Το να περπατάς με -5c νωρίς το πρωί στο χιονισμένο Μόναχο είναι μια ιδιαίτερα διδακτική εμπειρία. Αφενός μαθαίνεις γρήγορα να αναγνωρίζεις τα σημεία που ο δρόμος θυμίζει παγοδρόμιο αφετέρου εκτιμάς πολύ τους χώρους που η θερμοκρασία είναι τέτοια που σου επιτρέπει να ξεχάσεις το κρύο και να κάνεις οτιδήποτε άλλο όπως π.χ. να παρατηρήσεις τους γύρω σου. Μόλις είχα κατέβει τις σκάλες του U-Bahn (Μετρό) και περίμενα μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες το επόμενο τρένο μέσα σε μια σχετική ησυχία. Οι περισσότεροι μάλλον σκεφτόντουσαν τις δουλειές τους και πως θα περάσουν οι επόμενες ώρες μέχρι να ξεκινήσει και επίσημα το Σαββατοκύριακο αλλά αραιά και που άκουγες και κάποια φωνή (συνήθως από κάποιον που μιλούσε στο τηλέφωνο). Στα ακουστικά μου ο James Hetfield τραγουδούσε το “killing time” και παρότι ο τίτλος εννοιολογικά θα ταίριαζε με την στιγμή οι στίχοι αναφέρονται σε εντελώς άλλες καταστάσεις..
Ενώ λοιπόν χλεύαζα από μέσα μου τον χαζό μου συνειρμό παρατηρώ πως 2 Γερμανοί πιτσιρικάδες οι οποίοι στέκονται απέναντι μου σχολιάζουν το αποτέλεσμα της Μπάμπεργκ με την Κίμκι διαβάζοντας ένα άρθρο στο Smartphone του ενός! Σοβαρά τώρα; Γερμανία & Μπάσκετ δεν ακούγεται και πολύ αρμονική η σχέση έτσι δεν είναι; Και όμως ναι! Ο ένας μάλιστα έκανε κάποια σχόλια μάλλον για τον Χικμαν που τα ανύπαρκτα Γερμανικά μου δεν μπόρεσαν να με βοηθήσουν να τα καταλάβω. Παρόλα αυτά δεν θα έπρεπε να μου προξενήσει εντύπωση καθώς το μπάσκετ στην Γερμανία κυρίως λόγω Νοβίτσκι είναι το 4o σπορ σε δημοτικότητα πίσω από το ποδόσφαιρο, Γκολφ και Ice Hockey. Και επιπλέον ο κόσμος δείχνει να το αντιλαμβάνεται ως ένα πολύπλοκο και σύνθετο ομαδικό σπόρ (και αυτό πρέπει κάπως να ιντριγκάρει την Γερμανική ψυχοσύνθεση) Τους άφησα να λένε τα δικά τους και διάβασα στα γρήγορα τα σχόλια και την αρθρογραφία σε 3-4 μπασκετικά site. Χαρές, πανηγύρια και οι γνωστές υπερβολές ολούθε για τον Ολυμπιακό – κλασσικές πανηγυρτζίδικες καταστάσεις… Σε όσα διάβασα δεν βρέθηκε όμως ένας να αναφερθεί στην ουσία της χθεσινής νίκης! Ποια ήταν αυτή; Μα η δήλωση του Σφαιρόπουλου στο ημίχρονο του αγώνα και όταν ο ταλαίπωρος Ισπανός reporter τον ρώτησε με αφέλεια “Τι έγινε και δεν παίζει ο Σπανούλης;” ο coach σκοτείνιασε και του απάντησε:
«δεν περίμενα αυτή την ερώτηση… σήμερα υπάρχουν άλλοι παίκτες που προσπαθούν και αγωνίζονται και δεν θα ήταν σωστό να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο παρά για αυτούς!» αυτό κυρίες και κύριοι είναι το μυστικό αυτής της ομάδας. Αλληλοσεβασμός και Work Ethic!
Και μπορεί κάποιοι να ασκούμε κριτική στις επιλογές παικτών, στις τακτικές και τις μεθόδους του τεχνικού team και της διοίκησης αλλά αυτή η κουλτούρα που έχουν κατορθώσει οι Αφοί Αγγελόπουλοι να δημιουργήσουν ως ομάδα αξίζει όχι μόνο αναγνώριση αλλά και να της αποδοθεί και το μερίδιο της επιτυχίας που της αναλογεί.
Το επίπεδο της Ευρωλίγκα έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια οι αγώνες είναι πολλοί και τα ταξίδια και οι εβδομάδες με τις διπλές αγωνιστικές έχουν αυξήσει τις απαιτήσεις για όλες τις ομάδες. Εάν δεν έχεις know how, μέθοδο και καλό προγραμματισμό καταλήγεις είτε ως ARMANI είτε ως EFES να κλαις τα ωραία σου λεφτουδάκια και να βλέπεις ομάδες με μικρότερο μπάτζετ να κερδίζουν προκρίσεις και τίτλους. Στον Ολυμπιακό έχουν επενδύσει σοβαρά στο ζήτημα της κουλτούρας της ομάδας και πολλές φορές προτιμούν ένα παίκτη με λιγότερα αθλητικά προσόντα και υψηλότερο mental skill (Πχ Στρέλνιεκς). O λόγος είναι προφανής σε νίκες σαν την χθεσινή με την Βαλένθια – αφού ο Ολυμπιακός καθαρίζει αυτά τα ματσάκια με το μυαλό και την ομαδική του λειτουργία. Ο τρόπος που αμύνεται (με η χωρίς βοήθειες) αλλά και η ομαδικότητα που επιδεικνύει στις στιγμές που δέχεται πίεση από τον αντίπαλο μοίαζει καταγεγραμμένη στο τσιπάκι της ομάδας. Και για να μπορέσει ένας νέος παίκτης να αποτελέσει μέρος της, πρέπει πρωτίστως να μπορεί να αφομοιώσει αυτούς τους κανόνες κοινής προσπάθειας στην άμυνα. Και σίγουρα δεν γίνεται να σου βγουν όλα τα παιχνίδια και θα υπάρξουν και ημέρες που απλά ο αντίπαλος θα είναι καλύτερος και θα χάσεις – αλλά το μυστικό του Ολυμπιακού επί ημερών Σφαιρόπουλου είναι πως θα προσπαθήσει το ίδιο σκληρά σε όλα τα παιχνίδια να σπάσει το “πρόβλημα” σε επιμέρους μέρη για να το λύσει κατοχή / κατοχή και παιχνίδι με παιχνίδι.
Τώρα σε ότι αφορά την αξία του χθεσινού αποτελέσματος και την δυναμική της ομάδας θα συνεχίσω να κρατάω μικρό καλάθι. Όπως δεν απελπίζομαι στις ήττες έτσι και δεν ενθουσιάζομαι στις νίκες που δεν κερδίζεις κάποιο τίτλο. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές εχθές η Βαλένθια έπαιζε χωρίς Diot και Dubljevic και το να κερδίζεις την Αρμάνι στον πόντο και τον Αστέρα στο ΣΕΦ δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως θρίαμβοι. Το ότι είμαστε στην κορυφή για μια ακόμα εβδομάδα και με το 1/3 της RS να έχει συμπληρωθεί και τον Σπανούλη απόντα είναι καλός οιωνός για την συνέχεια αλλά δεν σου εξασφαλίζουν τίποτα. Γιατί είναι ωραία να είσαι στην κορυφή στο τέλος της Regular Season αλλά στα Play Off ή στο F4 αρκεί μια ήττα για να πας σπίτι σου. Και μπορεί να είμαστε στο 8-2 αλλά αυτό δεν λέει και πολλά όσο το να κερδίζεις στα μεγάλα παιχνίδια (ΤΣΣΚ, Ρεαλ, Φενερ, Παο, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι) – και εκεί μέχρι τώρα είμαστε στο 2-2.
Having said that… η επόμενη εβδομάδα έχει μεγάλο παιχνίδι στο ΣΕΦ με μια ομάδα που μας έχει στερήσει 2 Ευρωπαϊκούς τίτλους σε τελικούς στη Σαραγόσα (1995) και στη Μαδρίτη (2014) και που μέσα στο ΣΕΦ την έχουμε ιστορικά στο 10-2 αλλά πέρυσι στην RS μας κέρδισε και τις 2 φορές (τελευταία νίκη τον Μάρτιο στο ΣΕΦ). Η Ρεάλ διεκδικεί τον τίτλο της πλέον άτυχης ομάδας φέτος με τους σοβαρούς τραυματισμούς των Γιουλ, Κουζμιτς, Ραντολφ αλλά παρόλα αυτά χρειάστηκε λίγο από Ελληνορωμαϊκή στο ΟΑΚΑ πριν από μια εβδομάδα για να χάσει από τον Παναθηναϊκό. Επειδή ως μέγεθος ομάδας και ποιότητας παικτών δεν μπορείς ποτέ να την υποτιμήσεις θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα αποδώσει η ομάδα μας στο 5ο ντέρμπυ φέτος και αν η πολεμική αμυντική μηχανή του Coach Σφαιρόπουλου θα μπορέσει να κερδίζει ομάδες με μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο και σε αυτό το επίπεδο. Είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος για τα Play Off … και σε αντίθεση με όσα έλεγα στην αρχή για τον Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του δεν υπάρχει χρόνος για σκότωμα..
