Δεν θα δακρύσω πια για σένα. Όχι δεν πρόκειται για έναν απλό, δανεισμένο από το γνωστό τραγούδι των ΠΥΞ ΛΑΞ, τίτλο για το σημερινό κείμενο. Αφορά περισσότερο μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Μια εσωτερική συμφωνία, έναν ιδιότυπο «λόγο τιμής» από εμένα προς εμένα για την ομάδα και τις δύσκολες, πικρές, αγκαθωτές στιγμές της. Σκληρό να προσπαθεί κανείς να αποστασιοποιηθεί από τα τεκταινόμενα του μπασκετικού Ολυμπιακού αλλά ρε παιδιά, δεν παλεύεται αλλιώς η κατάσταση. Έχει καταφέρει αυτή η ομάδα την ανωμαλία να την καταστήσει ρουτίνα και την έκπληξη βαρεμάρα. Βάζεις το δίσκο με το Hotel California να παίζει ανάποδα και αντί τον αντίχριστο ακούς Χαρά Βέρα ξέρωγω. Τρελά πράγματα. Το να χάνει η ομάδα βέβαια πανηγυρικά από την πρoτελευταία ASVEL σε κάνει πραγματικά να θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Αλλά όπως η χαρά που τη μοιράζεσαι είναι διπλή χαρά έτσι και η λύπη που μοιράζεσαι είναι μισή λύπη. Ας πάμε να καταγράψουμε και να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα τραγικά συναισθήματα που μας γέννησε το χτεσινό μπασκετικό ναυάγιο με την υπόσχεση να μη δακρύσω για σένα Ολυμπιακέ.
Οι δήμιοι από τη Λυών
Η Γαλλία για μένα είναι πολλά αλλά κυρίως μυθιστοριογραφία. Όταν «έκλεβα» μικρός, κάνοντας τον άρρωστο για να μην πάω σχολείο, η μάνα δεν με άφηνε χαλαρό να παίζω αλλά με υποχρέωνε να διαβάζω βιβλία κλασικής λογοτεχνίας και τα περισσότερα Γάλλων συγγραφέων. Εκ Γαλλίας ορμώμενη και η ιστορική ASVEL Lyon-Villeurbanne. Ξακουστή για τους δήμιους της η Λυών. Θυμάμαι μια φράση «Καθισμένος μπροστά στο τραπέζι, μες στο μισοσκόταδο της ταβέρνας, ο δήμιος έπινε…» από ένα βιβλίο και ακόμα ανατριχιάζω ρε παιδιά από το φόβο μου. Κάτι τέτοιες φρικιαστικές εικόνες μου γέννησε και το χτεσινό παιχνίδι μας με τους Γάλλους, έτσι που μας κατάπιναν. Αυτοί βέβαια οι δήμιοι της Λυών στο μεσαίωνα έκαναν χρυσές δουλειές από το κυνήγι μαγισσών. Και εμείς χτες δεν ξέρω αν ήμασταν τίποτα δυστυχισμένες μάγισσες αλλά στα σίγουρα παίζαμε σαν να μας έκαναν βουντού. Όμως, πριν τα ρίξουμε εντελώς στα μεταφυσικά ας δούμε λίγο τι έγινε στο παρκέ και τι προηγήθηκε.
Όλες οι συγκυρίες οδηγούσαν στον να καταντήσουμε τα αθώα θύματα στα βάναυσα χέρια των Γάλλων δήμιων της Λυών. Το σημαντικότερο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν είμαστε μια ομάδα από την οποία ξεχειλίζει η μπασκετική ποιότητα, ώστε να είμαστε σε θέση να κερδίζουμε οποιαδήποτε ομάδα στη διοργάνωση, ακόμα και αυτές που βρίσκονται στην ουρά. Κάθε αγώνας για μας είναι ξεχωριστή μάχη σώμα με σώμα, εκ του συστάδην. Απαιτείται συγκέντρωση και πνευματική ετοιμότητα για κάθε παιχνίδι. Και κάθε μεγάλη νίκη, όπως αυτή που προηγήθηκε στο Τελ Αβίβ, μπορεί να προκαλέσει «άδειασμα» και χαλάρωση. Σε αυτό μαζί με την κούραση του ταξιδιού και του παιχνιδιού πριν 72 ώρες ήρθαν να προστεθούν οι τραυματισμοί του Hassan Martin και του Λαρεντζάκη, εκτός του Παπανικολάου. Έτσι, κληθήκαμε να αντιμετωπίζουμε μια από τις πιο αθλητικές ομάδες της διοργάνωσης με έλλειμμα αθλητικότητας. Και οι δυσκολίες φάνηκαν από την αρχή. Αδυναμία να ματσάρουμε τα αθλητικά ψηλά κορμιά της ASVEL και απώλεια κάθε προσωπικής μονομαχίας. Η σωματική αδυναμία αλλά και η πνευματική ανετοιμότητα έφερε και ψυχολογική πίεση και μπέρδεμα. Πολλά λάθη και περισσότερες κακές επιλογές στην επίθεση από όλους τους παίκτες ανεξαιρέτως. Κάπου εκεί στο τέλος της πρώτης περιόδου ήρθε και το δεύτερο φάουλ του Σλούκα με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από το παρκέ, ο παίκτης που φέτος όπου είναι καλός έχει κάνει τη διαφορά. Μετά, το απόλυτο μηδέν δημιουργικά, όπως πολλάκις έχουμε δει φέτος. Η προσπάθεια να φτάσουμε στο καλάθι έμοιαζε επικίνδυνη αποστολή και ο μόνος λόγος που δεν βρεθήκαμε μακριά στο σκορ ήταν το περιορισμένο επιθετικό ταλέντο των Γάλλων. Όχι, δεν θα δακρύσω πια για σένα Ολυμπιακέ αλλά θα πικραθώ λίγο.
«Οι Άθλιοι»
Οι Άθλιοι του Ουγκώ. Φοβερό βιβλίο. Χρειάστηκα τέσσερα χρόνια, δύο πνευμονίες πραγματικές και καμιά δεκαριά φανταστικές ιώσεις για να το τελειώσω. Πλήθος προσώπων και ιστοριών πλέκονται και συνθέτουν αυτό το παροιμιώδες αριστούργημα. Αντίθετα, χτες με μας πλήθος παικτών μας μπλέχτηκαν μεταξύ τους και συνέθεσαν μια παροιμιώδη αηδία. Η απώλεια του Παπανικολάου μας πληγώνει σε ενέργεια, δύναμη, ύψος και… hustling, που λένε στο χωριό μου, και στο Aperitif τα παιδιά του Red Point Guard. To αυτό εν μέρει συνέβη και με την απουσία του Λαρεντζάκη. Αλλά αυτό που πραγματικά μας στοίχησε ήταν η απουσία του Hassan. Μας έλειψε σίγουρα το μέγεθος, η αλτικότητα του και η ικανότητα του στο σκοράρισμα, αλλά πάνω από όλα στερηθήκαμε την δυνατότητα να παίξουμε με πιο ψηλά σχήματα με την παρουσία του Livio στο “4” και ίσως με ταυτόχρονη μεταφορά και του Vezenkov στο “3”. Με την συγκεκριμένη αντίπαλο αυτό έμοιαζε ως πολύ καλή λύση για να ματσάρεις την μεγάλη αθλητικότητα που έχει η ASVEL. Αυτές οι απουσίες βέβαια δεν εξηγούν και τη γενική υστέρηση ατομικά όσων έπαιξαν. Παίκτες όπως ο Σλούκας ή ο Harisson έδειχναν πιο διστακτικοί από όσο έπρεπε να εκτελέσουν θυμίζοντας τον ήρεμο, ήπιο, ακίνδυνο Jenkins. Ο Vezenkov δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι επιθετικά και δεν βρήκε ρυθμό. Ο Πρίντεζης από την άλλη θεώρησε πως το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να παίζει iso (;!) παίρνοντας την μπάλα στην κορυφή και προσπαθώντας να ποστάρει (;). Συγχωράτε με για τα ερωτηματικά αλλά δεν αντιλήφθηκα τι ακριβώς ήθελε να κάνει. Ellis και Livio βρέθηκαν ανάμεσα στα άγρια θηρία, όπως απελπισμένοι χριστιανοί που έχουν πάει για ιεραποστολή και τους κυκλώνουν τα αιμοβόρα λιοντάρια. Μηδέν και από εκεί, αλλά το μεγάλο κουλούρι απονέμεται στον Mckissic. Προσπαθεί πραγματικά αλλά έχω την εντύπωση πως ορισμένες φορές είναι σαν δεξιοτέχνη του κλαρίνου στα πανηγύρια και τον έχεις βάλει να παίξει στη συμφωνική της Βιέννης. Και πάνω εκεί προς το μεγάλο φινάλε της δεύτερης συμφωνίας του Μάλερ, βουτάει το κλαρινέτο και παίζει το «Αντιλαλούνε οι ρεματιές». Υπάρχει και ο Σπανούλης αλλά θα ασχοληθώ στο τέλος. Όχι Θρύλε μου ούτε τώρα θα δακρύσω για σένα αλλά θα προβληματιστώ
Το «Κατηγορώ»
Συγκλονιστικό το «κατηγορώ» του Εμιλ Ζολά. Με σημάδεψε η τραγική – πραγματική- ιστορία του Ντρέιφους. Κατηγορήθηκε λανθασμένα ως προδότης, αδικήθηκε φυλακίστηκε, καταστράφηκε και στην ουσία δεν αποκαταστάθηκε ποτέ πλήρως το όνομα του. Ο coach Μπαρτζώκας επίσης αδικήθηκε στο παρελθόν και ελπίζω πραγματικά να θριαμβεύσει σε αυτό το δεύτερο πέρασμα του από την ομάδα. Δυσκολεύεται είναι η αλήθεια φέτος. Για το χτεσινό έχει ευθύνες, κατά την γνώμη μου. Άκουσα την συνέντευξη του μετά το παιχνίδι και τα παράπονα του για τους παίκτες, το πόσο ανέτοιμοι ψυχολογικά εμφανίστηκαν. Το γεγονός ότι οι παίκτες δεν μπήκαν έτοιμοι για το χτεσινό παιχνίδι πνευματικά βαραίνει και τον προπονητή τους. Έχει την ευθύνη γενικά της προετοιμασίας της ομάδας και η ομάδα παρουσιάστηκε πολύ χαλαρή. Είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι και αυτό που υποψιαζόταν ο κάθε φίλαθλος έπρεπε να το έχει δει πρώτα ο ίδιος. Ευθύνες σίγουρα έχει και για την αγωνιστική εικόνα. Εμφανίστηκε μια ομάδα χωρίς κίνηση, κυκλοφορία μπάλας και πλάνο επιθετικό της προκοπής. Παίκτες που θα έπρεπε να εκτελούν περισσότερο μένουν στο περιθώριο (Harisson) και άλλοι που πρέπει να παίζουν περισσότερο χωρίς την μπάλα (Mckissik) παίρνουν πολλές κατοχές. Ρωτήθηκε επίσης γιατί δεν χρησιμοποίησε ταυτόχρονα Livio και Ellis και απάντησε ότι χτες τους υπολόγιζε μόνο στο 5. Μα καλέ μου coach όταν τα υπόλοιπα δεν λειτουργούν και πας για διθυραμβική ήττα δοκίμασε το και αυτό! Οι γιατροί για ασθενείς σε επείγουσες καταστάσεις που βρίσκονται σε κρίσιμο στάδιο και δεν μπορούν να κάνουν κάτι, χρησιμοποιούν μια φράση: «Του έδωσα ό,τι βρήκα στη τσέπη μου». Σε έκτακτες καταστάσεις οφείλεις να δοκιμάζεις τα πάντα. Αλλά όχι, δεν θα δακρύσω για σένα. Απλά θα σου θυμώσω λίγο με όλο το θάρρος.
«Οι Χαμένες ψευδαισθήσεις»
Αγαπημένο γαλλικό βιβλίο του Μπαλζάκ. Η αλήθεια είναι ότι το διάβασα σε μεγαλύτερη ηλικία και πάντα σε καταστάσεις ανόδου-ακμής και πτώσης-παρακμής το φέρνω στο νου αυτό το βιβλίο. Και φυσικά, συχνά πυκνά, το φέρνω στο νου σκεπτόμενος τον Ολυμπιακό. Η πραγματικότητα της λίγκας είναι σκληρή. Λύσεις και ιδέες και σκέψεις καλοκαιρινές πλέον εδώ που φτάσαμε δείχνουν χαμένες ψευδαισθήσεις. Κάποιοι παίκτες δείχνουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν όπως πρέπει και κάποιοι άλλοι να μην τους αναλογεί ο ρόλος και ο χρόνος που επιθυμούσαν. Ο παλιός κορμός των επιτυχιών πέρασε σε φάση παρακμής. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να αλλάξει τώρα αλλά σίγουρα μια ενίσχυση, που θα αφορούσε είτε στην γραμμή των ψηλών είτε σε παίκτη που θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από Σλούκα είτε σε πλάγιο αν αργήσει η επιστροφή Παπανικολάου, θα ήταν καλοδεχούμενη. Στα μάτια τα δικά μου, του αφελούς οπαδού, οποιαδήποτε ενίσχυση ποιοτική θα βοηθήσει στην προσπάθεια για την πρόκριση. Και με τους υπάρχοντες βέβαια την θεωρώ εφικτή. Ακόμα και μετά την χτεσινή πικρή ήττα. Ούτε τώρα θα δακρύσω για σένα ομάδα. Φοβάμαι απλά για το μέλλον και την παρακμή.
«Ο Κόμης Μοντεκρίστο»
Ο δικός μου σούπερ ήρωας από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά. Από την κόλαση στην καταξίωση. Το καλοκαίρι σκεφτόμουν να γράψω κάποιο κείμενο για την επιστροφή του Σλουκα στην ομάδα με αναφορά στην προσωπικότητα του Κόμη Μοντεχρίστου ο οποίος εξορίστηκε, εξαφανίστηκε και μετά επέστρεψε και διέπρεψε στα πάντα. Κάποια στιγμή θα το ολοκληρώσω. Ο Σλούκας είναι η ελπίδα μας για το τώρα και το αύριο. Χτες δεν ήταν καλός, ήταν κουρασμένος και εκτός αγώνα. Περισσότερο από όλα όμως ήταν μόνος. Όπως ο αγαπημένος ήρωας του μυθιστορήματος. Το έχει η μοίρα αυτής της ομάδας να αφήνει τους ήρωες της μόνους; Ποιος ξέρει. Η μελλοντική μας επιτυχία θα εξαρτηθεί νομίζω από τον βαθμό που θα πλαισιωθεί, θα υποστηριχτεί και θα αξιοποιηθεί ο Σλουκας. Φέτος δεν παίρνουμε μέχρι τώρα καλό βαθμό σε αυτό. Χτες έκλεισε τα 31, ας του ευχηθούμε χρόνια πολλά, βρίσκεται σε καλή ηλικία και μακάρι να φτάσει η ομάδα και εκείνος μαζί στην κορυφή. Φυσικά δεν θα δακρύσω. Αυτή τη φορά θα ελπίσω.
Αυτή τη φορά δεν θα δακρύσω. Μεγάλο κομμάτι της ερυθρόλευκης μπασκετικής διαδρομής είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Μας σήκωσε ψηλά μας, μας ταξίδεψε στα πάντα. Είναι για μας ο ένας ο μοναδικός ο καλύτερος. Συγκινούμαι και μελαγχολώ όταν καταλαβαίνω ότι σε λίγο καιρό δεν θα τον βλέπουμε στα γήπεδα. Τον αγαπάω απίστευτα. Νιώθω πραγματικά την καρδιά μου να βαραίνει, να χτυπάει πιο σιγά. Τον φαντάζομαι σαν ταυρομάχο στην αρένα να παλεύει να δαμάσει το χρόνο. Θέλω να τον θυμάμαι όρθιο, νικητή, κορυφαίο. Θέλω αυτό το αίμα που τρέχει στη αρένα να είναι του ταύρου και όχι το δικό του. Δεν θέλω να τον σκέφτομαι πεσμένο, ανήμπορο και λαβωμένο. Αλλά ποιος είμαι εγώ στη τελική να τολμάω να θέλω από τον Βασίλη; Ο ίδιος δικαιούται να θέλει και υποχρεούται να ξέρει. Όσο για μένα… Όταν δεν μπορείς ή δεν πρέπει να πεις με λέξεις κάτι, λένε ότι το καλύτερο είναι να το εκφράσεις με τη μουσική. Δεν θέλω να δακρύσω για σένα Αρχηγέ, σε παρακαλώ…
