Η αρχή μιας σχέσης, ερωτικής ή μη, συνήθως ξεκινάει με μια τυπική χειραψία, ίσως ακόμα και μ’ ένα όχι και τόσο αληθές “χάρηκα”, για να γεμίζει το κενό της αμηχανίας.
Σε όλους μας έχει συμβεί, να μας γνωρίσουν αυτόν τον κάποιον που είτε λόγω της επαναλαμβανόμενης προχειρότητας της στιγμής, είτε ακόμα και λόγω του τι έχει προηγηθεί (προσωπικά προβλήματα, πορεία ημέρας, ψυχολογική κατάσταση κλπ), να μας φανεί τόσο τυπική η γνωριμία που να ξεχαστεί το επόμενο λεπτό.
Κάπως έτσι πρέπει να νιώσαμε πολλοί από εμάς τη στιγμή της ανακοίνωσης του Βαγγέλη Μάντζαρη το καλοκαίρι του 2011. Είχαν προηγηθεί ανακοινώσεις αποχώρησης, συλλαλητήρια και τελικά… αλλαγή μοντέλου, έτσι μοιραία η απόκτηση του 21χρονου τότε Βαγγέλη πέρασε σε δεύτερο πλάνο.
Ήταν η αρχή μιας σχέσης όμως, η οποία στο μυαλό μου έχει αρκετά από τα στάδια μιας ερωτικής σχέσης.
Πρώτος χρόνος λοιπόν και ο ενθουσιασμός κάτι περισσότερο από εμφανής, με τα “παιδιά” του Ντούντα να κατακτούν Ευρωλίγκα και Ελληνικό πρωτάθλημα με τον Βαγγέλη φυσικά να έχει ενεργό και σημαντικό ρόλο καθ’όλη τη διάρκεια, αλλά και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, με προσωπικές φάσεις σε άμυνα και επίθεση για τη μεγάλη ανατροπή.
Η επόμενη χρονιά περιλαμβάνει μια από αυτές τις εμπειρίες, συνήθως δυσάρεστες, που βοηθούν ωστόσο τα ζευγάρια να έρθουν ακόμα πιο κοντά. Έτσι έγινε και με τον τραυματισμό του Βαγγέλη στο κλειστό της Πυλαίας το Γενάρη του 2013, γεγονός σίγουρα δυσάρεστο για κάθε αθλητή, που τον έφερε όμως ακόμα πιο κοντά με το λαό του Ολυμπιακού ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τους “άτυχους” αυτούς παίχτες.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, η “σχέση” ωρίμασε, μέστωσε και έγινε καλύτερη με τα χρόνια. Είναι από τις σχέσεις αυτές που ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις – υπάρχει καλή συνεννόηση και ξέρει ο καθένας τι ζητάει από τον άλλον, χωρίς πολλές εντάσεις. Διακοπές πηγαίνετε στο ίδιο μέρος, το οποίο όμως είναι καλό και δεν το βαριέστε (ακόμα) και φυσικά βρίσκετε και καλή παρέα εκεί.
Κάπως έτσι ήταν και ο Βαγγέλης αυτά τα χρόνια, σταθερά καλό spot-up τρίποντο της τάξεως του 40% και σταθερά καλή άμυνα, τόσο στην πίεση στη μπάλα όσο και στις βοήθειες από την αδύναμη πλευρά. Στοιχεία που έδιναν στον Βασίλη αρκετούς χώρους “μπροστά” αλλά και ανάσες “πίσω”.
Φυσικά για να αντέξει η σχέση όμως στο πέρασμα του χρόνου χρειάζονται “ενέσεις” καλοπέρασης, απρόβλεπτων γεγονότων και ενθουσιασμός. Μια Βαρκελώνη, μια Μόσχα, μια Μαδρίτη, μια Κωνσταντινούπολη…και είχαμε και από αυτά…
Απρίλιος 2015 (Βαρκελώνη-Φάληρο)
Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει με μειονέκτημα έδρας την Μπαρτσελόνα, με φόντο μια θέση στο Final-4 της Μαδρίτης, ο Βαγγέλης είναι καθοριστικός στο δεύτερο παιχνίδι με 12 πόντους και 4/4 τρίποντα και…συνεχίζει τις εμφανίσεις στα κόκκινα στο τέταρτο παιχνίδι στο ΣΕΦ με συνεχόμενους πόντους όταν η Μπαρτσελόνα βρισκόταν ακόμη μπροστά στο σκορ, αλλά και καθοριστικό κλέψιμο στα τελευταία δευτερόλεπτα πριν το… θαύμα του Αγίου Γεωργίου.
(8 πόντους μ.ο. με 9/10 τρίποντα συνολικά στη σειρά αλλά και καταλυτική παρουσία στην άμυνα απέναντι στον Ναβάρο)
Μαρτιος 2016 (Φάληρο)
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται μόνο νίκη απέναντι στη Ρεάλ (ιδανικά καλύπτοντας και τη διαφορά του πρώτου αγώνα). 19 πόντους (6/6 τρίποντα), 5 ριμπάουντ, μία ασίστ και 2 λάθη …ίσως στην καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του με το τελικό 99-85 να δίνει ελπίδες για δυο καλές τελευταίες ζαριές για την πρόκριση στο top-8 της διοργάνωσης, οι οποίες ωστόσο δεν ήρθαν ποτέ (ήττες απέναντι σε Χίμκι και ΤΣΣΚΑ).
Ιούνιος 2016 (Μαρούσι)
Τέταρτος τελικός στο ΟΑΚΑ, με τον Ολυμπιακό να έχει match point, και τον Βαγγέλη να δίνει (μετά και το σπρώξιμο στον… Χριστοδούλου) φιλί ζωής με το τρίποντο ισοφάρισης λίγο πριν το τέλος της πρώτης παράτασης. Η συνέχεια γνωστή…
Μάιος 2017 (Κωνσταντινούπολη)
Ημιτελικός με ΤΣΣΚΑ, με τον Ολυμπιακό πίσω στο σκορ σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και ο Μάντζαρης κάνει τη μάλλον πιο ηγετική του εμφάνιση με 12 πόντους (4/9 τρίποντα) 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ για να περάσουμε στον τελικό και εκεί να είναι ίσως από τους μόνους διακριθέντες με 9 πόντους (3/3 τρίποντα) και 3 ασίστ.
Και φυσικά δε γίνεται να μην αναφέρουμε και το μοναδικό buzzer-beater του με τον Ολυμπιακό απέναντι στη Ζιελόνα Γκόρα το Νοέμβριο του 2013, σ’ ένα παιχνίδι χωρίς ιδιαίτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον.
2017-Σήμερα
Το καλοκαίρι του 2017 λοιπόν, ήρθε και η τελευταία ανανέωση, ο Παναθηναϊκός τον διεκδίκησε έμπρακτα όπως αποκαλύφθηκε από τις διαρροές ατζέντη-ιδιοκτησίας και προπονητή, και η παραφιλολογία σχετικά με το ποσό του συμβολαίου που τελικά υπέγραψε επικρατεί ακόμα. Ο αγωνιστικός προσανατολισμός της ομάδας αλλάζει, τουλάχιστον στα χαρτιά, εγκαταλείπεται το σχέδιο με τον έναν σκόρερ και κύριο στοιχείο τις προσωπικές φάσεις και η αρχική κατεύθυνση βάζει τον Ρόμπερτς μαζί με το Σπανούλη στην πρώτη -παγιωμένη-πεντάδα και το Μάντζαρη δίδυμο με τον Στρέλνιεκς.
Το πλάνο πάσχει αλλά η ανθεκτικότητα της ομάδας το κρύβει έντεχνα μέχρι να τραυματιστεί ο Σπανούλης. Τότε ο Βαγγέλης καλείται να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του. Έτσι, βρίσκεται μπροστά σε μία κατάσταση όπου πρέπει να καλύψει τη σταθερή έλλειψη δημιουργίας από το Ρόμπερτς όπως και την ασυνέπεια στο σκοράρισμα, με τη διστακτικότητα εδώ να έχει πρωτεύουσα θέση. Η ασφάλεια που έδινε ο Σπανούλης τα προηγούμενα χρόνια όπως και ο συγκεκριμένος ρόλος του ίδιου του Βαγγέλη είναι στην ουσία ο βασικός λόγος της δυσκολίας στην εξέλιξη του παιχνιδιού του.
Με την έλευση του Ντέιβιντ Μπλατ δε, παρατηρείται κατακρήμνιση μέσων όρων και ατομικής παρουσίας στο παρκέ (1.4 πόντοι και 12 λεπτά συμμετοχής) με μοναδική ίσως εξαίρεση της προδομένης εμπιστοσύνης την αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο. Εκεί, βάσει οδηγιών έφερε σε πέρας την αποστολή του και… άρχισε αγάπη να θυμίζει. Μάταια, διότι τελικά η άνω τελεία του τέλματος,της τρέχουσας, μέχρι τότε, διετίας ήταν τελεία και παύλα. Οριστική και όπως φάνηκε με τις καλοκαιρινές εξελίξεις, αμετάκλητη.
…Ακολούθησαν λοιπόν, αυτά τα 2 χρόνια όπου η σχέση άρχισε να τελματώνει, αμφότεροι πήραμε κιλά από την ασφάλεια, τη σιγουριά, ίσως και την καλοπέραση των προηγούμενων ετών. Έτσι η μία πλευρά άρχισε να ζητά εξηγήσεις, η άλλη πλευρά ανταποκρίθηκε προσπαθώντας να φέρει κάτι νέο στη σχέση, μάταια όμως. Ακόμα και αυτά που στο παρελθόν μας έκαναν να περνάμε όμορφα, κάπως ξεθώριασαν… Το μέρος που πηγαίναμε διακοπές κάπως το βαρεθήκαμε και μ’ εκείνη την παρέα δεν είχαμε πια τα ίδια ενδιαφέροντα.
Παρόλα αυτά το προηγούμενο καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη κουβέντα, τα βάλαμε κάτω και για χάρη των 7, ομολογουμένως, όμορφων χρόνων που είχαμε περάσει μαζί είπαμε να δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία, την τελευταία… Αλλάξαμε ρόλους, συνήθειες, μπορεί να βγαίναμε λιγότερο από πριν, δοκιμάσαμε όμως και διαφορετικά μαγαζιά. Ωστόσο, κάτι είχε χαθεί και το καλοκαίρι του 2019 καταλάβαμε και οι δυο ότι ήρθε το τέλος…
Ο Βαγγέλης εδώ και λίγες μέρες αποτελεί παρελθόν σε ένα μάλλον συναινετικό διαζύγιο, που θυμίζει αυτή τη χιλιοφορεμένη ατάκα από καθημερινό σίριαλ: ”είναι καλύτερα και για τους δυο μας”.
Η αποτίμηση μιας σχέσης κρίνεται από τις αναμνήσεις της και το συναίσθημα που έχεις όταν τις σκέφτεσαι. Στη συγκεκριμένη είναι πολλές και έντονες, η κοντή μας μνήμη πολλές φορές μας κάνει να μη σκεφτόμαστε καθαρά, ίσως να είναι ακόμα και νωρίς για αποτιμήσεις, ελπίζουμε ο Βαγγέλης να βρει τον εαυτό του στο Καζάν και τότε είναι σίγουρο ότι θα χαμογελάσουμε κι εμείς μαζί του…
“Επειδή μια σχέση τελειώνει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να υπάρχει”.
Sarah Mlynowski
Olympiacos BC announces the resolve of cooperation with Vaggelis Mantzaris. We want to Thank You from the bottom of our hearts for your contribution to the team and wish you all the best in your new career path.https://t.co/SlVEJ5Ot0w#OlympiacosBC #WeAreOlympiacos pic.twitter.com/fxSPWaA2Yi
— Olympiacos B.C. (@olympiacosbc) July 20, 2019
Πολύ όμορφο,εύστοχο και διττής σημασίας κείμενο!
Εντυπωσιακά περιγραφικό,σε ταξιδεύουν οι στιγμές και η πορεία του.
Δυστυχώς οι σχέσεις δεν καταλήγουν όπως ακριβώς τις έχουμε κατα νου!
Ωραίος Terrence, ωραία παρομοίωση. Βαγγέλης, τι να πεις, προφανώς έχω να πω πολλά οπότε κοτσάρω το πως είδα εγώ το στόρυ αυτό.
Ο Βαγγέλης ήρθε σε εμάς το 2011, διότι δεν τον ήθελε τότε ο Ζοτς. Ξεκίνησε πίσω στον από Κατσίβελη κ Σλούκα, κέρδισε τον διαγωνισμό του καλύτερου σωματοφύλακα του σε ημιάγρια κατάσταση Σπανούλη. Καλή άμυνα (περιόρισε ΔΔ πχ), ασφάλεια στο κατέβασμα μπάλας, κάποιες ασίστ για λίγα λάθη, καλό ποσοστό 3π στημένος στην αδύνατη περιμένοντας την σκιπ του Μπίλαρου, κάποιες σκόρπιες πετυχημένες προσωπικές προσπάθειες, ίσως λόγω του ότι έπιαναν τους αντίπαλους εξαπίνης. Αφήνει πολλές υποσχέσεις, αλλά το δεύτερο κ κρίσιμο μισό της επόμενης χρονιάς μένει εκτός λόγω σοβαρού
τραυματισμού, άρα δεν είναι ακριβώς μέλος της Β2Β ομάδας ή κορμού, όπως συχνά αναφέρεται.
Επιστρέφει το ’13-’14 κ για 4 χρόνια συνεχίζει να είναι βασικός, προσφέροντας αυτά που προσέφερε την πρώτη του χρονιά, αλλά με συσσωρευμένη πια εμπειρία, που του επιτρέπει να ανεβάζει απόδοση στο κλείσιμο της χρονιάς, να βάζει κρίσιμα καλάθια και να παίζει καλά στα κρίσιμα παιχνίδια. Κάθε χρονιά όμως με κάπως μικρότερη αθλητικότητα, κ λόγω του τραυματισμού, και με μικρότερους αριθμούς. Όλον αυτόν τον καιρό ο Σπανούλης γενικά παίζει ως ο καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης. Έχει αρχίσει δειλά να υπάρχει μία δυσφορία από λίγους για τον Βαγγέλη, του χρεώνεται του ίδιου άδικα η επιλογή των προπονητών να τον προτιμάνε από Σλούκα στην αρχή και Ντάνιελ στην συνέχεια. Να σημειώσουμε
επίσης ότι ο Βαγγέλης πληρωνόταν είτε με ψίχουλα, είτε με σχετικά χαμηλό ποσό.
Το ’17 λοιπόν φτάνει η στιγμή για το πρώτο μεγάλο του συμβόλαιο κ η εμπλοκή του ΠΑΟ, ανεβάζει σε σχετικά υψηλό επίπεδο τις απολαβές του. Πλέον η ομάδα χρειάζεται περισσότερα από αυτόν, καθώς
ο Μπίλαρος χρειάζεται περισσότερες ανάσες και προστασία (κ τραυματίζεται στην αρχή), ενώ και οι προσθήκες μετά την αποχώρηση του Ντάνιελ τον άφησαν τον μόνο γκαρντ με αμυντικό πρόσημο. Όμως ο Βαγγέλης έχει πια εμφανώς μειωμένη αθλητικότητα, δεν μπορεί να σταματήσει τα αντίπαλα γκάρντ, συνήθως τα κυνηγάει από πίσω με τα χέρια σηκωμένα. Έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει κ έναν τραυματισμό, όμως αγωνίζεται, δεδομένης της λειψανδρίας. Δεν αποδίδει καθόλου καλά, χάνει και
τα πρότυπα του ασφαλούς κατεβάσματος και του σταθερά επικίνδυνου τριπόντου και αρχίζει ο κόσμος να μουρμουράει εντονότερα, κόσμος που δεν γκρίνιαζε τόσο για τον Βαγγέλη πριν όπως κάποιοι λίγοι. Αυτό που τον σώνει κάπως είναι η συσσωρευμένη εμπειρία κ η τακτική γνώση του, που του επιτρέπει να συνεισφέρει στην ομαδική άμυνα κ σε κάποιες καταστάσεις ανάγκης.
Η έλευση του Μπλατ η αλήθεια δεν έδινε πολλές ελπίδες για τον Βαγγέλη και όντως τον αποσυντόνισε τελείως. Δεν μπόρεσε στο νέο πλαίσιο να προσφέρει παρά μόνον ελάχιστα, τα οποία συγκρινόμενα με τις απολαβές του έκαναν την γκρίνια να γίνει συνθλιπτικά έντονη.
Φτάσαμε στο τέλος κ νομίζω κ οι δύο πλευρές ανακουφίζονται από τον χωρισμό. Ο Βαγγέλης αν δουλέψει κ καθαρίσει το μυαλό του, ίσως γίνει ο παίκτης των 500-600 χ. € που θα μπορούσε να είναι, δίνοντας την υπεραξία της 8ετής παρουσίας του στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, με δυσεύρετη εμπειρία.
Θα τον αγαπάω για πάντα για αυτά που μας πρόσφερε, θα τον σιχτιρίζω για πάντα για τα 2-3 τελευταία χρόνια, που δεν δούλεψε τρίπλα, διείσδυση (ούτε λέη άπ ρε Βαγγέλη…) κ το κορμί του για να μην τον αφήσει πίσω η εποχή κ οι γκαρντ της. Δεν ξέρω τι θα είναι πιο έντονο, αν κ γνωρίζουμε ότι όσο περνάει ο καιρός, θυμάσαι κυρίως τις ωραίες στιγμές. Καλή τύχη Βαγγέλη κ ελπίζω να τα φέρει έτσι
τύχη αγαθή και να κλείσεις την καριέρα σου στον Θρύλο.
Πολύ σωστός Τεό! Και ειδικά στο πρώτο σκέλος, δεν έγιναν κάποιες πρόωρες ανανεώσεις παικτών πριν φτάσουν στο peak τους (κυρίως Χάινς, Σλούκα), με αποτέλεσμα να χαθούν, ενώ αντίθετα όπως λες δόθηκαν σε άλλους υπεραξίες όπως ο Μάντζαρης…
Terrence μπράβο για το κείμενο σου. Έπρεπε παρά τα όποια λάθη έγιναν και από τις δύο πλευρές έπρεπε να γίνει ένα μικρό αφιέρωμα στον Βαγγέλη. Ο Μάντζαρης βοηθούσε πολύ τον αρχηγό στην επίθεση με το αρκετά καλό στατικό του σουτ. Δεν ζήταγε έξτρα μπάλες και στην άμυνα κάλυπτε κενά και πίεζε σωστά την μπάλα. Μόνος του υποβάθμισε τον εαυτό του. Η πίεση στη μπάλα (πια) δεν θέλει μόνο σωστή χρησιμοποίηση των χεριών και του κορμού του σώματος αλλά και καλά πόδια. Ο Βαγγέλης σε αυτό έμεινε πίσω ασχέτως αν τον τελευταίο καιρό το προσπαθεί. Άργησε όμως. Ας πάει να παίξει το μπασκετάκι ήρεμος να χαλαρώσει και από την πίεση του συλλόγου γιατί ως κόσμος για όλα μας έφταιγε αυτός. Άλλες φορές σωστά , άλλοτε λανθασμένα. Θα χαρούμε αρκετοί να τον ξαναδούμε σε καλό επίπεδο. Προς το παρόν ηρέμησαν και οι δύο πλευρές
Τι να πω ρε Μανολο μου οι άνθρωποι πέσανε απ την Ακρόπολη και βρήκανε πορτοφόλι και γεμάτο με λεφτά μάλιστα και αντί να χτίσουν σε γερά θεμέλια αυτό που βρήκανε…τα κανε….τέλος πάντων…
Τρία πράγματα πλήρωσε ο Μάντζαρης. Το πρώτο η υπεραξία που δημιουργήθηκε απ την ομάδα εκείνη που ήταν και λογικό με τους τίτλους που πήρε. Αυτό που δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν οι Διοικήσεις των ομάδων και γενικότερα οι οπαδοί είναι όταν είναι ο παίκτης στο πικ του τότε αγοράζεις ακριβά η το αντίστροφο πουλάς ακριβά. Δεύτερον οι κινήσεις του μάνατζερ του να μιλάει με τράκη και τρίτον η χρησιμοποίηση του με πιο πολύ χρόνο αντί του χακετ απ τον Σφαιροπουλο.
Μπράβο Τέρενς νομίζω γλαφυρά αποδίδεις ακριβώς πως εξελίχθηκε αυτά τα χρόνια η σχέση με το Μάντζατη και η οποία, όπως σωστά λες, έφτασε σε ένα τέλμα… Ένας παίκτης καθαρά ρολίστας που ήταν το άλτερ έγκο του Σπαν, όσο έβαζε τα τρίποντα κ έπαιζε καλή άμυνα!