Αλήθεια δεν μπορώ να πω αν το σκάρωσα μόνος μου ή αν από κάπου το άκουσα. Με την παλιογαυροπαρέα σίγουρα το λέγαμε… Δεν βοηθάει και το ρημάδι το μυαλό, πάντα σχεδόν θυμάται χαοτικά όπως του φουμάρει, σπάνια όπως το θέλω. Πάντως υπήρχε στο κεφάλι μου η έννοια και την μπουμπούνισα πρώτη φορά σε ένα Red PointCast, μετά τον εισοδισμό που κάναμε διάφοροι τύποι στο Red Point Guard τον Φλεβάρη του ’19, έναν αιώνα μακριά μου φαίνεται τώρα αυτό, με όλα όσα ζούμε με την πανδημία. Ήταν βέβαια στο «κομμένο» κομμάτι του πόντκαστ δηλαδή, όπως για όλα τα «κομμένα» των Red PointCast, στο καλύτερο μέρος του, με τα καντήλια, τις εξομολογήσεις και τις χοντράδες μας.
«Ώπα; Τι είναι αυτό ρε φίλε;» Μου την έπεσαν οι συμμορίτες. Δεν είχα να πω και πολλά, σάμπως σκέφτομαι δα τι λέω; Το άφησα να αιωρείται… Μετά έγραψα κάτι λίγα σχετικά στο “Eres un buen campeon de causas perdidas”, από όπου ίσως αντιδανειστώ σκέψεις. Από τότε πάντως έχω ενοχλήσεις από διάφορους περίεργους εντός, εκτός και επί τα αυτά, να δοθεί ένας ορισμός του τι είναι «Μπασκετόγαυρος», ναι, για αυτό σας κάνω τόσον πρόλογο, αυτή η έννοια της οποίας ας πούμε ότι είμαι ο εισηγητής.
Ας το ξεκινήσω στο προσωπικό και «ιστορικά», μήπως βγάλω κάνα πόρισμα. Είμαι παιδί του ’87. Μετά το «Γιοβάισα, για σουτ τριών πόντων, και είναι έξω» ξεχύθηκα, πιτσιρίκι οκτώ χρονών, μουρλό από χαρά στους δρόμους, στα Άγια Χώματα όπου ζούσαμε τότε. Με μάζεψε, δεν ξέρω και γω πόσες ώρες μετά, το απόσπασμα με επικεφαλής τη μάνα μου. Έτσι θα συνέβαινε πολλές φορές έκτοτε, ή συνήθως έστελνε τον πατέρα μου, μόνο που ήξεραν ότι θα με βρούν με μια σπυριάρα στο χέρι, σε ένα από τα κοντινά γήπεδα ή σχολεία με μπασκέτες, από αυτές που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια εκείνη την επόχή. Πέρασα 10 χρόνια σε τσικό ομάδων, λίγη η μυρωδιά που πήρα, όμως έδωσα και πήρα άλλα πολλά, με την πρώτη ευκαιρία ακόμα παίζω μπάσκετ. Το παρακολουθώ ατελείωτες ώρες στα γήπεδα και στην τηλεόραση και στα βίντεα, προσπάθησα να το μελετήσω, με αποκαρδιωτικά αποτελέσματα… Το λάτρεψα, το λατρεύω το Παιχνίδι και ας το κρατήσουμε αυτό.
Ακολουθώντας τον μίτο του ’87 υπήρχαν η Εθνική, ο θεός Γκάλης, το πρότυπό μου ο «Δράκος» ο Γιαννάκης, ο Φασούλας η «αράχνη», ο περισσότερο αγαπημένος μου Φάνης… «και τ’αλλα παιδιά, προχωράμε… και νικάμε… και το Κύπελλο είναι κοντά!». Ο τεράστιος Άρης με τις lockdown Πέμπτες του, Ιωαννίδης, τιτανομαχίες με τον μεγάλο ΠΑΟΚ, που υποστήριζα στα μεταξύ τους. Και βέβαια τα τρία σερί Final 4 του Άρη, Tracer Milano, Maccabi, Barcelona, Yugoplastika, μυθικοί παικταράδες και μπάσκετ, μπάσκετ, μπάσκετ.
Που είναι ο Θρύλος σε όλα αυτά, ρωτούσα τον πατέρα μου… Στην άκρη της σελίδας ήταν. Ο Ολυμπιακός μας τότε καρκινοβατούσε γύρω στην 7η ή 8η θέση, με Καμπούρη, Μανιάτη και σία, με ιστορίες να μου λέει για Γιατζόγλου (γκρρρ…), Melini, Καστρινάκη, Διάκουλα και το αήττητο πρωτάθλημα και το «σαν το F4» που είχαμε πάει πριν τον Άρη! Βέβαια τα «F6», ήταν όμιλος και όχι μονά παιχνίδια, αλλά μικρή σημασία είχε. Ολυμπιακοί ήμασταν και οι δύο βολές του αγαθού γίγαντα Αργύρη Καμπούρη ήταν το βάλσαμο στην οπαδική μου περηφάνια… Με βολές του δικού μας αρχηγού καθαρίσαμε το Πανευρωπαϊκό! Ας είμαστε ειλικρινείς όμως, οι Ολυμπιακοί τότε βλέπαμε μόνο το ποδόσφαιρο, παρά το ότι βρισκόμασταν την αρχή των πέτρινων χρόνων, δεν υπήρχαν σχεδόν τα άλλα αθλήματα. Κάτι σκιρτήματα με Κάρεϋ Σκάρυ και τελικούς Κυπέλλου ήταν αυτό ακριβώς… σκιρτήματα ενός εν υπνώσει φαινομένου. Δεν υπήρχε ρεύμα υπέρ του μπάσκετ εκείνα τα χρόνια στον λαό του Θρύλου, το παρελθόν είχε αφήσει μια μικρή μαγιά μόνο και αν, μπασκετόγαυροι ήταν ένα σπάνιο, υπο εξαφάνιση είδος. Το κρατάμε και αυτό.
Έρχεται λοιπόν η ώρα που ο μεγάλος Σωκράτης Κόκκαλης κατεβάζει στο Λιμάνι τον «Ξανθό» και ξεκινάει μια αντεπίθεση του Θρύλου στο μπάσκετ, που κατέληξε σε σχεδόν ισοπεδωτική κυριαρχία! Φέρνει πιτσιρικαρία Σερβίας-Ελλάδας, Tomic, Σιγάλα, Nakic, Tarlac και άλλους και κυρίως τον πολυαγαπημένο Zarko. Βρισκόμαστε πια στα μέσα των πέτρινων ποδοσφαιρικών χρόνων, με την οργή να είναι τόσο πυκνή στον αέρα των κερκίδων του Ναού, που μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Όμως ο Καστανόξανθος Εκδικητής, ο Zarko, ο δικός μας Ζορό, να! παίρνει γδικιωμό για όλες τις αδικίες. Ένας αδιανόητος παικταράς, ψηλός 2.08, με ευχέρεια στον χειρισμό σαν guard, που φόρτωνε όλους με σαραντάρες, έγραφε από όπου και να σηκωνόταν, έβαζε στο καλάθι τους αντιπάλους, έπαιρνε rebound, έκλεβε, έτρεχε και κάρφωνε στον αιφνιδιασμό, σταματιόταν μόνο με φάουλ και τιμωρούσε στις βολές… έκανε τα πάντα! Σηκώνει αυτός ο παικταράς στις πλάτες του την ομάδα, το τμήμα, τον Σύνδεσμο και όλον τον Λαό του Θρύλου εκείνα τα χρόνια, θυμηθείτε το! Δεν σκύψαμε βέβαια ποτέ το κεφάλι από τις συνεχείς κατραπακιές, κρατούσαμε ψηλά με πόνο και κόστος την περηφάνια μας, από τα δημοτικά σχολεία μέχρι τις δουλειές και τα καφενεία. Αλλά το τμήμα μπάσκετ μας κερδίζει, ένα άθλημα που πλέον κοιτούσε στα μάτια σε δημοφιλία το ποδόσφαιρο, το ΣΕΦ γίνεται το Καθαρτήριο των Αλλόθρησκων ή η δική μας Ιερά Εξέταση, όπως θέλετε. Είμαστε χαρούμενοι ξανά που είμαστε Ολυμπιακοί, πια φεύγει το σφίξιμο στα χείλη και χαμογελάμε ξανά! Κρατούμενο και αυτό, έτσι;
Έχει και συνέχεια, έρχονται παικταράδες, Tarpley, Eddie, Berry, Volkov, σαρώνουμε τα πάντα στην Ελλάδα και κυρίως βέβαια τους πράσινους, με όλους τους τρόπους, ακόμα και με εξωγηπεδική χροιά. Μια ασύμμετρα μικρή ανταπόδοση των «ευγενικών» φροντίδων της ΕΠΟ της εποχής, σκεφτόμουν τότε και έχω μετανιώσει καθώς δεν σταματάει ποτέ η καθοδική σπείρα του παραγοντικού εκφυλισμού… διαφορετική κουβέντα όμως αυτή. Τότε είχε φτάσει το μπάσκετ σε απίστευτα επίπεδα δημοφιλίας, είχε μπάσκετ κάθε μέρα στην τηλεόραση και το πρωτάθλημα της χώρας ήταν το πιο ανταγωνιστικό, αυτό με τις πιο πολλές δυνατές ομάδες στην Ευρώπη! Στην Ευρώπη, όπου είμαστε πια κολοσσός, τρομοκρατούμε την Ήπειρο, η καλύτερη τελικά ομάδα της δεκαετίας του ’90, σύμφωνα με την FIBA. Είμαι στο ΣΕΦ (και σε όλα τα γήπεδα της Αθήνας) όσο πιο συχνά μπορώ, σκαστός από το σπίτι, αλλά νομίζω με την σιωπηρή αποδοχή του πατέρα μου, καρφώνομαι στην τηλεόραση για όσα περισσότερα ματς μπορώ, με έχει συνεπάρει αυτή η πορεία! Απογοητεύομαι για την γραμμή του Zarko, αν περνάγαμε στο F4 του φλεγόμενου ΣΕΦ… ποιός ξέρει; Αλλά πάμε σε δύο σερί τελικούς, με την άγρια χαρά της επικράτησης επί των αχώνευτων και στους δύο ημιτελικούς, το ψυχολογικό σοκ της μεταγραφής του Zarko στους «οχτρούς» και την πίκρα για τον δεύτερο χαμένο τελικό, στην Μαδρίτη. Αυτό όμως που στοίχειωσε την ψυχή μου, που έμεινε νομίζω οδυνηρά χαραγμένο στην καρδιά, στο υποσυνείδητο όλων των γαύρων απανταχού, μια συνεκτική τραγωδία που συνδέει κάθε ερυθρόλευκη και δη μπασκετογαύρικη ψυχή, είναι ο χαμένος τελικός στο Τελ-Αβίβ. Ας κρατήσουμε και αυτό.
Τελικά, ωριμάζουμε και με νέους μπροστάρηδες τον Duda και τον Rivers, μαζί με τον κορμό της αντεπίθεσης φτάνουμε στο πολυπόθητο ευρωπαϊκό, γευόμαστε την κορυφή της Ευρώπης! Μια απίστευτη χαρά, τρέλα στους πανηγυρισμούς, όνειρα για Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία… Όμως εγωισμοί και λανθασμένες επιλογές από τον Κόκκαλη οδηγούν στην παρακμή του τμήματος, μέχρι που το εγκαταλείπει τελείως, φτάνοντάς το στην πλήρη ανυποληψία. Είμαι κοντά στην αρχή αυτής της διαδικασίας, είμαι μπροστά στο τρίποντο του Peja, είμαι μέσα στον τελικό του ’99… Περνάω κάποια χρόνια στο εξωτερικό, όπου το μεράκι παραμένει, παρά τις δυσκολίες ενημέρωσης εκείνη την εποχή με το Διαδίκτυο να προσφέρει ελάχιστα σε σχέση με τώρα. Πεισμώνω με την παρακμή, οργίζομαι με τον Σώκρατες για την στυγνή εγκατάλειψη του τμήματος και το επακόλουθο σουλάτσο των κοντών, την λάμψη του Φάρου και την απροκάλυπτη διαιτητική αδικία, η οποία μέχρι κάποια εποχή ήταν και αχρείαστη βάση δυναμικότητας, απλά χρησίμευσε ως ωμή επίδειξη δύναμης.
Εκεί λοιπόν ο κόσμος του Ολυμπιακού… αυτός που είχε στηριχθεί πάνω στο μπάσκετ μας στα πέτρινα ποδοσφαιρικά χρόνια που «τά ‘σκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά», αυτός ο κόσμος, στη μεγάλη του πλειονότητα, γύρισε την πλάτη στο τμήμα… Ο κόσμος που στο ποδόσφαιρο γέμιζε με 80άρες το ΟΑΚΑ για να δει τον Θρύλο να παίζει ντέρμπι παραμονής με την Δόξα Δράμας ξέρωγω… τότε απασχολούταν με το όραμα, ψύχωση καλύτερα, των 7 συνεχόμενων στην μπάλα, άσχετα με την, για να είμαι πολύ επιεικής, μετριότατη αναλογικά πορεία στην Ευρώπη. Το τμήμα με το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Συνδέσμου, αυτό που έφερε και κράτησε πολλούς από μας στην ερυθρόλευκη οικογένεια… παραδόθηκε σαν κάστρο απολέμητο από τους πρόμαχούς του, εμάς δηλαδή, εκτός από μία ηρωϊκή μειονότητα, να αγκομαχά με τους Γκούλιας και τους Καφετζήδες… Να το κρατήσω και αυτό; Το κρατάω…
Έρχονται λοιπόν μετά οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, τρελοί Ολυμπιακοί και άρρωστοι με το μπάσκετ, χώνουν γερά φράγκα και βγάζουν τον Ολυμπιακό μας από την ανυποληψία, τουλάχιστον αγωνιστικά. Χώνουν χωρίς να έχουν τίποτα στα χέρια τους, μετοχές, κάτι… μόνο «δια λόγου» που λέμε στα χωριά μου… στα Άγια Χώματα ντε. Να σημειωθεί ότι δεν γνωρίζω άλλο τέτοιο παράδειγμα, πρέπει να είναι μια σπάνια αν όχι μοναδική περίπτωση, σίγουρα χαρακτηριστικό γαύρων. Μάγκες από πρώτη στιγμή. Είμαι κοντά την ομάδα, έρχονται παικταράδες και καλοί προπονητές, ο κόσμος επιστρέφει με ελπίδες και πάθος… Επανέρχεται λοιπόν η ανταγωνιστικότητα, γινόμαστε σιγά-σιγά ομάδα play pff, ομάδα F4, ομάδα διεκδικήτρια στην Euroleague.
Στην Ελλάδα, δεν υπήρχε και άλλος, γινόμαστε αμέσως διεκδικητές. Κάτι όμως η αδιαμφισβήτητα υψηλότατη ποιότητα του αντιπάλου, κάτι οι δικές μας αστοχίες σε πολλά επίπεδα (αγωνιστικό, οικονομικό, ψυχολογικό, παραγοντικό), κάτι οι ατυχίες με τραυματισμούς (χούι που κατατρέχει το τμήμα, γνωστό και ως «η κατάρα του Macijauskas»), κάτι η συνεχιζόμενη και έντονη λάμψη του Φάρου και η, αναγκαία κάποιες φορές πλέον, προκλητική αδικία εναντίον μας από τους θεσμούς και την διαιτησία, τελικά δεν φτάνουμε στην κατάκτηση κάποιου πρωταθλήματος. Οργιζόμαστε όλοι από την αποτυχία αυτή, ακούγονται πάλι τα γραφικά «ό,τι παίζεται με το χέρι είναι μαλακία», αρκετός κόσμος του Συνδέσμου μας γυρνάει την πλάτη στο τμήμα μην αντέχοντας τις ήττες από τους αχώνευτους, μιλάνε αρκετοί για «ντροπή του Συνδέσμου», γαμώ τ… ας μην καντηλιάσω όμως…
Δημιουργούνται πάντως νέοι γαύροι που γουστάρουν το μπάσκετ, η ομάδα έχει δώσει κάποιες πολύ καλές μπασκετικές παραστάσεις. Είμαι πάλι εδώ γύρω, έχω συφιλιαστεί με το πρωτάθλημα, κακίζω οργανισμό και παίκτες που χάνουμε την ψυχραιμία μας με την διαιτησία και τους θεσμούς, πιστεύω βαθιά ότι ακόμα και έτσι τους έχουμε, αρκεί να το θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα αδικηθούμε και να είμαστε ψύχραιμοι και πεισμωμένοι. Στην χειρότερη, θα αναγκαστούν να εκτίθενται όλο και περισσότερο. Όμως είμαι κάθετος, παρόλες τις σοβαρές διαφωνίες στο αγωνιστικό με τις αποφάσεις τους, στηρίζω μανιασμένα τους Αφούς, κυρίως για την επιλογή τους να μην μπλεχτούν με παραγοντιλίκια, Φάρο και κοράκια. Για αυτό που τους χρεώνουν από τότε πολλοί σύγγαυροι, για αυτή την παραγοντική αρχοντιά που τους χαρακτηρίζει. Πολλοστό κρατούμενο, μην ξεχνιόμαστε. Υπομονή να έχετε να σας πρήξω ακόμα.
Το καλοκαίρι του ’11, αυτή η όλη κατάσταση οδηγεί τους Αφούς στην προσωρινή, όπως αποδεικνύεται, απόφαση για αποχώρηση. Ο κόσμος κάνει συλλαλητήριο υπέρ τους, ευτυχώς παραμένουν και με την υπάρχουσα μαγιά Duda και Σπανούλαρου (ισχυρό και καίριο πλήγμα στην καρδιά της πράσινης κυριαρχίας) στήνουν με την επιστροφή, τότε σαν αποτυχημένου και μετά από σοβαρό τραυματισμό, Πριντέζαρου, άγραφων ξένων όπως ο κύριος Kyle Hines και με εμπιστοσύνη σε άβγαλτη ακόμα πιτσιρικαρία, μια «μνημονιακή» ομάδα χαμηλών προσδοκιών. Αυτή η ομάδα κάνει αδιανόητα πράγματα. Με Duda, Μπαρτζώκα και Σφαιρόπουλο, με ξένους να πηγαίνουν και να έρχονται (άλλη σοβαρή αγωνιστική ένσταση!), αλλά με μπροστάρη τον υπέρτατο Μπίλαρο να τρομοκρατεί τις αντίπαλες άμυνες ως το Αναπόδραστο, από κοντά τον Γιώργαρο να χορεύει γλεντώντας αντιπάλους σε όλες τις ρακέτες και πυλώνες τον ελληνικό κορμό, επί μια εξαετία τουλάχιστον ως σχήμα οξύμωρον κατακυριεύει όντας αουτσάηντερ την Ευρώπη, με δύο σερί τίτλους και άλλους δυο τελικούς! Στην Ελλάδα… λίγο διαφορετική, παραδοσιακά, ιστορία, με νύχια και με δόντια αποσπά από την αξιόμαχη ομάδα των αχώνευτων αλλά, μην υπάρχει καμμία αμφιβολία, και από την αγκάλη του Φάρου, τρία πρωταθλήματα! Ο κόσμος… επιλεκτικά παρών, στα «μεγάλα» παιχνίδια και στα ντέρμπι με τους ακατανόμαστους. Υπάρχει μια μαγιά τριών-τεσσάρων χιλιάδων γηπεδικών που θα έρθουν ΣΕΦ για Euroleague και ένας σκληρός πυρήνας μιάμισης-δύο χιλιάδων που θα έρθουν και στο εγχώριο πρωτάθλημα. Αυτά και μετρήστε κι άλλο κρατούμενο.
Εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια έχουμε μπει σε περίοδο κρίσης και ύφεσης… Για μένα ξεκάθαροι οι λόγοι αλλά δεν είναι της παρούσης. Η περίφημη φυγή προς τα εμπρός, μακριά από την νοσηρή λάμψη του Φάρου, μας έκανε όλους να επιστρατευτούμε και καλά κάναμε. Η αγωνιστική κατάσταση όμως, χωρίς να συνδέονται απαραίτητα, δεν βελτιώνεται. Τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, για τον καθένα φταίει διαφορετικός παράγοντας και όλοι μαζί, κατεβάζουμε κάθε είδους μπασκετικό τόμο για να εξηγήσουμε τα προφανή και ανεξήγητα. Αλλά είμαστε εκεί, πονάμε και αγαπάμε. Δεν κάνουμε βήμα πίσω. Και αυτό βεβαίως το κρατάμε.
Αναφορά κρατουμένων λοιπόν, όλοι σε μια σειρά. Τι προκύπτει από την σχεδόν ακατάσχετη φλυαρία μου; Κρατούμενο ένα. Αγαπάμε το μπάσκετ, πολύ και υποχρεωτικά. Κρατούμενο δύο. Πριν το ‘91, προήλθαμε στην συντριπτική πλειονότητα από το ποδόσφαιρο. Από τότε υπάρχουν και ακραιφνώς μπασκετογεννημένοι γαύροι, πορφυρογέννητοι μπασκετόγαυροι. Κρατούμενο τρία. Η εξαετία ’91-΄97 μας στήριξε στα δύσκολα πέτρινα χρόνια και έφτιαξε μια κρίσιμη μάζα που στηρίζει το τμήμα έκτοτε. Κρατούμενο τέταρτο, βαστάτε. Οι πίκρες και οι στενοχώριες που έχει μας έχει χαρίσει το Τμήμα, συνήθως μπολιασμένες με παρολίγον θριάμβους, μας έχουν συνδέσει αξεχώριστα πια με αυτό. Κρατούμενο πέμπτο. Οι μπασκετόγαυροι έδειξαν το μέταλλό τους στα επόμενα χρόνια, κυρίως το ’02-’05. Όσοι φυλλορροήσανε από το ’98 και μετά, όσοι με αφορμή το ένα ή το άλλο παράτησαν το τμήμα, όσοι λιποψύχησαν και νιώθουν μπασκετόγαυροι, το φέρουν βαρέως… Κρατούμενο έκτο, η νέα εποχή έφερε ξανά πολλούς περαστικούς και το νέο παραγοντικό ήθος ξένισε τους μεγαλωμένους με μισαλλόδοξα «ποδοσφαιρικά» πρότυπα γαύρους, στρώνοντας γερό στομάχι για όσους ταγμένους ζύγιαζαν διαφορετικά τα πράγματα. Ακόμα περισσότερους περαστικούς έφερε το μυθικό Β2Β, αλλά οι μπασκετόγαυροι αυγατίσαμε κάπως, παρόλο που δεν ανατράπηκε και καμιά ισορροπία. Κρατούμενο έβδομο και τελευταίο, τα τελευταία χρόνια πάλι μετριόμαστε, μετράμε τις αβάσταχτες πληγές και βαστάμε Θερμοπύλες
Ωραία, βάλαμε σε σειρά και για ύπνο τους κρατούμενους… βγάλαμε άκρη; Όχι, δεν είμαι ικανοποιημένος, άψυχη αναδρομή, πώς να μιλήσω για την ψυχοσύνθεση του Μπασκετόγαυρου, το τι συμβαίνει στο Πορνείο του; Προσοχή, αρχίζω πυρ κατά βούλησιν…
Είμαστε, ας ξεκινήσω από τα βασικά πριν περιγράψω την ψυχασθένεια, γαύροι ως το μεδούλι, εξ ορισμού ορκισμένοι υπέρμαχοι του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς, του αθλητικού Συνδέσμου με τον κυρίαρχο σε όλα τα επίπεδα λαό, του συλλόγου με τα περισσότερα Πρωταθλήματα και πλέον την καλύτερη διεθνή εκπροσώπηση της χώρας σε όλα τα αθλήματα!
Σε όλα; Όχι! Υπερασπιζόμαστε μανιασμένα οι Μπασκετόγαυροι, έναντι των εχθρών πάντα και συχνά των αδελφιών μας, το μοναδικό Τμήμα του Συνδέσμου που δεν είναι πρώτο σε Πρωταθλήματα στην Ελλάδα, που δεν είναι το καλύτερο της χώρας διεθνώς, που δεν έχει την μεγαλύτερη οπαδική στήριξη, το μοναδικό που δεν είναι κυρίαρχο! Αντίθετα από την πλειονότητα των οπαδών στην Ελλάδα, άρα και των γαύρων, που είναι κυρίως ποδοσφαιρικοί, προτιμούμε τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο την πολύπαθη και βασανισμένη σπυριάρα. Και μάλιστα όχι από ανάγκη, όπως γνωστοί και μη εξαιρετέοι που το διαλαλούν κιόλας αλλά το κάναν εν πολλοίς εξαναγκαστικά, λόγω της ανυπαρξίας τους στο ποδόσφαιρο και της τρομερής αγωνιστικής τους επιτυχίας στο μπάσκετ. Οι Μπασκετόγαυροι παθιαζόμαστε με το συνήθως άτιτλο μπασκετικό τμήμα του Συνδέσμου παράλληλα με την χρυσή εποχή του ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά και πληθώρας άλλων τμημάτων που κερδίζουν πρωταθλήματα για πρωϊνό, διεκδικούν αδιαλείπτως και κατακτούν ευρωπαϊκές κούπες!
Επιπλέον, στη νέα εποχή, κόντρα στο ρεύμα του ελλαδικού οπαδισμού της Νίκης με κάθε μέσο και των παραγοντικών ντροπών, συνεχίζουμε να είμαστε ταγμένοι στο μπασκετικό τμήμα που στέκεται πεισματικά διαφορετικό, αδιαφορώντας για παραγοντιλίκια, σκοτεινές πιέσεις και ανίερες συναλλαγές. «Τίμια και Καθαρά» άλλωστε τραγουδάει για τον Τρανό, Μεγάλο Ολυμπιακό μας ο μεγάλος Στράτος Παγιουμτζής, ο ρεμπέτης πρωτοτραγουδιστής από την «Τετράς του Πειραιώς». Υπερασπιζόμαστε αυτό το διαφορετικό, ενάντια σε κακόβουλους ή ειλικρινείς εχθρούς, αλλά πιο οδυνηρά, ενάντια στα ίδια τα αδέρφια μας. Που δεν ανέχονται να μας ξεφτιλίζει παραγοντικά ο τριφυλλοφόρος αντίπαλος και θέλουν αντίδραση, κάποιοι πληρωμή σε ίδιο είδος, για να συνεχιστεί η σπείρα… Πιο ζόρικα ακόμα, ειλικρινείς να είμαστε, ενάντια σε μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Πόσο μας εξοργίζει αυτή η απουσία αντίδρασης, αυτό το υπεράνω της διοίκησης, αλλά πόσο περήφανοι αισθανόμαστε τελικά ακριβώς για αυτό, παρόλες τις επιμέρους σοβαρές ενστάσεις, όταν καταλαγιάσει η οργή;
Ενάντια στην φυσική ροπή των οπαδών όλου του κόσμου, και ειδικά αυτών των «μεγάλων ομάδων», να μαγνητίζονται από την Νίκη, τους τίτλους και τις χαρές… οι Μπασκετόγαυροι μετράμε πληγές και συνεχίζουμε. Οι μοναδικοί γαύροι που σκυλιάζουμε για να κάνουμε το τμήμα πρώτο, που δεν έχουμε την αλαζονεία του Κυρίαρχου. Ο Ανεκπλήρωτος Θρίαμβος, η Πύρρειος Νίκη, η Καταστροφή συνυφασμένη με την Αναγέννηση. Από την (προειδοποιητική, τελικά) γραμμή στην Λιμόζ, την άφατη στενοχώρια να βλέπουμε τον Zarko στα πράσινα, το τρίποντο του Peja… (πιο εκκωφαντική σιωπή δεν έχω ξανακούσει πότε ρε φίλε από το ΣΕΦ εκείνη τη μέρα…), Zalgiris και το σπάσιμο στον 5ο το ’99(…), την καταστροφική επιστροφή Ξανθού, την ήττα με την Olimpija το 2002… με πολύ λίγο κόσμο στο ΣΕΦ, για ματς που θα μας έστελνε F4, το 3-2 από 0-2 τον ίδιο χρόνο. Την «εγκληματική» αδιαφορία του Φρύδια, το φερμάρισμα από τους γκρι στο Σπόρτινγκ, την 50άρα από την Efes… Αντέχετε; Τα χαμένα σουτ στο Τελ Αβίβ (όχι Εκείνο, το άλλο…), στην Μόσχα, στο Βερολίνο, το non call, οι ποικιλίες των αντιπάλων, τα σουλάτσα εντός και εκτός παρκέ, από αθλητές και παράγοντές τους, οι τραυματισμοί των παικτών μας που πόναγαν εμάς τους ίδιους, οι περιποιήσεις του Φάρου, οι νέοι ειδικοί κανονισμοί διαιτησίας αφιερωμένοι σε μας μόνο, οι διοικητικές ανεπάρκειες, η αυτοϋπονόμευση, το διαρκές Ολυμπιακό Σισύφειο Άγος, το Μπασκετογαύρικο ‘Αγος!
Όλα αυτά βέβαια ίσως δεν ήταν τίποτα, αν δεν έξυναν τη παλιά, βαθιά πληγή, την μονάκριβη δική μας, την Μήτρα της Μπασκετογαύρικης Χαρμολύπης… Τότε που προσωπικά αιτήθηκα ακρόαση από τον Θεό, ζητώντας του τα ρέστα, δεν μου τα ‘δωσε σωστά και άρχισα να ξεκόβω από την πραμάτεια του. Μιλάω βέβαια για τον Τελικό, μετά την κατατρόπωση των «οχτρών» στον ημιτελικό, στο Τελ-Αβίβ το 1994. «Το Τελ-Αβίβ»… δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο… καταλαβαινόμαστε.
Ακριβώς λοιπόν επειδή υπολειπόμαστε στο μπάσκετ, ακριβώς επειδή είναι το τμήμα με αναλογικά τις μικρότερες επιτυχίες και τις μεγαλύτερες πίκρες, δυο φορές περισσότερο που τα άλλα τμήματά μας είναι κυρίαρχοι, πέντε φορές που μας έχει φέρει τα περισσότερα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, δέκα φορές για την χαρμολύπη που μας έχει χαρίσει, για αυτό οι Μπασκετόγαυροι γαμώ το κέρατό μου στηρίζουμε παραπάνω, λυσσασμένα, με πείσμα το μπασκετικό τμήμα, να το φέρουμε στην κορυφή. Όταν ένα παιδί σου είναι λίγο ασθενικό σε σχέση με τα άλλα, δεν το κάνεις αποπαίδι, πέφτεις από πάνω του… για να πάρει τα πάνω του! Χώρια που αυτό το τμήμα μας κράτησε όρθιους, όταν κάποιοι από μας ήμασταν παιδιά… και τα παιδιά δεν ξεχνάνε ποτέ!
…Γράφω που λέτε πολύν καιρό αυτό το κείμενο και παρηγοριά δεν βρίσκω. Δεν ξέρω αν κατάφερα να αποτυπώσω στο χαρτί τι είναι ο Μπασκετόγαυρος, αν είναι κάτι. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτά που έγραψα και αφορούν εμένα κυρίως, ατομικά, ισχύουν για άλλους και σε ποιο βαθμό, αν έχω καν δικαίωμα να δώσω ορισμό για κάτι τόσο ζωντανό μα αφηρημένο, κάτι τόσο συλλογικό μα συνάμα προσωπικό. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είμαι ποτέ ικανοποιημένος από το πώς το έχω πιάσει. Σίγουρα πάντως έβγαλα από μέσα μου σχεδόν όλα όσα έχω μέσα στην ψυχή μου για αυτό το τμήμα. Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ το βάσανό μου με τα αδέρφια μου στο Red Point Guard τον ορισμό του Μπασκετογαυρου στο δικό τους μυαλό. Να δούμε που συμπίπτουμε, μήπως βγει κάποιο πόρισμα τελοσπάντων.
Μείνετε συντονισμένοι, η Αναζήτηση για τον Μπασκετόγαυρο μόλις άρχισε…
