Ο Red Philosopher, προσγειωμένος μετ
Αρχικά καθώς είναι το πρώτο μου blog για το 2023, να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες και φίλους, καλή χρονιά, με υγεία πάνω από όλα, τύχη και ευχάριστες στιγμές. Ό, τι επιθυμεί ο καθένας ας πραγματοποιηθεί! Ερυθρόλευκα δε, εύχομαι (και) αυτή τη χρονιά, η ομάδα να συνεχίσει να μας κάνει να ονειρευόμαστε – με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Αφήνοντας τις ευχές, πάμε τώρα στο θέμα μας… Ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα μας έχει μπερδέψει καθώς έχει μεγάλες διακυμάνσεις στην απόδοση του. Τζάμπα ήττα στο Astroballe-άδικη (εντός) από Zvezda, επική παρέλαση στο ΟΑΚΑ στον “αποχαιρετισμό” του 2022, ενώ το 2023 μας βρήκε με μια αντρική νίκη κόντρα στην Armani στο ΣΕΦ. Ζέστη-κρύο στην πρόσφατη διαβολοβδομάδα, με (σχετικά) κακό παιχνίδι κόντρα στη Monaco και την τελευταία απόδραση από τη Μπολόνια, κόντρα στην σκληροτράχηλη Virtus. Η πρώτη “ανάγνωση” της πρόσφατης πορείας, δείχνει ότι μετά από τις 2 back2back κακές κι εκτός προγράμματος ήττες από Asvel και Ερυθρό, η ομάδα έβγαλε για ακόμα μια φορά αντίδραση, κάνοντας 3/4 (με την ήττα μάλιστα από τη Monaco στις λεπτομέρειες), βρισκόμενη πλέον στο εξαιρετικό 12-7 ρεκόρ-ψηλά στον πίνακα. Η δεύτερη είναι ότι σημείωσε δύο τεράστια διπλά σε ΟΑΚΑ και Segafredo Arena, παίζοντας χωρίς Βεζένκοφ και Σλούκα αντίστοιχα.
Γενικά, προσωπικά αισθάνομαι ότι, η ομάδα έχει σταθεροποιήσει πλέον την απόδοση της. Είτε κερδίζει-είτε χάνει (όσο και να μην το θέλουμε παίδες, θα χάνουμε κιόλας). Το passing game της αποτελεί το βασικό επιθετικό όπλο διάσπασης των αντιπάλων αμυντικών διατάξεων, ενώ αισίως η άμυνα έχει βελτιωθεί αισθητά. Πλέον με τα γάλατα να σφίγγουν (σε μια διοργάνωση ξεκάθαρα πιο dogfight από ποτέ!), ο Θρύλος γνωρίζει απόλυτα τα πλεονεκτήματα του και κυρίως τα μειονεκτήματά του. Θα καταφέρει να τα εξαφανίσει τα ψεγάδια του (ή έστω να τα “μακιγιάρει” ) ; Η απάντηση θα δοθεί στην συνέχεια της σεζόν…
Θέλοντας να κρατήσω χαμηλά τον πήχη (γιατί έτσι πρέπει!), σήμερα θα μιλήσω για αυτά τα ψεγάδια/προβλήματα και βασικά για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να “λυθούν”. Το να μιλάμε για τα θετικά αυτής της ομάδας δεν ωφελεί.
Μια ματιά στους στατιστικούς πίνακες θα βρει τον Ολυμπιακό σχεδόν πρώτο παντού (επίθεση, PIR, ασίστ κτλ). Είτε ομαδικά είτε ατομικά. 1ος ο Ολυμπιακός σε επίθεση (85,2 μ.ο), 1ος σε PIR (με το εντυπωσιακό 104,9),. 1ος σε ασίστ (22,1), πρώτος σε κλεψίματα (να ναι καλά ο Thomas-με 8,5), 5ος σε εύστοχα τρίποντα (10,1), 5ος -αισίως- σε αμυντικό παθητικό (76,7), 3ος σκόρερ ο Σάσα (με 17,9), 1ος σε ασίστ ο Σλούκας (6,8), 1ος σε κλεψίματα ο Walkup (2,1), 1ος σε PIR ο Σάσα (23,4), 3ος ριμπάουντερ ξανά ο Βούλγαρος PF (7,2).
Το θέμα είναι πως εχθρός του καλού είναι το… καλύτερο και είμαι βέβαιος πως άπαντες στο ΣΕΦ εργάζονται με το κεφάλι χαμηλά, ώστε τα ψεγάδια αυτά να εξαφανιστούν-ή έστω να μειωθούν αισθητά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην φέρνουν… ήττες και προβληματισμό.
Η άμυνα πλέον έχει “βρει τα πατήματα της”…
Στο τελευταίο μου blog εδώ στο Red Point Guard, είχα αναφερθεί στο αμυντικό πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε ένα εμφανές πρόβλημα στην αμυντική περίμετρο, με τους αντίπαλους combo guard ενίοτε να κάνουν πάρτυ εις βάρος του. Έχοντας τόσα χρόνια μάθει να βλέπουμε έναν σκληροτράχηλο Θρύλο αμυντικά (το επιτάσσει άλλωστε το dna του), φέτος με το run ‘n’ gun στυλ παιχνιδιού, τα σκορ άνοιγαν αρκετά. Οι ερυθρόλευκοι δέχονταν παραπάνω από 80 πόντους μέσο όρο κι αυτό ξένιζε (δικαίως) πολλούς. Τελικά… η αμυντική εικόνα το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει και βελτιώνεται αισθητά. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 71 πόντους στο ΟΑΚΑ, 66 από την Armani στο ΣΕΦ, 64 στο Gaston Medecin και 83 από την Virtus. Κοινώς το πρόσφατο παθητικό είναι 71 πόντοι, δείγμα ότι η δουλειά έχει αρχίσει και… πιάνει τόπο.
Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Στον Ολυμπιακό η αμυντική βελτίωση είναι πρώτα θέμα εικόνας και ύστερα αριθμών. Ο Θρύλος ξεκάθαρα έχει βρει τις αποστάσεις του στην άμυνα, οι παίκτες ξέρουν πότε να αλλάξουν και πότε όχι (on ή off ball), πότε να κλείσουν μέσα και πότε να δώσουν βοήθεια. Την ίδια ώρα η πίεση στην μπάλα είναι καλή, τα βασικά screen σπάνε πιο συχνά, ενώ η ομάδα σπανίως δέχεται miss matches! Οι stopper Walkup–Fall και Παπανι
Το πρώτο ψεγάδι λοιπόν, δεν με ανησυχεί καθόλου. Δεν έχω καμία αμφιβολία μάλιστα, ότι όσο περνάει ο καιρός, ότι η ομάδα θα παίζει ακόμα καλύτερη και σκληρότερη άμυνα! Δουλειά θέλει, συνοχή, συντονισμό και θέληση, στοιχεία που η ομάδα τα έχει και θα τα έχει ακόμα περισσότερο στο προσεχές μέλλον.
Το μικρό rotation…
O coach Β την ψάχνει πολύ τη δουλειά. Προφανώς και το πολύ κλειστό rotation του Δεκεμβρίου, ήταν “υποχρεωτικό”, καθώς πολλοί παίκτες δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο πρόσφατος τραυματισμός του Σάσα και η ασθένεια του Σλούκα, νομίζω ότι έδειξαν τον δρόμο για την πορεία της σεζόν. Πιστεύω ότι άπαντες στην ομάδα έχουν καταλάβει πως με… 7 παίκτες δεν βγαίνει η φάση κι ήδη στα τελευταία ματς, βλέπουμε μια αισθητή διάθεση ανακατέματος της τράπουλας.
Ο Canaan, αν και ακόμα στερείται ρυθμού, πλέον παίζει περίπου 17 μέσο όρο (από τα 12 που χε πέσει), ο McKissic στα τελευταία 3-4 ματς θυμίζει τον περσινό και δείχνει έτοιμος για το step up, ενώ ο Peters απέδειξε κόντρα σε Armani και Monaco ότι πραγματικά μπορεί να βοηθήσει πολύ με το μακρινό του σουτ (όχι ότι και στο ΟΑΚΑ ήταν κακός βέβαια-απλά ήταν άστοχος). Την ίδια ώρα ο Bolomboy αν και ασταθής, σε κάποια ματς (πχ ΟΑΚΑ) αποδεικνύει την μεγάλη του χρησιμότητα, ενώ ο συμπαθής Tarik εξελίσσεται σε στρατιώτη. Ο Ολυμπιακός έχει παίκτες και σιγά σιγά άπαντες βρίσκουν ρόλο (είτε μικρό είτε μεγάλο).
Στο Monaco το ματς το έκλεισε ο Peters-στη Bologna ο Σάσα. Στο ΟΑΚΑ έπαιξε ο Bolomboy-ενώ με την Armani ο Black. Στο ΟΑΚΑ έκανε step up ο Canaan-στη Segafredo Arena ο McKissic. Με τον Σλούκα εκτός, στην Ιταλία είδαμε ακόμα και σχήμα χωρίς point-guard, με Canaan–Λάρι–McKissic στην περιφέρεια. Όλα αυτά τα αναφέρω για να δείξω πως το τεχνικό επιτελείο προσπαθεί να ανοίξει το rotation και να βρει ρόλους σε όλους τους παίκτες. Ήδη πιστεύω ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο, καθώς αρκετοί “αναπληρωματικοί” που δυσκολεύονταν πάνω στο παρκέ, πλέον αποδίδουν εμφανώς καλύτερα (χωρίς να υπερβάλλω, αυτό ισχύει τουλάχιστον για τους McKissic, Peters, Black).
Η έλλειψη iso απειλής…
Ο φετινός στόχος της ομάδας, είναι ξεκάθαρα να παίζει μπάσκετ με λίγες ντρίμπλες και πολλή κίνηση. Αυτό είναι που κάνει τον Ολυμπιακό φέτος τόσο θελκτικό και στις μέρες του… ασταμάτητο. Συνεχές passing game, extra πάσες, ελεύθερα σουτ, κοψίματα στο low post, προοπτική transition, ναι είναι αλήθεια πως το ερυθρόλευκο επιθετικό ρολόι θυμίζει play station. To θέμα είναι τι γίνεται όταν το πλάνο κολλάει (σε πολύ σκληρές άμυνες όπως αυτή της εξαιρετικά αθλητικής Monaco ή της σκληρής Armani). Εκεί η εμφανής έλλειψη iso απειλής (πλην του Κώστα Σλούκα) είναι ένα σοβαρό (και ακόμα άλυτο) πρόβλημα.
Ο Σλούκας έχει ένα σωρό αρμοδιότητες και ενώ πραγματοποιεί τεράστια ώριμη σεζόν (με 12,2 πόντους και 6,8 ασίστ, 17, 6 PIR-για μόλις 1,8 λάθη), δεν μπορεί να είναι ο μοναδικός που επιτίθεται με iso (με τα κλασικά του σουτ μετά από ντρίμπλα). Οι αντίπαλοι ήδη του στέλνουν πάνω επιθετικούς ψηλούς, ώστε να του κόψουν τα σουτ και την ορατότητα για πάσες. Απομένουν δύο μοναδικές επιλογές, με τις οποίες η ομάδα θα… ζήσει (ή θα πεθάνει) φέτος.
Ο McKissic με τα drives του και επίσης ο… Canaan.
O Shaquielle δείχνει να ανεβαίνει. Είναι περίεργο σκαρί, ο Αμερικάνος. Παίζει με τόση ενέργεια και δυναμισμό, και το κορμί του αναγκαστικά θέλει χρόνο για να προσαρμοστεί και να βρει ρυθμό. Όπως έγινε και πέρυσι-έτσι και φέτος, στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, έδειξε άδειος και χωρίς ενέργεια, έκρηξη και επιτάχυνση αλλά όσο περνάει ο καιρός βρίσκει τα πατήματά του. Αυτός λοιπόν αποτελεί την μεγαλύτερη ελπίδα για τη λύση στο μείζον ζήτημα του iso. Aν βρει ρυθμό και ξανά πατήσει το turbo, τότε μπορεί με τα αξεπέραστα drive του να σμπαραλιάζει τις αντίπαλες άμυνες. Αρκεί να βρει και πάλι “φτερά” στο πρώτο του βήμα. Ακόμα και από τα 3m να τον παίζουν, μπορεί να ελίσσεται (όπως έγινε με την Virtus, όπου έβρισκε με ωριμότητα τη σωστή κλίση να ξεκινά drive) και να διασπά την άμυνα, είτε τελειώνοντας τις φάσεις, είτε σπάζοντας τη μπάλα (είχε 4 ασίστ στη Μπολόνια!). Στο σημείο αυτό βέβαια να τονίσω πως πλέον δεν είναι και κανά παιδάκι, καθώς βαδίζει στα 33 του… Άρα ενδεχομένως η αθλητικότητά του να έχει κάπως μειωθεί…
Από κει και πέρα ο αγαπημένος σε όλους “Ισαϊας” (περαστικά του by the way!), εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί με τα τσαλίμια, που… δεν κάνει. Παρουσιάζει μεγάλη αστάθεια στην απόδοση του και μετά το μεγάλο του ματς στο ΟΑΚΑ, στα τρία τελευταία ματς έχει 2/21 (!!!) σουτ εντός πεδιάς, έχοντας εκτελέσει και… 2 βολές. Ανεξάρτητα με την ευστοχία του, δεν επιτίθεται καθόλου με iso και περιορίζεται σε off ball δράσεις, το θέμα είναι όμως πως η ομάδα τον χρειάζεται και για να εκτελεί σε καταστάσεις απομόνωσης. Το drive ή το floater δεν είναι στο ρεπερτόριό του, οκ αυτό το γνωρίζαμε, και στο κάτω κάτω δεν “ενοχλεί”, αλλά το να παίρνει μακρινά σουτ μετά από ντρίμπλα, είναι αναγκαίο και για αυτό… αποκτήθηκε. Οι ερυθρόλευκοι θέλουν τα τρελά του σουτ, όχι όμως μόνο από spot θέσεις ή μετά από screen. Χρειάζεται το iso του και καθώς διαθέτει χαμηλό κέντρο βάρους, καλή σταυρωτή ντρίμπλα και γρήγορα πόδια, πρέπει να απειλεί με σουτ μετά από ντρίμπλα είτε από τα αγαπημένα του 7-8 m, είτε middle range. Aν θα τα καταφέρει δεν το γνωρίζω , παρ’ όλα αυτά έχω την υποψία στο μυαλό μου, ότι στα τελευταία ματς δεν κρύβεται και τόσο κι έχει αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες. Ας συνεχίσει έτσι και θα έρθουν και τα καλά ποσοστά…
Για κανέναν από τους δύο δεν είμαι βέβαιος, πως εν τέλει θα βρουν τις λύσεις που… απαιτούνται από αυτούς και θα δικαιώσουν τις προσδοκίες, αλλά δεν σας κρύβω ότι για κάποιο λόγο είμαι αισιόδοξος πως θα τα καταφέρουν. Ο Shaquielle νομίζω θα κλείσει καλά τη σεζόν (λήγει και το συμβόλαιο του μην ξεχνάμε και νομίζω θέλει να συνεχίσει εδώ…), στον δε Isaiah αρχίζω και βλέπω γυαλισμένο μάτι-το οποίο προτιμώ από το βλέμμα της αγελάδας… Τώρα αν συνεχίσουν σε… under achieving mode, o Ολυμπιακός δεν θα ναι μεν καταδικασμένος σε καμία περίπτωση (χωρίς iso είναι ήδη σχεδόν μόνιμα στην 4αδα έτσι;), αλλά με την ελλείψη ενός παίχτη να τον κουβαλάει και να τον ξεκολλάει στα δύσκολα, σίγουρα θα αντιμετωπίσει προβλήματα δε…
