ηγέτης ο [ijétis] Ο10 θηλ. (λόγ.) ηγέτις [ijétis] στη σημ.
ηγετικός -ή -ό [ijetikós] Ε1 : που ανήκει, αναφέρεται, που έχει σχέση με τον ηγέτη ή την ηγεσία: Ο Σπανούλης έχει Hγετική φυσιογνωμία. Ο Βασίλης έχει ηγετικά προσόντα. Ο Βασίλης έπαιξε ηγετικό ρόλο στην ιστορία του Ολυμπιακού.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για τον V-SPAN. Από επαγγελματίες bloggers, δημοσιογράφους, οπαδούς, masters του είδους, από ιερά τέρατα του αθλητισμού, από μύθους και θρύλους.
Δεν θα προσπαθήσω να γράψω βαρύγδουπα λόγια ούτε να συγκινήσω. Θα προσπαθήσω να σου πω όμως τι ήταν ο Kill Bill μέσα από τα δικά μου μάτια.
Η αγάπη μου για τον Ολυμπιακό γεννήθηκε μια μέρα μπασκετικά ερυθρόλευκη, παρόλα αυτά γαλουχήθηκα ποδοσφαιρικά
Θα σε πάω πίσω το 2010, η σχέση μου με το μπάσκετ πολύ επιδερμική, τα πάνω πάνω που λέμε ίσα ίσα να μην είμαι άσχετη. Φυσικά και ήξερα ποιος ήταν ο Σπανούλης. Είπαμε! Όταν τον έβλεπα μου έκανε εντύπωση πως γίνεται ένας τόσο συγκεντρωμένος και πειθαρχημένος παίκτης να είναι ταυτόχρονα σαν θηρίο στο κλουβί την ώρα του αγώνα. Σαν να μην μπορούσε κανείς με τίποτα να τον καλουπώσει.
Όταν έμαθα για την μεταγραφή στον Ολυμπιακό νόμιζα ότι ήταν τρολιά και μάλιστα πολύ κακόγουστη. Ούτε η φωτογραφία με τους προέδρους ήταν αρκετή για να με πείσει. Έκανα ζουμ για να δω την φωτοσοπιά… Παιδιά δεν ήταν τρολιά, η είδηση ίσχυε και η φωτογραφία ήταν αληθινή.
«Παιδιά, θα αρχίσω να βλέπω μπάσκετ εντατικότερα είπα» και το έκανα. Δειλά δειλά ξεκινήσαν και οι πρώτες επιδρομές στο ΣΕΦ. Αβέβαια τα βήματα. Αχαρτογράφητα τα νερά, και όμως θα τον βρίσκαμε τον δρόμο. Ένας πατούσε γερά στα πόδια του και φορούσε το 7, ήξερε, σαν να ήξερε από πάντα τι έπρεπε να κάνει. Πως να πάρει μια ομάδα από πιτσιρίκια και να τα κάνει άντρες. Την επόμενη χρονιά ήρθε και το πρώτο διαρκείας.
Δεν θα κάτσω να απαριθμήσω τι έκανε ο Σπανούλης σε αυτή την μυθική καριέρα. Ούτε τα ρεκόρ, και τις διακρίσεις. αυτά τα ξέρουμε και θα τα μνημονεύουμε όταν θα με λέμε με υπερηφάνεια ότι ζήσαμε στα χρόνια που έπαιζε και τον βλέπαμε στο παρκέ. Το δικό μας παρκέ. Αυτό που στο κέντρο του έχει ζωγραφισμένο το Δαφνοστεφανωμένο. Στο ΣΕΦ.
Ο Σπανούλης έβαλε την δική μου ερυθρόλευκη γενιά στο μπάσκετ. Και γέννησε μια καινούργια. Τα πιτσιρίκια που βλέπαμε στις κερκίδες του ΣΕΦ στα χρόνια του V-SPAN είναι οι καινούργιοι ολυμπιακοί που δημιουργήθηκαν. Και θα είναι μπασκετικοί. Η σιγουριά που νιώθαμε όταν έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο.
Από τις μεγάλες νίκες μέχρι τις επίπονες ήττες ήξερες ότι ο Βασίλης είχε αφήσει την ψυχή του μέσα. Το κρύο αίμα όταν η μπάλα έκαιγε, και εκρηκτικός όταν η κατάσταση απαιτούσε θάρρος και θράσος.
Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο έχει συνοχή, ροή, σωστή σύνταξη. Αν αγαπημένε συνοπαδέ σε καλύπτει. Συγχωρέσε με αλλά όταν μιλάμε για τον αρχηγό όλα είναι λίγα και τα συναισθήματα περίεργα. Ήσουν και εσύ εκεί. Φώναξες, πανηγύρισες, πληγώθηκες, συγκινήθηκες.
Τα δάχτυλα μου έχουν καιρό να γράψουν και είναι ακόμα βαριά. Το τέλος ξέραμε ότι θα ερχόταν. Αλίμονο! Τα τελευταία χρόνια όλο για τον περιβόητο απογαλακτισμό από τον Σπανούλη προετοιμαζόμασταν. Πως να το πάρεις απόφαση; Πως; Όταν στα 34-35-36-37 έμπαινε μέσα με την ορμή 20αρη, το πάθος 28αρη, την εμπειρία του 37αρη. Χορτασμένος από τα πάντα, δόξα, τίτλους, χειροκρότημα.
Μπορεί μια μέρα η ομάδα να αλλάξει έδρα. Να πάει σε ένα γήπεδο, καινούργιο, με προδιαγραφές όπως του εξωτερικού. Ένα αμιγώς μπασκετικό. Με ωραία καθίσματα, καινούργιο γυαλιστερό παρκέ και με το jumbotron.
O Βασίλης Σπανούλης και η παρέα του πάντα θα είναι λόγος για να επιστέφουμε στο ΣΕΦ. Σε εκείνο το παλιό παρκέ. Σε εκείνους τους πίνακες των σκορ που υπολειτουργούν. Γιατί εκεί έγραψε ιστορία Ο Βασίλης με το 7, εκεί γράφτηκε η σύγχρονη ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, και μια από τις όμορφες ιστορίες του Ολυμπιακού Συνδέσμου.
Γιατί η 10ετια του Σπανούλη στον Ολυμπιακό είναι μια όμορφη ιστορία, από αυτές που δεν θα κουραστούμε να αναπολούμε και να διηγούμαστε.
Ο αρχηγός αποσύρθηκε, ένας νέος κύκλος ξεκινάει. Και θα έχει τα πάνω και τα κάτω της όπως και παλιά. Μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος, προχωράμε μπροστά με την παρακαταθήκη που έχουμε.. ο Ολυμπιακός είμαστε διάολε…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν σκέφτομαι το Κill Bill αυτή η εικόνα έρχεται κατευθείαν μπροστά μου.
