Τι να είναι άραγε μια άσχημη ιδέα; Να κοιτάξεις επί ένα δωδεκάωρο ένα λευκό τοίχο; Να κάνεις Βungee Jumping χωρίς σχοινί; Να μεθύσεις μέχρι αναισθησίας; Μήπως να βρέξει κάποιος το χέρι του και να το βάλει σε πρίζα; Το να διαλέξει κανείς από τις παραπάνω επιλογές είναι ομολογουμένως δύσκολο. Αλλά κάτι πιο εύκολο είναι να συνειδητοποιήσει πως η επιλογή να παρακολουθήσει το Γκραν Κανάρια-Ολυμπιακός, και το να έχει ως υποχρέωση να γράψει σχολιασμό για αυτό που προηγήθηκε, είναι ικανό να συμπεριληφθεί σε μια λίστα επιλογών, που στην καλύτερη θα έπρεπε να την είχαμε σκεφτεί καλύτερα πριν προβούμε στην πραγματοποίηση τους.
Ενδεχομένως τα δεδομένα ότι πρώτον ο Ολυμπιακός θα είχε και σε αυτόν τον αγώνα 2 απουσίες, δεύτερον έπρεπε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, και τρίτον ότι χρησιμοποίησε στον προηγούμενο αγώνα με την Bayern ένα σχετικό στενό rotation 8-9 παικτών με ουσιαστικά 7 από αυτούς να παίρνουν το κύριο μερίδιο – χρόνου συμμετοχής (και τον όγδοο τον Vezenkov να έπρεπε να παίξει στην μάλλον ανεπιθύμητη θέση του Small Forward), να αποτελούσαν εμπόδια που θα έπαιζαν κάποιο ρόλο στον εκτός έδρας αγώνα των Κανάριων νήσων. Όμως όπως και να το δει κανείς, καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να λειτουργήσει πυροσβεστικά για αυτό που παρακολουθήσαμε. Τόσο σε μεμονωμένο επίπεδο, αφού για παράδειγμα στον αγώνα κόντρα στους Βαυαρούς ο μεγαλύτερος χρόνος συμμετοχής του ήταν αυτός του Milutinov με 26 λεπτά και 41 δευτερόλεπτα, όσο και συνολικά λόγω της έκτασης της ήττας και της χαμηλής επιθετικής απόδοσης απέναντι στην χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης.
Ο σωστός όμως φίλαθλος και ερασιτέχνης αρθρογράφος, δεν πτοείται από τίποτα, και θα είναι δίπλα στα καλά και στα κακά της ομάδας που υποστηρίζει. Έτσι φορώντας την στολή του βατραχανθρώπου είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε στα αχαρτογράφητα νερά των Κανάριων νήσων. Και να βρούμε το μαύρο κουτί της εμφάνισης του Ολυμπιακού.
Για όσους πάντως πιστεύουν ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός το ξεκίνημα της αναμέτρησης ήταν μια προσωπική δικαίωση, αφού μετά το ξεκίνημα του αγώνα απέναντι στην Bayern όπου οι Γερμανοί έκαναν ποδαρικό στο ματς χάνοντας μερικά από τα λεγόμενα άχαστα καλάθια, ο Ολυμπιακός βρέθηκε να χάνει με το καλημέρα 9-0 από την Γκραν Κανάρια. Παρά μάλιστα το γεγονός ότι συνέχισε το επιτυχημένο μοτίβο του προηγούμενου αγώνα, δηλαδή την τροφοδότηση κοντά στην ρακέτα, με Goss και Weber να ψάχνουν τον Milutinov. Αλλά είχαμε τον Σέρβο να μην τελειώνει τις φάσεις, τους Πρίντεζη και Weber να υποπίπτουν σε λάθη και τον Goss να δέχεται τάπα στον αιφνιδιασμό από τον Rabaseda. Όλα αυτά την ίδια ώρα που ο Strawberry τιμωρούσε τον Ολυμπιακό που του έδινε σουτ μετά από screen πάνω στην μπάλα με 2 από τα 3 πρώτα σουτ τριών πόντων της Ισπανικής ομάδας να ήταν έργο δικό του πρώην G/F του Ολυμπιακού.
Η αντεπίθεση του Ολυμπιακού σε αυτήν την περίοδο όμως έμελλε να ξεκινήσει μετά την αλλαγή του Balvin στο 11-2, με τον Τσέχο να είχε κάνει καλή δουλειά πάνω στον Milutinov και με τα screen του να έπαιζαν μεγάλο ρόλο στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του. Και αν και ο αντικαταστάτης του Wiley χτύπησε μαζί με την ομάδα του στοχευμένα τον Leday στο PnR με απτά αποτελέσματα, και ο Radicevic νίκησε την άμυνα του Ολυμπιακού σε close-out κατάσταση, εν τούτοις δεν εμπόδισαν τον Ολυμπιακό να φτάσει μέχρι το -3 στο τέλος του δεκάλεπτου (19-16), διαφορά που ήταν μικρή βάσει της εικόνας του μέχρι τότε ματς. Χάρη σε κάποιους πόντους των ψηλών κοντά στο καλάθι, από επιθετικά ριμπάουντ, ένα σουτ του Toupane από middle range απόσταση με screen από Milutinov. Να σημειώσουμε και την συμβολή του παράγοντα Weber που ήταν η μόνη περιφερειακή απειλή των θέσεων 1 και 2 (έστω και αν οι πόντοι του στην πρώτη περίοδο ήταν ένα 1 εναντίον 1 σουτ που δεν είναι το δυνατό του σημείο) και έκανε ένα κλέψιμο που οδήγησε σε fast break κατάσταση. Ενώ πρέπει επιπλέον να επισημάνουμε ότι η όποια επιθετική συνεισφορά των Milutinov και Leday ήταν απέναντι στον Wiley.
Δυστυχώς όμως για τους ερυθρόλευκους και για εμάς, η μαγική εικόνα αυτή του σκορ δεν θα κρατούσε για ιδιαίτερα πολύ. Και η αιτία ήταν ότι ο Ολυμπιακός δεν ήταν ικανός να κρατήσει τις μπούκες των παικτών της Γκραν Κανάρια, που άρχισαν εν μέρει να αντικαθιστούν τα τρίποντα και τα PnR της προηγούμενες περιόδου. Με τους Eriksson, Vene, Hannah και Strawberry να τελειώνουν με αυτόν τον τρόπο φάσεις, είτε να προσφέρουν σε κάποιες άλλες ευκαιρία για ελεύθερο σουτ πλάγια των βολών στον Vene, ή για ολοκληρώσει ο Μπάλβιν κάτω από το καλάθι, αυξάνοντας έτσι την διαφορά παρά τα άστοχα σουτ του Eriksson σε αυτό το χρονικό διάστημα.
Λογική εξέλιξη καθώς από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να σκοράρει απέναντι στην θεωρητικά χαλαρή άμυνα της αντιπάλου του. Και το ότι η χειρότερη άμυνα της Ευρωλίγκας ήταν ξαφνικά έτοιμη να διαβάσει καλύτερα τον Ολυμπιακό από ότι ο Dejan Radonjić που συγκεντρώνει τον σεβασμό μας για τις συγκροτημένες και σοβαρές αμυντικές ομάδες που παρατάσσει, δεν ήταν κάτι που έπρεπε να το κατατάξει κάποιος που είδε το παιχνίδι στην σφαίρα του ανεξήγητου. Όσο και αν πριν τον αγώνα θα δυσκολευόταν μερικοί να το αποδεχτούν. Γιατί; Καταρχήν αρκεί μόνο να επικεντρωθεί κανείς στην αντιμετώπιση του Leday.
Όπου οι Ισπανοί έκαναν τα βασικά κατανοώντας ότι ο Leday και πάσα είναι έννοιες ασύνδετες.
Και επεκτείνοντας φυσικά την λογική αυτή σε ολόκληρο παιχνίδι, και απέναντι σε ολόκληρη την ομάδα του Ολυμπιακού, με βοήθειες στο post η ακόμα και βγάζοντας τους ψηλούς της έξω για να δώσουν βοήθεια με hedge out. Πρακτική που σε τελευταία προηγούμενα ματς τιμωρήθηκε από τα αντίπαλα PnR με αρκετά τρίποντα, όπως από τα τεσσάρια της Μπαρτσελόνα Singleton και Smits στον αγώνα της Τρίτης, αλλά και από τις Μάλαγα και Τενερίφη που εκμεταλλεύτηκαν με ανάλογο τρόπο ότι τα πεντάρια της Γκραν Κανάρια είναι αργά για τέτοιες είδους επιλογές και ότι θύμιζαν περισσότερο hedge out Milutinov 2015-16, παρά τα αντίστοιχα του Othello Hunter. Εκ του αποτελέσματος όμως ταίριαζε με τα επιθετικά χαρακτηριστικά του ρόστερ που διέθετε ο Ολυμπιακός στο συγκεκριμένο ματς.
Με τους ερυθρόλευκους να μην είχαν την πολυτέλεια να τρέξουν και να σκοράρουν για τρεις, όπως οι Wijtzer και Ribas, ούτε να είχαν κάποιον σαν τον Kuric για να μπορέσει να κινηθεί εκτός μπάλας. Αντί αυτού με τις απουσίες Σπανούλη και Strelnieks, την αποχώρηση Timma, την δυνατότητα να αφήνουν χώρο στον Webber λόγω μη περιφερειακής απειλής και της γνωστής διστακτικότητας του Goss να πάει μέσα στο καλάθι (παρά μόνο με τα σχεδόν εκνευριστικά πια για αρκετούς οπαδούς των ερυθρολεύκων floater) είχαν ως αποτέλεσμα ένα επιθετικό αδιέξοδο. Επειδή απλά οι Ισπανοί έκλειναν την ρακέτα, με το 1/10 τρίποντα και το 44% στα δίποντα μέχρι το τέλος του ημιχρόνου να έχουν αρκετή εκφραστικότητα αν και απλά στατιστικά δεδομένα.
Το σουτ του Goss μάλιστα αμέσως μετά την επαναφορά ήταν και μια από τις τελευταίες φορές που ο Ολυμπιακός θα κράταγε κάτω από το διψήφιο αριθμό διαφορά με 28-20, αφού μετά την βολή του Μπόγρη για το 29-21, το ματς άρχισε να παίρνει οριστικά την κατηφόρα. Ο Vene με σουτ, ο Hannah κερδίζοντας την προσωπική μονομαχία με Weber και το φάουλ του Leday στο τρίποντο του Strawberry, που είχε ως αρχή αναφοράς το miss match του Vene απέναντι στον Goss, εκτόξευσαν την διαφορά στο 38-24. Πριν ένα drive του Goss καταλήξει κατ’εξαίρεση σε επιτυχία, μειώνοντας το σκορ στο 40-30, μαζί με ένα PnR Μάντζαρη-Πρίντεζη και ένα ακόμα Goss-Milutinov, που κατέληξε σε ανανέωση της επίθεσης και καλάθι από τον τελευταίο.
Εκεί όμως που θα ανέμενε κανείς ότι ο Ολυμπιακός θα έμπαινε συγκεντρωμένος στο τρίτο δεκάλεπτο, είδαμε τα πάντα αλλά όχι συγκέντρωση εκ μέρους της ομάδας του Blatt. Τόσο στην επίθεση που είχαμε αμέσως 2 περιπτώσεις βημάτων από Πρίντεζη και Milutinov, μαζί με λάθος από τον Weber, αλλά ακόμη περισσότερο στο αμυντικό κομμάτι. Όπου κυρίως Eriksson και δευτερευόντως Vene, προβλημάτισαν την ομάδα του Ολυμπιακού με την off the ball κίνηση τους, απέναντι στην οποία ο Ολυμπιακός δεν ανταποκρίθηκε καθόλου καλά. Και τις συνέπειες να είναι 3 εύστοχα και άλλα τρία άστοχα τρίποντα με screen εκτός μπάλας, χωρίς ο Ολυμπιακός να κάνει απαραίτητες αλλαγές στα screen, ή έστω βοήθεια από τον ψηλό, ώστε ο Eriksson να αναγκαστεί σε ένα πλάγιο PnR. Κάτι θεωρητικά πιο επιθυμητό από την εκτέλεση από τα και 6,75, μια και ο Σουηδός πλάγιος δεν έχει σε εκτεταμένο βαθμό την πάσα στο ρεπερτόριο του όσο την περιφερειακή εκτέλεση.
Συνεχίζοντας να επιβεβαιώνει τα παραπάνω και με 2 screen πάνω στην μπάλα, που κατέληξαν σε 5 ακόμα πόντους, ένα τρίποντο μετά από επιθετικό ριμπάουντ, αλλά και μια διείσδυση που προήλθε από τον φόβο μην ξαναβγεί ελεύθερος για τρείς, επιτιθέμενος στο close-out του αντιπάλου. Έτσι μέχρι ο Ολυμπιακός να καταλάβει το τι του γινόταν η διαφορά είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, με τα τρίποντα του Toupane αρχικά, και τις επιθετικές προσπάθειες των Πρίντεζη, Leday προς το τέλος της περιόδου να έρχονται πολύ αργά για να αλλάξουν κάτι.
Η τέταρτη περίοδος κατά συνέπεια ήταν διαδικαστικής φύσεως, με τους χειρότερους σουτερ Strawberry και Πάουλι να παίρνουν προσπάθειες 3 πόντων στην τέταρτη περίοδο, τον Ολυμπιακό να κάνει ένα 5-0 σερί με τον Milutinov και τον Goss για το 69-51 και τον Weber με την σειρά του να προσφέρει λίγο αργότερα 4 γρήγορους πόντους με drive και κλέψιμο για το 77-58. Αλλά με την ψυχολογία της Γκραν Κανάρια να είναι στα ύψη, όπως ήταν ικανοί να διαπιστώσουν όλοι από τα δύσκολα τρίποντα που πέτυχαν, όπου σου έδιναν την εντύπωση ότι σούταραν σαν να έριχναν ένα χαλίκι σε θάλασσα, δίνοντας την ευκαιρία και στον Eriksson να διευρύνει τον επιθετικό απολογισμό του, για το τελικό 90-67.
Ένα ματς τόσο άσχημο που χάθηκε ακόμα και η μάχη των ριμπαουντ με εμφατικό τρόπο.
Κάνοντας τα 2 ερχόμενα παιχνίδια στο ΣΕΦ απέναντι σε Zalgiris και Darusafaka αναμετρήσεις ζωής η θανάτου. Με μια ήττα να αρκεί ίσως για αποκλεισμό από τους οκτώ. Σενάριο με το όποιο έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται όλο και περισσότερο οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού.
Πολλοί ήδη σκέφτονται πως μια ενδεχόμενη επιστροφή των Σπανούλη και Strelnieks να ήταν ίσως παραπάνω από ζωτική. Για να εξομαλυνθούν τα προβλήματα της δημιουργίας και του σουτ. (Αλλά πόσο εφικτό είναι αυτό ουδείς γνωρίζει..)
Γιατί διαφορετικά στην απαισιόδοξη περίπτωση που δεν θα είναι διαθέσιμοι ούτε την άλλη εβδομάδα, θα πρέπει να αναζητηθούν με οποιοδήποτε τρόπο συνδυασμοί που να προσφέρουν spacing. Με Toupane και Vezenkov να μοιάζουν ως οι πιο κλασσικές λύσεις περιφερειακής απειλής, παρότι, ο Βούλγαρος έχει έως τώρα μόλις 22% ευστοχία από την γραμμή των 6 και 75, αλλά χρησιμοποιείται σε ορισμένες περιπτώσεις της σαιζόν ως τριάρι. Και έχουμε την επιλογή του Leday και ως power forward. Βέβαια, οι διαθέσιμες λύσεις είναι πολύ συγκεκριμένες, ειδικά όσο Παπανικολάου Μάντζαρης και Πρίντεζης έχουν ενδεικτικά 4/19 τρίποντα στα τρία τελευταία ματς. Όμως όταν ο Αγραβάνης δεν συμπεριλαμβάνεται στην δωδεκάδα του Ολυμπιακού, ενώ η ομάδα του Ολυμπιακού φωνάζει για έλλειψη σκληράδας, και θα αποτελούσε με διαφορά το πιο σωστό ταίριασμα για τον Leday, καλύπτοντας τον με το μέγεθος του αμυντικά και επιθετικά. Δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου σίγουροι ότι ο Vezenkov θα βρει σταθερά σοβαρό ρόλο με Blatt.
Πριν όμως πάρουμε τις τσουγκράνες, ανάψουμε φωτιά, και να ζητήσουμε τον λόγο από τον Blatt στο παρκινγκ. Ας το σκεφτούμε λίγο.
Από την μια αν τον συγκρίνουμε με τον Σφαιρόπουλο, φυσικά οφείλουμε να του κάνουμε μια αυστηρότερη κριτική, επειδή το βιογραφικό του Blatt πριν έρθει στον Ολυμπιακό ήταν σαφώς πιο πλούσιο από το αντίστοιχο του Σφαιρόπουλου, που ήταν βοηθός σε ομάδες σαν την ΤΣΣΚΑ, τον Ολυμπιακό και την Εθνική Ελλάδος. Με την μεγαλύτερη ομάδα που είχε κοουτσάρει σαν πρώτος προπονητής να ήταν ο Πανιώνιος, και τον ερχομό του στους ερυθρόλευκους να είναι ουσιαστικά απόρροια της αδυναμίας του Μαρκόπουλου να έρθει. Επιπλέον οι επιλογές των Goss και Leday , δεν φαίνεται να αποδίδουν σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο ενός χρόνου, ο Timma αποδείχθηκε μια από τις χειρότερες επιλογές ξένων στην ιστορία του Ολυμπιακού, ενώ και ο Toupane θάφτηκε ενώ πήγαινε καλά από τον ίδιο τον Blatt.
Όμως όπως το ταγκό απαιτεί 2 για να γίνει ο χορός, έτσι και σε μια ομάδα η ευθύνη πρέπει να είναι συλλογική. Γιατί είναι εύκολο να βγάλεις ένα συμπέρασμα ότι το πείραμα των Ισραηλινών προπονητών δεν ευδοκιμεί κρίνοντας από την θητεία των Gherson και Blatt. Αλλά οι εξωαγωνιστικές επιδράσεις του ηχητικού, το γεγονός ότι ο Blatt πιθανότατα δεν θα διάλεξε εντελώς “εθελοντικά” παίκτες περιορισμένης χρηματικής αξίας Goss και Leday, ότι έμειναν παίκτες από την Ελληνική βάση που δεν δείχνει να εμπιστεύεται (με Μαντζαρη και Αγραβάνη) και το ότι υπήρξε καθυστέρηση στο να δοθούν τα λεφτά για να έρθει ένας παίκτης σαν τον Γουέμπερ νωρίτερα, δημιούργησαν μια ενδιάμεση κατάσταση.
Όπου ο Blatt δεν είχε μάλλον τις ιδανικές συνθήκες για το ελκυστικό και γρήγορο μπάσκετ, που αλαζονικά διακήρυττε ότι θα έπαιζε στην αρχή της σαιζόν και μερικά δείγματα είχαμε προλάβει να δούμε στο μισό αυτής της σαιζόν. Ενδεικτικά ο Gherson της πρώτης χρόνιας του στον Ολυμπιακό, όπου και αυτός αρχικά δεν έδειχνε ενθουσιασμένος με το Ελληνικό υλικό, έχοντας τον Μπουρούση αρχικά μόνο συμπληρωματικό, και βρισκόμενος σε ολομέτωπη κόντρα με τον Σόφο. Είχε την ευκαιρία να φέρει τους Macijauskas, Penn, Acker και Henri Domercant, παίκτες που θεωρητικά εξυπηρετούσαν ένα επιθετικογενές και γρήγορο μπάσκετ σαν αυτό της Maccabi, έστω και αν έλλειπε ένα πολύ βασικό συστατικό, η ιδιοφυία στον άσσο του Sarunas Jasikevicius, αλλά και κλάση παικτών σαν τους Parker, Baston και Vujcic.
Και εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σταυροδρόμι! Θα υποστηρίξει ο Ολυμπιακός το σχέδιο Blatt έστω διώχνοντας κάποιους Έλληνες παίκτες, και αυξάνοντας το budget για τους αντίστοιχους ξένους καλαθοσφαιριστές. Ή θα επιστρέψει σε μια πιο συντηρητική και σκεπτόμενη μπασκετική λογική. Η οποία είναι ικανή να σε φέρει κοντά στην κορυφή, αλλά να σου στερήσει την δυνατότητα να ανεβείς εκεί, εξαιτίας της περιορισμένης επιθετικής γκάμας της συγκεκριμένης μπασκετικής φιλοσοφίας. Όταν ο / οι σταρ της ομάδας δεν είναι σε καλή ημέρα. Και ίσως αυτή η απόφαση θα πρέπει να παρθεί πιο νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε. Αλλιώς μπορεί να υλοποιηθεί το χειρότερο σενάριο. Να χαθούν κάποιοι από την Ελληνική βάση της ομάδας. Και ταυτόχρονα ο Blatt να έχει αποφασίσει να συνεχίσει άλλου την καριέρα η να εξαντληθεί αναπάντεχα η υπομονή των αδερφών Αγγελόπουλων.
Ως επίλογο όμως δεν θα κλείσουμε με Blatt η Αγγελόπουλους, αλλά με την περίπτωση του Goss, και ένα σύντομο σχόλιο για την ανθρωποφαγία που έχει στηθεί γύρω του. Με την αυτού εξοχότητα μου να θέλει να τον υπερασπιστεί έχοντας ως τάση να τάσσεται υπέρ των αδυνάτων.
Αλλά έχοντας και υπόψη σαν Έλληνας, το πόσο απαίσια πάστα ανθρώπων είμαστε ικανοί να γίνουμε.
Γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο Goss μοιάζει θεωρητικά μια ασφαλής μακροπρόθεσμα επιλογή για το μέλλον, με καλή αναλογία ασσιστ-λαθών και κάποια καλά παιχνίδια απέναντι σε καλές ομάδες στο πρώτο στάδιο της σαιζόν. Όμως το δίκαιο είναι να μην ξεχάσουμε ότι τον αποκτήσαμε από μια από τις χειρότερες Partizan των τελευταίων ετών, που δεν είχε καταφέρει να μπει ούτε στην τετράδα της Αδριατικής Λίγκας του 2017-2018. Η συνύπαρξη με τον Σπανούλη, και η μη ενεργοποίηση του τρικ Παπανικολάου στον καλύτερο περιφερειακό δεν τον ευνόησε στο κρύψιμο των αμυντικών αδυναμιών του στην διαχείριση των αντίπαλων screen, και της αντιμετώπισης των miss-match στις αλλαγές.
Και όταν ήρθε ο πολυπόθητος περιφερειακός με αμυντική ενέργεια στο πρόσωπο του Weber, οι Σπανούλης και Strelnieks, τέθηκαν νοκ-αουτ, ρίχνοντας του ένα ακόμα πιο δυσθεώρητο βάρος να σηκώσει αυτός την περιφέρεια του Ολυμπιακού ως κύρια επιθετική λύση. Κάτι που δεν φαίνεται να μπορεί να το κάνει με συνέπεια. Καταλήγοντας στην ακραία κατάσταση να προτιμούν ορισμένοι φίλοι του Ολυμπιακού τον Μάντζαρη έναντι του Αμερικάνου απόφοιτου του Gonzaga, έπειτα από την τόση κριτική που είχε δεχτεί ο Έλληνας για προσωπικές του επιλογές – που δεν αφορούν κανένα από εμάς.
Για ένα πράγμα όμως μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα. Δεν ήταν κορόιδα όσοι άφηναν τους Delaney και Wanamaker να ψηθούν στην Ευρωλίγκα και μετά να κάνουν το παραπάνω βήμα, ούτε η Fenerbahce όταν αποκτούσε τον Dixon μετά την σειρά των ημιτελικών με την Karsigiaka, που αποκλείστηκαν από την ομάδα του κοντοπίθαρου αμερικάνου. Ούτε πρέπει να αγνοούμε ότι τα λεφτά κάνουν την διαφορά. Και ας κατάφερε ο Ολυμπιακός με ταβανιασμένο μπάτζετ να είναι ουσιαστικά στο ίδιο επίπεδο με τους τρεις μεγάλους CSKA Moscow, Real Madrid και Fenerbahce. Και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης μεγαλώνουν, αλλά και διότι ακόμα και παίκτες της οικονομικής κατηγορίας Green, McLean, Strelnieks, Roberts, έδειξαν την διαφορά των έτοιμων παικτών από τα λαβράκια τύπου Goss. Όσο όμως και δεν θα πείραζε κανέναν Ολυμπιακό αν ο Teodosic η ο Deleaney αντικαθιστούσαν τον Goss.
Αυτό δεν οφείλει να αποθαρρύνει τον νεαρό αμερικάνο. Που το γεγονός ότι παίζει σαν ευρωπαίος θα τον βοηθήσει για μια καλή καριέρα αν όχι σε εμάς κάπου αλλού. Και μια καλύτερη στελέχωση του χρόνου ίσως τον κάνει μάγκα μαζί με την περισσότερη εμπειρία. Εξαιρετικό παράδειγμα οι Adams και James, που ήρθαν μεσούσης της σαιζόν στην Caja Laboral του 2014-15, είχαν ατομικές επιδόσεις. Αλλά η ομάδα τους ωφελήθηκε από την παρουσία της και σε ομαδικό επίπεδο, όταν έγινε η προσθήκη του Μπουρούση. Και είχαμε ενέσεις αμυντικής ενίσχυσης με Blazic και Hanga, που σε συνδυασμό με την παρουσία του Tillie έδωσαν την απαραίτητη ισορροπία.
Ως γνωστόν η Τραγωδία έχει τα ακολουθα μέρη:
- Πρόλογος: διακριτό τμήμα της τραγωδίας, πριν από την πάροδο του χορού, που εισάγει κυρίως τον θεατή στην υπόθεση του δράματος.
- Πάροδος: το πρώτο χορικό που τραγουδά ο χορός.
- Επεισόδιο: διακριτό μέρος της τραγωδίας που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο χορικά.
- Στάσιμον: Τραγούδι του χορού, χωρίς όμως αναπαίστους και τροχαίους.
- Έξοδος: διακριτό τμήμα της τραγωδίας, μετά το οποίο δεν υπάρχει χορικό.
- Κομμός: θρήνος που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές μαζί.
Από εχθές πολλοί αναρωτιόμαστε ο μπασκετικός Ολυμπιακός σε ποια φάση βρίσκεται..
