελέχωση της ομάδας θεωρώ ότι επιτάσσει πιο πολύ την απόκτηση ενός κλασικού sniper με καλύτερο χειρισμό και δημιουργικές ικανότητες, ο οποίος να μπορεί να συνυπάρξει καλύτερα με τους δυο προαναφερθέντες παίκτες.

Rating: 70.7% |VERDICT: To be re-evaluated|

TYLER STONE: USA (28y, 203cm) (NEW BASKET BRINDISI) |PF|

(Stats)

Η τρίτη κατά σειρά περίπτωση, σε αυτή τη special ανάρτηση, είναι ένας “λαθρεπιβάτης” στο RPG Radar! Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Θα έχετε παρατηρήσει ότι οι παίκτες που αναλύουμε σε αυτή την ενότητα είναι όλοι τους ηλικίας <27 ετών, ενώ ο Stone έχει ήδη “πατήσει” τα 28 και οδεύει στα 29. Όμως, η breakout season του φέτος με την Brindisi δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη κι έτσι, έστω και από το “παράθυρο”, θα τον δούμε διεξοδικά!

Γεννημένος στις 8/9/1991, ο Tyler Stone είχε ένα όνειρο από μικρός, να γίνει επαγγελματίας παίκτης του μπάσκετ και να ξεπεράσει τον πατέρα του James Bradley (ο ίδιος έχει κρατήσει το επίθετο της μητέρας του), ο οποίος είχε επιλεγεί στο νούμερο 35 του draft του 1979 από τους Atlanta Hawks, αλλά δεν κατόρθωσε να κάνει αξιόλογη καριέρα.

Ξεκίνησε δειλά δειλά από το Central High School της γενέτειρας του, όπου ως senior με μ.ο. 15 πόντους και 8 rebounds ανακηρύχθηκε MVP της περιφέρειας! Επέλεξε το Κολέγιο του Missouri για τη freshman season του, όπου όμως βρήκε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής, με αποτέλεσμα αυτός και ο συμπαίκτης του, Miguel Paul, να αποφασίσουν να μεταγραφούν στο Southeast Missouri.

Έτσι, έμεινε ένα χρόνο εκτός αγωνιστικής δράσης, ως red shirted και θα ξεκινούσε τη θητεία του με τους Redhawks την περίοδο 2011-12. Η sophomore χρονιά θα ήταν μια αποκάλυψη, καθώς κατόρθωσε να αποτελέσει άμεσα από τα βασικά επιθετικά και αμυντικά όπλα του Κολεγίου. Αγωνίστηκε σε 31 παιχνίδια (29 ως βασικός) έχοντας 14.7 πόντους (54.3% στα δίποντα, 34.8% στα τρίποντα και 62% στις βολές), 7.3 rebounds, 0.8 assist, 1.1 κοψίματα, 0.7 κλεψίματα και 1.5 λάθη μ.ο. Η ολοκλήρωση της σεζόν τον βρήκε μέλος της δεύτερης καλύτερης 5άδας της περιφέρειας OVC!

Ως junior συνέχισε με τους ίδιους ρυθμούς, τελειώνοντας τη χρονιά με τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε όλο το Κολέγιο και αποτελώντας έναν από τους πιο επιδραστικούς παίκτες του SE Missouri. Ανακηρύχθηκε ξανά μέλος της δεύτερης καλύτερης 5άδας για την περιφέρεια OVC και ήταν ένα από τα ονόματα που κοίταζαν ενδελεχώς οι scouter του ΝΒΑ! Σε 33 παιχνίδια (29 ως βασικός) “μέτρησε” 15.5 πόντους (52.3% στα δίποντα, 23.9% στα τρίποντα και 79.1% στις βολές), 7.8 rebounds, 1.2 assists, 1.3 κοψίματα, 0.8 κλεψίματα και 1.5 λάθη μ.ο.

Μπαίνοντας στη senior season του, ο Stone θα βελτίωνε ακόμα περισσότερο τα νούμερα του, καταφέρνοντας στο φινάλε της κολεγιακής του καριέρας να αποτελέσει μέλος της καλύτερης πεντάδας της περιφέρειας OVC! Παρά το πειθαρχικό παράπτωμα, στο οποίο υπέπεσε με το συμπαίκτη του Nino Johnson και τους στοίχισε την παρουσία σε δύο αγώνες, ο Stone ήταν ξανά ο κορυφαίος performer των Redhawks με βασικό μειονέκτημα τη μεγάλη αστάθεια που εμφάνιζε από παιχνίδι σε παιχνίδι. Την περίοδο 2013–14 είχε 19.3 πόντους (58.5% στα δίποντα, 33.8% στα τρίποντα και 71.2% στις βολές), 9.5 rebounds, 1.9 assists, 1.5 κοψίματα, 1 κλέψιμο και 1.7 λάθη μ.ο.

Τελικά, δεν επιλέχθηκε στο draft του 2014 (παρά τον όχι τόσο μεγάλο βαθμό ανταγωνισμού της διαδικασίας εκείνη τη χρονιά), ούτε κατάφερε να βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ, καθώς δεν εντυπωσίασε στο Summer League του Orlando με τους Pacers. Θα τον επέλεγε τελικά η Besiktas, βλέποντας στο πρόσωπο του ένα forward με potential, που θα μπορούσε να αποτελέσει πολυεργαλείο για την ομάδα.

Ωστόσο, δεν αγωνίστηκε στους Αετούς, αλλά παραχωρήθηκε δανεικός στην Denizli, στη 2^η κατηγορία της Τουρκίας. Σε 28 παιχνίδια στην TBL “μέτρησε” 14.5 πόντους (51.3% στα σουτ εντός παιδιάς, 36.2% στα τρίποντα και 67.4% στις βολές), 7.6 rebounds, 1.3 assists, 0.6 κοψίματα και 1.3 κλεψίματα μ.ο.

Το καλοκαίρι του 2015 συμμετείχε πάλι στο Summer League, αυτή τη φορά με τη Minnesota χωρίς να καταφέρει να βρει θέση στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Έτσι, την περίοδο 2015–16 θα αγωνιζόταν με τη φανέλα του Ρεθύμνου από τον Οκτώβριο, ως αντικαταστάτης του Derek Cook. Στην κρητική ομάδα πραγματοποίησε μερικές εντυπωσιακές εμφανίσεις, όντας στυλοβάτης στην πορεία των Cretan Kings μέχρι την 7^η θέση και τη συμμετοχή στα Ρ/Ο! Ολοκλήρωσε τη χρονιά αγωνιζόμενος σε 23 αγώνες με 12.8 πόντους (41.1% στα σουτ εντός παιδιάς, 27.9% στα τρίποντα και 66.7% στις βολές), 6.2 rebounds, 2.3 assists, 0.7 block και 1 κλέψιμο μ.ο.

Στην επόμενη τριετία, ωστόσο, ο Stone θα γινόταν ένας γυρολόγος, δίχως να καταφέρει να βρει το λιμάνι του καθώς πέρασε από διάφορα πρωταθλήματα. Τις σεζόν 2016–17 και 2017 – 18 βρέθηκε στην Ιαπωνία για λογαριασμό των Chiba Jets (με 18.3 πόντους και 7.4 rebounds μ.ο.) και Shimane Susanoo Magic (14.5 πόντοι και 6 rebounds μ.ο.) αντίστοιχα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του εκεί θα ήταν η ασυνέπεια στο μακρινό σουτ, καθώς την πρώτη σεζόν είχε ποσοστό από τη γραμμή του τριπόντου 31.9%, ενώ την επόμενη μόλις 22.5%.

Θα έκλεινε την περίοδο 2017–18 αγωνιζόμενος σε 7 παιχνίδια με την Gilboa Galil στο Ισραήλ, με την οποία είχε 20.3 πόντους (47.9% στα σουτ εντός παιδιάς, 29.6% στα τρίποντα και 69% στις βολές), 9.4 rebounds, 3.4 assists, 0.4 block και 1.9 κλεψίματα μ.ο. Η περσινή χρονιά εξελίχθηκε ακόμη χειρότερα, καθώς άλλαξε 3 ομάδες σε 3 διαφορετικές χώρες (Enisey, Cantu και Quebradillas Pirate).

Ωστόσο, φέτος τον επέλεξε η Brindisi και ο Stone έδειξε μέρος των δυνατοτήτων του, με πολύ καλές εμφανίσεις στη Legabasket και στο Champions League! Στην Ιταλία είχε σε 19 παιχνίδια 14.7 πόντους (53.9% στα δίποντα, 26.8% στα τρίποντα και 69.8% στις βολές), 7.2 rebounds, 1.9 assists και 0.4 κλεψίματα. Τα αντίστοιχα νούμερα του στο BCL (σε 14 αγώνες) ήταν 17.2 πόντοι (10^ος σκόρερ της διοργάνωσης) με 55.6% στα δίποντα, 36% στα τρίποντα (σε 6 προσπάθειες ανά παιχνίδι) και 75.7% στις βολές, 7.4 rebounds, 0.9 κοψίματα, 1.4 κλεψίματα και 2.8 assists για 2.3 λάθη μ.ο. Στις αρχές Μαρτίου, και με το κύμα κορωνοϊού να πλήττει τη γείτονα χώρα, ο Stone ήταν από τους πρώτους Αμερικάνους που αποχώρησαν για την πατρίδα τους και πλέον περιμένει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του!

Μετά, λοιπόν, το ταξίδι στο πλούσιο παρελθόν του Stone, ας δούμε και την αγωνιστική του ταυτότητα. Με ύψος 204cm και βάρος 104 kg, είναι ένας δυναμικός και πληθωρικός combo forward, ο οποίος βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αθλητικότητα του σε άμυνα και επίθεση. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι στα scouting reports του Κολεγίου γινόταν λόγος ότι, για τα δεδομένα του ΝΒΑ, είναι 3-4άρι, όμως η αναγωγή στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού, τον κατατάσσει ως ένα 4-5άρι, στα πρότυπα του Singleton.

Διαθέτει εντυπωσιακό wingspan για το ύψος του, το οποίο αγγίζει τα 220cm και standing reach 268cm! Το max standing vertical leap του μετρήθηκε στα 72cm το 2014, ενώ είναι ιδιαίτερα ταχύς και ευλύγιστος παίκτης, στοιχεία που του δίνουν πλεονέκτημα όταν παίζει ως center. Στον αντίποδα, δεν είναι και ο πιο δυνατός ψηλός, παρόλο που ανταποκρίνεται με καλό βαθμό στο physical game και στις επαφές. Συνολικά, η αθλητικότητά του θεωρείται πάνω του μ.ο. και σε ικανοποιητικά επίπεδα για ένα σύγχρονο face up F/C.

Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις των Barford και Pierre, έτσι και τώρα ο Tyler Stone εμφανίζει αδυναμίες στο πνευματικό κομμάτι. Είναι ξεκάθαρα παίκτης ψυχολογίας, με πολλά ups and downs στην απόδοση του από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ειδικά η ευστοχία του από μακρινή απόσταση είναι θέμα βραδιάς και υπάρχουν σειρές αγώνων όπου θα σουτάρει με ποσοστό 40% και άλλες, όπου πέφτει στο 20%. Χαρακτηριστική είναι η επίδοση του στο final 8 του ιταλικού Κυπέλλου, όπου “μέτρησε” 1/15 τρίποντα, ενώ στα προηγούμενα 5 παιχνίδια της Legabasket είχε το συμπαθητικό 11/30.

Ωστόσο, είναι παίκτης που “βγάζει” ένταση και ενέργεια στις δύο άκρες του παρκέ, δίχως να υπάρχουν στιγμές που το effort του θεωρείται αμφιλεγόμενο, συνεπώς ο δείκτης aggressiveness του είναι άνω του μετρίου. Επίσης διαθέτει, αν μη τι άλλο, ηγετικό profile και δεν είναι τυχαίο ότι παίρνει επιθέσεις στην crunch time. Θα τον θυμάστε στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ που ευστόχησε σε buzzer beater τρίποντο (μετά από τρίπλα μάλιστα) δίνοντας τη νίκη στην Brindisi με 93 – 91. Και στο NCAA όμως ήταν ένας παίκτης τον οποίο έψαχναν οι συναθλητές του στις δύσκολες στιγμές, και δε φοβόταν την ευθύνη!

Αντίθετα, ο τομέας που χρειάζεται ένα “μακιγιάρισμα”, είναι το decision making του και γενικά οι επιλογές του στην επίθεση, παρά το γεγονός ότι δεν είναι selfish player και βλέπει και την πάσα. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες θα συνεχίσει να εκτελεί παρά την αστοχία του για να βρει ρυθμό, ή που δε θα επιλέξει την πιο σίγουρη και καλύτερη δυνατή λύση.

Συνεχίζοντας, να πούμε ότι ο Stone διαθέτει εξαιρετικό χειρισμό και έχει ευχέρεια με την μπάλα στα χέρια, με την ικανότητα να φθάνει με drive μέχρι το καλάθι ή ακόμη και να εκτελεί με σουτ μετά από τρίπλα. Ταχύς στο transition, μπορεί να τελειώνει ακόμη και με coast to coast! Γενικά, είναι παίκτης που δημιουργεί για τον εαυτό του και σε κάποιο βαθμό για τους συμπαίκτες του.

Στην επίθεση, λοιπόν, είναι κλασικός face up ψηλός, ο οποίος τραβάει έξω τον προσωπικό του φρουρό, ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα. Είναι μετρ στο pick ‘n’ pop και ειδικά το σουτ του από μέση απόσταση θεωρείται αξιόπιστο! Όπως είπαμε και πριν χαρακτηρίζεται από αστάθεια από μακρινή απόταση, με το shooting form του να είναι κάπως ιδιαίτερο.

Τέλος, είναι πολύ καλός σε καταστάσεις iso, έχοντας την ικανότητα, χάρις στην ποικιλία από ντρίπλες και το εκρηκτικό πρώτο του βήμα, να κερδίζει τον προσωπικό του αντίπαλο και να φθάνει μέχρι το καλάθι. Ωστόσο, είναι σημαντικό για τον ίδιο να έχει ισορροπία στο κορμί του, καθώς τα τελειώματα του δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά μετά από επαφή. Το post παιχνίδι, παρόλο που δε βρίσκεται τόσο ψηλά στο ρεπερτόριο, μπορεί να αποτελέσει άσο στο μανίκι του. ειδικά αν πάρει νωρίς την εισαγωγική πάσα σε πρώτο χρόνο και η αντίδραση του αμυνόμενου δεν είναι τόσο γρήγορη.

Θα κλείσουμε το scouting report με το αμυντικό κομμάτι. Ο Stone είναι ένας πολυσύνθετος forward, που μπορεί να μαρκάρει από SF μέχρι C, ακόμα και guards στις αλλαγές, καθώς το footwork του είναι ικανοποιητικό. Βάζει τα χέρια του στην μπάλα και παρενοχλεί την νρίπλα του επιτιθέμενου πραγματοποιώντας σημαντικό αριθμό κλεψιμάτων σε κάθε αγώνα σχεδόν.

Στον αντίποδα εμφανίζει αδυναμία μακριά από την μπάλα, με αργές αντιδράσεις σε κάποιες περιπτώσεις ενώ, παρά την αθλητικότητα και τα μακριά του άκρα, δεν έχει ικανοποιητικό αριθμό block τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, είναι εξαιρετικός αμυντικός rebounder, παίρνοντας καλή θέση και αποτελώντας εγγύηση σε αυτόν τον τομέα, γεγονός που του επιτρέπει να αγωνίζεται και στο 5. Εκεί όπου όμως αντιμετωπίζει προβλήματα, είναι η άμυνα του στο post απέναντι σε δυνατούς και ογκώδεις αντιπάλους, που μπορούν να τον σπρώξουν μέχρι μέσα.

Εν κατακλείδι, ο Stone με την τελευταία χρονιά του στην Brindisi απέδειξε ότι αξίζει μια ευκαιρία στο υψηλό επίπεδο. Δείχοντας μεγάλο βαθμό προσαρμοστικότητας, αγωνιζόμενος είτε στο 4 είτε στο 5, και όντας πολυσύνθετος παίκτης, ο οποίος έχει την ικανότητα να κάνει πολλές δουλειές σε άμυνα και επίθεση (απειλή με πρόσωπο στο καλάθι, πολύ καλός με την μπάλα στα χέρια, ευχέρεια να μαρκάρει πολλές θέσεις και εξαιρετικός στα rebounds), εκτιμώ ότι είναι μια πολύ καλή λύση για ομάδες, οι οποίες ψάχνουν έναν tweener με αυτά τα στοιχεία!

Μήπως όμως κάτι τέτοιο δε ζητάει και ο Ολυμπιακός της νέας περιόδου; Με αστερίσκους για την αστάθεια του στο μακρινό σουτ και το … νομαδικό του χαρακτήρα, το πακέτο του Stone είναι από τα πιο θελτικά (με extra θετικό στοιχείο την πολυετή ευρωπαϊκή εμπειρία του) σε οικονομικό F/C, ο οποίος θα μπορεί να αγωνίζεται σε ίδιες 5άδες με όλους όσους στελεχώνουν ήδη τη front line της ομάδας. Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει διαθέσιμο budget για έναν παίκτη σαν τον Gill ή τον Bolden (βάσει όσων ακούγονται) οι οποίοι κατά πως φαίνεται είναι οι βασικοί στόχοι του coach Μπαρτζώκα, τότε ο Stone θα αποτελούσε μια value for money και smart επιλογή.

Rating: 66.4 |VERDICT: Recommend|

KEVARRIUS HAYES: USA (23y, 206cm) (CANTU) |CENTER|

(Stats)

Ο τελευταίος παίκτης στη λίστα μας από την Ιταλία είναι ο Kevarrius Hayes ή αλλιώς Spidey, όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά στο NCAA, λόγω των φυσικών / αθλητικών προσόντων του! Ο γεννημένος στις 5/3/1997 στο Live Oak της Florida, δεν είχε από μικρός μεγάλη έφεση στον αθλητισμό, ούτε τη σωματοδομή αρχικά, που θα δικαιολογούσαν τη μετέπειτα πορεία του.

Η μητέρα του Verrice Hayes τον μεγάλωσε μόνη της και είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι ο γιος της σε νεαρή ηλικία ήταν άτεχνος και δε φαινόταν να έχει ιδιαίτερη σχέση με το μπάσκετ. Ο ίδιος θα άρχιζε να παίρνει απότομα ύψος στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου και θα συνδύαζε τη σωματική ανάπτυξη με την αγωνιστική του βελτίωση, όσο βρισκόταν στο τοπικό Suwannee High School.

Η Verrice Hayes με καριέρα στον Αμερικανικό Στρατό αναγκαζόταν να ταξιδεύει πολύ συχνά σε αποστολές, και να μην είναι πάντα παρούσα ώστε να βλέπει την εξέλιξη του γιου της. Τις πρώτες φορές θα ήταν δύσκολο, και για τους δύο, σταδιακά όμως συνήθισαν σε αυτό τον τρόπο ζωής, ειδικά όταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η τεχνολογία με τη ραγδαία εξάπλωση των social media υπήρξε σύμμαχος τους!

Σε μια αποστολή, που η μητέρα του θα έλειπε για μεγάλο διάστημα, ο Kevarrius έμεινε στο σπίτι του προπονητή του, Jeremy Ulmer, με το γιο του οποίου ήταν συμπαίκτης και είχε στενή φιλική σχέση. Επιστρέφοντας τότε η Verrice από το εξωτερικό, στο πρώτο παιχνίδι που τον παρακολούθησε, έμεινε εντυπωσιασμένη με την πρόοδο του και άρχιζε να τον φαντάζεται ως μελλοντικό επαγγελματία μπασκετμπολίστα.

Ο Hayes άρχιζε να “χτίζει” καλό όνομα στις ΗΠΑ χάρις στο work ethic, την προσήλωση και τη μαχητικότητα του και όλα αυτά μαζί με ένα πλούσιο physical package, στο οποίο δέσποζε το εντυπωσιακό του wingspan των 226cm! Το μέλλον του, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να είναι συνυφασμένο με τους Gators, το Κολλέγιο στο οποίο είχε αποφασίσει να μεταπηδήσει από τη sophomore κιόλας Γυμνασιακή του χρονιά. Ο τότε προπονητής του Florida, Billy Donovan, διέβλεπε στο πρόσωπο του τον επόμενο μεγάλο center των Gators, μετά το γνωστό μας Patric Young!

Ωστόσο, το καλοκαίρι του 2015, λίγο πριν τη freshman season του, ο Hayes είδε τον άνθρωπο που τον είχε επιλέξει, να αφήνει το NCAA για να κυνηγήσει το NBA dream, με την Oklahoma. Ο αντικαταστάτης του θα ήταν ο Mike White και σε μια συζήτηση μαζί του, ο Hayes δήλωσε πίστη σε αυτόν και τις ιδέες του, αποδεικνύοντας ότι είναι παίκτης ο οποίος δε φοβάται τις προκλήσεις και διαθέτει κίνητρο και blue collar profile.

Θα κάνω μια μεγάλη, αλλά απαραίτητη, παρένθεση σε αυτό το σημείο. Πολλοί θα απορείτε γιατί σε κάθε scouting report αναφέρω τόσα πολλά για πτυχές του χαρακτήρα, αλλά και για το παρελθόν των παικτών και δεν εστιάζω αμιγώς στο αγωνιστικό κομμάτι και στα νούμερα τους. Σίγουρα αυτά έχουν μεγάλη σημασία, αλλά δεν μπορεί να μη λαμβάνονται υπόψιν και ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία αφενός επηρεάζουν την εξέλιξη κάθε παίκτη και αφετέρου είναι εξίσου απαραίτητα για να σταδιοδρομήσει κάποιος με επιτυχία. Όπως έχει ειπωθεί σε αρκετές περιπτώσεις, το ταλέντο μπορεί να σε φθάσει κάπου όμως είναι η σκληρή δουλειά και, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν motivation, εκείνα που θα σε οδηγήσουν ψηλά!

Με αυτό ως επισήμανση συνεχίζουμε για να καταδείξουμε ότι είναι αρκετές οι περιπτώσεις παικτών των οποίων το mentality τους είναι σημαντικός παράγοντας, για να ξεπεράσουν τις προσδοκίες και να ακολουθήσουν μια αξιόλογη καριέρα! Εξάλλου τα νούμερα μας δείχνουν σε μεγάλο βαθμό και με ακρίβεια τι έχει καταφέρει μέχρι τη δεδομένη χρονική στιγμή ένας παίκτης και ποια είναι τα δυνατά του σημεία, ωστόσο δεν είναι πάντοτε ο μοναδικός δείκτης για το τι μπορεί να επιτύχει και στο μέλλον.

Ο Hayes, λοιπόν, εκτιμώ ότι είναι μια τέτοια περίπτωση. Με εφόδια το χαρακτήρα του (όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια για αυτόν), τη θέληση να φθάσει ψηλά και τα πλούσια αθλητικά προσόντα, ξεκίνησε με low profile στους Gators και, παρά το μέτριο ταλέντο του, κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια στο puzzle του Κολεγίου, με διαρκή βελτίωση σε ατομικό επίπεδο.

Ως freshman αποτέλεσε μια λύση στη front line από το βάθος του πάγκου, αγωνιζόμενος 11’ κατά μ.ο. σε 35 παιχνίδια, προσφέροντας hustling και ενέργεια στην άμυνα και τελειώματα κοντά στο καλάθι στην επίθεση. Την πρώτη του χρονιά τα νούμερα του ήταν χαμηλά με 2.8 πόντους (70% στα δίποντα και 47.5% στις βολές), 2.6 rebounds και 0.6 κοψίματα ανά αγώνα.

Στη sophomore season θα εδραιωνόταν υψηλότερα στην ιεραρχία της ομάδας και θα έβλεπε το χρόνο συμμετοχής του να αυξάνεται σε 18’ μ.ο. Η βελτίωση του υπήρξε θεαματική, κατορθώνοντας να αυξήσει το ποσοστό του στις βολές κατά 20% και να δόσει πολύτιμες βοήθειες στην άμυνα χάρις στην παρουσία του. Ήταν τότε που καθιερωνόταν ως ο defensive anchor στη ρακέτα της Florida, ο rim protector, που θα συνέχιζε την παράδοση σπουδαίων ψηλών, με αξιοπρόσεκτη θητεία στο παρελθόν, στους Gators. Σε 36 παιχνίδια (16 ως βασικός) είχε 6.2 πόντους (60.6% στα δίποντα και 67.3% στις βολές), 4.4 rebounds και 1.7 κοψίματα ανά παιχνίδι!

Στην junior season έδειξε στασιμότητα, όσον αφορά τα στατιστικά του (με εξαίρεση τα blocks) και παρά ένα, εξωαγωνιστικό, πειθαρχικό παράπτωμα το οποίο του στοίχισε τη συμμετοχή του σε μια αναμέτρηση απέναντι στο Stanford, δεν επηρεάστηκε η συνολική του εικόνα, ούτε κάμφθηκε ο μαχητικός του χαρακτήρας. Σε 33 αγώνες (25 ως βασικός με 23.2’ μ.ο.) “μέτρησε” 4.8 πόντους (56.9% στα δίποντα και 50% στις βολές), 5 rebounds, 2 κοψίματα και 1 λάθος ανά παιχνίδι.

Μπαίνοντας στη senior χρονιά του, ο Hayes ήταν ο παίκτης – κλειδί στα αποδυτήρια και στο παρκέ για το Κολέγιό του. Στο κακό ξεκίνημα των Gators ήταν ο μόνος που άκουσε θετικά σχόλια από τον προπονητή του, White, για το πάθος και την ενέργεια που επεδείκνυε σε κάθε αγώνα, την ίδια ώρα που ο star Jalen Hudson έδειχνε να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα στατιστικά του. Ο Hayes συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, με τη Florida να κάνει bounce back και να παίρνει πρόσκληση για το NCAA Tournament (πριν δύο σεζόν είχε φθάσει μέχρι το Elite 8)!

Στον 1^ο γύρο ο Hayes ήταν καθοριστικός με 16 πόντους στη νίκη επί του Nevada, ωστόσο οι Gators αποκλείστηκαν στην επόμενη φάση από το δυνατό Michigan. Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε στιγμιότυπα από τη νίκη των Gators με 70–61 επί των Wolfpacks (με το νούμερο 13 είναι ο Hayes).

Η καριέρα του στο NCAA θα έληγε άδοξα, με τον ίδιο όμως να μπαίνει στο record book της Florida ως 2^ος στην ιστορία στα κοψίματα και ο μοναδικός, που κατάφερε για 3 σερί σεζόν να τελειώσει με +60 blocks, ξεπερνώντας θρύλους του Κολεγίου, όπως ο Al Horford και ο Joakim Noah. Ολοκλήρωσε τη χρονιά με 8.3 πόντους (67.3% στα δίποντα και 66.7% στις βολές), 6.3 rebounds (επιθετικά: 2.8 – career high), 1.9 κοψίματα (3^ος στην περιφέρεια SEC), αλλά και 1.5 λάθη μ.ο.

Ωστόσο, το limited παιχνίδι του στην επίθεση, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι για το ΝΒΑ θεωρήθηκε ότι δεν διαθέτει το απαραίτητο μέγεθος και δύναμη για τη θέση του center, του στοίχισαν στη διαδικασία του draft. Ο Hayes καταλαβαίνοντας ότι το αγωνιστικό του profile ταιριάζει με τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπου ευδοκιμούν οι αθλητικοί rim protectors, πήρε την απόφαση να ξεκινήσει το ταξίδι του από τη Β. Ιταλία και συγκεκριμένα την Cantu!

Στην ιστορική ομάδα της Λομβαρδίας άφησε θετικές εντυπώσεις, έχοντας στη rookie season του 9.6 πόντους (58% στα δίποντα και 60.9% στις βολές), 7.3 rebounds (εκ των οποίων 3 επιθετικά) και 2.6 κοψίματα (1^ος στη Legabasket) μ.ο.

Μετά το κυρίως πιάτο, όπου “ξεκοκκαλίσαμε” το παρελθόν του Hayes, έφθασε η ώρα για το … επιδόρπιο με το εκτενές scouting report του! Με ύψος 205cm και βάρος 103 kg, μπορεί να μη διαθέτει τη δύναμη και τον όγκο για να αποτελέσει τον post up center, ο οποίος θα σπρώχνεται με βαριά κορμιά, όμως η αθλητικότητά και το εντυπωσιακό wingspan (226cm), του επιτρέπουν να λειτουργεί ως αμυντικό “σκιάχτρο” στη ρακέτα και ως ένας κλασικός pick ‘n’ roll ψηλός, με αποτελεσματικό παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη.

Επίσης, είναι ταχύς στο transition, με τη δυνατότητα να ακολουθεί fast tempo στην επίθεση και ταυτόχρονα να έχει γρήγορες επιστροφές. Γενικά, πρόκειται για hustle player, έναν ψηλό ο οποίος θα βάλει το σώμα του στις μάχες, θα διεκδικήσει κάθε μπαλιά και το effort του θα είναι πάντα στο maximum, ο λεγόμενος energy guy! Διαθέτει ευλυγισία, σε καλά επίπεδα για center, ενώ, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, το footwork του είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό, βοηθώντας τον να μαρκάρει με επιτυχία στις αλλαγές γρήγορα guard.

Στο κομμάτι της τακτικής, παρά το γεγονός ότι ακόμη είναι κάπως “ακατέργαστος” για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και υπάρχουν φορές που, σε επίθεση και άμυνα, “χάνεται” μακριά από την μπάλα, ενώ παράλληλα δεν έχει και την ικανότητα να κινηθεί με αυτή στα χέρια. Ωστόσο ο μεγάλος βαθμός εργατικότητάς του, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του, αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας ότι θα βελτιωθεί.

Όπως είπαμε διαθέτει το motor και τη γενικότερη φιλοσοφία ενός παίκτη – ομάδας, ο οποίος θα καταθέσει τον καλύτερο του εαυτό σε κάθε αγώνα. Το attitude του εντός και εκτός παρκέ είναι ιδανικό και ο ίδιος βρίσκει κίνητρα για να διακριθεί μέσω της ομαδικής προσπάθειας και επιτυχίας.

Στο Κολέγιο, ειδικά στη senior χρονιά του, “βγήκε” μπροστά σε κρίσιμα παιχνίδια, παρά το ρόλο του, ενώ δεν είναι στη φύση του χαρακτήρα του να “κρύβεται”. Συνεπώς, παρόλο που αγωνιστικά δεν είναι ηγέτης, λόγω της θέσης και του στυλ παιχνιδιού του, πνευματικά έχει όλα τα εφόδια, για να χαρακτηριστεί τέτοιος!

Στον αντίποδα, ο χειρισμός του είναι μέτριος ακόμα και για τα δεδομένα ενός center, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να απειλήσει με drive. Επίσης, δεν έχει δουλέψει ποτέ στην καριέρα του το mid-range shot του, και ίσως έχει φθάσει η στιγμή να το προσθέσει στο ρεπερτόριο του (τον είδαμε σε κάποια παιχνίδια φέτος με την Cantu να επιχειρεί πιο συχνά). Επιθετικά, λοιπόν, είναι ένας limited ψηλός, χωρίς προσωπική φάση και post παιχνίδι, ωστόσο είναι αποτελεσματικός σε pick ‘n’ roll καταστάσεις. Στήνει εξαιρετικά screen και διαθέτει το mobility και verticality για να τελειώνει με θεαματικά καρφώματα και με υψηλά ποσοστά ευστοχίας μετά από lob passes.

Ωστόσο, δεν είναι εξίσου αποτελεσματικός όταν πάρει την μπάλα χαμηλά και χρειαστεί να ντριπλάρει ή ο αντίπαλος του τον αντιμετωπίσει δυναμικά. Δεν είναι, λοιπόν, ο παίκτης που θα “απορροφήσει” την επαφή, αντίθετα τα ποσοστά του μειώνονται σημαντικά σε τέτοιες φάσεις, όπου τον βλέπουμε να αστοχεί συχνά και σε φαινομενικά εύκολα lay up.

Μπορεί να μη δημιουργεί φάσεις για τον εαυτό του, όμως κυνηγάει με μανία τα επιθετικά rebounds και πολλές φορές ανανεώνει κατοχές ή σκοράρει με putbacks! Ένας τομέας όπου χρειάζεται βελτίωση, είναι οι ελεύθερες βολές, καθώς μπορεί τις τελευταίες χρονιές να έχει σταθεροποιηθεί σε ποσοστό 60% όμως σε καμία περίπτωση δε χαρακτηρίζεται ως αξιόπιστος σουτέρ από τη γραμμή του foul.

Το μεγάλο όπλο του Hayes είναι αναμφισβήτητα η άμυνα. Εξαιρετικός rim protector, χάρις στα μακριά άκρα και το υψηλό άλμα του, δεν αφήνει φάσεις που να βρίσκονται κοντά στην … περίμετρο του, χωρίς να τις κυνηγήσει για τάπα ή αλλοίωση! Φέτος στην Ιταλία είχε το εξωπραγματικό νούμερο των 2.6 blocks μ.ο. σε 28.6’ συμμετοχής ανά παιχνίδι, το οποίο σε αναγωγή 40’ μεταφράζεται σε 3.6 κοψίματα!

Μπορεί να αποσυντονίσει την αντίπαλη επίθεση, καθώς, με πρόσθετο όπλο την ταχύτητα του, δίνει βοήθειες αποτελεσματικά και υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι βρίσκεται παντού. Και στην άμυνα με αλλαγές είναι εξαιρετικός, καθώς τα πλάγια βήματα του είναι πολύ γρήγορα και γενικά το footwork του κρίνεται ως ιδανικό για mobile center.

Τέλος, είναι και ένας top αμυντικός rebounder, χάρις στην ενέργεια και τα επιτυχημένα box out του, χωρίς να αφήνει τον αντίπαλο να πάρει καλύτερη θέση μέσα στη ρακέτα. Συνολικά, ο Hayes είναι παίκτης, ο οποίος θα “βγάλει” ένταση στην άμυνα σε υπερθετικό βαθμό και, παρά τις τακτικές ελλείψεις του, μπορεί να στηριχθεί πάνω του η ομάδα.

Συμπερασματικά, το skillset, σε συνδυασμό με τα πνευματικά του χαρακτηριστικά, θα τον κατέτασσαν ως must buy για τον Ολυμπιακό, σε ένα ρόλο back up center, με έμφαση στην above the rim άμυνα και το pick ‘n’ roll στην επίθεση, θυμίζοντας άλλες εποχές για την ομάδα μας!

Ωστόσο, έτσι όπως έχει δομηθεί η front line των ερυθρόλευκων, και ειδικά μετά την απόκτηση (;) Martin, ο Μπαρτζώκας δε φαίνεται να επιζητά έναν τέτοιου είδους παίκτη για να “κλείσει” τη γραμμή ψηλών.

Με αυτό το σκεπτικό, εκτιμώ ότι ο Hayes θα πρέπει να είναι υπό στενή παρακολούθηση από εδώ και μετά και αν προκύψει κάποια ανάγκη λόγω τραυματισμού στη front line ή η ενίσχυση της ομάδας μελλοντικά επιτάσσει έναν center με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τότε να επαναξιολογηθεί η περίπτωση του, καθώς έχει τα tools για να γίνει ένας dominant above the rim ψηλός σε μερικά χρόνια.