Wishful thinking is the formation of beliefs and making decisions according to what might be pleasing to imagine instead of by appealing to evidence, rationality, or reality. It is a product of resolving conflicts between belief and desire.
Εν μέσω eurobasket κι ενώ ο xxx7 με τον yyy13 τσακώνονται στα social media για τον αν έχει δίκαιο ο πράσινος, πλέον, Θανάσης Αντετοκούνμπο ή κόκκινος Ιωάννης Παπαπέτρου, όπως και το ποιος εκ των Παππά Αγραβάνη κάνει περισσότερο κακό με την παρουσία του στην ομάδα, μου ήρθε η έμπνευση να γράψω γι’ αυτό που θα μας απασχολεί τους επομένους 7-8 περίπου μήνες και δεν είναι άλλο απ’ το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού κάνοντας μερικές απλές σκέψεις, περισσότερο για αυτό που θα ήθελα εγώ να δω, παρά κριτική για recruiting, παίχτες που ήρθαν, παίχτες που έφυγαν.
Αν μπορούσα να συνοψίσω τις μεταγραφές της ομάδας σε μια πρόταση, θα ηταν οτι επένδυσε σε παίχτες με υψηλό ποσοστό ευστοχίας από τα 6.75 και υψηλό feel for the game με την ελπίδα οτι θα καλύψει τις αδυναμίες τους μέσα απο το toughness που εκφράζει ως σύλλογος τα τελευταία χρόνια. Πέραν του Kim Tillie (λατινικούς χαρακτήρες κ ησυχάζεις) η ομάδα απέκτησε παίχτες με εμφανείς αρετές, κυρίως στη δημιουργία (ακόμα και ο McLean είναι παίχτης με υψηλό βαθμό σε αυτον τον τομέα) αλλά και αδυναμίες στον τομέα της αθλητικότητας, της έκρηξης και του aggressiveness. Κοιτώντας τα ροστερ των συλλόγων, δύσκολα θα βρεις παίχτες πλέον, που να παίρνουν υψηλό βαθμό σε αθλητικότητα, άμυνα, δημιουργία, εκτέλεση. Στο σύνολο τους θα βρεις όμως να κατανέμονται με μεγαλύτερη ισορροπία τα χαρακτηριστικά αυτά , όπως για παράδειγμα της ΤΣΣΚΑ ( όχι φίλε, δε θα την κερδίζεις πάντα).
Σε αυτό το σημείο ας σταυρώσω τα δάχτυλα και ας ταξιδέψω ανάμεσα σε λογική, βάσει σχεδιασμού, αλλά και επιθυμία.
Θα ξεκινήσω από αυτό που η ομάδα πλέον έχει περισσότερο ανάγκη, κατά τη γνώμη μου πάντα, και δεν είναι άλλο απ’ την εύρεση νεών πρωταγωνιστών. Όχι οι παλιοί δεν έχουν κάτι, εξακολουθώ να έχω σιγουριά όταν βλέπω τον Πριντεζη να ποστάρει και όταν στα τελευταία λεπτά η μπάλα είναι στα χέρια του Σπανουλη. Αυτό δεν αλλάζει. Και για το δικό τους efficiency μες τη χρονιά αλλά και για τη ζωή μετά από αυτούς, ο Ολυμπιακός καλείται να βρεί (και) νέους ήρωες.
Θα ήθελα επίσης να δω μεγαλύτερη ευελιξία στα σχήματα. Αν κάτι με ενόχλησε αρκετά στην περυσινή ομάδα, ήταν η λογική 1st & 2nd unit. Προφανώς και κάποιοι παίχτες ταιριάζουν καλυτέρα με άλλους αλλά όχι με μοναδικό τρόπο. Πέραν λοιπόν του Βαγγελη Μαντζαρη που είναι ο μοναδικός καθαρός ασσος, τα υπόλοιπα γκαρντ μπορούν να συνδυαστούν θεωρώ με κάθε τρόπο, αρα και με τον Περιστεριώτη γκαρντ, καθώς είναι ικανά τόσο σε on ball αλλα και off ball καταστασεις.
Θα ήθελα ακόμα να σταματήσει η λογική της υπέρβασης, μια κουβέντα που πηγάζει κυρίως απ’ το μπατζετ της ομάδας. Ναι δεν είναι ούτε καν στα μεγαλύτερα 5 της Ευρώπης, το ροστερ όμως ειναι ροστερ final4 και με αυτή τη λογική θα το ήθελα να κατεβαίνει στο γήπεδο. Κίνδυνος αλαζονείας και τουπέ δε νομίζω οτι υπάρχει οπότε πραγματικά θα ήθελα να δω τον οσφπ ακόμα και σε δύσκολα ματς και σε δύσκολες έδρες να προσπαθεί να κυριαρχεί παρά να κλέβει ματς. Το υλικό είναι τέτοιο που δίνει τη δυνατότητα αυτή στον coach.
Θα ήθελα, σε συνέχεια του προηγούμενου, να πάψει η νίκη να είναι αυτοσκοπός σε κάθε παιχνίδι της regular season. Νομίζω σε αυτό, η ιστορία πολύ απλά έχει διδάξει οτι πέραν της τσσκα του 16’ σπάνια η πιο σταθερή ομάδα σηκώνει και την κούπα. Εδώ να σημειώσω οτι πάντα θεωρούσα το λεγόμενο φορμάρισμα, ενα σύνολο συμπτώσεων οπου ταυτόχρονα οι παίχτες κλειδιά είναι στο limit up της φόρμας τους, πάρα ικανότητα του εκάστοτε προπονητή ή του staff της ομάδας γενικότερα. Η αλήθεια είναι όμως οτι θα ήθελα να δω αρκετά dnp, για ξεκούραση σε πριντεζη σπανουλη, παπανικολαου και άλλους. Όπως είπα το ροστερ της ομάδας ειναι αρκετά πλούσιο και ποιοτικό σε λύσεις, συν οτι στα βράδια που ο πριντεζης και ο σπανουλης θα είναι απόντες θα δοθεί η δυνατότητα σε άλλους παίχτες να βγουν «μπροστά».
Τέλος και ίσως πιο σημαντικό όλων, θα ήθελα να σταματήσει ο διαχωρισμός Έλληνες ξένοι για οτιδήποτε καλό η κακό συμβαίνει στην ομάδα. Ποτέ δε θα είναι το ίδιο, ειναι ξεκάθαρο. Πρέπει όμως σαν σύλλογος να βρεί την κατάλληλη ισορροπία ώστε το «παίζω για το συμβόλαιό» να είναι όφελος κι όχι τροχοπέδη για την απόδοση των παιχτών. Καλώς ή κακώς ο Μιλουτινοφ του χρόνου πιθανότατα θα έχει αλλους συμπαίκτες. Ο Τόμπσον θα αναζητήσει ομάδα στο nba, ενώ και για τους υπόλοιπους παίχτες με τη λογική των 1+1 συμβολαίων κανένας δεν εγγυάται την ενεργοποίηση τους. Με λίγα λόγια η ομάδα δεν προσφέρει σιγουριά στους ξένους, επιζητά όμως αφοσίωση και κάπου εκεί το όλο θέμα μπλέκει. Οι ρομαντικές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, πρέπει λοιπόν να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα ώστε παίχτες και ομάδα να βγούν κερδισμένοι.
Πολλές ακόμα διάσπαρτες σκέψεις υπάρχουν στο μυαλό μου, αλλά είπαμε 7-8 μήνες σεζον έχουμε μπροστά μας, μην έχοντας δει μάλιστα τις σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του staff.
