The tyranny of optimism

(Μέρος Α)

Δεν ξέρω για εσάς αλλά σε εμένα συμβαίνουν τα εξής περίεργα στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς: Φρικάρω με τα fake ευχολόγια και την δημιουργία ψευδών προσδοκιών!!!

α) Ειλικρινά απεχθάνομαι τις απρόσωπες / στερεότυπες ευχές και εκφράσεις (π.χ. «Ότι καλύτερο για τη νέα χρονιά..», «Υγεία και ειρήνη για όλο τον κόσμο…» κλπ ) Όχι γιατί δεν θέλω να συμβούν όλα αυτά – αλλά γιατί μια πραγματική ευχή (αφαιρώντας την όποια αγαθή πρόθεση) οφείλει να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μερικές όμορφα διατυπωμένες λέξεις που σχηματίζουν μια έκφραση – επαφή με την πραγματικότητα. Θεωρητικά η ευχή δημιουργεί θετική ενέργεια που απορρέει από την σκέψη μας και τις συνεπαγόμενες χημικές ουσίες που δημιουργεί και εκλύει ο ανθρώπινος οργανισμός ως αποτέλεσμα του εγκεφαλικού σήματος / εντολής αυτού που εύχεται. Και η οποία ενέργεια – συνήθως επιδρά περισσότερο θετικά σε αυτόν που την πραγματοποιεί – παρά στους γύρω του. Ενδεχομένως η όλη διαδικασία ευχών και δημιουργίας νέων ευοίωνων προσδοκιών για το μέλλον να είναι απλά ένας μηχανισμός αυτό-ντοπαρίσματος (εξομοίωσης στιγμών προσδοκώμενης μελλοντικής ευτυχίας)  – και συνέπεια κάποιας αρχέγονης γονιδιακής προδιάθεσης. Και αφού εξήγησα με σοβαροφανή διάθεση και ίχνη «επιστημονικότητας» την σαχλοθεωρία μου – εάν μερικοί από εσάς ακόμα δεν πειστήκατε. Αν σας κάνει να νιώθετε καλύτερα – ας ευχηθούμε όλοι μαζί να είμαστε λοιπόν όλοι καλά, να πρυτανεύσει η λογική, η παγκόσμια ειρήνη, να υπάρξει ευημερία και ευτυχία για όλο τον κόσμο και να πραγματοποιηθούν όλες μας οι επιθυμίες το νέο έτος (αν ξέχασα κάτι ουσιώδες παρακαλώ προσθέστε το)…τώρα σας αφήνω να σκεφτείτε πόσο πιθανό είναι να συμβεί όλο αυτό και επιστρέφω ελπίζω όχι μόνος μου στην πραγματικότητα. <sic> (ήδη νιώθω πολύ καλύτερα τώρα που το έγραψα ελπίζω και εσείς)

(Σημ: Για όποιον θεωρεί πως η αποστροφή στην άκρατη ευχολογία αποτελεί δείγμα αρνητισμού θα του πρότεινα να διαβάσει τα έργα των Henri de Saint – Simon και Auguste Compte που ανέδειξαν το φιλοσοφικό ρεύμα του θετικισμού. Ο Θετικισμός απορρίπτει τη μεταφυσική και υποστηρίζει ότι η μόνη έγκυρη γνώση είναι αυτή που μπορεί να επιβεβαιωθεί μέσω της επιστημονικής μεθόδου.)

β) Δεν μου αρέσει να δημιουργώ υψηλές προσδοκίες και δεν επηρεάζομαι ιδιαίτερα από την «θετική αύρα» που όλοι επικαλούνται λόγω της αλλαγής του έτους (στο κάτω κάτω συζητάμε για ένα σημείο στο χρόνο που σηματοδοτεί μια πλήρη περιστροφή της Γης γύρω από ήλιο – θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο για οποιαδήποτε από τις 365 μέρες του έτους – στις 24/4 που πληροφοριακά είναι μια πολύ ωραία ημέρα για να έχει κάποιος γενέθλια ας πούμε)  – αλλά περισσότερο νιώθω περιέργεια για το τι πρόκειται να συμβεί. Και όταν νιώθω έτσι και θέλω να προβλέψω το μέλλον μου αρέσει να χρησιμοποιώ την λογική μου και λιγότερο το συναίσθημα. Και εδώ είναι ο δικός μου μηχανισμός self- doping που καμία WADA δεν πρόκειται να πιάσει ποτέ και σας το εγγυώμαι.

Το να προσπαθείς να προβλέψεις το μέλλον απαιτεί καταγραφή πληροφορίας, σκέψη, ανάλυση, διατύπωση ενός λογικού επιχειρήματος (με παραδοχές ή χωρίς) και εντέλει κατάληξη σε ένα συμπέρασμα. Για το οποίο μπορείς εύκολα και να εκτεθείς αφού θα αμφισβητήσει την λογική σου ικανότητα. Πολύ κόπος δηλαδή με αμφίβολη ανταποδοτικότητα σε αντίθεση με την ευκολία της άλογης άποψης που βασίζεται πρωτίστως σε συναισθηματικά κριτήρια και δογματισμούς – και που απλά εκφέρεται και ακόμα και λάθος να είναι, δεν τρέχει και τίποτα αφού δεν κοπίασες για να την εκφράσεις και σίγουρα ο δογματισμός σου θα βρει συμπαραστάτες σε αρκετούς άλλους αντίστοιχα μη σκεπτόμενους.

Παρόλα αυτά μια μερίδα ανθρώπων επιλέγουν συνειδητά τον πρώτο δρόμο της λογικής, της αμφισβήτησης και της σκέψης έναντι του εύκολου δογματισμού – γιατί όμως? Ο λόγος δεν είναι τόσο η ικανοποίηση που λαμβάνουν από το αποτέλεσμα του να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν την δική τους αλήθεια (πράγμα που εγώ προσωπικά επιδιώκω) – όσο η επιδίωξη της αυτό επιβεβαίωσης μέσα από εύκολες κλισέ και θεωρητικά απόλυτες αλήθειες. (π.χ. «Το προπονητικό team ξέρει καλύτερα από τον καθένα …», «Η χημεία της ομάδας μέτρησε στην επιλογή…», «στην αγορά δεν υπήρχαν διαθέσιμοι παίκτες …» )

Όπως είπε και ο Rene Descartes «Μπορώ να αμφιβάλλω για όλα τα πράγματα που με περιβάλλουν και για όλα όσα σκέφτομαι. Οι άνθρωποι συχνά σφάλλουν στους συλλογισμούς τους ακόμα και σε απλά θέματα και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύω ότι οι αισθήσεις μου δεν με ξεγελούν ή ότι οι σκέψεις μου δεν είναι παρά σαν τα όνειρά μου όταν κοιμάμαι. Μπορώ να αμφιβάλλω λοιπόν για όλα όσα σκέφτομαι και πιστεύω, αλλά για ένα πράγμα σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αμφιβάλλω, δηλαδή για το ότι αμφιβάλλω – σκέφτομαι άρα υπάρχω». Υπαρξιακό Self-doping λοιπόν … σοβαρή ασθένεια / εξάρτηση της εποχής μας που εκδηλώνεται ιδιαίτερα στα social media, πάθηση για την οποία πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει γιατρειά…

 Και αφού σας ζάλισα χρονιάρες ημέρες με τις ιδιαιτερότητες μου καιρός να περάσουμε στο προκείμενο και να σας εξηγήσω γιατί ξεκίνησα το σημερινό άρθρο με όλα αυτά. Τις προηγούμενες 2 εβδομάδες και μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Χάκετ είχε ξεκινήσει μια ονοματολογία κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων από δημοσιογράφους, μπλόγκερς και insiders που πρότειναν παίκτες και λύσεις για την αντικατάσταση του (Italian stallion που είπε και ο Μάντζαρης). Στην κουβέντα αυτή έλαβα και εγώ μέρος με μερικά μου σχόλια στο twitter ειδικά από την στιγμή που κυκλοφόρησε το όνομα του Waters… τι το ήθελα … κατέληξα να ανταλλάσσω δεκάδες προσωπικά και μη μηνύματα με διάφορους που δυστυχώς δεν είχαν τη διάθεση να αναλύσουν την αγωνιστική προοπτική της προσθήκης του παίκτη στην ομάδα αλλά επεδίωκαν δογματικά να πάρουν θέση πως κάνει η δεν κάνει – έχοντας ως κύριο επιχείρημα του συλλογισμού τους πως οι ίδιοι είναι αυθεντίες.

Κάποιοι κυρίως δημοσιογράφοι χλεύαζαν όλους εμάς τους «αδαείς του αθλήματος» πως ξέρουν καλύτερα στο προπονητικό team και πως σε λίγο καιρό θα τρίβουμε τα μάτια μας με τον Waters (Ελπίζω όχι όπως τα τρίβαμε με τους James & Warrick πέρυσι). Διαβάσαμε πως ο καλός σουτέρ χωράει σε κάθε ομάδα, ότι είναι καλός στη δημιουργία, πως είναι καλό παιδί, ότι θα βοηθήσει η φιλία του με τον Λοτζέσκι να προσαρμοστεί και διάφορα άλλα ευφάνταστα. Κάποιοι άλλοι το πήγαν στο άλλο άκρο έκραζαν πως o παίκτης δεν κάνει γιατί είναι κοντός, πως οι Αφοι δεν βάζουν λεφτά πως η κλίκα των Ελλήνων θέλει να μην χαλάσει το rotation και οι χρόνοι συμμετοχής κλπ. Ότι γίνεται δηλαδή μια ζωή στην Ελλάδα … των άκρων – λές και δεν υπάρχει γκρι αλλά μόνο άσπρο και μαύρο …

 Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου δεν πιστεύω τον παίκτη Waters για τους ακόλουθους λόγους: μοιάζει για SG εγκλωβισμένος στο σώμα PG δεν είναι πολύ γρήγορος για να τρέξει την ομάδα στο ανοικτό γήπεδο και δεν έχει καλό χειρισμό μπάλας με αποτέλεσμα να κάνει αρκετά λάθη. Ναι σουτάρει καλά ειδικά στο mid range και τα τελευταία χρόνια εξαιρετικά από το 3π. Μπορεί να εκμεταλλευτεί εν μέρει  το PnR και να σουτάρει σε καταστάσεις under ή μετά από το κεντρικό πικ. Αλλά όσο τον έχω δει δεν διαβάζει πάντα σωστά το PnR και δεν θα πάει συχνά στο drive ούτε θα παίξει στα πόδια τον ψηλό με τα από την αλλαγή στο PnR. Μοιάζει λοιπόν να είναι δημιουργικά καλύτερος από τον Μάντζαρη (των 1.3 ασσίστ μ.ο. φέτος) αλλά όχι επιπέδου ομάδας που πρωταγωνιστεί στην Euroleague – και μην ξεγελιέστε από τα νούμερα του στην Ιταλία (7 ασσίστ μ.ο.) γιατί αγωνιζόταν στη 12^η ομάδα του Ιταλικού πρωταθλήματος σε ένα πρωτάθλημα που έχει 9 παίκτες με μ.ο. 5+ ασσιστ (κοινώς πολύ χαλαρές άμυνες).

Τώρα αν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα είναι άλλη κουβέντα αφού για τον χρόνο των 14 λεπτών που τον προορίζουν ίσως να είναι good fit στο rotation αλλά καλό θα είναι να θυμόμαστε πως χρειαζόμαστε έναν 2^ο οργανωτή που να κάνει τη διαφορά <fact #1> αφού ο συμπαθής Βαγγέλης δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να κατεβάσει την μπάλα και να την δώσει στον VSpan. Ο Βαγγέλης μπορεί στην άμυνα να δαγκώνει να πάρει σε κάποια ματς μερικά spot shots αλλά τόσα χρόνια στην ομάδα δεν έδειξε πως μπορεί να δημιουργήσει ούτε για τους άλλους ούτε για τον εαυτό του – <fact #2>. Ο δε Γκριν είναι καθαρά παίκτης iso η να πάρει την μπάλα μετά από πάσα για off screen σουτ – και δεν πασάρει καλά επίσης άσε που δεν τη ψάχνει την πάσα καν – <fact #3>. Που καταλήγουμε στο γνωστό Σπανούλης για όλα, δημιουργία, σκορ και ίσως και κατέβασμα μπάλας όταν το ματς ζορίζει … Με βάση όλα αυτά ο Waters δεν μοιάζει καλή επιλογή και αν ήταν δεν θα περιμέναμε στα 30 να τον ανακαλύψουμε ούτε εμείς ούτε και η υπόλοιπη Ευρώπη. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε όλοι σας ΠΟΣΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΛΑΘΟΣ αλλά μέχρι να ακούσω ένα λογικό επιχείρημα τα δογματικά σχόλια των μπασκετικών δημοσιογράφων να ξέρετε πως προκαλούν μόνο θυμηδία.

Το να θεωρείτε πως κάποιοι από εσάς κατέχετε τα μυστικά του αθλήματος κρίνεται από την ποιότητα των γραφομένων σας και όχι τις ευκαιριακές μαντεψιές– και η συντριπτική πλειοψηφία σας δεν κάνει ουδεμία προσπάθεια ανάλυσης απλά παράθετε έτοιμα στατιστικά και τις απόψεις αυτών  που σας ταΐζουν τις «αποκλειστικές συνεντεύξεις» – αυτό λέγεται δημόσιες σχέσεις κύριοι/ες και σίγουρα όχι αθλητική δημοσιογραφία. Αν πραγματικά αγαπάτε το σπορ πρέπει να βάλετε τέλος στην τυραννία του άσκοπου θετικισμού που χαρακτηρίζει μια σχέση υποτέλειας μεταξύ αθλητικογράφου και των διοικήσεων, αθλητών, προπονητών και οπαδών των ομάδων.

Τώρα όσον αφορά εμάς του «γραφικούς» και όχι απαραίτητα αγνούς οπαδούς που σχολιάζουμε το αγαπημένο μας άθλημα και ομάδα χωρίς να πληρωνόμαστε. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε αξία με το ενδιαφέρον μας και στο τέλος βάζουμε και το χέρι στην τσέπη καταναλώνοντας το προϊόν από το οποίο πληρώνεστε όλοι εσείς (οι δημοσιογράφοι) – αν ήσασταν πιο  εγκρατείς πριν αρχίσετε να γράφετε τα «κολακευτικά» σας σχόλια θα ήταν χρήσιμο να αναλύσετε τις γνώμες των οπαδών φιλάθλων και όχι να τις τσουβαλιάζεται μαζί με τις κραυγές των οπαδών Ορκ. Βέβαια εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος είτε να μην μπορείτε, είτε οι γνώμες να μην είναι επικοινωνιακά εύπεπτες και να πρέπει να τις διαχειριστείτε επικοινωνιακά για να συνεχίσει η “γόνιμη” σχέση ΚΑΕ – αθλητή – αρθρογράφου – αναγνώστη (δύσκολα κόλπα δηλαδή)

Στην ουσία ο Waters θα πρέπει να κριθεί σαν ένας ρολίστας και μόνο και δεν πρέπει να υπάρξουν ούτε υψηλές προσδοκίες αλλά ούτε και κράξιμο γιατί δεν είναι ο νέος Steve Nash. Σε ότι αφορά την ομάδα προέχει το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και η ομαλή αποθεραπεία των Σπανούλη και Πρίντεζη προτού αρχίσουμε να οριοθετούμε τους στόχους για τον 2^ο γύρο και να δώσουμε τις όποιες ευκαιρίες στο νέο μας απόκτημα.

(Σημ: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προσωπική θέση μου και δεν απηχεί τις απόψεις των υπολοίπων φίλων που γράφουν στο blog – Red Εmerald)

 —-

 (Μέρος Β)

Αυτό που θελήσαμε να κάνουμε επιπροσθέτως αυτή την εβδομάδα είναι να μαζέψουμε τις σκέψεις μας εν είδη απολογισμού του 1^ου γύρου. Μεταξύ γαλοπούλας και μελαμοκάρονου οι Triple Red προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στις ακόλουθες 5 ερωτήσεις:

 1. Πως αξιολογείς την πορεία της ομάδας στον πρώτο γύρο?

Red Emerald «Η ομάδα έδειξε πως είναι πολύ ανταγωνιστική με τις ομάδες που δεν είναι Powerhouse και το 10-5 είναι πολύ καλή συγκομιδή. Με δεδομένη την καθυστερημένη επάνοδο του Young και την χαμηλή πτήση του Χάκετ μέχρι και τον τραυματισμό του ίσως και να μην έχουμε δει ακόμα το καλύτερο παιχνίδι της. Εάν όμως υποθέσουμε πως έχουμε πιάσει το pick της απόδοσης μας πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι αρκετό για το πλεονέκτημα έδρας»

Red Believer «Η ομάδα και ο coach ψάχτηκαν αρκετά με ρόλους, rotation, λίγες γκρίνιες και τραυματισμούς (όπως άλλωστε όλες οι ομάδες λόγω του νέου format της διοργάνωσης) αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας το 10-5 είναι  πολύ καλός απολογισμός»

Red & Gun «Τηρουμένων των αναλογιών και της καινούριας κατάστασης που επικρατεί νομίζω ότι ο Ολυμπιακός τα έχει πάει αρκετά καλά μέχρι τώρα. Το 10-5 είναι ένα καλό ρεκόρ και η ομάδα είναι 3^η καθώς ισοβαθμεί με Real (2^η) και Baskonia (3^η). ενώ τις βδομάδες που είχαν διπλά παιχνίδια έχει τον καλύτερο απολογισμό (5 νίκες – 1 ήττα). Σίγουρα υπήρχαν ήττες που πόνεσαν, Maccabi εντός – Galatasaray εκτός, αλλά υπήρχαν και νίκες σε έδρες ανταγωνιστών για το πλεονέκτημα έδρας (Baskonia – Παναθηναϊκός Superfoods) και σε έδρες που άλλοι δεν έχουν περάσει ή θα είναι πολύ δύσκολο να περάσουν (Darussafaka). To πρόσημο θεωρώ ότι είναι θετικό με έναν μικρό αστερίσκο.»

2. Ευχάριστη και δυσάρεστη έκπληξη?

Red Emerald «Η ευχάριστη έκπληξη είναι η σταθερά καλή παρουσία των Birch και Λοτζέσκι που έχουν δώσει στήριγμα στους αρχηγούς και κάνουν την ομάδα πιο ισορροπημένη επιθετικά. Απογοήτευση από την κατάσταση του Young και πως τα στοιχήματα των Παπαπέτρου και Αγραβάνη μοιάζουν να μην μας βγαίνουν»

Red Believer  «Ευχάριστη επιβεβαίωση και όχι έκπληξη είναι ο Khem. Ο παίκτης δείχνει ότι αν δεν είναι ήδη, σύντομα θα λογίζεται ως ψηλός top class. Δυσάρεστη έκπληξη αν θέλω καλά και ντε να βρω, είναι το σορολόπ του Αγραβάνη για αρκετό καιρό καθώς περίμενα πραγματικά να κάνει το step up και όταν μπήκε δυναμικά τραυματίστηκε κιόλας, γενικά η κατάσταση ήρθε κι έδεσε»

Red & Gun «Ο Ερυθρός Αστέρας στην αρχή της χρονιάς θεωρούνταν από πολλούς ο σάκος του μποξ της διοργάνωσης (παρέα με την Zalgiris). H καυτή του έδρα σε συνδυασμό με την διάθεση που δείχνουν οι παίκτες του εναντίον των μεγάλων αντιπάλων τον έχει φέρει στην 8^η θέση πάνω από Efes, Barcelona, Bamberg, Maccabi. Maccabi είπαμε και νομίζω ότι για μία ακόμη χρονιά οι Ισραηλινοί οδεύουν προς την παταγώδη. Λεφτά ξοδεύουν αβέρτα αλλά με 3 διαφορετικούς προπονητές σε 4 μήνες και χωρίς βασικό κορμό, πολύ δύσκολα θα επανέλθουν σύντομα στο δρόμο των επιτυχιών.

3. Μπασκετικά πόσο σε γεμίζει αυτό που βλέπεις?

Red Emerald «Άμυνα – οι αλλαγές στην άμυνα και η ικανότητα του Μπιρτς ψηλά μας έχουν κάνει πιο επιθετικούς και ώρες – ώρες δαγκώνουμε στο ψαχνό. Στην επίθεση παραμένουμε μονοδιάστατοι αφού αξιόπιστο παιχνίδι στο post πλην Πρίντεζη δεν υπάρχει και η δημιουργία είναι και πάλι καθαρά στα χέρια του Σπανούλη. Όταν προσπαθήσαμε να τρέξουμε ειδικά με τους Χάκετ, Γκριν, Λοτζέσκι στο ίδιο σχήμα είμασταν αεροδυναμικοί και σε άλλο επίπεδο. Κάτι λείπει για να βρεί την ισορροπία της η ομάδα όταν είναι εκτός σχήματος ο Σπανούλης»

Red Believer «Το run n gun της αρχής της σεζόν μας εξίταρε σίγουρα όλους. Αυτό που γεμίζει όμως εμένα προσωπικά είναι να βλέπω λύσσα στην άμυνα, αυταπάρνηση, αλληλοκαλύψεις, μαχητικότητα, μάτι να γυαλίζει. Όσο βλέπω αυτό η απάντηση στο ερώτημα 3 είναι προφανής»

Red & Gun «Νομίζω ότι η φετινή Euroleague είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Η διοργανώτρια αρχή φρόντισε μετά από καιρό να βελτιώσει το προϊόν, προς όφελος του κοινού αλλά και των παικτών που προτιμούν 100% να παίζουν μπάσκετ από το να κάνουν προπόνηση και να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων για τους αντιπάλους. Αυτό μάλλον είναι και το παράπονο των προπονητών, οι οποίοι δεν βρίσκουν αρκετό χρόνο να προετοιμάσουν τις ομάδες τους και νομίζω ότι είναι και ένας από τους λόγους που βλέπουμε αρκετά αναπάντεχα αποτελέσματα.

4. Πρόβλεψη για την τελική κατάταξη?

Red Emerald «Πάμε οριακά για το πλεονέκτημα έδρας (θέσεις 4-5) και θα εξαρτηθεί κυρίως από την επάνοδο η όχι του Young»

Red Believer «Ο πρώτος γύρος μας βρίσκει πολύ ψηλά, αλλά τα πολύ δύσκολα τώρα έρχονται. Έχουμε πολλά δύσκολα εκτός έδρας (Μόσχα, Βαρκελώνη, Πόλη (x2), Τελ Αβίβ, τα οποία θα κρίνουν την τελική κατάταξη. Πρόβλεψη : 21-9 20-10 και 3-4 θέση.»

Red & Gun «Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε την οποιαδήποτε συνολική πρόβλεψη. Σίγουρα υπάρχουν ομάδες που ξεχωρίζουν για καλούς (CSKA) και για άσχημους (Unics, Maccabi, Armani, Galatasaray) λόγους. Οι υπόλοιπες είναι χωρισμένες σε αυτές που θα διεκδικήσουν μέχρι τέλους το πλεονέκτημα έδρας (Real, Ολυμπιακός, Baskonia, Παναθηναϊκός Superfoods, Fenerbahce) και σε αυτές που θα δώσουν τα πάντα για την πρόκριση στην 8αδα (Darussafaka, Ερυθρός Αστέρας, Efes, Barcelona, Bamberg).»

Πρόβλεψη για την κατάταξη θέσεις 1-8?

Red Emerald

1. CSKA
2. Real Madrid
3. Fenerbahce
4. Ολυμπιακός
5. Παναθηναϊκός Superfoods
6. Baskonia (Σημ: Δεν τους πίστεψα και με έχουν αφήσει άφωνο σε ορισμένα παιχνίδια τους)
7. Barcelona
8. Darussafaka

Red&gun

1. CSKA
2. Real Madrid
3. Fenerbahce
4. Ολυμπιακός
5. Baskonia
6. Παναθηναϊκός Superfoods
7. Barcelona
8. Darussafaka