Είναι αργά για δάκρυα….

Πάει και αυτό.

Ο Ευρωπαϊκός Γολγοθάς για τον Ολυμπιακό τελείωσε.

Δεν θα υπάρξει άλλη ταλαιπωρία για προπονητές, παίχτες, οπαδούς.

Ελατέ ας μη γελιόμαστε, όλοι μια ταλαιπωρία ζήσαμε μέσα στο 2019.

Κίνητρο και διάθεση δεν υπήρχε, περισσότερη ώρα ασχολούμασταν με το ποιος έβγαλε το ηχητικό, ποιος είναι απλήρωτος και πόσο, αν και πότε θα πάμε στην Αδριατική, στην Ανταρκτική ή όπου αλλού, παρά με το γιατί δε δούλεψε το πλάνο Blatt.

Τελοσπάντων πάει τώρα πέρασε και μου έπεσε ο κλήρος να γράψω το τελευταίο post game για αυτή τη σεζόν.

Θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, για αυτό και οφείλω να ομολογήσω πως το παιχνίδι το παρακολούθησα για συναισθηματικούς λόγους και μόνο, γιατί όφειλα σε εμένα να είμαι δίπλα στην ομάδα που είναι η καψούρα μου #mexritelous.

Ήθελα με τον τρόπο μου να πω και ένα τελευταίο αντίο σε μια παρέα, που μας έστειλε στα ουράνια, μας έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια, μας γέμισε υπερηφάνεια.

Ήθελα να δω τον τελευταίο χορό τους, αν και θα προτιμούσα αυτός να ήταν σε ένα παιχνίδι για τα Play Offs.

Δεν πειράζει, ακόμα και έτσι αντιμετώπισα το παιχνίδι σαν ένα κλασικό πανηγύρι, από αυτά που στήνονται όταν αποχωρεί από την ενεργό δράση ένας μεγάλος παίχτης.

Σήμερα δεν αποχώρησε ένας μεγάλος παίχτης, αλλά μια σπουδαία ομάδα.

Ο Ολυμπιακός του back to back, των 2 ακόμα τελικών, των πρωταθλημάτων, του Σπανούλη, του Ντουντα, του Πρίντεζη, του Μπαρτζώκα, του Σφαιρόπουλου και του Ελληνικού κορμού σήμερα έκλεισε τον κύκλο του.

Από αύριο νομίζω, ή καλύτερα, θέλω να ελπίζω πως θα ξεκινήσουν οι απαραίτητες διεργασίες για να χτιστεί ο νέος Ολυμπιακός.

Ξεχάστηκα όμως και δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για το παιχνίδι.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν υποδέχτηκε στην Darusafaka στο ΣΕΦ για να κλείσει και τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, αλλά και τον κύκλο της καταστροφής που άνοιξε ουσιαστικά στο παιχνίδι του πρώτου γύρου στην Πόλη.

Τότε οι Τούρκοι είχαν πιέσει ασφυκτικά την μπάλα, είχαν πνίξει τους χειριστές μας και με μπροστάρη τον νεοαποκτηθέντα Douglas είχαν πάρει το ματς παρότι είχαμε αντιδράσει και φτάσαμε το παιχνίδι στο σουτ αν και χάναμε μέχρι και με 19 πόντους.

Σημείο τριβής και έντονης κριτικής σε εκείνο το ματς ήταν η αδυναμία του Ολυμπιακού να ακουμπήσει την μπαλα στα χερια του καυτού Στρελνιεκς – μετά από time out.

Σήμερα πάλι οι ουραγοί μπήκαν ορμητικά, πίεσαν, έτρεξαν και στην πρώτη περίοδο κατάφεραν να πετύχουν 30 πόντους εκμεταλλευόμενοι το “άδειασμα” των Ερυθρόλευκων, που δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν ένα άνευ κινήτρου αγώνα.

Έχουν περάσει και 3 χρόνια από την τελευταία φορά που αποκλείστηκαν πρόωρα. Μάλιστα τότε έπαιξαν στη Μόσχα απέναντι στη Khimki το τελευταίο ματς έχοντας ελπίδες πρόκρισης. Άλλο αν γύρισαν με 30άρα.

Οι Τούρκοι λοιπόν εκμεταλλεύτηκαν την κρύα και άβολη για τους γηπεδούχους ατμόσφαιρα και έπαιξαν για να το χαρούν.

Ότι σουτ και αν πήραν από τα 6,75 το έβαζαν, ο Έρικ με τον Έβανς έκαναν περίπατο στην κόκκινη ρακέτα και έτσι ο Ολυμπιακός βρέθηκε να υπολείπεται μέχρι και με 10 πόντους.

Ο Webber με το Milutinov ήταν οι μόνοι από τους γηπεδούχους που είχαν διάθεση και προσπαθούσαν να κρατήσουν στο ματς την ομάδα τους.

Ο κόουτς Blatt άλλαξε αρκετές 5άδες, προσπαθώντας να βρει ένα σχήμα που θα λειτουργήσει κάποιος πιο ισορροπημένα σε άμυνα και επίθεση.

Οι Vezenkov και Toupane που μπήκαν πρώτοι πέρασαν απαρατήρητοι και μόνο ο Leday κερδίζοντας μάχες στην επίθεση και μαζεύοντας rebound έδειξε διάθεση.

Στη δεύτερη περίοδο αργά αλλά σταθερά η άμυνα στο ζωγραφιστό έσφιξε, τα αχρείαστα hedge out περιορίστηκαν, οι καλύψεις από τις βοήθειες ήταν πιο αποφασιστικές και έτσι οι Τούρκοι έμειναν μόνο με την επιλογή του τριπόντου.

Σταμάτησαν να είναι εκνευριστικά εύστοχοι, ο Ολυμπιακός μάζεψε τα rebound, έτρεξε και πήρε και εύκολα καλάθια αλλά και πόντους από δεύτερες ευκαιρίες.

Το σχήμα με τα 3 guard αύξησε την πίεση και βελτίωσε την κυκλοφορία.

Στο δεύτερο μισό το πράγμα απλοποιήθηκε .

Το όποιο κίνητρο της Darusafaka εξανεμίστηκε, ο Ολυμπιακός είχε κλείσει κάθε διάδρομο και ο Douglas πάντα είχε κάποιον να έρχεται πάνω του σε βοήθεια και το παιχνίδι μετατράπηκε σε αγώνα επίδειξης.

Να φανταστείτε ότι έπαιξε μέχρι και ο Αγραβάνης κάνοντας το ντεμπούτο του.

Τώρα λοιπόν που έβγαλα την υποχρέωση με το αγωνιστικό κομμάτι ας πάω στα όσα δακρύβρεχτα ακολούθησαν.

Η αποθέωση των παρευρισκόμενων οπαδών στην ομάδα, ήταν δίκαιη και έγινε πράξη και έφερε συγκίνηση.

Αρχικά στο Γιώργο τον Πρίντεζη που βούρκωσε στον πάγκο.

Μετά το τέλος του αγώνα σε δηλώσεις του είπε πως θέλει να μείνει για 1-2 χρόνια ακόμα, με το σωστό ρόλο και μαζί με τον Billy (ακόμα και όταν λείπει αυτό βάζουν στο κάδρο) και τα υπόλοιπα παιδιά να πλαισιωθούν σωστά (τι να ήθελε να πει ο ποιητής;;;;) και να πάρουν αυτά που τους αξίζουν.

Εδώ να προσθέσω πως είναι αργά για δάκρυα, αλλά θα με πείτε κακεντρεχή.

Συγκινημένος όμως ήταν και ο Νικόλας ο Milutinov.

Ένα παιδί που λοιδορήθηκε, κρίθηκε σκληρά και άδικα και όμως δεν το έβαλε κάτω, δούλεψε (μόνος τα καλοκαίρια σε Σερβία και Σαν Αντόνιο για να προλάβω τους παρελθοντολάγνους) και μετατράπηκε σε TOP επιπέδου αθλητή.

Ο Νικόλας μάλλον μας αποχαιρετά για να διασχίσει τον Ατλαντικό και να μεταφέρει τα ταλέντα του στο NBA. Ακόμα και αν δε βούρκωνε, δείχνοντας έτσι την εκτίμησή του στην ομάδα και στον κόσμο, θα άνηκε πάντα στις καρδιές μας. Μακάρι να μείνει, αλλά και αν δε γίνει αυτό εμείς θα τον αγαπάμε, θα είμαστε περήφανοι για αυτόν και θα τον περιμένουμε να γυρίσει όποτε το θελήσει.

Σκασμένος παρουσιάστηκε στις δηλώσεις του και ο κόουτς.

Και πως να μην είναι;

Και γω θα ήμουν σκασμένος αν είχα μπλέξει με ένα κακομαθημένο σύνολο και αδυνατούσα να κάνω το οτιδήποτε για να το ελέγξω.

Σκασμένος με τον εαυτό του ήταν ο κόουτς που ξέρει ότι έκανε λάθη. Και αυτό είναι καλό για το μέλλον.

Πέταξε την μπηχτή του για τα παράθυρα των Εθνικών (Γιάνις ακούς;;;;;) και άφησε και τα υπονοούμενα του τα οποία καλό θα ήταν να γίνουν και εννοούμενα, για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με το τι πραγματικά συνέβη και να μην τρώει όλη τη λέζα αυτός από τον κάθε ένα ρεπόρτερ-εκπρόσωπο τύπου .

Μίλησαν όλοι αυτοί, αλλά και πάλι δε μίλησαν αυτοί που πρέπει.

Οι κύριοι Αγγελόπουλοι καλό θα ήταν κάποια στιγμή να το κάνουν. Να ανοίξουν τα χαρτιά τους, να μας μεταφέρουν τη δική τους αλήθεια και κυρίως να μας πουν τι σκέφτονται για την επόμενη μέρα.

Σήμερα ήταν μια καλή ευκαιρία.

Θα μπορούσαν να κάνουν έναν ακόμα απολογισμό, το έχουν κάνει κατά καιρούς άλλωστε, για το αντίο στην καλύτερη ομάδα, όχι της δεκαετίας, αλλά της θητείας τους.

Το παιχνίδι με τη συμπαθέστατη Darusafaka σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής, προσώπων, καταστάσεων.

Ο κόσμος ήταν εκεί και απέδωσε τις τιμές του και τις ευχαριστίες του.

Οι διοικητικοί ηγέτες λοιπόν όφειλαν να πουν κάτι ή να προαναγγείλουν πότε θα μιλήσουν.