Scouting VTB (Winter 2020)

Στην προσπάθεια να περάσει ευχάριστα και δημιουργικά ο ελεύθερος χρόνος όλων μας στο σπίτι συνεχίζουμε με την ενότητα RPG Radar. Αυτή τη φορά ταξιδεύουμε βορειοανατολικά και συγκεκριμένα στο πρωτάθλημα της VTB, το οποίο ήταν από τα πρώτα, που η διοικούσα αρχή του, πήρε απόφαση να μη συνεχιστεί η σεζόν, λόγω των επιπτώσεων από την έξαρση του κορωνοϊού.

Μία από τις πιο πλούσιες λίγκες στην Ευρώπη που, εκτός από τις Ρωσικές ομάδες, φιλοξενεί συλλόγους από την Πολωνία, την Εσθονία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν. Τα τελευταία χρόνια όλο και μεγαλύτερα ονόματα από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ αγωνίζονται εκεί, και όχι μόνο στις ομάδες της Euroleague.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φετινή Lokomotiv Kuban, η οποία έχει στις τάξεις της NBAers όπως οι Sam Dekker, Johnny O’Bryant και Alan Williams, δίπλα σε Mindaugas Kuzminskas και Will Cummings. Και η Unics Kazan όμως διαθέτει ένα αξιόλογο οπλοστάσιο ξένων παικτών, με προεξέχοντες τους Erick McCollum, Jamar Smith και Alex Tyus!

Στην ανάλυση μας δε θα δούμε, ωστόσο, τέτοιες περιπτώσεις “φθασμένων” παικτών, ούτε ποιοτικές λύσεις από το πάνω ράφι ομάδων της Euroleague με συμβόλαια που λήγουν, όπως οι Hilliard (CSKA), Gill (Khimki) και Ayon (Zenit), αλλά θα σταθούμε ως συνήθως σε κάποιες όχι τόσο γνωστές επιλογές, οι οποίες είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μεν, διαθέτουν προοπτική και “χτίζουν” την καριέρα τους δε.

Προσπαθώντας να ξεχωρίσω 3 περιπτώσεις από μικρομεσαίες ομάδες, και βγάζοντας από την εξίσωση παίκτες πιο οικείους σε όλους μας όπως οι Ludvig Hakansson και Drew Gordon της Zielona Gora, o Terell Parks της Nizhny και ο Carlon Green της Enisey (με τον οποίο ο Μπαρτζώκας είχε συνεργαστεί μερικούς μήνες στην Khimki), κατέληξα στους εξής:

JEREMIAH HILL: USA (25y, 180cm) (BC ASTANA) |Point Guard|

(G-League Stats, VTB Stats, College Stats)

Παρόλου που ο πλέον “πολυδιαφημισμένος” παίκτης από την Astana τη φετινή σεζόν είναι ο Malcolm Hill (2^ος σκόρερ της VTB), και όχι αδικαιολόγητα, θα πάω κόντρα στο ρεύμα και σε αυτή εδώ τη γωνιά θα σας μιλήσω για τον Jeremiah Hill, τον point guard της ομάδας από το Καζακστάν.

Μπορεί ο συνονόματος του να είναι πολύ καλός παίκτης, καθώς πρόκειται για ένα δυναμικό versatile SF ο οποίος θα απασχολήσει σύντομα ομάδες του υψηλότερου επιπέδου με τα 2-way χαρακτηριστικά και το αξιόπιστο μακρινό σουτ του, ωστόσο εκτιμώ ότι για τη θέση του πλάγιου, πίσω από τον Παπανικολάου, ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα sharpshooter 2 – 3άρι τύπου Stauskas (κάτι για το οποίο με έπεισε ο φίλτατος Penny Hardaway) στα πρότυπα του Lojeski και συνεπώς αφήνω το scouting report του Malcolm Hill για το μέλλον.

Αρκετά όμως με τα εισαγωγικά. Ας δούμε την ιστορία και το αγωνιστικό profile ενός guard, άγνωστου στο ευρύ κοινό, ο οποίος σταδιακά τα τελευταία χρόνια καθιερώνεται στο επαγγελματικό μπάσκετ.

Ο 24χρονος Jeremiah Hill ξεκίνησε στα γυμνασιακά του χρόνια από το Richmond Hill High School (ο πρώτος του προπονητής Steven Williams απεβίωσε πριν λίγες εβδομάδες), όπου υπήρξε ένας “συμπαθητικός” point guard, χωρίς να εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του. Δεν υπήρξε ενδιαφέρον για αυτόν από κολλέγια της Division I και έτσι το πρώτο του κολλέγιο ήταν το Savannah State της Division II, με το οποίο τη rookie season του το 2012 – 13, είχε 6.4 πόντους με 30,8% στα τρίποντα.

Ωστόσο, χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές εκεί, ο Hill θα δήλωνε red shirt για μια χρονιά, για να πάρει μεταγραφή στο Valdosta State University ο προπονητής του οποίου, Mike Helfer, έμελλε να είναι αυτός που θα του έβγαζε τον καλύτερο εαυτό και θα τον βελτίωνε, τόσο αγωνιστικά όσο και πνευματικά! Στη sophomore season του το 2014 – 15 αποτέλεσε βαρύ χαρτί στην περιφέρεια του VSU, με το οποίο αγωνίστηκε σε 27 παιχνίδια (15 ως βασικός) και είχε 8.3 πόντους με 33.6% στα τρίποντα (35.6% στα σουτ εντός παιδιάς), 3.4 rebounds, 1.9 assists, 2 κλεψίματα και 1.7 λάθη μ.ο.

Έχοντας δουλέψει αρκετά την επόμενη off season, ο Hill μπήκε δυναμικά την περίοδο 2015 – 16, όπου σε 17 αγώνες (8 βασικός), και πριν μείνει στα pits λόγω ενός τραυματισμού στον καρπό, κατέγραψε 14 πόντους μ.ο. με 46.7% στα τρίποντα (47% στα σουτ εντός παιδιάς), 3.6 rebounds, 1.9 assists και μόλις 1 λάθος ανά παιχνίδι. Παρά την ατυχία, και το γεγονός ότι έχασε το δεύτερο μισό και φινάλε της χρονιάς, ο Hill άρχισε να δείχνει ότι μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν πολυσύνθετο point guard.

Κάπως έτσι στη senior season του, έστω και για τα πιο ταπεινά δεδομένα της Division II, θα πήγαινε το παιχνίδι του ένα βήμα παραπάνω, αποτελώντας τον ηγέτη του κολλεγίου του και κερδίζοντας τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς για την περιφέρεια Gulf Coast, καθώς και την ανακήρυξη του ως All American!

Η αγωνιστική του άνοδος αντικατοπτρίστηκε και στα στατιστικά του όπου, σε 32 αγώνες (σε όλους βασικός) είχε 19.6 πόντους με 35.6% στα τρίποντα (43.8% στα σουτ εντός παιδιάς), 5.5 rebounds, 1.9 κλεψίματα και 4.3 assists για 2.3 λάθη ανά παιχνίδι.

Παρόλα αυτά, η είσοδος του στον κόσμο του επαγγελματικού μπάσκετ, δε θα ήταν όπως τη φανταζόταν, καθώς χωρίς ενδιαφέρον ούτε από ομάδες της G League, θα αναγκαζόταν να καταφύγει στη λύση ενός minor league, της ΑΒΑ (συνέχεια του CBA, Continental Basketball Association, το οποίο στα 80s-90s λειτουργούσε ως προθάλαμος του ΝΒΑ). Εκεί αγωνίστηκε για μια σεζόν (2017 – 18), κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα, στη μέχρι τώρα καριέρα του με τους, Jacksonville Giants. Μπορεί αυτή η εμπειρία να του έδειξε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για παίκτες του δικού του caliber, μακριά από τα φλας της δημοσιότητας και δίχως περγαμηνές, ωστόσο όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος στο παρελθόν, του έκανε καλό βάζοντας τον σε ένα σκληρό πρωτάθλημα, απέναντι σε βετεράνους παίκτες με σημαντικό ρόλο για τον ίδιο, γεγονός που τον βοήθησε να αναπτύξει το παιχνίδι του.

Έτσι, λοιπόν, ο Hill θα συνέχιζε τη σταδιακή του άνοδο, καταφέρνοντας το καλοκαίρι του 2018 να βρει θέση στο roster των Lakeland Magic. Στην G League, θα εξελισσόταν σε μια από τις… αθόρυβες αποκαλύψεις της σεζόν και σε παίκτη – οικονομίας, ολοκληρώνοντας τη σεζόν ως ο κορυφαίος στο δείκτη Ast/TO (3) σε όλο το πρωτάθλημα. Και, παρόλο που ήταν ο αναπληρωματικός PG της ομάδας από τη Florida, όταν έβρισκε τον χρόνο και την ευκαιρία να πάρει προσπάθειες έδειχνε και το εκτελεστικό του ταλέντο, όπως στον αγώνα απέναντι στους Maine Red Claws, όπου ευστόχησε σε 8 τρίποντα! Τελείωσε τη σεζόν 2018 – 19 έχοντας αγωνιστεί σε 42 αγώνες (όλους ως αναπληρωματικός) με 7 πόντους (38.6% στα τρίποντα και 49.2% στα δίποντα), 2.2 rebounds, 2.5 assists, 0.7 κλεψίματα και μόλις 0.8 λάθη μ.ο.

Οι εμφανίσεις του, του έδωσαν το διαβατήριο να δοκιμάσει την τύχη του στο Summer League με το Orlando, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις και διεκδικώντας μέχρι τέλους μια θέση στο roster των Magic, που έψαχαν για ένα συμπληρωματικό point guard, ο οποίος θα μπορούσε να συνεισφέρει σε περισσότερους τομείς, από ό,τι ο scoring guard Isaiah Briscoe.

Τελικά δεν τα κατάφερε και έτσι κατέληξε στο μακρινό Καζακστάν και στην Astana, όπου αποτέλεσε, ειδικά μετά την απομάκρυνση του Whitehead, τον go-to-guy της ομάδας και τον παίκτη, που έπαιρνε τις αποφάσεις. Σε 18 παιχνίδια της VTB (29.5’ συμμετοχής μ.ο.), “μέτρησε” 12.5 πόντους (36.4% στα τρίποντα και 41.9% στα δίποντα), 3.7 rebounds, 1.4 κλεψίματα (3^ος στο πρωτάθλημα) και 6 assists (επίσης 3^ος στο πρωτάθλημα) για 3.4 λάθη ανά αγώνα, έχοντας για άλλη μια σεζόν στην καριέρα του θετικότατο συντελεστή Ast/TO (1.7).

Με τη χρονιά, όμως, να λήγει άδοξα και την VTB να έχει “κατεβάσει ρολά”, ο Hill κοιτάζει πλέον τον επόμενο σταθμό του που δεν αποκλείεται, αν δε βρει θέση σε ομάδα του ΝΒΑ με ένα 2-way contract, να είναι ξανά στην Ευρώπη!

Αφού είδαμε την ιστορία του Hill από την Division II του NCAA μέχρι την VTB την περασμένη σεζόν, ήρθε η ώρα να σκιαγραφήσουμε το αγωνιστικό του profile.

Ξεκινώντας από τα physical tools του γίνεται προφανές και από τα video, ότι ο Hill δεν είναι ο παίκτης, ο οποίος στηρίζεται στα αθλητικά – φυσικά προσόντα του. Με ύψος 1,88 και βάρος 82 κιλά, δε διαθέτει τη δύναμη να αντιμετωπίσει πιο physical αντιπάλους αμυντικά. Ωστόσο είναι αρκετά ταχύς point guard, ενώ διαθέτει αξιοπρεπέστατο άλμα για τη θέση του και εξαιρετική ευλυγισία, στοιχεία που τον βοηθάνε στην επίθεση.

Εκει που φαίνεται να υπερτερεί συγκριτικά με άλλους Αμερικάνους guard της ηλικίας του, είναι το πνευματικό του πακέτο και η αίσθηση του παιχνιδιού που έχει, παρά τις λιγοστές εμπειρίες του. Σίγουρα, όπως έδειξε στο πέρασμα του από την Astana όπου ο ρόλος του ήταν σημαντικός, θα υπάρξουν στιγμές κατά τις οποίες θα πάρει και πιο “τραβηγμένες” προσπάθειες, λόγω της αυτοπεποίθησης στο σουτ του, όμως γενικά είναι παίκτης, που έχει στο μυαλό του και την πάσα, με αρκετά ανεπτυγμένα ένστικτα στη δημιουργία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του (με εξαίρεση τις δύο πρώτες σεζόν στο VSU), είχε ικανοποιητικό αριθμό assists και ταυτόχρονα εξαιρετικό ast/to ratio, δείγμα ότι παρά την έφεση του στο σκοράρισμα, δεν παραμελεί τα οργανωτικά του καθήκοντα.

Όσον αφορά το κομμάτι της ηγεσίας έδειξε τη φετινή σεζόν θετικά δείγματα, ωστόσο δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η VTB, με εξαίρεση τις κορυφαίες 5 – 6 ομάδες, δε φημίζεται για το πολύ υψηλό της επίπεδο. Σε αυτόν τον τομέα θα χρειαστεί περισσότερες εμπειρίες, καθώς δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού. Παρόλα αυτά φαίνεται φιλόδοξος παίκτης, ο οποίος προσπαθεί να “χτίσει” σταδιακά την καριέρα του, και ξεκινώντας από χαμηλά έφθασε ένα βήμα πριν από συμβόλαιο στο ΝΒΑ, συνεπώς το συνολικό mentality του επιδέχεται βελτίωση (δεδομένου ότι υπάρχει η πρώτη ύλη), κάτι που κακά τα ψέμματα αποκτάται μέσα από απαιτητικούς αγώνες.

Ο χειρισμός του είναι καλός και αποτελεί ένα από τα όπλα του Hill επιθετικά, βοηθώντας τον στο κάθετο παιχνίδι, αλλά και προσφέροντας ασφάλεια στην ομάδα του στο κατέβασμα της μπάλας. Γενικά δεν καταφεύγει σε εξεζητημένες τρίπλες, ωστόσο έχει τη δυνατότητα να αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση, που σε συνδυασμό με την ταχύτητα στη σκέψη του, του δίνει πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του! Το δυνατό σημείο του επιθετικά, εκτός από το πολύ καλό spot shoot του, είναι η ικανότητα του να εκτελεί με pull up jumpers μετά από τρίπλα, εκμεταλλευόμενος screen συμπαικτών του. Σε συνεργασίες 2-2 έχει ευρεία γκάμα επιλογών, καθώς πέραν δικών του τελειωμάτων, μπορεί να παίξει με ευχέρεια pick ‘n’ roll και pick ‘n’ pop. Είναι κάτι που, με εξαίρεση ίσως τον Goss, δεν έχουμε δει σε μεγάλο βαθμό από ξένους point guards της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια.

Μιας και μιλάμε για τον πρώην Αμερικάνο της ομάδας μας νομίζω ότι ο Hill, τόσο όσον αφορά το αγωνιστικό στυλ όσο και τα physical tools του μοιάζει με ένα υβρίδιο Goss – Erick Green, καθώς, συν τοις άλλοις, αποφεύγει (πλην λίγων περιπτώσεων, που θα βρει ελεύθερο διάδρομο) να φθάσει με drive κοντά στο καλάθι, προτιμώντας κατά κανόνα τη λύση των floaters. Επίσης, όπως προείπαμε, ο Hill είναι αποτελεσματικός σουτέρ από μακριά, μη διστάζοντας να πάρει προσπάθειες υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Τα ποσοστά του διαχρονικά έξω από τη γραμμή του τριπόντου είναι πάνω από 35% (πλην της πρώτης του κολεγιακής σεζόν με το Savannah State) και μην ξεχνάτε ότι ειδικά φέτος στην VTB έπαιρνε αρκετά σουτ έξω από τα 6.75μ (6.7 ανά παιχνίδι).

Συνολικά, το κομμάτι της επίθεσης είναι εκείνο όπου στηρίζεται ο Hill, καθώς ο συνδυασμός του καλού περιφερειακού του σουτ και της οξυδέρκειας του στην οργάνωση, καθιστούν το πακέτο του θελτικό, για μια ομάδα η οποία διαθέτει physical παίκτες σε άλλες θέσεις, που μπορούν να “μακιγιάρουν” το δικό του light αθλητικό profile. Εκεί έγκειται και η επιτυχία της Astana, πλαισιώνοντάς τον με το Malcolm Hill στο “3” και τον Whitehead στην περιφέρεια, στην αρχή της σεζόν.

Η αμυντική συμπεριφορά του λοιπόν, κυρίως λόγω της σωματοδομής του, είναι το μεγάλο ερωτηματικό στο κατά πόσο θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο υψηλότερο επίπεδο ο Hill. Στο πιο physical παιχνίδι, ακόμα και στο επίπεδο BCL / Eurocup, αναμένεται να αντιμετωπίζει προβλήματα με αθλητικούς αντιπάλους (Wroten, Foster, Walden ενδεικτικά). Παρόλα αυτά δεν είναι αδιάφορος αμυντικά και κατά κανόνα πιέζει πάνω στην μπάλα, κυνηγόντας το κλέψιμο (με ικανοποιητικό μέσο όρο καριέρας), ενώ μαρκάρει και πάνω στο σουτ, επιδεικνύοντας σε κάθε σεζόν μερικά θεαματικά κοψίματα!

Ωστόσο συνολικά, βάζοντας στην εξίσωση και την τακτική στην άμυνα κυρίως όσον αφορά τις αλλαγές και αλληλοκαλύψεις, ο Hill παίρνει χαμηλό βαθμό, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού του χρειάζεται, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν, polishing όντας άγουρος μέχρι τώρα.

Συμπερασματικά, ο Hill είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση περιφερειακού, η οποία χρήζει παρακολούθησης εφεξής, δεδομένου ότι έχει δείξει προσαρμοστικότητα σε όλες τις ομάδες (έστω και χαμηλού επιπέδου) που έχει αγωνιστεί, ανταποκρινόμενος σε κάθε ρόλο που του έχει ζητηθεί.

Σίγουρα, το φυσικό / αθλητικό του πακέτο είναι αρκετά “φτωχό”, ωστόσο στα μάτια μου δείχνει να είναι εξίσου έτοιμος με παίκτες όπως ο Marcus Paige (Partizan), με παρόμοια σωματικά προσόντα και αγωνιστικό στυλ και ίσως πάρει του χρόνου την ευκαιρία του σε μια καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα από την Astana.

(Σημείωση: H αξιολόγηση του παίκτη σε ότι αφορά τους μετρήσιμους στατιστικούς δείκτες γίνεται με βάση τις ιστορικά κατώτερες (Poor) και ανώτερες (Excellent) επιδόσεις στην Euroleague)

Η γνώμη μου, για το αν χωράει ένας τέτοιος παίκτης στα πλάνα του Μπαρτζώκα για τον Ολυμπιακό της νέας περιόδου είναι μοιρασμένη, ανάμεσα στο ναι / όχι! Εκτιμώ ότι αν το leading guard είναι κάποιος με καλό σουτ, ικανότητα στη δημιουργία και μέτρια άμυνα (π.χ. Σλούκας, Pangos), τότε ένας δεύτερος point guard, με παρόμοια χαρακτηριστικά όπως ο Hill, θα δημιουργεί ανισορροπία στην περιφέρεια της ομάδας και αμυντικό έλλειμμα, το οποίο δύσκολα θα καλύπτεται για μεγάλα διαστήματα αγώνων.

Αν, όμως, ο βασικός point guard του νέου Ολυμπιακού είναι κάποιος πιο αθλητικός, όπως ο Lorenzo Brown, δηλαδή ένας καλός slasher με μέγεθος αλλά πιο μέτριο μακρινό σουτ, τότε ο Hill θα ήταν το ιδανικό του συμπλήρωμα!

Εν κατακλείδι θεωρώ, και με δεδομένη την παρουσία του McKissic στις θέσεις 2 και 3, αλλά και του Λαρεντζάκη (;), ότι τα βασικά στοιχεία που πρέπει να κοιτάξει η ομάδα μας για τον ένα από τους δύο PGs (εκτός και αν γίνει η έκπληξη και μείνει κάποιος εκ των Baldwin, Buycks), είναι το καλό μακρινό σουτ (και μετά από screen όπως ζητά μανιωδώς ο Navaho) και η ικανότητα στη δημιουργία.

Συνεπώς, υπό αυτό το πρίσμα και συνυπολογίζοντας ότι ήδη για τη front line ακούγονται ονόματα αθλητικών ψηλών και λαμβάνοντας υπόψιν ότι και μεγάλο μέρος του budget της νέας περιόδου θα κατευθυνθεί, εκτός από το leading guard, σε ένα δυναμικό stretch PF και ένα sharpshooter swingman, αφήνοντας ένα χαμηλότερο συμβόλαιο για το ρόλο του back up point guard, η ετυμηγορία μου για το Hill είναι…

Rating: 64.6% |VERDICT: Recommend|

DARRAL WILLIS: USA (24y, 206cm) (NIZHNY NOVGOROD) |PF|

(College Stats, VTB Stats, BCL Stats)

Η επόμενη περίπτωση είναι αρκετά παρόμοια με αυτή του Hill καθώς έχουμε να κάνουμε επίσης με έναν παίκτη που ξεκίνησε από χαμηλά, σε ένα άσημο junior college, εξαργύρωσε τη σκληρή δουλειά του με μια διετία σε ένα ξακουστό πρόγραμμα όπως το Wichita State και πέρασε από την άγονη γραμμή της Κύπρου πέρυσι, πριν καθιερωθεί φέτος σε μια ομάδα όπως η Nizhny, με καλή πορεία στην VTB και το BCL.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο 24χρονος Darral Willis από το Wisconsin, ο οποίος αποφοιτώντας από το γυμνάσιο Madison Central της γενέτειρας του, συνέχισε σε ένα junior college, το Pearl River Community College του Mississippi. Οι πολύ καλές εμφανίσεις του εκεί, ειδικά στη sophomore season (18.4 πόντοι με 59% στα σουτ εντός παιδιάς και 74.3% στις βολές, 10.4 rebounds και 1.5 μπλοκ μ.ο.), αποτέλεσαν διαβατήριο για την είσοδο του στην Division I του NCAA με αρκετά φημισμένα Κολέγια, όπως το LSU και το Marquette μεταξύ άλλων, να δείχνουν έντονο ενδιαφέρον, προτού ο ίδιος τελικά επιλέξει το Wichita State!

Πριν, όμως, δούμε αναλυτικά την πορεία του Willis, ας ανοίξουμε μια μεγάλη παρένθεση γυρνώντας το χρόνο πίσω, για να καταλάβουμε τι εστί Wichita State και πως, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, “σόκαρε” τον κόσμο του NCAA, δικαιολογώντας το προσωνύμιο του (Shockers).

Όταν ο Gregg Marshall άφησε το Winthrop για να αναλάβει τις τύχες του Wichita State, διαδεχόμενος τον επιτυχημένο Mark Turgeon, λίγοι περίμεναν όσα θα επακολουθούσαν.

Με low profile, και τη φήμη να “χτίζει” ομάδες χωρίς μεγάλα αστέρια αναπτύσσοντας και εξελίσσοντας παίκτες “χαμηλότερου επιπέδου”, έφτιαξε ένα σύνολο με πρωτεργάτες τους Fred Van Fleet, Ron Baker, Tekele Cotton και Cleanthony Early, το οποίο τη σεζόν 2012 – 13 έφθασε μέχρι το Final 4 του NCAA, αποκλείοντας φαβορί όπως το Gonzaga του Pangos, την Arizona και το Ohio State, πριν ηττηθεί στον ημιτελικό από το Louisville του Pitino και του Siva!

Η επόμενη χρονιά θα ήταν ακόμα πιο επική, με τους Shockers να “τρέχουν” ένα απίστευτο σερί 35 – 0, προτού μείνουν έξω από ένα buzzer beater του Aaron Harrison στη March Madness. Όταν, λοιπόν αυτή η φουρνιά αποφοίτησε, ο Marshall συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, γεμίζοντας πάλι το ρόστερ με ελπιδοφόρους αθλητές και παίρνοντας από αυτούς το 100% των δυνατοτήτων τους.

Οι Shaquille Morris, Austin Reeves και ο γνωστός μας Conner Frankamp, θα αποτελούσαν το δεύτερο κύμα παικτών στη θητεία του εργατικού προπονητή στους Shockers, όχι με τα ίδια αποτελέσματα αλλά, με την ίδια πίστη στις αρχές που πρέσβευε το πλάνο του. Κάπου εκεί μπαίνει στην ιστορία του Wichita State και ο Willis, στον οποίο ο Marshall είχε δει potential και τον ψηλό που θα ερχόταν από τον πάγκο και θα ήταν αποτελεσματικός στα λεπτά που θα αγωνιζόταν, αποτελώντας το ιδανικό συμπλήρωμα του Morris στη front line.

Ο Willis θα προσαρμοζόταν άμεσα και, από τη junior season του, θα αποτελούσε στυλοβάτη για τους Shockers, καταφέρνοντας με λίγο χρόνο συμμετοχής να είναι αποτελεσματικός σε άμυνα και επίθεση, “γράφοντας” παράλληλα πολύ καλά νούμερα και κερδίζοντας τον τίτλο του Newcomer of the Year! Τη σεζόν 2016 – 17 είχε σε μόλις 16’ συμμετοχής ανά παιχνίδι 9.8 πόντους (54% στα δίποντα και 74% στις βολές), 5.1 rebounds και 0.8 κοψίματα μ.ο. Σε αναγωγή 40’, οι μ.ο. του σε πόντους και rebounds ήταν 23.9 και 12.5 αντίστοιχα!

Το smooth στυλ παιχνιδιού του με τα καλά τελειώματα μέσα στη ρακέτα και το efficient jump shot του από τα 4 – 5 μέτρα, σε συνδυασμό με την ικανότητα του στα rebounds, τον καθιστούσαν ως ένα σημαντικό κομμάτι στο puzzle του Marshall, με τον ίδιο να δηλώνει μερικά χρόνια μετά σε συνέντευξη του, ότι είχε ως είδωλο το Zach Randolph και αγωνιστικά προσπαθούσε να του μοιάσει.

Προσπαθώντας να εμπλουτίσει το skillset του στην επίθεση θα έβαζε στο ρεπερτόριο του και το τρίποντο, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο να δημιουργείται χώρος για το center της ομάδας Morris, ο οποίος ήταν πολύ δυνατός στο ζωγραφιστό. Έτσι, στη senior season, ο Willis “μέτρησε” σε 33 αγώνες (5 ως βασικός) και σε 18’ συμμετοχής ανά αγώνα, 10.5 πόντους (54.1% στα δίποντα, 38.3% στα τρίποντα και 66.4% στις βολές), 6 rebounds και 0.4 κοψίματα μ.ο. Στα βίντεο που ακολουθούν, μπορείτε να παρακολουθήσετε μερικά στιγμιότυπα από παιχνίδια των Shockers εκείνη την εποχή (με το νούμερο 21 ο Willis και με το νούμερο 33 ο Frankamp).

Παρόλα αυτά, η πρώτη του επαγγελματική χρονιά δε θα ήταν τόσο λαμπερή, επιλέγοντας να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Κύπρου με τον Κεραυνό. Από την αρχή κυριάρχησε και αποτέλεσε τον ηγέτη της ομάδας του στο δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου Κύπρου (στον τελικό με αντίπαλο την ΑΕΚ Λάρνακας του Kyle Vinales είχε 40 πόντους και 17 rebounds, κερδίζοντας τον τίτλο του MVP) και του Πρωταθλήματος Κύπρου. Τα νούμερα του εντυπωσιακά, καθώς σε 30 παιχνίδια είχε 14.9 πόντους και 9.7 rebounds.

Η Nizhny το περασμένο καλοκαίρι, διαβλέποντας τα προσόντα του και το potential του, του έδωσε το χρίσμα του βασικού PF και ο Willis “έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά”! Με 14.6 πόντους (82.2% στις ελεύθερες βολές, 59.5% στα δίποντα και 40% στα τρίποντα σε μόνο 1 προσπάθεια ανά παιχνίδι), 6.6 rebounds, 0.9 assists και 0.2 κοψίματα μ.ο. στη VTB και με 14.1 πόντους (53.7% στα δίποντα, 28.6% στα τρίποντα και 61% στις ελεύθερες βολές), 7.8 rebounds και 1 assists μ.ο. στο BCL, υπήρξε από τους βασικούς συντελεστές της ρωσικής ομάδας τη φετινή σεζόν, από όπου και τα παρακάτω στιγμιότυπα, απέναντι στη Saratov του Hicks και στην Khimki.

Πλέον ο Willis έχοντας υπογράψει 2ετές συμβόλαιο με τη Nizhny, αν δεν υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον από άλλη ομάδα για να τον αποκτήσει αποζημιώνοντας τo σύλλογο από το Novgorod, αναμένεται να συνεχίσει στη VTB, βελτιώνοντας περαιτέρω το παιχνίδι του πριν κάνει το παραπάνω βήμα. Έχοντας αυτό κατά νου, ας προχωρήσουμε στην εξέταση των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του.

Ο Willis με ύψος 2,06 και βάρος 102 κιλά έχει το σωματότυπο ενός σύγχρονου PF, καθώς διαθέτει ταχύτητα και ευλυγισία σε ικανοποιητικό βαθμό. Ωστόσο, το body frame του δεν είναι ιδιαίτερα δυνατό, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει δυσκολίες στο post απέναντι σε ογκώδεις αντιπάλους. Επίσης, παρά το μεγάλο wingspan του, που είναι περίπου 2,11, οι μ.ο. του στα κοψίματα διαχρονικά είναι χαμηλοί, ένας τομέας, ωστόσο, τον οποίο όπως και ο ίδιος έχει αναφέρει σε δηλώσεις του, προσπαθεί να βελτιώσει.

Στο πνευματικό κομμάτι, ο Willis φαίνεται σαν … έτοιμος από καιρό για το υψηλότερο επίπεδο, δεδομένου ότι πρόκειται για παίκτη με πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων και του ρόλου του, ο οποίος δεν “εκβιάζει” προσπάθειες, ούτε κάνει εξεζητημένες ενέργειες. Σε αυτό τον βοήθησε η 2ετής παρουσία του στο Wichita State, όπου έμαθε να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά ακόμα και σε μικρό χρόνο συμμετοχής, γεγονός πολύ σημαντικό για έναν παίκτη, που σε ομάδα Euroleague θα προορίζεται για bench player.

Αλλά και τακτικά, στην επίθεση κυρίως, διαβάζει καλά το παιχνίδι, έχοντας ανεπτυγμένη αίσθηση στο να παίξει με επιτυχία pick ‘n’ roll και pick ‘n’ pop, καθώς και να “κόψει” στην baseline, εκεμταλλευόμενος την ανισορροπία της αντίπαλης άμυνας, μετά από πάσα. Και ο ίδιος όμως είναι αξιόλογος passer για τη θέση του, με αποτέλεσμα όταν έχει δίπλα του έναν center καλό finisher μέσα στη ρακέτα να μπορεί να τον αξιοποιήσει, όπως έγινε με τον Morris στους Shockers. Επίσης, παρόλο που δεν είναι ο κλασικός hustle player, είναι αρκετά μαχητικός και δε φοβάται την επαφή και τις σώμα σε σώμα μονομαχίες. Θα σπρώξει στις διεκδικήσεις, θα παλέψει για τα rebounds και γενικά θα “βγάλει” effort και στις δύο πλευρές του παρκέ! Συνεχίζοντας με τα fundamentals, ο Willis διαθέτει αξιοπρεπέστατο χειρισμό και δεν είναι λίγες οι φορές που θα κάνει ακόμα και coast to coast σε αιφνιδιασμό, εμπιστευόμενος την τρίπλα του. Ωστόσο, όντας αριστερόχειρας, δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικός και με το δεξί του χέρι.

Στην επίθεση, παρόλο που στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ξεκίνησε ως 4άρι παλαιάς κοπής, αγωνιζόμενος κυρίως κοντά στο καλάθι και βγαίνοντας μέχρι το high post για σουτ, τελευταία έχει αναπτύξει και το τρίποντο, παρόλο που ακόμα είναι ασταθής, ενώ και το στυλ που σουτάρει από μακριά ιδίως, απέχει από το να χαρακτηριστεί ως ιδανικό.

Πάντως ο Willis είναι πολυδιάστατος παίκτης επιθετικά με δυνατότητα να απειλήσει και στο post και με πρόσωπο, όντας αποτελεσματικός, όπως μαρτυρούν και τα ποσοστά ευστοχίας του όλα αυτά τα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι ο Willis για να μπορέσει να “βγάλει” τον καλύτερο εαυτό του, θέλει ομάδες με καλή επιθετική λειτουργία και ένα point guard, ο οποίος θα αξιοποιεί τα δυνατά σημεία του, καθώς ο ίδιος δεν είναι εξίσου ικανός στο 1on1.

Τέλος, η άμυνα είναι ένας τομέας, στον οποίο χρειάζεται βελτίωση, αν θέλει να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο. Παρόλο που είναι φιλότιμος και το παιχνίδι του έχει ένταση, ειδικά όταν μαρκάρει τον προσωπικό του αντίπαλο αλλά και όταν πηγαίνει σε βοήθειες, η αδυναμία του να αποτελέσει “φόβητρο” ψηλά, παρά τα προσόντα του, και γενικά να είναι dominant στα μετόπισθεν, βάζει “ταβάνι” στο συνολικό πακέτο δεξιοτήτων του.

Γενικά, ο Willis είναι ένας ψηλός – κλασικός PF, ο οποίος έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε back up stretch 4άρι για ομάδες Euroleague, εφόσον συνεχίσει να βάζει νέα στοιχεία στο παιχνίδι του και βελτιώσει τομείς όπου παρουσιάζει ακόμα παθογένειες, δεδομένου ότι όσο κι αν το profile του ταιριάζει στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι σε νεαρή ηλικία και χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες.

Συνεπώς, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η Nizhny πολύ πιθανόν να επενδύσει πάνω του και τη νέα σεζόν, “δουλέυοντας” μαζί του ακόμα περισσότερο και προσπαθώντας να αναπτύξει τομείς του παιχνιδιού του όπου ακόμα είναι ακατέργαστος, ενώ την ίδια ώρα η ομάδα μας ψάχνει για έναν “έτοιμο” παίκτη στη front line, με όσο το δυνατό χαμηλότερη δόση ρίσκου, η ετυμηγορία μου είναι:

Rating: 62.4% |VERDICT: To be re-evaluated|

ISAIAH HICKS: USA (25y, 206cm) (AVTODOR SARATOV) |Center|

(NBA, G-League, VTB Stats, College Stats)

Ο τελευταίος παίκτης που θα δούμε είναι παλιός γνώριμος, καθώς βρίσκεται στα κιτάπια μου εδώ και καιρό αφενός λόγω της αξιοπρόσεκτης κολεγιακής καριέρας του (πρωταθλητής NCAA με το North Carolina to 2017), αφετέρου λόγω της παρουσίας του στην αγαπημένη μου NY και της θυγατρικής της, Westchester Knicks, για μια διετία!

Έτσι το προηγούμενο καλοκαίρι, προτού καν το όνομα του ακουστεί για τον Ολυμπιακό (και πριν προτιμηθεί τελικά ο Rubit), έκανα ένα εκτενές scouting report για τον Αμερικανό F/C στο προσωπικό μου blog.

Εκεί θα διαβάσετε όλες τις λεπτομέρειες της πλούσιας σε παραστάσεις 4ετίας του με τους Tarheels. Επιγραμματικά, σας αναφέρω ότι ο Hicks τα πρώτα 2 χρόνια αποτελούσε μια λύση από τον πάγκο για τη front line του North Carolina, αλλά ως junior και senior καθιερώθηκε σαν μια βασική μονάδα της ομάδας, που τη σεζόν 2015 – 16 έφθασε μέχρι τον τελικό του NCAA και την επόμενη κατέκτησε το πρωτάθλημα!

Ο Hicks και στους δύο τελικούς υπήρξε πρωταγωνιστής, στο μεν πρώτο μην μπορώντας να σταματήσει τον Kris Jenkins του Villanova που σκόραρε με buzzer beater στην εκπνοή, στο δε δεύτερο καταφέρνοντας να “ντυθεί” ο ίδιος ήρωας με ένα κρίσιμο καλάθι, με το σκορ στο 66 – 65 υπέρ της ομάδας του (τελικά το NC κέρδισε με 71 – 65) και μια τάπα νωρίτερα στον … Nigel Williams-Goss του Gonzaga. Με 13 πόντους, 9 rebounds και 2 κοψίματα σε αυτόν τον αγώνα, ο Hicks ολοκλήρωσε μια ονειρική σεζόν, κλέβοντας στο φινάλε τη δόξα από τον Kennedy Meeks, ο οποίος ήταν ο star των Tarheels στη γραμμή των ψηλών τα προηγούμενα χρόνια.

Ωστόσο, παρά το καλό κολεγιακό του όνομα και τη φήμη που τον συνόδευε ως εργατικός παίκτης δεν επιλέχθηκε στο draft, πληρώνοντας το τίμημα ότι ήταν (και είναι) κλασικός tweener, ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στο 4 και στο 5. Χωρίς το ύψος και τη δύναμη να σταθεί ως center (για τα δεδομένα του ΝΒΑ) και χωρίς το σταθερό μακρινό σουτ και την αθλητικότητα να αγωνιστεί ως κλασικός PF, όλες οι ομάδες τον προσπέρασαν.

Παρόλα αυτά, πραγματοποιώντας καλές εμφανίσεις στο Summer League, αρχικά είδε τους Hornets να του δίνουν θέση στο training camp roster τους, πριν τελικά πείσει τους Knicks να του προσφέρουν ένα 2-way συμβόλαιο. Την πρώτη του σεζόν στο Big Apple, σε μια κακή ομάδα της ΝΥ και με τον Porzingis “φευγάτο”, ο Hicks πήρε χρόνο συμμετοχής, ωστόσο η 2^η τον βρήκε κυρίως στην G League, όπου αποτέλεσε εκ των κορυφαίων ψηλών του πρωταθλήματος, “γράφοντας” καλά νούμερα και βελτιώνοντας περαιτέρω κάποιους τομείς του παιχνιδιού του (ενδεικτικά “έβαλε” το τρίποντο στο ρεπερτόριο του και εστίασε το focus του αμυντικά πάνω από τη στεφάνη, με τους μ.ο. στα μπλοκ να είναι εντυπωσιακός έκτοτε).

Φέτος πήρε την απόφαση να έρθει στην Ευρώπη, όπου το στυλ παιχνιδιού είναι στα μέτρα του και γενικά τα χαρακτηριστικά του είναι ιδανικά για ομάδες που ζητάνε έναν ψηλό, ο οποίος μπορεί να αγωνίζεται και στις δύο θέσεις της front line, συνεισφέροντας σε άμυνα και επίθεση. Στην χαμηλής δυναμικότητας Avtodor Saratov, ο Hicks ήταν σημείο αναφοράς και ο παίκτης που διακρίθηκε σε ένα “κακοφτιαγμένο” ρόστερ, ξεχωρίζοντας σε αρκετές στατιστικές κατηγορίες της VTB.

Αναλυτικά τα νούμερα του τη φετινή σεζόν ήταν 12.9 πόντοι (52.9% στα δίποντα, 30.8% στα τρίποντα και 76.6% στις βολές), 6.7 rebounds, 1.5 assists, 2 κοψίματα, 0.7 κλεψίματα, αλλά και 2.4 λάθη ανά παιχνίδι. Για να καταλάβετε την πολυεπίπεδη προσφορά του, αρκεί να αναφέρω ότι ο Hicks ήταν 28^ος στην κατάταξη των σκόρερ, 7^ος στα συνολικά rebounds, 1^ος με διαφορά στις τάπες και πιο εύστοχος μεταξύ όλων των ψηλών στις ελεύθερες βολές!

Προφανώς η θητεία του στη ρωσική ομάδα έλαβε τέλος και αυτό το καλοκαίρι περιμένω να αποτελέσει μήλον της έριδος ακόμα και για ομάδες της Euroleague, καθώς το συνολικό skillset του (επιθετικά και αμυντικά) δε συναντάται εύκολα σε παίκτη με τα δικά του φυσικά προσόντα. Με αυτά ως υποσημείωση, ας προχωρήσουμε στην ανάλυση του αγωνιστικού profile του Hicks.

Με ύψος 2,05 και βάρος 106 κιλά, ο 26χρονος F/C διαθέτει ικανοποιητικό αθλητικό πακέτο για να σταδιοδρομήσει στην Ευρώπη. Το wingspan του μετρήθηκε στα 214cm το 2017, ενώ το standing reach του ανέρχεται σε 265cm. Συνεπώς παρά το γεγονός ότι θεωρείται κοντός για center (τουλάχιστον για το ΝΒΑ), τα μακριά του άκρα τον βοηθάνε να λειτουργήσει στην άμυνα ως “rim protector” και η δύναμη του ως post defender ψηλός, απέναντι σε ογκώδεις αντιπάλους. Άρα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ο Hicks μπορεί να ανταποκριθεί αμυντικά, εξίσου αποτελεσματικά, τόσο ως C όσο και ως PF.

Είναι αρκετά ταχύς και αλτικός (max vertical leap 37”, δηλαδή περίπου 90cm), ωστόσο το footwork του (ειδικά τα πλάγια βήματα) δεν είναι ακόμη σε επίπεδο που να του επιτρέπει να μαρκάρει με μεγάλη επιτυχία εκρηκτικά guard στις αλλαγές. Πάντως, σε συνθήκες hedge out είναι ικανός, ανεβαίνοντας “επιθετικά” ψηλά στην άμυνα και περιορίζοντας το οπτικό πεδίο του χειριστή, χάρη στο wingspan και την ένταση που “βγάζει” στην πίεση της μπάλας.

Συνολικά, εκτιμώ ότι ο Hicks έχει ένα συνδυασμό ταχυδύναμης και αθλητικότητας, στοιχεία τα οποία μαζί με το πολυδιάστατο επιθετικά παιχνίδι του, όπως θα δούμε παρακάτω, τον καθιστούν ως ένα πολυεργαλείο σε κάθε front line, καθώς ταιριάζει με ψηλούς όλων των ειδών (στη Saratov αγωνίστηκε περισσότερο ως 4άρι, με το Γάλλο Jaiteh στο 5)!

Όσον αφορά την πνευματική ετοιμότητα του, η εμπειρία του, κυρίως στο NCAA, από αγώνες μεγάλης σημασίας, με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν είχαν συνέχεια καθώς, στην επόμενη τριετία, οι παραστάσεις του ήταν από παιχνίδια χαμηλότερου επιπέδου και δίχως μεγάλο αγωνιστικό κίνητρο. Τα παραπάνω, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι είναι ήδη 26 ετών, συνηγορούν στο ότι ο Hicks πρέπει, από την επόμενη κιόλας σεζόν να βρει μια ανταγωνιστική ομάδα, η οποία θα έχει υψηλούς στόχους και θα κυνηγάει τη νίκη.

Ο ίδιος διαθέτει φιλοδοξίες έχοντας μπολιαστεί με το πνεύμα των Tarheels, ένα πρόγραμμα το οποίο ανέκαθεν, εκτός από αθλητές, “έβγαζε” και ηγέτες! Επίσης, χαρακτηρίζεται από εργατικότητα, με τους προπονητές του στο παρελθόν να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τη σκληρή δουλειά του στις προπονήσεις και το πόσο δεκτικός είναι. Συνεπώς, μιλάμε για παίκτη ομάδας, ο οποίος, επιπρόσθετα, με το blue collar profile του και τα hustling abilities του, αποτελεί σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα μιας ομάδας, όσον αφορά τη χημεία της.

Ωστόσο, και στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, παρά το ότι είναι late bloomer “διαβάζει” καλά το παιχνίδι, έχοντας καλή αντίληψη για ψηλό, όπως φαίνεται και από τον ικανοποιητικό αριθμό assists στην καριέρα του. Αυτή η πτυχή του, τον βοηθάει σε συνεργασίες high – low, με τον ίδιο να ενεργεί ως ο passer, ενώ και σε καταστάσεις που πιέζεται με double team από την αντίπαλη άμυνα, θα “βρει” την κατάλληλη πάσα στον αμαρκάριστο συμπαίκτη του.

Κάπου εκεί όμως σταματάνε τα θετικά, καθώς ο Hicks με μεγάλη αυτοπεποίθηση στο χειρισμό της μπάλας, σε αρκετές περιπτώσεις κάνει κατάχρηση τρίπλας, ακόμα και σε fast break, με αποτέλεσμα να υποπίπτει σε “φθηνά” λάθη (κάτι το οποίο συνέβαινε και με το Hines στον πρώτο του χρόνο στον Ολυμπιακό). Θα παρατηρήσετε στα στατιστικά του ότι, σε κάθε σεζόν, ο μ.ο. λαθών του είναι ιδιαίτερα υψηλός για F/C.

Συνεχίζοντας με τον τομέα της επίθεσης, ο Isaiah Hicks είναι πολυσύνθετος, δεδομένου ότι μπορεί να απειλήσει με πολλούς τρόπους. Και ως pick ‘n’ roll ψηλός (χωρίς πάντως να είναι ιδανικός screener), τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι, καθώς είναι αποτελεσματικότατος finisher μετά από επαφή. Σε συνεργασίες pick ‘n’ pop μπορεί να σκοράρει με ένα σουτ από μέση απόσταση με ικανοποιητικά συνήθως ποσοστά ευστοχίας. Επίσης, μετά το κολλέγιο, έχει προσθέσει στη φαρέτρα του το τρίποντο, σε μια προσπάθεια να αγωνίζεται και περιφερειακά ανοίγοντας τις αντίπαλες άμυνες. Και τη φετινή σεζόν, αλλά και πέρυσι στην G League, είχε ποσοστό >30% σε αρκετές προσπάθειες, κάτι που του επιτρέπει να λογίζεται και ως stretch ψηλός.

Άλλο ένα όπλο του Hicks επιθετικά είναι η ικανότητα του με την μπάλα στα χέρια. Λόγω του καλού χειρισμού και των εξαιρετικών spin moves του (ψηλά στις προτιμήσεις του βρίσκεται μια reverse τρίπλα, που δύσκολα αντιμετωπίζεται), αρέσκεται να παίρνει την μπάλα στο high post με πρόσωπο και να τελειώνει με προσωπική φάση, θυμίζοντας αρκετά τον Jamel McLean!

Τέλος, και το post game υπάρχει στο ρεπερτόριο του ως επιλογή, καθώς εκμεταλλεύεται τη δύναμη και την ποικιλία κινήσεων του (baby hook ή fade away jumpers) για να σκοράρει και με αυτόν τον τρόπο.

Στα rebounds παρά τους υψηλούς μ.ο. διαχρονικά, θεωρώ ότι στο επίπεδο της Euroleague, ίσως αντιμετωπίσει προβλήματα και πρέπει να δουλέψει περισσότερο τα box out, αν θέλει να περνάει αρκετό χρόνο και στο 5. Διαθέτει τα προσόντα για να γίνει ένας elite rebounder, βελτιώνοντας περισσότερο το παιχνίδι του. Σε κάθε περίπτωση, αγωνιζόμενος ως PF και έχοντας δίπλα του έναν ψηλό 7-footer – εγγύηση στα rebounds μπορεί να τα “βγάλει πέρα” με τα 4άρια που… ευδοκιμούν στα ευρωπαϊκά γήπεδα!

Κλείνουμε με την άμυνα, η οποία πάντα βρίσκεται ψηλά στο μπλοκάκι του coach Μπαρτζώκα, όσον αφορά τις επιλογές του στους ψηλούς. Ο Hicks, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από ένας αξιοπρεπής rim protector και δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια σε όλες του τις ομάδες, αποτελεί τον κορυφαίο blocker. Εφόσον αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα για τους παίκτες που θα αποκτηθούν στη front line παίρνει ικανοποιητικό βαθμό.

Στην post άμυνα ως 5άρι, σίγουρα θα τα “βρει σκούρα” με πιο ψηλούς και ογκώδεις center (ακόμα και τύπου Jekiri), αλλά με undersized και mobile παίκτες (π.χ. Dunston, Mickey), θα ανταποκριθεί στο έπακρο. Όπως είπαμε, σαν 4άρι δε νομίζω να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες ούτε απέναντι σε πιο δυνατά PF όπως ο Barthel, ούτε και σε πιο light αθλητικούς παίκτες, όπως ο Gill και ο Evans.

Για το τέλος, άφησα ένα κομμάτι το οποίο έχει συζητηθεί για τον υποψήφιο μεταγραφικό στόχο του Ολυμπιακού, τον Hassan Martin, και αναφέρομαι στην άμυνα με αλλαγές. Παρά το γεγονός ότι το footwork του είναι αρκετά καλό, ο Hicks θέλει δουλειά και στην τακτική και στα πλάγια βήματα, προκειμένου να θεωρηθεί ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε αλληλουχίες φάσεων με επιτυχία. Ωστόσο, διαθέτει τα fundamentals και, εφόσον τελειοποιήσει αυτόν τον τομέα (όπου είναι ακατέργαστος ακόμα), είμαι σε θέση να πω ότι θα πρόκειται για έναν από τους πιο ολοκληρωμένους ψηλούς, που αγωνίζονται στην Ευρώπη.

Αυτή ήταν, λοιπόν, η “ακτινογραφία” του Hicks, για τον οποίο όπως διαπιστώσατε τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση. Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα ψηλό – πολυεργαλείο, με πλούσια φυσικά / αθλητικά προσόντα και παράλληλα αρκετά ανεπτυγμένο παιχνίδι επιθετικά.

Ένας τέτοιος παίκτης στο φετινό Ολυμπιακό αντί του Rubit π.χ., νομίζω ότι θα ήταν λίρα – εκατό, δίνοντας πολλά από τα στοιχεία του συμπαθούς Αμερικάνου, μαζί με μια ισχυρή ένεση αθλητικότητας, στην οποία για μεγάλο διάστημα, και πριν την απόκτηση του Ellis, υπήρχε έλλειμμα.

Περσινά – ξινά σταφύλια όμως, το θέμα είναι του χρόνου τι κάνουμε! Είναι νωρίς ακόμα να αποκρυπτογραφήσουμε τι έχει στο μυαλό του ο Μπαρτζώκας για τη front line (αν δηλαδή θα πάει με έναν πιο κλασικό αντι-Milutinov στυλ Jekiri ή έναν πιο undersized center όπως ο Martin).

Σε κάθε περίπτωση, και ανεξαρτήτως της υπόθεσης Happ, όπως είδαμε και από την NBL με την περίπτωση του Cameron Oliver, στα πλάνα της ομάδας πρέπει να υπάρχει η απόκτηση ενός tweener, ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να αγωνίζεται και ως 4 και ως 5 με την ίδια επιτυχία, “λύνοντας τα χέρια” του προπονητή!

Με βάση, λοιπόν, το skillset του Hicks, όπως το αναλύσαμε, και λαμβάνοντας επίσης υπόψιν ότι ταιριάζει ιδανικά με όλους τους ψηλούς που βρίσκονται ήδη στο ρόστερ της ομάδας και πιθανότατα θα έχουν θέση και σε αυτό της επόμενης σεζόν (Πρίντεζης, Ellis, Vezenkov ή ακόμα και Milutinov στην ελάχιστη πιθανότητα παραμονής του Σέρβου), η ετυμηγορία μου για αυτόν είναι: