Ο Αριστείδης Εύλογος, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν ήταν μια συνηθισμένη προσωπικότητα. Γόνος μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας με προπτυχιακές, μεταπτυχιακές, διδακτορικές και μεταδιδακτορικές σπουδές σε σημαντικά ακαδημαϊκά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, πολυγραφότατος και με πλήθος ακαδημαϊκών δημοσιεύσεων. Πνεύμα λαμπρό, που από νεαρή ηλικία είχε απορροφηθεί στις πνευματικές του αναζητήσεις, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από την οικογένεια του αλλά και από τις εφήμερες απολαύσεις της ζωής.
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του ενήλικου του βίου χαμένος στα βιβλία, στις σκέψεις και τις διαλέξεις του. Τώρα στα 58, χήρος και άκληρος, έβρισκε μόνο ικανοποίηση με το να περνά χρόνο με τους φανταστικούς του φίλους, τον Ζήνωνα, τον Σένεκα, τον Επίκτητο και τον Μάρκο Αυρήλιο ή με το να δίνει διαλέξεις στους φοιτητές του. Οι Τρίτες ήταν σχεδόν πάντοτε full house στο αμφιθέατρο της πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου, αφού ο χαρισματικός καθηγητής είχε αποκτήσει φανατικό κοινό λόγω μιας αστείας ιστορίας που τον είχε κάνει viral στα social media και τον είχε μετατρέψει σε αστέρα για την νεολαία.
Κατά την διάρκεια μιας διάλεξης του, κάποιοι κακόβουλα χάκαραν τον υπολογιστή του και προέβαλαν μια σκηνή ομαδικού σεξ, που προφανώς έπαιξε στην οθόνη του αμφιθεάτρου, μετά αισθησιακών βοών και αναστεναγμών, οδηγώντας τους φοιτητές του να γελάσουν με την ψυχή τους. Ο Αριστειδής αφού παρακολούθησε στωικά την ολοκλήρωση της πράξης μέχρι και του τελευταίου συμμετέχοντα είπε:
“Μπορεί ο Στωικισμός ν’ ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο; Μπορούν οι αισθήσεις μας, μες απ’ τον αδιάκοπο καθαρμό τους, να μας οδηγήσουν στην αγιότητα; Εάν ναι, τότε η αναλογία τους θα μπολιάσει τον υλικό κόσμο και θα τον επηρεάσει. Δεν αρκεί όμως να ονειροπολούμε με τις ηδονές. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε την λογική. Είναι πολύ. Κατά βάθος, ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο προσωπικός μας Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας και σε αντίθεση με το γκρουπ των εραστών που μόλις παρακολουθήσαμε – το δικό μας τελικό αποτέλεσμα είναι αβέβαιο… και ενδεχομένως λιγότερο ευχάριστο. Οπότε καλά θα κάνουμε να… οργανωθούμε».
Το αμφιθέατρο ξέσπασε σε επευφημίες και χειροκροτήματα και ο τυχερός φοιτητής που κατέγραψε αυτή του την αντίδραση και την δημοσιεύεσαι στο youtube μέσε σε λίγες ημέρες απέκτησε χιλιάδες ακολούθους.
Αυτή την Τρίτη ο κόσμος ήταν ελαφρά λιγότερος αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε σε τίποτα, καθώς ήταν αποφασισμένος να ολοκληρώσει την διάλεξη και να δώσει κάποια θέματα προς μελέτη εν όψει των επερχόμενων εξετάσεων.
“Όπως είπε και ο Οδυσσέας Ελύτης στην απονομή του νόμπελ το 1979, από τον Παρμενίδη έως τον Πλάτωνα – και όπως προσθέτω εγώ και από τον Αριστοτέλη έως τον Ιησού – διακρίνουμε αυτό το «δέσιμο» που φτάνει κάτω από διάφορες μορφές ως τις ημέρες μας. Και που μας λέει περίπου το ίδιο: ότι εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, η δεύτερη πραγματικότητα υπέροχα καμουφλαρισμένη επάνω σ’ αυτήν όπου παρά φύσιν ζούμε”. Ενώ ετοιμαζόταν να μπει στο κύριο θέμα του ένιωσε μια μικρή ζαλάδα, έναν οξύ πόνο στο στήθος και μια έντονη κρυάδα. Προσπάθησε μάταια να κρατηθεί από το έδρανο όμως σε λίγα δευτερόλεπτα έχασε τις αισθήσεις του και σωριάστηκε στο πάτωμα.
Νοσοκομείο
Τέσσερις ημέρες αργότερα ξύπνησε στο κρεββάτι ενός ακριβού ιδιωτικού νοσοκομείου διασωληνωμένος και ένιωσε τον πανικό που νιώθει κάθε άνθρωπος που έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, το στόμα του είχε μια πικρή γεύση και ήταν ξηρό… αλλά κυρίως κρύωνε δεν μπορούσε να μιλήσει. Μετά από λίγες στιγμές διέκρινε στην άκρη του δωματίου τον αδερφό του ο οποίος με δάκρυα χαράς του είπε:
– “Αριστείδη! Με ακούς; Πως νιώθεις; Είσαι καλά; Μας έσκασες ρε παλιόπαιδο. Θα φωνάξω αμέσως τους γιατρούς.”
Πολύ σύντομα το δωμάτιο γέμισε με γιατρούς και νοσοκόμες που μεθοδικά τον βοήθησαν να αποκτήσει και πάλι τις αισθήσεις του. Σύντομα τον ενημέρωσαν και για την κατάσταση του. Η καρδιά του τον είχε προδώσει και η σοβαρής μορφής καρδιακή του ανεπάρκεια επέβαλε μεταμόσχευση καρδιάς το συντομότερο δυνατό και υπό την προϋπόθεση ότι θα βρισκόταν κατάλληλο μόσχευμα. Ο Αριστείδης ένιωσε να τον τυλίγει ένα υγρό γκρι σύννεφο. Δεν τον φόβιζε η έννοια του θανάτου, όσο το γεγονός ότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα θα ήταν εξαρτημένος από τον μεγάλο του αδερφό. Και δεν υπήρχε τίποτα που τον ενοχλούσε και τον εξόργιζε περισσότερο. Πολύ σύντομα η ανησυχία του επιβεβαιώθηκε..
-”Μην ανησυχείς μικρέ το έχω! Έχω ήδη βάλει τους δικούς μου και ψάχνουν θα έχουμε σύντομα νεώτερα… όπου υπάρξει συμβατό μόσχευμα θα “φροντίσω” να το έχεις. Τα λεφτά δεν είναι πρόβλημα, στην τελική σου τα χρωστάω και θα τα βάλω από τα μερίσματα που τόσα χρόνια δεν παίρνεις από την ναυτιλιακή. Win win αδερφούλη!!”
-”Μην με λές αδερφούλη…” ψέλλισε μέσα από τα δόντια του
Πως είναι δυνατόν να είμαι αδερφός με αυτό το άτομο… σκέφτηκε ο Αριστείδης, ενώ γύριζε πλευρό για να μην τον βλέπει. Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε τον Σενέκα να του επαναλαμβάνει με βεβαιότητα ότι η ευτυχία έγκειται στο να απολαμβάνεις το παρόν χωρίς να ορίζεις με αγωνία το μέλλον και υπό την επήρεια των φαρμάκων λαγοκοιμήθηκε.
Οι ημέρες περνούσαν αργά και έγιναν εβδομάδες… εν τέλει πήρε εξιτήριο και επέστρεψε στην απομόνωση της βιβλιοθήκης του στο σπίτι. Μετά από λίγους μήνες τον ενημέρωσαν από την κλινική ότι βρέθηκε μόσχευμα και ότι θα έπρεπε να περάσει για να κάνει κάποιες επιπλέον εξετάσεις αλλά και για να κανονίσει τα διαδικαστικά. Το μόσχευμα ήταν απόρροια δωρεάς οργάνων ενός 48χρονου που κατέληξε μετά από λίγες ημέρες μετά από σύντομη μάχη με κάποιον άγνωστο ιό. Ο Αριστείδης ένιωσε ένα ρίγος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του συνανθρώπου μας. Γιατί εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να γίνω δωρητής οργάνων… αναρωτήθηκε. Όμως ακόμα και έτσι γιατί να είμαι εγώ ο τυχερός παραλήπτης και όχι κάποιος άλλος; Ελπίζω να μην έχει βάλει το χέρι του Ανδρέας… αυτή η ύαινα.. Αλλά ας μην τον σκέφτομαι τώρα θα μιλήσω μαζί του όταν έρθει η ώρα. Ποιός να είναι άραγε ο ευεργέτης μου; Πρέπει να μάθω περισσότερα γι αυτόν.
Μετά από μια σύντομη έρευνα στο ιντερνετ το προφίλ του ήταν ξεκάθαρο. Ο Λεωνίδας Νικολάου ήταν γνωστός μπλόγκερ με το ψευδώνυμο LeoN και συντηρούσε μια σελίδα που ήταν αφιερωμένη στον Ολυμπιακό. Το πάθος αυτού του ανθρώπου για μια ομάδα ήταν κάτι που ο Αριστείδης δεν μπορούσε να καταλάβει. Πόσος χαμένος χρόνος για ένα τέτοιο ζήτημα αναρωτιόταν όσο περιηγούταν στο μπλογκ του αποθανόντα. Βέβαια η μορφή των κειμένων αλλά και η συστηματική αναφορά σε πηγές, οι προσωπικές φωτογραφίες, τα βίντεο και τα αποκόμματα από δημοσιεύματα παλαιοτέρων χρόνων έδιναν μια τρόπω τινά “ακαδημαϊκή” αισθητική στα όσα διάβαζε. Μεγάλη εντύπωση του έκαναν οι διάφορες συνεντεύξεις με διάφορους ερυθρόλευκους παλαίμαχους – κυρίως γιατί είχαν συνοχή αλλά και – για τα βαθιά και ειλικρινή χαμόγελα που έβγαζαν οι φωτογραφίες μαζί τους. Κατέληξε να διαβάζει το τελευταίο post της σελίδας, αλλά όχι για πολύ καθώς οι λέξεις τον φόρτιζαν συναισθηματικά… έκλεισε γρήγορα την οθόνη του laptop και ετοιμάστηκε για να βγει έξω. Τέσσερις ώρες αργότερα όλα είχαν ολοκληρωθεί, οι εξετάσεις έδειξαν συμβατότητα και τα διαδικαστικά έντυπα και οι εγκρίσεις είχαν καταληκτική ημερομηνία για την μεταμόσχευση. Το τηλέφωνο του χτύπησε την ώρα που βγήκε από την κλινική. Κοίταξε την οθόνη πριν απαντήσει και είδε το όνομα που δεν ήθελε… Ανδρέας. Το σκέφτηκε για μια στιγμή και απάντησε.
-”Ναι…”
-”Πως είσαι Αριστείδη; Όλα καλά με την κλινική; Τους πήρα πριν λίγο τηλέφωνο και μια κάργια αρνήθηκε να μου δώσει τις λεπτομέρειες μου τσαμπούναγε κάτι για GDPR και άλλες σάχλες. Της λέω κυρία μου είμαι ο βασικός χορηγός της εταιρείας σας τι δεν καταλαβαίνεις, αλλά αυτή τίποτα. Μόλις κλείσουμε θα πάρω τηλέφωνο να την απολύσουν την ηλίθια. Πες μου, τι έγινε;”
-”Να την αφήσεις ήσυχη, έκανε μόνο την δουλειά της και μάλιστα με ήθος και σεβασμό στους κανόνες…”
-”Ααααχχ βρε Αριστείδη μια ζωή με τα ηθικά σου κολλήματα… τέτοιο μυαλό και να ζεις στην πνευματική φυλακή των φιλοσοφιών σου. Δεν λειτουργεί ο κόσμος αγόρι μου έτσι, πότε θα το καταλάβεις! Λέγε ρε τι κανόνισες; Χρειάζεσαι κάτι, χρήματα; Να πάρω κάποιον τηλέφωνο;”
-”Όχι Ανδρέα σε ευχαριστώ τα έχω όλα υπό έλεγχο. Θα ήθελα μόνο να με αφήσεις να το διαχειριστώ πνευματικά με τον δικό μου τρόπο. Απλά την ημέρα της μεταμόσχευσης επιθυμώ, αν κάτι δεν πάει καλά, να αναλάβεις τα διαδικαστικά. Τα πληρεξούσια που έχω ήδη υπογράψει, σε εξουσιοδοτούν για τα δέοντα. Δεν θέλω, όποιος και να είναι ο λόγος, κάποιος να ζημιωθεί εξαιτίας μου και αυτό το έχω καταγράψει στην διαθήκη μου που βρίσκεται στην τραπεζική μου θυρίδα και σε παρακαλώ να την αναζητήσεις εάν αυτό χρειαστεί. Όμως ανεξάρτητα από τα διαδικαστικά θέλω να σου υπενθυμίσω ότι δεν με ενοχλεί η έννοια του θανάτου, τουναντίον είμαι απολύτως συμβιβασμένος με την ιδέα. Αυτό που θα ήθελα είναι να αποφύγουμε συζητήσεις τις επόμενες ημέρες και φράσεις του τύπου “όλα θα πάνε καλά” ή “μην ανησυχείς. Και αν κάτι δεν πάει καλά, έχεις ήδη τις οδηγίες μου στο email που έστειλα πριν λίγες ημέρες.”
-”Ό,τι θες ρε Αριστείδη, πάνω από μισό αιώνα πάνω σε αυτή τη γη μαζί και ακόμα δεν μπορώ να σε καταλάβω.. τόση απαισιοδοξία και μιζέρια από που την κληρονόμησες, ευτυχώς που δεν ζουν οι γέροι μας για να περάσουν αυτό το στρες… Τώρα σοβαρά, σχετικά με το email σου… το μόνο πράγμα που σε νοιάζει είναι να φτιάξω αυτό το ίδρυμα για τις φιλοσοφικές σου υποτροφίες και να ξεχορταριάζει κάποιος το μνήμα της Αρετής; Θεός συγχωρέστην… τι αρνητισμός είναι αυτός ρε ψυχάκια!”
-”Εντάξει δεν περιμένω να μπορείς καταλάβεις όμως έστω και τώρα οφείλω να σου επαναλάβω ότι η ελπίδα αποτελεί το όπιο των συναισθημάτων. Οφείλουμε να είμαστε συνεχώς έτοιμοι για το χειρότερο σενάριο. Με άλλα λόγια, οφείλουμε να είμαστε απαισιόδοξοι”.
-”Καλά σε αφήνω.. πάω να βρω μια σπηλιά να κρυφτώ μέχρι να έρθει το τέλος του κόσμου. Ό,τι θες πάρε με.. και… “
Ο Αριστείδης έκλεισε το τηλέφωνο και μπήκε στο ταξί που τον περίμενε. “Στην Ελευθέρων Τεχνών 7 παρακαλώ” είπε στον οδηγό και βυθίστηκε στο κάθισμα του.
Στο Χειρουργείο
Ο προθάλαμος του χειρουργείου ήταν όπως ακριβώς τον φανταζόταν. Αποστειρωμένος, άχρωμος και κρύος. Σε αυτή την μοναχική κρυάδα έπαιζαν ρόλο και οι 2 πρώτες δόσεις των ηρεμιστικών που είχε ήδη πάρει. Ο αναισθησιολόγος, ένας ξερακιανός Κερκυραίος με αστεία τοπική προφορά, τον κοίταξε για ακόμα μια φορά και του επανέλαβε:
-“Αριστείδη δεν χρειάζεται να σου πω πολλά, ξούφτερας είσαι, τώρα θα σου χορηγήσω την τελευταία δόση του φαρμάκου και θα είσαι γιάτσο… θέλω να αρχίσεις να μετράς αντίστροφα από το δέκα και μετά κόψε ένα μπουσουλέτο. Αλήθεια τι ομάδα είσαι δεν σε ρώτησα για να σου πω το σκορ του ντέρμπι όταν ξυπνήσεις;”
-”Ποιό ντέρμπι; Δεν ασχολούμαι με τα…”
-”Καλά δεν ξέρεις ότι σήμερα έχουμε μεγάλο ματς στο ΟΑΚΑ;…”
Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο θυμήθηκε ένα από τους αγαπημένους του στοίχους του Μάρκου Αυρήλιου “Τίποτε δεν μπορεί να σου συμβεί που δεν είναι στη φύση σου να το αντέξεις”. Αυτό ήταν και το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκε πριν βυθιστεί σε λήθαργο.
12 μήνες μετά
Ο Αριστείδης επέστρεψε καταχειροκροτούμενος στο αγαπημένο του αμφιθέατρο. Ήταν εμφανώς αλλαγμένος, αδυνατισμένος και με μια πυκνή γκρίζα γενειάδα να καλύπτει το πρόσωπο του. Η αποθεραπεία του είχε εξελιχθεί εξαιρετικά και είχε το okay των γιατρών να επιστρέψει στο συνηθισμένο του πρόγραμμα. Παρόλα αυτά όφειλε να είναι πολύ προσεκτικός στην διατροφή του και πειθαρχημένος στο πρόγραμμα ύπνου του. Οι πρώτες ημέρες κυλούσαν ευχάριστα και αντλούσε καθημερινά ικανοποίηση από την ενέργεια και τις ερωτήσεις των φοιτητών του. Εκείνη την ημέρα αφού ολοκλήρωσε την τελευταία του διάλεξη, πήρε τον δρόμο προς το γραφείο του όπου και σκόπευε να αφιερώσει χρόνο στην ανάγνωση ενός άρθρου για το οποίο είχε διαβάσει ήδη κάποια ενδιαφέροντα σχόλια. Την στιγμή όμως που άνοιγε την πόρτα άκουσε γρήγορα βήματα πίσω του και δύο νεαρούς να τον φωνάζουν.
-”Κύριε Εύλογε, γεια σας – μήπως έχετε 5 λεπτά;”
Γύρισε και τους κοίταξε. Οι δύο νεαροί τελικά ήταν γύρω στα 40 και σίγουρα όχι αιώνιοι φοιτητές. Μα τι θέλουν αυτοί οι τύποι.. σκέφτηκε.
-”Καλησπέρα, πως μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;”
-”Είμαστε ο Λάμπρος και ο Αστέρης, φίλοι του Λεωνίδα Νικολάου…”
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του δεν ήταν προετοιμασμένος για μια τέτοια συνάντηση, παρότι είχε σκεφτεί ότι κάποια στιγμή θα γνώριζε κάποιον που να είχε σχέση με τον ευεργέτη του. Σάστισε για λίγο αλλά μετά έβαλε το κλειδί στην πόρτα του γραφείου την άνοιξε και μπήκε μέσα. Έκαστε βιαστικά στην καρέκλα του γραφείου του και τους κάλεσε μέσα.
-“Παρακαλώ περάστε… χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω. Συγνώμη για την περίεργη συμπεριφορά μου όμως ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Πείτε μου για τον Λεωνίδα, τι άνθρωπος ήταν… νιώθω τόσο περίεργα… και άβολα… με ευεργέτησε με αυτό το απίστευτο δώρο και εγώ δεν ξέρω καν ποιος είναι… ήταν… πφφφ, δεν ξέρω χάνω κάπως τα λόγια μου. Πείτε όμως ό,τι μπορείτε γι αυτόν.”
Και οι δύο κάπως κόμπιασαν αλλά ο Αστέρης πήρε τον λόγο.
-“Ο Λεωνίδας ήταν… ένας απλός άνθρωπος, προσιτός και με αίσθηση του χιούμορ, εργένης εκ πεποιθήσεως, φίλος των σπορ και αθλητής ο ίδιος, αφού έπαιζε για χρόνια μπάσκετ σε μικρές κατηγορίες, εκπληκτικός μάγειρας… μπορούσε να σε εκπλήξει ευχάριστα με τις συνταγές του γενικά ένας τύπος έξω καρδιά.” τα μάτια του υγράθηκαν και σταμάτησε να μιλά. Όμως ο Λάμπρος συνέχισε:
-“Και κυρίως ήταν ένας μεγάλος Ολυμπιακός μύστης” είπε και γέλασαν και οι δύο αυθόρμητα. “Ο λόγος που γνωριστήκαμε όλοι εμείς και που φτιάχτηκε αυτή η παρέα”
Ο Αριστείδης βρήκε αφορμή να ρωτήσει σε τι ακριβώς αναφερόταν οι συνομιλητές του. Του εξήγησαν εν συντομία ότι οι τρεις τους είχαν γνωριστεί στο στρατό και λόγω της αγάπης τους για τον Ολυμπιακό κόλλησαν από την πρώτη στιγμή. Μετά την θητεία τους συνέχισαν να βγαίνουν παρέα και η συνήθεια κατέληξε σε μια βαθιά φιλία που κράτησε σχεδόν 20 χρόνια. Ο Λεωνίδας ήταν αυτός που τους τράβαγε στα διάφορα εκτός έδρας για να δουν τον Ολυμπιακό και στα εντός έδρας τους έβγαζε εισιτήρια για ΣΕΦ χωρίς να τους ρωτάει αλλά και να παίρνει λεφτά από αυτούς. Η κλασσική του ατάκα ήταν «μάγκες μας έβγαλα 3 εισιτήρια σήμερα στην Θύρα… ραντεβού Μικρολίμανο στις… και μετά πάμε να καμαρώσουμε τον Θρύλο του…» Κατέληξαν με διαρκείας για να σταματήσουν να τον βάζουν σε έξοδα γιατί δεν καταλάβαινε από “όχι” και “δεν μπορώ σήμερα”. Με την εισαγωγή των social media στις ζωές μας γρήγορα γνώρισε και άλλους μπασκετόγαυρους και έφτιαξε ένα μπλογκ που κατέληξε να γίνει σημείο αναφοράς μιας μεγάλης παρέας. Μέχρι που ήρθε το μοιραίο…
-“Τι ακριβώς ιός ήταν αυτός που τον σκότωσε; Covid-19;» ρώτησε με δισταγμό ο Αριστείδης
-“Δεν ξέρουμε ακριβώς… δεν μας είπαν λεπτομέρειες. Ήταν όμως κάτι που τον χτύπησε στο αναπνευστικό και σε 3 ημέρες κατέληξε…”
-“Μάλιστα… λυπάμαι ειλικρινά… όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Ο φίλος σας ακούγεται σαν ένας πολύ καλός τύπος..»
-“Ναι, ήταν…” είπε περίλυπος ο Αστέρης
-“Γιατί είστε σήμερα εδώ; Θέλατε να δείτε που κατέληξε η καρδιά του;” είπε ο Αριστείδης, έντρομος από το θάρρος που βρήκε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο.
Αντ’ αυτού και οι δύο γέλασαν με αμηχανία.
-“Όχι ακριβώς.. αλλά θέλουμε να σας ζητήσουμε μια χάρη. Είναι κάπως cringy αλλά μοιάζει σαν μια τελευταία του επιθυμία που δεν μπορέσαμε να του την εκπληρώσουμε…” συνέχισε ο Αστέρης βγάζοντας το κινητό του από την τσέπη και δείχνοντας του την οθόνη. Ο Αριστείδης είδε μια ομαδική συνομιλία στο What’s Up μεταξύ των τριών τους.
-“Αυτό ήταν και το τελευταίο μήνυμα που ανταλλάξαμε.” ολοκλήρωσε με τρεμάμενη φωνή ο Λάμπρος.
-“Είναι σκληρό να διαβάζεις κάτι τέτοιο” είπε ο Αριστείδης. Ακολούθησε μια παύση πολλών δευτερολέπτων και συνέχισε “και τι ακριβώς μου ζητάτε να κάνω γι αυτό;”
-“Θέλουμε να έρθεις μαζί μας την επόμενη εβδομάδα στο Βελιγράδι! Μην σε απασχολούν τα έξοδα, τα έχουμε όλα τακτοποιήσει το μόνο που θα χρειαστεί είναι να μας αφιερώσεις 2 ημέρες. Θέλουμε έστω και έτσι… η καρδιά του να είναι εκεί.”
Ο Αριστείδης δάκρυσε, δεν το περίμενε αυτό. Όμως η πράξη αυτών των δύο φίλων ήταν κάτι που στον συγκίνησε ιδιαίτερα. Τους κοίταξε και είδε την αγωνία στα μάτια τους… το ήθελαν πραγματικά. Χωρίς να το πολυσκεφτεί απάντησε:
-“Δεν θα μπορούσα να αρνηθώ από ηθικής πλευράς μια τέτοια πρόταση… αλλά τα έξοδα θα είναι όλα δικά μου! Αλλιώς δεν έρχομαι.” Η συμφωνία έκλεισε και έδωσαν ραντεβού στο αεροδρόμιο την Πέμπτη το πρωί. Τον αποχαιρέτησαν και έκλεισαν την πόρτα πίσω τους. Ο Αριστείδης έμεινε μόνος του να σκέφτεται τι ήταν ακριβώς αυτό που μόλις τώρα έγινε… Πως επέτρεψε στον εαυτό του αυτός ο διδάκτωρ της λογικής και του στωικισμού, ένας master της εγκράτειας και της διαχείρισης των συναισθημάτων του να αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση, δίχως να συμβουλευτεί τους γιατρούς του… Από την άλλη είναι και ζήτημα ηθικής τάξεως, πως να αρνηθεί κάτι τέτοιο στον ευεργέτη του… ή έστω σε αυτούς που αγαπούσε τόσο. Σε κάθε περίπτωση ένιωσε κλονισμένος απέναντι στην λογική και στις αρχές του. Σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε τον Ανδρέα.
-“Καλησπέρα. Θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι θα βρίσκομαι στο Βελιγράδι την επόμενη εβδομάδα σε περίπτωση που με ψάχνεις για να μην ανησυχείς.”
-“Γειά σου μικρέ. Δεν μου λες δεν γίνεται να αφήσεις τα φιλοσοφικά συνέδρια για φέτος; Αμάν κάναμε να σε κρατήσουμε στην ζωή. Μπορεί το legacy του Μάρκου Αουρέλιου να ζήσει και χωρίς την δική σου φιλοσοφική ανάλυση για λίγο καιρό! Τους τα εξηγείς τόσα χρόνια… ό,τι κατάλαβαν κατάλαβαν, χεχεχεχε, εγώ ακόμα να καταλάβω το τελευταίο σου βιβλίο. Το έχω στο κομοδίνο και διαβάζω την σελίδα 24 κάθε βράδυ.. ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που τα σκέφτεσαι όλα αυτά… ρε μπαγάσα”
Όμως ο Αριστείδης δεν είχε διάθεση για να εκνευριστεί περισσότερο και τον διέκοψε.
-“Δεν είναι συνέδριο… θα πάω να δω… τον… Ολυμπιακό” ψέλλισε χαμηλόφωνα.
-“Αγόρι μου είσαι μαλάκας; Ποίον Ολυμπιακό; Καταρχάς πότε έγινες εσύ Ολυμπιακός; Αχαχαχα δεν ήξερα ότι στην οικογένεια μας έχουμε και γαύρους! Άαα ρε να σε είχα μέσα στο ματς κυπέλου στο ΟΑΚΑ να δεις γούστα που τους βγάλαμε. Έφυγαν σαν τις κότες στο ημίχρονο! Αλλά κάτσε τι λέω; Εσύ, τελευταία φορά πότε πήγες σε γήπεδο; Μπορείς να σταματήσεις να με δουλεύεις ρε!!!”
-“Ήμουν ακόμα στο δημοτικό, αλλά ακόμα το θυμάμαι. Είχαμε πάει μαζί τον πατέρα και εκείνον τον πειραιώτη δικηγόρο το 1978 στο Παπαστράτειο, Ολυμπιακός – Gdansk μια πολωνική αν θυμάμαι καλά. Τότε που του είπε κάποια νέα και έβριζε χυδαιότατα όταν γυρίζαμε σπίτι με το αυτοκίνητο”
-“Που το θυμήθηκες αυτό… πρέπει να ήταν την εποχή της περιβόητης χρεωκοπία της εταιρείας που τον οδήγησε στην σύμπραξη με την SMBD Shipping και στο τέλος από δαρμένοι βρεθήκαμε και καβάλα στο άλογο. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από σπουδές Αγγλία και εσύ ήσουν χωμένος σε ένα βιβλίο όλη την ώρα..”
-“Την γενεαλογία της ηθικής του Νίτσε.. αυτές οι τρεις πραγματείες είναι ίσως από τα πιο αλλόκοτα πράγματα που γράφτηκαν μέχρι σήμερα… Ιδιαίτερα η δεύτερη πραγματεία δίνει την ψυχολογία της ηθικής συνείδησης – και εκφράζει το ένστικτο της σκληρότητας του ανθρώπου που στρέφεται εναντίον του ίδιου του εαυτού…”
-“Ναι, εσύ είχες το μυαλό σου στο Νίτσε και εγώ στις γκομενίτσες…” είπε ο Ανδρέας χασκογελώντας “τώρα πες μου σε παρακαλώ ότι μου κάνεις πλάκα! Τι δουλειά έχεις εσύ στο Βελιγράδι με τους γαύρους;”
-“Είναι πολύπλοκο δεν θα καταλάβεις… απλά θέλω να το γνωρίζεις”
-“Εντάξει, το έχεις κάψει τι να σου πω! Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις!!” του είπε εξοργισμένος και του έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Αριστείδης χαμογέλασε αυτάρεσκα… πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που εκνεύριζε τον Ανδρέα τόσο και αυτό είχε αξία ανεκτίμητη. Τώρα έπρεπε να προγραμματίσει ποιος θα έκανε τις διαλέξεις της επόμενης Πέμπτης και να διορθώσει κάποιες εργασίες φοιτητών για να τις παραλάβουν την Τρίτη το πρωί.
Αεροδρόμιο
Το Ελευθέριος Βενιζέλος έσφυζε από ζωή και ερυθρόλευκους οπαδούς που έδιναν ξεχωριστό χρώμα και ατέλειωτες ουρές. Ο Αριστείδης έφτασε με 10 λεπτά καθυστέρηση στο σημείο του ραντεβού και εξεπλάγη από την μεγάλη ομάδα ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί. Ο Αστέρης και ο Λάμπρος μιλούσαν με αρκετούς από τους παρευρισκόμενους σαν να γνωρίζονταν πολύ καλά. Ο Λάμπρος έκανε σχεδόν φωνάζοντας τις συστάσεις.
-“Καλώς τον κύριο καθηγητή. Παιδιά από εδώ ο Κος Αριστείδης Εύλογος καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Τον φέραμε για να μας βοηθήσει να κατατροπώσουμε με την στωικότητα του τα mind games του Ataman!”
-“Χαίρω πολύ!” είπε σχεδόν συνεσταλμένα και χαιρέτησε τους υπόλοιπους
-“Θα χρειαστούμε όντως την στωικότητα σας αύριο κύριε Καθηγητά, ελπίζω να είστε και γουρλής γιατί θα πέσουν κορμιά στην Stark Arena” είπε ένας νεαρός με ένα baseball καπελάκι, που πάνω είχε το σήμα του Ολυμπιακού, και τον φώναζαν Γιάννη .
-“Χαίρομαι γιατί βλέπω ότι τουλάχιστον η φιλοσοφική μου ιδιότητα προπορεύεται της μεταφυσικής” απάντησε ο Αριστείδης κερδίζοντας μερικά γέλια από την ομήγυρη. Ο Αστέρης τον πλησίασε και του είπε χαμηλόφωνα ότι μόνο εκείνος και ο Λάμπρος γνώριζαν για τα περί της μεταμόσχευσης και ότι η υπόλοιπη παρέα δεν ήξερε τίποτα. “Τουλάχιστον θα είμαι freak μόνο για ελάχιστους” σκέφτηκε ο Αριστείδης. Σύντομα είχε ενσωματωθεί με το υπόλοιπο γκρουπ και μιλούσε με μια κοπέλα, την Σοφία, στέλεχος τμήματος marketing σε μια εταιρεία βιοτεχ.
-“Είμαι σχετικά νέα εδώ. Ακολουθώ την παρέα εδώ και μερικά χρόνια στα εκτός έδρας και βρισκόμαστε συχνά για φαγητό ή καφέ με κάποιους από τα παιδιά. Είναι τρομερή παρέα και όλοι τους Μπασκετόγαυροι! Εσύ πως έμπλεξες μαζί μας;” ρώτησε ανέμελα.
-“Είμαι γνωστός του Αστέρη και του Λάμπρου…”
-“Ααα είσαι βαθιά χωμένος στα κόλπα δηλαδή! Πως και δεν σε έχω ξαναδεί σε εκδρομή; Να ξέρεις τα παιδιά είναι τρομεροί τύποι, έξω καρδιά. Τέτοιες συμπεριφορές δεν τις βρίσκεις συχνά εκεί έξω. Πόσο μάλλον του συγχωρεμένου του Λεωνίδα… κόμπιασε για λίγο αλλά συνέχισε – και στο λέω υπεύθυνα, καθώς συναναστρέφομαι πολύ κόσμο λόγω δουλειάς.
-” Δεν μπορώ να μην το αναφέρω Σοφία πές το επαγγελματική διαστροφή αλλά ο Μάρκος Αυρήλιος στο “Εις Εαυτόν” είχε πει:
-“Δεν την μπορώ την Φιλοσοφία, Αριστείδη, είναι too much για την ψυχοσύνθεση μου. Αλλά χρειάζεται να έχεις διαβάσει Στωικούς για να το καταλαβαίνεις αυτό; Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους μας. Αλλά τέλος πάντων… τι ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα. Για πες πως το βλέπεις αύριο;”
-“Εεε δεν ξέρω είναι… ημιτελικός όλα είναι πιθανά…” απάντησε προσπαθώντας να πάει την συζήτηση σε λεπτομέρειες που δεν θα εξέθεταν την μπασκετική του άγνοια.
Η συζήτηση διεκόπει καθώς έπρεπε να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο. Ο Αριστείδης βρέθηκε να κάθεται ανάμεσα σε Αστέρη και Λάμπρο, οι οποίοι για την επόμενη ώρα φρόντισαν να τον ενημερώσουν για όλα τα πιθανά σενάρια και κινδύνους του επερχόμενου ημιτελικού. Ο καθηγητής εντυπωσιάστηκε από το πόσο πολύ παθιάζονταν με το παιχνίδι αλλά και με την προοπτική ενός «κλειστού αγώνα», που όπως του εξήγησαν δημιουργεί πρωτόγνωρη ένταση και συναισθήματα.
-“Τι είναι αυτό που σας τραβάει τόσο πολύ στο να είστε οπαδοί του Ολυμπιακού;” Ρώτησε χαμηλόφωνα.
-“Μην φοβάστε εδώ δεν πρόκειται να σας παρεξηγήσει κανείς, είστε μεταξύ φίλων. Σε ότι αφορά την ερώτηση δεν έχει να κάνει μόνο με τον Ολυμπιακό. Προφανώς θέλουμε να κερδίσει η ομάδα μας και την υποστηρίζουμε με πάθος. Όμως μας συνεπαίρνει εξίσου το παιχνίδι και η ιδιαιτερότητα των αγώνων της Euroleague που μπορεί να κερδίσεις ή να χάσεις διαφορές μέσα σε λίγα λεπτά.”
-“Δηλαδή είναι ζήτημα έντασης και αδρεναλίνης;”
-“Περισσότερο αγωνίας για το τελικό αποτέλεσμα και παθολογικής αγάπης για την ομάδα. Ξέρετε πολλοί λένε ότι η επιλογή της ομάδας είναι καθαρά συγκυριακό ζήτημα. Ενδεχομένως να είναι έως ενός βαθμού, πχ αν ο πατέρας υποστηρίζει μια ομάδα είναι πιθανό και το παιδί του να το αντιγράψει. Όμως η σύνδεση με κάποια ομάδα γίνεται σε βάθος χρόνου και πρέπει να δίνει στον οπαδό κάποιο ιδιαίτερο νόημα πέρα από την ταυτότητα ότι έχει ενταχθεί / κοινωνικοποιηθεί σε μια ομάδα. Αλλιώς όποιος υποστήριζε ένα αθλητικό σωματείο θα ήταν κατ’ ανάγκη και οπαδός του. Δεν λειτουργεί όμως έτσι!”
-“Τι δουλειά είπαμε ότι κάνεις;” ρώτησε εντυπωσιασμένος ο καθηγητής από την απάντηση
-“Είμαι μηχανικός σε εταιρεία που δραστηριοποιείται σε δημόσια έργα και ο Λάμπρος είναι ορκωτός λογιστής σε μια εκ των big4”
-“Μάλιστα… και πως προέκυψε αυτό το ερυθρόλευκο πάθος για εσάς;”
-“Οι στιγμές, η παρέα, οι έντονες εκρήξεις χαράς στις νίκες, τα απωθημένα των σκληρών ηττών, το Τελ Αβίβ, η Σαραγόσα… τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Συντροφικότητα και ανεκπλήρωτα νεανικά όνειρα κύριε καθηγητά. Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος ήταν ο συνοδοιπόρος και σε ορισμένες περιπτώσεις η αφορμή για ζήσουμε υπερβατικά. Το λέει και το παλιό σύνθημα «στιγμές της δόξας σου χαρές δικές μας..»”
-“Δεν μπορώ να πω ότι το αντιλαμβάνομαι με τον τρόπο που το αναλύετε. Για εμένα ο οπαδισμός παρέχει κυρίως την δυνατότητα μιας συμβολικής εμπειρίας μέσω ενός ιστορικού, κοινωνικού και πολιτισμικού περιβλήματος. Είναι φαινόμενο μιμητικό και σε μεγάλο βαθμό οικογενειακή παράδοση. Το λένε άλλωστε πολλοί ότι κόμμα, θρησκεία ακόμα και γυναίκα αλλάζεις αλλά ομάδα δεν αλλάζεις. Βέβαια εσείς είστε μορφωμένα παιδιά και σίγουρα δεν ψάχνετε ταυτότητα μέσα από τα οπαδικά…”
-“Είναι κάτι πολύ περισσότερο, κύριε καθηγητά, και δεν έχει να κάνει με το εκπαιδευτικό ή μορφωτικό επίπεδο, ούτε καν με το κοινωνικό στάτους. Η συμμετοχή σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, που διεκδικεί τίτλους και αθλητικές υπερβάσεις, είναι κάτι μυσταγωγικό. Γίνεσαι κοινωνός μιας υπερπροσπάθειας που στο τέλος όσο καλά και να είσαι προετοιμασμένος, δεν δικαιώνεται απαραίτητα. Γεύεσαι έτσι την καλή και την κακή οπτική της ζωής σε μικροδόσεις και αν είσαι αρκετά ευφυής, μπορείς να γίνεις σοφότερος μέσα σε 40 λεπτά. Σε κάποιες περιπτώσεις και σε δευτερόλεπτα. Αν ρωτήσεις εδώ, μέσα στο αεροπλάνο, πόσο έμεινε στον αέρα το πενταχταρι του Πρίντεζη, θα νομίζεις ότι μιλάμε για διαστρέβλωση του χρόνου.” Ο Αστέρης ήταν φανερό ότι είχε στοχαστεί επί του ζητήματος και ο Αριστείδης ένιωσε για πρώτη φορά ότι το οπαδικό φαινόμενο ήταν κάτι περισσότερο σοβαρό από την επιφανειακή άποψη που είχε.
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε μέσα σε χειροκροτήματα και συνθήματα για κάτι μαγικό, που αδυνατούσε μέχρι εκείνη την στιγμή να προσδιορίσει. Μετά το έλεγχο των διαβατηρίων πήραν ένα ταξί και πήγαν στο ξενοδοχείο τους στο Νέο Βελιγράδι, όπου και ο Αριστείδης αποσύρθηκε για να ξεκουραστεί. Η νέα του καρδιά έπρεπε πάση θυσία να μην ταλαιπωρηθεί, αλλιώς η προσφορά της επέκτασης της ζωής που του προσφέρθηκε από τον Λεωνίδα θα πήγαινε στράφι. Αποχαιρέτησε την νέα του παρέα και αποσύρθηκε στο δωμάτιο του, όπου και έκανε ένα χλιαρό ντους και αποκοιμήθηκε διαβάζοντας Χρύσιππο στο «Περί αποφατικών προς Αρισταγόραν» και σκεπτόμενος πόσο τραγελαφικό ήταν ότι σύμφωνα με την παράδοση ο Χρύσιππος πέθανε από τα γέλια από ένα αστείο όμως που είπε ο ίδιος! Ξύπνησε από τις πρώτες πρωινές ακτίνες αφού είχε ξεχάσει να τραβήξει τις βαριές κουρτίνες στα παράθυρα. Ντύθηκε, πλύθηκε και κατέβηκε για πρωινό και συνάντησε μετά από λίγο και την Σοφία μαζί με ένα φιλικό της ζευγάρι. Συμφώνησαν να κάνουν βόλτα στην πόλη και να συναντηθούν με τους υπόλοιπους στην είσοδο της Stark Arena νωρίς το απόγευμα.
To Βελιγράδι έμοιαζε πόλη υπό κατοχή. Σε κάθε γωνία, σε κάθε δρόμο, σε κάθε στενάκι έβλεπες ερυθρόλευκα χρώματα. Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος και εμφανώς ανυπόμονος. Οι ντόπιοι το ζούσαν και αυτοί έντονα και ορισμένοι έψαχναν οποιαδήποτε αφορμή για να κερδίσουν χρήματα. Μετά από ατέλειωτο αλλά και άκρως αναζωογονητικό περπάτημα ωρών, όπου και γύρισαν την πόλη, η παρέα έκατσε σε μια μικρή πιτσαρία για μεσημεριανό και ο Αριστείδης προσπαθούσε να εγκολπώσει την εμπειρία του. Είχε πολύ καιρό να νιώσει τόσο ζωντανός και χωρίς να χρειαστεί να κάνει απολύτως τίποτα. Απλά άφηνε τον εαυτό του να τον παρασύρει το ερυθρόλευκο ποτάμι. Αυτό το ευχάριστο vibe ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Τα γέλια και τα συνθήματα των χιλιάδων επισκεπτών έφτιαχναν ένα διαρκές soundtrack, που έντυνε όμορφα την εμπειρία των λοιπών αισθήσεων. Σκέφτηκε πόσο αντιφατική σε επίπεδο ικανοποίησης ήταν αυτή η αισθητική εμπειρία προς τον ορθολογισμό των σκέψεων και της φιλοσοφίας που ο ίδιος πρέσβευε. Αλλά δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό με αυτές τις σκέψεις. Έφαγε γρήγορα 2 κομμάτια πίτσα με πεπερόνι και ήπιε ένα ποτήρι μπύρα χωρίς να νιώσει καμιά τύψη. Πλήρωσε το λογαριασμό και ξαναμπήκε μέσα στο ερυθρόλευκο ποτάμι. Έτσι χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην είσοδο της Stark Arena. Οι φωνές χαράς τα συνθήματα αλλά και η ανυπομονησία είχαν χτυπήσει κόκκινο! Ένιωσε ένα χέρι να τον πιάνει στον ώμο.
-“Ώστε εδώ είστε κύριε καθηγητά! Ανησυχήσαμε μήπως αλλάξετε γνώμη τελευταία στιγμή…” ο Αστέρης και ο Λάμπρος στέκονταν δίπλα του με κατακόκκινα πρόσωπα από τον ήλιο, την ζέστη το περπάτημα και τις μπύρες… Όμως και να ήθελε να μιλήσει μαζί τους δεν μπορούσε γιατί τα ντεσιμπελ είχαν ανέβει υπερβολικά.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει…
Και με αρρωσταίνει…
Και μου έχει πάρει το μυαλό…
Αρρώστια σαν εσένα δεν υπάρχει…
Τα έχω χάσει πάω να τρελαθώ…
Θρυλέε Ολεεε Ολεεε Θρύλεε Ολεεοοο
Θρύλε σε Αγαπώ!
Οι πόρτες άνοιξαν και ο ερυθρόλευκος χείμαρρος τον έσπρωξε προς τα μέσα. Ανέβηκε τα σκαλιά σχεδόν πετώντας με ενέργεια και πάθος έφηβου και σε λίγα λεπτά βρισκόταν στην θέση του πάντοτε ανάμεσα σε Αστέρη και Λάμπρο αλλά ήταν φανερό ότι δεν είχε σημασία με ποιον ήταν δίπλα. Το ερυθρόλευκο κοινό είχε καταλάβει σχεδόν όλο το γήπεδο και έδινε μια μοναδική παράσταση. Ο Αριστείδης κοιτούσε σαν χαμένος το τελετουργικό και αποτύπωνε κάθε εικόνα. Όταν βγήκε ο Ολυμπιακός για προθέρμανση δεν μπορούσε να ακούσει κανείς κανέναν και όσο πλησίαζε η ώρα του τζάμπολ τα μάτια όλων αποκτούσαν μια απόκοσμη λάμψη. “Μα τι συμβαίνει;” αναρωτήθηκε, “πως είναι δυνατόν να μετατρέπεται αυτή η ετερόκλητη μάζα ανθρώπων σε ένα πολεμικό σχεδόν δαιμονισμένο κοινό;” Συνειδητοποίησε ωστόσο ότι τώρα και ο ίδιος σιγοτραγουδούσε ρυθμούς που άκουγε σχεδόν όλη την ημέρα στους δρόμους.
Η ώρα του τζάμπολ είχε φτάσει, μια παρέα εξίσου μεγάλη με την δική τους βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής και φαινόταν ότι το ζούσαν εξίσου έντονα. Ο πιο έμπειρος που τον φώναζαν Θύμιο επαναλάμβανε «θυμηθείτε που είμασταν πέρυσι τέτοιο καιρό». Ένας άλλος, πιο φωνακλάς, ο Θοδωρής τον έκραζε γιατί τους είχε ζαλίσει όσες ώρες οδηγούσαν, ότι όλα τα λεφτά είναι το 1ο ματς σε ένα F4 και αν στραβώσει σου χαλάει όλη την εκδρομή. Ανάμεσα τους κάποιος που άκουγε στo παράδοξο για το μέρος nickname Αταραξίας, μαζί με 3 όμορφες κοπέλες τραγουδούσαν σε έκσταση και με ιερό πάθος, δίνοντας τόνο και ρυθμό. Πιο πέρα κάποιος Γιώργος με ένα άλλο παρεάκι με φυσιογνωμίες από ταινία του Ταραντίνο και οι 3 με γυαλιά ηλίου και με φανερή διάθεση για μανούρα, ρωτούσαν ο ένας τον άλλο “ρε είδε κανείς τον Black”; ενώ χαμηλότερα στα κάγκελα του γηπέδου ένας ιδιαίτερος τύπος ονόματι Κάρολος χαιρετούσε όλον τον κόσμο με ύφος πολιτευτή που κατέβηκε σε καφενείο για να μαζέψει ψηφαλάκια και έκανε αστειάκια με τους φίλους του. “Αν αυτό δεν είναι η πιο σουρεάλ σκηνή της ζωής μου δεν ξέρω ποια είναι” σκέφτηκε ο Αριστείδης. Όμως όλη αυτή η κατάσταση του δημιουργούσε μια γλυκιά προδιάθεση, ένα είδος υπνωτισμένης και προγραμματισμένης ευδαιμονίας! Για λίγο ένιωσε ένα σκίρτημα στην καρδιά γύρισε και είδε τους Αστέρη και Λάμπρο να τον κοιτούν σαν να διάβασαν την σκέψη του. Η φασαρία ήταν απίστευτη και νόμισε πως διάβασε τα χείλη του Αστέρη να μονολογεί «Ααα ρε LeoN μακάρι να ήσουν εδώ…». Με κάποιον τρόπο όντως είναι σκέφτηκε ο Αριστείδης. Δεν πρόφτασε όμως, να συνειδητοποιήσει περισσότερα. Η μπάλα βρισκόταν στον αέρα και μαζί με αυτήν και ολόκληρο το γήπεδο!
Είσαι στο μυαλόοο ….
Κάτι Μαγικόοο….
Όπου πας εσύ θα είμαι πάντα εγώ να σου τραγουδώ….
Θρύλε Ολεεε Ολεεεε!
Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν με πάθος τον Ολυμπιακό.
