H Αναζήτηση του Είναι μας συνεχίζεται. Το αέναο ερώτημα για το τι είναι ο Μπασκετόγαυρος, όπως βγαίνει μέσα από τις αναθυμιάσεις της ψυχής του Φιγουρινιού μας, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις ακατάληπτες φράσεις που ακούει από την δαφνοφυλλομασούσα Σίβυλλα που κατοικοεδρεύει εκεί, όταν την ρωτάει, μια φορά τον μήνα, εννιά φορές την χρονιά, για τον μπασκετικό Δαφνοστεφανωμένο και την τύχη των δεμένων μαζί του μπασκετόγαυρων. Ας διαβάσουμε τι μπόρεσε να διακρίνει…
∼
Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να δώσω ορισμό για τον μπασκετόγαυρο. Ίσως από ιδιοτροπία, ίσως από ανικανότητα. Μισώ τη λέξη ορισμός. Η κατάληξη –ισμος είναι ταυτισμένη με την επιβολή. Ο μπασκετόγαυρος δεν επιβάλλεται σε κανέναν… είναι το σώμα του Αιώνιου Ολυμπιακού. Είναι προσφορά και δέξιμο. Είναι η Ολυμπιακή Θεία Κοινωνία Το όριο από την άλλη πάντα εμπεριέχει την έννοια του πεπερασμένου, μου προκαλεί ασφυξία και φόβο. Ο μπασκετόγαυρος δεν χωράει σε όρια, είναι έξω από το χρόνο και το χώρο.
Τι σκέψεις μου διακόπτει ο ήχος από την πορτοκαλί μπάλα… ντάπντουπ νταπντουπ. Βλέπω μπροστά μου τον μικρό φιγκιουρ, που με αγωνία προσπαθεί να τριπλάρει και μετά να απλώσει με δύναμη τα χεριά, προσπαθώντας να πετάξει την μπάλα μακριά να τη φτάσει μέχρι το καλάθι. Ξανά και ξανά. Θυμώνει που δεν μπορεί. Κάνει κρύο, η μπάλα πέφτει με δύναμη στα δάχτυλα του. Ο μικρούλης φιγκιουρ πονάει.
«Μπαμπά πονάω».
«Δεν είναι τίποτα Μιχάλη» … Ακούω τη φωνή του πατέρα μου…
«Έλα να στα τρίψω να στα ζεστάνω να περάσει ο πόνος».
Νιώθω ακόμα τον πόνο, νιώθω ακόμα την ζέστη από το χέρι του πατέρα…
Σκέφτομαι περισσότερο. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για τον μπασκετόγαυρο. Θα ήταν σαν να γράψω την αυτοβιογραφία μου. Κανείς όμως δεν μπορεί να το κάνει. Θα ήταν σαν να λέει ψέματα για τον εαυτό του… κυρίως ΣΤΟΝ εαυτό του. Λίγο επίτηδες, λίγο από ματαιοδοξία.
Ο ήχος από την μπάλα του μπάσκετ του μικρού φίγκιουρ συνεχίζει να μου αποσπά την προσοχή. Ταξιδεύω μαζί της. Ζωντανεύει το πρόσωπο της γιαγιάς. Πανηγυρίζει για ένα καλάθι του Γκάλη, μια κάποια Πέμπτη. Η φωνή της μάνας να με μαλώνει γιατί δεν διάβασα και έπαιζα με του φίλους στο γήπεδο. Μια σχισμένη μπλούζα στις χαμένες βολές του Πασπαλιε, ένα «σε αγαπώ» από μια κοπέλα που πήγε χαμένο με την σκέψη της ομάδας. Ταξιδεύω σε Ρώμη, Σαϊτάμα, Πόλη και Λονδίνο…
«Μπαμπά ο Ισπανούλης κερδίζει τους Αμερικάνους» η φωνή της κόρης. Μια αγκαλιά στη γυναίκα στο πεταχτάρι στην Πόλη, ένα φιλί στη φουσκωμένη κοιλιά της στο Λονδίνο…
Αυτό λοιπόν είναι ο μπασκετόγαυρος, οι στιγμές της ζωής μας; ΟΧΙ. Αυτό είναι η μνήμη μας. Είναι το ρούχο που καλύπτει το γυμνό κορμί μας. Το γυμνό μας σώμα απαλλαγμένο από το ένδυμα, δηλαδή την ιστορίας μας, είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι η προσωπική μας ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν ξέρω αλλά έχω την υποψία ότι κάπου εκεί κατοικεί ο μπασκετόγαυρος. Ίσως κάποτε να τον συναντήσω, ίσως κάποτε να τον καταλάβω.
Ακούω πάλι τον ήχο από την μπάλα του μπάσκετ. Συνεχίζω να βλέπω τον μικρό φίγκιουρ φορώντας την ερυθρόλευκη μπλούζα να προσπαθεί να μάθει να τριπλάρει. Νταπντουπ… νταπντουπ… νταπντουπ… ο ήχος της μπαλας. Νταπντουπ νταπντουπ.. ο ηχος από τον χτύπο της καρδίας μας. Ο ίδιος ήχος… μοναδικός, κοινός, καθαρός, …
«…καθώς η μνήμη ο τρομαχτικός αυτός καβαλάρης
Σπιρουνίζει πάνω σου τις οπλές του αλόγου του
Τότε κλαίγοντας άρχισες να μου λες
Μυστικά της περασμένης σου ζωής
Και η ψυχή σου τσακισμένη από την ντροπή
Στάθηκε επιτέλους γυμνή μπροστά μου… »
(το χιονόνερο, Νεκράσοφ)
Ατάραχο σχόλιο: Chapeau…
