Χαρές και πανηγύρια στην Ολυμπιακή οικογένεια. Πραγματικά αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα μυστήριο, μια αόρατη σχέση, κάτι το μεταφυσικό που συνδέει τον Ολυμπιακό με το Tel Aviv. Είναι η πόλη που περισσότερο από την κάθε μία έχει σημαδέψει νομίζω την ιστορία της ομάδας. Κάθε φορά που ταξιδεύει εκεί αισθάνομαι ότι ταξιδεύει στην υποσυνείδητο της και συναντάει την φύση και το πεπρωμένο της. Νομίζω ότι τα παιχνίδια με αντίπαλο τη Μaccabi στην συγκεκριμένη πόλη έχουν να μας διηγηθούν μια ιστορία και αποτελούν μια δήλωση, σχεδόν πάντα την ίδια. Θα επιστρέψουμε, θα παλέψουμε, θα πονέσουμε, θα χαρούμε. Πόλη που γεννά ερυθρόλευκα δράματα, μοιραίους ή ήρωες. Μπορεί το παιχνίδι χτες να μοιάζει ένα συνηθισμένο απλό παιχνίδι της Euroleague αλλά υπερβατικά θα έλεγα μέσα στα 45 λεπτά βλέπει κανείς την μοίρα μας, την παλαιότερη την τωρινή και που ξέρετε, μπορεί και το μέλλον μας. Στα 45 λεπτά είδαμε αυτό ακριβώς που είμαστε, αυτό που κάναμε το προηγούμενο καλοκαίρι, τα όρια μας, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας. Κατανοήσαμε σε τι θα στηριχτούμε, τι μας προβληματίζει και πού μπορούμε να ελπίζουμε. Πάνω από όλα όμως είδαμε την πραγματικότητα του παιχνιδιού της διοργάνωσης και την πραγματική διάσταση του αθλήματος. Όσο περίπλοκο δείχνει τόσο κρυστάλλινο καθαρό και δίκαιο είναι, αλλά το βασικότερο πως στον πυρήνα του βρίσκεται ο ίδιος αθλητής. Σλούκας και Λαρεντζάκης φυσικά θα έχουν την τιμητική τους στο σημερινό “Red Right Hand” γιατί είναι τα πρόσωπα της νίκης, αλλά ας δούμε αρχικά τι έγινε χτες βράδυ και την πραγματική σημασία του αποτελέσματος.
Μια βραδιά στο Λούκι
Μια βραδιά που παρακολουθείς τον μπασκετικό Ολυμπιακό είναι συχνά και πολύ περισσότερο φέτος μια βραδιά αγωνίας και άγχους. Είναι μια βραδιά στο Λούκι, που απλά δεν φλερτάρουμε κάποια αιθέρια ύπαρξη αλλά την πολυπόθητη νίκη. Και χτες ήταν μια βραδιά με αίσιο αποτέλεσμα. Θα μπορούσα να γράψω για την βράδια των μεγάλων ηρώων που μας οδήγησαν στη Γη της επαγγελίας αλλά κατά την άποψη μου στην πραγματικότητα εξυμνώντας τα πρόσωπα μόνο θα αδικούσα την ομάδα. Και χτες ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί πρωτίστως έπαιξε μπάσκετ. Όχι γιατί έπαιξε καλύτερα από προηγούμενα παιχνίδια αλλά γιατί έπαιξε καλύτερα – λίγο- από την Maccabi στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παιχνίδι. Και όταν αναφερόμαστε σε επικράτηση αρχικά πρέπει να μιλάμε για την πεμπτουσία ενός παιχνιδιού που είναι η άμυνα. Η Maccabi φέτος σκοράρει 80 πόντους ανά παιχνίδι, ενώ η ομάδα μας δέχεται περίπου 80. Το σκορ στην κανονική διάρκεια ήταν 73-73. Και οι 73 πόντοι που δεχτήκαμε είναι μια από τις καλύτερες φετινές μας επιδόσεις. Υπήρχε ένα σωστό πλάνο στην αντιμετώπιση του PnR και του Iso που χρησιμοποιεί η Maccabi πολύ, υπήρχαν καλές περιστροφές και καλή σχετικά αντιμετώπιση των screen, πίεση και κλεψίματα, και καλές και κακές στιγμές στην διεκδίκηση των rebounds. Αμυντική μηχανή δεν είμαστε σίγουρα. Ούτε πλησιάζουμε σε αυτό βέβαια. Υπάρχει αδυναμία να αμυνθούν σωστά παίκτες όπως ο Hassan ή ο Mckissic, άλλοι που έτσι κι αλλιώς παραδοσιακά δυσκολεύονται όπως ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης και άλλοι που λείπουν όπως ο Παπανικολάου που, ναι, πληθυντικός χρειάζεται γιατί ο Κώστας πραγματικά αμύνεται πολλά χρόνια για πολλούς. Σημασία όμως δεν έχουν οι γενικές αμυντικές ικανότητες αλλά πόσο καλά μπορείς να αμυνθείς με τον συγκεκριμένο αντίπαλο στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Και χτες τα πήγαμε καλά. Και επιθετικά κυκλοφορήσαμε καλύτερα την μπάλα από άλλα παιχνίδια, βγάλαμε ελεύθερα σουτ, και γενικά απαντήσαμε στα προβλήματα που μας έβαλε ή άμυνα της Maccabi ικανοποιητικά. Πιστεύω πραγματικά ότι οδηγός μας από δω και πέρα πρέπει να είναι μόνο το επόμενο παιχνίδι.
Tinker Tailor Soldier Spy
Ταινιάρα! Αν δεν την έχετε δει επανορθώστε άμεσα, Με φανταστική ερμηνεία του Gary Odman στο ρόλο του Smiley που του έλαχε ο κλήρος και με 4 κομβικά πρόσωπα τους Soldier, Tailor, Tinker, Spy. Aλλά ας ξαναγυρίσουμε στο χτεσινό παιχνίδι και ας παρατηρήσουμε κάτι σημαντικό. Η ομάδα μας έχει καταφέρει να πάρει ίσως τις τρεις σημαντικότερες νίκες με τον Βασίλη Σπανούλη να συμμετέχει ελάχιστα. Συνέβη χτες, συνέβη με Αρμάνι και σε Βαρκελώνη. Σε κάθε παιχνίδι από αυτά ο αρχηγός είχε αρνητικό ρεκόρ στην καριέρα του αγωνιζόμενος λιγότερο και από 7- 8 λεπτά. Και ακολουθεί το ερώτημα του εκατομμυρίου: Μήπως πλέον ο Σπανούλης δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει; Παίζουμε καλύτερα χωρίς αυτόν; Νομίζω όχι. Υπήρξαν άλλωστε πολλά παιχνίδια που βοήθησε πολύ. Περισσότερο μου φαίνεται σαν αποτυχία να βρει ο αρχηγός τον ρόλο που του ταιριάζει στη φετινή ομάδα. Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο αλλά είναι απαραίτητο και κομβικό για την συνέχεια. Πλέον πιθανότατα δεν μπορεί να είναι στρατηγός αλλά σίγουρα μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο στρατιώτη.
Και αφού βρήκαμε τον Soldier, ας κάνουμε την αναφορά στον μεγαλειώδη Tailor, τον Κώστα Σλόυκα. Μας κάνει μεγάλη χάρη που βρίσκεται στην ομάδα μας, μην έχετε καμία αμφιβολία. Μπορούσε να είναι οπουδήποτε και αυτή τη στιγμή να ετοιμάζεται να ράψει ένα κουστούμι Eυρωλίγκας ακόμα. Όμως είναι μαζί μας και πραγματικά είναι ο μεγάλος μόδιστρος που ράβει το κουστούμι της φετινής μας χρονιάς. Ό,τι συμβαίνει και ό,τι καλό μπορεί να έρθει από εδώ και πέρα, το κουστούμι της φετινής χρονιάς έχει μία υπογραφή, του Κώστα. Δεν χρειάζεται να πω ποιος είναι ο Σλούκας και πόσα πολλά επίπεδα μας ανεβάζει η παρουσία του. Δίπλα του είχε βέβαια και ένα Jenkins σκέτο Τinker. Έκλεισε τρύπες στην περιφέρεια και υπήρξε απολύτως κομβικός στην καλή άμυνα που παίξαμε. Παραδίπλα ο Spy Vezenkov ο οποίος, αν και αόρατος σε όλο το παιχνίδι, μπουμπούνισε ψυχρά το νικητήριο τρίποντο το όποιο πανηγύρισε ακόμα πιο σιωπηλά και ήσυχα. Για μένα ο – μη – πανηγυρισμός του Sasha ήταν Η φάση του αγώνα. Η έκφραση του ήταν περισσότερο θυμού και πείσματος «δεν έπρεπε να φτάσουμε μέχρι εδώ, μπορούμε και καλύτερα»
.. και ο κλήρος έπεσε στον Smiley
Ναι, στον χαμογελαστό κύριο Γιαννούλη Λαρεντζάκη αναφέρομαι. Χτες ήταν κομβικός για τη νίκη μας. Το σημαντικό είναι ότι έρχεται σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, να κάνει αυτά που πρέπει όταν χρειάζονται και αυτή η πνευματική του ετοιμότητα είναι παρά πολύ σημαντική. Είναι προφανές ότι καταλαβαίνει το παιχνίδι, το ζει είναι έτοιμος εκεί όταν χρειαστεί. Πιστεύω ότι το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η άγνοια κινδύνου. Αγωνίζεται με θράσος και καταφέρνει να πετύχει περισσότερα πράγματα από αυτά που το ταλέντο του ίσως του επιτρέπει. Ένα μεγάλο μπράβο στο παιδί. Νομίζω ότι θα καταφέρει και περισσότερα πράγματα στο μέλλον.
Μέχρι το επόμενο..
H χτεσινή νίκη όπως και κάθε θετικό αποτέλεσμα δημιουργεί αυτόματα προσδοκίες για ένα καλύτερο αγωνιστικό μέλλον. Στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος τείνει να προβάλλει τις συνέπειες του αποτελέσματος στο μέλλον θεωρώντας το ως «σημείο καμπής» κάθε φορά. Ώσπου έρχεται ένα ανάποδο αποτέλεσμα και ανατρέπει το προηγούμενο συμπέρασμα με συνέπεια το μυαλό μας να φτιάχνει ένα νέο σημείο καμπής. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν παντού στη ζωή μας τέτοια σημεία. Για παράδειγμα, όταν αλλάζει πρόσημο η παράγωγος μιας συνάρτησης βλέπουμε και το σημείο καμπής της. Ή όταν για πρώτη φορά υποκύπτουμε και μένουμε σπίτι για να μην στεναχωρήσουμε την γυναίκα μας και δεν πάμε με τους φίλους μας για μπύρες, είναι το σημείο καμπής ενός γάμου. Έχω όμως αμφιβολίες κατά πόσο υπάρχουν τέτοια κρίσιμα σημεία σε μια διοργάνωση όπως η Euroleague. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, κάθε παιχνίδι εξ ορισμού είναι ένα σημείο καμπής.
Έχετε φαντάζομαι υπόψη σας το άλμα εις ύψος στον στίβο. Ο κάθε αθλητής ανεξάρτητα αν έχει να πηδήξει ένα πήχη που βρίσκεται στο 2.20μ ή στο 2.30μ καταβάλλει την ίδια προσπάθεια. Ποτέ δεν σκέφτεται ότι του αρκεί ανάλογα ένα άλμα αντίστοιχα 2.21μ ή 2.31μ. Μάλιστα μπορεί να στην πραγματικότητα επιχειρώντας άλμα σε χαμηλό ύψος να είναι τόσο καλό που θα του αρκούσε για παγκόσμιο ρεκόρ ενώ στην διάρκεια του αγωνίσματος να μην καταφέρει να το επαναλάβει και να χάσει. Χρειάζεται πάντα το κατάλληλο άλμα για το κατάλληλο ύψος και όχι καλά άλματα με χαμηλό τον πήχη και πέρασμα κάτω από τον πήχη αργότερα. Απαιτείται καλή προετοιμασία, συγκέντρωση και πνευματική ετοιμότητα σε ΚΑΘΕ προσπάθεια ώστε να μπορείς προοδευτικά να υπερβαίνεις ψηλότερα εμπόδια. Και σε ένα πρωτάθλημα όπως η Euroeague συμβαίνει αυτό ακριβώς, Δεν αρκεί να είσαι καλός. Πρέπει να είσαι καλύτερος όσο το δυνατόν περισσότερες φορές από τον εκάστοτε αντίπαλο που αντιμετωπίζεις. Αυτός είναι ο πήχης σου. Ο κάθε αντίπαλος. Και αυτό είναι και το μέτρο της βελτίωσης. Αν έπρεπε να δώσω ένα τέτοιο ορισμό για το τι σημαίνει πρόοδος στο παιχνίδι, θα έλεγα ότι είναι δυνατότητα μιας ομάδας σε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό περιβάλλον να καταφέρνει προοδευτικά να κερδίζει περισσότερα παιχνίδια από αυτά που χάνει. Και ευτυχώς ο Ολυμπιακός δείχνει τέτοια σημάδια τελευταία με κορυφαίο παράδειγμα τον χτεσινό αγώνα.
Δεν γνωρίζω πως θα εξελιχθεί η χρονιά και την κατάληξη του φετινού μας ταξιδιού. Θυμάμαι την περίοδο 2012 -2013 τέτοιες μέρες η ομάδα είχε αρνητικό ρεκόρ δεν έπαιζε καλά και η πρόκριση στα Play Off έμοιαζε δύσκολη. Μετά από τρεις μήνες βέβαια βρεθήκαμε με ευρωπαϊκό τρόπαιο αλλά νωρίτερα, πιστέψτε με, είχαμε περάσει από 40 κύματα. Άλλες φορές όπως την τελευταία χρόνια με Γιάννη Σφαιρόπουλο στον πάγκο ή με David Blatt, τέτοιες μέρες είχαμε ακόμα καλύτερο θετικό ρεκόρ και αποκλειστήκαμε νωρίς. Αποφεύγω λοιπόν να κάνω υπολογισμούς. Ελπίζω απλά στο επόμενο παιχνίδι να είμαστε έτοιμοι να κερδίσουμε τον επόμενο αντίπαλο. Αυτό έχει μόνο σημασία και τίποτα άλλο. Το παιχνίδι μας με την ASVEL είναι ο δικός μας τελικός και το σημείο καμπής… μέχρι το επόμενο. Καλή διάθεση και αγάπη για την ομάδα και την προσπάθεια της.
Till next one… pic.twitter.com/Sc5gZNlrF9
— Kostas Sloukas (@kos_slou) January 13, 2021
