Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για το τέλος της regular season, κι ο coach Blatt καλείται να βρει λύσεις σε κάτι που φαίνεται να παλεύει απ’ την αρχή της χρονιάς. Στα σχήματα και γενικότερα στο rotation που θα τον οδηγήσουν ως το τέλος. Στο φετινό roster υπάρχουν αρκετά χαρακτηριστικά που λείπουν με κυριότερο την ελλιπή ικανότητα παιχτών στην προσωπική φάση.
Παρ’ όλα αυτά το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο coach έχει να κάνει με την απουσία 2-way παιχτων.
O όρος 2-way συνδέεται στο μυαλό των περισσοτέρων με τύπο συμβολαίων που υπογράφουν αθλητές στο ΝΒΑ. Είναι συμβόλαια που έχουν δημιουργήσει προβλήματα στο ευρωπαϊκό basket. Δίνουν σε αρκετούς παίχτες, που δυνητικά θα μπορούσαν να βρίσκονται σε ευρωπαϊκά roster την ελπίδα στο αμερικανικό όνειρο. Είναι όμως κι η ικανότητα των παιχτών να είναι efficient και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Ο παραπάνω πίνακας δίνει την ατομική επίδοση ανά 100 κατοχές σε άμυνα κι επίθεση. Τα μόλις 60 λεπτά του Weber δεν μπορούν να αποτελούν επαρκές δείγμα κρίσης. Βάσει του παραπάνω πίνακα, ο μοναδικός παίχτης που ανεβάζει του δείκτες του Offensive και Defensive rating σε σχέση με την ομαδική επίδοση είναι ο Παπανικολάου.
Όσον αφορά το rotation, με αυτόν τον πίνακα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι οι 6 αυτοί παίχτες παίρνουν το 12% του συνολικού χρόνου όντας ταυτόχρονα στο παρκέ. Αν σε αυτούς προστεθεί κι ο Leday, το ποσοστό αυτό φτάνει στο 23%. Από μόνο του ίσως δε λέει τίποτα, αν σκεφτεί όμως κανείς ότι το αντίστοιχο ποσοστό χρόνων της Fenerbahce καλύπτεται από 10 παίχτες μπορεί να αντιληφθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα που της δίνει πέραν την αναντίρρητης διαφοράς σε ποιότητα.
Ποιοι είναι οι παίχτες που μπορούν να ανοίξουν λοιπόν το rotation και γιατί κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο?
Αλεξανδρος Βεζενκοφ:
Στο προηγούμενο του άρθρο ο @PennyHa14718291 μίλησε ορθά για την ανάγκη αλλά και κατεύθυνση του αθλήματος, με το Space the Floor. Πάρα το μόλις 22% ποσοστό που σουτάρει από μακρινή απόσταση η ικανότητα του να απειλεί από μακριά, όπως και το να βάζει την μπάλα στο παρκέ (δυστυχώς καλύτερα απ΄ολα τα υπόλοιπα forwards της ομάδας) κρίνουν σχεδόν επιτακτική την παρουσία του στην 4 out 1 in επιθετική λειτουργία της ομάδας. Αρκεί κάνεις να ρίξει μια ματιά στους χώρους δράσης του στο παρακάτω chart
Σε αντίθεση με αυτούς του έτερου παίχτη της θέσης, Γίωργου Πρίντεζη, που όπως πολύ σωστά εχει παρατηρήσει ο @navahospetses μοιάζει περισσότερο με 5αρι, βάσει χώρων δράσης.
Απ’ την άλλη πλευρά η παρουσία του Βεζένκοφ στην άλλη πλευρά του παρκέ είναι και αυτη που του κοστίζει τη θέση του στο rotation. Μετά τον Γιώργο Μπόγρη, ο Βούλγαρος διεθνής έχει το χειρότερο defensive rating (105.2) ανεβάζοντας τον δείκτη αυτον 8 μονάδες σε σχέση με το ομαδικό.
Πέραν αυτού η έλλειψη αθλητικότητας σε συνδυασμό με τη φετινή παρουσία εξαιρετικών παιχτών στη θέση 4 (Randolph, Melli, D. Williams, Moerman) που μοιάζουν un-matchable γι’ αυτόν, βγάζουν μάλλον αρνητικό πρόσημο για τα λεπτά που περνάει στο παρκέ, ειδικά απέναντι σε ομάδες του Top 8.
Axel Toupane:
Ο Γάλλος G (χμμμ) /F ήρθε στην ομάδα το καλοκαίρι κουβαλώντας τη φήμη του defensive stopper. Στην περυσινή Zalgiris είχε το καλύτερο defensive rating (ο Dee Bost συμμετείχε σε μόλις 4 παιχνίδια)
με τον Sarunas Jasikevicius να εκθειάζει την προσωπική του άμυνα σε βαθμό που θα τρόμαζε μέχρι και τον ίδιο, στα prime του, ως παίχτη.
Και στην περίπτωση του Toupane η ανικανότητα του στην μια πλευρά του παρκέ να προσφέρει κάτι παραπάνω από Corner 3s και κάποια κοψίματα στη βασική γραμμή, στερούν απ’ τον ίδιο χρόνο και απ’ την ομάδα έναν αξιόπιστο on ball defender που θα ανέβαζε επίπεδο την περιφερειακή άμυνα. Τα ελάχιστα λεπτά που μπορεί να προσφέρει ως guard δε δίνουν τη δυνατότητα στον coach Blatt να τον ανεβάσει στην 1η γραμμή άμυνας (κάτι που συνήθιζε ας πούμε να κάνει ο coach Σφαιρόπουλος με τα 3αρια του, ρισκάροντας βέβαια αλλού). Ως τώρα η αμυντική του συμπεριφορά μακριά απ’ την μπάλα κρίνεται μάλλον ανεπαρκής.
Τέλος η ελάχιστη επιθετικά απειλή που αισθάνεται κάθε άμυνα με την παρουσία του Βαγγέλη Μάντζαρη στο παρκέ, το κατά 12 μονάδες χειρότερο defensive rating που παρουσιάζει η ομάδα με τον Γιώργο Μπόγρη σε αυτό και την ανετοιμότητα του Δημήτρη Αγραβάνη, μειώνουν ακόμα περισσότερο τους παίχτες του ενεργού rotation.
Η επιστήμη των δεδομένων έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα όσων ασχολούνται με το Basket και τον αθλητισμό γενικότερα. Στην ουσία δίνουν μια μαθηματική διάσταση σε κάτι που μέχρι πρότινος ήταν απλά μια αίσθηση. Όταν αυτά τα δυο συμπίπτουν, τότε φτάνεις ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια. Στο επίπεδο που έχουν φτάσει τα analytics μπορεί πλέον να δοθεί κι ένα τέλος στην κλισέ φράση «η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέματα».
Χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή σε κάτι που ορίζεται ως αιτιότητα (causation).
Μπορεί δηλαδή να υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της παρουσίας του εκάστοτε παίχτη στην 5αδα και κάποιου δείκτη (offensive-defensive rating), χρειάζονται όμως αρκετά δεδομένα για να αποδείξουμε ότι η σχέση αυτή έχει και αντιστροφή σημασία (ο δείκτης έχει ως αιτία την παρουσία του παίχτη), ειδικά από τη στιγμή που διαφέρει ανάλογα με το ποιος βρίσκεται μαζί του στο παρκέ.
Αυτό ακριβώς είναι και αυτό που καλείται να κάνει ο coach Blatt στο τελείωμα της χρονιάς. Να βρει με βέλτιστο τρόπο εκείνα τα σχήματα ώστε η τελική μορφή που φαίνεται να παίρνει το roster, με την απομάκρυνση του Janis Timma και την είσοδο του Briante Webber, να γίνει πιο efficient και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η απουσία όπως είπαμε 2-way παιχτών κάνει το εγχείρημα αυτό αρκετά δύσκολο με τη λύση να βρίσκεται πιθανώς κάπου στη μέση.
Η αλήθεια είναι ότι στην πτωτική πορεία που έχει η ομάδα τον τελευταίο καιρό, έχουν συντελέσει και άλλοι παράγοντες έξω-αγωνιστικοί. Έχουν γραφτεί αρκετά για αυτά τα θέματα και προσωπικά προσπαθώ να φιλτράρω ό,τι μαθαίνω. Από το 5% που γνωρίζουμε για τα εσωτερικά μιας ομάδας τα οποία πολλές φορές και στοχευμένα μαθαίνουμε, καταλήγουμε με λογικά άλματα σα να γνωρίζουμε τα πάντα.
Όπως μας λένε και οι Tame Impala , the less I know the better. Tο ψυχεδελικό ροκ που εκπροσωπεί το συγκρότημα απ’ την Αυστραλία μοιάζει με perfect fit για οποιοδήποτε άρθρο-αναφορά στην ομάδα.
ΠΗΓΕΣ :
http://www.overbasket.com/index.php
https://en.wikipedia.org/wiki/Two-way_contract
How data transformed the NBA | The Economist
byu/Dragon-Bender innba
Συμφωνω σε μεγαλο βαθμο, οπως θα δεις κ σε αυτο που ειχα γραψει πριν κανα μηνα…
https://nothingbutred.blogspot.com/2019/02/new-kids-on-port.html?m=1
Η προσέγγιση Blatt εχει πολυ ενδιαφέρον. Το οτι δεν του “βγήκε” δε σημαίνει απαραίτητα οτι ήταν και λάθος. Πολλές εξάλλου αποφάσεις έχουν να κάνουν και με πράγματα που οπως έγραψα δε γνωρίζουμε αλλα πιο πολύ υποθέτουμε. Νομίζω το καλοκαίρι δεν είχε τη δυνατότητα να βάλει τα συγκεκριμένα στοιχεία που λες και κοίταξε περισσότερο να καλύψει αδυναμίες. Η προσθήκη του Weber μες τη χρονιά δείχνει (ασχέτως αν ειναι καλός ή μέτριος παίχτης) οτι γνωρίζει τι ακριβώς λείπει επιμέρους και ανάλογα τις ελευθερίες που θα έχει, θα βρεί τον τρόπο να το διορθώσει. Νομίζω η παγίδα που λες έχει να κάνει κυρίως με την ανικανότητα των forwards που απέκτησε να βάζουν την μπάλα στο παρκέ και να δημιουργούν (βλ. Μακαμπι 2014). Το versatility που έψαχνε κυρίως σε Τoupane και Τimma δεν το βρήκε ποτέ.
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση Θανάση μπράβο! Πάντως αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ο Μπλατ έπεσε στην παγίδα να χτίσει ένα ρόστερ στο οποίο φαινόταν ότι υπήρχε έλλειμμα σε βασικά στοιχεία που ο ίδιος ζήταγε κ είχε στις ομάδες του στο παρελθόν.
Ευχαριστώ πολυ για τις παρατηρήσεις και το σχόλιο. Η αύξηση του pace θα ήταν μια λύση για να μη φαινόμαστε τόσο προβληματικοί και μονότονοι στην επίθεση. Δε νομίζω ομως οτι ειδικά με τους τραυματισμούς, έχουμε τα όπλα να ανεβάσουμε τις κατοχές. Θα ηταν μεγάλο το ρίσκο. Ολοι νομίζω εμπιστευόμαστε τον Μπλατ, απλά στην παρούσα φαση τα χέρια του είναι μάλλον δεμένα
Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση σε σχέση με την έλλειψη 2-way παιχτών στην ομάδα. Και η αποτύπωσή της φαίνεται κυρίως στο back-court, όπου –πριν την απόκτηση του Γουέμπερ, αλλά και στο Μιλάνο– οι αντίπαλοι περιφερειακοί κάνουν πάρτι, εξαιτίας της έλλειψης αθλητικότητας, μάκρους και αμυντικής προσήλωσης των δικών μας γκαρντ. Αλλά και μέσα στη ρακέτα υπάρχει σαφέστατα το πρόβλημα, μιας και πέραν του Μιλουτίνοφ δεν υπάρχει παίχτης, που να είναι εξίσου efficient και στην άμυνα και στην επίθεση. Το β
πρόβλημα μεγεθύνεται όταν αγωνίζεται ο Λεντέι στο «5». Τέτοια ώρα βέβαια τέτοια λόγια. Αυτά είναι δομικά προβλήματα του καλοκαιρινού σχεδιασμού. Το ζήτημα είναι αν μπορεί αυτή την ύστατη ώρα να βρεθεί κάποια λύση, για να «μακιγιαριστεί» κάπως το πρόβλημα. Ποια θα μπορούσε να είναι αυτή; Έλα μου ντε… Η διαφοροποίηση του pace της ομάδας; Το κλείσιμο του rotation ή έστω η χρησιμοποίηση πιο λειτουργικών πεντάδων, όπου οι παίχτες θα αλληλοσυμπληρώνουν αγωνιστικά χαρακτηριστικά; Ένα άλλο ηλεκτροσόκ που δεν μπορώ να φανταστώ; Συνεχίζω –ελπίζοντας– να εμπιστεύομαι τον Μπλατ οτι μπορεί να βρει μια απάντηση σε όλα αυτά. Δεν θέλω να σκέφτομαι την πιθανότητα να μην περάσουμε στα play-off για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Συνεχίστε την πολύ καλή δουλειά παιδιά.