Θα το πω απλά. Είναι σαν εκείνες τις φορές που έχεις πέσει για μεσημεριανή siesta αλλά ο Μορφέας σε έχει πιάσει αιχμάλωτο και ανοίγεις τα μάτια σου μετά από απροσδιόριστο χρονικό διάστημα πιο ζαλισμένος και από τούρκο Δερβίση. Από το παράθυρο φαίνεται αμυδρά το φως της ημέρας αλλά εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις αν νυχτώνει ή αν ξημερώνει. Ε κάπως έτσι αγαπητοί μου είναι η κατάσταση για το φίλαθλο του Οlympiacos BC. Ενώ καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε φάση Twilight Zone δεν γνωρίζει αν βρισκόμαστε λίγο πριν τα πηχτά σκοτάδια ή λίγο πριν το ξημέρωμα. Και ακόμα χειρότερα. Δεν γνωρίζει αν βρίσκεται σε κάποια ανωμαλία χωρο-χρονική που τον κρατάει εκεί δέσμιο στη ζώνη του λυκόφωτος να βλέπει μισή μέρα, μισό πηχτό σκοτάδι. Ε και ουδεμία έκπληξη φέτος να βρισκόμαστε μετά την λήξη του πρώτου γύρου εκεί ακριβώς ρε παιδάκι μου, στις χαραμάδες. Κάποτε πήγε μια ωραία νεαρά να την ακούσει ο Ζαμπέτας μπας και την κάνει φίρμα, αλλά έπασχε από το βασικό προσόν, τη φωνή. Κάθισε ο Ζαμπέτας στο πιάνο άρχισε να παίζει και να τραγουδάει η συμπαθέστατη φίλη μας αλλά τζίφος, το φάλτσο πήγαινε σύννεφο. Οπότε γυρνάει ο Γιώργαρος και της αμολάει ένα (φωνή Ζαμπέτα): «Στα άσπρα δε σε πιάνω στα μαύρα δε σε πιάνω, που τραγουδάς κορίτσι μου; Στις χαραμάδες;» Ο θρύλος μας λοιπόν νιώθω ότι έχει πέσει σε μια χαραμάδα μεταξύ πρόκρισης στα play off και αποκλεισμού.
Στην κόψη του ξυραφιού
Οι τελευταίες αγωνιστικές του πρώτου γύρου ήταν σκληρές, αποκαλυπτικές, δύσκολες, αγχωτικές. Πολλά συνέβησαν σε αυτά τα παιχνίδια αλλά το βασικότερο χαρακτηριστικό τους ήταν μια συνάντηση της ομάδας με τα απωθημένα, τις καταβολές τους φόβους και τις επιθυμίες της. Ο κάθε αντίπαλος λειτουργούσε και ως ένας καθρέπτης. Και εξηγώ, ξεκινώντας από την Baskonia. Οι συμπαθείς Βάσκοι είναι αυτό που πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είμαστε ως επιλογή ξένων παικτών. Διαχρονικά έξυπνες επιλογές, με χαμηλό κόστος, έχουν συστήσει στο κοινό της Euroleague ένα σωρό μετέπειτα αστέρες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Larkin, o James, o Sengelia αλλά και πολύ άλλοι παλιότερα. Συμβολίζουν τις επιθυμίες και ειδικά τις καλοκαιρινές. Η Real Madrid από την άλλη ξεκάθαρα είναι το ερυθρόλευκο απωθημένο, και όχι μόνο σε ό,τι αφορά τους ευρωπαϊκούς τίτλους αλλά κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την άψογη μπασκετική λογική που τη χαρακτηρίζει. Σταθερότητα αλλά και παραγωγή μπάσκετ, ιδεών και εξέλιξη παικτών. Όχι φανταχτερές μεταγραφές αλλά καίριες προσθήκες. Η Fenerbahce μάλλον συμβολίζει τις καταβολές μας. Μια ομάδα που πρωταγωνίστησε την τελευταία 7ετία αλλά βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και μπορεί να μην είχε τον καλύτερο ευρωπαίο παίκτη στο παρκέ, αλλά μάλλον στον πάγκο της καθόταν ο κορυφαίος προπονητής. Η αιωνίως αποτυχούσα Khimki μάλλον είναι αυτή που ξυπνάει τους φόβους μας. Και κατά μία έννοια αυτή η περιοδεία στον εσωτερικό μας κόσμο θα έλεγα ότι έβγαλε στην επιφάνεια και πολλά από τα παιδικά τραύματα και τις παθογένειες που κουβαλάμε. Και που εδώ που τα λέμε εμφανίζονται από την αρχή της σεζόν. Αλλά τελικά θα καταφέρει η ομάδα να μπει play off μετά από πολλά χρόνια; Και είναι αυτό το ζητούμενο;
Αν δεν καταφέρουμε να τερματίσουμε στην πρώτη οκτάδα θα πρόκειται για αποτυχία ξεκάθαρα. Η βεβαιότητα μου προκύπτει από έναν απλό συλλογισμό. Σε περίπτωση αποκλεισμού υπάρχει ένα, έστω ένα, μέλος της ομάδας που θα θεωρήσει εαυτόν επιτυχημένο και τη σεζόν ικανοποιητική; Ούτε ένας και είμαι βέβαιος γι αυτό. Αν ο Ολυμπιακός δεν προκριθεί στα play off θα πρόκειται περί αγωνιστικής αποτυχίας. Όλος ο οργανισμός της ομάδας καλώς ή κακώς, οπαδοί προπονητές παίκτες διοίκηση στοχεύουν σε πρόκριση. Τελεία. Επόμενη και σημαντικότερη ερώτηση. Μπορούμε να προκριθούμε;
Το λέει η βαθμολογία σχεδόν, αλλά το φανερώνει κυρίως η πραγματικότητα στο παρκέ. Υπάρχουν σίγουρα αυτή τη στιγμή 8 ομάδες που αποδίδουν καλύτερο μπάσκετ και δεν μπαίνω καν στον κόπο να τις γράψω. Αλλά αυτά είναι τα καλά νέα γιατί τα κακά είναι ότι υπάρχουν και άλλες που ακόμα ψάχνονται, όπως η Efes, που μόνο καλύτερα μπορούν να παίξουν. Άρα φίλοι συνοδοί δεν αρκεί να βελτιωθούμε. Πρέπει να βελτιωθούμε πολύ περισσότερο απ’ ότι θα βελτιωθούν οι άλλοι. Γιατί αν νομίζουμε ότι η λίγκα είναι ένα σταθερό κατασκεύασμα που, αν καταφέρουμε να βάλουμε πέμπτη ταχύτητα, οι άλλοι θα μετατραπούν σε στωικές αγελάδες, που θα βόσκουν στο λιβάδι και θα βλέπουν το ερυθρόλευκο τρένο να περνά, είμαστε γελασμένοι. Είναι δυναμική η κατάσταση και οι περισσότεροι διαρκώς βελτιώνονται.. Η Euroleague κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το δυσκολότερο και το πιο σκληρό πρωτάθλημα στον κόσμο. Χωρίς τους αστέρες του ΝΒΑ που μπορούν να κάνουν την διαφορά η διοργάνωση είναι μια δοξολογία της μπασκετικής λεπτομέρειας και προπονητικής τέχνης που θα κάνει την διαφορά ανάμεσα πολλές ομάδες με ίδιους στόχους. Είναι το παιχνίδι και ο τρόπος που οι πρωταγωνιστές το κατανοούν και κυρίως η καθοδήγηση από τον πάγκο που κάνουν την διαφορά.
«Φέρτε παίκτες ΤΩΡΑ»
Οι μεταγραφές είναι η εύκολη και γρήγορη λύση. Μόνο που δεν είναι πάντα η λύση.
Η αδυναμία της ομάδας να εκτελέσει δράσεις στο παρκέ είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα περίμενε κανείς από το ρόστερ που έχει. Υπο-αποδίδουμε περισσότερο από αυτό που τα κενά σε ατομικά χαρακτηριστικά θα δικαιολογούσαν. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι θα έπρεπε να επικεντρωθούμε περισσότερο στο παιχνίδι και όχι στα πρόσωπα. Υλικό καλό υπάρχει και παίκτες όπως ο Vezenkov, ο Harrison ή ο Jean Charles θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα και περισσότερο. Δυστυχώς στο σημείο της σεζόν που φτάσαμε, με όλα τα κρίσιμα παιχνίδια μέσα στον επόμενο μήνα, πιστεύω ότι είναι πιο πιθανό τις λύσεις να τις δώσουν οι υπάρχοντες και όχι οι νέοι. Χρειαζόμαστε πραγματικά προσθήκες; Επιδερμικά θα πω ναι! Οποιοσδήποτε ερχόταν που θα μπορούσε να βοηθούσε θα ήταν καλοδεχούμενος. Αρκεί να υπήρχε ρόλος χρόνος και, κυρίως, πλάνο αξιοποίησης του. Και τα τρία είναι δύσκολα πράγματα, αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη, ειδικά Γενάρη μήνα. Αν μπορούσε να μπει στα παπούτσια ενός από τους υπάρχοντες και να «παίξει καλύτερα τον ρόλο» να έρθει άμεσα. Σε μια ομάδα που ψάχνει επιτυχημένο πλάνο εδώ και μήνες, όπως η δική μας, ακόμα δυσκολότερο.
Όταν ακούω μεταγραφές θυμάμαι πάντα την εξής παλιά ιστορία όταν, επί μια δεκαετία και πριν έρθει ο Νικοπολίδης ο Ολυμπιακός έψαχνε τερματοφύλακα. Όλοι εμείς οι οπαδοί ονειρευόμασταν όποιον αντίπαλο τερματοφύλακα «κατέβαζε ρολά». Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο. Όλοι οι προπονητές πίστευαν ότι, σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, σημασία έχει αυτός που θα είναι ζεστός για την ΜΙΑ σωτήρια επέμβαση που θα χρειαστεί. Αυτό απαιτούσε συγκέντρωση και πνευματική δεξιότητα. Όταν καλείσαι να επεμβαίνεις σε 20 φάσεις σε κάθε παιχνίδι και ζεσταθείς θα συμβεί πολλές φορές να τα πιάσεις όλα. Όταν καλείσαι στα 90 λεπτά να είσαι 100% έτοιμος για την ΜΙΑ φάση έχει σαφώς μεγαλύτερη δυσκολία. Και ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού πρέπει να είναι έτοιμος όταν, και γι αυτό το λίγο που, πρέπει. Είναι τελείως διαφορετικό από το να αγωνίζεσαι στον Παναιτωλικό. Κατ’ αναλογία στην ομάδα του Ολυμπιακού φέτος οι παίκτες που ήρθαν κυρίως πρέπει να αποδείξουν την αξία τους σαν «οικονομικοί» παίκτες. Το λέω αυτό με αφορμή την περίπτωση Baldwin. Είναι αδύνατο το παιδί να εύρισκε τον χρόνο και τις κατοχές που έχει στη Γερμανία. Και είναι επίσης αδύνατον με περιορισμένο χρόνο και κατοχές αν έμενε, να ήταν ο Baldwin της Bayern. H ομάδα έδωσε την μπάλα στα χέρια του Σλούκα και του Σπανούλη. Έπραξε καλά;
Ο Μωυσής Σλούκας και το ιστορικό δικαίωμα του Σπανούλη
Ο εκλεκτός της νέας εποχής του Ολυμπιακού ακούει στο όνομα Κώστας Σλούκας. Σε αυτόν δόθηκε το χρίσμα για να μας οδηγήσει στην μπασκετική γη της επαγγελίας, από την θέση του οδηγού εντός του παρκέ. Στα μάτια μου δεν μπορούσε να βρεθεί καταλληλότερος. Είναι ο τελευταίος των μοϊκανών της μεγάλης γενιάς των Ελλήνων guards του παρελθόντος, απόφοιτος της μεγάλη των πλάβι σχολής που μαθήτευσε ουσιαστικά τα τελευταία 10 χρόνια. Επάγγελμα πρωταθλητής και νικητής με χόμπι το μπάσκετ. Σε αυτόν όμως δόθηκε και η μπάλα και μαζί με αυτή η ευθύνη της απόφασης. Ουπς μισό λεπτό. Διορθώνω! Στη θεωρία, γιατί στην πράξη αυτό ακόμα δεν λειτουργεί. Λοιπόν, έχω βαθιά πεποίθηση ότι όταν αυτό λειτουργήσει πραγματικά η ομάδα θα ανέβει αρκετά επίπεδα αγωνιστικά. Στην πραγματικότητα αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας και ο οδηγός μας. Το πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργήσει, θα αποδώσει και θα αξιοποιηθεί καλύτερα ο Σλούκας. Η στελέχωση, ο τρόπος παιχνιδιού οι ρόλοι των υπολοίπων, κατ’ εμέ, πρέπει να έχουν πάντα σημείο αναφοράς τον Κώστα. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται αν ανακαλύψει κανείς την Αμερική. Αρκεί να δει τον ρόλο του, το παιχνίδι και πως πλαισιωνόταν στην Fenerbahce όλα αυτά τα χρόνια και θα καταλάβει πολλά Και ναι, τότε αυτός μπορεί να γίνει πραγματικά ο πολλαπλασιαστής ισχύος της ομάδας μας. Ο Μωυσής που θα καταφέρει να είναι οδηγός του ταλαιπωρημένου λαού μας από τις διάφορες πληγές των τελευταίων ετών.
Θα σκεφτεί κάποιος ότι ακυρώνω Σπανούλη. Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου σχετικά με το ιστορικό δικαίωμα του Αρχηγού να κλείσει, όπως και όποτε νομίζει αυτός, τον κύκλο του στην ομάδα. Δεν διαφωνώ. Γενικά το δίλημμα αγωνιστικό συμφέρον της ομάδας ή ηθική υποχρέωση στον Βασίλη απασχολεί όλους τους ερυθρόλευκους οπαδούς. Είναι πλέον βάρος ο Σπανούλης ή είναι που συνεχίζει; Νομίζω ότι σχεδόν όλοι προτιμούν να τον βλέπουν στην ομάδα, απλά θα ήθελαν να μην είναι ΑΥΤΟΣ η ομάδα και το παιχνίδι της. Θα πω την άποψη μου ευθαρσώς. Το ιστορικό δικαίωμα του αρχηγού εξαντλείται με την αυτοδίκαια παρουσία του στο ρόστερ, για όσο γουστάρει η ψυχή του. Το έχει κερδίσει. Ακόμα και αν αυτό φέρνει ήττες. Το παρκέ όμως είναι ιερό πράγμα. Το πώς και πόσο το πατάει κάποιος είναι ευθύνη του προπονητή που αν έπρεπε να υπάρχει προπονητικός όρκος για να πάρει κάποιος τέτοιο δίπλωμα θα έπρεπε να περιλαμβάνει το «ορκίζομαι να τηρώ πιστά την πρόοδο του αθλήματος και τις αρχές του». Η τιμή για τον κάθε Σπανούλη για όσο θέλει να παίζει είναι να κερδίζει το κάθε λεπτό στον παρκέ με την αξία του. Οτιδήποτε άλλο είναι ρουσφέτι και δεν αξίζει σε θρύλους. Αλλιώς θα τον ξεφτιλίζαμε και δεν θα τον τιμούσαμε. Είμαι βέβαιος ότι ο Μπιλ το κατανοεί καλύτερα από όλους μας. Ελπίζω και ο coach…
Ο «μπερδεμένος Μπαρτζώκας» και ο .. Μάο!
Η ομάδα δείχνει όντως μπερδεμένη και όλοι μας ρίχνουμε με αγωνία ματιές στην άκρη του πάγκου προσπαθώντας να εντοπίσουμε αν το μπέρδεμα ξεκινάει από εκεί. Δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη. Στην περίπτωση όμως που ισχύει είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το πρόβλημα ξεκινάει από την διαχείριση «της παλιοφρουράς». Κυκλοφορεί στα ενδότερα του RPG – τον Navaho δείχνω- ότι ο coach πιθανότατα επιθυμεί να κάνει μια κάποιου είδους διαχείριση της μεταβατικής αυτής κατάστασης, όπου προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι νέο κρατώντας τις ισορροπίες με το παλιό, δημιουργώντας έτσι «δύο ομάδες» ή δυο συνιστώσες που φτιάχνουν μια ομάδα. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει. Μπορεί ο Μπαρτζώκας πράγματι να πιστεύει ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει. Το χειρότερο είναι όμως να μην το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Γενικά αυτές οι καταστάσεις είναι εντελώς μεσοβέζικες λύσεις και με μαθηματική ακρίβεια θα στοιχίσουν στον ίδιο, στους παίκτες και τελικά και το σημαντικότερο στην ομάδα. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ο coach οφείλει πρωτίστως να σεβαστεί τον εαυτό του και τη δουλειά του. Καλύτερα να αποτύχει για τις μπασκετικές του ιδέες παρά να αποτύχει υποθηκεύοντας στο τέλος και τις ιδέες του και το μέλλον της ομάδας. Ο συμβιβασμός ως αιτία αποτυχίας είναι απαράδεκτος. Whatever it takes για την βελτίωση της ομάδας coach..αν μπορείς
Με την ελπίδα ότι δεν είναι τα πράγματα έτσι ή τόσο δραματικά θα του αφιερώσω την πασίγνωστη διδακτική ιστορία του «Μεγάλου τιμονιέρη», με απλουστευμένο τρόπο. Αρχικά ο Μάο τα πρώτα χρόνια ήταν σε φιλελεύθερο σχετικά mood, που συνοψίζεται με στην παροιμιώδη φράση του «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν». Καλοκαιρινή off season διάθεση θα έλεγα. Το πράγμα δεν δούλεψε οπότε οδηγήθηκε σε πιο ριζοσπαστικές μεθόδους, δηλαδή στη γνωστή «φυγή προς τα μπρος» που κατ’ ουσιαν ήταν μια φυγή σε ότι πιο αναχρονιστικό – μπάσκετ – υπήρχε αγνοώντας τις συμβουλές τύπου «η γάτα δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει αρκεί να πιάνει τα ποντίκια».
Όταν πόνεσαν τα ματάκια των αγαπητών Κινέζων από το μπάσκετ που έβλεπαν .. sorry από την πείνα (πως μπερδεύτηκα;) είπε να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο με την «πολιτιστική επανάσταση» προσπαθώντας να ανακτήσει την εξουσία, όπου εκεί πραγματικά μπερδεύτηκε εντελώς χάνοντας την μπάλα, και στο τέλος βρέθηκε απέναντι με μια «συμμορία των τεσσάρων» (εμείς στην ομάδα ευτυχώς δεν έχουμε). Και τέλος ο Μάο, τέλος και το μοντέλο του τέλος και οι τέσσερις. Δεν ξέρω αν μπορεί coach η ιστορία να συνδεθεί με εμάς αλλά καλού κακού κράτα καλά φυλαγμένο το «κόκκινο βιβλιαράκι» σου και επέστρεφε στις μπασκετικες αρχές σου μελετώντας το.
Φτάσαμε στο δια ταύτα. Υπάρχουν ελπίδες πρόκρισης; Νομίζω λίγες αλλά θέλω να πιστεύω ότι η ομάδα κάθε εβδομάδα θα κάνει αυτό που μπορεί και θα παλέψει σε όλα τα παιχνίδια. Σε λίγες αγωνιστικές θα μπορούμε να πούμε περισσότερα. Κοιτάω δίπλα και την τεράστια επιτυχία των rivals με το 5-11 και παίρνω δύναμη. Θα επιστρέψουν στις επιτυχίες και αυτοί κάποτε αλλά γιατί να μην χαρούμε το τώρα;
Η νέα στήλη του RPG “The Red Right Hand” που κάνει πρεμιέρα σήμερα θα είναι παρούσα μετά από κάθε παιχνίδι. Και με το δεξί χέρι της θα ζει κάθε στιγμή του αγώνα της ομάδας μας προσπαθώντας να μεταφέρει τις σκέψεις και τα συναισθήματα για την μεγάλη μας αγάπη.
Μέχρι τότε υγεία εύχομαι σε όλους.
