Ο χορός των καταραμένων

6 thoughts on “Ο χορός των καταραμένων”

1. Μια απογοήτευση νιωθεις αφού διαβάσεις το κείμενο αυτό. Είναι που σου λέει την αλήθεια κατάμουτρα, αυτη που χώνεις κάτω από το χαλακι μην τυχόν και καταλάβεις ότι ήδη την ξέρεις. Αν μου επιτρέπεις θα διαφωνήσω στο ότι δεν είμαστε ενωμένοι σαν φίλαθλος λαός. Νομίζω απλα πως είναι διαφορετικός ο τρόπος που εκφραζόμαστε, είμαστε πιο ρεαλιστές και αν υποθέσουμε πως τα τρόπαια, οι επιτυχίες, η μπασκετική παράδοση σου δίνουν “καύσιμο” για την συνέχεια της φιλαθλης πορείας, “μένουμε” πιο γρήγορα από τους πράσινους.

   Ωστόσο πρόκειται πράγματι για ένα τμήμα που δεν στηρίζεται. Ίσως πιστεύουμε σε ουτοπίες, αναμένοντας αυτό που ονειρευομαστε πως θα ρθει, την λύτρωση, την επιτυχία, την αναγνώριση της κάθε μικρής πέτρας στο ερυθρόλευκο κτίσμα, το κάθε λιθαράκι που βάζει ο κάθε Μπαρτζω και ο κάθε Σπανούλης, αλλα και ο κάθε ΜακΚισικ, ο κάθε Ελις, ο κάθε μικρος ή μεγάλος παίκτης που φόρεσε την φανέλα, αυτή τη φανέλα που για μας ζυγίζει τόνους. Άλλωστε, αυτή η αναμονή του απίθανου και η ανατροπή, τα “Τελειώνει ο Ολυμπιακός ρε;” και η αυτοθυσία του Σπαν, το φιλί του Χακετ και τα δάκρυα του Ουεμπερ, η πίστη του Πρίντεζη και τα…μπινελικια του Μπαρτζω, δεν είναι ο μπασκετογαυρος;

2. Πάμε έναν έναν όλους τους πυλώνες που συνιστούν τον μπασκετικό Ολυμπιακό (όπως και κάθε σύλλογο σε οποιοδήποτε σπορ). Ξεκινώντας από τη διοίκηση, θα πω ότι όλο αυτό που βλέπουμε είναι δική της ευθύνη. Ξεκινώντας από το μακρινό καλοκαίρι του 2011, εν μέσω φημών (ή και όχι μόνο) περί αποχώρησής τους από την ομάδα, πούλησαν τον Τεόντοσιτς (και καλώς έκαναν), άφησαν ελεύθερο τον Παπαλουκά, τον Μπουρούση (οκ, εκεί η συνεργασία είχε διακοπεί νωρίτερα για άλλους λόγους) και πήγαν με μια ομάδα με Σπανούλη και Πρίντεζη, 3 πιτσιρικάδες Έλληνες, 2 πιτσιρικάδες Αμερικανούς και τους άγραφους μέχρι τότε Άντιτς και Χάινς. Με τις δυο κομβικές αλλαγές στους ξένους και τον ερχομό των Λο και Ντόρσει, μαζί με την καθοδήγηση του Ντούντα η ομάδα πέτυχε το απόλυτο θαύματα, πρωταθλήτρια σε Ελλάδα και Ευρώπη, γυρνώντας έναν τελικό από το -19.

   Την επόμενη χρονιά με σχεδόν ίδια ομάδα (πλην Ντόρσει που τον έπιασαν τα ψυχολογικά του και τον Περπέρογλου αντί του Κέσελ) και τον πρωτάρη Μπαρτζώκα αντί του Ντούντα η ομάδα επαναλαμβάνει τον θρίαμβο, ακόμη πιο εκκωφαντικά αλλά συντρίβεται στους ελληνικούς τελικούς. Αυτός ο back to back ευρωπαϊκός θρίαμβος, έδωσε το δικαίωμα στους Αφούς να πιστεύουν ότι με φιστίκια θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα βαριά πορτοφόλια της Ευρώπης, όμως αυτό ήταν κάτι που πρωτίστως οφειλόταν σε δυο τεράστιες προσωπικότητες, τους Σπανούλη και Πρίντεζη συνοδευόμενη με μπόλικη τύχη (που οκ, βοηθάει συνήθως τους ισχυρούς όπως λέγεται), με αποτέλεσμα να έχουμε το γνωστό ξεροκέφαλο “our way”, συνέπεια του οποίου ήταν η ομάδα ναι μεν να κατακτήσει δυο ακόμη πρωταθλήματα και να παίξει δυο ακόμη τελικούς Ευρωλίγκα, συνάμα ομως να χάσει σταδιακά όλους τους κομβικούς παίχτες που εκείνη “έχτισε” και μη μπορώντας να τούς αντικαταστήσει στις περισσότερες περιπτώσεις επάξια.

   Δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι, διοίκηση, εκάστοτε προπονητές, παίχτες και εμείς, ο απλός κόσμος, ότι όλα αυτά που ζήσαμε ίσως ήταν πολυ περισσότερα απ΄αυτά που μάς άξιζαν σε όλα τα επίπεδα. Κι ερχόμαστε στο περασμένο καλοκαίρι, όπου οι Αφοί προσπαθούν για τρίτο καλοκαίρι να επανεντάξουν τον Σλούκα στην ομάδα και εν τέλει το καταφέρνουν. Καλώς ή κακώς αυτή η προσθήκη, δημιούργησε ίσως περισσότερες προσδοκίες απ΄όσες θα έπρεπε, ακριβώς επειδή όλοι, διοίκηση, δημοσιογράφοι, κόσμος είχαμε το προηγούμενο παράδειγμα του καλοκαιριού του 2011. Κάκιστα, όμως, η διοίκηση έμεινε μόνο σ΄αυτή την προσθήκη, ξεχνώντας πως τα δυο τοτέμ της ήταν ένα βήμα πριν την συνταξιοδότηση, και αφήνοντας το πολυτιμότερο περιουσιακό της στοιχείο μόνο και αβοήθητο. Δεν ξέρω αν όλο αυτό εξακολουθεί να έχει ως αιτία το περίφημο “our way” ή αν εξακολουθεί να υπάρχει θέμα οικονομικής στενότητας, η ουσία παραμένει η ίδια. Οι Αφοί προσπάθησαν να αντιγράψουν το καλοκαίρι του 2011, αγνοώντας ότι έχουν περάσει από τότε 10 χρόνια, αγνοώντας το γεγονός ότι η πιάτσα έχει γίνει πολυ πιο δύσκολη και κυρίως αγνοώντας ή μη θέλοντας να παραδεχτούν το γεγονός πως ό,τι συνέβη τη διετία 2012-13 ήταν κυρίως θέμα τύχης (ευτυχούς…συγκυρίας να εχεις Σπαν και Πρίντεζη στα ντουζένια τους και τον Σοφό στον πάγκο) και λιγότερο θέμα στρατηγικής επιλογής.

   Όσον αφορά τον Μπαρτζώκα, συμφωνώ με όλα όσα γράφει ο sober, ωστόσο, ένα ακόμη παράπονό μου είναι ότι αν και έχουμε φτάσει αισίως στα τέλη Γενάρη, προσωπικά δεν βλέπω τίποτα δουλεμένο στην ομάδα, αντιθέτως βλέπω έναν προπονητή γεμάτο άγχος και νεύρα, τα οποία με περίσσεια ευκολία μεταφέρει στους παίχτες του. Δεν θα αναλωθώ περισσότερο στο θέμα προπονητή, γιατί δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις γι΄αυτό.

   Σχετικά με τους παίχτες, δεν έχω να προσάψω τίποτα, αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγαζει. Δεν βλέπω κανέναν αδιάφορο, ματώνουν στο γήπεδο κάθε αγωνιστική, αλλά δεν γίνεται να ζητάμε από μέτριους παίχτες να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν.

   Πάμε στους…αγαπημένους όλων μας δημοσιογράφους της ομάδας. Δεν γνωρίζω αν είναι στο pay roll της ομάδας όπως διατείνεται ο sober (αν κατάλαβα καλά και δεν έχω παρανοήσει κάτι από το νόημα των γραφομένων του) αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει η απουσία παντελούς κριτικής στη διοίκηση, η επανειλημμένη στοχοποίηση συγκεκριμένων κάθε φορά ξένων παιχτών την ίδια στιγμή που οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες, απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας. Επιπλέον, σημασία έχει και το ότι είναι διατεθιμένοι να επικοινωνήσουν προς τα έξω οτιδήποτε τούς μεταφερθεί από την διοίκηση (πείτε το non paper, πείτε το όπως θέλετε), ακόμη και αυτά που κοντράρουν με την κοινή λογική. Τρανά παραδείγματα αποτελεί αυτό που γράφτηκε και υποστηρίχθηκε κατά κόρον από ρεπόρτερ της ομάδας ότι τα χρήματα του Σλούκα (που δεν ήρθε πέρσι) προορίζονταν μόνο για εκείνον με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στον πτωχό πλην τίμιο (ωστόσο πτωχό) Τσέρι. Ή το φετινό περί ταυτόχρονης πρότασης, εκτός του Σλούκα, και στον Καλάθη, ο οποίος όμως τελικά κατέληξε να γίνει…Τζένκινς. Σημειωτέον, δεν αμφισβητώ ότι έγινε πρόταση στον Καλάθη, κάτι που και ο ίδιος εξάλλου παραδέχθηκε, αμφισβητώ όμως το γεγονός ότι πρόθεση των Αφών ήταν η παρουσία και των δυο στην ομάδα. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οκ, δεν ήρθε ο Καλάθης, αλλά την ίδια στιγμή δεν προσπάθησαν να πάρουν ένα άλλο αξιόλογο pg, με μικρότερο συμβόλαιο μεν, άλλά όχι και της τάξης του συμβολαίου του Τζένκινς. Με το συμπάθιο αγαπητοί μου ΑΡΔ, αλλά αυτό το σανό δεν το αγοράζω, δεν ξέρω, αν το είχατε πλασάρει λίγο καλύτερα, μπορεί και να το έκανα.

   Τελευταίοι, αν και όχι έσχατοι, όλοι εμείς, ο απλός κόσμος. Ξεκινώντας από εκεί που το άφησα σχετικά μ΄εμάς, στο κομμάτι που αναφέρεται στη διοίκηση, θα επαναλάβω ότι δημιουργήσαμε ίσως υπερβολικές απαιτήσεις από το παρόν ρόστερ. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στη δίψα μας για μια διάκριση μετά από 4 χρόνια, στα όσα συνέβησαν στο αντίπαλον δέος το περασμένο καλοκαίρι (αν και δεν θα έπρεπε να υπάρχει συσχέτιση, δεδομένου ότι ο ΠΑΟ δεν είναι ο μοναδικός μας αντίπαλος στην Ευρωλίγκα, όπως συνέβαινε στο ελληνικό πρωτάθλημα), στην επιστροφή του Σλούκα (αμελώντας ίσως ότι δεν πρόκειται για..ατομικό σπορ) ή ακόμη ακόμη και στην έλλειψη γνώσεων που ενδεχομένως υπάρχει σε πολλούς από εμάς, ειδικά σε ό,τι αφορά τη δυναμική των υπολοίπων αντιπάλων μας. Η ουσία είναι ότι αυτές οι απαιτήσεις δημιουργήθηκαν. Ξέρετε, μετά την ήττα από την Ζαλγκίρις το φιλοσόφησα που λένε λίγο το όλο θέμα και κατέληξα στο ότι ακόμη κι αν συμβεί το θαύμα (γιατί περί θαύματος πρόκειται πλέον, μεγαλύτερου ίσως και από τον άθλο της Πόλης το 2012, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και έχοντας τελειώσει το παιχνίδι της Μόσχας, στο οποίο η Μπάγερν πήρε μεγάλο διπλό), μικρή σημασία θα έχει, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει δυνατότητα για κάτι παραπάνω στα παιχνίδια των πλέι οφς, ακόμη και σε μια ιδιαίτερη λόγω συνθηκών κορωνοϊού, διοργάνωση όπως η φετινή. Μεγαλύτερη σημασία έχει να δημιουργηθούν κάποια στεγανά και πάλι στην ομάδα, συνθήκες για χτίσιμο μιας νέας ομάδας που με καλύτερους οιωνούς θα παλέψει να ξαναγίνει αυτό που (επαναλαμβάνω) από τύχη έγινε 9 χρόνια πριν κι όχι από στρατηγική επιλογή (κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχάσουμε ποτέ εμείς οι οπαδοί και ακόμη καλύτερο θα είναι αν το παραδεχτούν κάποια στιγμή κι αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι, δηλαδή οι Αφοί).

   Φυσικά, αυτό το τελευταίο περί χτισίματος μιας νέας ομάδας, πέραν της όποιας δουλειάς έγινε ή θα γίνει φέτος, προϋποθέτει και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: το γεγονός ότι η διοίκηση δεν θα επαναλάβει το λάθος που έκανε το 2013 και συνέχισε να επαλαμβάνει με…θρησκευτική ευλάβεια σχεδόν κάθε καλοκαίρι, χάνοντας έναν-έναν τους παίχτες που η ίδια η ομάδα ανέδειξε μετά κόπων και βασάνων και πως δεν θα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων τα 3-4 τελευταία καλά μπασκετικά χρόνια του Σλούκα, που με τόσο κόπο κατάφερε να επανεντάξει στην ομάδα, του Παπανικολάου, τα καλύτερα χρόνια του Βεζένκοβ και των άλλων παιδιών. Με λίγα λόγια δεν θα επαναλάβει ό,τι έκανε στους ίσως δυο μεγαλύτερους παίχτες που φόρεσαν ποτέ την φανέλα της, τον μεγάλο Βασίλη Σπανούλη και τον εξίσου μεγάλο Γιώργο Πρίντεζη.

   Τέλος…πονήματος και με συγχωρείτε για μακροσκελέστατο σχόλιό μου!!

3. Γράμμα σε ένα Sober

   “Φαίνεται πως τίποτα -τίποτα δεν μας σώζει ..” γράφει ο ποιητής Καίσαρ Εμμανουήλ ..

   Ο Νίκος Καββαδίας διαβάζει το ποίημα και σαν απάντηση δημοσιεύει στον «Ρυθμό», τον Μάρτη του 1933, πριν ακόμα τυπωθεί η πρώτη του ποιητική συλλογή, «Μαραμπού», το ποίημα «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ».

   Ξέρω λοιπόν Sober κάτι να μας σώζει , κάτι που πραγματικά βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή .. τη ίδια την ομάδα , μα πάνω από όλα την απόλαυση του ταξιδιού στο πλαι της . Μαζί της δίπλα της με άνεμο την αγάπη για το άθλημα , την αγάπη μας για αυτή και χωρίς την καταιγίδα την θαλασσοταραχή για τα γύρω τοξικά οπαδικα μίζερα συναισθήματα . Κλείνω τα μάτια , κλείνω τα αυτιά και συντονίζω την καρδιά μου με τον ήχο της μπάλας στο παρκέ

   Οι παίκτες με τα παράδοξα τους μάτια θα αγωνίζονται θα γκρινιάζουν αλλά πάντα θα είναι οι ήρωες μας . Κάποτε μισητοί κάποτε αγαπημένοι . Νευριάζω κι εγώ μαζί τους όπως πανηγυρίζω , πονάω ή αγωνιώ . Είναι ήρωες κάποτε και κάποτε είναι οι διάβολοι . Αυτό που έχουμε μέσα μας αυτό έχουν κι αυτοί . Τους δένει κοινή μοίρα με μας . Μη θυμωνεις μαζί τους γιατί και το EΓΩ στο dna του θρύλου κατοικει. Η κόντρα θρέφει το εγώ και το εγώ τη νίκη .

   Παλιές μαθητριουλες αγαπούν και σιωπηλοί ποιητές στα όνειρα της διοίκησης .. χαρούμενα και προσδοκίες γεμάτα . Δεν ξέρω αν μπορούσε κάτι να τους σώσει από το μικρόβιο Ολυμπιακός . Αλλά να σου πω ? Δεν χρειάζεται και να τους σώσει . Ο Ολυμπιακός δεν είναι φτιαγμένος για λιμάνι . Αφετηρία έχει το λιμάνι και σκοπό όχι τον προορισμό αλλά το ταξίδι . Να , αυτή είναι η μοίρα του. Δεν είναι γήινη μοίρα δεν είναι θεϊκή .είναι αλλόκοτη μοναδική προνομιακή . Οι ωραιότερες ιστορίες του κόσμου είναι ιστορίες περιπλάνησης μυστηρίου απόκοσμες . Και ο Ολυμπιακός είναι απόκοσμος και η διοίκηση το ίδιο . Ξέρω κάτι που μπορούσε να σε σώσει . Να γίνει λίγο ίσως η ομάδα κομματι του απιξοσμου κόσμου

   Και θα γελάσει ο μπι όπως δε γέλασε πότε θα φυσήξει να φύγει το κοράκι που του σκεπάζει τα χαρτιά . Όχι φίλε ο Ολυμπιακός ορίζει τα χαρτιά . Έχει τα δικά του σχέδια τα δικά του μυστικά . Δεν μπορούμε να τα ξέρουμε. Γιατί τα γεγονότα έχουν ήδη συμβεί . Είναι χρονομηχανή η ομάδα . Έχει ταξιδέψει και έχει φτιάξει το μέλλον της και σε αυτό το μέλλον έχει προσλάβει να παίξουν ρόλο αυτοί που επέλεξε . Σου φαίνεται τρελό ? Παρανοϊκο? Ξέρω αυτό που θα σε σώσει λοιπόν . Ο Ολυμπιακός είναι η στιγμή της τρέλας στην ιερή ζωή μας . Μας σώζει και τον κουβαλάμε . Το θρεφουμε με τη δική μας τρέλα και αποκτά αλλόκοτη μορφή

   Και μια βραδιά στη Μπούρμα ή στη μπατάβια θα τον δεις να επιστρέφει Sober . Δεν ξέρω αν η επιστροφή είναι η κορυφή . Η κορυφή του Ολυμπιακού είναι άγνωστη . Μπορεί να κρύβεται σε απάτητες κορφές ή σε βρωμερά πορνεία . Σε θάλασσες ή σε παρκέ σε νίκες ή ήττες . Σε αγάπη ή μίσος . Ξέρω λοιπόν κάτι που θα μπορούσε να σε σώσει . Μακριά πολύ μακριά δεν χρειάζεται να ταξιδεύουμε ούτε ο ήλιος πάντα να μας βλέπει μπορεί να μας σώζει και το σκοτάδι μερικές φορές . Τσιγάρο Κάμελ να καπνίζουμε μόνο και σε μια σκοτεινή γωνιά ας πίνουμε ουίσκι αρκεί να ειμαστε εκεί κοντά δίπλα όχι στο σπίτι μια ινδης αλλά στην άκρη της καρδιάς μας και να βλέπουμε την Γκρέτα , την ομάδα , τον θρύλο μας στα ανάμεσα 7 στιλέτα να επιστρέφει

   Με αγάπη ο φίλος σου φιγκιουρ

4. Σομπερ μίλησες στην ψυχή καθε Μπασκετόγαυρου…Ολα αυτα που περιγράφεις τα νιώθουμε κάθε μέρα, κάθε χρόνο σε αυτήν την ομάδα και είμαστε ήρωες με βάση ολα αυτα που έχουμε περάσει και που περνάμε ακομα… Ναι ίσως να είμαστε και καταραμενοι… Αλλα η αλήθεια είναι οτι κάνουμε οτι μπορούμε για να μεγαλώσουμε αυτήν την κατάρα αγωνιστικά και μη… Ετσι το βλέπω εγω.

5. Σκληρό και επίπονο κείμενο, όπως και οι αλήθειες. Αυτές οι αλήθειες που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν το μαχαίρι φτάσει στο κόκκαλο. Αυτές οι αλήθειες που είναι μόνο για όσους μπορούν να τις αντέξουν. Ένιωσα μια ανακούφιση που κάποιος τις είπε. Αλλά και ένα σφίξιμο στο στομάχι.

6. Φίλε Sober νίωθω την οργή σου – άλλωστε μετά από τόσα χρόνια παρέα στο “χορό των καταραμένων” τα ξέρουμε τα βήματα καλά. Πολλές φορές καλύτερα και από όσο θα έπρεπε. Υπάρχει μια κουλτούρα γύρω και μέσα στην ομάδα που μας έχει γίνει εμμονή αλλά και βίωμα. Είναι δύσκολο το κατηγορώ όσο και το συγχωρώ για ορισμένα ιστορικά λάθη που δυστυχώς επαναλαμβάνονται. Όμως it is what it is. Και στο τέλος η ομάδα θα πορευτεί με τις συνέπειες των αποφάσεων και των ικανοτήτων της. Και όσοι θέλουμε και μπορούμε ακόμα θα την στηρίζουμε. Νομοτελειακά μέχρι να κλείσει τον κύκλο της ή να αποσυρθούμε απογοητευμένοι. Σε ότι αφορά τους εκτός “καταραμένου κύκλου” είναι πράγματι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους {μεγάλη κουβέντα} όμως για κάποια άλλη φορά.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.