Να γράψω μου είπαν τα παιδιά του RPG κάτι για τον Ολυμπιακό. Το μπασκετικό τμήμα. Άλλωστε αυτό είναι το κύριο αντικείμενο ενασχόλησης του RPG. Είμαι άραγε κατάλληλος για κάτι τέτοιο, αναρωτήθηκα; Ποιος ξέρει; Αλλά στην τελική, τι σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι να γράφεις αυτό που αισθάνεσαι. Το αν ο άλλος θα το επικροτήσει η όχι… who cares?
Θυμάμαι τον Θρύλο πιτσιρικάς από το Παπαστράτειο. Μετά Γλυφάδα, ΣΕΦ, Κορυδαλλός και πάλι ΣΕΦ. Το δεύτερο μου σπίτι όπως συνηθίζω να λέω. Νίκες μεγάλες, Ήττες που πόνεσαν. Και τι δεν έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ένα τμήμα που το γνώρισα στην μετριότητα, μετά στην γιγάντωση του… μετά δύσκολα χρόνια ανυποληψίας και εγκατάλειψης και τα τελευταία 16 χρόνια πάλι δυνατό και ακμαίο. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Όπως και η ζωή μας άλλωστε. Μια διαρκής μάχη επικράτησης έχοντας αντίπαλο πρώτα απ’ όλα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έφτασα 45 πια και σκέφτομαι. Τι είναι αυτό που με τραβάει ακόμα να πηγαίνω στο γήπεδο; Να λαχταρώ την στιγμή που θα μπω και θα δω το παρκέ, τους φίλους στην κερκίδα, την ερυθρόλευκη φανέλα; Νομίζω μια απάντηση είναι πως η αγάπη για την ομάδα είναι η πιο άδολη αγάπη στον κόσμο αυτό. Γιατί άδολη; Γιατί αγαπάς κάτι χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Χωρίς να περιμένεις να σε αγαπήσει και αυτό. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό. Είναι και ότι η συναισθηματική σύνδεση με την ομάδα είναι η μηχανή του χρόνου που μου επιτρέπει να επιστρέφω στην εφηβεία. Στην ανεμελιά και στην εποχή των μεγάλων ονείρων. Τότε που έβλεπα τον Ζάρκο να καλπάζει!
Α ρε Ζάρκο… Τι θυμήθηκα τώρα. Πόσο σε αγάπησα να ξέρες! Είμαστε στα 1991… στην τρυφερή ηλικία των δεκατεσσάρων… το τμήμα σε παρακμή. Αλλά τότε κάτι αλλάζει. Ο Σωκράτης Κόκκαλης αναλαμβάνει την διοίκηση και ο Γιάννης Ιωαννίδης κατεβαίνει από την Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά στην καριέρα του. Καλά όλα αυτά. Αλλά χρειάζονται και παίκτες. Και βασικά χρειάζεται ένας ηγέτης εντός γηπέδου.
Και έρχεται ο Ζαρκο. Παικταράς μεν, αλλά κανείς δεν ήξερε πως θα λειτουργήσει σε μια εντελώς νέα κατάσταση τότε. Δεν θα παραθέσω στατιστικά κτλ., δεν είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου κειμένου αυτός, άλλωστε με ένα απλό γκουγκλαρισμα βρίσκεις τα πάντα. Αυτό που δεν μπορείς να βρεις και ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν οι νεότεροι φίλοι που διαβάζουν αυτό το κείμενο είναι το συναίσθημα που σου προκαλούσε η παρουσία του στο γήπεδο. Ο Ζάρκο ήταν μια αχτίδα φωτός για όλο τον Σύνδεσμο! Όχι μόνο για το Μπάσκετ. Σε δύσκολα χρόνια για το ποδόσφαιρο πήρε από το χέρι όλο τον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός και τον ανέβασε στα ουράνια! Δέος μου προκαλούσε! Εννοείται ήταν η πρώτη μπασκετική αφίσα που κρέμασα στο δωμάτιο μου. Τον έβλεπα να ίπταται πάνω από τους αντιπάλους του και πίστευα πως έβλεπα τον Θεό επί της γης. Ασταμάτητος, επιβλητικός, μια καλαθομηχανή αλλά και ένας παίκτης που βοηθούσε σε όλες τις πλευρές του γηπέδου. Ήταν ένας λόγος περηφάνιας για τον έφηβο τότε Γιώργο!
Τρία χρόνια επιτυχιών μεγάλων εμφανίσεων αλλά και στενάχωρων στιγμών. Η γραμμή που (πάτησε;) στο “Μομπλαν” της Λιμόζ και φυσικά οι περίφημες άστοχες βολές στο Τελ-Αβιβ. Όμως ακόμα και αυτά το μόνο που κατάφεραν ήταν να δυναμώσουν την λατρεία μου για αυτόν. Τίποτα δεν ήταν ικανό να χαλάσει αυτό που αισθανόμουν. Ούτε καν η μεταγραφή του στον “αιώνιο” αντίπαλο. Στεναχωρήθηκα φυσικά. Αλλά τι είναι μια προσωρινή πίκρα μπροστά σε τόσες χαρές που μου χάρισε; Εν κατακλείδι ο Ζάρκο είναι για μένα ο κορυφαίος ξένος στην ιστορία του μπασκετικού Θρυλου όχι μόνο για την αξία του (έχουν πέρασει τεράστιας αξίας ξένοι αθλητές άλλωστε από την ομαδα), αλλά κυρίως για την εποχή που ήρθε, το impact που δημιουργησε και την κληρονομιά που άφησε.
ΖΑΡΚΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!
