Πέντε μήνες, στο περίπου, από την τελευταία αγωνιστική της Euroleague, ο κόσμος του Ολυμπιακού, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, είχε την ευκαιρία να πάρει μια πρώτη γεύση από την έκδοση της φετινής ομάδας.
Αν περιμένετε όμως πως αυτό θα είναι ένα κείμενο συμπερασμάτων, κάνετε λάθος.
Πως γίνεται να βγάλει συμπεράσματα κάποιος τόσο στερημένος όσο εγώ, που έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα ούτε μετά από ολοκληρωμένη χρονιά και με κάποιον να μου τα αναλύει;
Έτσι λοιπόν, ό,τι ακολουθήσει από εδώ και πέρα, είναι απλά μερικά στοιχεία που μου κίνησαν το ενδιαφέρον και τίποτε περισσότερο. Ουσιαστικά είναι ένα κείμενο απλά για να ξεμουδιάσω κι εγώ, όπως έκανε και η ομάδα απέναντι στο Λαύριο το Σάββατο, αλλά και για να πάρουμε κανένα κλικ, αφού διψάτε να διαβάσετε οτιδήποτε για την ομάδα, ακόμα κι αν είναι αργοπορημένες μπαρούφες σαν και αυτές που θα ακολουθήσουν παρακάτω.
Όπως θα δείτε με αυτό το παιχνίδι απέναντι στο Λαύριο δεν ασχολήθηκα, αφενός γιατί η διαφορά δυναμικότητας είναι σημαντική, αφετέρου γιατί όπως ενημερώθηκα από τον φίλο και συνοδοιπόρο Σπανούλαρο, η συμπαθέστατη ομάδα του coach Σερέλη είναι με ελάχιστες προπονήσεις.
Έτσι εστίασα περισσότερο στο ευρωλιγκάτο κυριακάτικο παιχνίδι απέναντι στην Monaco, που σε μερικές μέρες θα πραγματοποιήσει την πρώτη της εμφάνιση στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Ο coach Mitrovic, παρουσιάζει καλοδουλεμένα και σκληρά σύνολα και το απέδειξε και την Κυριακή. Η Monaco, με εξαίρεση τον Motiejunas δε διαθέτει λάμψη, αλλά διαθέτει καλούς αθλητές, φιλόδοξους και στα πρόσωπα τον Lee και Andzusic (μου έβγαλε μια αύρα Rakosevic) δυο αρκετά ενδιαφέροντα guards.
Προχωράω όμως στην ουσία του κειμένου και ξεκινάω από το αμυντικό σκέλος του αγώνα, στο οποίο φάνηκε η, λογικότατη για την περιόδο που βρισκόμαστε, απουσία επαρκούς επικοινωνίας. Ο coach Μπαρτζώκας, εξαιτίας και της απουσίας του Παπανικολάου, είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει για σημαντικό χρονικό διάστημα τις αντοχές και τα όρια των σχημάτων με 3 guards στο αμυντικό κομμάτι.
Βέβαια και στα 2 φιλικά ξεκίνησε με ψηλές 5άδες στις αρχές τους και μετά την ανάπαυλα (Sasha στο “3” και Livio–Fall στη ρακέτα πλαισιωμένους και στις 2 περιπτώσεις από Walkup και Mckissic/Dorsey), κάτι που μάλλον δείχνει πως με την επάνοδο του Παπανικολάου θα αποτελεί τον κανόνα.
Με το σχήμα αυτό στο παρκέ ο Ολυμπιακός δεν προχωρούσε σε αλλαγές μετά τα PnR, και δοκίμασε να αμυνθεί με <deep flat> με τον Fall. Το <PnP> του Motejunas όμως, μαζί με αργές περιστροφές, αρκετές ασυνεννοησίες και πολλές αχρείαστες βοήθειες, ανάγκασαν τον coach να το εγκαταλείψει. Ο Fall, έδειξε μπερδεμένος στο πόσο βαθιά έπρεπε να περιμένει και στο πότε έπρεπε ή όχι να αλλάξει. Ο Lee, και σε μικρότερο βαθμό ο Andjusic, επιτέθηκε πάνω του μέχρι τη βασική γραμμή και εξέθεσαν και την επιθετικότητα με την οποία έκλεινε στο low post η αδύναμη πλευρά του Ολυμπιακού.
Η λειτουργία της αδύναμης πλευράς θα είναι είτε να αμύνεται με αλλαγές είτε χωρίς. Θα έχει εντολή να βγει επιθετικά πάνω σε όποιον πλησιάζει τη ρακέτα, παίρνοντας εν γνώση της το ρίσκο. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σίγουρα πρέπει να υποστηριχθεί από πιο ενεργητικά χέρια. Ο Λαρεντζάκης το έκανε με συνέπεια, ο Sasha το προσπαθεί και ο Mckissic πρέπει να το σταθεροποιήσει.
Με τα χαμηλά σχήματα ο Ολυμπιακός δοκίμασε σχεδόν κάθε πτυχή αμυντικών αλλαγών. Από αλλαγές παντού, σε αλλαγές μετά το <rescreen>, σε εντολή να αλλάζουν όλοι παντού, εκτός από τον αιχμή που έχει τον Andjusic, όταν αυτός κάνει <iverson cut> ή γενικά κινείται πίσω από screens μακριά από την μπάλα. Είδαμε να εφαρμόζεται <next defense>, όπου αφού περάσει από το screen, ή εφόσον φύγει από τον έλεγχο του αμυντικού του ο χειριστής, τον αναλαμβάνει ο αμέσως επόμενος στην περιφέρεια, αλλά και <peel switch>, όπου ο ψηλός αλλάζει αμέσως στον κοντύτερο επιτιθέμενο και απλά καλύπτουν, μέχρι να επιστρέψει ο κοντός και ένας παίχτης της πίσω γραμμής.
Για αυτό διοργανώνονται τα φιλικά, για να εκπαιδεύονται τα rosters και να δοκιμάζουν και να διορθώνουν ότι δεν δούλεψε. Ο Ολυμπιακός λοιπόν οφείλει να βελτιώσει την επικοινωνία και να εγκαθιδρύσει αμυντικούς αυτοματισμούς, ειδικά στο κομμάτι των αλλαγών.
2 ακόμη παρατηρήσεις για το αμυντικό κομμάτι. H πρώτη αφορά την πίεση στην μπάλα και η άλλη τον Fall σε αμυνα αλλαγών.
Οι παίχτες του coach B, ειδικά κοντά στην πλάγια γραμμή, αρκετά συχνά πίεσαν στα όρια του <double team> την μπάλα. Ειδικά οι Livio, Sasha ήταν πρωταγωνιστές σε τέτοιες καταστάσεις, και από κοντά και ο Hassan.
Ο οποίος Hassan όποτε η ομάδα αμύνθηκε με <hedge out> τα πήγε καλά, στις αλλαγές όμως μπερδεύτηκε αρκετά.
Περνάω και στον Fall λοιπόν, που τον είδαμε κάμποσες φορές να μένει μετά από αλλαγή πάνω σε κοντύτερο αντίπαλο. Θα σας φανεί περίεργο αλλά βρίσκω λογική στην σκέψη του coach να το δοκιμάσει.
Αφενός δεν κοστίζει κάτι, αφετέρου ο Collet το δοκίμαζε σε συγκεκριμένες στιγμές, απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους. Ο τεράστιος Fall, δεν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση γρήγορα, όμως απλώνοντας τα χέρια του, ειδικά σε λήξη επίθεσης, με το χρόνο να πιέζει, δυνητικά θα αναγκάζει τον αντίπαλο να αλλάξει τελείως την καμπύλη του σουτ του. Μια ακόμη παράμετρος είναι πως, επειδή δεν είναι όλοι Larkin (εδώ κολλάει το «συγκεκριμένοι αντίπαλοι»), για να δοκιμάσεις να τον περάσεις με απλωμένα χέρια, θα χρειαστεί να απομακρυνθείς αρκετά και έτσι να μειώνεται η απόσταση ενός πιθανού tag. Όπως και να έχει μια απλή δοκιμή είναι.
Επειδή όμως κάπου πρέπει να κλείσω το κομμάτι της άμυνας, δεν γίνεται να μην κάνω αναφορά στην κατάληξη μας ολοκληρωμένης άμυνας που δεν είναι άλλη από το rebound. Η παρουσία Fall δεν εξασφαλίζει από μόνης της τις διεκδικούμενες μπάλες και αποδείχτηκε και στα δυο παιχνίδια. Το Λαύριο και η Monaco ανανέωσαν πολλές επιθέσεις και αυτό είναι ζήτημα. Ειδικά μια ομάδα που δείχνει πως την αρέσει να τρέχει και μπορεί να το κάνει καλά, πρέπει να εξασφαλίζει γρήγορα το rebound.
Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβω περνάω γρήγορα στο σκέλος της επίθεσης. Γρήγορα, γιατί γρήγορα θέλει να παίξει και ο Ολυμπιακός.
Ήταν εμφανής η προσπάθεια των ερυθρολεύκων, να πασάρουν γρήγορα, να κινηθούν γρήγορα, να εκτελέσουν άμεσα. Λιγότερη ντρίμπλα, περισσότερη κίνηση, όχι πάντοτε συγχρονισμένη από όλους, περισσότερα screens μακριά από την μπάλα, παράλληλα με την κύρια PnR δράση, πιο συχνά κοψίματα.
Η παραγωγικότητα και στα 2 παιχνίδια ήταν ιδιαίτερα υψηλή και προσωπικά έμεινα με την αίσθηση πως το φετινό ρόστερ έχει τρόπους να σκοράρει, χωρίς να εξαρτάται αποκλειστικά από το σουτ.
Το σουτ παίζει κυρίαρχο ρόλο, αλλά πλέον ο Ολυμπιακός μοιάζει να το ψάχνει πιο μεθοδικά. Αρκετές five out διατάξεις, πολλές παράλληλες δράσεις και κυρίως μόνιμα 3 χειριστές στο παρκέ, σε κάποια σχήματα ακομα και 4.
Μην βιαστείτε να μου την πέσετε για τον αριθμό των χειριστών, δώστε μου λίγο χρόνο με εξηγηθώ.
Με τον όρο «χειριστές» αναφέρομαι σε όσα παιδιά μπορούν να απειλήσουν με την μπάλα στο παρκ , ακόμα και αν αυτό αφορά την <close out> επίθεση. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως αναφέρομαι και στον Sasha, αλλά ακόμα και στον Livio, που δε δίστασε, όποτε παρουσιάστηκε ευκαιρία, να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί.
Το μπάσκετ που πρεσβεύει άλλωστε ο coach B, απαιτεί παίχτες που να μπορούν να κάνουν ακριβώς αυτό. Έτσι, πλην του ελίτ pg Σλούκα και του υψηλού επιπέδου Walkup, είδαμε πως μέρος της ανάληψης των αποφάσεων, αλλά κυρίως της μεταφοράς μπάλας, ανέλαβαν και ο Λαρεντζάκης αλλά και ο Λούντζης.
Οκ ναι δεν το ανέλαβε ο Mckissic, αλλά εκεί νομίζω ότι είναι θέμα επαναπροσαρμογής. Ο εκρηκτικός και λαοφιλής Shaquielle, με τις προσθήκες των Walkup/Dorsey, λογικά θα υποχωρήσει σε χρόνο κατοχής μπάλας και ταυτόχρονα θα πρέπει να μάθει να γίνεται λειτουργικός σε ρόλο “Παπ”, αφού με τα μέχρι τώρα δεδομένα είναι ο άνθρωπος που θα ξεκουράζει τον έλληνα Sf. Άρα κακώς αγχώνονται ορισμένοι με την εμφάνιση του, αφού και αυτός βρίσκεται σε φάση προσαρμογής.
Στο δικό μου φτωχό μπασκετικά μυαλό, περίμενα να δω λίγο περισσότερο τον Dorsey να λειτουργεί σαν χειριστής, διότι πιστεύω ότι μέσα στην χρονιά θα χρειαστεί να γίνει τέτοιος, αλλά προφανώς αυτό θα το δούμε στο τουρνουά της Κύπρου. Στο ρόλο όμως του παίχτη αδύνατης πλευράς τα πήγε εξαιρετικά, δίνοντας πλάτος στην ομάδα.
Πέρα οι πλάτος όμως βοήθησε στην προσπάθεια του συνόλου να μην είναι στατικό και να κρατάει ζωντανή την μπάλα. 2 ντρίμπλες, πάσα, κίνηση, κάλυψη του κενού, επίθεση στην <close out> άμυνα και έξτρα πάσα, ήταν συχνά οι αλληλουχίες επιθετικής δράσης των Πειραιωτών που, παρόλα τα πολλά λάθη, δείχνουν να έχουν βάλει τις βάσεις για μια πιο πολύπλοκα απλή επιθετική προσέγγιση.
Φυσικά δεν ξέχασα το παιχνίδι από μέσα προς τα έξω, που θα είναι σημαντικό στην επιτυχία του πλάνου. Ο Fall μπορεί να δυσκολεύτηκε να πάρει θέσεις στο post, αλλά πάσες βρήκε, κυρίως όμως στον τομέα αυτό ξεχώρισε ο Livio, είτε σαν PF είτε σαν C.
Ο Γάλλος τακτικά είναι σε πολύ υψηλό βαθμό ετοιμότητας, διαβάζει και ακολουθεί τις κινήσεις των υπολοίπων, βλέποντας παράλληλα την πάσα και το κόψιμο.
Από άποψη plays με ιντριγκάρει η χρήση των stagger entries (o coach Laso τα χρησιμοποιεί εκτεταμένα) σε πολλές παραλλαγές. Η ευρεία χρήση <pindown>, παράλληλα με το <PnR> γεννά επιλογές και αυτό αφορά και το Spain PnR, που όσες φορές εκτελέστηκε δεν ξεκίνησε από μια στατική κατάσταση, αλλά βγήκε μες από τη ροή της επίσπευσης. Μέσα και από screen επιλογής (horns) ο coach δείχνει πως θέλει να δημιουργήσει συνθήκες που να εμπλέκουν και τους 5 παίχτες στοχεύοντας λιγότερο στο <high PnR>.
Για να μην σας κουράσω άλλο με την ακατάπαυστη φλυαρία μου ρίχτε μια ματιά στα βίντεο παραθέσαμε.
Καλή σεζόν να έχουμε λοιπόν, να είμαστε όλοι υγιείς και για συμπεράσματα ας περιμένουμε λιγάκι ακόμα. Τώρα έχουν μόνο ενδείξεις .
