Στο RedPointGuard, όσο και αν κάποιοι το παίζουν σκληροί και καλά «αδιάφοροι» για τις διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων, είμαστε καψούρηδες με το μπάσκετ και, όπως καταλαβαίνετε, δε γίνεται να μη λάβουμε θέση για το επερχόμενο Ευρωμπάσκετ (ναι στα ελληνικά γιατί έτσι το μάθαμε έτσι το αγαπήσαμε).
Ο κλήρος έπεσε σε μένα να σας ζαλίσω με ένα longread πόνημα που θα ασχοληθεί, λιγότερο ή περισσότερο, με τις 24 ομάδες που κατάφεραν να φτάσουν στην τελική φάση μέσα από την, κωμικοτραγικά εκτελεσμένη, διαδικασία των προκριματικών.
Μια διαδικασία τόσο λάθος εφαρμοσμένη που, λίγες μέρες πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, καταφέρνει να το επηρεάσει αρνητικά, αφού η φαεινή ιδέα της FIBA να βάλει αγώνες προκριματικών λίγες μέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης το μόνο που πέτυχε είναι να στερήσει από τη διοργάνωση ορισμένα από τα αστέρια της, που λαβώθηκαν. Well done FIBA.
Αλλά αρκετά ασχολήθηκα με σένα και προχωράω στο προκείμενο. Οι 24 ομάδες χωρίστηκαν σε 4 ομίλους των 6 και διανεμήθηκαν σε 4 πόλεις, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γηραιάς Ηπείρου, κατά την κακή συνήθεια που έχουν υιοθετήσει οι ομοσπονδίες να μετατρέπουν ένα τουρνουά σε κρουαζιέρα για μικροπολιτικούς λόγους.
Στην περίπτωση μας λοιπόν οι 4 όμιλοι θα φιλοξενηθούν σε Τιφλίδα, Μιλάνο, Κολωνία και Πράγα και πάμε να τους δούμε έναν έναν.
ΟΜΙΛΟΣ Α (Τιφλίδα)
Η οικοδέσποινα Γεωργία θα φιλοξενήσει, στην εξωτική Τιφλίδα, την Ισπανία, την Τουρκία, την Βουλγαρία, το Βέλγιο και το Μαυροβούνιο, που αντικαθιστά τους εμπόλεμους Ρώσους που αποκλείστηκαν.
Ξεκινάω με τους συμπαθείς και γείτονες Βούλγαρους, που ουσιαστικά είναι ο Sasha ο Vezenkov και οι φίλοι του. Πλην του Sasha δεν γνωρίζω κανέναν άλλο, η συμμετοχή και μόνο είναι επιτυχία. Αν μιλούσαμε για βόλεϊ θα ήταν ίσως διαφορετικά τα πράγματα και έτσι θα κλείσω την αναφορά μου με μια παράκληση προς τον Sasha.
Sasha, αν με διαβάζεις, πρόσεξε τον εαυτό σου έχουμε δύσκολη σεζόν μπροστά.
Περνάω στο Βέλγιο, που δεν έχει στη σύνθεση του τον Van Rossom, που έστω και στα γεροντάματα παραμένει επιπεδάτο guard. Στο roster δεσπόζει η συμπάθεια μου ο Bako, που είναι ο ποιοτικότερος ψηλός τους με διαφορά. Οι 3 βασικοί guards τους, ο Obasohan που είναι και ο πρώτος σκόρερ , ο Lecomte και ο Limbert είναι κοντάδια (1,78 ο κοντύτερος και 1,88 οι άλλοι δυο). Στα φτερά και στο πλάι έχουν ψηλά παιδιά θα προσπαθήσουν για το καλύτερο με αξιοπρέπεια και θα κυνηγήσουν τις πιθανότητες τους να μπουν στην τετράδα του ομίλου, πράγμα όχι ακατόρθωτο.
Αντίπαλος τους θα είναι το Μαυροβούνιο, με τον διαχρονικό Dublevic να αποτελεί σταθερά και ηγέτη, τον Perry να δίνει το εξωτικό χρώμα που έχει παραδοσιακά κάθε τέτοιου επιπέδου ομάδα σε όλα τα Ευρωμπάσκετ τα τελευταία 15 χρόνια και το πουλέν μου, τον Marko Simonovic, να έχει την ευκαιρία να αποδείξει σε όλη την Ευρώπη πόσο ολοκληρωμένος ψηλός μπορεί να γίνει και, αν επιστρέψει στα μέρη μας, να κάνει σπουδαία πράγματα. Μου κάνει εντύπωση γιατί δεν βλέπω στην επιλογή τον Ivanovic του Ερυθρού, ενώ δεν γνωρίζω τι θα συμβεί με τον Radebow, που ήταν το πολυβόλο τους. Παραδοσιακά σκληροί και θεωρώ πως θα περάσουν στα χιαστί.
Η οικοδέσποινα Γεωργία θα ήταν σίγουρα 3η, αν δεν έχανε τον Toko. Ο Sengelia είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας, ο με διαφορά καλύτερος παίχτης και η σταθερά της. Τώρα, όλα πέφτουν στις πλάτες του υποτιμημένου Giorgi Shermadini, στις διαθέσεις του McFadden και στο εκρηκτικό πακέτο του Mamukelasvili, που είναι ένας Toko in the making και, πιο τουρμπισμένος, αλλά λιγότερο τεχνίτης. Ειδική μνεία στον ενδιαφέροντα Andronikasvili, που είναι τίμια περίπτωση guard. Έχουν καλέσει και τον ποιοτικότατο Bitadze. Έπαιξε απέναντι στην Ιταλία στα προκριματικά και η παρουσία του μετριάζει κάπως το δυσαναπλήρωτο κενό του τραυματία Sengelia. Με τον κόσμο στο πλευρό τους, και επειδή είναι σφιχτή ομάδα με τον coach Ζούρο να έχει βάλει αρχές θα περάσουν έστω και σαν 4οι.
Πάμε τώρα στο φαβορί του ομίλου που είναι η Τουρκία. Φουλ έξτρα σύνθεση, ο «two cups” Ataman στον πάγκο, ο Larkin κουρεμένος και έτοιμος. Όλα δείχνουν επιτυχία. Ομάδα με αρκετή ποιότητα στα φτερά με τον Korkmaz να διαθέτει το πακέτο για να γίνει ο Simon της εθνικής του, τον Osman να διαθέτει ένα εξαιρετικό all around πακέτο, τον Hazer να δίνει ενέργεια και πίεση στην μπάλα, τον Bitim (αν δεν κάνω λάθος) να δίνει ποιοτική εναλλακτική στα φτερά και τους Sengun και Sanli να είναι δυο ποιοτικότατοι ψηλοί. Βέβαια προσωπικά ο πρώτος μου φάνηκε αρκετά ίδιος με τον Kanter, με τη διαφορά ότι σίγουρα δεν είναι γκιουλενιστής. 6-7 ποιοτικότατοι αθλητές, ιδανικοί για τη διατήρηση του τέλειου spacing που επιζητά ο Ataman όμως, για να πετάξω και το δηλητήριο μου, δεν έχουν Micic και το αφήνω εδώ. Όπως και να έχει αν δεν βγουν πρώτοι θα είναι έκπληξη.
Θα είναι έκπληξη φίλες και φίλοι γιατί, πολύ απλά, οι Ισπανοί φέτος αποφάσισαν να εισάγουν στο κουρμπέτι την επόμενη φουρνιά και, σαν να μην έφτανε αυτό, πέραν του τραυματία από καιρό Rubio, έχασαν πριν λίγες μέρες και τον Llull, που ήταν ο εμπειρότερος guard τους. Πλέον ηγέτης της περιφέρειας θα είναι ο βέρος Καστιγιάνος Lorenzo Brown. Αυτός θα διαχειριστεί το μεγαλύτερο μέρος των επιθέσεων και των αποφάσεων. Ο Rudy θα είναι πάλι εκεί να θυμίζει σε όλους κάτι από την δυναστεία των τελευταίων 15 χρόνων , οι αφοί Hernangomez είναι οι συνδετικοί κρίκοι στη μετάβαση και αυτοί πάνω στους οποίους θα ακουμπήσει η μπάλα αρκετά, όμως εγώ περιμένω πολλά και από τον Arostegui, τον Parra και μετά τον τραυματισμό του Llull θέλω να δω αν θα δοθεί χώρος στον εξαιρετικό Nunez. Κλειδί στο όλο εγχείρημα ο Garuba. Μια ομάδα που, σαν άλλη Real, θα στηριχθεί στους ψηλούς της, στο μέγεθός της σε κάθε θέση και στην αμυντική ένταση που θα βγάλει. Θα ρίξει το ρυθμό, θα κυνηγήσει το PnR, θα παλέψει. Εμπειρία διαθέτει, έστω και όχι σε αφθονία, το ταλέντο και η προσωπικότητα είναι αυτά που λείπουν. Αν καταφέρει να βγει πρώτη στον όμιλο μπορεί και να μας κουφάνει. Γενικά, δεν φοβίζει κανένα αλλά οκ, έχουν πετύχει υπό σχεδόν οποιεσδήποτε συνθήκες, οπότε δεν τους υποτιμούμε.
Πρόβλεψη κατάταξης λοιπόν: 1) Τουρκία 2) Ισπανία 3) Γεωργία 4) Μαυροβούνιο
ΟΜΙΛΟΣ Β (Κολωνία)
Στην Κολωνία, οι Γερμανοί θα υποδεχτούν Βόσνιους, Λιθουανούς, Γάλλους, Σλοβένους και Ούγγρους. Ο με διαφορά πιο ενδιαφέρων όμιλος της διοργάνωσης, με 2 σούπερ contenders τίτλου, τα δυο φαβορί βασικά, μια διεκδικήτρια μεταλλίου και τη Γερμανία που είναι υποψήφια για μαύρο άλογο της υπόθεσης.
Ξεκινάω για να βγάλω την υποχρέωση από τους Ούγγρους που, πέραν του Hanga, δε γνωρίζω κανέναν άλλο. Θα είναι τίμιοι αλλά θα λένε πως απλά συμμετείχαν και έπαιξαν με αντίπαλο το Luka και θα έχουν φωτογραφίες να δείχνουν στα εγγόνια τους. Δεν είναι πόλο εδώ κύριοι.
Συνεχίζω με τους ενδιαφέροντες Βόσνιους που γύρω από το δίδυμο Musa – Nurkic θα προσπαθήσουν για το καλύτερο. Αν ήταν σε κάποιον άλλο όμιλο μπορεί και να περνούσαν. Θα είναι ζόρικοι πάντως και είναι και αρκετά ψηλοί. Τώρα λυπάμαι, οι θέσεις είναι κλεισμένες.
Συνεχίζω με τους οικοδεσπότες που έχουν ένα πολύ όμορφο σύνολο. Ο Schroder, η Άννα Παναγιωταρέα των guards λόγω απόχρωσης της τούφας, στην από δω μεριά για πλάκα γράφει 15 pts, 5 asts 3 stls 3 rebs, ακόμα κι αν είναι αδιάθετος. Το έχει ξανακάνει. Μαζί με τον Lo συνθέτουν ένα εκρηκτικό δίδυμο, που δίνει σκορ και δημιουργία και μπορεί να αλλάξει το ρυθμό. Σε αυτούς προσθέστε τον σοκολατένιο Walkup, κατά κόσμον Weiler-Babb, να ρίχνει τους παλμούς , να βάζει πίεση στην μπάλα και να προσθέτει μέγεθος και έχετε ένα πλήρες πακέτο στην περιφέρεια. Αυτοί μπορούν να ταΐσουν τον, ελπίζω μυστακιοφόρο, Obst που στημένος ή κινούμενος πίσω από flair & Pindown μπορεί να σε σκοτώσει και να ανοίξει το γήπεδο παρέα με τον Voigtmann, που όμως έχει να παίξει μπάσκετ από το Γενάρη. Εξτραδάκι ποιοτικό ο κοντός Wagner, που δείχνει πολυβόλο. Ο ψηλός Wagner θα ήταν φοβερά ποιοτική αναβάθμιση, αλλά προσωπικά θεωρώ τον Theis τρομερή απώλεια. Θα περάσουν, θα παίξουν καλό μπάσκετ και αν τους υποτιμήσουν Τούρκοι/Ισπανοί/Λιθουανοί θα έχουν δράματα.
Λιθουανοί λοιπόν που κατεβαίνουν με όνειρα και φιλοδοξίες και ένα αρκετά γεμάτο roster. Ο αγαπημένος Giedraitis για πρώτη φορά θα κληθεί να κουμαντάρει από τον άσσο ομάδα (η κατάρα του Saras συνεχίζεται και η Λιθουανία δεν βγάζει επιπεδάτο άσσο), δεν έχει ξαναπαίξει τη θέση επί της ουσίας και αυτό ενέχει ρίσκο. Θα έχει συμπαραστάτη στην οργάνωση τον Grigonis και πίσω του τον συμπαθή Lekavicius. Ο Brazdeikis επαναπατρίστηκε και όλοι λένε πόσο ποιοτικός είναι, ο υπέροχος Giedraitis είναι ο, με διαφορά, καλύτερος και σταθερότερος σουτέρ τους και ένας παίχτης που κινείται άριστα χωρίς την μπάλα και ασκεί ιδιαίτερη βαρύτητα στις άμυνες. Στη ρακέτα το δίδυμο Sabonis – Valanciunas είναι από τα καλύτερα της διοργάνωσης. Όμως, πόσο εύκολα αυτοί οι δυο μπορούν να λειτουργήσουν παρέα; Θα είναι ο Sabonis λειτουργικός σαν PF γιατί εκεί υπάρχει μόνο ο γλυκύτατος Kuzminskas; Δύσκολη χημεία , αλλά αρκετή ποιότητα και μέγεθος.
Οι κάτοχοι του τίτλου Σλοβένοι κατεβαίνουν σχεδόν απαράλλαχτος για τον υπερασπιστούν. Μόνες διαφορές ότι ο Luka έχει γλεντήσει με κοιλίτσα ή χωρίς όλο το ΝΒΑ, ο καλός Dragic είναι 37 και ο Randolph έγινε Tobbey, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Κατά τα άλλα όπως είδαμε και στους Ολυμπιακούς του Τόκυο ο Luka μπορεί να τους πάρει από το χέρι και να τους πάει τουλάχιστον μέχρι τον τελικό και, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, στα μάτια μου δεν υπάρχει τρόπος να τον περιορίσει κάποιος. Ειδικά τώρα που θα έχει και τον Dragic να του δίνει ανάσες με ουσία, και να καθαρίζει το μυαλό του. Pace n space, spread PnR, ατελείωτα drag screens, βροχή τρίποντα και Prepelic – Cancar να πλαισιώνουν την τριάδα που ανέφερα, σε μια πεντάδα επιθετική κόλαση. Για μένα το Νο2 φαβορί και ας μοιάζει ρηχό το ρόστερ. Όσο προχωράει η διαδικασία τόσο θα στενεύουν τα rotations και, σε αυτή τη συνθήκη, η Σλοβενία διαθέτει την πεντάδα – 6αδα – 7αδα με την καλύτερη χημεία και τον σταρ που το παιχνίδι του δεν επηρεάζεται καθόλου από τις μικρότερες διαστάσεις του γηπέδου και τους διαφορετικούς κανόνες.
Νο1 είναι οι Γάλλοι. Ναι είναι λίγο ελαφρόμυαλοι, ναι χωρίς τον De Colo στερούνται προσωπικότητας, αλλά φίλες και φίλοι μιλάμε για ένα σύνολο γεμάτο με τέρατα της φύσης. Ελίτ αθλητές, με τεράστιο μέγεθος που αμυντικά μπορούν να πνίξουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Gobert, Poiriet, Jaiteh, Yabusele, M’baye μπορούν να κρύψουν τον ήλιο, ενώ ο Fournier εγγυάται ποιότητα και εκτέλεση. Ο Okobo φέρνει έκρηξη, αλλά να δούμε πως θα ανταποκριθεί στην ευθύνη ο Luwawu o Cabarrot στο μπάσκετ της από εδώ μεριάς, που είναι πρωτοραφάτος και υπάρχει και ο Cordinier που είναι πολυδιάστατος. Οκ ναι ο Heurtel δεν ξέρουμε τι θα κάνει, αλλά δίνει πάντα πράγματα στη εθνική του. Φυσιολογικά για μένα ξεκινούν από την poll position.
Σε αυτόν τον όμιλο υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε μαγικά πράγματα, από άποψη αποτελεσμάτων στις τελευταίες αγωνιστικές. Για παράδειγμα ο δεύτερος αυτού του ομίλου στους “8” θα πέσει με τον πρώτο του δικού μας ομίλου, ενώ ο πρώτος με τον δεύτερο, με ότι και αν σημάνει αυτό. Όπως και να έχει θα κάνω πρόβλεψη όμως.
Πρόβλεψη κατάταξης: 1) Γαλλία 2) Σλοβενία 3) Λιθουανία 4) Γερμανία
ΟΜΙΛΟΣ C (Μιλάνο)
Στην πρωτεύουσα της μόδας θα κάνουν πασαρέλα οι Ιταλοί, οι Έλληνες, οι Κροάτες, οι Ουκρανοί, οι Βρετανοί και οι Εσθονοί6.
Επειδή ήδη έχω γράψει πολλά και σκοπεύω να γράψω λίγα περισσότερα, στους Εσθονούς θα ευχηθώ να ζήσουν τη στιγμή και να έχουν φορτισμένα τα κινητά για να βγάλουν selfies με τον Γιάννη. Στους Βρετανούς θα ευχηθώ καλή τύχη, είναι μαχητές και το παλεύουν πάντα, έχουν τον Tarik Phillip που μου αρέσει , θυμάμαι τον Okereafor, που έπαιξε Α1 και είναι μια χαρά και θέλω να δω τον Killeya-Jones, για τον οποίο μου έχει φάει τα αυτιά ο Μίμης στο twitter (είναι στην προεπιλογή αλλά δεν μου προκύπτει ότι θα παίξει απ’ όσα κατάφερα να συλλέξω στην ενδελεχή έρευνά μου – γέλια κοινού-). Οι Ουκρανοί, τα παιδιά του πολέμου της εποχής μας (παράγραφος γεμάτη αηδιαστικά κλισέ αλλά νυστάζω sorry) διαθέτουν Len και Mykhailiuk, που έχουν περάσει στην απέναντι μεριά της θάλασσας και νομίζω πως αυτό τους δίνει ένα προβάδισμα για την προνομιούχο 4η θέση του ομίλου.
Οι άλλες 3 θέσεις είναι καπαρωμένες.
Την ώρα που γράφεται το κείμενο πληροφορήθηκα πως ο Gallinari έπαθε ζημιά στα προκριματικά (μπράβο και πάλι FIBA) και τίθεται εκτός. Η ειρωνεία είναι πως οι Ιταλοί είχαν δηλώσει την 12αδα που θα κατέβαινε στη διοργάνωση. Η απώλεια του Gallinari είναι τεράστιο πλήγμα, αφού από μια ομάδα που στερείται ύψους στο post αφαιρείται ένας αθλητής με μέγεθος, κλάση και εμπειρία. Η θέση “5” είναι αυτή που πονάει τους Ιταλούς, αφού εκεί υπάρχει μόνο ο Melli και πίσω του ο Biligha που πάλι είναι κοντός. Ο Mannion δείχνει να βρίσκει τα πατήματά του και θα έχει την μπαγκέτα με κάλυψη τον τιμιότατο Spissu, ενώ υπάρχει και ο Pajola, που μου αρέσει πάρα πολύ και προσθέτει μέγεθος και πίεση. Στα φτερά δεσπόζει ο Fontecchio που πλέον είναι και με τη βούλα ο καλύτερος παίχτης αυτής της ομάδας, με τον Polonara να αποτελεί το δυναμό της και να αναβαθμίζεται η σημαντικότητα του Datome. Small ball, αρκετό iso, αρκετή σκληράδα αλλά σε μια διοργάνωση με τόσους ποιοτικούς και κυριαρχικούς ψηλούς θα ζοριστεί πολύ.
Να, για παράδειγμα οι Κροάτες διαθέτουν τον Zubac που δεν είναι κανένας τυχαίος. Επίσης, μπορεί να είναι μια από τις πλέον διπολικές και αυτοκαταστροφικές ομάδες στην ιστορία του μπάσκετ αλλά, έχουν ρόστερ με κλάση και στο πρόσωπο του Bojan Bogdanovic ένα παλικάρι που μπορεί να βάζει, χωρίς ιδιαίτερη πίεση, 15+ pts, χωρίς να χρειάζεται βοήθεια από τους υπόλοιπους. Αν ο Mulaomerovic βρει τρόπους να τον συνδυάσει με τον Hezonja, θα έχει δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο δίδυμο δημιουργίας άβολων, για τις αντίπαλες άμυνες, καταστάσεων. Δίπλα στους δυο παραπάνω και τον Zubac, υπάρχει ο εξαιρετικός Saric, που ψάχνει ρυθμό είναι η αλήθεια, αλλά έχει δύναμη, κινήσεις στο post και εύρος εκτέλεσης που είναι πολύτιμα, ενώ προστέθηκε ο δυναμικός Jalen Smith που στη ρούκι σεζόν του στην Euroleague έδειξε πως μπορεί να πιέσει άριστα την μπάλα, να κουμαντάρει με αξιοπρέπεια όταν χρειαστεί και να απειλήσει με συνέπεια. Μαζί με τον Lorenzo και τον Tobbey οι πιο ταιριαστοί νατουραλίζέ στις ανάγκες των ομάδων τους (ο Dorsey είναι γέννημα θρέμα αρβανίτης μην λέτε κακίες). Ειδική αναφορά στον, μυστήριο για μένα αλλά , ενδιαφέροντα Karlo Matkovic.
Και φτάσαμε στην Ελλάδα μας. Στη θεωρία, μετά από χρόνια, κατεβαίνουμε υπερπλήρεις. Ο Γιάννης είναι ο εφιάλτης κάθε αντιπάλου και σωματικά είναι unmatchable, έχει βγει 2 φορές MVP, έχει πάρει δαχτυλίδι, δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Όμως τα γήπεδα εδώ είναι μικρότερα και οι κανόνες δεν απαγορεύουν σε κανένα να στήσει μέχρι και τους φροντιστές στο post, για να τον ρίξει σε τοίχο. Βέβαια φέτος ο, Αρβανίτης όπως προανέφερα, Tyler θα είναι μέλος της προσπάθειας και μάλιστα με εξέχοντα ρόλο, αφού είναι ο μόνος που μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις για τον εαυτό του, να σουτάρει και, κυρίως, όλα αυτά να τα κάνει έχοντας το μέγεθος να βοηθήσει τόσο στο rebound όσο και στην άμυνα. Στη θεωρία πάντα, έχουμε ένα από τα πιο βαθειά και πιο ψηλά roster του τουρνουά, όμως λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα έχουμε περισσότερα ερωτηματικά από σταθερές. Ο Παπαγιάννης, ιδιαίτερα σημαντικός γιατί συνδυάζει μάκρος και καλό συγχρονισμό ψηλά σε άμυνα και επίθεση (καλός blocker & roller), μπήκε μόλις χτες στο πρόγραμμα της ομάδας. Ο ψηλός του ΠΑΟ, είναι απαραίτητος για να δώσει επιλογή, τόσο στο Γιάννη όσο και τον Καλάθη και τον Σλούκα να βρουν πάσα, ενώ μας δυναμώνει εξαιρετικά στο κομμάτι των rebounds.
O Παπαπέτρου, που θα αποτελέσει μπαλαντέρ στα forwards δίνοντας σκληράδα, δημιουργία από χαμηλά και versatility στα σχήματα, είναι επίσης τραυματίας και αναμένουμε νέα του. Το σημαντικότερο όμως, και αυτό που μας πονάει περισσότερο, είναι πως το γόνατο του Σλούκα έχει οστικό οίδημα. Αν προσθέσουμε πως από την αρχή της προετοιμασίας ο Κώστας ταλαιπωρείται μας ζώνουν τα φίδια. Ο ηγέτης του Ολυμπιακού δεν είναι απλά απαραίτητος, είναι μαζί με τον Γιάννη οι πλέον κομβικοί σε αυτή την εκστρατεία να επιστρέψουμε στα ψηλά. Ελίτ δημιουργία, άριστος έλεγχος και αλλαγή στο ρυθμό, όταν αυτό απαιτείται, αλλά πάνω και πριν από όλα ένα πολύ αποτελεσματικό jump stop από μέση απόσταση, που σε ένα τουρνουά που θα φορεθεί πολύ drop εξαιτίας του μεγέθους των ψηλών, είναι υπεραπαραίτητο. Επίσης παραπάνω από τίμιο pull up από το τρίποντο και τόνους εμπειρίας και clutchness.
Χωρίς αυτόν ο Ιτούδης πιθανότατα θα αναγκαστεί να αλλάξει την προσέγγισή του από άποψη ρυθμού και rotation και να στραφεί σε περισσότερο deffensive minded approaches. Ειδικά αν ο Παπαπέτρου επιστρέψει και με τους Θανάση – Παπανικολάου να πλαισιώνουν τον Γιάννη, η Εθνική μας μπορεί να παρουσιάσει σχήματα που, μαζί με Καλάθη και Dorsey, θα μικρύνουν πολύ το γήπεδο και θα εξαφανίσουν τους χώρους. Γιατί η Λιμόζ άσχημη ήταν στην τελική;
Μπορεί να θεωρώ πως το υψηλό τέμπο μας βολεύει περισσότερο, αλλά κατανοώ πως είναι πιο εφικτό να πάμε σε μια προσέγγιση “θα σας αφήσουμε να βάλλεται το πολύ 70 και εμείς κάπως θα τους φτάσουμε τους 71”. Κρατάω μια επιφύλαξη αν αυτό μπορούμε να το κάνουμε απέναντι στους Σλοβένους, με τους οποίους υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δώσουμε ραντεβού στην 8άδα.
Ο Ιτούδης είναι ο ιδανικότερος στο να γεννά χώρους μέσα από 5 out, να στοχεύει τα missmatch και παλεύει να βρει τρόπους να εκμεταλλευτεί τον Γιάννη, που έχει πλεονέκτημα απέναντι στους πάντες σχεδόν. Οι κεντρικοί διάδρομοι θα έχουν συνωστισμό. γι αυτό τον πετάει στο πλάι, του δίνει screen από τους κοντούς αλλά χρειάζεται περισσότερη ένταση η προσπάθεια. Αν μπορώ να κάνω μια παρατήρηση είναι πως η αλληλουχία “Γιάννης χειριστής δίνει εισαγωγική – Γιάννης screener – Γιάννης χειριστής”, ίσως να εξασφάλιζε καλύτερη ροή στην επίθεση και καλύτερες ευκαιρίες στον Γιάννη να ακουμπήσει στο ζωγραφιστό, αν μετατρεπόταν σε “Γιαννης screener – Γιάννης handler – Γιάννης screener”.
Παρέλειψα να αναφερθώ στον κομβικό και ουσιαστικό, στα παιχνίδια προετοιμασίας, Κωτσοκούνμπο, που έδινε το κάτι διαφορετικό, τόσο με τα μακριά χέρια του σε γραμμές πάσας και hedge outs όσο και με τα above the rim τελειώματα του. Λαβώθηκε και αυτός απέναντι στους Σέρβους και είμαστε σε αναμένα κάρβουνα.
Για να κλείνω σιγά σιγά το κομμάτι της Εθνικής, ένας ακόμα προβληματισμός που μου γεννήθηκε είναι οι προβληματικές περιστροφές πίσω από τα, αγαπημένα του κόουτς Ιτούδη, hedge outs. Οι Σέρβοι μας εξέθεσαν αρκετές φορές βρίσκοντας την έξτρα πάσα και τιμωρώντας το ντόμινο. Ουσιαστικά δεν έχουμε δει καθόλου την πραγματική Εθνική μέχρι τώρα και θα ευχηθώ να τη δούμε στο τουρνουά, αν και το πρόγραμμα δε μας βοηθά να δώσουμε χρόνο στους τραυματίες να επιστρέψουν. Ξεκινάμε με Κροατία και Ιταλία και το πράγμα ζορίζει έως ένα βαθμό.
Εύκολα – δύσκολα νομίζω πως θα καταλήξουμε πρώτοι στον όμιλο μας με τους Κροάτες δεύτερους , τους Ιταλούς τρίτους και τους Ουκρανούς τέταρτους.
ΟΜΙΛΟΣ D (Πράγα)
Στην πανέμορφη Πράγα, Σέρβοι, Ισραηλινοί, Φινλανδοί, Πολωνοί και Ολλανδοί θα κάνουν παρέα στους οικοδεσπότες. Ο λιγότερο ποιοτικός όμιλος, και μαζί με τον Α οι δυο με το μικρότερο ενδιαφέρον.
Οι Ολλανδοί μάλλον κάτι καλό έκαναν και θα συμμετάσχουν. Δε θα ασχοληθώ παραπάνω. Καλά να περάσουν.
Οι συμπαθείς Φινλανδοί θα έχουν τον Lauri τον Markkanen, που στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ νομίζαμε πως είναι ο Nowitzki της βόρειου πόλου, θα έχουν τον Koponen που προσωπικά πίστευα ότι είναι 45 αλλά είναι μόνο 34 να έχει το ρόλο του εγκέφαλου και του χειριστή, τον Huff που είναι όντως 45 (πλάκα κάνω 38 είναι) και τον Salin, που γράφει τρίποντα στην Τενερίφη, αν δεν κάνω λαθος. Θα παίξουν με πολλές δράσεις μακριά από την μπάλα, θα σουτάρουν 60 τρίποντα σε κάθε παιχνίδι, θα το απολαύσουν και μπορεί να γίνουν και επικίνδυνοι, αν δεν τους πάρουν στα σοβαρά. Φαν του γοτς που λέμε και στην Κουνουπίτσα.
Η Πολωνία αν και είναι βαρετή είναι κανονική ομάδα. Δεν έχει καμία ιδιαίτερη ποιότητα, καλύτερος παίχτης της είναι ο, για μένα, αρκετά υπερτιμημένος και κακός αδελφός, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα, Ponitka. Κοντρόλ μπάσκετ, πολλές επαφές, χαμηλό τέμπο, ψηλά και δυνατά παιδιά. Ο όμιλος τους επιτρέπει να περάσουν στην επόμενη φάση. Έβγαλα την υποχρέωση και προχωράω.
Το Ισραήλ μου κίνησε την περιέργεια. Ένας καλός χειριστής δημιουργός σαν τον υιό Blatt, ένας all around πλάγιος με πολύ ταλέντο και μπόι σαν τον Avdija, ένας καλός rebounder και τίμιος εργάτης σαν τον Sordin, ο ερωτεύσιμος Yam Madar, οι έμπειροι Di Bartolomeo και Mekel, συν τον Zoosman συνθέτουν ένα ρόστερ που δεν το λες άσχημο και που πιθανότατα αρκεί για μα φτάσουν στα νοκ άουτ.
Οι οικοδεσπότες Τσέχοι είναι η ίδια ομάδα που μας σοδόμισε στο προολυμπιακό του Καναδά, αλλά ο Satoransky χτύπησε και ταυτόχρονα το σύνολο χάνει το 50% της δυναμικής του. Θα παίξουν το γνωστό ομαδικό μπάσκετ, με καλή κυκλοφορία, πολλή κίνηση αλλά χωρίς το νέο PG της Barca γίνονται συμβατικοί. Με αυτόν εύκολα 2οι.
Ήρθε η ώρα των αγαπημένων μου Σέρβων. Αν είναι να μην το πάρει η Ελλάδα πάντα θα θέλω να το πάρουν αυτοί. Ο Jokic ήρθε και, όσο και αν βαριέται, θα κάνει πλάκα, ο Misic χτύπησε αλλά, από όσα διαβάζω, θα παίξει και περιμένουν μόνο να δουν τι θα γίνει με τον πολυσύνθετο (καρδούλα από μένα) Bjelica. Μπασκετικό IQ συνόλου που χτυπάει ταβάνι, κυκλοφορία μπάλας από άλλο επίπεδο, αφού έχουν δημιουργούς σε κάθε θέση, μέγεθος παντού με Kalinic, Lucic, Guduric, Milutinov και ρολίστες με πραγματική ποιότητα στα πρόσωπα των Yaramaz, Dobric, Davidovac. Ξέχασα να αναφέρω πως περιμένουν νέα από τον Nedovic, που τραυματίστηκε. Θα είναι κρίμα να βρει χώρο σε αυτή την ομάδα ο Marinkovic. Επίσης στον πάγκο κάθεται η αλεπού ο Pesic, που έχει κερδίσει πιθανότατα τα πάντα σε όλα τα επίπεδα. Δεν τους θεωρούν οι περισσότεροι γκράντε φαβορί και αυτό μάλλον τους κάνει καλό.
Πρόβλεψη: 1) Σερβία 2) Τσεχία 3) Ισραήλ 4) Φιλανδία.
Αν επιβεβαιωθούν λοιπόν οι προβλέψεις μου στα νοκ-άουτ θα έχουμε:
Τουρκία – Γερμανία, με το νικητή στη συνέχεια να παίζει με το νικητή του Τσεχία –Ιταλία
Ισπανία – Λιθουανία με το νικητή στη συνέχεια να παίζει με το νικητή του Σερβία – Ουκρανία
Σλοβενία – Γεωργία με το νικητή στη συνέχεια να παίζει με το νικητή του Ελλάδα – Φιλανδία
Γαλλία – Μαυροβούνιο με το νικητή στη συνέχεια να παίζει με το νικητή του Κροατία – Ισραήλ.
Τώρα που τα έκανα συγκεκριμένα μάλλον καταλαβαίνετε πως, ίσως, η τρίτη θέση του ομίλου μας κάνει πιο βατή την υπόθεση τετράδα. Βέβαια. αν βγεις πρωτο-δεύτερος και καταφέρεις να αποκλείσεις Γάλλους ή Σλοβένους στους “8” μπορεί το μετάλλιο να γίνει πιο προσιτό.
Όμως, ακόμα είναι νωρίς για κοιτάμε τόσο μακριά. Εύκολα-δύσκολα στην 8αδα θα φτάσουμε και εκεί θα κληθούμε να ξεπεράσουμε, ένα από τα 2 τεράστια φαβορί. Για να γίνεις βασιλιάς της ζούγκλας όμως πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι.
Να είναι γερά όλα τα παιδιά και γενικά να ευχηθώ ο τραυματισμός του Gallinari να είναι ο τελευταίος, να είναι και ελαφρύς και να έχουμε την ευκαιρία να δούμε όλους τους παιχταράδες να μάχονται για την ευρωπαϊκή κορυφή.
