«..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Καληνύχτα..».
Στο διεστραμμένο, άρρωστο και θολωμένο μυαλό του «Ερυθρόλευκου παρατηρητή» η μελαγχολική φωνή του Μάνου Χατζιδάκι στο τέλος του Κεμάλ έχει αποκτήσει άλλο νόημα. «.. Αυτή η ομάδα δεν θα αλλάξει ποτέ.. » και μοιάζει να είναι η θλιβερή σκέψη και συντροφιά σε κάθε πικρή στιγμή της ομάδας, σε κάθε σκοτεινή περίοδο σε κάθε αναποδιά. Ζούμε βλέπετε τα ίδια γεγονότα τις ίδιες καταστάσεις τόσο έντονα τόσο συχνά που πολλές φορές με ένα μαγικό τρόπο τα συναισθήματα προηγούνται των καταστάσεων. Το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο στον πραγματικό πρωταγωνιστή της ομάδας. Όχι την διοίκηση όχι τον προπονητή όχι τους παίκτες. Με περίσσια αλαζονεία και θράσος θα πω ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Ολυμπιακού είναι ο κόσμος του ο φίλαθλος ο οπαδός. Ο μοναχικός μπασκετόγαυρος, που ο καθένας από αυτό κουβαλά όλη την πληροφορία την μνήμη, το DNA του συλλόγου ως μοναδικό κύτταρο αλλά όχι μόνο, του τεράστιου οργανισμού που λέγεται Ολυμπιακός.
Εν αρχή είναι ο μπασκετόγαυρος, και ο λόγος είναι προς τον μπασκετόγαυρό και ο ο μπασκετόγαυρος είναι ο λόγος, για να παραφράσω την εισαγωγή του Κατά Ιωάννη ευαγγελίου. Απαραίτητη εισαγωγή για όλα τα περίεργα και ανεξήγητα μπορεί να διαβάσετε στη συνέχεια με αφορμή την νέα ήττα από τη Φενερ.
Η ήττα από Φενερ έρχεται σαν την κορώνα δυστυχισμένης Υψίφωνου της Λυρικής στην κορύφωση το δράματος για να σημάνει κάποιος θλιβερό γεγονός. Δεν είναι ΤΟ γεγονός αλλά η αποκάλυψη της τραγικής εξέλιξης που αναστατώνει εμάς τους ατυχείς θεατές της αλλόκοτης φετινής μπασκετικής παράστασης. Επιπλέον σημειολογικά η ήττα μας και ο τρόπος που ήρθε αποτελεί και ένα είδους μπασκετικής Νέμεσις. Ήρθε από μια ομάδα πολύ πιο μπερδεμένη, με πολλές απουσίες το προηγούμενο διάστημα, που βρίσκεται σε μεταβατική χρονιά που ψάχνει πυξίδα στο παιχνίδι της. Αντίθετα εμείς γράφουμε ιστορία ανακαλύπτοντας παγκόσμιες μπασκετικές ευρεσιτεχνίες. Ο παίκτης που αμείβεται με το 25-30% είδε το τελευταίο δεκάλεπτο από τον πάγκο, όπως συνέβη και σε αρκετά παιχνίδια φέτος. Παγκόσμια πρωτοτυπία θα λέγαμε και trademark της φετινής μας σεζόν! Δίπλα του καθόταν αναπαυτικά τα δύο 5αρια μας, και παραδίπλα ο Harrison ο οποίος όπως και η καλύτερη 5αδα συνολικά του αγώνα, αυτή του τελευταίου 10λέπτου, δεν ξαναβρέθηκε στο παρκέ. Παραδίπλα ο συμπαθής Jenkins ο οποίος συμπεριφέρεται άνετα στον πάγκο όπου κινείται άλλωστε όσο και όταν πατάει και σε παρκέ. Ελάχιστα. Στο δε παρκέ το ίδιο έργο. Η κόκκινη Ποντικοπαγίδα. Το θρυλικό αυτό έργο ανέβαινε στα θέατρα του Λονδίνου συνεχόμενα 40 έτη κάποια στιγμή και δεν ξέρω αν συνεχίζεται και ακόμα να πω την αλήθεια ξεπερνώντας σε έτη τα χρόνια που κάθεται η Βασίλισσα Ελισάβετ στο θρόνο. Αλλά ας επιστρέψω στο κόκκινο The Crown. Κάνω μια σκέψη.
Κατά σειρά εμφανίσεως οι κάτωθι άξιοι κύριοι Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος, Μπλατ και ξανά Μπαρτζώκας πέτυχαν να διαχειριστούν αρχικά αυτό που βρήκαν και απέτυχαν όταν προσπάθησαν να το αλλάξουν. Αν το κάνετε μαθηματική εξίσωση θα διαπιστώσετε ότι επί της ουσίας είμαστε αυτό που άφησε ο Ίβκοβιτς!! 8 χρόνια γηραιότερο και κάποια μπασκετικά έτη φωτός πίσω όμως. Το κοινό σημείο αναφοράς μην κρυβόμαστε είναι το υπερμέγεθες άστρο με την άπειρη μπασκετική μάζα και βαρύτητα που ακούει στο όνομα του τεράστιου Βασίλη Σπανούλη. «Τα σκυλιά γαυγίζουν και το καραβάνι όμως δεν προχωρά» αδέλφια μου. Ναι στα αδέλφια Αγγελόπουλους απευθύνομαι και ας μου συγχωρέσουν το μου. Ότι έχει κάνει με την ομάδα ΜΟΥ για μένα τον μπασκετόγαυρο είναι ΜΟΥ. Ο αρχηγός όσο τεράστιο εγώ και να έχει θα έπρεπε να είναι αφετηρία επιτυχημένης διαχείρισης της ομάδας εν τη παρουσία του και όχι να καταλήγει να εμφανίζεται ως η αιτία της αποτυχίας.
Η διοίκηση αυτό ακριβώς οφείλει να κάνει, να μοιράζει ρόλους, να αξιολογεί και διαχειρίζεται τις κρίσεις. Αν θέλαμε τον Σπανούλη στην ομάδα όφειλε η διοίκηση να τον προστατέψει δημιουργώντας του το κατάλληλο πλαίσιο. Αν δεν δημιουργείς πλαίσιο με όρια και αποστάσεις τότε δεν προστατεύεις την ομάδα από τον Σπανούλη και τελικά ούτε τον ίδιο. Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό. Η ομάδα και η στελέχωση της έπρεπε να λειτουργούν πάντα ως αντίβαρο σε αντίστοιχη αξία μπασκετικής μάζας. Γιατί αλλιώς επέρχεται μοιραία βαρυτική κατάρρευση που καταλήγει σε μια ωραία μαύρη τρύπα που καταπίνει ότι περνά κοντά με πρώτο πράγμα από όλα την ίδια την αγωνιστική εικόνα. Και δεν μιλάω μόνο για οικονομικά μεγέθη. Αλλά για πόλους εξουσίας στην ομάδα. Με κυριότερο τον προπονητή.
Δεν ξέρω αν ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει μπερδευτεί περισσότερο και από παιδί σε περίπτερο με σοκολάτες. Δεν ξέρω αν έκανε λάθη στην στελέχωση. Αυτό που βλέπουμε πάντως στο γήπεδο δεν του αξίζει. Πραγματικά ορισμένες φορές νιώθω ότι προτιμώ να βλέπω την πεθερά μου να πλέκει. Όχι ότι δεν είναι μπήχτη για την “Μαμά”, για το πλέξιμο το λέω.. Πάντα σε αυτές τις καταστάσεις που πλέκονται τα πράγματα καλό είναι να γυρίζουμε στα βασικά. Να υπηρετούμε τις βασικές αξίες του παιχνιδιού . Οι αρχές του αθλήματος είναι πάνω από πρόσωπα. Κανείς δεν είναι πάνω από το παιχνίδι. Αυτό είναι το πρώτο άρθρο, η πρώτη παράγραφος του μπασκετικού συντάγματος, και αυτός που δεν τη σέβεται συνήθως τον περιμένει ασκητικός εξοστρακισμός.
Αλλά το ερώτημα είναι: «θα αλλάξει ποτέ αυτή η ομάδα?». Και για να το θέσω καλύτερα, θα σταματήσει ποτέ το μαρτύριο του Σίσυφου; Ο Σίσυφος ήταν μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής μυθολογίας. Έξυπνος και πονηρός, θρασύς και τολμηρός πίστευε ότι μπορεί να ξεγελάσεις εν ολίγοις όλους τους θεούς. Περισσότερο όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι προσπαθούσε να νικήσει τους δαίμονες του. Πλάσμα μοναχικό και αυτοκαταστροφικό, όπως αυτοκαταστροφικός είναι κάθε ιδιαίτερος άνθρωπος. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ήταν να νικήσει τον Άδη, την αιωνιότητα τον χρόνο και την «Ιστορία». Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε για την ασεβή του συμπεριφορά. Οι “Κριτές των νεκρών”, του έβαλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να την ανεβάσει ξανά. Αυτή η τιμωρία είναι αιώνια για τον «νικητή» του Άδη. Ναι! Αυτό ακριβώς εννοώ. Νιώθω ότι όλοι εμείς οι οπαδοί της ομάδας, για κάποιο λόγο έχουμε τιμωρηθεί στην αιώνια κατάσταση κάθε σεζόν τα τελευταία χρόνια να περνάμε το μαρτύριο του Σίσυφου. Κάθε καλοκαίρι καταπίνουμε την πίκρα μας και βάζοντας κυλάμε στωικά το βράχο μας προς την κορυφή ώσπου το βάρος του βράχου τελικά τελικά θα μας νικήσει. Αργά ή γρήγορα. Και πάλι με αργά βήματα, κάθε καλοκαίρι, θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τους πρόποδες του όρους και την άρση του φορτίου μας ξανά. Ξανά και ξανά και ξανά.
Ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας, τόσο μέσω των παθών του όσο και μέσω των βασανιστηρίων του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, η έχθρα του με τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή τον σπρώχνουν σε μία απερίγραπτη ποινική ρήτρα, στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα. Αυτό είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του. Πραγματικά δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η μοίρα τελικά του καημένου Μπασκετόγαυρου, το πεπρωμένο της ομάδας.. Ο Καμύ υποστηρίζει ότι πρέπει να φανταζόμαστε τον Σίσυφο ευτυχισμένο. Ο Σίσυφος γεύεται για μια σύντομη στιγμή την ελευθερία. Είναι ακριβώς εκείνη η μοναδική στιγμή, όταν έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή. Αλλά πιστέψτε με ο Μπασκετόγαυρος μυθικός μας Σίσυφος κατεβαίνει την πλαγία δυστυχής.
Η ώρα της ήττας είναι μια ωραία ώρα. Δεν θα πρέπει να είναι μια κατάσταση εσωστρέφειας για την ομάδα αλλά μια στιγμή ενδοσκόπησης. Η μικρή ανάπαυλα που μεσολαβεί από την λήξη ενός αγώνα μέχρι την επόμενη προσπάθεια πρέπει να είναι, όπως και για τον Σίσυφο, η στιγμή της συνείδησης. Είναι η ώρα που πρέπει να αποδείξει ο σύλλογος ότι μπορεί να γίνει καλύτερος να υπερβεί την αγωνιστική του μοίρα, Το μαρτύριο θα νικηθεί με την σύνεση. Η σύνεση θα φέρει την βελτίωση και η βελτίωση την ελπίδα. Όσο για τον φίλο μας τον μπασκετόγαυρο, έχει συνηθίσει. Η ιστορία της ομάδας δεν είναι μόνο στιγμές δόξας. Είναι επίσης γραμμένη με «..αίμα, σπέρμα, ουρά και σκατά». Την ξέρουμε την διαδικασία. Γνωρίζουμε την ματαιότητα της φύσης μας. Θα ξανακατέβουμε την πλαγιά αντικρίζοντας πάλι τον βράχο αλλά ίσως, που ξέρετε, μπορεί κάποτε να φανταστούμε τον μπασκετόγαυρο Σίσυφο ευτυχισμένο.
Ψυχή βαθιά σύντροφοι συνοδοί.
Χρόνια πολλά σε όλους
