Χρόνια πολλά με υγεία σε όλους.
Όπως καταλάβατε εξαιτίας των ημερών, δεν βιαστήκαμε σαν Red Point Guard να καταθέσουμε τις σκέψεις μας για το πρόσφατο Ευρωλιγκάτο ντέρμπι αιωνίων. Άλλωστε είχε προηγηθεί το space του AperitifByRPG 🎙 και φυσικά ακολούθησε το τελευταίο επεισόδιο του Red PointCast 🎙 με προσκεκλημένο έναν 🏀 Hall of Famer, τον τεράστιο Dino Radja, άρα μάλλον κανείς δε θα το αναζήτησε.
Όμως αυτό δε σημαίνει πως δε θα γράφαμε κάτι για την άνετη επικράτηση του Ολυμπιακού μέσα στο ΟΑΚΑ, σε ένα παιχνίδι που αντικατοπτρίζει, κακά τα ψέματα, τη διαφορά που χωρίζει τους αιώνιους αντιπάλους του Ελληνικού αθλητισμού.
Οι Ερυθρόλευκοι το ήθελαν πάρα πολύ, για πολλούς λόγους, πρωτίστως βαθμολογικούς και δευτερευόντως πρεστίζ. Μπήκαν συγκεντρωμένοι (με εξαίρεση τον Walkup) από την αρχή, αποφασισμένοι να αποδείξουν την ομαδική και ατομική ανωτερότητά τους αλλά και τη φόρμα τους, να μην υποτιμήσουν τον αντίπαλό τους και να μην του δώσουν την ευκαιρία να πιστέψει ότι μπορεί να επαναλάβει το κάζο του ΣΕΦ.
Αυτή τη φορά ο coach Πρίφτης ενάλλασσε από κατοχή σε κατοχή την άμυνα του από man to man σε ζώνη 2-3, που μάλιστα ξεκινούσε τις περισσότερες φορές από ένα τύποις <zone press> των 2 guards της μπροστά γραμμής. Σκοπός του φυσικά ήταν να καθυστερήσει την εκδήλωση της κύριας επιθετικής δράσης των ερυθρόλευκων.
Ποιοι ήταν αυτοί;
Θα σας παραθέσω όσους οι ελάχιστες γνώσεις μου μου επέτρεψαν να διακρίνω και φυσικά επειδή μια εικόνα είναι 1000 λέξεις, θα παραθέσω και βίντεο.
1) Ο Fall και ο Hassan τοποθετήθηκαν χαμηλά στο post και δεν λειτούργησαν σαν screeners. Με τον τρόπο αυτό ο Παπαγιάννης έκανε δεύτερες σκέψεις, για το αν έπρεπε να ανεβάσει την άμυνά του στα 5 μέτρα και, ταυτόχρονα, οι δύο πλάγιοι της πίσω γραμμής της ζώνης έκλειναν προς το post για να προστρέξουν σε πιθανή βοήθεια, κυρίως απέναντι στον “Κροκόδειλο”.
2) Η παραπάνω συνθήκη παντρευόταν με την ταυτόχρονη τοποθέτηση του Sasha στο high post, για να λειτουργήσει σαν σκαλοπάτι αλλά και σαν δόλωμα, ώστε είτε να βγάλει τον Παπαγιάννη από χαμηλά ή κάποιον από τους πλάγιους (σπανιότερα), είτε τους 2 της μπροστά γραμμής (κυρίως) πάνω του. Στη ροή της επίθεσης προορισμός του ήταν η μετακίνησή στα φτερά, ώστε να ξεκινήσει την πλευρική υπερφόρτωση ή να αναγκάσει την άμυνα του ΠΑΟ να αλλάξει τον προσανατολισμό της πάνω του. Όταν δεν συνέβαινε αυτό, ο PF του Ολυμπιακού αναλάμβανε τα screens, όπου με το <slip ‘n’ Pop> χαρακτήρα του αναγκαστικά άλλαζε την γεωμετρία της ζώνης.
3) Όταν δεν βρισκόταν στο high post ο Sasha και όταν στο παρκέ βρισκόταν και ο Παπανικολάου είχαμε ταυτόχρονη κίνηση, ο ένας πίσω από τον άλλο, από χαμηλά προς την κορυφή του τριπόντου ανάμεσα στους 2 της μπροστινής ζώνης. Με τρόπο ώστε ο Παπ να βγαίνει μέχρι ψηλά στο τρίποντο για να αναγκάσει των 1 εκ των 2 μπροστινών να τον αναλάβει, και ο Sasha να ακολουθεί με σκοπό να τραβήξει τον πλάγιο της ίδιας πλευράς πάνω του. Έτσι δημιουργούσαν μια κατάσταση 2 εναντίον 1 στο πλάι για τον Dorsey ή τον Λαρεντζάκη που έρχονταν από την απέναντι πλευρά και γέμιζαν τη γωνία.
4) Αυτήν την υπερφόρτωση ο Ολυμπιακός την κυνήγησε με πολλούς και διάφορους τρόπους, είτε μέσα από handoffs που έστελναν το Σλουκα στο πλάι είτε με <step up PnR>. Πάντα όμως με το 5άρι να είναι χαμηλά στη γωνία του post. Όπως άλλωστε είχε σημειωθεί και στο Encore του κάζου του ΣΕΦ (ΕΔΩ)
“… Ο Fall ήταν η απάντηση σ’ αυτή τη ζώνη, αλλά δεν έφτανε η μπάλα πάντα σε αυτόν, όπως έπρεπε, εκεί που έπρεπε. Όσες φορές συνέβη, ο Παναθηναϊκός πόνεσε. Ίσως η επιλογή να δίνει το screen ο Fall, με τον Παπαγιάννη ψηλά, να μην ήταν η ενδεδειγμένη. Ο Fall, σαν μαγνήτης, τραβούσε double team και ενστικτώδεις βοήθειες, και ίσως η τοποθέτηση του πιο χαμηλά, και με τον Sasha σαν screener (όπως έγινε όταν εφαρμόστηκαν κλασικά <horns> για να υπάρχουν 2 screeners πάνω στους 2 guards), να ήταν μια κάποια λύση…. “.
Ας μας συγχωρεθεί αν βλογάμε λίγο και τα γένια μας, χρονιάρες μέρες.
Ο Ολυμπιακός όμως ήταν αρκετά αποτελεσματικός και όταν ο ΠΑΟ αμυνόταν με man to man. Με τον Σλούκα σε άγρια κατάσταση, να παθαίνει “Chris Paul” και να τιμωρεί από το mid range το drop του Παπαγιάννη, αλλά και να μοιράζει σωστά και γρήγορα την μπάλα.
Ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι έχει εισάγει πλέον για τα καλά τα <guard to guard screens> αλλά και να έχει εμπλουτίσει το P’n’R με αρκετή κίνηση.
Όλα τα παραπάνω βέβαια ίσχυαν σε σετ συνθήκες, γιατί ο Ολυμπιακός ειδικά στο πρώτο ημίχρονο και μετά τα μισά του 4ου δεκάλεπτου, μέσα από την άμυνα του βρήκε αρκετές ευκαιρίες για <early offense>. Ο Fall μπορεί επιθετικά να μην έκανε κάτι το εξαιρετικό, αλλά στην άμυνα αποτέλεσε τον ορισμό του σκιάχτρου. Ειδικά ο Macon έδειξε να επηρεάζεται πάρα πολύ από την παρουσία του, τόσο στην εκτέλεση όσο και στη δημιουργία. Τελειώματα με βιασύνη, alley hoops πιο ψηλά από όσο έπρεπε για να τα εκμεταλλευτεί ακόμα και ο Παπαγιάννης για παράδειγμα, είναι οι αποδείξεις.
Το ίδιο συνέβη και με τον Nedovic, o οποίος εγκλωβίστηκε και από τα <over tags> που έστελναν πάνω του σε κάθε του κίνηση οι Πειραιώτες, με αποτέλεσμα πολλές φορές να είναι αναποφάσιστος σε mid-air καταστάσεις.
Στο ΟΑΚΑ ανταποκρίθηκαν καλύτερα και οι guards του Ολυμπιακού στο ποστάρισμα των Παπαπέτρου και Κασελάκη. Aτομικά μιλώντας, γιατί ομαδικά τα παιχνίδια με Bayern και Villeurbanne είχαν δείξει τον τρόπο, δηλαδή με 3/4 Over όταν έπαιρνε την μπάλα χαμηλά ο Παπαπέτρου και τον έστελναν προκλητικά πάνω στον Fall.
Ένα ακόμα σημείο που είχε πονέσει τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ ήταν το πλαϊνό P’n’R, που και σε αυτό η λύση δόθηκε με <ice> όταν χειριστές ήταν οι Macon – Nedovic και με <late switch> όταν την μπάλα είχε ο Παπαπέτρου. Ειδική μνεία στην προσήλωση με την οποία ο Hassan αλλά και οι πλάγιοι του Ολυμπιακού κυνήγησαν την κάλυψη των alley hoops όταν ο Fall ξεκουραζόταν.
Όλα αυτά σταμάτησαν να δουλεύουν στο 3ο δεκάλεπτο, όταν ο κόουτς Πρίφτης έριξε ένα ψηλό σχήμα στο παρκέ και χαλώντας την επιθετική ροή του Ολυμπιακού βρήκε λύσεις σε <early offence>. Κακά τα ψέματα, πέρα από τα δομικά προβλήματα του ρόστερ του Παναθηναϊκού και την ελλειμματική ποιότητα, το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι πως δε διαθέτει guards που να μην αποδίδουν με μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση. Με τον Μποχωρίδη δίπλα στον Nedovic και τον Παπαπέτρου πάνω στον Dorsey, βρήκε ένα σχήμα με μια κάποια ισορροπία, πάγωσε το ρυθμό του Ολυμπιακού, αφού ο Walkup ήταν εκτός κλίματος αγώνα. Μάλιστα ο Τόμας στοχεύθηκε και από την πράσινη άμυνα, η οποία του έδινε προκλητικά το τρίποντο, επιλέγοντας, όταν ο Ολυμπιακός αποφάσισε να χτυπήσει το mismatch που υπήρχε με τον Nedovic, να στέλνει τον παίχτη του στην βοήθεια.
Στο κλείσιμο όμως του αγώνα όλα επανήλθαν στα φυσιολογικά.
Η είσοδος του Mckissic έφερε ενέργεια και στις 2 μεριές, τιμωρώντας τα αργά πόδια και την κούραση του Παπαγιάννη, αλλά και την αδυναμία του Macon να ανταπεξέλθει αμυντικά. O Σλούκας μετά τη ραψωδία του πρώτου ημιχρόνου, μπήκε και διάβασε ό,τι γρίφο και αν του έβαλαν οι πράσινοι και φυσικά με την άμυνα να ξανασφίγγει γύρω από το Fall, βρέθηκαν και πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο που διαμόρφωσαν και την τελική διαφορά.
Η εξέλιξη του παιχνιδιού ήταν νομίζω ακόμα μια απόδειξη της διαφοράς των δύο ομάδων. Ο Ολυμπιακός έλεγχε απόλυτα το ρυθμό και από αυτό εξαρτιόταν η έκβαση του αγώνα και αρκούσε ένα ξέσπασμα για να κατευνάσει την πράσινη αντεπίθεση.
Κάπου εδώ τελείωσαν οι παρατηρήσεις μου.
Φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλό υπόλοιπο γιορτών, καλή χρονιά, με υγεία, να περάσετε τέλεια με όσους αγαπάτε, να προσέχετε και τα λέμε από τη νέα χρονιά.
