Ορισμένα πράγματα στην ζωή των ανδρών μοιάζουν προδιαγεγραμμένα – στο κάτω κάτω είμαστε ή δεν είμαστε το λιγότερο πολύπλοκο φύλο; Το ξέρεις από την αρχή – το έχεις ξαναδεί το έργο… είτε καθαρίζεις κρεμμύδια απρόσεκτα, είτε χάνεις απρόσμενα κάποιον αγαπημένο φίλο, είτε βλέπεις την κόκκινη φανέλα με το #7 να ανεβαίνει στην οροφή του ΣΕΦ, θα τα τρίψεις τα μάτια σου.. Είναι αυτά τα σκουπιδάκια.. που έρχονται πάντοτε απροσκάλεστα εκείνες τις ακατάλληλες στιγμές, καταλάβατε τι εννοώ. Εεε το ξέραμε ότι θα γίνει, το περιμέναμε, προετοιμαστήκαμε, το είδαμε και προφανώς έγινε και πάλι. Αν αναρωτιέσαι αγαπητή φίλη γιατί τι έγινε; Συμβαίνει, γιατί δεν γίνεται να καταλάβεις την σύνδεση του άνδρα με την ομάδα του και τους ήρωες της, γιατί ο άνδρας δεν τα αισθάνεται ούτε τα αναλύει τα συναισθήματα του – απλά τα βιώνει και νιώθει άβολα. Βλέπει το #7 να ξετυλίγεται σιγά σιγά και είναι σαν να διάβασες εσύ το πιο συγκινητικό γράμμα αποχωρισμού. Ο άνδρας θα ξεροκαταπιεί, θα τρίψει βιαστικά τα μάτια του, θα πει μια ασυναρτησία του τύπου «Ααα ρε Μπιλ..» το συναίσθημα θα εικονοποιηθεί σε μια ανάμνηση και θα προχωρήσει παρακάτω. Χωρίς αναλύσεις, χωρίς λόγια με ένα ξεφύσημα. Αυτό έγινε επί της ουσίας εχθές το βράδυ στο Φάληρο και με όσους το παρακολούθησαν εξ αποστάσεως από τις οθόνες τους.
Και πριν με κατηγορήσετε ως σεξιστή, γιατί υποθέσατε ότι υπονόησα ότι εσείς οι κυρίες (που δίνετε νόημα και ομορφαίνετε τις ζωές μας) δεν είστε εξίσου ευαίσθητες ή σκληρές ή ότι τέλος πάντων θέλετε να νομίζετε ότι είστε. Σκεφτείτε για ένα λεπτό αν αυτό που περιέγραψα είναι όντως αλήθεια για την πλειοψηφία των ανδρών που γνωρίζετε, και όχι αν υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα στο ένα φύλο η στο άλλο. Τώρα με την ελπίδα να μην με παρεξηγήσατε θα πω ότι θα έγραφα ευχαρίστως πως αντιμετωπίζει και μια γυναίκα αντίστοιχες καταστάσεις, αλλά δεν βρίσκομαι στην θέση σας για να γνωρίζω με βεβαιότητα και θα ήταν παράλογο καν να το προσπαθήσω. Παρόλα αυτά είμαι βέβαιος ότι το μήνυμα μου ελήφθη.
Η χθεσινή βραδιά συγκέντρωσε πλήθος μπασκετανθρώπων από όλο τον κόσμο και σήμερα παίζει ως θέμα σε όλα τα μέσα. Όμως, δεν είναι τόσο το γεγονός της απόσυρσης του #7 που τραβάει τα βλέμματα. Πάντοτε υπήρχαν μεγάλοι αθλητές που αποχώρησαν σε διάφορα σπορ και θα υπάρχουν. Αλλά υπήρξαν ελάχιστοι που άλλαξαν το ρουν της ιστορίας μιας ομάδας και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως ο Σπανούλης έκανε με τον Ολυμπιακό. Και η αλλαγή που έφερε ήταν πρωτίστως στην νοοτροπία και στον τρόπο δουλειάς, συνδυαστικά με τον Ivkovic. Στο τέλος της ημέρας όμως ο Kill Bill κατόρθωσε να δώσει μεσσιανική υπόσταση στην ιδέα, μέσα από την ηγεσία του. Το βλέπεις αυτό μέχρι και σήμερα στα μάτια δεκάδων πρώην συμπαικτών και προπονητών του. Φίλων και αντιπάλων, που εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για το legacy που δημιούργησε. Ο τρόπος που τον κοιτούν μέχρι και σήμερα οι Πρίντεζης, Παπανικολάου ο νεότερος Vezenkov, ινδάλματα του παγκοσμίου μπάσκετ όπως οι Doncic και ο Γιάννης τα λένε όλα. Το ζήτημα της ηγεσίας μέσα από το παράδειγμα έχει αναλυθεί από πολλούς θεωρητικούς και ειδικότερα στον χώρο του μπάσκετ έχει αγιοποιηθεί περισσότερο και από την κουλτούρα μιας ομάδας.
Όμως, η βραδιά έχει και ένα ευρύτερο συμβολισμό που αφορά τον Ολυμπιακό. Και αυτό είναι η συνέχεια αλλά και το βάθος στο αποτύπωμα της ομάδας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το γεγονός ότι από το 2009 ο Ολυμπιακός βρίσκεται στον αφρό με 8 F4 και 6 τελικούς υπό την καθοδήγηση διαφορετικών σπουδαίων τεχνικών (Γιαννάκης, Ivkovic, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος, Blatt) μπορεί να φέρει στην συντριπτική του πλειοψηφία την σφραγίδα του Σπανούλη, δείχνει όμως και έναν οργανισμό που εξελίχθηκε πέτυχε και γιγαντώθηκε και, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι το πιο επιτυχημένο τμήμα διεθνώς του Ολυμπιακού Συνδέσμου. Αυτό που πρέπει να πιστωθεί επίσης στην διοίκηση είναι ότι αποδεικνύεται συνεπής στο να τιμά όσους συνείσφεραν στο μεγάλωμα του Ολυμπιακού. Η εκδήλωση προς τιμήν του Duda στο παρελθόν αλλά και του Σπανούλη τώρα δημιουργούν σπουδαίο προηγούμενο και λένε σε όλους εκεί έξω και γύρω από τον Ολυμπιακό το πόσο μεγάλος είναι. Γιατί ο τρόπος που τιμάς τους ήρωες σου λέει και πολλά για το ποιος είσαι.
Και αυτό το βλέπουμε να εκφράζεται από αθλητές / προπονητές που πέρασαν από τον Ολυμπιακό (Hines, Sasha, Σφαιρόπουλος, Γιαννάκης) έως και σημερινούς όπως ο Walkup και Fall. Αυτού του είδους η αναγνώριση της αξίας της κουλτούρας του περιβάλλοντος είναι τίτλος τιμητικός και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον της ομάδας.
Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα, ούτε η ομάδα έχει αγγίξει το τέλειο. Λάθη έγιναν και θα γίνουν και πάλι στο μέλλον. Το “Our Way” έχει και αρνητικά εκτός από θετικά. Μπορεί να μην εγκαθιδρύθηκε βάση σχεδίου, αλλά να ήταν και συγκυρίες που το ενίσχυσαν. Όπως και να έχει, η αναγνώριση της ταυτότητας της ομάδας από τα μέλη της, αλλά και τους απ’ έξω, είναι όπλο. Όπως και η ικανότητα ενός οργανισμού να ξέρει να χαίρεται τις μεγάλες του στιγμές είναι εξίσου σημαντική με την κριτική και την αυτογνωσία. Και ο Ολυμπιακός κόσμος που χαρακτηρίζεται για την σκληρή έως άδικη κριτική που ασκεί σε παίκτες και προπονητές εχθές έγινε μάρτυρας και συμμέτοχος σε μια καλοστημένη αθλητική τελετή σεβασμού και αγάπης. Και αυτό το γεγονός πρόσθεσε ένα ακόμα λιθαράκι γνώσης στην Ολυμπιακή μπασκετική κουλτούρα, του τι σημαίνει να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού – ένας από εμάς. Τι σημαίνει γιορτή και πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε αντίστοιχες στιγμές. Πως αποδίδουμε τιμές στους μεγάλους και γιατί έχουν σημασία οι βραδιές σαν αυτές να μένουν στις μνήμες για περαιτέρω επεξεργασία. Μια βραδιά δείγμα αθλητικού πολιτισμού που τόσο λείπει από τα ελληνικά γήπεδα.
Η ζωή συνεχίζεται σήμερα το πρωί ο Σπανούλης θα ασχοληθεί με το Περιστέρι και ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να μαζέψει τους διεθνείς του, να αποκαταστήσει ζητήματα τραυματισμών και να κλείσει το roster του, με το πιο κρίσιμο κομμάτι του φετινού πάζλ. Για το φιλικό των 3ων δεκαλέπτων με την Αρμάνι δεν χωρά σχολιασμός, αφού μάλλον κακώς έγινε με τόσες απουσίες και από τις δύο ομάδες. Το RPG Daily επανέρχεται και αυτό, αφού πλέον υπάρχει και υλικό για σχολιασμό και πολλά ζητήματα που το απασχολούν. Περισσότερα τις επόμενες ημέρες.
