Αν πληκτρολογήσεις ‘’Βασίλης Σπανούλης’’ στο Google, οι πληροφορίες που εμφανίζονται περιλαμβάνουν μια νέα λέξη. Το διαπίστωσα σήμερα. Μια λέξη που…πονάει, προσγειώνει, μελαγχολεί. ‘’Πρώην’’.
‘’Πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής’’. Πρώην ο Σπανούλης;
Έχουν περάσει μήνες από τότε που ‘’κρέμασε τα παπούτσια του’’ ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Ο αρχηγός μας, ορθότερα. Από τότε που έμεινα ακίνητη και χαμένη στα στενάκια της Αθήνας, διαβάζοντας ‘’λαίμαργα’’ τις σχετικές δημοσιεύσεις.
‘’Σοβαρέψου, μας βλέπουν’’, με μάλωνα.
‘’Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, τι κλαις;’’.
Είχα ‘’γυμνάσει’’ τον συναισθηματισμό που ενίοτε με ταλαιπωρεί, θεωρούσα. Μπα. Άδικος κόπος. Είχα προλάβει να ‘’σκουριάσω’’ σε λίγα λεπτά.
Ανατρέχω στα αποθηκευμένα βίντεο στο κινητό μου. Σε βίντεο που απαθανατίζουν τα ‘’εγκλήματά’’ του, τις θρασείες διεισδύσεις του, τις σωτήριες επεμβάσεις του. Έχω και κακές στιγμές, κακές επιλογές, λάθος πάσες, άστοχα σουτ. Δεν έχω τα πολυτιμότερα βέβαια.
Γίνεται, όμως, να απαθανατίσεις τα συναισθήματα; Τις ανατριχίλες, τις συγκινήσεις, την αγωνία, την αδρεναλίνη;
Στα βίντεο αυτά, συνήθως ακούγονται φωνές. Κραυγές, τραγούδια και συνθήματα. Να’μαι και εγώ! Φωνάζω, γίνομαι ένα με αγνώστους, τραγουδάω. ‘’Τι στιγμές’’, σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι πως να είναι το μπάσκετ χωρίς τον Σπανούλη. Δεν ξέρω αν θυμάμαι.
Ωπ. Έφτασα. ‘’Επανάληψη αναπαραγωγής’’. Πάλι συγκινούμαι, να πάρει! ‘’Ήμουν εκεί’’, θα λέω κάποτε. Εκείνη την στιγμή που με ένα καλάθι προπόνησης, ο Βασίλης Σπανούλης γράφει ιστορία, εκτελεί το καθήκον του, το χρέος του απέναντι σε εκείνο το χαρισματικό παιδί, που σχεδόν δύο δεκαετίες πριν ονειρευόταν, αδημονούσε. Απέναντι στον αθλητή που έμενε πίσω στο τέλος της προπόνησης, με μονάχα έναν αντίπαλο. Τον εαυτό του. Μεγάλος ανταγωνισμός με τον εαυτό που άφηνε πίσω κάθε μέρα, βρε αδερφέ. Όφειλε στην πορτοκαλί θεά του την επόμενη να είναι καλύτερος. Μια ηθική υποχρέωση, πάθος, μεράκι.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτές οι στιγμές θα έπρεπε να έχουν ειδική σήμανση. ‘’Τελευταία τεμάχια’’. Να ξέρουμε, να ‘’ρουφήξουμε’’ κάθε λεπτό, να ‘’αποθηκεύσουμε’’ στη μνήμη μας το συναίσθημα, την γεμάτη καρδιά, να είμαστε υποψιασμένοι.
Είναι γενική αλήθεια πως Ο ηγέτης -εσκεμμένα το κεφαλαίο- αφήνει μια άδεια θέση, και δεν εννοώ στο παρκέ. Μέσα μας. Κλείνει την πόρτα μιας σπουδαίας ιστορίας, ενός σύγχρονου παραμυθιού, μιας λαμπρής πορείας που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας. Μείναμε να κρυφοκοιτάμε από την κλειδαρότρυπα, μέσα από τα αποθηκευμένα βίντεο με την κακή ανάλυση και τις υπέροχα ενοχλητικές φωνές.
Ας είναι. Αυτή η χαραμάδα που μας συνδέει με την ιστορία και το παρελθόν του, είναι γεμάτη φως. Φως που αντανακλά την αυτοκρατορία του και μας ‘’αναγκάζει’’ να θυμόμαστε, αλλά και που είναι αρκετό για να φωτίσει το δρόμο της νέας εποχής. Γιατί ο Σπανούλης μπορεί να ήταν (το μπορεί λόγου χάρη) ο συνδετικός κρίκος, ο αρχηγός, ο μαχητής, εκείνος που έκανε τα αδύνατα δυνατά.
Όμως ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει. Αλλάζει, εξελίσσεται, ξαναγεννιέται.
Και θα τραβήξουμε νέα βίντεο, με καλύτερη ανάλυση και δυνατότερες φωνές. Και ο αρχηγός μας, γιατί ο τίτλος αυτός πάντοτε θα τον ‘’στολίζει’’, θα χαμογελά από την κερκίδα.
Ευχαριστούμε Βασίλη Σπανούλη. Βασίλη μας.
