Μία χρονιά που ξεκίνησε με πολλά όνειρα. Στην πραγματικότητα μία χρονιά που ξεκίνησε με το τέλος της προηγούμενης, γνωρίζοντας ότι το Final 4 θα διεξαχθεί σε μία πόλη που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, ενώ ταυτόχρονα θα υπήρχε η δυνατότητα να νιώσει ο Ολυμπιακός ότι για πρώτη φορά αγωνίζεται “εντός έδρας”.
Είναι τέτοια η δύναμη των social media, και η ποικιλία των πραγμάτων που διαβάζεις σε αυτά, που πραγματικά θα μπορούσα να βρω 30-40 tweets και να συνθέσω ένα κείμενο με αυτά που έχω στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή. Όσο συγκεχυμένες κι αν είναι οι σκέψεις, είναι ό,τι καλύτερο να μπορείς να τις αποτυπώσεις, έστω και ακανόνιστα.
Ξεκινώντας από το τέλος, είναι ξεκάθαρη η απογοήτευση που έχει κυριεύσει τον κόσμο του Ολυμπιακού. Όπως έγραψα και στην αρχή οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Προσωπικά, το πράγμα άρχισε να βρωμάει εδώ και λίγο καιρό. Όπως ακριβώς έγινε και πέρυσι, η ομάδα τις τελευταίες αγωνιστικές ήταν εκτός τόπου και χρόνου. “That’s the plan” είπαν αρκετοί και από τη στιγμή που λειτούργησε πέρυσι, θα λειτουργήσει και φέτος. Μία λεπτομέρεια κατέληξε να είναι η πιο σημαντική παράμετρος της φετινής ευρωπαϊκής πορείας των “ερυθρολεύκων”. Ο Ολυμπιακός πέρυσι, παρά το κακό τελείωμα, “έπεσε” πάνω στην Efes. Η οποία του έβγαλε το λάδι. Φέτος πολλοί είδαν στο ”πρόσωπο” της Zalgiris μία νέα Efes. Κακώς. Οι Τούρκοι προσπάθησαν με το γνωστό παράδοξο και «νεόπλουτο» τρόπο να φτιάξουν ομάδα. Οι Λιθουανοί είναι μία εντελώς άλλη, μία τελείως μπασκετική ιστορία. Έχτισαν μια ομάδα με παίκτες που είχαν συγκεκριμένους ρόλους και με έναν προπονητή που μπόρεσε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του καθενός, εκμεταλλευόμενος τα δυνατά του σημεία. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός, ότι χωρίς να έχουν παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, δεν λύγισαν όταν πλέον θεωρούνταν φαβορί, όταν είχαν έρθει “φάτσα” με μία τεράστια επιτυχία. Μπορεί να φανώ υπερβολικός αλλά από τα παιδιά της Zalgiris, 2 παίκτες θα χώραγαν στην ομάδα του Ολυμπιακού. Pangos και Davies. Kαι με πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί δυστυχώς έχουν (και έχουμε φυσικά) ξεχάσει πως είναι να υπάρχουν τέτοιοι ξένοι. Υπό προϋποθέσεις και ο White, για να βοηθήσει με την αθλητικότητά του, αλλά κι αυτός στη θέση του Tillie θα ερχόταν, ο οποίος σε όλη του την καριέρα είχε χάσει καμιά 15ρια ματς και φέτος πρέπει να έπαιξε maximum σε τόσα.
(Εδώ σταμάτησα να γράφω το κείμενο που ξεκίνησε λίγες μέρες μετά τον αποκλεισμό από την Zalgiris, άσχημο, πολύ άσχημο πράγμα το άδειασμα, αλλά συνεχίζουμε.)
Προσπαθώ να μην είμαι μηδενιστής. Σε οτιδήποτε. Από το καλοκαίρι ακόμα, πολλά παιδιά (από αυτούς που γνωρίζω κι όχι γενικά) μιλούσαν για κάποιες λάθος επιλογές. Έκανα υπομονή. Με παίκτες, προπονητή, τεχνικό επιτελείο, ιατρικό επιτελείο και διοίκηση. Θεωρώ ότι αυτό είναι το σωστό. Για πράγματα που δεν είναι του τομέα μου, μπορώ να έχω γνώμη και άποψη αλλά δεν μπορώ και να την επιβάλω, πολλές φορές δεν έχω καν τα κατάλληλα (σε αριθμό και περιεχόμενο) επιχειρήματα να την στηρίξω. Αλλά τελικά οι αρκετοί είχαν δίκιο, εκ του αποτελέσματος πάντα. Όλα ξεκίνησαν από τον σχεδιασμό του καλοκαιριού. Ή τέλος πάντων από τους παίκτες που (τελικά) επιλέχθηκαν για να φέρουν σε πέρας τους στόχους. Γιατί διάφορα ακουγόντουσαν το καλοκαίρι και για τους παίκτες που κυνηγούσαμε… ή ότι θα μπορούσαμε π.χ. με τα ίδια λεφτά (ή με 200.000 χιλιάρικα παραπάνω) να έχουμε άλλη σύνθεση στα guards.
Πρώτοι, αλλά σε καμία περίπτωση μοναδικοί, φταίχτες οι διοικητικοί ηγέτες του Ολυμπιακού. Κολλημένοι σε βαθμό εμμονής σε ένα “our way”, το οποίο πραγματικά είναι αξιοσημείωτο που μας έφτασε, αλλά με το μπάσκετ να εξελίσσεται και τα λεφτά να ξεφεύγουν σε αρκετές περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να το υποστηρίζουν σε αυτό το βαθμό. Έχουν βάλει ΤΑ λεφτά χωρίς να τους υποχρεώνει κανείς, και κανείς δεν μπορεί να τους πει “βάλτε μωρέ 10 ψωροεκατομμύρια ακόμα”. ΑΛΛΑ, πως είναι δυνατόν:
Α) να λες ότι σε νοιάζει μόνο ο ελληνικός κορμός και να μην κάνεις τίποτα για να τον διατηρήσεις περιμένοντας το καλοκαίρι, όταν και οι νόμοι της αγοράς είναι τελείως διαφορετικοί, να πληρώσεις υπεραξίες με τον κίνδυνο να χάσεις κάποιους. Κι ενώ την έχεις πατήσει τόσες φορές το ξανακάνεις φέτος π.χ. με τον Παπανικολάου, που μαζί με τον Σπανούλη είναι πιθανότατα οι σημαντικότεροι παίκτες της σεζόν
Β) να προσεγγίζεις έναν παίκτη που ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, είναι πρωταθλητής Ευρώπης, να του κάνεις μία πρόταση που δεν συνάδει με την χρηματιστηριακή του αξία, να έχει διάθεση να πέσει πιο κάτω από τα χρήματα που θα έπαιρνε από την ομάδα στην οποία αγωνιζόταν (έχοντας ίσως στο μυαλό του και το λάθος που ο ίδιος έκανε…) και να μην κάνεις την υπέρβαση,
Γ) να κοστολογείς έναν «τυχάρπαστο» Αμερικάνο με τα ίδια λεφτά που κοστολογείς έναν Αμερικάνο (ή και Ουρουγουανό) που σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, ή έστω να σε ανεβάσει επίπεδο.
Τον τελευταίο καιρό έχουν προκύψει και κάποια άλλα θέματα για τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο για τα οποία ΚΑΝΕΙΣ μας δεν έχει δικαίωμα να εκφραστεί, και να τους πει τι και πως. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να πούμε (και αφορά αποκλειστικά και μόνο τον Ολυμπιακό), είναι ότι από τη στιγμή που έχουν κι άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με την ΚΑΕ, θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι, της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, να τρέχουν την ομάδα, οι οποίοι να έχουν και μπασκετική άποψη και να μην είναι απλά διαχειριστές.
Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό με όλα αυτά να συμβαίνουν, σε ταυτόχρονο ρυθμό, μοιάζουν εξαφανισμένοι. Αν μη τι άλλο θα περίμενες από τους διοικητικούς ηγέτες να πάρουν μια πρωτοβουλία, να βγουν μπροστά, να κάνουν κάτι ρε παιδάκι μου. Τόσο καιρό εμφανίστηκαν μόνο μετά την νίκη επί της (πλέον Πρωταθλήτριας Ευρώπης) Ρεάλ Μαδρίτης, για να τονίσουν ότι ο ”Ολυμπιακός δεν διοικείται από το facebook”. Μετά από μία σημαντική νίκη δηλαδή, για να «την πουν» σε αυτούς που ασκούν κριτική. Λες και το “our way” έχει το αλάθητο. Η φετινή αποτυχία δεν μειώνει τις προηγούμενες επιτυχίες, αλλά πρέπει να αποτελέσει οδηγό για την συνέχεια, καθώς αν συνεχίσουν σε αυτούς τους ρυθμούς οι ανταγωνιστές θα συνεχίσουν να ξεμακραίνουν.
Δεύτερο στο ζύγι της φετινής αποτυχίας βάζω τον Σφαιρόπουλο. Τα λάθη του πολλά, και δεν είναι μόνο φέτος. Ας δεχτώ ότι για τις επιλογές δεν ευθύνεται μόνο αυτός (έχει όμως μεγάλο μερίδιο), καθώς παίζουν πολλά πράγματα ρόλο, όπως το budget και οι συνεργάτες του, οι οποίοι σίγουρα έχουν άποψη. Αλλά κάθε μα κάθε χρονιά αποτυγχάνει να πάρει από τους παίκτες αυτό που μπορούν να δώσουν, και κυρίως αυτό ισχύει με τους ξένους. Ε δεν μπορεί κάθε χρονιά να φτάνουμε στο σημείο να λέμε «μα ο τάδε ξένος είναι αδιάφορος, είναι κακός χαρακτήρας, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα» και να φταίει αποκλειστικά και μόνο ο παίκτης.
(Κάπου εδώ κι ενώ έγραφα αυτές τις γραμμές, τα αδέλφια αποφάσισαν να ξαναεμφανιστούν και να κάνουν μια δήλωση η οποία για κάποιους μπορεί να έχει βάση, θεωρώ όμως ότι η χρονική στιγμή είναι εντελώς άκυρη. Μπορεί να ολοκληρώθηκε η σεζόν στην Euroleague, αλλά θα προτιμούσα μία απολογιστική ανακοίνωση στο τέλος της σεζόν. Μία ανακοίνωση σε αυτό το ύφος μόνο να διχάσει και να προβληματίσει μπορεί. Δεν θα καταλάβω ποτέ την “καταδιωκτική μανία” να αποδείξουν ότι από τότε που ανέλαβαν εξ ολοκλήρου τον Ολυμπιακό έχουν καταφέρει να είναι η πιο πετυχημένη ομάδα της ν-ετίας “με τον δικό τους τρόπο”, δηλαδή αυτός της οικονομικής λιτότητας σε σχέση με τους ανταγωνιστές, με τα δικά τους παιδιά, τους Έλληνες κτλ κτλ. ΑΛΛΑ με δύο δεδομένα α) οικονομική λιτότητα που δεν ίσχυε από το 2009 μέχρι το 2011 και β) πολιτική μέσω της οποίας χάθηκαν παίκτες στηλοβάτες οι οποίοι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερες επιτυχίες. Κάποιοι θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν αυτή τη δήλωση και ως το Α’ μέρος μιας δήλωσης αποχώρησης, αλλά διαβάζοντας και τα σχετικά ρεπορτάζ δεν βλέπω να υπάρχει κάποια τέτοια διάθεση, οπότε το αφήνω αυτό το κομμάτι. Συνεχίζουμε…)
Σε πολλά πράγματα λοιπόν ο coach έχει αποδειχθεί από αλύγιστος έως ξεροκέφαλος. Διαβάζαμε το καλοκαίρι, ότι προσπαθεί και ο ίδιος να αλλάξει (ως προς την μπασκετική φιλοσοφία), ότι οι κινήσεις που γινόντουσαν εκεί τη χρονική στιγμή είναι προς αυτήν την κατεύθυνση και παρ’ όλα αυτά, τελικά, το σενάριο κατέληξε να είναι χειρότερο από πέρυσι (προς το παρόν;). Το μπάσκετ αλλάζει, εξελίσσεται και οφείλεις κι εσύ σαν άνθρωπος αλλά και σαν ομάδα να ακολουθήσεις. Πέραν των παικτών, που η επιλογή των περισσότερων για να μην πω όλων (πλην της μισής σεζόν του McLean) είναι το λιγότερο ατυχής, προσωπικά παρατηρώ και σημαντικό θέμα στην εκγύμναση της ομάδας. Αρχικά να πούμε ότι δεν μπορεί να κατηγορούμε τον γυμναστή. Το τι πρόγραμμα θα ακολουθηθεί εναπόκειται ξεκάθαρα στον προπονητή και στο team του. Ο Ολυμπιακός λοιπόν πέρυσι ξεφούσκωσε στο λάθος σημείο της σεζόν. Φέτος φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο, ίσως και λίγο νωρίτερα. Αυτό θα εξαρτηθεί 100% από την κατάληξη της σεζόν, και το πώς θα παρουσιαστούν οι παίκτες στους τελικούς.
Για τους τραυματισμούς ότι και να πούμε είναι λίγο. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση λέει ο θυμόσοφος λαός. Είναι, ως ένα σημείο αποδεκτό, να λέμε ότι για μία ακόμα χρονιά ήμασταν άτυχοι στο θέμα των τραυματισμών. Παρ’ όλα αυτά η επιτυχία της Ρεάλ δεν δίνει περιθώρια για παραπάνω αναφορά στο θέμα “γκαντεμιά”. Κατάφερε και ήταν έτοιμη στο κατάλληλο σημείο της σεζόν, ξεπέρασε τους σοβαρούς τραυματισμούς χωρίς να πάρει παίκτες απλά για να πάρει και χωρίς να πιέσει τους παίκτες της να επανέλθουν νωρίτερα. Και χωρίς βέβαια να γίνουν λάθος διαγνώσεις. Και πάλι προσωπικά βλέπω ένα κενό στο θέμα “ηγεσία”. Βλέπεις την επένδυσή σου να κλονίζεται. Πώς δεν παίρνεις τα μέτρα σου, δεν μπορώ να το καταλάβω. Το team είχε την ευθιξία να παραιτηθεί, αλλά σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι παίκτες δεν το δέχτηκαν και βγήκαν μπροστά και και και… Μαγκιά τους αλλά εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα.
Θεωρητικά (και πρακτικά η αλήθεια είναι) απομένει ένας ακόμα στόχος. Είναι στο χέρι παικτών και προπονητή να γυρίσουν την εικόνα. Τον τελευταίο καιρό δεν ήταν μόνο το μπάσκετ, ήταν και η διάθεση που δεν έδειχναν. 10 λεπτά μαξ, να τρέξουμε λίγο, να παίξουμε άμυνα και μετά σαν να καθόμαστε στο μπαλκόνι του σπιτιού μας και να πίνουμε τη φραπεδούμπα μας. Δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω την απαίτηση να κερδίζουμε συνέχεια. Άλλωστε αυτός είναι ο αθλητισμός, και πολύ περισσότερο ο πρωταθλητισμός. Κάποιες φορές κερδίζεις, κάποιες χάνεις. Δεν είναι πάντα στο χέρι σου, είναι θεμιτό να υπάρχουν ομάδες καλύτερες από τη δική σου. Αλλά να χάνεις με κάτω τα χέρια είναι ανεπίτρεπτο. Πάλεψε όσο είναι στο χέρι σου, όσο σε βαστάνε τα πόδια σου, αλλά ΠΑΛΕΨΕ.
Υ.Γ.: Πιθανότατα το κείμενο να είναι πλήρως ασύνδετο, καθώς γράφτηκες σε 3 δόσεις. Υποχρεώσεις, ξενέρωμα όχι μόνο με τις ήττες αλλά και με όλα τα γύρω γύρω, μπορούν να σε επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω με όλους συμβαίνει και δεν είμαι η εξαίρεση.
Υ.Γ.2: Στήριξα το Σφαιρόπουλο αρκετά. Τον έκραξα όταν μου έδινε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Πάνω στα νεύρα μου (εντάξει ίσως και όταν ήμουν πιο ήρεμος) είπα “σήκω φύγε, να ησυχάσουμε”. Αλλά είμαι απλά ένας οπαδός. Το να τον ρίχνουμε στον λάκκο με τα λιοντάρια, να βγαίνουν από 100 πλευρές φήμες για αντικαταστάτες κτλ. δεν βοηθάει ούτε τον ίδιο, ούτε τον σύλλογο. Αν καταφέρει και το γυρίσει (αισιοδοξία alert)… μαγκιά του.
