Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι ένα δύσκολο club. Σε όλους τους τομείς. Διοικητικά, αγωνιστικά, εξωαγωνιστικά, οπαδικά, δημοσιογραφικά. Τα έχω ξαναπεί και θα τα ξαναπώ. Δεν είναι ικανός να κάνει ποτέ τίποτα μεγάλο σε βάθος ετών. Υπάρχει και συντηρείται μόνο με το μέγεθος του ονόματος και με φωτοβολίδες 1-2 τίτλων μια φορά στα 15 χρόνια. Και έτσι θα συνεχίσει. Αυτή είναι η αλήθεια κι ας πονάει. Έχω πει στους Παναθηναϊκούς ότι χάνουν το χρόνο τους μαζί μας. Τζάμπα καζούρα. Αφού μόνοι μας καταστρέφουμε το οτιδήποτε. Δεν υπάρχει συσπείρωση, ούτε αγάπη για το τμήμα. Από κανέναν. Χάνει ο Ολυμπιακός από την Barcelona καταθέτοντας τα πάντα, απέναντι σε μια ομάδα 2 κλάσεις πάνω και 3 επαγγελματίες χασάπηδες. Οι αντιδράσεις και οι απόψεις που ακολούθησαν πονάνε περισσότερο από την (εκάστοτε) ήττα. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Και σίγουρα ούτε η τελευταία. Και κάθε φορά γινόμαστε άνω κάτω… και το πιάνω με τη σειρά.
Διοικητικά
Προσωπικά έχω λατρεία προς τα αδέρφια. Ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Αλλά που είστε; Πότε θα χτυπήσετε το χέρι στο τραπέζι; Δε με ενδιαφέρει να μιλήσετε δημόσια. Μιλήστε στην ομάδα. Στην περιουσία σας. Ορίστε τους κανόνες και τη νοοτροπία. Ορίστε την ιεραρχία. Ορίστε τους στόχους. Προστατέψτε τους. Σας χρειάζονται και σας χρειαζόμαστε. Δεν είστε ο Ολυμπιακός. Δεν είστε πάνω από τον Ολυμπιακό. Είστε υπηρέτες και ηγέτες του Ολυμπιακού κατ’ επιλογή σας. Κάνετε σωστές επιλογές. Αλλά κάνετε και λάθη. Τα κυριότερα, για μένα, είναι στη διαχείριση κρίσεων και καταστάσεων. Δεν είναι μόνο φράγκα και “Our Way”. Νιώστε, πονέστε, κλάψτε.
Αγωνιστικά
{Προς τους παίκτες…}
Κυκλοφορούν ήδη φωνές πως πάλι ο προπονητής έχει χάσει τα αποδυτήρια. Προσέξτε μη σκίσετε κάνα καλσόν και κυρίως που μιλάτε… Ο καθένας έχει παράπονα. Κάντε μια επιτροπή και πείτε στη διοίκηση ποιον θέλετε να σας φέρουν. Κάθε χρόνο, με κάθε προπονητή τα ίδια! Ναι, κάνει λάθη. Ναι έχει κολλήματα. Ναι, έχουμε χάσει παιχνίδια εξαιτίας του. Ναι, και; Υπάρχει προπονητής στον κόσμο που δεν τα έχει όλα αυτά; Σας βαρέθηκα. Και εσάς και τη νοοτροπία σας. Αλλά δε φταίτε μόνο εσείς γι’ αυτό. Φταίνε και αυτοί που σας το επιτρέπουν και δε σας στέλνουν στον αγύριστο, όπως έκανε κάποιος άλλος, κάπου αλλού, κάποια μέρα.
Και εσύ coach. Δεν είσαι άμοιρος ευθυνών. Έχεις τις περισσότερες. Τι είναι αυτό που παρουσιάζεις; Πάλι τα ίδια ζούμε; Πάλι τρικυμία εν κρανίω την ώρα του αγώνα; Τι αντιδράσεις είναι αυτές; Ξέρω ότι είσαι Ολυμπιακός πάνω από το όριο. Αλλά είσαι και ο προπονητής. Είσαι αυτός που επέλεξαν για να φτιάξει την κατάσταση. Αν δεν είσαι εσύ νορμάλ, πως θα είναι/είμαστε οι υπόλοιποι; Πως γίνεται πέρυσι στο ελάχιστο που ανέλαβες να παρουσίαζες καλύτερο ένα σύνολο που δεν το επέλεξες; Την απάντηση την ξέρω. Γιατί ήσουν χωρίς άγχος και ήρεμος… Ήσουν εκ του ασφαλούς ότι δε θα αποτύχεις. Φτιάξε επιτέλους το μέσα σου. Η πρώτη σου θητεία τελείωσε γι’ αυτό το λόγο, ενώ θα έπρεπε να είσαι ακόμα εδώ από τότε. Και το ξέρεις καλύτερα από όλους. Και μετά από τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Δεν θέλουμε να γίνεις, πάλι, “η αλλαγή που πρέπει” γι’ αυτό που αγαπάς. Αν δε μπορείς να το αλλάξεις αυτό, λυπάμαι που το λέω αλλά δε βλέπω φως και μέλλον, γιατί κάθε χρόνο θα έχουμε τα ίδια.
Οπαδικά – δημοσιογραφικά
Τα βάζω μαζί αυτά. Απευθύνομαι σε όσους Παναθηναϊκούς με διαβάσουν. Το έχω ξαναπεί. Σας βγάζω το καπέλο γιατί είστε μια γροθιά. Είτε είστε δυνατοί σαν ομάδα, είτε τελευταίοι. Δεν αφήνετε να πέσει κάτω το παραμικρό. Οπαδοί και δημοσιογράφοι είστε Ταλιμπάν γύρω από την ομάδα σας. Αλλά χάνετε το χρόνο σας μαζί μας. Το εννοώ. Γιατί δε χρειάζεται να σας ενοχλεί ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ. Δε χρειάζεται να περιμένετε να πέσει ο αντίπαλος σας. Τον ρίχνουμε μόνοι μας. Αν ήμουν στη θέση σας, θα ήμουν αραχτός και θα απολάμβανα. Θα περίμενα πότε θα ανάψει η σπίθα. Γιατί κάθε σεζόν είναι θέμα χρόνου. Είτε μας πάει καλά είτε όχι. Δέχεται ο προπονητής τεχνική ποινή 6 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Παγκόσμια πρωτοτυπία αλλά ας μην το αναλύσω. Δεν έχει σημασία που έχασε τη βολή, γιατί το διάβασα κι αυτό. Σημασία έχει ότι εκείνη τη στιγμή σου γ@@ει το μυαλό. Αν εκείνη τη στιγμή πίστευες στη νίκη στο 7 με άριστα το 10, μετά την εξέλιξη αυτή πίστευες στο -7. Πόσο μάλλον οι παίκτες. Έτσι είναι. Το μπάσκετ πρωταρχικά είναι άθλημα ψυχολογίας. Και βλέπεις απόψεις από οπαδούς και δημοσιογράφους ότι καλά να πάθει, γιατί έκανε σαν τρελός. Ναι, έχει θέμα και το ανέλυσα παραπάνω. Δείξτε μου όμως έναν προπονητή που σε μια ανάλογη στιγμή δεν έχει χτυπηθεί σα κατσίκι. Και στη συνέχεια δείξτε μου έναν που τιμωρήθηκε στο σημείο αυτό.
Και βλέπεις να λένε και να γράφουν ας πρόσεχε και καλά να πάθει. Ακόμα και δημοσιογράφοι που υποτίθεται ότι είναι της ομάδας. Στο σημείο αυτό να πω πως αν έχετε την εντύπωση ότι οι Αφοί χαρτζιλικώνουν δημοσιογράφους, είστε βαθιά νυχτωμένοι και γελασμένοι. Ούτε έναν για δείγμα. Δίνει ο GM της ομάδας συνέντευξη στο site στο οποίο φιλοξενούμαι και ζήτημα είναι αν την ακούσανε 2000 άτομα. Κανείς τους δεν το προέβαλε! Η μονταζιέρα λειτουργεί κατόπιν παραγγελίας και οι Αφοί δεν ρίχνουν νερό σε αυτό τον μύλο. Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Καταλήγουμε ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει, αλλά κυρίως όπως το θέλει. Φανταστείτε να είχαν συμβεί αυτά στον αιώνιο, θα ήταν οι οπαδοί στα κάγκελα για μέρες και οι επαγγελματίες στις υπερωρίες. Δε θα υπήρχε η παραμικρή αντίστοιχη άποψη. Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Έτσι είναι το επικοινωνιακό. Έτσι έρχεται η συσπείρωση και δυναμώνει η αγάπη και η στήριξη. Γραφικό μεν, αλλά αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού.
Αυτό το τμήμα είναι καταραμένο. Δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει. Γιατί πάσχει από νοοτροπία, αγάπη και στήριξη. Από όλους, προς όλους. Περισσότερο από την κάθε ήττα ή κάθε αποτυχημένη σεζόν, πονάνε όλα αυτά. Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά αυτό είναι το συμπέρασμα μου μετά την ενασχόληση μου κοντά 30 χρόνια.
