Μια από τις σημαντικότερες αλλά και τις πλέον αμφιλεγόμενες μεταγραφικές κινήσεις της φετινής μεταγραφικής περιόδου ήταν η απόκτηση του Daniel Hackett. Για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μπασκετικά στέκια, μπλογκς και ραδιόφωνα ο κόσμος συζητούσε πως ένας χαρακτήρας που μέσω των ΜΜΕ μας είχε περιγράφει ως αλλοπρόσαλλος θα έδενε με τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και την φιλοσοφία της ομάδας. Μετά από 5 μήνες ο Hackett σύμφωνα με τους ίδιους – έγινε το αλάνι που θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό στους τίτλους… Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ικανότητα του Έλληνα να δημιουργεί ήρωες και αποδιοπομπαίους τράγους να εξυψώνει και να ισοπεδώνει παίκτες χωρίς καθόλου σκέψη – αρκεί ένα σούτ μια δήλωση ένα δημοσίευμα και ο αστικός μύθος δημιουργήθηκε. Σύμφωνα λοιπόν με τον αστικό μύθο Νο1 ο Hackett όπου πήγαινε θα δημιουργούσε προβλήματα γιατί ήταν ατομιστής και δεν θα δεχόταν να μπει σε δεύτερο ρόλο πίσω από κάποιον άλλο. Και σύμφωνα με τον ίδιο μύθο αφού έκανε το Μιλάνο άνω κάτω με τα τερτίπια του η ομάδα του Αρμάνι τον έδιωξε κακήν κακώς. Από πού προέκυψε όλο αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί ο love to hate Έλληνας τσίμπησε αμέσως!
Το περίεργο από την αρχή ήταν πως οι δηλώσεις και οι κινήσεις του Hackett δε πολύ έδεναν με την όλη ιδέα που μας πούλησε το σύστημα των κατευθυνόμενων από τα κλικ αθλητικών ΜΜΕ. Αφού αρχικά δήλωσε πως είναι χαρούμενος που θα αγωνιστεί στην ομάδα του Σπανούλη είπε πως δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο ρόλος του όσο να κερδίζει η ομάδα. Δηλαδή από την πρώτη στιγμή ήταν σαν να ακούγες ένα παλιό παίκτη που αγωνίζεται χρόνια και γνωρίζει καλά την φιλοσοφία της ομάδας (κάποιοι μάλιστα μας είπαν πως τον δασκάλεψαν να μιλήσει έτσι). Το δεύτερο παράδοξο ήταν ο τρόπος που αγωνίστηκε με την εθνική Ιταλίας τον Σεπτέμβριο – μοίραζε την μπάλα έπαιρνε ελάχιστες προσπάθειες και τα έδινε όλα στην άμυνα (εκεί οι έγκυροι μας είπαν πως δεν μπορούσε να τα βάλει με τους 3 ΝΒΑers).Η μουρμούρα συνεχίστηκε για αρκετό καιρό αφού στο πρώτο μισό της regular season είχε μέτριες επιδόσεις (ειδικά με Τσεντεβίτα, Λαμποράλ, Λιμοζ) ήρθαν και οι ήττες με τον Παναθηναϊκό σε κύπελο και πρωτάθλημα και οι σοφοί εν τέλει αποφάνθηκαν πως δεν μπορεί να παίξει μαζί με τον Σπανούλη, δεν έχει τρίποντο, δεν έχει δημιουργία και διάφορες άλλες τέτοιες σοφιστίες.
Η συνέχεια απλά τους εξέθεσε όλους – ο Hackett έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της ομάδας μάχεται για κάθε μπάλα, σκοράρει, δημιουργεί και έχει πραγματοποιήσει ένα πολύ καλό πρώτο γύρο στο ΤΟΠ16. Ενδεικτικά αναφέρω σε 17 παιχνίδια (10.6π, 37.9% διπ, 55% τριπ, 82.6% βολές, 1 ριμπ, 2 Ασσίστ, 1 λάθος και 9.7 πόντους αξιολόγησης σε 22 λεπτά μ.ο. συμμετοχής). Στα συν του και το γεγονός πως μετά την Μαδρίτη (όπου γλύτωσε πολύ σοβαρό τραυματισμό) και με μια μόνο προπόνηση μπήκε και έκανε παπάδες αρχικά με την Κιμκι και μετά με την ΤΣΣΚ. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στον επόμενο αστικό μύθο Νο2. «Εντάξει … καλός είναι … αλλά δεν συγκρίνεται με τον Law»
Με δεδομένη την αδυναμία του μπλογκ στη θέση του Point Guard δεν μπορούσα να το αφήσω ασχολίαστο. Ο Acie Law έγινε πράγματι κάτι σαν μύθος για το κοινό της ομάδας γιατί συνδέθηκε με τις 2 συνεχόμενες κατακτήσεις της Ευρωλίγκας. Ο αριστερόχειρας guard (όπως και ο Hackett) συμπλήρωνε τον Σπανούλη ιδανικά, έπαιζε άμυνα στα κόκκινα, έβαζε μεγάλα σουτ αλλά κυρίως μπορούσε να διεισδύσει και να σκοράρει αέρινα ή μετά από τρίπλα να πασάρει την κατάλληλη στιγμή σε ελεύθερο συμπαίκτη κάνοντας τις περιστροφές τις ομάδας να μοιάζουν αρμονικές σαν εκκρεμές. Δυστυχώς οι σοβαροί του τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να κάνει μεγαλύτερη καριέρα αλλά στο μυαλό του μέσου φιλάθλου θα είναι πάντοτε αυτός που μετά την διπλή τάπα από Παπανικολάου και Χάινς πήρε την μπάλα γονάτισε τον Σέρχι Ροντρίγκεζ και κάνοντας coast to coast έφτασε ανενόχλητος στο lay up στον τελικό του Λονδίνου όπου και ήταν ο MVP.
Θεωρητικά η σύγκριση μοιάζει άτυχη μεταξύ των 2 παικτών αλλά είναι; Ο Law στις 3 σαιζόν που αγωνίστηκε στο Ολυμπιακό είχε 34 συμμετοχές ενώ ο Hackett μόνο φέτος έχει ήδη 17 δηλαδή τις μισές. Το δείγμα μοιάζει ικανοποιητικό για να τους συγκρίνουμε. Για να δούμε τι λένε τα νούμερα.
Πίνακας 1
Πίνακας 2
Όπως θα είδατε η σύγκριση είναι σχεδόν παντού υπέρ του Hackett! Τι σημαίνει αυτό; Ενδεχομένως πολλά – ίσως και τίποτα … αφού θα πρέπει να δούμε σε βάθος χρόνου αν o αμερικανο-ιταλός μπορεί να διατηρήσει αυτές τις επιδόσεις και κυρίως να οδηγήσει την ομάδα σε τίτλους όπως ο Law. Ο γεννημένος το 1987 Daniel είναι στην κατάλληλη ηλικία, στην κατάλληλη ομάδα και στην κατάλληλη συγκυρία για να κάνει το μπάμ – αν θα τα καταφέρει θα το δείξει ο χρόνος. Όπως και να έχει πάντως έχει δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες λόγω επιδόσεων και αγωνιστικού χαρακτήρα – και κάτι μου λέει πως ακόμα δεν έχουμε δει τα καλύτερα παιχνίδια του με την ομάδα.
Υ.Σ. Τα στατιστικά προέρχονται από τα ακόλουθα site (www.euroleague.net, και www.gigabasket.org)
