του @Goodfella711
Η φετινή off season της Euroleague είχε έντονη κινητικότητα και τεράστιο ενδιαφέρον, με ουκ ολίγα μεταγραφικά μπαμ μάλιστα. Οι κινήσεις που πραγματοποιήθηκαν φαίνεται να αποτελούν προάγγελο μιας τρομερής χρονιάς στο κορυφαίο διασυλλογικό επίπεδο, με τον ανταγωνισμό να βρίσκεται στο ζενίθ του. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με το μπάσκετ και αρνείται να παραδεχθεί ότι περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία την αγωνιστική σεζόν που έρχεται, μια και μιλάμε πλέον για μία διοργάνωση η οποία είναι αμφίρροπη σε πολλούς τομείς, με τα υπάρχοντα δεδομένα. Ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι περιμένει τους 18 μονομάχους της φετινής Euroleague, μέχρι την επιθυμητή κατάληξη, με την φετινή “γη της μπασκετικής επαγγελίας” να βρίσκεται στο Βερολίνο, στο τρίτο φάιναλ φορ που θα φιλοξενήσει η γερμανική πρωτεύουσα μετά το 2009 και το 2016. Το βαρύτιμο τρόπαιο της κορυφαίας μπασκετικής διοργάνωσης της Γηραιάς Ηπείρου ψάχνει το νέο δικαιωματικό (μπορεί και όχι) κάτοχο του, με την μάχη για την κατάκτησή να προμηνύεται από σκληρή έως άγρια, αλλά συνάμα συναρπαστική και εντυπωσιακή.
Τι λέτε λοιπόν; Πάμε να δούμε τι μας περιμένει φέτος;
Ξεκινάμε, με ποια άλλη φυσικά, από την περσινή πρωταθλήτρια Anadolu Efes. Το σύνολο του Ergin Ataman, κατάφερε να απομακρύνει τις σειρήνες και να κρατήσει αναλλοίωτο τον κορμό της. Ο Shane Larkin δεν έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι ακόμα, ο MVP της περασμένης σεζόν, Vasilije Micic εν τέλει ανανέωσε έως το 2024, με το πολύ καλό supporting cast που υπάρχει πίσω από τους δύο megastar της Euroleague να μένει αναλλοίωτο. Παίκτες όπως ο Bryan Dunston, ο Tibor Pleiss, ο Adrien Moerman, που ανανέωσε μέχρι το 2023, ο πολύ καλός swingman James Anderson, καθώς και όσοι έρχονται μαζί τους διατηρούν την ομάδα ως έχει, χρίζοντάς την ξανά το μεγάλο φαβορί, με σύμμαχο το άκρως επιθετικό και ταυτόχρονα σκληρό παιχνίδι της. Είχε μόνο μία σημαντική αποχώρηση, ενώ προχώρησε σε μόλις μία προσθήκη, η οποία ωστόσο είναι μεγάλη επένδυση για το μέλλον το #50 του φετινού NBA Draft, Filip Petrusev για τον οποίο θα μιλήσουμε σε μελλοντικό κείμενο.
Προς το παρόν, προχωράμε στις ομάδες που φέρουν την μεγαλύτερη αντίσταση στην καλοκουρδισμένη μηχανή της Εφές και ταυτόχρονα αποτελούν τις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Για αρχή, η Barcelona ενίσχυσε σημαντικά το ρόστερ της, αποκτώντας δύο παλιούς γνώριμους του Sarunas Jasikevicious από τη Λιθουανία και την Zalgiris. Ο Nigel Hayes και ο Rokas Jokubaitis ξανασμίγουν με τον Σάρας στη Βαρκελώνη, ενισχύοντας ο πρώτος τη frontline, μαζί με τον νεοεισελθέντα επίσης Center και πρωταθλητή Ευρώπης με την Anadolu Efes, Sertac Sanli, και ο δεύτερος την περιφέρεια, με την Barcelona να ενισχύεται περαιτέρω και εκεί, αποκτώντας τον Nicolas Laprovitola, ο οποίος έρχεται από ένα πάρα πολύ καλό τουρνουά με την εθνική Αργεντινής. Παράλληλα, ήρθαν και οι ανανεώσεις των κομβικών Alex Abrines και Cory Higgins, μαζί με αυτή του ελπιδοφόρου Sergi Martinez, με τους μπλαουγκράνα να φτιάχνουν ένα ρόστερ φοβερά επικίνδυνο και εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κάνεις την παρουσία επιπλέον παικτών όπως ο Νικ Καλάθης, ο Nicola Mirotic αλλά και πολλοί άλλοι, που κάνουν τέλεια υποστηρικτική δουλειά. Με το upgrade του ρόστερ της και το τρομερό μπάσκετ, που προσφέρει με επιθετικό πλουραλισμό και μαχητικότητα στην άμυνα, αξιώνω πολύ ψηλά την ομάδα της Βαρκελώνης, η οποία έχει όλα τα φόντα να ρίξει την Efes από το θρόνο. Δεν θεωρώ ότι χάνουν από τη μετακίνηση του Victor Claver στη Βαλένθια, να προσθέσω, κάθε άλλο. Το deal συνέφερε τόσο την καριέρα του παίκτη όσο και το ρόστερ της πρώην ομάδας του.
Συνεχίζουμε με δύο ομάδες που δεν ευελπιστώ τόσο πολύ ότι θα φτάσουν στον τίτλο, αν και σίγουρα θα κάνουν ως συνήθως πολύ καλή πορεία.
Η CSKA, έκανε τη ρελάνς με Alexey Shved και Marius Grigonis, ενισχύοντας την back court, τόσο σε σκοράρισμα, όσο και σε μέγεθος. Έδεσε μέχρι το (2022-23) τον αρχηγό Nikita Kurbanov, κρατώντας παράλληλα σημαντικές μονάδες, όπως ο Johannes Voigtmann, που είναι καταλυτικός για το ρόστερ της ρωσικής αρκούδας, μαζί με το υπόλοιπο τρομερό σύνολο. Πολύτιμη παρουσία στο ρόστερ έχουν δύο πρώην του Ολυμπιακού και προσωπικές αδυναμίες μου, ο Nicola Milutinov και ο Daniel Hackett, ενώ πρέπει να δώσουμε πολλά credits στον Iffe Lundberg, που κάνει εξαιρετική αθόρυβη δουλειά και μπορεί να ανελιχθεί ακόμα περισσότερο. Δυνατά όπλα και οι Will Clyburn και Tornike Shengelia, που πέρυσι ήταν εκ των κορυφαίων μέσα στη σεζόν και καλούνται να βάλουν το λιθαράκι τους στην ηγεσία της προσπάθειας που θα κάνει και φέτος η CSKA για το καλύτερο. Από την άλλη, βλέπουμε τον Mike James να μην έχει μέλλον στην ομάδα (προπονείται με την Β ομάδα), ενώ ο Darrun Hiliard με τον Janis Strelnieks αποχώρησαν για άλλες πολιτείες, πηγαίνοντας σε Bayern Munich και Zalgiris αντίστοιχα. Σημαντικές απώλειες θα πρέπει να πούμε για την back court των Ρώσων. Θέτουν υποψηφιότητα για το φάιναλ φορ οι Ρώσοι, δεδομένο ότι θα βρίσκονται στην πρώτη τετράδα, αλλά ως εκεί.
Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη είναι, διαχρονικά, η μεγάλη κυρία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, να προσθέσω κάπου εδώ.
Θα κλείσουμε το κεφάλαιο των παραδοσιακών δυνάμεων που ακόμα κρατούνται σε υψηλές πτήσεις με την ανανεωμένη θα έλεγα Ρεάλ Μαδρίτης. Η αρμάδα του Pablo Laso άφησε ελεύθερο τον Alex Tyus, ενώ, αν και έδωσε τον Laprovitola στην Barcelona, πήρε από αυτή τον πολύ αξιόλογο, αμυντικά ιδιαίτερα, μια και είναι φοβερός “κλέφτης”, Adam Hanga. Προσέθεσε επίσης στο ρόστερ το πολυεργαλείο Thomas Heurtel, ο οποίος επίσης ήταν πέρυσι στη Barcelona, αλλά στο πρώτο μόνο μισό, μια και το δεύτερο το έβγαλε με τη φανέλα της ASVEL. Πέρα από τα νταλαβέρια με την αιώνια αντίπαλο, η βασίλισσα ενισχύθηκε και από την ASVEL, αφού πέραν του Heurtel, έκανε σπουδαία κίνηση αποκτώντας τον πολλά υποσχόμενο Guerschon Yabusele. Στο ρόστερ μπήκε και ο πρώην ερυθρόλευκος, Nigel Williams Goss, που φρονώ ότι έχει ανοδική πορεία τον τελευταίο καιρό. Η γνωστή “βρωμόχερη” <sic> περιφέρεια, με περιπτώσεις όπως ο Sergio Llull, αλλά και ο Rudy Fernandez μένει ακμαία, όπως και το υπόλοιπο πολύ αξιόλογο σύνολο, με το δίδυμο Walter Tavares και Vincent Poirier στα σέντερ να τρομάζει. Το άστρο του Jaycee Caroll φαίνεται πως σιγά σιγά δύει, όχι μόνο στη Μαδρίτη, αλλά και στο μπασκετικό γίγνεσθαι. Eίναι 38 ετών άλλωστε, αν και, είτε βρίσκεται στη Μαδρίτη, είτε όχι, θα αποτελεί πάντα τεράστιο κεφάλαιο για τη βασίλισσα.
Θεωρώ πως, αν και θα δυσκολευτεί, θα τερματίσει στην πρώτη τετράδα, ίσως φτάσει και στο φάιναλ φορ, αλλά οι ελπίδες να κατακτήσει την κούπα είναι ένα κλικ πιο κάτω από αυτές της CSKA, με τις πιθανότητες να συγκεντρώνουν ένα τίμιο μεν, μικρό σχετικά δε, ποσοστό. Είναι ωστόσο μέσα στους υποψήφιους διαχρονικά και οι δύο, μια και μιλάμε για κολοσσούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ με τεράστιας αξίας υλικό.
Και τώρα…. ο μεγάλος χαμός. Τουλάχιστον για τις υπόλοιπες 4 θέσεις θα δούμε μια κανονική μάχη. Πολλές ομάδες μπορούν, όχι μόνο να μπουν στο κόλπο, αλλά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να εκμεταλλευτούν πιθανή αστάθεια κάποιων εκ των πολύ μεγάλων και να χωθούν στην πρώτη τετράδα.
Για αρχή η ομάδα που θεωρώ πως είναι σε καλύτερη κατάσταση από όλα τα αουτσάιντερ φέτος, η Fenerbahce. Στη φετινή αγορά κινήθηκε εξαιρετικά και έφτιαξε ένα σύνολο με μεγάλη ποιότητα. Pierria Henry, Achille Polonara, Devin Booker, ονόματα που τρομάζουν. Μαζί με τις πολύ καλές σταθερές της ομάδας, επί παραδείγματι ο Jan Vesely και ο Markο Guduric, που συνδυάζουν εμπειρία με ταλέντο, πιστεύω ότι θα συντεθεί ένα σύνολο το οποίο για αρχή θα τερματίσει στην οκτάδα και μετά θα κυνηγήσει με αξιώσεις το κάτι παραπάνω. Αυτό που με προβληματίζει είναι η επιλογή στην άκρη του πάγκου. Ο Aleksandar Đorđević είναι αρκετά επίφοβος για τη διαχείριση ενός τέτοιου ρόστερ, μια και στο παρελθόν έχει δείξει ότι σε συνθήκες πίεσης και υψηλών απαιτήσεων χάνει κάπου τη μπάλα, χύνοντας εν τέλει την καρδάρα με το γάλα. Ευελπιστώ ότι φέτος θα επιδείξει μεγαλύτερη ψυχραιμία και θα βγάλει στο παρκέ τη σωστή εικόνα της ομάδας που έχει στο μυαλό του. Αν και οι αποχωρήσεις παικτών όπως ο Leo Vestermann, ο Κyle o’Quinn (που έμεινε ελεύθερος από τους Τούρκους και επέλεξε να συνεχίσει στην ομάδα της Paris Basketball, κάτι που εμένα προσωπικά με άφησε έκπληκτο μπορώ να πω) καθώς και ο Lorenzo Brown είναι χτυπητές, δεν θα σταθώ εκεί, μια και είμαι πολύ αισιόδοξος για το φετινό εγχείρημα της Τουρκικής ομάδας, που έχει καταφέρει να κάνει ένα απροσδόκητο limit up.
Η αμέσως επόμενη ομάδα που σίγουρα θα είναι στους οκτώ είναι η Olimpia Milano. Πέρυσι έφτασε έως και το Final-4, φέτος πιστεύω ότι θα κινηθεί στα ίδια εξαιρετικά επίπεδα, στο ίδιο level ή ένα κλικ πιο κάτω από τη Fenerbahce. Η Partizan του Z. Obradovic της στέρησε τους Zach Leday και Kevin Punter, οι Μιλανέζοι άφησαν τον Michael Roll να αποχωρήσει σαν free agent, όμως η ενίσχυση που επήλθε ήταν άκρως σημαντική και κυρίως έξυπνη. Στην frontline είδαμε τις μεγάλες κινήσεις με την επιστροφή του Nicollo Melli, την απόκτηση του Κωνσταντίνου Μήτογλου, ο οποίος βρίσκεται σε ανοδική πορεία και ήταν εκ των διακριθέντων του περσινού Παναθηναϊκού, μαζί με τις αξιόλογες back up λύσεις των Davide Alviti και Giampaolo Ricci. Αυτές οι λύσεις έρχονται να προστεθούν δίπλα σε ονόματα όπως ο Kyle Hines, ο Gigi Datome και ο Kaleb Tarczewski δίνοντας πλειάδα λύσεων σε φόργουορντ και σέντερ. Στα γκαρντ υπάρχει ο Sergi Rodriguez με τον Malcom Delaney και μία υποστηρικτική ομάδα, η οποία με τις προσθήκες που έγιναν είναι μεν ελπιδοφόρα αλλά πολύ ρισκαδόρικη. Jerian Grant, Devon Hall, και Troy Daniels είναι σίγουρα ποιοτικές λύσεις, αλλά όχι τρανταχτές περιπτώσεις εγνωσμένης αξίας, που σίγουρα χρειάζεται η Αρμάνι. Παρ όλα αυτά, ο Etorre Messina είναι προπονητής που θεωρώ πως μπορεί να βγάλει τον καλύτερο εαυτό αυτών των παικτών και να τους αναδείξει περισσότερο. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στον υποτιμημένο από πολλούς, Shavon Shields, στον οποίο πρέπει να δοθούν μεγαλύτερα credits.
Θα είναι και αυτές εντός του ορυμαγδού που θα επιτελεστεί φέτος, αλλά σε μία πιο εγγυημένη θέση. Οι υπόλοιπες ομάδες θα χρειαστεί να πατήσουν λίγο πιο πολύ επί πτωμάτων για να τα καταφέρουν.
Θα κατευθυνθώ λοιπόν για αρχή στους εκπροσώπους του Γερμανικού και Γαλλικού πρωταθλήματος, δύο πρωταθλήματα που τα τελευταία χρόνια γνωρίζουν μεγάλη άνοδο, τόσο ποιοτικά, όσο και εμπορικά.
Πάμε πρώτα προς Μόναχο μεριά, εκεί όπου υπάρχει η έκπληξη θα έλεγα της περυσινής διοργάνωσης, η Bayern. Ο coach Andrea Trinchieri έχει δείξει πως ξέρει να παίρνει το 100% από τους παίκτες του, όμως δεν ξέρω τι να περιμένω από αυτή την ομάδα φέτος. Πιστεύω η αντικατάσταση του Wade Baldwin από τον λιγότερο all around, με εξειδίκευση στη δημιουργία βέβαια, Corey Walden, ίσως αποτελεί ένα downgrade. Το ίδιο θεωρώ και για την τοποθέτηση του εξαίρετου, αλλά μεγάλου σε ηλικία, Othello Hunter στη θέση του Jalen Reynolds, ο οποίος προέρχεται από τρομερή χρονιά, στην καλύτερη ηλικία της καριέρας του. Καλή προσθήκη θεωρώ αυτή του Augustin Rubit, λόγω της γνώσης των πεπραγμένων στο γερμανικό μπάσκετ που έχει, μια και εκεί έχτισε όνομα, αλλά και επειδή έχει ξανασυνεργαστεί με τον Trinchieri στη Bamberg. Ακόμα ένας φόργουορντ που αποκτήθηκε και μπορεί να φανεί χρήσιμος είναι ο έμπειρος Deshaun Thomas, με τους Obiesie και Jaramaz να πλαισιώνουν τους Weiler – Babb και Sisko που βρίσκονται στην περιφέρεια. Η οποία κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι ενισχύθηκε κι άλλο, με τον μεταγραφικό στόχο (?) και του Ολυμπιακού αυτό το καλοκαίρι, τον Darrun Hilliard, με την frontline να κρατά τους πολύτιμους Paul Zipser και Leon Radosevic, με ένα supporting cast που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα. Αξιώνω τους Βαυαρούς στο ίδιο επίπεδο ή ένα δύο κλικ πιο κάτω σε σχέση με πέρυσι, με τις προσδοκίες μου να μην είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Θα παλέψουν για την 8αδα μέχρι και τις τελευταίες αγωνιστικές, είναι στους βασικούς υποψήφιους για να χτυπήσουν 8αδα, αλλά από κει και πέρα απλά θα δούμε, μπορεί να πάθει τη ζημιά.
Λιγότερες πιθανότητες έχει η έτερη εκπρόσωπος της BBL, η Alba Berlin. Ειδικά μετά τη συνταξιοδότηση του θρύλου, Aito Reneses, με νέο προπονητή τον Israel Goanzalez ο οποίος θέλει το χρόνο του, λόγω και της απειρίας που έχει στο κορυφαίο διασυλλογικό επίπεδο, σε συνδυασμό με ένα ρόστερ αρκετές σκάλες πιο κάτω από την πλειοψηφία των ομάδων της Euroleague, ο ρόλος της συγκεκριμένης ομάδας στη φετινή διοργάνωση, μπορεί να έχει κάποιες εκλάμψεις, αλλά θα είναι πιο παθητικός. Μπορεί να βρεθεί και στην κούρσα για το κυνήγι των προνομιούχων θέσεων, αλλά για πολύ λίγο μέσα στη χρονιά. Μια τίμια παρουσία, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις σα να λέμε. Χάνοντας, δε, και τον Simone Fontecchio, που κατηφόρισε στην Ισπανία για την Baskonia, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Υπάρχει ο bomber Marcus Ericsson, ο Johannes Thiemann και ο Luke Sikma που συνεισφέρουν τα μέγιστα, όσο μπορούν, ωστόσο οι μεταγραφές των Jaleen Smith και Yovel Zoosman δεν μπορώ να πω ότι μου γεμίζουν ιδιαίτερα το μάτι. Σε όλα αυτά βάζω και την αποχώρηση του τιμίου Niels Giffey προς την Zalgiris καθώς και το γεγονός ότι ο Maodo Lo έχει την ευκαιρία να εξαργυρώσει τις εμφανίσεις του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι γνωστός όμως για τη μεγάλη αστάθεια που παρουσιάζει.
Λίγο πιο δίπλα, στη Γαλλία, υπάρχει η αξιόμαχη Villeurbanne, που αρχίζει και αποδεικνύεται εξαιρετική περίπτωση ομάδας “φυτωρίου”. Έδωσε πολύ πράγμα σε αρκετές ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου. Οι περιπτώσεις των Guerschon Yabusele στη Real Madrid, Mustapha Fall στον Ολυμπιακό, Norris Cole στη Malaga είναι οι πιο τρανταχτές. Παράλληλα ωστόσο απέκτησε και αξιόλογους παίκτες. Ο Elie Okombo και ο Chris Jones θα δώσουν ενέργεια και δημιουργία στην περιφέρεια, με την frontline να ενισχύεται σημαντικά, με τον θηριώδη Youssoupha Fall, τον δικό μας Κώστα Αντετοκούνμπο αλλά και τον πολλά υποσχόμενο μικρό Victor Wembanyama. Κίνηση ματ η ανανέωση του David Lighty, μέχρι το (2025-26) μάλιστα, ο οποίος βρέθηκε πολύ κοντά στο να υπογράψει στον Ολυμπιακό να προσθέσουμε. Ίσως είναι η ευκαιρία για τον Paul Lacombe να λάμψει, με το υπόλοιπο ρόστερ να χαρακτηρίζεται τίμιο.
Έχει τις προυποθέσεις να παλέψει φέτος η ASVEL, θα βάλει δύσκολα στους μεγάλους αλλά φρονώ πως δύσκολα θα πάρει το κάτι παραπάνω. Μια αξιοπρόσεκτη παρουσία παρόλα αυτά.
Η έτερη γαλλική εκπρόσωπος, είναι “Σταχτοπούτα” στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ο λόγος φυσικά για τη Monaco, που ως πρωταθλήτρια του EuroCup – θα παίξει για πρώτη φορά στα “μεγάλα σαλόνια”, για τα οποία φημίζεται κιόλας, λόγω της χλιδάτης ζωής που απολαμβάνουν οι κάτοικοι του πριγκηπάτου που βρίσκεται στη νότια πλευρά της χώρας. Στο μεταγραφικό παζάρι, οι Μονεγάσκοι έκλεψαν τις εντυπώσεις, κάνοντας δύο πολύ μεγάλα μπαμ, με την υπογραφή του Leo Vestermann και του Donatas Motiejounas, ο οποίος επιστρέφει μετά από σχεδόν μία δεκαετία στην Ευρωλίγκα, έχοντας κάνει καριέρα σε ΝΒΑ και Κίνα. Μιας και είπα ΝΒΑ, ο Donta Hall είναι μία αξιόλογη περίπτωση, αν και λίγο ριψοκίνδυνη, που ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και μπορεί να προσφέρει, μια και θέλει να ανατάξει την καριέρα του που έδειχνε να παίρνει λίγο την κατιούσα. Ακόμα μία περίπτωση που έχει ελπίδες να δείξει πράγματα στη συγκεκριμένη ομάδα είναι ο Danilo Andjusic, που είναι ένας δεινός σκόρερ. Προσθήκες που πρέπει να αναφερθούν, είναι και αυτές του Brock Motum, που κάνει την επάνοδό του στην κορυφαία διασυλλογική μπασκετική διοργάνωση, αλλά και του πρώην παίκτη του Λαυρίου, Alpha Diallo, ο οποίος έφυγε από τον Παναθηναϊκό, λίγο καιρό μετά την υπογραφή του συμβολαίου του.
Από εκεί και πέρα λίγοι έμειναν από την περσινή ομάδα, με τον Rob Gray να ξεχωρίζει. Σημαντική απώλεια ο Dee Bost, που κατέληξε στην Galatasaray, με τον Mathias Lessort να προστίθεται στη λίστα των παικτών, που οι ομάδες τους άφησαν ελεύθερους. Χωρίς τις πολλές μονάδες και το σύνολο με τη στοιχειώδη έστω εμπειρία από το τοπ επίπεδο, η Monaco θα το παλέψει, αλλά θα τα βρει σκούρα στην φετινή διοργάνωση, με τις χαμηλές θέσεις τις βαθμολογίας να την περιμένουν. Θα κυνηγήσει το μπαμ, δεν θα μπει απλά για τη χαρά της συμμετοχής, αλλά οι πιθανότητες να το καταφέρει φαντάζουν μηδαμινές.
Κατευθυνόμενοι δυτικά, στην Ιβηρική Χερσόνησο συναντάμε μία ομάδα που έχει γράψει ιστορία στο Ισπανικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα τελευταία χρόνια τείνει να χάνει τη λάμψη και την εικόνα της κραταιάς δύναμης στα μπασκετικά πράγματα της ηπείρου μας. Εννοείται πως αναφέρομαι στην Baskonia, που και φέτος δείχνει την εικόνα “ναι μεν, αλλά” που συνηθίζει το τελευταίο διάστημα.
Ο εκρηκτικός Dusko Ivanovic θα βρίσκεται για ακόμα μια χρονιά στην άκρη του πάγκου, με την έλευση του ταλαντούχου, αλλά ιδιόρρυθμου χαρακτήρα Wade Baldwin, να βάζει φωτιά στο φυτίλι. Από την πλευρά μας, απλά περιμένουμε πότε θα γίνει η έκρηξη, που με αυτή τη συνύπαρξη είναι θέμα χρόνου. Ήδη υπήρξε ένα μικρό παρατράγουδο, στο πρώτο φιλικό προετοιμασίας, με αντίπαλο τη Napoli. Πάντως μαζί με τον Jayson Granger, έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν μεγάλα δείγματα εκρηκτικότητας στη back court των Ισπανών. Αν θέλουν…..
Στα υπόλοιπα, ξεχωρίζω την έλευση του Simone Fontecchio, ο οποίος μάλιστα έρχεται και από πολύ καλούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκυο, με τους Βάσκους ωστόσο να γεμίζουν, υπερβολικά θα έλεγα, την γραμμή των ψηλών τους. Ο Landry Nkoko πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει το δυνατόν περισσότερο, σαν εναλλακτική του Alec Peters για παράδειγμα. Δεν με ψήνει ιδιαίτερα η επιλογή του Steven Enoch, αφού θέλει ακόμα εμπειρία, για μένα τουλάχιστον, για να ανταποκριθεί σωστά σε αυτό το επίπεδο. Εκτέλεση στην περιφέρεια και rim protection προσθέτουν οι Vanja Markovic και Matthew Costello αντίστοιχα. Παραμένουν στην ομάδα ο κορυφαίος πέρυσι Rokas Giedraitis, αλλά και ο πολλά υποσχόμενος Arturs Kuruks, που πιστεύω πως μπορεί να πάρει παραπάνω χρόνο συμμετοχής σιγά-σιγά. Με τις αποχωρήσεις όμως που υπήρξαν, τα replacements, όσο καλά και αν είναι δείχνουν ένα, άξιο αναφοράς, limit down. Achille Polonara και Pierria Henry στην Fenerbahce, Luca Vildoza στο ΝΒΑ για τους New York Knicks, Tonye Jekiri στην UNICS, Youssoupha Fall στη ASVEL, με τον Zoran Dragic να μπαίνει στη λίστα των παικτών που η ομάδα τους άφησε ελεύθερους. Όχι και λίγα ε;
Και να λέμε και την αλήθεια, μία δύο σκάλες παραπάνω από τους αντικαταστάτες τους. Πιστεύω ότι θα δούμε μία αρκετά καλή και διόλου ευκαταφρόνητη εικόνα από τους Ισπανούς, οι οποίοι θα είναι σίγουρα στο κόλπο για τους οκτώ, αλλά η ροή του αποτελέσματος που θα αντικρίσουμε θα είναι περισσότερο προς το χειρότερο, παρά προς το καλύτερο.
Επιστροφή στο βορρά, με επόμενη στάση τη Λιθουανία και το Κάουνας. Εκεί όπου η Zalgiris δείχνει να φτιάχνει κάτι καλό. Δεν ξέρω γιατί, είμαι πολύ αισιόδοξος όσον αφορά τη συγκεκριμένη ομάδα. Προφανώς και οι απώλειες των Thomas Walkup, Nigel Hayes, Roka Jokubaitis και φυσικά του κορυφαίου της ομάδας πέρυσι, Marius Grigonis είναι μεγάλη υπόθεση, ας δούμε όμως τι ήρθε. Με Janis Strelnieks να επιστρέφει στη Λιθουανία και Tyler Cavanaugh να επιστρέφει στη διοργάνωση της Euroleague, η γραμμή του τριπόντου θα πάρει φωτιά. Επαναπατρισμό και για τον Edgaras Ulanovas, που μπορεί να είναι μία αξιόπιστη back up, πιο πολύ, λύση αλλά και για τον Mantas Kalnietis. Το μπαμ ωστόσο ήρθε από το ΝΒΑ με την έλευση του Emmanuel Mudiay, που είναι μία ποιοτική λύση μεγάλης αξίας, με καλό Summer League φέτος, αλλά ρίσκο, λόγω του ότι έχει να παίξει μπάσκετ, σε κανονικούς ρυθμούς τουλάχιστον, αρκετό καιρό. Χρήσιμος θα φανεί και ο Niels Giffey, με το υπόλοιπο ρόστερ, με παίκτες όπως ο Arturas Milaknis να δίνει την τέλεια υποστήριξη.
Πιστεύω θα δούμε ωραία πράγματα από τους Λιθουανούς, οι οποίοι θα έχουν εξέχουσα παρουσία στη μάχη για την είσοδο στην επόμενη φάση. Δύσκολο να έρθει το κάτι παραπάνω, αλλά θα το πω και ας με πείτε τρελό. Γιατί όχι;
Ένα ερώτημα που θα έθετα και για δύο ακόμα συλλόγους, που βρίσκονται σχετικά κοντά γεωγραφικά, στη Ρωσία για να είμαι ακριβής, και κινήθηκαν με μεγάλη σύνεση στην αγορά.
Πρώτα πηγαίνουμε προς την Αγία Πετρούπολη, εκεί όπου η Zenit θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απλά ένα πυροτέχνημα και να αποκτήσει μία πιο μόνιμη παρουσία στην ελίτ. Ο Kevin Pangos, με τον Tarik Black και τον Kaycee Rivers, ήταν οι παίκτες που οι Ρώσοι άφησαν να φύγουν ως ελεύθεροι, ενώ ο Austin Hollins έχει επίσης αποχωρήσει, με προορισμό το Βελιγράδι και τον Ερυθρό Αστέρα, κάτι που θα αναφέρουμε και αργότερα. Σαφώς μιλάμε για απουσίες που δεν μπορούν να περάσουν στο βρόντο. Παρ όλα αυτά, η περιφέρεια για αρχή ενισχύθηκε με δύο σπουδαίες μεταγραφές. Ο Jordan Loyd και ο Nbaer, Shabazz Napier, σε συνδυασμό με τους Billy Baron και Sergey Karasev, θα δώσουν πολύτιμη ανάσα στην back court των μπλε. Η γραμμή των ψηλών, επιπλέον, έχει εξίσου μεγάλο potential να δώσει πράγματα και να έχει μία αξιόλογη παρουσία. Alex Poythress, Mindaugas Kuzminskas και Jordan Mickey μόνο τυχαία ονόματα δεν είναι, με την υποστήριξη που υπάρχει πίσω τους από το υπόλοιπο μέρος του υλικού να είναι ελπιδοφόρα. Ο Mateusz Ponitka επί παραδείγματι, είναι ένα χρήσιμο και συνάμα υποτιμημένο εργαλείο για την ομάδα. Αυτό που πιστεύω εγώ, είναι πως η Zenit, υπό την καθοδήγηση του Xavi Pascual, ειδικότερα, θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μάχη για το πλασάρισμα στην οκτάδα, με τις ελπίδες να είναι σίγουρα με το μέρος της.
Επόμενη στάση το Καζάν, με την Unics να επιστρέφει, μετά από αρκετό καιρό, στα μεγάλα σαλόνια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάνοντας κινήσεις που, ως επί το πλείστον, έχουν εντυπωσιάσει θετικά.
Για αρχή, στον πάγκο θα κάθεται ο έμπειρος και κάτι παραπάνω από αξιόλογος προπονητής, Velimir Perasovic. Ο οποίος θα αναλάβει να καθοδηγήσει ένα ρόστερ, του οποίου το πρόσημο είναι άκρως θετικό. Πολύ καλή κίνηση στην περιφέρεια με τον Lorenzo Brown, ο οποίος θα πλαισιωθεί από αξιόλογες μονάδες, όπως ο Marco Spissu και ο Artem Komolov, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την περίπτωση του Mario Hezonja. Η αιχμή του δόρατος, η frontline, έχει δυναμώσει απίστευτα, με την έλευση παικτών όπως ο Andrey Vorontsevich, που επιστρέφει στην Ευρωλίγκα, μετά την πορεία που είχε με τη Nizhny Novgorod και φυσικά ο center, Tonye Jekiri. Μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες που πλαισιώνουν το ρόστερ, όπου ξεχωρίζω τον Isaiah Canaan, η ομάδα του Καζάν ευελπιστεί να κάνει το μπαμ στο come back της στην Euroleague. Έχασε περιπτώσεις σαν τον Jamar Smith, που πήγε στην Τουρκία για την Bahçeşehir Koleji S.K. και τον Jordan Morgan, ο οποίος έμεινε ελεύθερος, όπως επίσης και τον Okaro White, που έμεινε ελεύθερος εξίσου αλλά τον απέκτησε ο Παναθηναϊκός, ωστόσο με αυτό το υλικό μπορεί να δώσει μία επί ίσοις όροις μάχη με τους υπόλοιπους. Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε η αποχώρηση του Will Thomas, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την έλευσή του.
Πιστεύω θα κυνηγήσει τις 8 προνομιούχες θέσεις, θα είναι η ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά, αλλά δεν θα τα καταφέρει. Παρ όλα αυτά, είναι βέβαιο ότι δεν θα παραδοθεί αμαχητί και θα είναι μεγάλο ζόρι για πολλές ομάδες.
Στην επόμενη ομάδα τώρα, δεν μπορώ να πω ότι στηρίζω πολλά. Παραδοσιακή δύναμη, αλλά η αίγλη της τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να φθίνει. Αυτή η Maccabi Tel Aviv δεν θα έλεγα ότι με πείθει ιδιαίτερα. Ο Othello Hunter, που θα συνεχίσει στη Bayern Munich και ο Tyler Dorsey που θα είναι παίκτης κλειδί για τον φετινό Ολυμπιακό, μαζί με τον Elijah Bryant, που έχει φύγει εδώ και καιρό για το NBA και τους Bucks, θα αποτελέσουν τις μεγαλύτερες απώλειες για την ομάδα του λαού, με την ενίσχυση να μπορούσε να είναι και καλύτερη. Η προσθήκη του James Nunnaly θα δώσει λύσεις στο σκοράρισμα, σε συνδυασμό με την εμπειρία από την κορυφαία μπασκετική διοργάνωση. Μπορεί να ξεχωρίσει στο Ισραήλ πιστεύω. Περισσότερο ρίσκο θα χαρακτήριζα την περίπτωση του Yiftach Ziv, που δεν έχει ευρωπαϊκη εμπειρία, και τα νούμερά του σε ένα πολύ κατώτερο επίπεδο είναι σχετικά καλά, αλλά δείχνουν ότι ίσως να μην μπορέσει να ανταποκριθεί ψηλότερα. Σαν back up πιστεύω θα βοηθήσει κάπως ο Kameron Taylor, αλλά είναι μία λίγο επίφοβη περίπτωση και αυτός. Ο κορμός των Scottie Wilbekin, Derrick Williams και Ante Zizic φρονώ ότι θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, μαζί με τις τίμιες περιπτώσεις των Angello Caloiaro και Jalen Reynolds. Θα το παλέψει η Maccabi (ειδικά με κόσμο στα γήπεδα έχει δυνατή έδρα), όμως βλέπω ένα limit down σε αυτό που παρουσιάζει και πιστεύω ότι δεν θα πάει ιδιαίτερα καλά, με μία εικόνα ένα με δύο κλικ πιο κάτω από πέρυσι. Θα βρεθεί μέσα στη μάχη για την οκτάδα, όμως θα χαθεί… στου δρόμου τα μισά.
Τελευταία ομάδα του εξωτερικού για την φετινή διοργάνωση, λίγο πριν πάμε στα του οίκου μας, είναι ο Ερυθρός Αστέρας. Οι ερυθρόλευκοι του Dejan Radonjic, προσπαθώντας κιόλας να ανακόψουν τη φόρα που έχει η Partizan και να κρατήσουν τα σκήπτρα εντός των τειχών, προχώρησαν σε αρκετές αξιόλογες κινήσεις.
Βάθος αποκτά η περιφέρεια, κάτι που χρειάζονται οι Σέρβοι, με τα βαρόμετρα Austin Hollins και Nate Walters να προστίθενται μαζί με τον έμπειρο στο Eurocup, αλλά πρωτάρη στην Euroleague, Nicola Ivanovic και την back up, αλλά πιο ρισκαδόρικη περίπτωση του Stefan Lazarevic στην back court. Μπαμ έσκασε στη frontline, με τον Nicola Kalinic να καταφθάνει από τη Valencia, μαζί με τον πρώην παίκτη του Παναθηναικού, Aaron White και τον Luca Mitrovic, ο οποίος επιστρέφει στον Ερυθρό, μετά από 4 χρόνια. Ο Ognjen Dobric ανανέωσε μέχρι το (2022-23), υπάρχει επίσης ο Marko Simonovic, οι σημαντικότεροι παίκτες όμως αποχώρησαν από την ομάδα. Ο Jordan Loyd πήγε στη Zenit, ο Landry Nnoko στη Baskonia και ο Corey Walden στη Bayern. Αποχωρήσεις οι οποίες, εμένα προσωπικά, δεν μου χαλάνε την αίσθηση που έχω για το φετινό, καλό σε γενικές γραμμές, ρόστερ του Ερυθρού Αστέρα, αν και είναι τρανταχτές όσο να ναι.
Η φετινή πορεία θα είναι σίγουρα καλύτερη από την απαράδεκτη περσινή, οι Σέρβοι θα προσπαθήσουν περισσότερο, όμως απλά θα φανούν πιο αξιοπρεπείς. Κατά τα άλλα, η οκτάδα, για να μην πω η δεκάδα, μοιάζει σαν “όνειρο θερινής νυκτός”.
Και μετά από το ευρωπαϊκό τουρνέ, ας περάσουμε στα δικά μας.
Θα προτιμήσω να πάω πρώτα στον Παναθηναϊκό.
Οι πράσινοι επιτέλους αποκτούν έναν κανονικό προπονητή, τον ελπιδοφόρο και ταλαντούχο Δημήτρη Πρίφτη. Το σωστό θα είναι να πάρει το χρόνο του, ώστε να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό με σωστά και σταθερά βήματα ξανά στη σωστή ρότα και τη διεκδίκηση μεγαλύτερων στόχων.
Το τριφύλλι έχασε τον Mario Hezonja και τον Κωνσταντίνο Μήτογλου, μην καταφέρνοντας να φτιάξει έναν πιο ανταγωνιστικό κορμό, ο οποίος θα πήγαινε για το κάτι παραπάνω. Υπάρχουν ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου και ο Nemanja Nedovic που τελικά παρέμειναν στο τριφύλλι, ενώ είχαμε και κάποιες αφίξεις. Η μεταγραφή που γεννά τις μεγαλύτερες ελπίδες είναι αυτή του Kendrick Perry, που σίγουρα μπορεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, όμως δεν έχει εμπειρία από την Ευρωλίγκα και θεωρείται περισσότερο μια ικανοποιητική back up λύση. Ίσως πάρει και περισσότερες ευκαιρίες, αλλά υπάρχει και ο φόβος ότι αν προοριστεί κάτι περισσότερο από το αναμενόμενο, θα χαθεί η μπάλα πιθανώς. Πολύ καλή περίπτωση, η οποία θα ξεχωρίσει μεταξύ άλλων, θεωρώ τον Okaro White, με τις υπόλοιπες περιπτώσεις να είναι λίγο έως πολύ επίφοβες. Jeremy Evans και Jehyve Floyd είναι παίκτες που έχουν τεθεί εν αμφιβόλω από τη στιγμή που ήρθαν. Ο Evans σε μεγάλη θα έλεγα ηλικία και με πτωτική πορεία στην απόδοσή του και ο Floyd μια δυναμική περίπτωση, που ωστόσο έχει πολλά χτυπητά μελανά σημεία, μονοδιάστατο παιχνίδι και απειροελάχιστη ευρωπαϊκή εμπειρία, έτσι το βάρος κάτω από το καλάθι να πέφτει στον Γιώργο Παπαγιάννη. Από κει και πέρα, ευχάριστη έκπληξη περιμένω πως θα είναι ο Daryl Macon, τον οποίο πιστεύω πολύ και θεωρώ τρομερό σκόρερ, με το υπόλοιπο ρόστερ να χαρακτηρίζεται average – στην καλύτερη.
Άποψή μου ότι θα δούμε τον Παναθηναϊκό ένα κλικ πιο πάνω από πέρυσι, θα επιδείξει σαφώς πιο βελτιωμένη εικόνα, πιστεύω ότι θα κάνει την προσπάθεια να μπει στη διεκδίκηση της οκτάδας, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Καλύτερος, αλλά όχι κάτι το αξιοσημείωτο. Η έλευση ενός ακόμα δημιουργού, σε συνδυασμό με μία έξτρα λύση στη frontline, με ικανότητα εναλλαγής μεταξύ των θέσεων 4 και 5, μπορεί να σουλουπώσει, λίγο ακόμα, την εικόνα των πράσινων, αλλά έως εκεί. Δεν βλέπω ότι θα δούμε κάτι το εξωπραγματικό, δηλαδή μία τεράστια αλλαγή, με κατεύθυνση…προς τα πάνω.
Ήρθε κάπου εδώ η ώρα….. Να γυρίσουμε σπίτι. Τελευταίο τον άφησα τον Ολυμπιακό, αλλά ευελπιστώ για το καλύτερο. Συναισθηματικοί λόγοι γαρ.
Ένας Ολυμπιακός λοιπόν, που έκλεισε τα κενά που υπήρχαν. Αποχώρησαν οι Charles Jenkins, Octavius Ellis και Aaron Harrison, αλλά σίγουρα δεν μιλάμε για απώλειες, λόγω και της κακής χρόνιας που έκαναν, κακά τα ψέματα. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε για τον Βασίλη Σπανούλη που αποφάσισε να βάλει τέλος σε μία μυθική καριέρα, και σίγουρα η ηγετική του φυσιογνωμία θα λείψει και με το παραπάνω. Η νέα εποχή, χωρίς τον εμβληματικό αρχηγό, ξεκινά και οι αφίξεις που είδαμε, μόνο χαμόγελα μπορούν να σκορπίσουν. Moustapha Fall, Thomas Walkup και Tyler Dorsey είναι αυτό ακριβώς που έψαχνε ο Ολυμπιακός ώστε να καλύψει τα περυσινά κακώς κείμενα του παιχνιδιού του. Πέραν αυτών, Hassan Martin και Livio Jean – Charles κατά την ταπεινή μου άποψη θα παρουσιαστούν ακόμα καλύτεροι, συγκριτικά με πέρυσι. Ο Sasha Vezenkov και ο Shaquielle McKissic θα αποτελέσουν καταλύτες για τους Πειραιώτες, ενώ στις παλιές, θα έλεγε κανείς, καραβάνες, Κώστα Σλούκα και Γιώργο Πρίντεζη, θα προστεθεί και ο Κώστας Παπανικολάου, που θα δώσει το πάθος, τον τσαγανό και το μέταλλο που λείπει στην ομάδα. Ένας ακόμα παίκτης που θα μπορεί να παίζει, κατά κύριο λόγο, στο 3 και να δίνει και ανάσες στον 30χρονο φόργουορντ, θα απογειώσει, ακόμα περισσότερο, τη φαληρική ομάδα και τις βλέψεις της.
Αυτό που καλείται να νικήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και η ομάδα, κατ’ επέκταση, είναι ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας που παρουσιάζουν οι ερυθρόλευκοι τα τελευταία χρόνια. Οι τάσεις αυτοχειρίας που πέρυσι τους οδήγησαν στα σχοινιά. Έχουν την τάση να το αντιμετωπίζουν συχνά αυτό στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Αν όμως κάτι τέτοιο επαναληφθεί, η ψυχραιμία και η σύνεση θα χαθούν και τότε θα πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε λίγο παραπάνω. Λέω λοιπόν πως μπορεί να μπει οκτάδα η ομάδα του Πειραιά, φτάνει να το θέλει πραγματικά.
(Αναλυτικότερα, τα λέω στο κείμενό μου στο Red Point Guard με τίτλο “Η μάχη του Ολυμπιακού για μια θέση στον ήλιο“).
Εν κατακλείδι, περιμένω ότι θα δούμε την πιο ενδιαφέρουσα Ευρωλίγκα των τελευταίων ετών. Θα ήθελα να δώσω τα απαραίτητα credits, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιος το είπε. Η πιο σοφή κουβέντα (δεν την συγκρατώ κατά γράμμα για αυτό θα αναφέρω το γενικότερο νόημα) που έχω ακούσει πάνω σε αυτό το θέμα είναι ότι “Στη regular season υπερέχουν οι ομάδες με τα περισσότερα πλεονεκτήματα, αλλά στα playoffs αυτές με τα λιγότερα μειονεκτήματα”. Πιο συγκεκριμένα, στην κανονική περίοδο επικρατεί αυτός που έχει τις μεγαλύτερες αρετές. Στη συνέχεια όμως, στη φάση των οκτώ εδώ, από πάνω θα βρίσκεται αυτός που θα κρύψει καλύτερα τις αδυναμίες του και θα φανερώσει αυτές του αντιπάλου, με την προϋπόθεση να τις εκμεταλλευτεί. Αυτή τη συνθήκη φέτος ετοιμαστείτε να την δείτε λίγο νωρίτερα. Σε όλες τις θέσεις, αλλά κυρίως κάτω από την πρώτη τετράδα. Η πρόκριση στην επόμενη φάση μπορεί να κριθεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Για κάποιον όλα μπορούν να χαθούν από μία ασήμαντη, θεωρητικά, “στραβή”, η οποία θα ευνοήσει κάποιον άλλο, αρκεί αυτός να αρπάξει την ευκαιρία που, ενδεχομένως, να του δοθεί. Και αυτό προσφέρει στη διοργάνωση που αρχίζει σε μερικές εβδομάδες μία άγρια ομορφιά, σε συνδυασμό με το συναρπαστικό στοιχείο που χρειάζεται, ώστε να εκπληρωθούν οι, προσωπικές μου τουλάχιστον, προσδοκίες για αυτό που έρχεται από τις αρχές του Οκτώβρη.
Θα προσθέσω σαν ένα πρώιμο υστερόγραφο ότι περιμένουμε σίγουρα και άλλες κινήσεις, ακόμα και κάποιες που ίσως προλάβουν μερικά γραφόμενα στο εν λόγω κείμενο, είτε στο τέλος της off season, αλλά και κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Η ταπεινή μου άποψη, ωστόσο, είναι πως, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, τα ρόστερ των συλλόγων έχουν διαμορφωθεί πλήρως.
Οπότε, για να ολοκληρώσω, κάπου εδώ, θα πω μόνο ότι μία εικόνα ισούται χίλιες λέξεις. Στην προκειμένη περίπτωση, μόνο μία εικόνα μπορεί να συμπεριλάβει μέσα στο περιεχόμενό της όλες αυτές τις σκέψεις που αποτυπώθηκαν στις ανωτέρω γραμμές.
Καλή μπασκετική χρονιά (σε όλα τα αγωνιστικά και όχι μόνο μέτωπα) και… Καλή μας διασκέδαση!
Φωτογραφία: http://www.euroleague.net
