Παράπονο δεν μπορούμε να έχουμε από τη φάση των ομίλων του Eurobasket. Είδαμε ομάδα να φτάνει στο γήπεδο με ταξί γιατί η, γνωστή για την άρτια οργάνωση της, FIBA ξέχασε να στείλει πούλμαν, είδαμε να μην εκτελείται βολή τεχνικής ποινής γιατί ξεχάστηκαν οι διαιτητές, είδαμε να χάνονται 22 δευτερόλεπτα κανονικής ροής παιχνιδιού γιατί αρπάχτηκε ο Korkmaz με τον Sanadje και κανείς δε φρόντισε να σταματήσει το χρονόμετρο. Δεν είδαμε βέβαια τι πραγματικά συνέβη στα αποδυτήρια του κλειστού της Τιφλίδας, όπου ο Korkmaz, σύμφωνα πάντα με την τουρκική πλευρά, έπεσε θύμα της οργής του τραυματία Sengelia, του επίσης τραυματία Bitadje και του Sanadje.
Στην Τιφλίδα, μιας και πήγε εκεί η κουβέντα, δεν είδαμε και κόσμο στις κερκίδες σε ματς που δε συμμετείχε η διοργανώτρια ομάδα.
Μπορεί να ξεχνάω κάτι αλλά αυτά ήταν νομίζω τα highlights μέχρι στιγμής.
Οκ εξαιτίας του B ομίλου κυρίως είδαμε και ματσάρες. Θα αποχαιρετήσω τον εκπληκτικό Avdija που προσπάθησε πολύ να τραβήξει το Ισραήλ στη φάση των knock-out, τον Mamukelasvili που με το δυναμισμό του στα τελειώματα κάλυψε επάξια το δυσαναπλήρωτο κενό του Sengelia, αλλά χωρίς σταθερή βοήθεια από κάποιο guard δεν μπορούσε να κάνει και θαύματα, και φυσικά τον Sasha Vezenkov που έμοιαζε με τον Μαύρο Κάκαλο στο επεισόδιο από «Της Ελλάδος τα παιδιά», που προσπαθεί να κάνει τα πάντα έχοντας δίπλα του παιδιά που δεν ανήκουν σε αυτό το επίπεδο. Ναι οκ υπήρχε και ο De Bost.
Ειδική μνεία στον Musa, που έδειξε τι μπορεί να κάνει και με γέμισε προσμονή να δω πως ένας SG 2.04 μπορεί να πλαισιωθεί από Hezonja, Deck, Tavares, Yabusele και τι μπορεί να βγει στο παρκέ.
Αρκετά με όσα αφήνουμε πίσω. Πάμε στα μελλούμενα και συγκεκριμένα στη φάση των “16” που θα γεμίσει το Σαββατοκύριακο μας με άφθονο μπάσκετ και άγρια βλέμματα από συντρόφους / συζύγους.
Εδώ είναι το αναλυτικό πρόγραμμα, σε ώρες Βερολίνου, μελετήστε το και κανονίστε το χρονοδιάγραμμα σας.
Με χρονολογική σειρά λοιπόν ένα ινδιάνικο, με ότι και αν σημαίνει αυτό, preview των ζευγαριών.
ΤΟΥΡΚΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ
Το μόνο σίγουρο είναι πως από αυτό το ζευγάρι θα έρθει λίγο πιο κοντά στην επιτυχία μια άκρως δυσλειτουργική ομάδα. Για διαφορετικούς λόγους, Ataman & Cole δεν έχουν βρει κάποιο σχήμα που να είναι βιώσιμο και στις 2 μεριές του παρκέ. Ξεκινάω με τους Τούρκους που αμυντικά έχουν αρκετά ζητήματα γιατί ο ποιοτικότατος Sengun, χωρίς να είναι αδιάφορος, μοιάζει να υπολείπεται σε εμπειρία να αναγνωρίσει καταστάσεις, ενώ η συνύπαρξη του με τον Sanli, στην προσπάθεια του Ataman να βρει ένα καλύτερο spacing χωρίς να χάνει σε μέγεθος, μετατρέπει την τουρκική ομάδα σε βαρύ σύνολο. Ο Osmani είναι τίμιος αλλά δεν έχει την ποιότητα να ανταποκριθεί με σταθερότητα στις απαιτήσεις, κι αν με ρωτάτε έχω μείνει με την απορία γιατί δεν δοκιμάζεται ο πολυσχιδής Osman στη θέση “4”. Μια ακόμη παράμετρος, που θεωρώ πως έχει παίξει το ρόλο της στην όλη «δυσκοιλιότητα» των Τούρκων, είναι η συσσώρευση αρκετών on ball παιχτών στην ίδια 5αδα. Osman, Korkmaz, Larkin είναι περισσότερο επιδραστικοί με την μπάλα στα χέρια, με τον Αμερικανό guard να μοιάζει ριγμένος, αφού είναι αυτός που μπορεί να προσφέρει περισσότερα σαν off ball απειλή. Μόνο που η όλη λειτουργία της τουρκικής ομάδας μάλλον δεν έχει τέτοιες πτυχές ανεπτυγμένες αρκετά. Ίσως λοιπόν ο τραυματισμός του Larkin στο δάχτυλο να είναι μια κρυμμένη ευλογία που θα φέρει αναγκαστικά καλύτερη χημεία. Δεν είναι βέβαιο αλλά ίσως η ευρύτερη πλέον χρήση του τίμιου εργάτη Machmutoglou να είναι μια κάποια λύση.
Το θετικό για τον Ataman και τους παίχτες του είναι πως θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα σύνολο που ψάχνει να βρει τα κέντρα του. Ο συγκινητικός Fournier κάνει τα δέοντα αλλά είναι απελπιστικά μόνος στην περιφέρεια των Γάλλων. Ενδεικτικό του προβλήματος πως ο συμπαθής Tarpey είναι ίσως ο δευτερος καλύτερος guard τους στο τουρνουά. Ο Heurtel είναι διαχρονικά αψυχολόγητος, ο Okombo ψάχνεται και γενικά οι Γάλλοι είναι εξαιρετικά στατικοί και ευανάγνωστοι στους αντιπάλους τους. Νομίζω τώρα πλέον που μπαίνουμε στα “do or die” παιχνίδια ο Cole θα εφαρμόσει πλήρως το δόγμα Λιμόζ και μέχρι όπου τον φτάσει το ταλέντο του Fournier & η μαχητικότητα και η δύναμη του Yabusele.
Πρόβλεψη: Θα αγοράσω την ομάδα που μπορεί να αμυνθεί σε υψηλότερο επίπεδο , δηλαδή τη Γαλλία. Μπορούν να ελέγξουν το ρυθμό και ο Sengun θα έχει απέναντι του κορμιά και παίχτες στα κυβικά του.
ΣΛΟΒΕΝΙΑ – ΒΕΛΓΙΟ
Το Βέλγιο εκμεταλλεύτηκε την μίζερη κατάσταση που επικρατούσε στον Α’ Όμιλο, τρύπωσε στα knock-out, είναι πετυχημένο και θα έχει την τύχη να απολαύσει από κοντά το μεγαλείο του Αφρατούλη και τη διαχρονικότητα του Goran, χωρίς κανένα απολύτως άγχος. Επόμενος.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ -ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ
Ο Dubljevic ηγήθηκε, ο Perry δικαιολόγησε το διαβατήριο, το Μαυροβούνιο είναι μια σφιχτή ομάδα που ξέρει τα όρια του και διαθέτει και το πλάβι τσαγανό που το κάνει υπολογίσιμο. Όμως κάπου εδώ μάλλον θα τελειώσει το ταξίδι του στο Ευρωμπάσκετ, αφού καλείται να αντιμετωπίσει μια εξαιρετικά ποιοτική, φιλόδοξη, σφρυγιλή και σύγχρονη ομάδα, όπως η Γερμανία. Οι διοργανωτές, διαθέτουν αξιοζήλευτη χημεία και έχουν κατανείμει λεπτομερώς ρόλους και καθήκοντα. Μπορεί να μη διαθέτουν το κορμί που τρομάζει στη ρακέτ , αλλά στο πλάι και στο post μπορούν να παρατάξουν σχήματα με άφθονο versatility, που συνδυάζεται με ανεπτυγμένη τακτική αντίληψη. O Voightman σε οικονομικό πακέτο προσπαθειών χαρίζει το μάκρος του σε φάση άμυνας και η απειλή του από το 3pt διατηρεί το spacing, δημιουργώντας χώρους για τους εκρηκτικούς Lo & Schroder, αλλά και για τον ήσυχα εκκωφαντικό Wagner, που μπορεί να γίνει εξίσου παραγωγικός είτε έχοντας την μπάλα είτε κινούμενος προς κάθε κατεύθυνση μακριά της. Στο πρόσωπο του Thiemann βρήκε ακόμα ένα στρατιώτη να πλαισιώσει ή να αντικαταστήσει όταν χρειάζεται τον κομβικό, κυρίως στην άμυνα, Theiss ενώ Mobo & Gifey μαζί με τον Babb αποτελούν μια τριάδα από ελίτ ρολίστες. Η πιο Celtics built ομάδα της διοργάνωσης, κάτι που αποτελεί γρίφο όσον αφορά το παιχνίδι του Γιάννη, έχοντας κατά νου ότι είναι οι πιθανότεροι αντίπαλοί μας αν περάσουμε από τη φάση των “16”. Θα τα πούμε αναλυτικά και τότε.
ΙΣΠΑΝΙΑ-ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ
Ένα παιχνίδι χρυσή ευκαιρία και για τους 2. Οι Ισπανοί βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο και όμως έχουν την ευκαιρία να φτάσουν και πάλι ψηλά. Στα guards ψάχνει ο Scariolo να βρει ποιος μπορεί να δώσει ποιοτικές ανάσες, όταν ο Lorenzo κουράζεται ή απλά δεν παίζει καλά, ο Diaz δίνει πίεση και ενέργεια αλλά περιμένουν περισσότερα από τον Arostegui και ο Brizuela χρειάζεται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Τα αδέλφια Hernangomez είναι εκεί να αναλάβουν την ευθύνη \, ενώ περίμενα καλύτερο τον Garuba, χωρίς να έχω καταλάβει πόσο έχει φουσκώσει. Δυσκολεύονται να παράξουν σε σετ, αλλά βγάζουν δυναμισμό και είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το σώμα με σώμα παιχνίδι.
Θα τους χρειαστεί γιατί θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους Λιθουανούς, που το plan A τους τελικά είναι το bully ball με κύριο εκφραστή τον Valanciunas. Τελικά, το σχήμα με τους δίδυμους πύργους δεν δουλεύει στον ιδεατό βαθμό, ο χρόνος κοινής παρουσίας του μουσάτου με τον Sabonis από το παιχνίδι με τη Γερμανία και μετά νομίζω ότι μειώθηκε κάπως, δόθηκε περισσότερος χρόνος στον Giedraitis, αλλά όταν ζορίσουν τα πράγματα θεωρώ δεδομένο πως εκεί θα επιστρέψουν οι Λιθουανοί. Ο Valanciunas δεν έχει θέμα να «τις παίξει» με τον Willy, τον Saiz, τον Pradilla και τον Garuba βέβαια. Το ζήτημα είναι πόσο θα αντέξει, και αν οι μπάλες που θα πάνε σε αυτόν θα στερήσουν ρυθμό από τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, ο Iggy μπορεί να ψάξει και να κερδίσει κάθε drive με επαφή απέναντι σε αυτή τη ιΙσπανική περιφέρεια & ο Jokubaitis να γίνει πραγματικός factor, αν επιτέλους οι Λιθουανοί στοχεύσουν περισσότερο σε μια hand off επιθετική προσέγγιση. Τους δίνω ελαφρύ πλεονέκτημα.
ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΠΟΛΩΝΙΑ
Ή αλλιώς Michaliuk εναντίον Ponitka. Ο Ουκρανός, πρώην πλέον, NBAer έχει τρόπο να τη βάζει, είναι πλαισιωμένος από τον Len, που έχει μέγεθος, διάθεση για ξύλο και καλά τελειώματα και υπάρχει και ο Sannon που φέρνει έκρηξη, σκορ και μπορεί να τον απελευθερώσει. Εξαιτίας όλων των παραπάνω τους δίνω τύχη απέναντι στη βαρετή Πολωνία. Ο Ponitka τους καθοδηγεί, ο κοτσιδάκιας ψηλός δεν είναι κακός αλλά γενικά μιλάμε για ένα limited σύνολο, που προσωπικά δεν έχω καταλάβει αν βολεύεται να ανοίγει το ρυθμό ή αν επενδύει στο σκότωμα του. Θα πάρω τα παιδιά του πολέμου (πρώτο κλισέ).
ΦΙΛΑΝΔΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ
Οι Φινλανδοί με έχουν κερδίσει σαν φίλο τους. Ωραία χημεία, καλοδουλεμένο five out, με διαρκή κίνηση και αναζήτηση του ιδανικότερου σουτ και έναν καταπληκτικό Markkanen, που στο FIBA μπάσκετ αποτελεί την επιτομή του μέσα-έξω ψηλού. Δεν κάνουν εκπτώσεις στο ρυθμό τους, έχουν guards που καθοδηγούν με ασφάλεια, σουτάρουν άφοβα και, αν δεν ήταν άπειροι, θα έλεγα πως η Κροατία μάλλον δε θα την έβγαζε καθαρή. Όμως, σε τέτοια παιχνίδια, η πείρα έχει σημαίνουσα βαρύτητα και όσο ο Simon, ο πραγματικός PG αυτής της ομάδας, αντέχει αυτοί θα προχωράνε. Ειδικά αν ο Mula βρει τρόπο να πείσει τον Bogdanovic να εκτελεί λιγότερο, χωρίς να αλλάξει πάσα και αν καταφέρει να τους συντονίσει με τον εκπληκτικό Hezonja, πιθανότατα θα βρεθούν στους “8” και ό,τι προκύψει. Έξτρα tip ίσως να είναι η μεγαλύτερη παρουσία του Matcovic σε σχέση με τον βαρύ Zubac. Θα ήθελα Φιλανδία, αλλά θα πάω με την εμπειρία.
ΣΕΡΒΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ
Ο Pesic παρουσιάζει το καλύτερο σύνολο του τουρνουά. IQ στα ύψη, εξαιρετική εφαρμογή των “flex” & “backscreens” στην πλάτη του Joku, τρομερή κυκλοφορία μπάλας, Lucic – Kalinic παραδίδουν σεμινάριο «πως να γίνεις ο καλύτερος cutter της Ευρώπης», ο Micic καθοδηγεί και όλοι μαζί δείχνουν αποδασισμένοι να κυριαρχήσουν. Οι Ιταλοί απογοήτευσαν στη φάση των ομίλων. Έβγαλαν πάθος, το μοναδικό πόντο που δίνω στον Pozzecco, o Melli είναι συγκλονιστικός στο ρόλο «παίζω άμυνα για όλους σας», ο Fontecchio σκοράρει ασταμάτητα, αλλά ταυτόχρονα παγώνει και τους υπόλοιπους, αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να επισκιάσουν την απουσία μεγέθους. Ειδικά απέναντι στο δίδυμο Jokic – Milutinov οι Ιταλοί πρέπει να σκαρφιστούν κάτι τακτικά άρτιο για να μην φτάνει η μπάλα σε αυτούς και ταυτόχρονα να αμύνονται καθαρά απέναντι σε μια πλειάδα εκτελεστών. Όχι εύκολα πράγματα.
ΕΛΛΑΔΑ-ΤΣΕΧΙΑ
Ο Ιτούδης χρησιμοποίησε τα 3 ματς, μετά τα derby με Ιταλούς και Κροάτες, για να εγκαθιδρύσει ακόμα περισσότερα σχήματα και συνεργασίες. Το ματς με τους Ουκρανούς μάλλον αποτελεί και οδηγό για να ξορκίσουμε τα φαντάσματα των Τσέχων. Ας μην γελιόμαστε, αν ο Γιάννης είναι καλά και μπορεί να παίξει, οι Τσέχοι θα μας ζορίσουν, τα πολλά κορμιά που έχουν θα βάλουν αντίσταση στο Γιάννη και οι Vesely – Satoransky θα προσπαθήσουν να «γεννήσουν» ελεύθερα σουτ για τους υπόλοιπους, αλλά inevitably θα παραδοθούν. Ο τρόπος με τον οποίο αμυνόσαστε, με τα πολλά χέρια απλωμένα και τα πολλά κορμιά να αρνούνται κάθε επαφή με το post, ομάδες που στηρίζονται στην κυκλοφορία μπορούν να τις πνίξουν. Δε θα είναι εύκολο, ειδικά με το Γιάννη απόντα, αλλά θεωρώ πως αυτή η ομάδα έχει και το υλικό αλλά κυρίως την καθοδήγηση για να ξεπεράσει τέτοια εμπόδια.
Τα λέμε λοιπόν πριν τους προημιτελικούς. Απολαύστε το μπασκετικό διήμερο.
