Σε λίγες ημέρες, την 14η Μαρτίου, θα ξεκινήσει μια εκ των σημαντικότερων μπασκετικών διοργανώσεων στον πλανήτη, το περιβόητο τουρνουά της NCAA March Madness. Για όσους δεν είναι ιδιαίτερα φανατικοί με το Κολεγιακό μπάσκετ ίσως να μην έχει και πολύ μεγάλη σημασία – αλλά για το παγκόσμιο μπάσκετ ενδεχομένως και να είναι ο πιο σημαντικός θεσμός. Καλά θα μου πείτε τι είπες τώρα; Πως προσπερνάς το ΝΒΑ, την Euroleague και τις λοιπές άλλες διεθνείς διοργανώσεις ομάδων και εθνικών; Αρχικά ήθελα την προσοχή σας και, τώρα που την έχω, θα εξηγηθώ.
Το λέω γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών αλλά και αρκετών άλλων internationals που απαρτίζουν τα βασικά rotation όλων των ομάδων στον πλανήτη συμπεριλαμβανομένου και του ΝΒΑ έχουν γαλουχηθεί/ εκπαιδευτεί και αναδειχθεί στο Division I του Κολεγιακού Πρωταθλήματος των ΗΠΑ.
Καταλαβαίνω ότι παίκτες με το ταλέντο του Lebron αλλά και του συγχωρεμένου του Kobe προσπέρασαν για καθαρά οικονομικούς λόγους την μαθητεία στο NCAA, αλλά ακόμα και αυτοί αναγνώρισαν σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας τους το πόσο ζήλεψαν που δεν πέρασαν λίγο χρόνο κι εκεί. Και δεν έχουν άδικο, καθώς δεν υπάρχει μεγαλύτερο εκκολαπτήριο (ως διαδικασία) καλαθοσφαιριστών πουθενά αλλού. Προφανώς και έχει σημασία το πρόγραμμα και το Staff, αλλά και ο στόχος που θέτει ακαδημαϊκά και αθλητικά το πρόγραμμα του κάθε πανεπιστημίου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια προγράμματα φτιάχνουν την καλή φήμη του θεσμού και κάνουν αρκετά άλλα μέτρια να φαίνονται καλύτερα. Μάλιστα υπάρχει και σχετική λίστα με πόσους παίκτες έχει τροφοδοτήσει κάθε Κολλέγιο ομάδες στο ΝΒΑ, που λειτουργεί ως η καλύτερη διαφήμιση ενός προγράμματος. Και σε αυτή την λίστα βλέπουμε ότι κάποιοι έχουν όντως την τεχνογνωσία να προσελκύουν και να εξελίσσουν παίκτες υψηλού επιπέδου. Ενδεικτικά τα Κολέγια που έδωσαν τους περισσότερους παίκτες στο NBA:
Kentucky – 107
UCLA – 97
North Carolina – 90
Duke – 83
Kansas – 72
Indiana – 66
Louisville – 58
Notre Dame – 56
Arizona – 56
St. John’s – 52
Και μπορεί να είναι λίγοι αυτοί που τα καταφέρνουν (μόλις το 1.2% των αθλητών των κολλεγίων να κερδίζουν ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ) όμως υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι που καταλήγουν να στελεχώνουν τις διάφορες ομάδες ανά τον κόσμο και να γίνονται τα γρανάζια της παγκόσμιας μπασκετικής «βιομηχανίας». Με βάση όλα αυτά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο λόγος που υπάρχει τόσο διαθέσιμο υλικό σε επίπεδο παικτών ανά τον κόσμο σήμερα σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το γεγονός ότι το Κολεγιακό μπάσκετ, ως θεσμός, παράγει όλους αυτούς τους αθλητές. Αλλά ακόμα και αυτοί που δεν ήταν και τόσο καλοί αθλητικά (οι περισσότεροι) καταλήγουν με ένα ακαδημαϊκό τίτλο που τους δίνει γνώσεις και εφόδια για μια καλύτερη ζωή. Δεν ξέρω πως σας ακούγεται αλλά για εμένα είναι μια κατάσταση Win Win από ένα θεσμό και δεν μπορώ να μην το εκθειάσω.
Το κολεγιακό μπάσκετ ως θέαμα σε μια πρώτη ανάγνωση υστερεί σε ρυθμό, λόγω των επιθέσεων των 30 δευτερόλεπτων και των πολλών (σε μεγάλους αγώνες είναι 8 για κάθε ομάδα) time out. Αφενός είναι αργός για τα δεδομένα του μπάσκετ της εποχής μας, αφετέρου ο σύγχρονος τρόπος ζωής με την λαίμαργη και γρήγορη κατανάλωση ειδήσεων με σκρολάρισμα, είτε η παρακολούθηση πολλών αθλητικών θεαμάτων δια μέσω highlights (κάποιοι μάλιστα μέσα από αυτά γράφουν και κείμενα και Podcast και πλασάρονται ως αυθεντίες) δεν το κάνει πρακτικά εμπορικό προϊόν – ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές. Παρόλα αυτά το NCAA είναι business πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. “Πως όμως εξηγείται αυτό;”, θα αναρωτηθεί κάποιος. Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι οπαδοί των Κολλεγίων είναι hardcore κοινό – εν είδη αστεϊσμού μπασκετικοί Ταλιμπάν. Το ζουν το παιχνίδι, δημιουργούν καταπληκτική ατμόσφαιρα στις κερκίδες και τρελαίνονται αλά Βαλκάνιοι όταν χάνουν ή κερδίζουν. Το ζήτημα έχει και τοπικιστικό χαρακτήρα καθώς ένα κολέγιο αντιπροσωπεύει μια πόλη ή πολιτεία, που βρίσκει στο πρόσωπο της ομάδας αθλητική εκπροσώπηση σε εθνικό επίπεδο.
Αυτό έχει ως τελικό αποτέλεσμα, γεμάτα γήπεδα, τηλεοπτικά συμβόλαια πολλών εκατομμυρίων και εξωπραγματικές χορηγίες. Για να δώσω ένα μικρό σημείο αναφοράς η αμερικανική οικονομία είναι περίπου στα 23 Τρις και το NCAA (όχι το κορυφαίο μπασκετικό προιόν των ΗΠΑ) αντλεί έσοδα από εκεί της τάξεως των 900 εκατομμυρίων ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 χωρών μελών, που είναι αγορά 14 Τρις, στο υψηλότερο μπασκετικό της επίπεδο (Euroleague) δεν παράγει έσοδα ούτε 100 εκατομμύρια. Η μεγάλη αυτή διαφορά σε απολαβές οφείλεται στην δημοτικότητα της March Madness στην Βόρεια Αμερική. Ένα ενδιαφέρον το οποίο κορυφώνεται εμπορικά στο Final Four όπου μια τηλεοπτική διαφήμιση 30 δευτερολέπτων στον τελικό αξίζει 1,5 εκατομμύρια δολάρια. Το δε Final Four διεξάγεται σε τεράστιες αρένες 50.000 θέσεων με τις τιμές των εισιτηρίων να ξεκινούν από 300 δολάρια και να φτάνουν έως και χιλιάδες δολάρια. (Σημ: Τα έσοδα του NCAA επιστρέφουν κατά 75% στην Div I και μόλις ένα μικρό ποσό σε κατηγορίες Div II και Div III.) Και επειδή του φρονίμου τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, τα τηλεοπτικά κανάλια που έχουν τα δικαιώματα των αγώνων του NCAA ανανεώσαν πρόσφατα για ακόμη 8 χρόνια (μια σύμβαση που λήγει το 2025) μέχρι το 2032 για 8,8δις, όταν η προηγούμενη σύμβαση για την περίοδο 2010-24 τους κόστισε 10,8δις, δηλ. +40% αύξηση εσόδων σε ετήσια βάση.
Τι είναι αυτό που κάνει ιδιαίτερο το κολεγιακό πρωτάθλημα; Το κολεγιακό πρωτάθλημα έχει ξεκάθαρο χαρακτήρα, είναι το μπάσκετ του προπονητή. Εμπεριέχει αρκετή τακτική και θεωρία. Η φιλοσοφία του βασίζεται στην εκμάθηση των βασικών (fundamentals), στην ομαδικότητα και στην πεποίθηση ότι κάθε κατοχή μετράει. Έννοιες καθόλου άγνωστες για τους Ευρωπαίους μύστες του αθλήματος. Όλη αυτή η μεθοδολογική εξέλιξη των προγραμμάτων βασίζεται στην μακροχρόνια παραμονή προπονητών και βοηθών στα Κολλέγια, με μια διαδικασία συνέχειας τέτοια που τους οδηγεί στο να τελειοποιούν τα συστήματα και τις λεπτομέρειες για δεκαετίες. Είμαι βέβαιος ότι για να βρίσκεστε εδώ κάτι θα έχετε ακούσει περί Μotion & Set offenses (1-4, Horns κλπ), Continuity Offenses (Flex, Swing, Shuffle, Princeton) είτε Read and React Offense. Οπότε φαντάζομαι ότι δεν θα σας εκπλήξω αν σας πω ότι όλη η μπασκετική τακτική θεωρία, ακόμα και αυτή που μετεξελίχθηκε στο υψηλότερο επαγγελματικό επίπεδο, ξεκίνησε και διαμορφώθηκε στα αμερικανικά κολεγιακά γήπεδα.
Μεγάλη σημασία πρέπει να δώσουμε και στην διαδικασία scouting, που τόσο μας αρέσει και την εκθειάζουμε σε κάθε ευκαιρία. Γιατί μπορεί οι προπονητές των κολεγίων να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν από μια μεγάλη δεξαμενή παιχτών αλλά ο ανταγωνισμός για να αποσπάσουν το ΝΑΙ ενός παίκτη είναι εξίσου μεγάλος. Και από την στιγμή που θα του προσφέρουν θέση και υποτροφία στο πρόγραμμα τους, τον “παντρεύονται” για τα επόμενα χρόνια, άρα η επιλογή τους είναι σημαντική. Αυτό ίσχυε βέβαια πιο πολύ στο παρελθόν, γιατί πλέον οι παίκτες δεν ολοκληρώνουν 4ετία σε πρόγραμμα αλλά δηλώνουν σύντομα υποψηφιότητα για NBA Draft. Εξίσου, αν όχι ακόμα περισσότερο σημαντικό με το Scouting είναι και η ένταξη των παικτών στα δικά τους θέλω. Λόγω της coach first φιλοσοφίας καταλαβαίνετε ότι το αγνό ταλέντο καλουπώνεται, οπότε ο χαρακτήρας ως δεκτικότητα και αντίληψη είναι κύριο ζητούμενο. Αυτή η διαρκής ανάγκη για καλή πρώτη ύλη, αλλά ο προγραμματισμός για ανταγωνιστικά ρόστερ που θα φέρουν και καλά αποτελέσματα, υποχρεώνει τα επιτελεία καθημερινά σκανάρουν προτεινόμενους παίκτες από High Schools. Έτσι προετοιμάζουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα ρόστερ τους με προοπτική 3ετίας (ανάλογα στο τι βρίσκουν και θεωρούν πιθανό ότι μπορούν να προσφέρουν ως υποτροφία) στα νέα ταλέντα που ανακαλύπτουν. Υπάρχουν μάλιστα αρκετές περιπτώσεις από φτασμένους super star σε κάποια μεγάλη ομάδα του ΝΒΑ, που μετά από χρόνια διηγούνταν με την παραμικρή λεπτομέρεια τι τους είπε ο προπονητής τους πριν από χρόνια και τους έπεισε να επιλέξουν το πρόγραμμα του. Το δέσιμο των παικτών με τα Κολέγια τους είναι αξιομνημόνευτο. Αρχικά γιατί γίνεται σε μια ηλικία που ακόμα ανδρώνονται και διαμορφώνονται ως χαρακτήρες, αλλά και γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις οι κόντρες μεταξύ προγραμμάτων έχουν χαρακτηριστικά βεντέτας ετών. Συναίσθημα και Κολεγιακό είναι έννοιες ταυτόσημες και οι stars του κάθε κολεγίου ακόμα πολλά χρόνια μετά αντιμετωπίζονται ως τοπικοί ήρωες.
Στην θεωρία οι αθλητές δεν πληρώνονταν και μέχρι πρόσφατα απαγορεύονταν να έχουν την παραμικρή πηγή εσόδου από την αθλητική τους δραστηριότητα, καθώς ο κολεγιακός αθλητισμός είναι βασισμένος στον ερασιτεχνισμό. Υπήρχαν μάλιστα και ορισμένοι ακραίοι κανονισμοί όπως πχ ότι ακόμα και ένα κερασμένο γεύμα θεωρείται παράβαση κανονισμών και οδηγεί στην αποβολή του παίχτη από το Κολέγιο. Ο λόγος ήταν ότι οι αθλητές λαμβάνουν υποτροφίες αξίας χιλιάδων δολαρίων για τα δίδακτρα τους, ενώ και η βοήθεια που έπαιρναν στη βαθμολογία τους ήταν σημαντική καθώς οι υποτροφίες και τα πτυχία τους είναι συνάρτηση των αθλητικών τους επιδόσεων. Είναι δυστυχώς πάμπολες οι ιστορίες σκανδάλων, που αποκάλυψαν τεχνάσματα για να πάρουν τους κατάλληλους βαθμούς οι αθλητές, ώστε να παραμείνουν και μέλη των ομάδων. Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι τα τελευταία χρόνια με σειρά σκανδάλων, όπως και στην περίπτωση που αποκαλύφτηκε o βίος και η πολιτεία του Ρικ Πιτίνο. Αυτού του σπουδαίου προπονητή που όμως απεδείχθη και διεφθαρμένος κατά την διάρκεια της προπονητικής του καριέρας στο Louisville. O Ρικ λίγο ως πολύ βρέθηκε να έχει πληρώσει 25.000 δολάρια την οικογένεια ενός παίκτη για να τον δεσμεύσει στο πρόγραμμα του, με χρήματα μάλιστα που του έδινε γνωστή αθλητική εταιρεία για να «πείσει» τον αθλητή να φοράει και τα παπούτσια της. Ενώ σε άλλη κατηγορία που επίσης απεδείχθη έστελνε συνοδούς πολυτελείας στους παίκτες του ως μια μορφή επιβράβευσης! Πληροφορίες που έλεγαν ότι ήταν βοήθεια ακαδημαϊκής φύσεως ως προς την σεξουαλική τους διαπαιδαγώγηση κρίθηκαν αβάσιμες από το δικαστήριο. Με τα πολλά ο Ρικ ήρθε στον Παναθηναϊκό, είτε γιατί από μικρό παιδί θαύμαζε τον εξάστερο, είτε για να ξεφύγει από τα καθημερινά πάρε δώσε με τα σκληρά αμερικανικά media. Και επέστρεψε μόλις του άνοιξε και πάλι την πόρτα το Iona και ενώ είχε έρθει σε εξωδικαστική συμφωνία με το Louisville. Ίσως και να έφταιγε και η σπασμένη λεκάνη στο ΟΑΚΑ δεν ξέρω.
(Σημείωση: H περίπτωση Πιτίνο δεν είναι η χειρότερη στην λίστα των σκανδάλων του NCAA αλλά επειδή δεν θέλω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε αυτά για όποιον ενδιαφέρεται ας ψάξει το ακαδημαϊκό σκάνδαλο στο Florida State (2006-07), το μέγα σκάνδαλο στο Duke το 2006 με βιασμό μιας εξωτικής χορεύτριας από τον αρχηγό και συμπαίκτες του, το Point saving του Tulane το 1985 αλλά και την δολοφονία του παίκτη του Baylor, Patrick Dennehy από τον συμπαίκτη του Carlton Dotson).
Όπως καταλαβαίνετε με αίμα, σεξ, σκάνδαλα και Πιτίνους σας κρατάω σε εγρήγορση και συνεχίζουμε.
Σε ότι αφορά το ζήτημα της αμοιβής των αθλητών στο NCAA, αυτό τελικά «απεκατασταθεί» με απόφαση ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ την 1/7/2021. Και παρότι οι παίκτες δεν λαμβάνουν και πάλι αμοιβές από τα Κολέγια – όμως έχουν πλέον το δικαίωμα να υπογράφουν συμφωνίες με εταιρείες για την εκμετάλλευση του ονόματος και του image τους αλλά και για την προώθηση αθλητικού υλικού.
Μετά από αυτή την σύντομη εισαγωγή 1400 λέξεων ώρα να περάσουμε στο ψητό! Γιατί είναι τόσο ενδιαφέρον και εθιστικό το NCAA; Για όσους μυηθήκαμε σε αυτό στα 90ς και το παρακολουθούμε εξ αποστάσεως και συνήθως με χρόνο – καθυστέρηση, είναι μια ρομαντική ενασχόληση και απευθύνεται σε μερακλήδες του μπάσκετ. Δεν είπαμε να γίνετε και Μανώλο και να βλέπετε Β Μογγολίας και φιλικά στα Νησιά του Πάσχα. Αλλά αν τελικά νιώθετε μπασκετο-βιτσιόζοι και έχετε ακόμα κουράγιο να διαβάσετε είμαι διατεθειμένος σας εξηγήσω πως λειτουργεί. Θα υποθέσω ότι υπάρχει έστω και ένας που έμεινε ώστε να συνεχίσω.
Σε κάθε σεζόν του NCAA και αναφερόμαστε πάντοτε στην Division I, συμμετέχουν 351 ομάδες, χωρισμένες σε 33 περιφέρειες με γεωγραφικά κριτήρια. Αυτές είναι οι ακόλουθες:
# Conference
1 Southeastern Conference
2 Pac-12 Conference
3 Big 12 Conference
4 Big Ten Conference
5 American Athletic Conference
6 Conference USA
7 West Coast Conference
8 Colonial Athletic Association
9 Big East Conference
10 Mid-American Conference
11 Mountain West Conference
12 Atlantic 10 Conference
13 Missouri Valley Conference
14 Big Sky Conference
15 Atlantic Coast Conference
16 Sun Belt Conference
17 Western Athletic Conference
18 Horizon League
19 Southern Conference
20 Ivy League
21 Big South Conference
22 Metro Atlantic Athletic Conference
23 Patriot League
24 Big West Conference
25 Summit League
26 Independent
27 Southwest Athletic Conference
28 Atlantic Sun Conference
29 Ohio Valley Conference
30 Northeast Conference
31 America East Conference
32 Mid-Eastern Athletic Conference
33 Southland Conference
Η κάθε ομάδα δίνει αγώνες για την regular season με τις υπόλοιπες ομάδες της περιφέρειας της. Η βαθμολογία κάθε ομάδας αναφέρεται σε νίκες ήττες στην περιφέρεια που αγωνίζεται όμως και μπορεί αν το θελήσει να παίξει και με ομάδες εκτός της περιφέρειας της, κίνηση καθαρά για να βελτιώσει το συνολικό ρεκόρ του κολεγίου σε νίκες-ήττες. Αυτό, θεωρητικά θα φτιάξει το προφίλ της ως υποψήφια για την March Madness. Ως εκ τούτου δυο ρεκόρ είναι αυτά που βλέπουμε για κάθε ομάδα. Ένα για την περιφέρεια που ανήκει και ένα για τους αγώνες εκτός περιφέρειας. Όταν ολοκληρωθούν όλοι οι αγώνες της regular season των περιφερειών ακολουθεί ένα knock out τουρνουά σε κάθε περιφέρεια για να βγάλει τον δικό της πρωταθλητή. Και αυτό είναι το σημείο που όλοι συνειδητοποιούν ότι έχει φτάσει η ώρα για την March Madness.
Οι 64 ομάδες του τελικού τουρνουά βγαίνουν ως εξής:
1) 33 από τους 33 πρωταθλητές των περιφερειών.
2) Και οι υπόλοιποι από μια επιτροπή ειδικών του NCAA που σε ένα τηλεοπτικό show (Selection Sunday) με υποκειμενικά κριτήρια επιλέγει άλλες 34 ομάδες.
Ναι ξέρω 33+34 = 67 αλλά μην βιάζεστε we are almost there. Τι κάνει η επιτροπή στο Selection Sunday; Στην θεωρία μοιράζουν wild cards αξιολογώντας το ρεκόρ του κολεγίου, τη δυσκολία της περιφέρειας αλλά και άλλα κριτήρια που δεν αποκαλύπτονται πάντοτε. Μιλάμε για τρομερή ίντριγκα και αν γινόταν κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα θα είχαμε σίγουρα παράσταση σε τηλεπαράθυρα “Ο Καραγκιόζης στην Selection Day”. Κερασάκι στην τούρτα της διαδικασίας είναι ότι οι 4 τελευταίες ομάδες στην λίστα των 34 παίζουν ένα mini Play In τουρνουά γνωστό ως First Four και ο νικητής παίρνει την 64 θέση. Ακολούθως οι 64 χωρίζονται σε 4 περιφέρειες των 16 και στις ομάδες κάθε περιφέρειας δίνεται ένα seed (κάτι σαν δείκτης αξιολόγησης) από 1-16 και αυτό καθορίζει και το πώς θα τοποθετηθούν στο bracket των 64 ομάδων του τελικού τουρνουά. Σε κάθε περιφέρεια θα αγωνιστεί το 1-16, το 2-15 και ούτω κάθε εξής και κάπως έτσι στρώνεται ο δρόμος για ξεκινήσει το απόλυτο Τουρνουά των ανατροπών και των εκπλήξεων. Με μια αυθαίρετη σκέψη θα το παρομοίαζα με το ποδοσφαιρικό κύπελο Αγγλίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι φίλοι των σπορ συνήθως λατρεύουν μια τέτοια διοργάνωση. Αν κάποιος μετά από όλα αυτά ενδιαφέρεται να εντρυφήσει περισσότερο. Για την φετινή περίοδο οι ημερομηνίες έχουν ως εξής:
• Selection Sunday: Sunday, March 12
• First Four: March 14-15
• First round: March 16-17
• Second round: March 18-19
• Sweet 16: March 23-24
• Elite Eight: March 25-26
• Final Four: April 1
• NCAA championship game: April 3
Ωραία φίλε Emerald θα πει τώρα κάποιος αλλά εγώ δεν ξέρω κανένα κολέγιο και δεν νιώθω πολιτισμικά συνδεδεμένος με την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού πως θα καταλάβω τι παρακολουθώ στην March Madness. Απλά βλέπω χρώμα φανέλας αποφασίζω; Για κάτι τέτοιες ερωτήσεις βρίσκομαι εδώ φίλοι μου! Όχι αγαπητέ αναγνώστη δεν χρειάζεται να ψάχνεις μια ερυθρόλευκη κερκίδα για να ενταχθείς, αν και είναι πολύ καλή η αρχική σου σκέψη. Σε πρώτη φάση θα ήταν χρήσιμο να νιώσεις λίγο τα μεγέθη και την ιστορία του θεσμού. Βάζω λοιπόν το καπέλο του ιστορικού και συνεχίζω. Το πρώτο τουρνουά NCAA έγινε το 1939 (παρότι διαφορετικά τουρνουά μεταξύ κολεγίων γίνονταν από το 1893) και από τότε έχουμε 37 διαφορετικά κολέγια που κατέκτησαν το τρόπαιο. Αυτό όμως που γιγάντωσε το ενδιαφέρον ήταν η κάθε πορεία άσημου κολεγίου που απέκλειε κάποιο μεγάλο όνομα και ξεσήκωνε τους φίλους των σπορ σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ. Γιατί δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που συγκινούν περισσότερο την ανθρώπινη ψυχή από μια υπέρβαση και μια μικρή ή μεγάλη επιτυχία ενός outsider. Και το NCAA είναι γεμάτo από σπουδαίες αθλητικές ιστορίες και υπερβάσεις ενώ υπάρχει ένα φανατικό κοινό εκεί έξω που συντηρεί τους μύθους μέσα στις δεκαετίες. Προφανώς όπως σε όλα τα σπορ υπάρχουν και οι κορυφαίες ομάδες οπότε λέω να σας παρουσιάσω τα 5 καλύτερα προγράμματα όλων των εποχών μαζί με μια μικρή αναφορά στους σημαντικότερους προπονητές τους αλλά και σημαντικούς παίκτες που ανέδειξαν.
#1
Ξεκινάμε με τους UCLA Bruins από το Los Angeles της California.
Ιδρύθηκαν το 1919 και μετρούν 104 περιόδους με ρεκόρ (1983-890, .690 W-L%) συμμετέχουν στην Pac-12 Conference ενώ στο παρελθόν έχουν αγωνιστεί σε Pac-10, Pac-8, AAWU, PCC και Ind. Κατέκτησαν το πρωτάθλημα της περιφέρειας τους 31 φορές και του τελικού τουρνουά 4. Έχουν προκριθεί 51 φορές στο τελικό τουρνουά του NCAA με ρεκόρ (113-44), σε 19 Final Four και κατέκτησαν τον τίτλο του NCAA 11 φορές! Τις περιόδους 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1975 και 1995.
Σημαντικότεροι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο των Bruins είναι ο θρύλος της προπονητικής John Wooden που έκατσε στον πάγκο για 27 χρόνια (1949-75) μέσα στα οποία και με ρεκόρ (620-17, .808 W-L%) οδήγησε την ομάδα του 16 φορές στο τελικό τουρνουά σε 12 Final Four και σε 10 κατακτήσεις!! Ο τύπος πήρε 10/12 Final Four και υπήρξε μέντορας του Aca Nikolic για να καταλάβετε για τι μέγεθος μιλάμε. Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα διαπιστώσετε ότι η φιλοσοφία του Wooden έγινε σημείο αναφοράς για ομάδες και για την διοίκηση εν γένει. Δεύτερη σημαντικότερη προπονητική παρουσία υπήρξε ο Jim Harrick (1989-96) (191-63, .752 W-L%) που τους οδήγησε στον τελευταίο τους τίτλο το 1995. Ενώ μεγάλες μορφές υπήρξαν για τους Bruins και οι Caddy Works (1922-39) (173-159, .521 W-L%) και Ben Howland (233-107, .685 W-L%)
Σημαντικότεροι παίκτες: που πέρασαν από τους Bruins σύμφωνα με άρθρο του bleach report που θα βρείτε φυσικά στο τέλος ως παραπομπή ήταν οι ακόλουθοι:
(Γενική Σημείωση: Η επιλογή των παικτών δεν είναι μόνο βάση της πορείας τους στο Κολέγια αλλά και με όσα πέτυχαν στην συνέχεια στην επαγγελματική τους καριέρα. Κάθε ένα από αυτά τα ονόματα είναι ένας σημαντικός λόγος που το παιχνίδι εξελίχθηκε ως εδώ μέχρι σήμερα. Αν είστε ιστοριοδίφης θα βρείτε τρομερά πράγματα ψάχνοντας για κάθε έναν από αυτούς στο διαδίκτυο – αν και είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε πολλούς από αυτούς ήδη)
ALL TIME
1. Kareem Abdul-Jabbar (1967-69) – C 218cm (Draft 1969, R1 #1, Bucks)
2. Bill Walton (1972-1974) – C 211cm (Draft 1974, R1 #1, Trail Blazers)
3. Gail Goodrich (1963-65) – SG 185cm (Draft 1965, Territorial, Lakers)
4. Marques Johnson (1974-77) – SF 201cm (Draft 1977, R1 #3, Bucks)
5. Walt Hazzard (1962-64) – PG 188cm (Draft 1964, Territorial, Lakers)
6. Reggie Miller (1984-87) – SG 201cm (Draft 1987, R1 #11, Pacers)
7. Jamaal (Keith) Wilkes (1972-74) – SF 198cm (Draft 1974, R1 #11, Warriors)
8. Sidney Wicks (1969-71) – PF 203cm (Draft 1971, R1 #2, Trail Blazers)
9. Ed O’Bannon (1992-95) – PF 203cm (Draft 1995, R1 #9, Nets)
10. Don MacLean (1989-92) – PF 208cm (Draft 1992, R1 #19, Pistons)
Top Current
1. Lonzo Ball (2016-17) – PG/SG 198cm (Draft 2017, R1 #2, Lakers)
2. Kevin Love (2007-08) – PF 203cm (Draft 2008, R1 #5, Grizzlies)
#2
Συνεχίζουμε με τους Kentucky Wildcats από το Lexington του Kentucky. Ιδρύθηκαν στο 1902 και μετρούν 120 σεζόν ως ομάδα στο Κολεγιακό πρωτάθλημα με ρεκόρ (2375-746-1 .761 W-L%) συμμετέχοντας κυρίως στην SEC Conference αλλά κατά καιρούς και στις Southern και Ind. Έχουν κατακτήσει 56 φορές την Regular Season και 33 φορές το τουρνουά της περιφέρειας τους ενώ μετρούν και 60 συμμετοχές στην March Madness (ρεκόρ 131-54), 17 Final Fours και έχουν κατακτήσει τον τίτλο 8 φορές! (1948, 1949, 1951, 1958, 1978, 1996, 1998 και 2012)
Σημαντικότεροι προπονητές: που πέρασαν από τον πάγκο των Wildcats:
1. Adolph Rupp (1931-72) (876-190, .822 W-L%) (NCAA: 20, F4: 6, Titles: 4)
2. John Calipari (2010-23) (385-110, .778 W-L%) (NCAA: 10, F4: 4, Titles: 1)
3. Joe B. Hall (1973-85) (297-100, .748 W-L%) (NCAA: 10, F4: 3, Titles: 1)
4. Tubby Smith (1998-07) (263-83, .760 W-L%) (NCAA: 10, F4: 1, Titles: 1)
5. Rick Pitino (1990-97) (219-50, .814 W-L%) (NCAA: 6, F4: 3, Titles: 1)
Σημαντικότεροι παίκτες που πέρασαν από τους Wildcats:
1. Ralph Beard (1945-49) – G 178cm (Draft 1949, R2, Stags)
2. Alex Groza (1945-49) – C 201cm (Draft 1949, R1 #2, Olympians)
3. Cotton Nash (1961-64) – SF 196cm (Draft 1964, R2 #12, Lakers)
4. Louie Dampier (1964-67) – PG 183cm (Draft 1967, R4 #38, Royals)
5. Cliff Hagan (1950-54) – SF 193cm (Draft 19653, R3 #21, Celtics)
6. Dan Issel (1967-70) – C 206cm (Draft 1970, R8 #122, Pistons)
7. Jamal Mashburn (1990-93) – SF 203cm (Draft 1993, R1 #4, Mavericks)
8. Kenny Walker (1982-86) – SF 203cm (Draft 1986, R1 #5, Knicks)
9. Jack Givens (1974-78) – SG 196cm (Draft 1978, R1 #16, Hawks)
10. Tony Delk (1992-96) – PG 188cm (Draft 1996, R1 #16, Hornets)
Top Current
1. Anthony Davis (2011-12) – C 208cm (Draft 2012, R1 #1, Hornets)
2. Devin Booker (2014-15) – SG 196cm (Draft 2015, R1 #15, Suns)
3. Eric Bledsoe (2009-10) – PG 185cm (Draft 2010, R1 #18, Thunder)
4. DeMarcus Cousins (2009-10) – C 208cm (Draft 2010, R1 #5, Kings)
5. Karl-Anthony Towns (2014-15) – C 213cm (Draft 2015, R1 #1, Timberwolves)
6. Malik Monk (2016-17) – SG 191cm (Draft 2017, R1 #11, Hornets)
7. Willie Cauley-Stein (2012-15) – C 213cm (Draft 2015, R1 #6, Kings)
(Αν ξεχνάω κανέναν μην ανησυχείτε θα τον θυμηθεί και θα με κράξει ο Μανώλο για αυτό και θα του αφιερώσω το κείμενο για να τον καλοπιάσω!)
#3
Έφτασε η ώρα για τους αγαπημένους μου Tar Heels το διαβόητο πρόγραμμα με έδρα το Chapel Hill του North Carolina. Συμμετέχουν στον θεσμό από το 1910 δηλαδή 113 χρόνια με ρεκόρ (2342-850 .734 W-L%) συνήθως στην ACC μαζί με Duke, Lousiville, Syracuse και Virginia Tech σε μια περιφέρεια που δίνει συχνά πρωταθλητές NCAA και ακόμα συχνότερα ομάδες σε Final 4. Οι Tar Heels έχουν κατακτήσει 39 φορές την ACC Regular Season και 26 Times το τελικό τουρνουά της περιφέρειας τους. Έχουν συμμετάσχει 52 χρονιές στην March Madness (ρεκόρ 131-49), σε 21 Final Four και είναι ο 3ος πολυνίκης του θεσμού με 6 πρωταθλήματα. (1957, 1982, 1993, 2005, 2009 και 2017)
Σημαντικότεροι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο των Tar Heels:
1. Dean Smith (1962-1997) (879-254, .776 W-L%) (NCAA: 27, F4: 11, Titles: 2)
(Σημ: Για τον Smith μιλήσαμε αρκετά στο τελευταίο Red PointCast ΕΔΩ)
2. Roy Williams (2004-21) (485-163, .748 W-L%) (NCAA: 16, F4: 5, Titles: 3)
3. Frank McGuire (1953-61) (164-58, .739 W-L%) (NCAA: 2, F4: 1, Titles: 1)
Σημαντικότεροι παίκτες που πέρασαν από το North Carolina:
1. Michael Jordan (1981-84) – SG 198cm (Draft 1984, R1 #3, Bulls)
2. James Worthy (1979-82) – SF 206cm (Draft 1982, R1 #1, Lakers)
3. Vince Carter (1995-98) – SF 198cm (Draft 1998, R1 #5, Warriors)
4. Antawn Jamison (1995-98) – PF 206cm (Draft 1998, R1 #4, Raptors)
5. Bob McAdoo (1971-72) – C 206cm (Draft 1972, R1 #2, Braves)
6. Walter Davis (1973-77) – SF 198cm (Draft 1977, R1 #5, Suns)
7. Jerry Stackhouse (1993-95) – SG 198cm (Draft 1995, R1 #3, 76ers)
8. Billy Cunningham (1962-65) – SF 198cm (Draft 1965, R1 #5, 76ers)
9. Brad Daugherty (1982-86) – C 213cm (Draft 1986, R1 #1, Cavaliers)
10. Charlie Scott (1967-70) – G 196cm (Draft 1970, R7 #106, Celtics)
Δεν χώραγαν στο Top 10 αλλά δεν γινόταν να μην προσθέσω τους:
11. Rasheed Wallace (1993-95) PF – 211cm (Draft 1995, R1 #4, Bullets)
12. Sam Perkins (1980-84) – C 206cm (Draft 1984, R1 #4, Mavericks)
13. Kenny Smith (1983-87) – PG 191cm (Draft 1987, R1 #6, Kings)
14. Phil Ford (1974-78) – PG 188cm (Draft 1978, R1 #2, Kings)
15. Eric Montross (1990-94) – C 213cm (Draft 1994, R1 #9, Celtics)
Top Current
1. Justin Jackson (2014-17) – SF 203cm (Draft 2017, R1 #15, Trail Blazers)
#4
Με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε στους μισητούς Blue Devils του Duke. Εντάξει μπορεί να είναι πιο σνομπ από τον Ζαμπούνη όταν αναφέρεται στην βασιλική οικογένεια και πιο γλοιώδεις και από τον χλαπάτσα στης Ελλάδος τα παιδιά αλλά οφείλω να παραδεχθώ ότι είναι τεράστιο πρόγραμμα. Κυρίως χάρη στην προπονητική ιδιοφυΐα του Mike Krzyzewski. Το Duke βρίσκεται στο Durham της North Carolina και ιδρύθηκε το 1905. Συμμετέχει στο NCAA για 118 χρονιές με ρεκόρ (2268-919 .712 W-L%) και έχει κατακτήσει την regular season της ACC 23 φορές και 26 το τελικό πρωτάθλημα της περιφέρειας του. Έχει προκριθεί στην March Madness 26 φορές (ρεκόρ 118-39), σε 17 Final Four και έχει κατακτήσει 5 φορές το τρόπαιο. (1991, 1992, 2001, 2010 και 2015)
Σημαντικότεροι προπονητές: που πέρασαν από τον πάγκο των Blue Devils:
1. Mike Krzyzewski (1981-2022) (1129-309, .785 W-L%) (NCAA: 36, F4: 13, Titles: 5)
Σημαντικότεροι παίκτες που πέρασαν από το Duke:
1. Grant Hill (1990-94) – SF 203cm (Draft 1994, R1 #3, Pistons)
2. Jeff Mullins (1961-64) – SG 193cm (Draft 1964, R1 #5, Hawks)
3. Elton Brand (1997-99) – PF 206cm (Draft 1999, R1 #1, 76ers)
4. Mike Gminski (1976-80) – C 211cm (Draft 1980, R1 #7, Nets)
5. Shane Battier (1997-01) – SF 203cm (Draft 2001, R1 #6, Grizzlies)
6. Corey Maggette (1998-99) – SG 198cm (Draft 1999, R1 #13, Super Sonics)
7. Luol Deng (2003-04) – PF 206cm (Draft 2004, R1 #7, Suns)
8. Carlos Boozer (1999-02) – PF 206cm (Draft 2002, R2 #35, Cavaliers)
9. Danny Ferry (1985-89) – PF 208cm (Draft 1989, R1 #2, Clippers)
10. Johnny Dawkins (1982-86) – PG 188cm (Draft 1986, R1 #10, Spurs)
Δεν χώραγαν στο Top 10 αλλά δεν γινόταν να μην προσθέσω τους:
11. Christian Laettner (1988-92) – C 211cm (Draft 1992, R1 #3, Timberwolves)
12. Art Heyman (1960-63) – SF 196cm (Draft 1963, R1 #1, Knicks)
13. Jabari Parker (2013-14) – PF 201cm (Draft 2014, R1 #2, Bucks)
14. J.J. Redick (2002-06) – SG 193cm (Draft 2006, R1 #11, Magic)
Top Current
1. Kyrie Irving (2010-11) – PG 188cm (Draft 2011, R1 #1, Cavaliers)
2. Zion Williamson (2018-19) – PF 198cm (Draft 2019, R1 #1, Pelicans)
3. Marvin Bagley III (2017-18) – C 208cm (Draft 2018, R1 #2, Kings)
4. R.J. Barrett (2018-19) – SG 198cm (Draft 2019, R1 #3, Knicks)
5. Paolo Banchero (2021-22) – PF 208cm (Draft 2022, R1 #1, Magic)
6. Jahlil Okafor (2014-15) – C 208cm (Draft 2015, R1 #3, 76ers)
7. Vernon Carey Jr. (2019-20) – PF 208cm (Draft 2020, R2 #32, Hornets)
Η σύνδεση του #1 του NBA Draft με παίκτη του Duke έχει γίνει και λίγο και θεωρία συνωμοσίας στα αμερικανικά media ενώ πολλοί κατηγορούν τον Mike Krzyzewski ότι εκμεταλλευόταν την θέση του στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ για να προσελκύει νεαρούς παίκτες στο Duke. Ακόμα όμως και αν είναι αλήθεια αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι είχε την διορατικότητα να επιλέξει αλλά και να εξελίξει το πραγματικά καλύτερο υλικό που υπήρχε σε αυτές τις ηλικίες. Μέγας δάσκαλος ο Mike και ας συνδέεται με μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των ΗΠΑ και επιτυχίες της Εθνικής μας.
#5
Ας αφήσουμε όμως την Ανατολική ακτή και ας κινηθούμε προς την Mid Central και προς το μαγευτικό #not Bloomington της Indiana όπου και εδρεύουν οι Hoosiers. Για όποιον έχει ασχοληθεί έστω και κατ’ ελάχιστον με κολεγιακό σίγουρα τους έχει συνδέσει με τον σπουδαίο Bobby Knight (έναν προπονητή που το ταμπεραμέντο του κάνει τoυς Ιωαννίδη και Μπαρτζώκα να μοιάζουν άκακα αρνάκια). Και καλά κάνει όποιος ξέρει τον Knight αλλά οι Hoosiers δεν ήταν μόνο αυτός. Βλέπετε η Indiana συμμετέχει για 123η σεζόν στο Κολεγιακό με ρεκόρ (1906-1104 .633 W-L%) δια μέσω της Big Ten Conference στο πρωτάθλημα το οποίο και έχει κατακτήσει 22 φορές την regular season και καμία το τελικό τουρνουά (δεν γνωρίζω λεπτομέρειες αλλά πιθανολογώ ότι δεν γινόταν τελική φάση εκεί τουλάχιστον μέχρι το 1998 βάση αυτών που διάβαζα όσο δούλευα αυτό το πόνημα). Όμως το ζητούμενο είναι να βρεθείς στην March Madness και εκεί οι Hoosiers έχουν βρεθεί 40 φορές (ρεκόρ 67-35), 8 φορές σε Final Four και έχουν στεφτεί 5 φορές πρωταθλητές. (1940, 1953, 1976, 1981 και 1987)
Σημαντικότεροι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο των Hoosiers:
1. Bobby Knight (1972-2000) (659-242, .731 W-L%) (NCAA: 24, F4: 5, Titles: 3)
2. Branch McCracken (1939-65) (364-174, .677 W-L%) (NCAA: 4, F4: 2, Titles: 2)
Σημαντικότεροι παίκτες που πέρασαν από την Indiana:
1. Isiah Thomas (1979-81) – PG 185cm (Draft 1981, R1 #2, Pistons)
2. Walt Bellamy (1958-61) – C 211cm (Draft 1961, R1 #1, Packers)
3. George McGinnis (1970-71) – PF 203cm (Draft 1973, R2 #22, 76ers)
4. Dick Van Arsdale (1962-65) – SG 196cm (Draft 1965, R2 #10, Knicks)
5. Tom Van Arsdale (1962-65) – SF 196cm (Draft 1965, R2 #11, Pistons)
6. Mike Woodson (1976-80) – SG 196cm (Draft 1980, R1 #12, Knicks)
7. Calbert Cheaney (1989-93) – SF 201cm (Draft 1993, R1 #6, Bullets)
8. Kent Benson (1973-77) – C 211cm (Draft 1977, R1 #1, Bucks)
9. Quinn Buckner (1972-76) – PG 191cm (Draft 1976, R1 #7, Bucks)
10. Alan Henderson (1991-95) – PF 206cm (Draft 1995, R1 #16, Hawks)
Δεν χώραγαν στο Top 10 αλλά δεν γινόταν να μην προσθέσω τους:
11. Don Schlundt (1951-55) – C 208cm (Draft 1955, R2 #16, Nationals)
12. Steve Alford (1983-87) – PG 188cm (Draft 1987, R2 #26, Mavericks)
13. Scott May (1973-76) – SF 201cm (Draft 1976, R1 #2, Bulls)
14. Jared Jeffries (2000-02) – PF 211cm (Draft 2002, R1 #11, Wizards)
Top Current
1. Victor Oladipo (2010-13) – SG 193cm (Draft 2013, R1 #2, Magic)
2. Cody Zeller (2011-13) – C 211cm (Draft 2013, R1 #4, Bobcats)
Και επειδή φαντάζομαι ότι κάπου εδώ έχετε κουραστεί με την ονοματολογία σκέφτομαι να βάλω άνω τελεία. Αν όμως κάποιοι από εσάς ήσασταν λέμε και πολύ μερακλήδες και μου λέγατε κάντο Top7 ρε Emerald! Τότε μόνο για εσάς στο #6 θα βρίσκαμε τους Kansas Jayhawks με 125 χρόνια συμμετοχής και ρεκόρ (2382-882 .730 W-L%) που συμμετέχει στην Big12 που έχει βρεθεί 50 φορές στο τελικό τουρνουά (ρεκόρ 115-48) 16 Final Four και 4 τίτλους NCAA. (1952, 1988, 2008 και 2022)
Σημαντικότεροι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο των Jayhawks:
1. Bill Self (2004-2023) (577-129, .817 W-L%) (NCAA: 18, F4: 4, Titles: 2)
2. Phog Allen (1908-56) (590-219, .729 W-L%) (NCAA: 4, F4: 3, Titles: 1)
3. Larry Brown (1984-88) (135-44, .754 W-L%) (NCAA: 5, F4: 2, Titles: 1)
Και στο #7 τους Huskies του UConn από το Storrs του Connecticut με 120 χρόνια στο πρωτάθλημα ρεκόρ (1793-1012 .639 W-L%) που αγωνίζονται στην AAC. Και μετρούν 35 συμμετοχές στο τελικό τουρνουά (ρεκόρ 59-32), 5 Final Four και 4 τίτλους. (1999, 2004, 2011 and 2014)
Και όχι όσο και να με παρακαλάτε δεν συνεχίζω άλλο! Είπαμε να μάθετε 5 πράγματα όχι να γίνεται επιστήμονες με ένα κείμενο. Με αυτά είσαστε έτοιμοι και πλήρως καταρτισμένοι για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε το φετινό τουρνουά. Γιατί τώρα ξέρετε ποιές είναι οι ας πούμε βαριές φανέλες. Τώρα αν η βαριά φανέλα συνδέεται με seed 1-4 τότε τους δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα για να κρίνονται ως μεγάλα φαβορί. Βέβαια το ποιος θα το κερδίσει είναι μάλλον αδιάφορο για όλους εμάς που το παρακολουθούμε από μακριά και χωρίς τοπική σύνδεση με τις ομάδες. Όμως σε κάθε ματς που θα τύχει να παρακολουθήσετε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες θα είναι μέλη των επαγγελματικών ομάδων που θα παρακολουθούμε όλοι οι μπασκετόφιλοι ανά τον κόσμο τα επόμενα χρόνια. Ίσως στο παιχνίδι που βλέπετε να παρακολουθείτε τον επόμενο GOAT ή απλά κάποιους από τους Overseas που θα πλημμυρίσουν τα Ευρωπαικά και λοιπά πρωταθλήματα στα επόμενα χρόνια. Σας αφήνω με ένα βίντεο με κορυφαίες στιγμές της March Madness που θα σας μεταδώσει με ήχο και εικόνα το μεγαλείο της διοργάνωσης και ενδεχομένως και επανέλθω και με νέο κείμενο στο μέλλον όπου θα μιλήσουμε για τους υπόλοιπους 30 πρωταθλητές και φυσικά την Division II. Just Kidding ;-p
Πηγές
Η αρχή όλων ήταν τα https://www.sports-reference.com/cbb/ και https://www.ncaa.com/sports/basketball-men/d1 στα οποίο αφιερώνω πολύ χρόνο έτσι και αλλιώς αλλά και κάποια πιο συγεκριμένα άρθρα που θα βρείτε παρακάτω μαζί με την WikiPedia.
[1] https://ncaaorg.s3.amazonaws.com/ncaa/finance/2021-22NCAAFIN_FinancialStatement.pdf
[4] https://bleacherreport.com/articles/899281-ucla-mens-basketball-50-all-time-greatest-players
