Πρώτο ντέρμπι για εγχώρια διοργάνωση μετά από τόσο πολύ καιρό, που μόλις τώρα συνειδητοποίησα, πως την τελευταία φορά που έπαιξαν μεταξύ τους σε τέτοιο πλαίσιο δεν υπήρχε κορονοϊός, ενώ τώρα βαδίζουμε αποφασιστικά για το νιοστό lockdown. Αλλά ας μην κάνουμε κακές σκέψεις και πικραινόμαστε περισσότερο. Ήδη το αποτέλεσμα της Δευτέρας μας πίκρανε αρκετά κάποιους. OK δεν είμαστε όλοι υπεράνω, τι να κάνουμε.
Στο RedPointGuard μπορεί να μην συμφωνούμε ούτε ανά 2 σε οποιοδήποτε θέμα, αλλά ποτέ δεν ήμασταν λιπόψυχοι. Έτσι αποφασίσαμε να γράψω αυτό το κείμενο για το πατατράκ (δεν ξέρω αλήθεια πως μου ήρθε). Το τι θα γράψω το άφησαν αποκλειστικά πάνω μου. Έτσι λοιπόν, αν περιμένετε στις γραμμές που θα ακολουθήσουν, να διαβάσετε για ψυχολογίες, πνευματικές ετοιμότητες, φανέλες,τσαρούχια, φόβους και παράνοιες στο Las Vegas, κόμπλεξ και τα λοιπά, καλύτερα να μην σπαταλήσετε άδικα το χρόνο σας φίλες και φίλοι.
Επειδή δε μου αρέσει να σας ταλαιπωρώ, σας δηλώνω εξαρχής πως η άποψη μου είναι πως τη Δευτέρα το βράδυ κέρδισε η ομάδα που είχε σχέδιο, το εφάρμοσε όσο καλύτερα μπορούσε και επέμεινε σε αυτό. Ο Ολυμπιακός δεν είχε και δεν κατάφερε και να βρει λύσεις απέναντι στη ζώνη που παρέταξε ο coach Πρίφτης και την οποία είχε λανσάρει και στο Μόναχο, 4 μέρες πριν.
Μπορεί να είναι μια πραγματικότητα πως, αν δεν μπουν τα σουτ, χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια για να κερδίσεις έναν αγώνα basket, αλλά κανείς δε λέει ότι απαγορεύεται να τον κερδίσεις. Άλλωστε, δε θα είναι κάθε μέρα Παρασκευή, να ξεκινάς αγώνα μόλις με 2 άστοχες προσπάθειες και να βάζεις 35 σε μια περίοδο με τους απέναντι να μη τα βάζουν ούτε κάτω από το καλάθι.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, φίλες και φίλοι, είχε στοχεύσει σε 3-4 συγκεκριμένα πράγματα.
1) Αποφάσισε να πάρει το ρίσκο της ζώνης, αρχικά για να μην αναγκαστεί να μετατοπίζει πολύ την άμυνά του και να μην μπει στη διαδικασία των περιστροφών. Ο Ολυμπιακός ντύνοντας το κεντρικό <PnR> με κίνηση, πριν αυτό εκτελεστεί, έχει σαν στόχο να βάλει την άμυνα σε κίνηση και να την αποδιοργανώσει. Η επιλογή της 2-1-2 ζώνης με τους 2 guards κοντά και τον Παπαγιάννη ακριβώς πίσω τους, σαν «σύρτη», είχε σαν στόχο να απαγορεύσει στον Ολυμπιακό να επιτεθεί κεντρικά. Η πλειονότητα των plays του σε αυτό το χώρο εκτελείται. Ταυτόχρονα, μάζευε πολλά κορμιά γύρω από το post έτοιμα να βοηθήσουν στο μαρκάρισμα, κυρίως, του Fall. Τέλος, με αυτό το σχηματισμό ήταν ευκολότερο να αμυνθεί και όσες φορές οι ερυθρόλευκοι προσπαθούσαν να ακουμπήσουν με <post entries> τον Sasha και τον Πρίντεζη, ο πλαϊνός έπαιζε deny. Ο Ολυμπιακός όλο το βράδυ δοκίμαζε plays που εφαρμόζει απέναντι σε man to man άμυνες. Ήταν σαν να θέλεις να καρφώσεις μια πρόκα και να παίρνεις κατσαβίδι.
2) Έκανε επιθέσεις μεγάλης διάρκειας και για να μην αυξηθούν οι κατοχές, κάτι που θα ευνοούσε μια ομάδα με περισσότερο επιθετικό ταλέντο όπως ο Ολυμπιακός, αλλά και για να μην δώσει την ευκαιρία στους γηπεδούχους να τρέξουν στο transition, αλλά κυρίως να μη βρουν early offenses.
3) Χτύπησε όσο περισσότερο μπορούσε με πλάγια <PnR>. Ο Ολυμπιακός ζει αμυντικά από τις βοήθειες και τα tags. Στο πλάι αυτά δεν υπάρχουν. Παπαπετρου, Nedovic τα τιμώρησαν.
4) Επιτέθηκε ποντάροντας στο μέγεθος των Παπαπέτρου και Κασελάκη, είτε μετά από αλλαγές πάνω στον Σλούκα είτε όταν ματσάρονταν με κοντύτερους αντιπάλους, όπως ο Λαρετζάκης. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Λάρε δεν χρησιμοποιήθηκε περισσότερο.
Στην εξέλιξη του αγώνα οι φιλοξενούμενοι με σταθερά τη ζώνη πήραν κάτι από όλα τα παραπάνω σημεία. Μάλιστα, κατάφεραν να κρύψουν την αδυναμία του Macon να διατηρήσει τη θέση του στη ζώνη, κυρίως εξαιτίας της ετοιμότητας των Sant Roos και Okaro.
Η αρχική μεγάλη επιτυχία του πρασίνου πλάνου ήταν η στατικότητα της επίθεσης του Ολυμπιακού. Μιας επίθεσης που, όταν βρει ροή το πλάνο της, μοιάζει μαγική. Όμως όταν αυτό αντιμετωπιστεί δυσκολεύεται να βρει εναλλακτικό τρόπο δράσης. Ο Ολυμπιακός ζει και πεθαίνει με το % εκτέλεσης των guards του, μετά από ντρίμπλα. Τη Δευτέρα αυτό ήταν χαμηλό, γιατί πολύ απλά δεν βρήκαν τους αγαπημένους χώρους τους να εκτελέσουν, εξαιτίας της διάταξης του ΠΑΟ. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού να διατηρήσει την κίνησης του επιθετικά δεν είναι καινοφανές. Απλά η ζώνη το μεγέθυνε. Στατικοί οι 2 forwards στις γωνιές, ουσιαστικά αφήναν χειριστή και Fall να βρουν συνεργασίες, κινούμενοι σε χώρους που είχαν αριθμητικό μειονέκτημα διαρκώς. Η ζώνη δε σπάει μόνο δοκιμάζοντας τρίποντα και σκρινάροντας. Κυρίως σπάει με κίνηση στα κενά που αφήνει (πολλές φορές στη μετάδοση αναφέρθηκε η οδηγία του coach B σε Παπ – Sasha).
Ο Fall ήταν η απάντηση σ’ αυτή τη ζώνη, αλλά δεν έφτανε η μπάλα πάντα σε αυτόν, όπως έπρεπε εκεί που έπρεπε. Όσες φορές συνέβη ο Παναθηναϊκός πόνεσε. Ίσως η επιλογή να δίνει το screen ο Fall, με τον Παπαγιάννη ψηλά, να μην ήταν η ενδεδειγμένη. Ο Fall, σαν μαγνήτης, τραβούσε double team και ενστικτώδεις βοήθειες, και ίσως η τοποθέτηση του πιο χαμηλά, και με τον Sasha σαν screener (όπως έγινε όταν εφαρμόστηκαν κλασικά <horns> για να υπάρχουν 2 screeners πάνω στους 2 guards), να ήταν μια κάποια λύση.
Ουσιαστική λύση απέναντι σε αυτή την άμυνα ο Ολυμπιακός δε βρήκε ποτέ. Ακόμα και το ξέσπασμα της 3ης περιόδου, αλλά και της αρχής του αγώνα, βασίστηκε στην επιθετική άμυνα πάνω στους χειριστές του ΠΑΟ, κι εκμεταλλεύτηκε την οδηγία του team του Παναθηναϊκού, όταν δεν υπάρχει διακοπή και επαναφορά και μετά από άστοχο σουτ τους οι πράσινοι να αμύνονται σε man to man, όπως είναι λογικό, γιατί δε θα προλάβαιναν να στηθούν σωστά σε ζώνη.
Όταν η κούραση, εξαιτίας και του πολύ στενού rotation, έφερε εκπτώσεις στην αμυντική ένταση και ο ΠΑΟ άρχισε να επιτίθεται στοχευμένα με Nedovic – Παπαπετρου ο Ολυμπιακός έπαψε να βρίσκει ανοργάνωτη άμυνα απέναντι του και πελαγοδρομούσε ντριμπλάροντας.
Νομίζω πως έγραψα παραπάνω από όσα θα έπρεπε, αφού έχουν ειπωθεί και γραφτεί σχεδόν τα πάντα και κλασικά έρχομαι τελευταίος.
Το βράδυ της Δευτέρας ο Ολυμπιακός δεν έχασε, αλλά κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Και καλό είναι αυτό να εντυπωθεί στα κεφάλια όλων μας.
