Scouting ABA League (Winter 2020)

Ενώ η καραντίνα σιγά σιγά βγαίνει από την καθημερινότητα μας και επιστρέφουμε, σε ένα ποσοστό, στους συνηθισμένους ρυθμούς ζωής μας, για το άμεσο τουλάχιστον διάστημα, τα πράγματα σε αθλητικό επίπεδο είναι ακόμα “θολά”, όσον αφορά την ολοκλήρωση (;) της τρέχουσας σεζόν. Το ίδιο ισχύει και για την επόμενη, καθώς δεν γνωρίζουμε ακόμα εντός ποιου αγωνιστικού πλαισίου θα ξεκινήσει. Παρόλα αυτά, εδώ στο Red Point Guard, συνεχίζουμε να είμαστε δημιουργικοί με διάφορες εκπλήξεις, όπως συζητήσεις / συνεντεύξεις με ανθρώπους του χώρου, κείμενα άποψης και το καθιερωμένο scouting ανά τον κόσμο, προκειμένου η off season να μας βρει έτοιμους!

Μετά, λοιπόν, τη βόλτα μας πριν δυο εβδομάδες στο … εξωτικό πρωτάθλημα της Ν. Κορέας, ήρθε ξανά η ώρα για επιστροφή στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην ΑΒΑ, μια Λίγκα από την οποία ο Ολυμπιακός, κατά τα φαινόμενα, πραγματοποίησε την πρώτη του μεταγραφή για τη νέα περίοδο (Martin) τον οποίο ο Navaho ανέλυσε <ΕΔΩ>.

Σε αυτή την έκδοση του RPG Radar, όμως, δε θα δούμε παίκτες από τις κορυφαίες σερβικές ομάδες (Ερ. Αστέρα και Παρτιζάν) οι οποίες είναι οικείες σε όλους μας, ούτε θα εστιάσουμε σε ντόπια ταλέντα (επιφυλάσσομαι για το απώτερο μέλλον), αλλά θα αναλύσουμε 3 ξένους παίκτες, που πέρασαν φέτος από τα γήπεδα της Αδριατικής και, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, άφησαν τα διαπιστευτήρια τους!

Βασικό κριτήριο στην τελική μου επιλογή, εκτός από την αξία και την προοπτική τους, είναι η ικανότητα και το overall πακέτο των τριών αυτών περιπτώσεων, για να αποτελέσουν αυτούς που, όπως δήλωσε ο Κων/νος Μελάγιες, φαίνεται να είναι οι προτεραιότητες του Μπαρτζώκα, δηλαδή τον combo guard με μέγεθος δίπλα στο βασικό χειριστή, το swingman με αξιόπιστο και σταθερό σουτ πίσω από τον Παπανικολάου και τον tweener με face up game, αθλητικότητα και καλή άμυνα.

ISAIAH WHITEHEAD: USA (25y, 193cm) (MORNAR BAR) |Combo Guard|

(STATS)

Ξεκινάμε με έναν guard, ο οποίος είναι αρκετά γνωστός σε όλους μας, καθώς είχε ακουστεί για τη χειμερινή ενίσχυση του Ολυμπιακού πέρσι, πριν τελικά προτιμηθεί ο Weber, ενώ έχει διανύσει ήδη και δύο σεζόν (έστω μισές) στην Ευρώπη… Ο λόγος για τον Isaiah Whitehead!

Γέννημα – θρέμμα του Brooklyn, ο 25 χρονος πλέον (8/3/1995) ταλαντούχος παίκτης ξεκίνησε στο Abraham Lincoln High School, αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα prospects στις ΗΠΑ, σε γυμνασιακό επίπεδο, με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Ως 5-star recruit, αναμενόμενα έλαβε μέρος στα τουρνουά McDonald’s All American και Jordan Brand Classic.

Παρά το γεγονός ότι κορυφαία Κολέγια τον πολιορκούσαν εκείνος, ως κλασικός New Yorker, επέλεξε το παρηκμασμένο Seton Hall, σε μια απόφαση που προκάλεσε έκπληξη. Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη, που ανακηρύχθηκε pre season Big East ROY. Στους Pirates από τη freshman κιόλας χρονιά του, ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, δίχως να φοβάται την ευθύνη!

Παρά ένα τραυματισμό του, που του στοίχισε την παρουσία σε 9 παιχνίδια, ο Whitehead είχε πολύ καλά νούμερα και συγκεκριμένα 12 πόντους (με 38.2% στα δίποντα, 34.6% στα τρίποντα και 74.6% στις βολές), 3.9 rebounds, 1.4 κλεψίματα, 0.6 block και 3.5 assists για 3.3 λάθη μ.ο. Ανακηρύχθηκε μέλος της καλύτερης freshman 5άδας για όλο το NCAA και ROY της Big East περιφέρειας, δικαιώνοντας τα προγνωστικά.

Η sophomore season εξελίχθηκε σε αποκάλυψη για τον ίδιο και τους Pirates, οδηγώντας τους για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια στην κατάκτηση του τίτλου της Big East! Χωρίς ιδιαίτερα αξιόλογους συμπαίκτες, και με συμπαραστάτες κυρίως τους Khadeen Carrington και Angel Delgado (με ευρωπαϊκή εμπειρία και οι δύο), ο Whitehead… πήρε το Κολέγιο από το χέρι, κερδίζοντας μάλιστα τον τίτλο του Most Outstanding Player του τουρνουά! Ωστόσο στον 1^ο γύρο του NCAA Tournament, το Seton Hall δεν τα κατάφερε, γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από το Gonzaga. Στο επόμενο βίντεο, παρακολουθήστε στιγμιότυπα από την εκπληκτική του εμφάνιση στον τελικό της Big East, απέναντι στο Villanova:

Ολοκλήρωσε τη χρονιά ως κορυφαίος παίκτης του NCAA με καταγωγή από τη ΝΥ και μέλος της πρώτης 5άδας της περιφέρειας Big East. Είχε 18.2 πόντους (39% στα δίποντα, 36.5% στα τρίποντα και 76% στις βολές), 3.6 rebounds, 1.2 κλεψίματα, 1.4 κοψίματα (πρώτος σε όλο το NCAA από τους περιφερειακούς) και 5.1 assists για 3.5 λάθη κατά μ.ο. Έχοντας “χτίσει” το όνομα του και με πολυσύνθετο στυλ παιχνιδιού, ο Whitehead φαινόταν έτοιμος για το ΝΒΑ και πράγματι δήλωσε συμμετοχή στο draft του 2016!

Ήδη είχε μπει στο μικροσκόπιο των Nets οι οποίοι στο πρόσωπο του έβλεπαν ένα ΝΥ native, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα νεανικό και με μέλλον ρόστερ. Ωστόσο, με το δικό τους pick 2^ου γύρου να είναι στο 54, δεν τον πρόλαβαν, καθώς ο Whitehead επιλέχθηκε στο νούμερο 42 από τους Jazz! Το front office των Nets δελέασε τους Μορμόνους με $3 εκατ. cash considerations και τα δικαιώματα του Marcus Paige (την τελευταία διετία βρίσκεται και αυτός στην Αδριατική Λίγκα με τα χρώματα της Παρτιζάν). Το όνειρο του Whitehead θα γινόταν πραγματικότητα, να αγωνιστεί με την αγαπημένη του ομάδα!

Ο Whitehead παρά το νεαρό της ηλικίας του (21) εκμεταλλεύθηκε τους τραυματισμούς των Lin και Vazquez για να πάρει ενεργό ρόλο στο rotation και περισσότερες ευθύνες από όσες αναλογούσαν σε ένα rookie 2^ου γύρου. Αυτός και ο Dinwiddie θα ήταν οι βασικές επιλογές στον άσο. Ολοκλήρωσε τη χρονιά, αγωνιζόμενος σε 73 παιχνίδια (26 ως βασικός) με 7.4 πόντους (40.2% στα σουτ εντός παιδιάς, 29.5% στα τρίποντα και 80.5% στις βολές), 2.5 rebounds και 2.6 assists.

Όμως, σε μια κακή ομάδα θα έβγαιναν στην επιφάνεια αδυναμίες του, όπως η κατάχρηση στα σουτ και οι μέτριες επιλογές επιθετικά, το αμφιλεγόμενο decision making και η ροπή στο λάθος.

Η επόμενη χρονιά τον βρήκε να παραμερίζεται στο rotation, με τον Atkinson να δοκιμάζει και τον LeVert σε ρόλο χειριστή. Θα αγωνιζόταν μόλις σε 16 αγώνες, έχοντας 6.3 πόντους (46.5% στα σουτ εντός παιδιάς, 38.9% στα τρίποντα και 68.4% στις βολές), 1.6 rebounds και 1.3 assists μ.ο.

Το μεγαλύτερο διάστημα το πέρασε στους Long Island Nets, θυγατρική του Brooklyn στην G League, με τους οποίους “μέτρησε” 22.3 πόντους (48.9% στα δίποντα, 36.3% στα τρίποντα και 84.5% στις βολές), 3.8 rebounds, 1.2 κλεψίματα και 3.5 assists για 3.4 λάθη μ.ο., με το ast/to ratio του να είναι ξανά κακό. Τότε ήταν που βγήκε στο προσκήνιο και μια υπόθεση διαφθοράς με το Seton Hall και τον ίδιο, μαζί με άλλους παίκτες, να είναι στο προσκήνιο, για φερόμενη “λήψη δανείου”, προκειμένου να διαλέξουν το Κολέγιο. Η απάντηση του σε όλα αυτά ήρθε με μια εμφάνιση 54 πόντων σε παιχνίδι της G League!

Το καλοκαίρι του 2018, μόλις στα 23 του, επέλεξε το δρόμο της Ευρώπης με την πρώτη του ομάδα να είναι η Lokomotiv Kuban! Σε 8 αγώνες για την VTB League είχε 11.6 ποντους (με 44% στα δίποντα, 37.5% στα τρίποντα και 80.8% στις βολές), 1.6 rebounds, 0.6 κλεψίματα και 3.3 assists για 2.3 λάθη μ.ο. Αντίστοιχα για το Eurocup σε 8 παιχνίδια “μέτρησε” 10.3 πόντους (45.7% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα και 84.2% στις βολές), 3.3 rebounds, 0.8 κλεψίματα και 3.3 assists για ισάριθμα λάθη κατά μ.ο..

Τον Ιανουάριο του 2019 αποχώρησε από τη ρωσική ομάδα και συνέχισε στην G League με τους Grand Rapids Drive, με τους οποίους σε 25 παιχνίδια (21 ως βασικός) είχε 18.4 πόντους (46.4% στα δίποντα, 29.8% στα τρίποντα και 76.3% στις βολές), 3.9 rebounds, 1.2 κλεψίματα και 3.8 assists για 2.3 λάθη κατά μ.ο.

Φέτος ξεκίνησε τη σεζόν με την Astana στο πλάι του Jeremiah Hill. Με το σύλλογο από το Καζακστάν αγωνίστηκε σε μόλις 5 παιχνίδια της VTB, έχοντας 9.6 πόντους (με 26.3% στα δίποντα, 22.2% στα τρίποντα, εκ των οποίων ένα νικητήριο απέναντι στη Zenit και 88.9% στις βολές), 3.4 rebounds, 1 κλέψιμο και 2.8 assists για 3.2 λάθη κατά μ.ο.

Και από εκεί έφυγε νωρίς, για να συνεχίσει με τη Mornar Bar από το Μαυροβούνιο. Σε αγώνα για το BCL, με αντίπαλο την Gaziantep, ήταν εντυπωσιακός με 24 πόντους, ενώ πρόλαβε να αγωνιστεί και σε 4 παιχνίδια για την Αδριατική Λίγκα με 9.3 πόντους (52.9% στα δίποντα, 35.7% στα τρίποντα και 50% στις βολές), 2 rebounds, 0.8 κλεψίματα και 1.5 assists για 3.5 λάθη μ.ο.

Αφού ολοκληρώσαμε το mini ιστορικό στη μέχρι τώρα καριέρα του Cyclone (προσωνύμιο που του “κόλλησαν” στο Κολέγιο), ας δούμε διεξοδικά και το αγωνιστικό profile του.

Με ύψος 193cm, βάρος 95 kg και εντυπωσιακό wingspan στα 205cm, ο Whitehead είχε όλο το πακέτο για να σταθεί στο ΝΒΑ ως combo guard. Στο NBA Draft Combine του 2016 το max vertical leap του είχε μετρηθεί στα 80cm περίπου, ωστόσο ίσως η αθλητικότητα του στο συγκεκριμένο τομέα να έχει επηρεαστεί σε κάποιο βαθμό. Η ευλυγισία του δεν είναι το πιο δυνατό του σημείο, ειδικά για guard, χωρίς να αλλάζει με μεγάλη ευκολία κατεύθυνση ή να έχει “πλαστικές” κινήσεις. Γενικά βασίζεται πολύ στο πείσμα και στην επιθετικότητα που “βγάζει”, καθώς και στη δύναμη του και λιγότερο στην τεχνική του.

Η ταχύτητα του είναι σε ανεκτά επίπεδα (σπριντ στα ¾ του γηπέδου στα 3.34”) και παρόλο που στις ίδιες μετρήσεις ήταν χειρότερος από guards όπως ο Baldwin, o Trimble, ο Ullis και ο Payton, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αργός παίκτης. Επίσης, ο δείκτης aggressiveness του κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα σε άμυνα και επίθεση, δίχως να φοβάται τις επαφές και τις μάχες σώμα με σώμα! Βέβαια αυτή η άγνοια κινδύνου, όπως θα δούμε παρακάτω, τον οδηγεί συχνά σε λάθη. Συνολικά, το attitude του δεν είναι το καλύτερο δυνατό, δεδομένου ότι δε μακροημερεύει σε ομάδες και ειδικά τις δύο τελευταίες σεζόν, έχει να επιδείξει δύο αποχωρήσεις μετά από λίγους μήνες.

Το πνευματικό κομμάτι, λοιπόν, είναι εκείνο όπου ο Whitehead χρειάζεται χαλινάρι, καθώς λόγω αυτοπεποίθησης και της τάσης που έχει για αμφίβολης ποιότητας αποφάσεις, παρασύρεται. Τακτικά είναι ένας “έτοιμος” guard, καθώς έχει δείξει ότι μπορεί να τρέξει μια ομάδα με επιτυχία, να στήσει pick ‘n’ roll και γενικά να είναι ο go-to-guy. Ωστόσο, σε αρκετές περιπτώσεις, το στυλ παιχνιδιού του είναι άναρχο και σε αλληλουχία φάσεων θα τον δούμε σε περίεργες επιλογές.

Παρόλα αυτά, στην επίθεση έχει την ικανότητα να διαβάζει το παιχνίδι και να λειτουργεί ως δημιουργός, όπως δείχνει και το γεγονός ότι ο μ.ο. assists του είναι αρκετά ικανοποιητικός. Τα ηγετικά του χαρακτηριστικά δεν αμφισβητούνται, καθώς σε όσες ομάδες αγωνίστηκε, έχει “βγει μπροστά” σε κρίσιμες στιγμές αγώνων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Είναι πολύ φιλόδοξος και δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγει ομάδες, όπου θα είναι το πρώτο βιολί!

Χωρίς να είναι εντυπωσιακός χειριστής, η ντρίπλα του είναι καλή και του δίνει δυνατότητα να κατεβάζει με ασφάλεια την μπάλα. Τα λάθη του δεν είναι προϊόν πίεσης στην τρίπλα του από την αντίπαλη άμυνα, αλλά περισσότερο από δικές του βιαστικές επιλογές. Ωστόσο, δεν είναι ο guard που με μια σταυρωτή ή με τη βοήθεια ενός τέτοιου signature move θα πάρει το πλεονέκτημα από τον προσωπικό του φρουρό.

Στην επίθεση, ο Whitehead είναι ένας πολυσύνθετος παίκτης, καθώς μπορεί να απειλήσει με πολλούς τρόπους. Εκτελεί με επιτυχία μετά από screen με pull up jumpers και γενικά είναι καλός off dribble shooter και λιγότερο αποτελεσματικός σε spot καταστάσεις. Επίσης, διαθέτει ικανοποιητικά slashing abilities και χάρις στη δύναμη του και τα μακριά του χέρια, δε θα διστάσει να φθάσει με drive σε lay up. Κερδίζει αρκετά foul σε κάθε παιχνίδι τα οποία κεφαλαιοποιεί συνήθως, καθώς είναι αξιόπιστος από τη γραμμή της … φιλανθρωπίας.

Είναι guard που θέλει αρκετό χρόνο την μπάλα στα χέρια του και να παίρνει αποφάσεις και για αυτό ο μ.ο. λαθών του είναι υψηλός διαχρονικά, με το δείκτη assists/λαθών να προκαλεί προβληματισμό. Δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες θα εκβιάσει το σουτ, ή χωρίς άλλη επιλογή θα αναγκαστεί σε κακή πάσα, ενώ και γενικά με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του, δεν έχει πάντα το καθαρό μυαλό, που χρειάζεται ένας οργανωτής.

Όσον αφορά την άμυνα, ο Whitehead, με όπλο το δυνατό κορμό και το μεγάλο wingspan είναι ένας αποτελεσματικός guard και στην προσωπική άμυνα και στις βοήθειες. Μπορεί να υπηρετήσει αλλαγές και να μπει στο κλίμα της φιλοσοφίας switch all, αν αυτή βρίσκεται όντως στο playbook του Μπαρτζώκα. Είναι πολύ καλός “κλέφτης” και “βγάζει” ένταση, με πίεση πάνω στην μπάλα, ενώ και στον τομέα των rebounds συνεισφέρει σημαντικά.

Αντίθετα, το footwork του δεν είναι το ιδανικότερο και αντιμετωπίζει προβλήματα απέναντι σε γρήγορα guard με έκρηξη στο πρώτο βήμα. Σε τέτοιες περιστάσεις, χρεώνεται εύκολα με foul, καθώς λόγω του ανταγωνιστικού του χαρακτήρα, προτιμάει αυτή τη λύση. Η διάθεση του είναι αμφισβητήσιμη σε στιγμές αγώνων και γενικά, παρά τα καλά του νούμερα, πρέπει να βελτιώσει τη συνολική αμυντική συμπεριφορά του, για να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Το ερώτημα είναι, έχει ο Whitehead θέση στο ρόστερ του νέου Ολυμπιακού; Παρόλο που, υπό προϋποθέσεις, φαίνεται ότι διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται η ομάδα, εκτιμώ ότι πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι έχει το κίνητρο να μείνει μια ολόκληρη σεζόν σε μια ευρωπαϊκή ομάδα, να μπει στη φιλοσοφία και το πνεύμα του εδώ στυλ παιχνιδιού και, κυρίως να καταλάβει, ότι ο ρόλος του leading guard δεν είναι μόνο το μονοπώλιο των επιθέσεων!

Το πακέτο του είναι ιδιαίτερα θελτικό και όντας μόλις 25 χρονών, αν καταφέρει να εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του με νέα στοιχεία και χαλιναγωγήσει το απρόβλεπτο του αγωνιστικού του χαρακτήρα, είναι ένας παίκτης, που έχει θέση στην Euroleague.

Rating: 63% |VERDICT: To be re-evaluated|

RASHAD VAUGHN: USA (23y, 197cm) (IGOKEA) |GUARD / FORWARD|

(STATS)

Η δεύτερη περίπτωση, που θα εξετάσουμε, είναι ένας swingman, ο οποίος από μικρή ηλικία θεωρήθηκε εξαιρετικό ταλέντο, χωρίς όμως, έως τώρα, η καριέρα του να έχει ακολουθήσει ανάλογη πορεία.

Γεννημένος τον Αύγουστο του 1996, ο Vaughn έδειξε από τα γυμνασιακά χρόνια την πηγαία του έφεση στο σκοράρισμα, όντας ο καλύτερος παίκτης του Robbinsdale Cooper High School στη Minnesota. Στη senior season μετακόμισε στο Henderson της Nevada, και συγκεκριμένα στο Findlay Prep. όπου θα ολοκλήρωνε την περίοδο 2013 – 14 με 19.9 πόντους και 4.9 assists μ.ο., κερδίζοντας προσκλήσεις για το McDonald’s All American και το Jordan Brand Classic, όπου κάθε χρόνο λαμβάνουν μέρος οι κορυφαίοι των High Schools!

Η μετακίνηση του νωρίτερα στη Nevada ήταν μάλλον προάγγελος του τι θα επακολοθούσε, καθώς απέρριψε προτάσεις από φημισμένα Κολέγια, όπως το Kansas και το Kentucky, για να προτιμήσει το UNLV. Εκεί θα έβρισκε ένα μέτριο ρόστερ, όπου δέσποζε ο Christian Wood και σύντομα θα γινόταν ο ηγέτης των Runnin’ Rebels. Ο Vaughn εξαρχής αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια στο αγωνιστικό puzzle του Dave Rice και μόλις στα 18 χρόνια του, ήταν ο 1^ος σκόρερ της ομάδας του, ενώ ταυτόχρονα είχε και το μεγαλύτερο usg% (30.8).

Ολοκλήρωσε τη freshman σεζόν με πολύ καλά νούμερα (17.8 πόντοι με 38.3% στα 3ποντα, 4.8 rebounds, 1.6 assists και 0.8 κλεψίματα μ.ο. σε 32,3’ ανά αγώνα) και διαβλέποντας ότι η draft class του 2015 δεν ήταν τόσο δυνατή, αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή στο draft εκείνης της χρονιάς.

Πολλά άρθρα της εποχής τον χαρακτήριζαν ως ένα καλά κρυμμένο μυστικό, παρομοιάζοντας τον μάλιστα με τον Devin Booker (κατέληξε λίγο χαμηλότερα από αυτόν τελικά). Ο Vaughn, όχι μόνο επιλέχθηκε στη διαδικασία αλλά, ήταν draft pick 1^ου γύρου, στο νούμερο 17 από τους Bucks, οι οποίοι έχοντας επενδύσει δύο χρόνια νωρίτερα στον Αντετοκούνμπο, έβλεπαν στο πρόσωπο του έναν ιδανικό “πλάγιο”, που θα ανοίγει το γήπεδο χάρις στο καλό του σουτ. Έτσι, θα γινόταν ο 2^ος παίκτης από το UNLV (μετά τον Anthony Bennett το 2013 στο νούμερο 1), ο οποίος θα επιλεγόταν τόσο ψηλά!

Ωστόσο, σε ένα ρόστερ φορτωμένο με ποιοτικούς παίκτες στο 2 – 3, και με τον Jabari Parker ακόμη επιδραστικό την ίδια ώρα που το “άστρο” του Αντετοκούνμπο ανέτειλλε, ο 19χρονος Vaughn, παρόλο που βρήκε χρόνο (14.3’ μ.ο. συμμετοχής στα 70 παιχνίδια που αγωνίστηκε) δεν κατάφερε να “αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Σούταρε με χαμηλά ποσοστά από τα 7.25μ (29.3%), χωρίς παράλληλα να καταφέρει να συνεισφέρει σε άλλους τομείς.

Ενώ τα scouting report από τα κολεγιακά του χρόνια, έκαναν λόγο ότι ο Vaughn δεν ήταν ούτε ο καλύτερος passer, ούτε ένας top defender, οι Bucks προσπέρασαν τις αμφιβολίες, με το σκεπτικό ότι η ικανότητα του στο μακρινό σουτ θα ήταν διαβατήριο για να αποτελέσει σταδιακά σημαντικό παράγοντα στο ΝΒΑ.

Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι καθώς για ένα 19χρονο, χωρίς πλούσια φυσικά προσόντα να ανταποκριθεί 100% στις απαιτήσεις του NBA, και χωρίς το απαιτούμενο versatility, η μετάβαση αποδείχθηκε πολύ δύσκολη. Με μονοδιάστατο παιχνίδι επιθετικά, και χωρίς να προσφέρει σιγουριά στην άμυνα, ο Vaughn είδε το χρόνο του να μειώνεται σημαντικά τη 2^η σεζόν, καθώς οι Bucks πλέον άρχιζαν να ξεφεύγουν από το rebuilding mode, έχοντας χτίσει μια ανταγωνιστική ομάδα! Παρόλα αυτά, ο ίδιος θα έδειχνε βελτίωση στα στατιστικά του στο NBA, καθώς “μέτρησε” 3.5 πόντους μ.ο. με 32.1% στα τρίποντα, σε σαφώς λιγότερο χρόνο συμμετοχής.

Η τρίτη του σεζόν θα κυλούσε με τον ίδιο σε ρόλο κομπάρσου, καθώς οι Bucks εδώ και καιρό κινούνταν σε ρυθμούς … Greek Freak! Παρά το γεγονός ότι στο μισό της χρονιάς, που αγωνίστηκε με το Milwaukee, είδε το ποσοστό του έξω από τα 7.25μ να εκτοξεύεται στο 40%, ήταν πλέον φανερό ότι το front office των Ελαφιών, είχε μετανιώσει για την επιλογή του να μην προτιμήσει τον Bobby Portis στο draft του 2015, αντί του underachiever Vaughn.

Κάπως έτσι, θα ξεκινούσε η Οδύσσεια του για το υπόλοιπο της περιόδου, καθώς στις αρχές Φεβρουαρίου 2018, έγινε ανταλλαγή με τον Tyler Zeller των Nets, με τους οποίους πρόλαβε να αγωνιστεί σε 1 (!) μόλις παιχνίδι, καθώς άμεσα δόθηκε στους New Orleans Pelicans για τον Dante Cunningham. Από εκεί έμεινε ελεύθερος και η τελευταία του επαφή με το ΝΒΑ θα ήταν δύο 10ήμερα συμβόλαια με τους Orlando Magic.

Χωρίς να καταφέρει να βρει μόνιμη θέση στο ρόστερ κάποιας ομάδας ΝΒΑ πέρυσι, πέρασε όλη την περίοδο 2018 – 19 στην G League με τους Texas Legends και τους Delaware Blue Coats, όπου θα έβρισκε ξανά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση! Σε 51 αγώνες συνολικά (με 27’ συμμετοχής ανά παιχνίδι) “μέτρησε” 15.5 πόντους (με 42.5% στα δίποντα και 39.1% στα τρίποντα), 4.1 rebounds, 2.5 assists και 0.9 κλεψίματα μ.ο.

Το καλοκαίρι του 2019 πήρε την απόφαση να μετακομίσει στην Ευρώπη, για λογαριασμό της Βοσνιακής Igokea (με καλό scouting network), με την οποία είχε πολύ καλά νούμερα μεν δεν κατάφερε να την πάει ένα βήμα παραπέρα δε. Παρά τις προσθήκες των Mike Green και Dorrell Wright (στη 2^η θητεία του στο Aleksandrovac) μεσούσης της σεζόν, η παρουσία της Igokea στην ABA League ήταν μέτρια.

Ο Vaughn χαιρέτησε στις αρχές του Φλεβάρη, λίγο πριν ξεσπάσει το κύμα κορωνοϊού στην Ευρώπη, με μια καταπληκτική εμφάνιση 34 πόντων (με 8 τρίποντα) απέναντι στην Krka Novo Mesto! Τα στατιστικά του πάντως ήταν εξαιρετικά καθώς, σε 18 αγώνες (32.1’ συμμετοχής ανά παιχνίδι), είχε 16.5 πόντους (3^ος σκόρερ) με 45.1% στα δίποντα, 40.9% στα τρίποντα σε 6.4 προσπάθειες ανά αγώνα και 80% στις ελεύθερες βολές, 3.7 rebounds, 0.9 κλεψίματα και 1.9 assists για 1.2 λάθη μ.ο.

Αφού κάναμε μια σύντομη ανασκόπηση στο βιογραφικό του Vaughn, ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά και το scouting report του.

Με ύψος 197cm και βάρος 95kg, ο Vaughn είναι ένας κλασικός SG για τα δεδομένα του ΝΒΑ, ο οποίος όμως μπορεί στην Ευρώπη να σταδιοδρομήσει και ως 3άρι, καθώς το φυσικό / αθλητικό πακέτο του είναι ικανοποιητικό για το επίπεδο της Euroleague. Το max vertical leap του μετρήθηκε στα 85cm στο Draft Combine του 2015, ενώ διαθέτει wingspan 201cm, που είναι κοντά στο μ.ο. για τη θέση του (αλλά πάνω από το μ.ο. για τα ευρωπαικά δεδομένα).

Χωρίς να είναι εντυπωσιακός αθλητής έχει γυμνασμένο κορμό, ενώ είναι αρκετά ταχύς με την μπάλα στα χέρια και χωρίς αυτή. Επίσης, είναι ευλύγιστος, γεγονός που τον βοηθάει στην επίθεση στα drives που επιχειρεί (διαθέτει ευχέρεια σε eurostep και reverse dribble).

Σε γενικές γραμμές φαίνεται ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στο physical παιχνίδι της Ευρώπης, παρόλο που η φετινή του παρουσία στην ABA League δεν μπορεί να θεωρηθεί το καλύτερο δείγμα γραφής, καθώς το επίπεδο, πλην των 3 – 4 κορυφαίων ομάδων, είναι χαμηλό.

Όσον αφορά το πνευματικό / τακτικό κομμάτι, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ο Vaughn είναι μόλις 23 ετών και υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε μόλις ολοκληρώσει την παρθενική του επαγγελματική χρονιά, για να καταλάβουμε ότι είναι λογικό να παρουσιάζει ελλείψεις. Σε κλεισίματα αγώνων με την Igokea είχε μέτριες αποφάσεις με δύσκολα και contested shots (γενικά το shot selection από τα κολεγιακά του χρόνια δεν ήταν το καλύτερο), ωστόσο δεν είναι ο παίκτης που θα “κρυφτεί” στην crunch time.

Χρειάζεται να βελτιώσει το decision making του και για το λόγο αυτό, εκτιμώ ότι είναι πιο αποτελεσματικός σε ρόλο off guard, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει καλή ντρίπλα. Ίσα ίσα είναι εξαιρετικός χειριστής, προσφέροντας σιγουριά στο κατέβασμα, ειδικά με το δεξί του χέρι. Συνεπώς είναι ένας “πλάγιος”, που μπορεί να βάλει καλά την μπάλα στο παρκέ, βοηθώντας στην αποσυμφόρηση του point guard, χωρίς να υποπίπτει σε αβίαστα λάθη. Επίσης είναι εργατικός, και δεν είναι τυχαίο ότι με την πάροδο των ετών, έχει βελτιώσει το ποσοστό του από τη γραμμή του φάουλ (από <70% στο Κολέγιο σε 80% τα τελευταία έτη).

Είναι παίκτης φιλόδοξος, ο οποίος από νεαρή ηλικία είχε το όνειρο να πρωταγωνιστήσει στο ΝΒΑ και δεν πρόκειται να το αφήσει να χαθεί τόσο νωρίς. Επίσης, παρά το γεγονός ότι είχε συνηθίσει από το High School, αλλά και από το Κολέγιο, να είναι ο βασικός επιθετικός πόλος των ομάδων του, μπορεί να λειτουργήσει πλέον και ως role player στο υψηλότερο επίπεδο, ερχόμενος από τον πάγκο και προσφέροντας floor spacing, με το καλό μακρινό του σουτ!

Με αυτή την επισήμανση λοιπόν, περνάμε στην επίθεση, που αναμφισβήτητα αποτελεί το λόγο για τον οποίο ο Vaughn θεωρήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στις ΗΠΑ, πριν από μερικά χρόνια! Ο Vaughn διαθέτει soft touch στο σουτ του και ο τρόπος με τον οποίο εκτελεί είναι smooth, κάνοντας το να φαίνεται τόσο εύκολο. Η σταση του σώματος και το release του είναι ιδανικά, ενώ δίνει ωραία καμπύλη στην μπάλα όταν σουτάρει.

Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός spot shooter, τόσο από τις 45 μοίρες όσο και από τις γωνίες και, ειδικά στις καλές του βραδιές, μπορεί να “βομβαρδίσει” το αντίπαλο καλάθι! Έχει την ικανότητα να βγαίνει από το screen και να εκτελεί άμεσα, ενώ ακόμα και χωρίς καλό οπτικό πεδίο, παραμένει επικίνδυνος. Θεωρώ ότι είναι πιο πολύ catch ‘n’ shoot G/F, παρόλο που μπορεί να εκτελέσει με επιτυχία και με pull up jumpers μετά από τρίπλα. Σε γενικές γραμμές, διαθέτει εξαιρετικά ανεπτυγμένα scoring instincts, χωρίς να παρουσιάζει αστάθεια από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Στο ένας εναντίον ενός, εφόσον βρει διάδρομο δε φοβάται να πάει μέχρι βαθιά στη ρακέτα, αν και τα τελειώματα του επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις επαφές. Παρόλο που δε θα φοβηθεί το drive, αυτή δεν είναι η πρώτη του επιλογή και συνήθως όταν βρει ακόμα και ένα δύσκολο σουτ με όχι τόσο καλές προϋποθέσεις, το προτιμάει από ένα drive.

Σε κάθε περίπτωση είναι παίκτης που έχει την ικανότητα να επιθετεί στο close out και αυτό αποτελεί σημαντικό παράγοντα στο επιθετικό skillset του, δεδομένου ότι είτε η αντίπαλη άμυνα του δώσει χώρο είτε τον παίξει από κοντά έχει εναλλακτική επιλογή. Ωστόσο, όταν αποφασίσει να διεισδύσει, λίγες είναι οι φορές που θα δει την πάσα και εφόσον η επιλογή του lay up είναι πιο δύσκολη, θα καταφύγει στη λύση των floaters, όπου και αυτά είναι σε περίοπτη θέση στο ρεπερτόριο του!

Αυτό είναι ένα από τα μειονεκτήματα του, καθώς παρά τον καλό χειρισμό του, δεν υπήρξε ποτέ στην καριέρα του ο δημιουργικός swingman, ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως point forward. Ο μ.ο. assists σε όλες του τις επαγγελματικές σεζόν είναι χαμηλός, κάτι που σημαίνει ότι, στην κακή του βραδιά επιθετικά, δε θα βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα του σε άλλους τομείς, καθώς δεν είναι ένας πολυσύνθετος forward.

Συνεχίζοντας με την άμυνα, αυτός είναι ο δεύτερος τομέας, όπου ο Vaughn, θα πρέπει να επιδείξει βελτίωση, καθώς η συνολική συμπεριφορά του κρίνεται μέτρια. Παρά το γεγονός ότι διαθέτει τα physical tools, έχει εγγενείς αδυναμίες στο κομμάτι αυτό. Πέρασε ένα μόλις χρόνο στο Κολέγιο, σε ένα πρόγραμμα όπως το UNLV, το οποίο χρησιμοποιούσε κατά κόρον ζώνη, με αποτέλεσμα και ο ίδιος να μην προσπαθήσει να αναπτύξει την προσωπική άμυνα στον επιθυμητό βαθμό.

Υπάρχουν στιγμές, κατά τις οποίες χάνει την αυτοσυγκέντρωση του ή λειτουργεί ένα “κλικ” πιο αργά ως σκέψη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αμυντική ανισορροπία και γενικά είναι ένας παίκτης, που σκέφεται πιο πολύ την επίθεση. Η αστάθεια του στα μετόπισθεν ήταν ο βασικός ανασταλτικός παράγοντας για να σταδιοδρομήσει στο ΝΒΑ, καθώς απέναντι σε εκρηκτικούς αντιπάλους, αντιμετώπιζε προβλήματα. Δεν έχει την ικανότητα να κλείσει αποτελεσματικά τους διαδρόμους, ενώ αρκετά συχνά “τσιμπάει” και σε προσποιήσεις. Η συνεισφορά του στο αμυντικό κομμάτι περιορίζεται σε κλεψίματα, διαβάζοντας τις πάσες των αντιπάλων, καθώς και σε βοήθειες σε double team. Ωστόσο, είναι ικανός rebounder, όπως μαρτυρά και ο υψηλός μ.ο. του διαχρονικά για τη θέση του.

Συνεπώς, ο Vaughn δεν μπορεί να θεωρηθεί forward με έφεση στην άμυνα, και κάτι του λείπει για να χαρακτηριστεί ένας ολοκληρωμένος 3&D παίκτης. Ίσως να είναι περισσότερο θέμα διάθεσης και κινήτρου και αν βρεθεί σε έναν οργανισμό με αρχές, να αφομοιωθεί σε πιο defensive outlook και ο ίδιος. Την πρώτη ύλη τη διαθέτει, ενώ και το footwork του είναι ικανοποιητικό, άρα απομένει να βγάλει περισσότερο effort, για να γίνει ένας 2-way G/F με πολύ μέλλον μπροστά του!

Κλείνοντας την ανάλυση, και βάζοντας τον Vaughn στην εξίσωση του Ολυμπιακού, αξίζει να πούμε οτι είναι ένας high volume scorer, με καλό μακρινό σουτ και χαρακτηριστικά, τα οποία αλληλοσυμπληρώνουν τους άλλος “πλάγιους” της ομάδας, δηλαδή τους Παπανικολάου και McKissic.

Αν επιλεγόταν ως ο anti-Paul, θα έδινε σε σχέση με τον πρώην (;) παίκτη μας πιο σταθερό και αξιόπιστο μακρινό σουτ και καλύτερη προσωπική φάση, καθώς έχει τη δυνατότητα να τρέξει 1on1 καταστάσεις, ως καλύτερος χειριστής και γενικά slasher. Στον αντίποδα, είναι εξίσου μέτριος δημιουργικά, ενώ παράλληλα δεν προσφέρει την ίδια ενέργεια και hustling στην άμυνα με τον Paul.

Λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψιν ότι τα δύο τελευταία στοιχεία υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στους Παπανικολάου και McKissic, αν η στελέχωση συμπεριλαμβάνει και ένα τουλάχιστον δημιουργικό point guard επιπέδου, τότε ένας παίκτης σαν το Vaughn μοιάζει καλύτερο fit από το συμπαθή Brandon!

Rating: 63% |VERDICT: Recommend|

MIKAEL HOPKINS: USA (26y, 206cm) (CEDEVITA OLIMPIJA) (PF / C)

(STATS)

Για το φινάλε άφησα ένα λιγότερο γνωστό παίκτη, ο οποίος μετά την 4ετία του σε ένα top κολεγιακό πρόγραμμα για ψηλούς, το Georgetown, όπου όμως δεν κατάφερε να “λάμψει”, πέρασε από χίλια μύρια κύματα, αγωνιζόμενος σε πρωταθλήματα χαμηλής δυναμικότητας στην Ευρώπη (Β’ κατηγορία Τουρκίας, πρωτάθλημα Βουλγαρίας), προτού φέτος κάνει το ξεπέταγμα με την Cedevita – Olimpija. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για το Mikael Hopkins.

Γεννημένος στις 23/6/1993 στο Hyatsville του Maryland, ξεκίνησε την ενασχόληση του με το μπάσκετ από τη γενέτειρα του, στο DeMatha Catholic High School. Εκεί έδειξε καλά στοιχεία και έτσι προσέλκυσε το ενδιαφέρον του John Thompson III, προπονητή του Georgetown, ο οποίος διέβλεπε στο πρόσωπο του (και στου άλλου freshman Greg Whittington) το ιδανικό συμπλήρωμα για τη front line των Hoyas, όπου δέσποζε με την παρουσία του ο Henry Sims! Στο ρόστερ βρισκόταν άλλος ένας γνωστός μας ο Hollis Thompson, καθώς και το νέο αστέρι του Κολεγίου, ο Otto Porter Jr.

Η freshman season του δεν εξελίχθηκε ιδανικά, καθώς είδε τον άλλο πρωτοετή Whittington να καθιερώνεται ως 2^η επιλογή στη θέση “4”, με σημαντικό χρόνο συμμετοχής, με τον ίδιο να αποτελεί τον 5^ο ψηλό στο rotation του Georgetown. Η ικανότητα του να αγωνίζεται και στις δύο θέσεις του front court, ενώ ήταν ευλογία, αποδείχθηκε κατάρα, καθώς ο Thompson, που τον χαρακτήρισε ως καθαρό 4-5άρι, προτιμούσε είτε να τον δοκιμάζει ως 3^ο center, σε ένα ρόλο banger πίσω από τους Sims και Adams, είτε ως PF σε πιο βαριά σχήματα.

Σε 30 παιχνίδια, με μόλις 7’ συμμετοχής ανά αγώνα, είχε 2.4 πόντους (42% στα δίποντα και 75% στις βολές), 1.1 rebounds και 0.4 κοψίματα μ.ο., που σε αναγωγή 40’ μεταφράζονται σε 14.2 – 6.7 – 2.4!

Η επόμενη περίοδος (2012-13) θα ξεκινούσε εντελώς διαφορετικά όσον αφορά το status του στο Georgetown, με τον Henry Sims να ολοκληρώνει την κολεγιακή του θητεία, την ίδια ώρα που στην pre season, ο μέχρι πρότινος back up και προοριζόμενος για starter, Tyler Adams, διαγνώστηκε με πρόβλημα αρρυθμίας στην καρδιά του. Χωρίς πολλές επιλογές πλέον, ο Thompson αναγκάστηκε να αναβαθμίσει στο ρόλο του βασικού 5αριου τον Hopkins, ο οποίος είδε το χρόνο συμμετοχής του να εκτοξεύεται στα 20´ μ.ο. περίπου και να είναι μέλος της πρώτης 5αδας των Hoyas στα 31 από τα 32 τους παιχνίδια!

Ωστόσο, ο τραυματισμός και του Whittington στη μέση της σεζόν περιόρισε τις λύσεις στη γραμμή των ψηλών, με αποτέλεσμα να πέσει μεγάλο βάρος στις πλάτες του, καθώς η μόνη άλλη αξιόπιστη επιλογή στο front court ήταν ο Nate Lubick. Οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες προς το πρόσωπο του και ο ίδιος χωρίς ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα, αδυνατούσε να ανταποκριθεί σε ικανοποιητικό βαθμό στο ρόλο του center. Οι φίλοι των Hoyas άρχισαν να γκρινιάζουν για τις εμφανίσεις του, και ειδικά για το κάπως “ράθυμο” στυλ που έβγαζε στο παρκέ.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι το ρόστερ εκείνης της χρονιάς ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων και δεν προκάλεσε έκπληξη ο αποκλεισμός του Georgetown από τον 1ο γύρο του NCAA Tournament. O Hopkins ολοκλήρωσε τη χρόνια με 5.9 πόντους (41.4% στα δίποντα και 62.1% στις βολές), 2.9 rebounds, 1.3 assists και 1.1 blocks μ.ο., έχοντας πάντως πολύπλευρη προσφορά σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες.

Το καλοκαίρι του 2013 ο Thompson ανακάτεψε ξανά την τράπουλα φέρνοντας με μεταγραφή από το UCLA τον … πληθωρικό center Joshua Smith! Έτσι, ο Hopkins θα ήταν ξανά ο tweener στα πλάνα του προπονητή, ο παίκτης που θα μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στο 4 και το 5. Αυτή ήταν μια εξέλιξη που τον βόλεψε, καθώς με πιο ανεπτυγμένο πλέον face up game, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το καλό mid range shot του απέναντι σε βαριά 5αρια στην επίθεση, ενώ έχοντας βάλει και δύναμη πάνω του, είχε πλεονέκτημα απέναντι σε πιο light PFs.

Αυτό πάντως που, όπως και ο ίδιος δήλωσε στο μέλλον τον βοήθησε περισσότερο, ήταν ο ανταγωνισμός στις προπονήσεις από την παρουσία ενός βαρύ και ογκώδη center σαν τον Smith. Στην καλύτερη του σεζόν με τους Hoyas ως junior, σε 33 αγώνες (βασικός σε 20 με 21´ χρονο συμμετοχής μ.ο.), είχε 6 πόντους (με 43.6% στα δίποντα και 63% στις βολές), 4.9 rebounds, 1 assist, 1.5 blocks και 1.6 λάθη μ.ο.

Μπαίνοντας στη senior season (2014-15), ο Hopkins χάρις στην εργατικότητα του, είχε επιδείξει βελτίωση σε αρκετούς τομείς του παιχνιδιού του και παράλληλα είχε κερδίσει την αναγνώριση από τους φίλους των Hoyas, ότι παρά τις αγωνιστικές αδυναμίες και το χαμηλό μπασκετικό IQ του, έδινε τα πάντα για την ομάδα σε κάθε αγώνα, ήταν μαχητικός και ένας παίκτης που δεν έπαιζε για τα στατιστικά του. Πάλι θα άλλαζε ρόλο αδιαμαρτύρητα, καθώς με τον freshman Isaac Copeland να είναι το νέο όνομα στο 4, ο ίδιος θα γινόταν ξανά ο back up center του Georgetown! Για άλλη μια φορά αυτήν την 4ετια, θα έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα, όντας ένας βοηθητικός παίκτης, ένα συμπλήρωμα στη front line και όχι η πρώτη επιλογή.

Τα στατιστικά του για μία ακόμη σεζόν δε θα ήταν εντυπωσιακά, ωστόσο το Κολέγιο είχε αρκετά καλή παρουσία σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, φθάνοντας μέχρι τον 3ο γύρο του NCAA tournament. Το κύριο στοιχείο που χαρακτήριζε το Hopkins, ήταν η αστάθεια του από παιχνίδι σε παιχνίδι, καθώς μετά από μια εμφάνιση του με double-double figures, ακολουθούσε συνήθως μία που κινούταν σε … ρηχά νερά! Σε 33 αγώνες θα μετρούσε 5.1 πόντους (43.8% στα δίποντα και 62.4% στις βολές), 5.8 rebounds (career high), 1.3 assists, 1.6 κοψίματα (career high), 1 κλέψιμο, αλλά και 1.9 λάθη μ.ο. Στο κάτωθι video βλέπετε στιγμιότυπα από μία νίκη του Georgetown επί του Seton Hall του Isaiah Whitehead (με το νούμερο 3 για τους Hoyas o Hopkins)!

Σε ένα απολογιστικό άρθρο για την 4ετη παρουσία του στο Georgetown, εύστοχα γράφτηκε ότι o Hopkins υπήρξε ένας μαχητικός ψηλός, ο οποίος προσέφερε σε πολλους τομείς, αποτελώντας ένα αμυντικό εργαλείο στα χέρια του προπονητή του, αλλά είχε αδυναμίες στο επιθετικό κομμάτι και σε αρκετές στιγμές αγώνων, έδειχνε πνευματικά ανέτοιμος να ανταπεξέλθει στην πίεση. Όμως ήταν πάντα εκεί, κάθε φορά που του ζητήθηκε και ένας παίκτης ο οποίος, παρόλο που δεν είχε τα φόντα για να ηγηθεί, μπορούσε να ακολουθήσει με επιτυχία τους ηγέτες, κάτι πολύ σημαντικό στο μπάσκετ, που είναι ένα άθλημα ρόλων.

Η κολεγιακή του θητεία έληξε, λοιπόν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με χαμηλές προσδοκίες για το μέλλον του, καθώς δεν κατάφερε να “χτίσει” όνομα ικανό να του δώσει μια θέση στο draft. Έτσι, αποφάσισε από νωρίς, γνωρίζοντας και ο ίδιος ότι δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί στο NBA, να δοκιμάσει την τύχη του στην Ευρώπη, κυνηγώντας μια επιτυχημένη καριέρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η πρώτη του, ωστόσο, επαφή με το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα ήταν κάπως ατυχής, καθώς επέλεξε την Istanbul DSI, ομάδα της 2ης κατηγορίας της Τουρκίας, για πρώτο σταθμό του.

Η περίοδος 2015-16 εξελίχθηκε καταστροφικά για το σύλλογο από την Κων/πολη, που με ρεκόρ 10-24 δεν κατάφερε να αποφύγει τον υποβιβασμό. Ο Hopkins, πάντως, σε ένα πρωτάθλημα με χαμηλό βαθμό δυσκολίας “έλαμψε”, καταγράφοντας εντυπωσιακά στατιστικά! Συγκεκριμένα είχε 16.4 πόντους (με 51.9% στα δίποντα και 77.4% στις βολές), 10.7 rebounds, 0.8 assist, 1.1 κλέψιμο και 1.6 κοψίματα μ.ο.

Το μέλλον του φαινόταν να είναι συνδεδεμένο με την TBL, καθώς τη σεζόν 2016-17 η Samsun τον επέλεξε για τη θέση του βασικού center. Σε ένα καλύτερο σύνολο, και με τον ίδιο να έχει βάλει νέα στοιχεία στο παιχνίδι του όπως το σουτ 3 πόντων, ο Hopkins ήταν επιδραστικός, “μετρώντας” 14.2 πόντους (55.3 στα δίποντα, 33.3% στα τρίποντα και 73.7% στις βολές), 10.8 rebounds, 1.1 assists και 1 κόψιμο μ.ο. Ωστόσο, η ομάδα του δεν κατάφερε να κερδίσει την άνοδο στην BSL.

Την περίοδο 2017-18 βρέθηκε ξανά στη 2η κατηγορία της Τουρκίας, αυτή τη φορά με την Yalova BelediyeSpor στο ξεκίνημα της χρονιάς. Σε 11 παιχνίδια είχε εντυπωσιακά νούμερα (16.1 πόντοι με 46.2% στα σουτ εντός παιδιάς, 50% στα τριποντα και 81.9% στις βολές, 10.3 rebounds, 1.5 assists και 1 block μ.ο.), αναγκάζοντας την πρώην ομάδα του Samsun να τον υπογράψει ξανά! Στο υπόλοιπο της σεζόν, ο Hopkins δεν είχε το ίδιο καλά στατιστικά, εδραιώθηκε όμως ως ένας από τους top παικτες της TBL. Στο δεύτερο του πέρασμα από τη Σαμψούντα είχε 12.7 πόντους (με 48.5% στα σουτ εντός παιδιάς, 28.6% στα τρίποντα και 78.5% στις βολές), 8.9 rebounds, 1.7 assists και 1 block μ.ο.

Η τριετής περιπέτεια του στην Τουρκία θα έληγε κάπου εκεί, καθώς τη σεζόν 2018-19 του εμπιστεύθηκε μια θέση στο ρόστερ της η βουλγαρική Balkan! Αν απορείτε γιατί δεν τράβηξε το ενδιαφέρον ομάδων από την BSL, η απάντηση δεν είναι απλή και σίγουρα δεν έχει να κάνει με την αξία του καθεαυτή ως παίκτη. Είναι θέμα συγκυριών για έναν Αμερικανό να πάρει καλή μεταγραφή στην Ευρώπη, που εξαρτάται και από το γραφείο μάνατζερ στο οποίο ανήκει. Συν τοις άλλοις, ένας ομαδικός και εργατικός, αλλά με low profile, ψηλός, που κάνει αρκετά πράγματα καλά στο παρκέ, κανένα όμως τέλεια, ίσως δεν είναι το ελκυστικότερο πακέτο για μια μικρομεσαία ομάδα, που από το βασικό της F/C μπορεί να ψάχνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε υπερθετικό βαθμό.

Ο Hopkins διέπρεψε στην Balkan, καταφέρνοντας να είναι το σημείο αναφοράς στη ρακέτα της βουλγαρικής ομάδας, σε πρωτάθλημα και FIBA Europe Cup. Στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση της FIBA Europe οδήγησε την ομάδα του μέχρι τη φάση των 16, όπου αποκλείστηκε παρα ένα … τρίποντο από τη συνέχεια από τη Hapoel Holon. Σε 16 παιχνίδια ήταν εντυπωσιακός με 14.7 πόντους (52.3% στα δίποντα, 31% στα τριποντα και 79.4% στις βολές), 8.3 rebounds, 2.1 blocks και 2.4 assists για ισάριθμα λάθη.

Αλλά και στην εγχώρια Λίγκα γνώρισε επιτυχία, καθώς στέφθηκε πρωταθλητής! Η Balkan αφότου απέκλεισε σε μια συγκλονιστική ημιτελική σειρά την Beroe του Conner Frankamp, με το οριακό 3-2, κατάφερε να κερδίσει και το φαβορί Lukoil Academic, παρα το μειονέκτημα έδρας! Στο βουλγαρικό πρωτάθλημα “μέτρησε” 17.2 πόντους (με 59% στα δίποντα, 31.7% στα τριποντα και 78.9% στις βολές), 9 rebounds, 2.1 assists, 1.3 κλεψίματα και 1.2 blocks, όντας καταλυτικός στην πορεία της ομάδας του για το 5ο τρόπαιο πρωταθλήματος της ιστορίας της!

Η αργή αλλά σταθερή άνοδος του Hopkins στην ιεραρχία του ευρωπαϊκού μπάσκετ συνεχίστηκε φέτος με τη μεταγραφή του στην Cedevita – Olimpija, η οποία έψαχνε έναν παίκτη για βασικό PF δίπλα στο Zirbes, που θα μπορούσε παράλληλα να αγωνιστεί και ως back up του Γερμανού.

Μάλιστα η πίστη στις ικανότητες του ήταν εμφανής, από το γεγονός ότι υπέγραψε κλειστό 2ετες συμβόλαιο. Ο Hopkins θα ήταν αποκάλυψη, καθώς έχοντας επιδείξει για άλλη μια χρόνια βελτίωση σε αρκετούς αγωνιστικούς τομείς, αποτέλεσε έναν από τους βασικούς πυλώνες της ομάδας στην πορεία της σε Eurocup και ABA League. Σε 10 παιχνίδια στο Eurocup “μέτρησε” 8.3 πόντους (56.3% στα δίποντα, 38.1% στα τρίποντα με 2 προσπαθειες ανα αγώνα και 71.9% στις βολές), 3.6 rebounds, 0.6 block αλλά και μόλις 0.5 assist για 1.4 λάθη. Τα αντίστοιχα νούμερα του στην Αδριατικη Λίγκα ήταν 9.2 πόντοι με 54% στα δίποντα, 35.3% στα τριποντα και 77.8% στις βολές, 6.5 rebounds, 0.9 block και 0.6 assist για 1.7 λάθη.

Αυτό, λοιπόν, ήταν το οδοιπορικό στην πορεία ενός παίκτη, ο οποίος έπρεπε να φθάσει στα 26 του χρόνια για να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, έχοντας παράλληλα σημαντικό ρόλο. Και παρόλο που, ίσως στα μάτια σας, φαίνεται ένας limited (σε θέμα ταλέντου) ψηλός, χωρίς παραστάσεις, το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο εμπλουτίζει το παιχνίδι του με νέα στοιχεία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βελτιώσει τις αδυναμιες του, δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Ας δούμε όμως το συνολικό πακέτο δεξιοτήτων του Hopkins.

Ξεκινώντας με το κομμάτι των physical tools, με ύψος 206cm και βάρος 109kg, πρόκειται για ένα δυνατό F/C, ο οποίος έχει την ικανότητα να παίξει και μέσα στη ρακέτα, αντιμετωπίζοντας βαρείς και με μέγεθος center, αλλά και να κινείται περιφερειακά απέναντι σε γρήγορους και εκρηκτικούς PFs. Αν και δεν είναι ο ταχύτερος και αλτικότερος ψηλός, η αθλητικότητα του overall κρίνεται ικανοποιητική, για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με wingspan 213cm και καλό timing στο άλμα του, αποτελεί έναν αξιοπρεπέστατο rim protector, ο οποίος παράλληλα μπορεί να μαρκάρει και σε άμυνα με αλλαγές, χάρις στο footwork του.

Η μεγάλη αδυναμία του Hopkins είναι ο τομέας της τακτικής, και ειδικότερα της πνευματικής ανετοιμότητας του να ανταπεξέλθει επιτυχώς στην πίεση. Παρά το γεγονός ότι είναι παίκτης ομάδας, ο οποίος θα κάνει ο,τι του ζητήσει ο προπονητής και έχει σωστό mentality μέσα στο παιχνίδι, παραμένει άγουρος στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, με το παρελθόν του στο Georgetown (και όχι μόνο) να δείχνει ότι πρόκειται για παίκτη επιρρεπή στο λάθος και με αμφίβολο decision making. Επίσης είναι ασταθής και αδιάψευστο μάρτυρα αποτελεί το γεγονός ότι και φέτος, στο Eurocup ειδικά, ήταν ή του ύψους ή του βάθους…

Όπως είπαμε νωρίτερα, δε διαθέτει ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά η αγωνιστική του ταυτότητα πιο πολύ αντιπροσωπεύει έναν ψηλό ρολίστα, με αυξημένο δείκτη μαχητικότητας και με αρκετά θετικά στοιχεία στο παιχνίδι του, που αν μπει σε μια καλοδουλεμένη ομάδα, θα ανθίσει και ο ίδιος τελικά, ακολουθώντας τους υπόλοιπους και αφομοιώνοντας τις αρχές του συνόλου!

Αν και δεν έχει παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο, φέτος έδειξε προσαρμοστικότητα με τη μετάβαση του σε πιο απαιτητικές διοργανώσεις να είναι ομαλή. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι η εργατικότητα του, καθώς μιλάμε για ένα παίκτη ο οποίος δουλεύει πολύ και βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο. Σταδιακά έχει βάλει με μεγάλη επιτυχία το τρίποντο στο ρεπερτόριο του, παραμένει διαχρονικά ένας εξαιρετικός free throw shooter για ψηλός, ενώ και αμυντικά έχει χτίσει το profile ενός σκληροτράχηλου F/C, ο οποίος μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στο μαρκάρισμα κάθε αντιπάλου.

Ωστόσο, η ντρίπλα του είναι μέτρια, με αποτέλεσμα οταν βρίσκεται με πρόσωπο στο καλάθι να απειλεί περισσότερο με στατικό σουτ, είτε μετά από pick ‘n’ pop είτε μετά από πάσα ενώ ο ίδιος έχει πάρει θέση να εκτελέσει στην αδύνατη πλευρά. Γενικά, ενώ έχει ανεπτυγμένο face up game με καλό mid range shot, δεν είναι ο παίκτης με εμπιστοσύνη στο χειρισμό του, ο οποίος θα πάρει την μπάλα στο high post και θα πάει μέχρι μέσα, σε καταστάσεις 1on1. Αποφεύγει να επιχειρεί πάνω από 2-3 ντρίπλες, κι αυτές κυρίως όταν βρει χώρο στην baseline ή στον κεντρικο διάδρομο.

Στην επίθεση ο Hopkins διαθέτει αξιοπρόσεκτα προσόντα και ένα πλούσιο skillset. Μπορεί να εκτελέσει με υψηλά ποσοστά ως spot shooter και να τελειώσει φασεις κοντά στο καλάθι, καθώς είναι δυνατός finisher που δε φοβάται την επαφή. Και παρόλο που το post up δεν είναι η νούμερο 1 επιλογή του, έχει κινήσεις με πλάτη στο καλάθι και την ικανότητα να σκοράρει με hook shots κυρίως. Γενικά, στο επιθετικό κομμάτι θυμίζει έναν πιο αθλητικό και ολοκληρωμένο Powell με αθόρυβο στυλ παιχνιδιού και τη δυνατότητα να απειλήσει από το high post, τραβώντας ψηλά τον αντίπαλο του και ανοίγοντας διαδρόμους στη ρακέτα για τους συμπαίκτες του!

Στον αντίποδα, δεν είναι τόσο αποτελεσματικός βάζοντας την μπάλα στο παρκέ και γι αυτό δεν εκτελεί σχεδόν ποτέ μετά από τρίπλα με σουτ, παρα μόνο με drives. Πάντως είναι κάτι που αποφεύγει καθώς, όταν χρειαστεί να καταφύγει σε μια τέτοια επιλογή, η πιθανότητα λάθους είναι μεγάλη. Δεν είναι ο pick ‘n’ roll ψηλός και δε θα τον δείτε πολλές φορές να τελειώνει μετά από alley oop.

Ωστόσο, είναι ένας ικανός επιθετικός rebounder, ο οποίος με τη μαχητικότητά του ανανεώνει αρκετές επιθέσεις για την ομάδα του. Επίσης, να αναφέρουμε ότι είναι εξαιρετικός σουτέρ ελεύθερων βολών, γεγονός που του επιτρέπει να εκμεταλλεύεται τα αρκετά κερδισμένα foul (φέτος είχε 3 κατά μ.ο. στην Αδριατική Λίγκα).

Για το τέλος άφησα την άμυνα, που αναμφισβήτητα είναι ο τομέας, στον οποίο ξεχώριζε από νεαρή ηλικία ο Hopkins. Με ένα συνδυασμό δύναμης και αθλητικότητας, έχει την ικανότητα να μαρκάρει εξίσου αποτελεσματικά PF και C, γεγονός που αποτελεί ευλογία στο σύγχρονο μπάσκετ. Βγάζει ένταση στα μετόπισθεν και είναι αποτελεσματικός τόσο στην προσωπική άμυνα, όσο και στις βοήθειες. Διαχρονικά ο μ.ο. κοψιμάτων του είναι υψηλός και παρόλο που δεν είναι αυθεντικός rim protector, διαβάζει τις φάσεις και αλλοιώνει / μπλοκάρει αρκετές επιθετικές προσπάθειες των αντιπάλων.

Με το δυνατό upper body του μπορεί να μαρκάρει και βαρείς center, καθώς δε σπρώχνεται εύκολα, ενώ γενικά επιδιώκει τις επαφές σε τέτοιες περιπτώσεις, προσπαθώντας να “χαλάσει” την ισορροπία του σώματος, όταν αντιμετωπίζει υψηλότερους και δυνατούς F/C. Το γεγονός ότι στο Κολέγιο δεν είχε ξεκάθαρο ρόλο, και αναγκάστηκε να παίξει και στις δυο θέσεις αντιμετωπίζοντας πολλους διαφορετικούς τύπους παικτών ενώ στις ζώνες που εφάρμοζε ο Thompson είχε θέση και στα φτερά, τον έχει βοηθήσει στο να προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες κάθε αγώνα. Σε αυτό βοηθάει και το footwork του, το οποίο του επιτρέπει να μαρκάρει και εκρηκτικούς / ταχείς παίκτες. Τελος, να αναφέρουμε ότι πρόκειται για καλό αμυντικό rebounder, καθώς είναι συγκεντρωμένος σε αυτό το κομμάτι και παίρνει έγκαιρα καλή θέση στη ρακέτα, μην αφήνοντας πλεονέκτημα στους αντίπαλους. Συνολικά, στην άμυνα παίρνει καλό βαθμό, δεδομένου ότι χωρίς να είναι κλασικός hustle player, ούτε ο πιο θεαματικός blocker, μπορεί να υπηρετήσει πολλά διαφορετικά στυλ άμυνας, όντας αποτελεσματικός και ένα σημαντικό asset για την ομάδα του.

Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι ο “τίμιος” Hopkins είναι ένας πολυσύνθετος 2-way ψηλός ο οποίος, παρα τις ελλείψεις του στο κομμάτι εμπειριών / τακτικής ετοιμότητας, διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά σε άμυνα και επίθεση, που του επιτρέπουν να αποτελεί έναν παίκτη συμπλήρωμα – πολυεργαλείο για κάθε προπονητή. Έχει κίνητρο να βελτιώνεται συνεχώς και, παρα το γεγονός ότι είναι late bloomer, προσπαθεί να βάζει νέα στοιχεία στο παιχνίδι του.

Συμπερασματικά, ένας τέτοιου είδους παίκτης, πλησιάζει αυτό που περιέγραψε ο Κων/νος Μελάγιες στη συνέντευξη του στο Red Point Guard για τη θέση του tweener, δηλαδή κάτι κοντινό στον Josh Powell, ο οποίος ταιριάζει με τους υπόλοιπους ψηλούς, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει αμυντική σιγουριά και rebounding ability, αποδεχόμενος ένα βοηθητικό ρόλο, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η front line του Ολυμπιακού είναι ήδη κατά τα 4/5 συμπληρωμένη με τις βασικές επιλογές.

Με αυτό το σκεπτικό, η ετυμηγορία μου θα ήταν θετική. Όμως η απουσία παραστάσεων του Hopkins από το υψηλό επίπεδο, ενώ είναι 26 ετών, τη στιγμή που ο Μπαρτζώκας φαίνεται να ψάχνει για έναν πιο “ψημένο” ψηλό στις απαιτήσεις δύσκολων διοργανώσεων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι θα χρειαστεί κι άλλο χρόνο για να χαρακτηριστεί Euroleague ready καθώς η απόδοση του εμφανίζει μεγάλη αστάθεια από παιχνίδι σε παιχνίδι με ροπή στο λάθος, με κάνουν επιφυλακτικό για την περίπτωση του.

Εξάλλου έχει συμβόλαιο για μια ακόμη σεζόν με την Cedevita – Olimpija και πιθανή παραμονή του εκεί μόνο καλό θα του κάνει, βοηθώντας τον να αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες και να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του πιο έτοιμος. Στην τελική, αν κάτι χαρακτηρίζει τον Hopkins, από τα νεανικά του χρόνια, είναι ότι η εξέλιξη του γίνεται με σταθερό αλλά ταυτόχρονα… αργό ρυθμό!