H εκκλησία λούζεται από το λιγοστό φως που μπαίνει από τα παράθυρα, φωτίζοντας τους παρευρισκόμενους, ενώ ακούγονται οι δραματικοί ήχοι ενός εκκλησιαστικού οργάνου, να κουβαλάνε μαζί τους κάτι από το φάντασμα της ερυθρόλευκης όπερας των τελευταίων ετών. Ένα νεαρό ζευγάρι πλησιάζει το κέντρο του ναού προς την κολυμβήθρα, κρατώντας το μικρό μωράκι τους ενώ ο ιερέας το πλησιάζει:
Η κάμερα μεταφέρεται στα αρχηγεία των αντίπαλων μαφιόζικων συμμοριών, στα γραφεία της ΕΟΚ, με το παλιό κατεστημένο να μαγειρεύει τις κληρώσεις, του ΕΣΑΚΕ με νέες ψηφοφορίες 13-1, της Euroleague με τον Μπερτομέου να ετοιμάζει νέα ban, στη μαύρη τρύπα του Γιαννακόπουλου και στο «αντίο εκεί στην Α2» και κυρίως στο μπασκετικό παρκέ, των ηττών, των αποτυχιών, της πίκρας… Ο Νέος ο Ολυμπιακός της περιόδου 2021-2022 ανεβαίνει γοργά τις σκάλες βγάζοντας την κοντόκανη από την καμπαρτίνα του, το περίστροφο από ένα κουτί γλυκών, μπαίνει στο δωμάτιο όλων αυτών. Πίσω πάλι το πλάνο στην εκκλησία. Το μουσικό όργανο αρχίζει να παίζει πιο γρήγορα, το φως χαμηλώνει, εκτός από μια μικρή αχτίδα που πέφτει στο πρόσωπο του Michael Corleone φωτίζοντας τα ανέκφραστα χαρακτηριστικά του και το παγερό βλέμμα του. Ο ιερέας τον πλησιάζει…
ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ!…
Τα σώματα των αντιπάλων κείτονται άψυχα, μέσα σε λίμνες αίματος, με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη περισσότερο παρά την φρίκη. Ο Michael Corleone στέκεται ψυχρός, ανέκφραστος αλλά σίγουρος και δικαιωμένος στη μέση του ναού. Ο ιερέας ξαναρωτάει:
Ε λοιπόν, ο OlympiacosBC “Corleone-edition” is here again boys & girls…
Μόνο με το συναίσθημα του Michael Corleone, στη θρυλική αυτή σκηνή της βάπτισης από τον «Νονό» μπορεί να συγκριθεί ο φετινός πρώτος γύρος και γενικά το δεύτερο εξάμηνο του 2021. Σε αυτό το mood είμαστε όλοι οι ερυθρόλευκοι οπαδοί εδώ και τέσσερις μήνες. Κοιτάμε το παρόν και το μέλλον μας με το βλέμμα σιγουριάς, ικανοποίησης και αυτοπεποίθησης του Al Pacino την ιερή στιγμή της δικαίωσης, «της τιμωρίας» της ανάκτησης της κυριαρχίας μας. Η ομάδα, η διοίκηση πρωτίστως, δίνει απαντήσεις εκεί που πρέπει με τον τρόπο που πρέπει. Η αυτοκρατορία επέστρεψε και ο μπασκετόγαυρος μεταμορφώθηκε από ένα δυστυχές πλάσμα σε παγώνι. Φουντωτό και πολύχρωμο. Και μετά ήρθε ο Covid και τα παιχνίδια με Fener και Maccabi και οι πένθιμες καμπάνες…
Σίγουρα το διαστημόπλοιο Ολυμπιακός ταξιδεύει το τελευταίο διάστημα στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Η ομάδα παρουσιάζεται νωθρή, χωρίς ενέργεια, αλλά κυρίως ανέτοιμη πνευματικά και χωρίς ιδέες στην επίθεση, ούτε λύσεις στην άμυνα. Δυσκολευόμαστε τόσο στην ανάγνωση του παιχνιδιού όσο και στην προσαρμογή στις ανάγκες του. Το ανησυχητικό στην περίπτωση μας, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι η επιθετική δυσκοιλιότητα που μας διακρίνει, και εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Navaho που το βροντοφωνάζει καιρό τώρα. Λάθη ή έλλειψη συγκέντρωσης στην άμυνα, κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, είναι δύσκολο να επηρεάσει την επιθετική φιλοσοφία σου, στο βαθμό βέβαια που υπάρχουν λειτουργικά σχήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αντίθετα η έλλειψη επιθετικών λύσεων, πέρα της αμυντικής ανισορροπίας που μπορεί να προκαλέσουν, δημιουργούν νευρικότητα, έλλειμμα συγκέντρωσης και διαλυμένη αυτοπεποίθηση. Ειδικά σε αφιλόξενες έδρες, χωρίς την συμπαράσταση του κόσμου, αυτό το πρόβλημα μεγεθύνεται.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλές φορές η παρουσία κόσμου και η ενέργεια που δίνει στην ομάδα ενδεχομένως να μακιγιάρει τις αδυναμίες. Στην αρχή της σεζόν, πολλές φορές, απλά πράγματα, που όμως τα εκτελεί ένα σύνολο παικτών με συνέπεια, συγκέντρωση και δυναμισμό, αρκούν να σε βγάλουν στον αφρό. Οι ομάδες σταδιακά όμως μαθαίνουν να διαβάζουν καλύτερα τον εκάστοτε αντίπαλο και να προσαρμόζονται σε αυτόν, ενώ και το επίπεδο έντασης όσο πλησιάζουν κρίσιμα παιχνίδια αυξάνεται. Στην πορεία όμως του πρωταθλήματος, όπως έχουμε δει τόσα χρόνια, πρέπει για να παραμείνεις ψηλά να βγάλεις το μπάσκετ σου στο προσκήνιο, και να το καταθέσεις στο παρκέ, κυριαρχώντας τακτικά και κυρίως να βρίσκοντας επιθετικές λύσεις. Αντίθετα με το ρητό «η άμυνα φέρνει τίτλους», θα πω ότι γενικά το καλό και σωστό μπάσκετ φέρνει τίτλους, προκρίσεις και διακρίσεις.
Η χτεσινή μας ήττα όμως ήταν διαφωτιστική και για άλλα πράγματα, οπότε ας καταθέσω την άποψη μου σε μορφή κερμάτων σε juke box. Πρώτο κέρμα σε Fall, ο οποίος αποδεικνύεται καθοριστικός για την καλή λειτουργία της ομάδας αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι καλό νέο ούτε για την ομάδα ούτε για τον… Hassan Martin. Κακός Fall, γυμνή ρακέτα. Επίσης δεν είναι καλό νέο για το καρέ των τεσσαριών που έχουμε στο ρόστερ. Τέσσερα 4αρια και έλλειψη στο 5 μου φαίνεται δυσοίωνο για τη συνέχεια και ίσως στην ομάδα πρέπει να το προσέξουν. Ο McKissic οφείλω να πω ότι παρουσιάζεται πολύ βελτιωμένος αλλά στο… 2, με αποτέλεσμα ο Παπανικολάου να δείχνει μόνος του και η ομάδα να κονταίνει. Το επόμενο κέρμα το ρίχνω σε κόσμο που αποθεώνει εύκολα παίκτες, που είναι αμφίβολο αν έχουν ωριμότητα να διαχειριστούν την αποθέωση. Κέρμα και για Κώστα Σλούκα, στον οποίο η προπονητική μοίρα επιφύλαξε 18 ολόκληρα λεπτά! Δεκαοκτώ λεπτά, για μια ομάδα που έπινε οργανωτικά θάλασσα χθες, ήταν σοκαριστικά λίγα. Τελευταίο κέρμα… θα γυρίσω πλάτη, θα κλείσω μάτια και θα το ρίξω στην Μπαρτζωκική Fontana di Trevi, ευχόμενος να τον φωτίσει ο καλός ερυθρόλευκος θεούλης και να βρει τις λύσεις.
Αυτές οι δύο κακές εβδομάδες όμως δεν θα σταθούν ικανές για να χαλάσουν την καλή φετινή μου διάθεση. Κάντε διάλειμμα, φτιάξτε καφέ γιατί το πρώτο φετινό κείμενο του Παρατηρητή θα καταπιαστεί με το μαγικό πράγμα που ονομάζεται επιστροφή του συλλόγου στην κανονικότητα. Από την εποχή του Ομήρου και του Οδυσσέα, μέχρι τον Kristofer Nolan και το Ιnterstellar του, οι ωραιότερες ιστορίες αφορούσαν επιστροφές. Ανέκαθεν. Εκτός από αυτές των Scorpions και των συζύγων, όταν επιστρέφουν νωρίτερα για να κάνουν εκπλήξεις που οδηγούν ενίοτε σε δράματα. Η διαδρομή λοιπόν, από τον ημιθανή Godfather Vito Corleone και τη διαλυμένη Famiglia του μέχρι την επανάκτηση της κυριαρχίας, δημιούργησε μια από τις ωραιότερες κινηματογραφικές ιστορίες και μια αποτέλεσε μια σπουδαία σεναριακή επιστροφή. Λίγα πράγματα μεσολάβησαν, για να συμβεί αυτό, στα μέσα και τα πρόσωπα και περισσότερα στη νοοτροπία και τις αποφάσεις. Στην ταινία. Και στην ομάδα. Παίκτες, προπονητής ή διοίκηση δικαιούνται τον τίτλο της μεγαλύτερης «ευλογίας»;
Πάντα πίστευα ότι το ύψος του budget είναι ο πιο παραπλανητικός παράγοντας για να αξιολογήσεις ένα ρόστερ. Περισσότερο ίσως και από τα stats, αλλά θα επανέλθω γι αυτό στο μέλλον. Η πραγματική «μπασκετικά χρηματιστηριακή» αξία είναι αυτή που καταγράφεται στο επόμενο συμβόλαιο. Τα χρήματα ενός παρόντος συμβολαίου αφορούν την παρελθούσα αξία του παίκτη και δεν εξασφαλίζουν απαραίτητα μελλοντικές αποδόσεις. Το πως αποδίδει ένας παίκτης σε ένα ομαδικό άθλημα εξαρτάται από τον αθλητικό του περίγυρο. Τους συμπαίκτες, τους προπονητές του, το περιβάλλον της ομάδας. Αλλά και αυτή καθαυτή η απόδοση δεν πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα, αλλά μόνο στο βαθμό που υπηρετεί το σύνολο και δεν δρα ανταγωνιστικά με τις ομαδικές αγωνιστικές αρχές.
Αυτό θα λέγαμε συμπυκνώνεται σε μια λέξη. Αγωνιστική-ωριμότητα (εντάξει, δύο λέξεις). Κατά την διαδικασία επιλογής λοιπόν ενός παίκτη δεν αρκούν μόνο τα χαρακτηριστικά του. Σίγουρα είναι πολύ σημαντικότερο να ταιριάζουν αυτά με το σύνολο των υπολοίπων και το σχέδιο του εκάστοτε προπονητή. Ούτε όμως αυτό είναι ικανό να δημιουργήσει ένα ικανό σύνολο, αν και είναι αναγκαίο. Καθοριστικής σημασίας πιστεύω ότι αποτελεί το σύνολο της αγωνιστικής συμπεριφοράς ενός αθλητή, η νοοτροπία του και εν τέλει η αγωνιστική ωριμότητα που θα τον συνοδεύσει στο πέρασμα του από ένα σύλλογο. Και αυτό το τελευταίο έχει να κάνει ξεκάθαρα από το περιβάλλον που σε υποδέχεται.
Το οικοσύστημα του Ολυμπιακού συνιστά την επιτομή της έννοιας «μπασκετικό περιβάλλον που καλλιεργεί την ωριμότητα». Για την ακρίβεια, και για να το θέσω πιο απλά, ο Ολυμπιακός είναι για του αθλητές του μπάσκετ αυτό που είναι η Χίος για τα μαστιχόδεντρα. Αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον να μεταμορφωθούν, από τίμιες σχοινιές, στο πολύτιμο εκείνο δέντρο που από τον κορμό του θα τρέξουν μοναδικές μπασκετικές αρετές. Για την μεταμόρφωση βέβαια της ομάδας σε μαστιχοχώρι σαφώς μεσολάβησαν κόπος, πίκρες, χρόνο, αποτυχίες και δουλειά και μεγάλες στιγμές. Χρειάστηκαν να δουλέψουν σπουδαίοι προπονητές, να εργαστούν σκληρά πολλοί άνθρωποι γύρω από την ομάδα αλλά πάνω από όλα να εμφανιστούν αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι, οι Αγγελόπουλοι. Όχι μόνο. Χρειάστηκε και το πνεύμα των μεγάλων παικτών με κορυφαίο πνεύμα αυτό του τεράστιου Βασίλη Σπανούλη. Σε αυτό το περιβάλλον ωρίμασαν μπασκετικά όλα τα παιδιά της ομάδας.
Και φτάσαμε στο φθινόπωρο. Με σχετικά λογικά χρήματα στην ομάδα ήρθαν παίκτες που μπορούν να φανούν καλύτεροι από το ποσό που εμφανίζεται στο συμβόλαιο τους. Δίπλα σε κάθε βελτιωμένο Vezenkov, McKissic, Λαρεντζάκη, προστέθηκε ένας εργάτης του συνόλου με το όνομα Walkup, που έφερνε βόλτες γύρω από το σήμα της ομάδας μην το πατήσει, κάποιος Fall που ωρίμασε 4 μπασκετικά χρόνια μέσα σε 4 μήνες και o ταλαντούχος Dorsey που εμφανίστηκε στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με mentality Κούλη Καραταΐδη. Και δεν θα ήταν το ίδιο αν όλοι αυτοί δεν έμπαιναν στα ίδια αποδυτήρια που βρίσκεται ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Κώστας Σλούκας, στα ίδια αποδυτήρια που αναπνέει κανείς ακόμα και σήμερα τα χνώτα του Βασίλη, τα πιο ευλογημένα και καθαγιασμένα αποδυτήρια σε όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οι Άγιοι Τόποι των Μπασκετόγαυρων. Συνθέτουν όλοι αυτόι το καλύτερο ρόστερ στην Ευρώπη; Oύτε καν. Υπάρχουν κενά και ατέλειες; Κάμποσες. Πιστεύω στο υλικό; I do believe…
Ο μπασκετόγαυρος Pacino με αυτά και με αυτά, θαύμασε όλη την προηγούμενη περίοδο μια συμμορία παικτών να εκτελεί χωρίς οίκτο κάθε αντίπαλο που βρήκε, είτε χαλαρό, είτε ανυποψίαστο στο παρκέ.
Αλλά το πνεύμα του Ολυμπιακού δεν είναι μόνο οι παίκτες. Σε αυτό το σημείο θα σφίξω τα χείλη και θα θέσω πρωτίστως στον εαυτό μου το ερώτημα που δεν θα ήθελα να κάνω: Τελικά μήπως ο προπονητής μας είναι η ευλογία;
Well…Θα μπορούσα να δανειστώ για να αποφύγω ειλικρινή απάντηση, την ατάκα του φίλου μου το Μανώλη. Ο Εμμανουήλ διαθέτει το καλοκαίρι επαγγελματικό σκάφος προς ενοικίαση, το οποίο μια μέρα το είχε μισθώσει μεγάλη παρέα καλλίγραμμων κοριτσιών, για να επισκεφτούν απόμερη αλλά πανέμορφη παραλία. Η εκδρομή συνοδεύτηκε από φωτογραφίες, που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τις συμμετέχουσες και περιλάμβαναν τον Μανώλη στο τσακίρ κέφι, περιστοιχισμένο από τις αιθέριες υπάρξεις. Η σύζυγος όταν είδε το παραπάνω υλικό διερωτήθει: «Τι είναι αυτά ΡΕ;». Τότε ο μεγάλος Μανώλης, σε μια στιγμή υπέρτατης σοφίας χάρισε μια μεγαλειώδη απάντηση, για την οποία θα του είμαι αιώνια υπόχρεος: «Δε θα πω τίποτα, γιατί ό,τι και να απαντήσω θα είναι λάθος απάντηση». Υποκλίνομαι, αλλά δεν θα τη χρησιμοποιήσω για να μην απαντήσω για τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Ούτε θα χρησιμοποιήσω το «σχήμα κύκλου πεθεράς» για να το αποφύγω. Το τελευταίο αφορά το γνωστό ανέκδοτο, όπου δύο παλιόφιλοι συναντιούνται μετά από χρόνια και ο ένας καλεί τον κολλητό στο σπίτι να τα πούνε. Το σπίτι όμως ολοστρόγγυλο, και το ίδιο, και τα δωμάτια. Σαλόνια, κουζίνες, υπνοδωμάτια, τα πάντα όλα σε σχήμα κύκλου, ούτε μια γωνία. Ο φίλος διερωτήθηκε. Η απάντηση αποστομωτική. «Κοίτα να δεις, όταν ήταν να το χτίσω, μου έλειπαν κάποια χρήματα και ζήτησα από την πεθερά μου. Εκείνη που είπε βεβαίως γαμπρέ, με όλη μου την καρδιά, και φτιάξε και για μένα με το καλό μια γωνίτσα να έρχομαι να μένω μαζί σας». Σατανικό!
Θα μπορούσα και εγώ αντίστοιχα να γράψω ένα κείμενο χωρίς γωνίτσα για τον προπονητή αλλά θα είμαι τίμιος και θα πω αυτό. Επιλογές του, αλλά και κομμάτι της φιλοσοφίας του, προφανώς ταίριαξαν με μέρος από το υλικό της ομάδας και τη βοήθησαν σε αρκετά σημεία. Είναι ιδιαίτερη περίπτωση ο κόουτς, έχει σίγουρα την δική του προσέγγιση για το άθλημα και τον δικό του τρόπο δουλειάς. Ένα γκρουπ παικτών, αυτό το όχι over coaching, τους διευκολύνει. Για παράδειγμα τον Dorsey, τον McKissic, τον Λαρεντζάκη και άλλους.
Υπάρχουν προφανώς και παίκτες οι οποίοι δεν βολεύονται ή έχουν μάθει σε άλλο τρόπο προπονητικής προσέγγισης. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν όμως δημιουργήσει, λόγω φυσικής ροπής σε πιο τακτοποιημενο παιχνίδι, έναν εναλλακτικό αγωνιστικό τύπο που τελικά, με ένα παράδοξο τρόπο, προσφέρει τα μέγιστα στην ομάδα. Θα λέγαμε τελικά ότι εμφανίζονται δυο αγωνιστικές φιλοσοφίες, πράγμα που ο κόουτς δεν ξέρω αν το επιδίωξε, αλλά σίγουρα δέχεται ή ανέχεται. Κατά μία έννοια, ακόμα και έτσι, η ομάδα έχει αποκτήσει κάτι από τον ιδιότροπο χαρακτήρα του προπονητή της και παρουσιάζεται ενίοτε εκρηκτική και θυμωμένη, άλλοτε μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, αλλά με θετικό πρόσημο σίγουρα μέχρι τώρα. Το περίεργο μείγμα λειτουργεί μέχρι τώρα, άρα λογικό είναι να καρπωθεί την καλή εικόνα αλλά και την αγάπη του κόσμου και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Όμως…
Άγνωστες οι βουλές του Αλλάχ και πονηρή η ψυχή του figure8… αλλά, αλλά, αλλά, οφείλω πάντα να πιστεύω, να ελπίζω και να βασίζομαι σε αυτόν που θα κάθεται στον πάγκο της ομάδας για όσο τέλος πάντων κάθεται εκεί. Είναι η φύσις των πραγμάτων! Ο Παρατηρητής θα ασχοληθεί εκτενώς με κείμενο το επόμενο διάστημα αποκλειστικά αφιερωμένο σε κόουτς. Promise.
Αν κάποιοι βέβαια αξίζουν, και θα το έχουν, ξεχωριστό κείμενο για να περιγράψει την συνεισφορά τους στην ομάδα, είναι οι πρόεδροι ή αλλιώς ΘΜΑ. Αλλά από τη σημερινή σκηνή της βάπτισης δεν είναι δυνατόν να λείπει μια αναφορά γι’ αυτούς.
O Michael Corleone κοντοστάθηκε. Το βλέμμα του κάπου άρχισε να ταξιδεύει. Ίσως να σκέφτηκε τον αθώο νεαρό που μεταμορφώθηκε σε σκληρό αρχηγό της φαμίλιας. Οι δικοί μας πρόεδροι δε χρειάστηκε να μεταμορφωθούν, αντίθετα άλλαξαν τον κόσμο γύρω τους, χωρίς να αλλάξουν οι ίδιοι! Δικαιωμένοι σε παρασκήνιο, προσκήνιο, παρκέ, επιλογές.
Ακόμα και τα όποια λάθη τους, τα κωλύματα τους, τα κουσούρια τους, έγιναν κομμάτι του δικού τους μύθου, μέρος της Ολυμπιακής ιστορίας. Τα δεκαέξι χρόνια, που έχουν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους, αποτελούν την μεγαλύτερη χρονικά περίοδο επιτυχιών του μπασκετικού Ολυμπιακού αλλά και την λαμπρότερη σελίδα του συλλόγου γενικά. Για κάθε τμήμα, για κάθε περίοδο, σε κάθε επίπεδο. Νιώθω υπερήφανος που ο Ολυμπιακός έχει αυτούς τους ανθρώπους να τον στηρίζουν και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αποτελούν πραγματική ευλογία για την ομάδας μας. Και ξέρετε κάτι; Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Ι will. Βαπτίζομαι αιώνιος υποστηρικτής του πνεύματος του Θρύλου και όσων το υποστηρίζουν…
Ο Ερυθρόλευκος παρατηρητής και όλο το Red Point Guard είναι μαζί με τους παίκτες, τους προπονητές και τη διοίκηση της ομάδας. Και με τις ερυθρόλευκες φανέλες. Κυρίως όμως είμαστε μαζί με το πνεύμα του Θρύλου. Το πνεύμα του Θρύλου είναι αυτό του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, που πριν 100 χρόνια τόλμησε να ονειρευτεί να ξεπηδά μέσα από τις φτωχογειτονιές του Πειραιά ο «Ολυμπιακός». Το πνεύμα του Θρύλου είναι αυτό του παλληκαριού που περιφρόνησε τον θάνατο και ζήτησε να εκτελεστεί φορώντας την τιμημένη φανέλα του Ολυμπιακού. Το πνεύμα του Θρύλου είναι αυτό του προέδρου του που λίγο πριν κλείσει τα μάτια του η τελευταία του κουβέντα ήταν «γι’ αυτό που λυπάμαι δεν είναι γιατί φεύγω, αλλά γιατί δεν θα ξαναδώ τον Ολυμπιακό». Το πνεύμα του ΘΡΥΛΟΥ είναι αυτό που κατοικεί στις ψυχές των αδελφών μας της Θύρας 7. Το πνεύμα του Ολυμπιακού είναι αυτό που κατοίκησε στις καρδιές του Μουράτη, του Μπούκοβι, του Αναστόπουλου. Είναι αυτό που βρήκε καταφύγιο στο Σιγάλα, τον Μίλαν Τόμιτς και στον μεγάλο Βασίλη Σπανούλη. Γιατί αυτό είναι το πνεύμα του μεγάλου Ολυμπιακού. Πνεύμα ελευθερίας, αξιοπρέπειας και δύναμης και με αυτό θα δίνει πάντα τις μάχες του.
I DO BELIEVE με όλη μου την καρδιά στο πνεύμα του Ολυμπιακού και μόνο αυτό! Συχώρα με παλιόφιλε Michael Corleone…
Υ.Γ. Η ιδέα του επιλόγου βασίζεται σε ένα εξαιρετικό tweet που διάβασα κάποια στιγμή για κάποιο άσχετο θέμα χωρίς να μπορώ να θυμηθώ τον συντάκτη του. Ας επικοινωνήσει μαζί μου για τα credit, αν του φανεί γνώριμο.
