“Together we fight” είναι το μήνυμα που συνοδεύει το «Μέχρι Τέλους» της ΚΑΕ Ολυμπιακός. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς θα χρειαστεί αφού αυτή η μάχη, απέναντι στο λεγόμενο κατεστημένο της ελληνικής καλαθόσφαιρας, δεν φαίνεται να μπορεί να κερδηθεί έτσι απλά, μέσα σε μερικούς μήνες.
Δεν είναι όμως η πρώτη δύσκολη κατάσταση που έχει βρεθεί ο Ολυμπιακός, και όπως έχει πει και ο Milan Tomic “O Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ”.
Για αυτό με αφορμή την ήττα με κάτω τα χέρια από την Villeurbanne, στην ευρωπαϊκή επίσημη πρεμιέρα της season 2019-20, βλέπουμε σαν καθήκον μας να αναπτερώσουμε το ηθικό των υποστηρικτών της ομάδας υπενθυμίζοντας 22 καταστάσεις αγώνων, πακέτων ματς ή ακόμα και ολόκληρης season, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Ολυμπιακός ανταπεξήλθε σε περισσότερο ή λιγότερο δύσκολες συνθήκες, διευκρινίζοντας ότι δεν είναι σε αυστηρή χρονολογική σειρά, ούτε από την λιγότερο σπουδαία προς το σημαντικότερη.
Ολυμπιακός Euroleague (2003-04)
Ίσως αυτή η χρονιά να έμπαινε για άλλο λόγο, αν ο Tomic αναλάμβανε νωρίτερα ως προπονητής. Κρίνοντας από την βελτίωση της εικόνας στο διάστημα που ανέλαβε, o Ολυμπιακός ίσως να κατάφερνε να σπάσει 2 πλεονεκτήματα έδρας και να φτάσει μέχρι τον τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος.
Ο Κόκκαλης αποφάσισε αρκετά αργά να τον κάνει από παίκτη προπονητή, και ήρθε η χαμένη σειρά των προημιτελικών από τον Παναθηναϊκό, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα την πρόωρη ολοκλήρωση της χρονιάς, για τον αντικειμενικά κακοστημένο, εκείνη την χρονιά, Ολυμπιακό. Τουλάχιστον όμως στην Euroleague ο Ολυμπιακός έσωσε τα προσχήματα. Έφτασε μέχρι το Top-16, ενώ είχε ξεκινήσει με 5 ήττες, χάρη σε ένα ρεκόρ 7-2 στα υπόλοιπα ματς του ομίλου. Βέβαια στην συνέχεια δεν ήταν εφικτό να κάνει πολλά απέναντι σε TAU και CSKA στον όμιλο του Top-16.
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 64-62: 3ος Τελικός Ελληνικού Πρωταθλήματος (2016-17)
Μπορεί, δυστυχώς, αυτή η επικράτηση να μην συνοδεύτηκε με κατάκτηση πρωταθλήματος, συγκαταλέγεται όμως στις μεγαλύτερες ανατροπές. Ο εξουθενωμένος Σπανούλης προερχόταν από πυρετό και απουσία στον προηγούμενο τελικό, ο μεγάλος πρωταγωνιστής του 2ου τελικού Erick Green τραυματίστηκε στο 1ο ημίχρονο και αναγκάστηκε να μείνει αρκετά εκτός αγώνα, παίζοντας μόλις 11 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα κάνοντας ακόμα μεγαλύτερα τα προβλήματα στην περιφέρεια του Ολυμπιακού (ήδη μακροχρόνια απόντες οι Hackett και Lojeski).
Τότε ο ΠΑΟ με την τεχνική ποινή στον Παπανικολάου (βολή του James και τρίποντο του Rivers) κατάφερε να διευρύνει την διαφορά στο +10. Με 5 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα να απομένουν πολλοί ήλπιζαν μόνο σε θεϊκή παρέμβαση. Ο θυμός όμως του Παπανικολάου μετατράπηκε σε ενέργεια για όλη την υπόλοιπη ομάδα η οποία, με τρία τρίποντα από Μάντζαρη, Σπανούλη και Πρίντεζη και 6 πόντους από τον Nicola Milutinov, έκανε το 2-1 σε εκείνη την σειρά.
Top-16 (2007-08)
Μετά την απόλυση του Pini Gershon ο Ολυμπιακός έπρεπε να βγει γρήγορα από την κρίση και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, των επιτυχιών με την Εθνική εκείνης της περιόδου, φαινόταν να είναι μία από τις καλύτερες διαθέσιμες λύσεις, αν όχι η καλύτερη. Ο Ολυμπιακός όμως δεν έκανε ιδανικό ξεκίνημα καθώς υπέστη 2 ήττες, από την Maccabi στην έδρα του και από την Real στην Μαδρίτη, δυσκολεύοντας την υπόθεση πρόκριση. Έχοντας υπόψιν τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί ο κόσμος που έδωσε το παρόν στο ματς με την Zalgiris την επόμενη αγωνιστική ήταν ελάχιστος.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε με τα χίλια ζόρια στην παράταση, δίνοντας την εντύπωση ότι το ματς στο Ισραήλ θα ήταν η οριστικοποίηση του αποκλεισμού. Παρά το -13 στο 27’, οι «ερυθρόλευκοι» πήραν το διπλό, και με 2 ακόμη νίκες στο Kaunas, σε ένα χείριστα ποιοτικό παιχνίδι, και εντός με την Real, όχι μόνο εξασφάλισαν την πρόκριση, έστω και έως 2οι, αλλά πέταξαν και εκτός συνέχειας την διοργανώτρια του Final 4. O Γιαννάκης είχε καταφέρει, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να αλλάξει την αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας από καθαρά επιθετικογενή σε πιο κλασσική ελληνική αμυντικογενή και σκεπτόμενη, με εμφανή θετικά αποτελέσματα σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.
Fenerbahce – Ολυμπιακός 65-80: 5η αγωνιστική Top-16 (2010-11)
Το Top-16 ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο όπως αυτό του 2008, μία εντός έδρας ήττα αυτήν την φορά από την Fenerbahce (αντί της Maccabi). Ο Ολυμπιακός όμως πήρε το διπλό στην Valencia, που διευκόλυνε την υπόθεση πρόκριση, όπως το αντίστοιχο στο Ισραήλ 3 χρόνια πριν. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν σχεδόν με το ένα πόδι στα προημιτελικά της Euroleague αφού, και να έχαναν στην Τουρκία από την Fener, τους έφτανε μια εντός έδρας νίκη απέναντι στην Zalgiris. Η ομάδα του Dusan Ivkovic ήξερε επίσης ότι, αν έχανε αυτό το ματς, θα πήγαινε στην καλύτερη με μειονέκτημα έδρας στα προημιτελικά της Euroleague, έχοντας επιπλέον να καλύψει το -14, από την ήττα στην πρεμιέρα της διοργάνωσης από τους Τούρκους.
Έτσι όταν στο 26 βρισκόταν πίσω με 12 πόντους, έπειτα από καλάθι του Kaya Peker, όλοι θα ήταν ικανοποιημένοι και με μια απλή νίκη. O Ολυμπιακός όμως κατάφερε όχι μόνο να πάρει την εκτός έδρας νίκη, σε ένα από τα λίγα πραγματικά αξιομνημόνευτα ματς του Erceg με την φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά και να εξασφαλίσει ακριβώς την επιθυμητή διαφορά των 15 πόντων, με ένα πολύ τυχερό τρίποντο με ταμπλό του Θοδωρή Παπαλουκά. Τρίποντο που ήταν η αρχή του τέλους για την Fenerbahce, η οποία την επόμενη αγωνιστική αποκλείστηκε από την οκτάδα, μην μπορώντας να υπερασπιστεί στην έδρα της Valencia το μόλις +2 του αγώνα στον πρώτο γύρο. Και αν το πλεονέκτημα έδρας των ερυθρολεύκων πήγε στον κάλαθο των αχρήστων, αυτή η ανατροπή ουσιαστικά 27 πόντων μέσα σε 14 λεπτά θα μείνει στην ιστορία.
(1991-92): Ολόκληρη η season
Η αρχή της νέας εποχής του μπασκετικού Ολυμπιακού. Με τους Paspalj και Ιωαννίδη να παίρνουν ουσιαστικά μια ομάδα από πουθενάδες και να την οδηγούν μέχρι την δεύτερη θέση. Κάποιοι φυσικά θα υποβάλουν ένσταση, και θα ισχυριστούν ότι βόλευε τον ΠΑΟΚ να χάσει στον αγώνα των play-off που έγινε στο ΣΕΦ και συμμετείχαν οι τέσσερις πρώτες ομάδες, ώστε να αποφύγει τον Άρη που του έπαιρνε συνεχόμενους τίτλους. Αλλά ακόμα και αν επιβεβαιωνόντουσαν κάποτε οι ιστορίες συνομωσίας ο καθένας κάνει επιλογές που καθορίζουν ανάλογα την ζωή του, και ο όλο και πιο γερασμένος Άρης έχασε την θέση του στα ευρωπαϊκά σαλόνια από μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις του κέντρου. Το roster του Παναθηναϊκού την επόμενη season, χωρίς να παίζει σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, φανέρωνε ότι οι 2 αιώνιοι αντίπαλοι του Πειραιά και της Αθήνας δεν επρόκειτο να σταματήσουν τις επενδύσεις οτιδήποτε και να συνέβαινε.
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 67 – 65: Κανονική περίοδος Α1 (1997-98)
Η ομάδα του 96-97 κατέκτησε το triple crown. Παρόλα αυτά όμως είχαμε αρκετές σημαντικές αλλαγές με τις αποχωρήσεις των Σιγάλα, Rivers, Welp και Παπανικολάου, έστω και αν ο τελευταίος τελικά έπρεπε να αφήσει την Kinder Bologna και να επιστρέψει στον Ολυμπιακό μέσα στην season. Η κατάσταση έγινε χειρότερη όταν ο Elmer Bennett, που είχε φέρει αρχικά ο Ολυμπιακός, έπρεπε να αντικατασταθεί από τον Hawkins, με τις συνέπειες να φαίνονται τα επόμενα χρόνια από το γεγονός ότι ο Bennett ήταν από τους κορυφαίους playmaker της ACB αλλά και από την πορεία της ίδιας ομάδας του Πειραιά.
Ο Ivkovic όμως κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα που άφησε πολλές υποσχέσεις στην αρχή, με spacing που θα ζήλευαν και σύγχρονες ομάδες, και τους Hawkins, Vukcevic / Tomic, Karnisovas και Rogers να είναι 4 αξιόπιστες λύσεις στο τρίποντο στην ίδια πεντάδα. Οι ατυχίες όμως κατέβαλαν την ομάδα και έδωσαν την ευκαιρία για μια επική νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό, με τον Karnisovas να αγωνίζεται με μισό πόδι, και να βάζει το νικητήριο καλάθι στην παράταση, ενώ ο Ολυμπιακός έπαιζε δίχως τους Tarlac, Hawkins, και με τους Μπακατσιά, Παπανικολάου, Vukcevic να αποβάλλονται στην πορεία του αγώνα με 5 φάουλ, αναγκάζοντας τον Ivkovic να δώσει χρόνο στον Μίχαλο.
Fenerbahce – Ολυμπιακός 73-78: 13η αγωνιστική Top-16 (2012-13)
Μετά την νίκη της Maccabi στο ΣΕΦ, η όποια ανταπέδωσε το διπλό του Ολυμπιακού στην Nokia Arena, οι «ερυθρόλευκοι» καιγόντουσαν για το ροζ φύλλο αγώνα απέναντι στους αδιάφορους, και αδύναμους θεωρητικά, Τούρκους. Στόχος ήταν να διατηρηθούν στο παιχνίδι του πλεονεκτήματος έδρας στα play-off, που έδιναν πρόκριση στο Final 4.
Tο δώρο της Barcelona την επόμενη και τελευταία αγωνιστική, με την εντός έδρας νίκη της επί της Maccabi θα έμενε τραγικά αναξιοποίητο, αν ο Ολυμπιακός δεν πετύχαινε μια ακόμα από τις συνήθεις επικές ανατροπές εκείνης της περιόδου, υπερκαλύπτοντας το -8 (69-61) που είχε διαμορφωθεί 5 λεπτά πριν το τέλος, κερδίζοντας τελικά με 78-73.
Malaga – Ολυμπιακός 76-77: Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1995-96) Ημιτελική φάση ομίλων 11η αγωνιστική
Ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός ήταν πίσω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάτι ανάλογο έχει συμβεί σε πολλές αναμετρήσεις στην ιστορία του, αλλά θύμισε και την Εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη ανατρέποντας διαφορά 6 πόντων ενώ απέμενε κάτι λιγότερο από ένα λεπτό, και ενώ είχαν ήδη αποβληθεί με 5 φάουλ ο Παπανικολάου και κυρίως ο κορυφαίος αμυντικός, όχι μόνο του Ολυμπιακού αλλά ίσως και των τότε ευρωπαϊκών παρκέ, Γιώργος Σιγάλας, στέλνοντας την Malaga στις βολές. Ταυτόχρονα βρήκε τις απαραίτητες γρήγορες λύσεις στο επιθετικό κομμάτι από τους Nakic και Ρίβερς, από τον πρώτο με τρίποντο και από τον δεύτερο με 2 drive και 1 σουτ τριών πόντων. Στην παράταση επιβεβαιώθηκε η θεωρία, ότι ψυχολογικό πλεονέκτημα έχει αυτός που γυρίζει το ματς. Η Malaga δεν παράτησε φυσικά το παιχνίδι, αλλά ο Ολυμπιακός πήρε την μεγάλη νίκη στην Ανδαλουσία μέσα σε έντονες διαμαρτυρίες από τους παίκτες της ισπανικής ομάδας στους διαιτητές, και ρίψη κερμάτων από τους Ισπανούς φιλάθλους.
Ηρωική νίκη, που δεν ήταν τυχαία βάση της επεισοδιακής εξέλιξης της season, η οποία εξέλιξη στοίχησε μια τρίτη συνεχόμενη συμμετοχή σε Final 4. Ενδεικτικά ο Berry έπασχε από ηπατίτιδα Β, και δεν πλησίασε καθόλου τα γνωστά του standards, ο Tarlac έχασε και αυτός μέρος της αγωνιστικής περιόδου, και ο Ολυμπιακός εξαναγκάστηκε, για παράδειγμα στο Leverkuzen, να παίζει με τον, συμπαθή κατά τ’ άλλα, Παπαδάκο 12 λεπτά και με τον Βασίλη Σούλη 13 λεπτά. Και όσοι είναι ακόμα δύσπιστοι, ο επίλογος του Φίλιππου Συρίγου για τον Ολυμπιακό του 1996, αμέσως μετά τον θριαμβευτικό πέμπτο τελικό με τον Παναθηναϊκό (με τον Wilkins απόντα) όπου τόνιζε τα τεράστια προβλήματα που βρήκε στον δρόμο του ο Ολυμπιακός, λέει πάρα πολλά.
(2005-06): Ευρωπαϊκή πορεία Ολυμπιακού
To preview της season 2011-12. Με το χτίσιμο ενός νεαρού κορμού παικτών (Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης, Seibutis), και τον Edney σε ρόλο Σπανούλη να κάνει την μεγαλύτερη δυνατή υπέρβαση με μέτρια, κατά τα άλλα, ελληνική βάση (Παπαμακάριος, Μπάρλος, Αγαδάκος, και ο Χατζής το πιο γνωστό εγχώριο όνομα). Ένα roster το οποίο έβγαλε πολλή ενέργεια στο παρκέ, και στις 2 πλευρές του γηπέδου. Μία season που ξεκίνησε με σοβαρά προβλήματα, όπου Rancik και Zukauskas τέθηκαν knock-out, και μια ντροπιαστική τριαντάρα από τον Παναθηναϊκό μέσα στο ΣΕΦ, και συνεχίστηκε στο πρώτο κομμάτι της season με τον Ολυμπιακό να αδυνατεί να πάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα μια εκτός έδρας νίκη στην Ευρώπη.
Στο τέλος της όμως, παρά το 0-3 στους τελικούς της Α1 από τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός του Jonas Kazlauskas κατάφερε να βρίσκεται κοντά στο επίπεδο μπασκετικών δυνάμεων σαν την πρωταθλήτρια Ισπανίας Malaga, και 2 ομάδων που συμμετείχαν στο Final 4 εκείνης της χρονιάς (Barcelona, Maccabi), φτάνοντας όχι πολύ μακριά από την Πράγα, στην σειρά των προημιτελικών απέναντι στους Ισραηλινούς.
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 72-64: Τελευταία αγωνιστική Κανονικής περιόδου (1993-94)
Ένα ματς που έκρινε πολλά. Αν ο Ολυμπιακός νικούσε στο ΣΕΦ τον Παναθηναϊκό θα ήταν πρώτος με το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, αν έχανε θα κατρακυλούσε τρίτος. Σε μια εποχή που οι ισχυρές ελληνικές ομάδες έχαναν πολύ δύσκολα στο σπίτι τους, μία τέτοια νίκη θα μπορούσε να κάνει την διαφορά ανάμεσα στην κατάκτηση του τίτλου και στο να έμενε η ομάδα του Ολυμπιακού με άδεια χέρια. Ο Παναθηναϊκός, παρά το ότι ο Vrankovic φορτώθηκε με φάουλ, προηγείται, μεταξύ των άλλων, με 42-51, 44-53, και 47-55.
Είναι τότε που ο Roy Tarpley αναλαμβάνει δράση με τα σουτ και το σκοράρισμα, ενώ την δουλειά την ολοκληρώνει αυτός που τις περισσότερες φορές δεν φοβόταν να πάρει τις προσπάθειες όταν η μπάλα ήταν βαριά, ο o Zarko Paspalj. Ο μεγαλύτερος ηγέτης στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, μαζί με τον Ρίβερς, μέχρι να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα ο Βασίλης Σπανούλης.
Το δεύτερο ευρωπαϊκό μισό του Ολυμπιακού την season (1996-97)
Όπως έχει γραφτεί στο redbasketzone για το αφιέρωμα εκείνης της χρονιάς, η μετάβαση από το στυλ του Ιωαννίδη σε αυτό του Ivkovic ήταν το πιο δύσκολο σημείο όλης της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια ομάδα που οι πρωτοβουλίες απαγορεύονταν (αν εξαιρέσεις ένα-δύο παίχτες), και ήταν σε γενικές γραμμές πιο σφιχτή, πιο αμυντική και υπερπροπονημένη. Ο Duda από την άλλη, όντας ένας προπονητής που πίστευε περισσότερο στο ταλέντο των παιχτών και στην ελευθερία εντός και εκτός παρκέ, άφησε τα λουριά λυμένα με συνέπεια οι παίχτες να ζήσουν ένα πολιτισμικό σοκ. Η ομάδα ήταν καλή, και ακόμα και στην αρχή έπαιζε ελκυστικό μπάσκετ. Αλλά είχε γίνει μια ομάδα όλο φρου-φρου και αρώματα, χωρίς να βρίσκει τρόπο να διαχειριστεί τις κρίσιμες στιγμές.
Έτσι αν δεν υπήρχε το μπερδεμένο, για να μην χαρακτηρίσουμε ανόητο, σύστημα της FIBA ο Ολυμπιακός θα αποκλειόταν από την πρώτη φάση των ομίλων, έχοντας βγει μόλις πέμπτος σε έναν βατό όμιλο με Estudiantes, Charleroi, Alba, Cibona και Teamsystem Bologna. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα στον όμιλο της δεύτερης φάσης, με αντιπάλους την πρωταθλήτρια Ιταλίας Stefanel, την Maccabi και την CSKA. Αρκετά όμως άλλαξαν μετά την ήττα από τον ΒΑΟ. Οι παλιοσειρές συζήτησαν, μεταξύ τους στην αρχή και με τον Duda στη συνέχεια, το αγωνιστικό στυλ προσαρμόστηκε σε πιο γνωστά μοτίβα, η άμυνα έσφιξε, ο Tomic προστέθηκε στο rotation για να κοντρολάρει το ταμπεραμέντο του Rivers, που τα έκανε θάλασσα στις κρίσιμες στιγμές των παιχνιδιών, και οι ψηλοί μπήκαν και πάλι σε πρώτο πλάνο. Πράγματα που, μαζί με την πιο χαλαρή ψυχολογική προσέγγιση του Ivkovic, έφεραν την πρόκριση στους 16, τις 2 ανατροπές έδρας στα play-off, εις βάρος των Partizan και Παναθηναϊκού, και τέλος την κατάκτηση της Euroleague στην Ρώμη.
Ολυμπιακός – Efes 82-72: Πέμπτος προημιτελικός Euroleague (2012-13)
Χωρίς εκείνη την νίκη δεν θα ζούσαμε τον, ίσως, πιο δυνατό Ολυμπιακό όλων των εποχών σε Final 4. Οι Τούρκοι για 25 λεπτά ήλεγχαν το παιχνίδι, φτάνοντας την διαφορά μέχρι το +15 (23-38), ενώ το ημίχρονο τους βρίσκει να προηγούνται με 33-41. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου η διαφορά πηγαίνει στους 12 (35-47) και το καλάθι του Sinan Guler, 5 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα πριν το τέλος της 3ης περιόδου, διαμορφώνει το 41-49. Τότε είναι που σημάνει η «ερυθρόλευκη» αντεπίθεση, με το τρίποντο του Law να την επισφραγίζει.
O Josh Powell κράτησε τον Ολυμπιακό όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα, και ο Ολυμπιακός από το 33-41 του ημιχρόνου βρέθηκε να προηγείται με 51-50, με την επάνοδο του Hines στο παρκέ να αποδεικνύεται εξαιρετικά σημαντική. Εκείνη την χρονιά η βοήθεια των center πίσω από τον Hines ήταν σε γενικές γραμμές πενιχρή, ειδικά μετά την πρόωρη αποχώρηση του Dorsey λόγω ενός post στο Facebook. Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός έβαζε το κεφάλι του στην γκιλοτίνα, χαμογελούσε και το έβγαζε σε περιπτώσεις σαν αυτό το ματς, τα εκτός έδρας με την Fenerbahce και την Khimki ή το εντός με την Cedevita, που θα μπορούσε να επιφέρει αποκλεισμό από την πρώτη φάση των ομίλων.
(1999-2000): Τα ντέρμπι της κανονικής περιόδου απέναντι σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ.
Στην τελευταία χρονιά του Γιάννη Ιωαννίδη σε συλλογικό επίπεδο, ο Ολυμπιακός κατάφερε ένα 4-0 στην κανονική περίοδο του ελληνικού πρωταθλήματος, απέναντι στις δυνατές ομάδες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, τις όποιες προπονούσαν οι 2 μεγάλοι Σέρβοι προπονητές, ο Obradovic και ο Ivkovic αντίστοιχα. Με αγωνιώδη τρόπο σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις και έχοντας ένα στοιχείο επικότητας, με μικρή εξαίρεση το εντός έδρας ματς με την ΑΕΚ όπου ο Ολυμπιακός είχε σταθερά τα ηνία στο σκορ στην μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού και η ατμόσφαιρα του γηπέδου ήταν, συγκριτικά, πιο «νερόβραστη».
Ενδεικτικά στο ματς του ΟΑΚΑ εναντίον της ΑΕΚ, οι κιτρινόμαυροι ξεκίνησαν καλύτερα, είχαν +10 στο ημίχρονο υπέρ τους, +9 οκτώ λεπτά πριν το τέλος ,και +4 με 1 λεπτό και 57 δευτερόλεπτα να απομένουν, πριν τα 2 τρίποντα των Tomic και Edwards φέρουν τούμπα το ματς. Και στο κλασσικό ντέρμπι των αιωνίων στο ΣΕΦ ο Γιάννης Ιωαννίδης έπιανε κορόιδο τον Obradovic, όταν ο Παναθηναϊκός φαινόταν να πηγαίνει ολοταχώς για το ροζ φύλλο αγώνα. Χάρη σε μία επιλογή χαμηλού σχήματος με Vukcevic και Blue Edwards στο “4” και με τα τρίποντα από τους Robinson, Tomic και Vukcevic το ματς γύρισε και ο Ολυμπιακός έφυγε νικητής. Ακόμα όμως μεγαλύτερη ικανοποίηση πρόσφερε το διπλό επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ.
Πριν την αναμέτρηση, τα αγωνιστικά δείγματα έδειχναν τον Παναθηναϊκό τόσο απόλυτο φαβορί που ο συγκεκριμένος αγώνας χαρακτηριζόταν και ως ντέρμπι της ανισότητας υπέρ του Παναθηναϊκού, που έτρεχε ένα 20-0 σε όλες τις διοργανώσεις. Παρά τα δυσοίωνα σημάδια ο Ολυμπιακός έδειξε ένα πραγματικά καλό πρόσωπο, με ένα 15-23 υπέρ του από την αρχή, ακόμα και όταν ο Tarlac χρεώθηκε με τρία φάουλ σε 10 λεπτά, διατήρησε το πάνω χέρι μέχρι το πέρας του πρώτου ημίχρονου, έχοντας να αντιμετωπίσει και τα τρία φάουλ του Robinson στα πρώτα 20 λεπτά. Οι «ερυθρόλευκοι» απάντησαν στην αντεπίθεση του Παναθηναϊκού, που διευκολύνθηκε από το φόρτωμα των φάουλ, αυξάνοντας το +3 του ημιχρόνου σε +12 υπέρ τους.
Αλλά ο Παναθηναϊκός επανέκαμψε για δεύτερη φορά περνώντας και μπροστά, επωφελούμενος από τα τέσσερα φάουλ των Edwards, Παπανικολάου, Robinson και Tarlac. Ο Ολυμπιακός όμως δεν ήταν γραπτό να πτοηθεί από οτιδήποτε. Η ομάδα του Πειραιά με ενέργειες των 2 Αμερικάνων του, Edwards και Robinson, και ψυχραιμία στις βολές, πέτυχε μια νίκη που ολοκληρώθηκε με τον πιο ηδονικό οπαδικό τρόπο, τον ειρωνικό χαιρετισμό του Γιάννη Ιωαννίδη προς τους φίλους του Παναθηναϊκού καθώς κατευθυνόταν στην φυσούνα.
CSKA – Ολυμπιακός 61-62: Τελικός Euroleague (2012)
Μια season για την οποία θα μπορούσε να σκηνοθετηθεί ταινία στο μέλλον. Από την επεισοδιακή – αναγκαστική εκδίωξη Μπουρούση, μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας του με τον μακαρίτη πια Μάκη Ψωμιάδη και την εξωτερίκευση της εκτίμησης του προς τα αφεντικά του στον Ολυμπιακό, μέχρι την απειλή των Αγγελόπουλων να αποχωρήσουν από το τμήμα μπάσκετ. Μία αποχώρηση που απετράπη τελικά και επέφερε την μαζική φυγή παικτών. Η διαμόρφωση του roster γύρω από τον Σπανούλη και το γεγονός ότι στον πάγκο παρέμεινε ο Ivkovic, ανέβαζε σταδιακά τις ανύπαρκτες προσδοκίες. Αρχικά με το να φτάσει η ομάδα στο Top-16, και έπειτα με τις προσθήκες Dorsey και Law να καταφέρνει να μπει στην οκτάδα.
Εκεί όμως που φαινόταν ότι τρυπήθηκε ταβάνι και ότι η Siena θα ήταν ο τερματικός σταθμός στα προημιτελικά, η τρελή πορεία του «ερυθρόλευκου» τρένου συνεχίστηκε, με σπάσιμο της έδρας των Ιταλών και πρόκριση στο Final 4. Μια ακόμη υπέρβαση απέναντι στην Barcelona στον ημιτελικό και το κερασάκι στην τούρτα, ο τελικός με την CSKA και την ανατροπή του -19, που διαμορφώθηκε με 12 αγωνιστικά λεπτά να απομένουν στο χρονόμετρο. Μια νίκη που πολύ λίγοι πίστευαν και που ήρθε με το γνωστό αποτέλεσμα: την assist του Βασίλη Σπανούλη και την trademark κατάληξη των επιθετικών προσπαθειών του Γιώργου Πρίντεζη, το πεταχτάρι. Η συγκεκριμένη αγωνιστική περίοδος ολοκληρώθηκε ιδανικά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 15 ολόκληρα χρόνια.
ΑΕΚ – Ολυμπιακός 74-82: Πρώτος Τελικός Ελληνικού πρωταθλήματος (2001-02)
Ήταν ήδη σπουδαία από μόνη της η πρόκριση επί του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού με μειονέκτημα έδρας, με την μεγαλειώδη απόδοση του Risacher στον πρώτο ημιτελικό στο ΟΑΚΑ, την επιθετική σταθερότητα του Ford, την άμυνα Μπουντούρη στον Bodiroga και τον Tomic, που με την πονηριά του έπαιζε με το μυαλό των παικτών του Παναθηναϊκού. Έγινε ακόμα πιο μεγαλειώδης όταν ο Ολυμπιακός, μετά την μαζική συμπλοκή προς το τέλος του δεύτερου ημιτελικού, είχε μείνει πολύ πιο ελλιπής από τον αιώνιο αντίπαλό του, παρά την αποβολή του Bodiroga από το παιχνίδι. Χωρίς Risacher, Tomic, Ford και Femerling, πήρε την νίκη πρόκριση με πενταδάτους τους Παπαλουκά, Παπανικολάου, De Miguel, Nikagbatse και Forrest, με τους 2 τελευταίους μάλιστα να μην έχουν αγωνιστεί καθόλου, μέχρι εκείνη τη στιγμή, στη σειρά.
Η νίκη όμως φαινόταν πύρρειος, ενόψει του πρώτου τελικού στο ΟΑΚΑ απέναντι στην πλήρη ΑΕΚ, καθώς Tomic, Ford και Risacher ήταν τιμωρημένοι. Παρά τις άσχημες προϋποθέσεις, ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε πάλι ομάδα των υπερβάσεων, Δεν είχε τίποτα να χάσει και κατάφερε να αλώσει και πάλι το ΟΑΚΑ, αυτήν την φορά ως φιλοξενούμενος της ΑΕΚ μετά από διπλή παράταση, παρά το ότι διέθετε λιγότερες λύσεις που θεωρητικά θα του στοίχιζαν σε θέμα κούρασης. Παίζοντας με μια πεντάδα στην δεύτερη παράταση τους Παπαλουκά, Παπανικολάου, De Miguel, Forrest και Femerling, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα την βλέπαμε ποτέ!
Σιένα-Ολυμπιακός 75-82: 1ος προημιτελικός Euroleague (2011-12)
Αν το CSKA – Ολυμπιακός ήταν το ιδανικό τέλος μιας παραμυθένιας χρονιάς, ο πρώτος προημιτελικός με την Siena ήταν το πρώτο πραγματικά παιχνίδι, με το καθοριστικό για την εξέλιξη της σειράς διπλό, που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού άρχιζαν να ψιλοπιστεύουν ότι θα μπορούσε αυτή η ομάδα να πάει για μεγάλα πράγματα. Και γιατί νικήσαν στην έδρα μιας καθιερωμένης δύναμης, από την οποία είχαν αποκλειστεί μόλις την περασμένη χρονιά ενώ είχαν πολύ πιο πλούσιο roster σε σχέση το 2011-12, και επειδή συνέβη με τους Ιταλούς να προηγούνται με 66-58 στην έναρξη της τέταρτης περιόδου, αλλά και γιατί ο Σπανούλης αγωνίστηκε μόνο 23 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα, έχοντας αποβληθεί με 5 φάουλ.
Ένα σπάνιο φαινόμενο στην καριέρα του Λαρισαίου άσσου, και ταυτόχρονα ένα τρανταχτό μήνυμα από τον Ολυμπιακό ότι κατακτά μεγάλες νίκες χωρίς να χρειάζεται υπέρβαση από τον Σπανούλη. Κάτι που απέδειξε και η συνέχεια της συγκεκριμένης σειράς.
CSKA – Ολυμπιακός 68-70: Ημιτελικός Final 4 (2015)
Έχουμε δει αρκετές φορές το έργο, μια ελληνική ομάδα σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο να διαβάζει πολύ καλά αμυντικά την αντίπαλο της, αλλά είτε οι σταρ της να μην ανταποκρίνονται επιθετικά ,είτε απλά να μην έχει την συνολική επιθετική κλάση για να κεφαλαιοποιήσει την αμυντική προσπάθεια. Ο ημιτελικός αυτός έμοιαζε μια παρόμοια ιστορία με την CSKA να ελέγχει το ματς, μέχρι οι παίκτες της να κάνουν 2 ανόητα φάουλ στον Σλούκα που έδωσαν πόντους ανάσες στον Ολυμπιακό. Και ο πολύ κακός, μέχρι εκείνη τη στιγμή, Σπανούλης να κάνει ένα από τα πιο κυριαρχικά «κλεισίματα» παίκτη σε Final 4.
CSKA – Ολυμπιακός 78-82: Ημιτελικός Final 4 (2017)
Η νίκη της CSKA απέναντι στον Ολυμπιακό έμοιαζε αναπόφευκτη. Μια άποψη που είχε εκφραστεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν το 2012,2013 και το 2015, αλλά φαινόταν πως στο Final 4 του 2017, στην Κωνσταντινούπολη, είχε έρθει επιτέλους η ώρα για τους Ρώσους να επιβεβαιώσουν τα προγνωστικά. Όχι μόνο επειδή και σε αυτό το ματς, όπως σε όλα παιχνίδια των Final 4 με εξαίρεση τον ημιτελικό του 2013, φαινόταν να έχουν το πάνω χέρι έναντι της ομάδας του Πειραιά, αλλά και διότι συνέτρεχαν και άλλες προϋποθέσεις υπέρ τους. Ο Ολυμπιακός είχε χάσει στην πορεία της χρονιάς τους Lojeski και Hackett, τον καλύτερο σουτέρ και τον καλύτερο αμυντικό περιφερειακό του δηλαδή, και η μόνη κίνηση που επέλεξε για να διορθώσει αυτά τα 2 μεγάλα κενά ήταν η προσθήκη του ανεπαρκή, για αυτό το επίπεδο, Waters.
Οι «ερυθρόλευκοι» έμοιαζαν ευχαριστημένοι που πέρασαν την Efes, έστω και με τρικ σχημάτων με 3 forwards στην πεντάδα, και έδιναν το παρόν στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Τα τρίποντα όμως των Παπανικολάου, Αγραβάνη και Μάντζαρη αναπλήρωσαν την απουσία Lojeski, ο Σπανούλης στο τέλος έπαιρνε screen από το τεσσάρι και απέφευγε τον Hines, ενώ ο Ιτούδης κράτησε μάλλον περισσότερο από όσο έπρεπε τον Augustine μέσα. Στο τέλος της βραδιάς μια ακόμη «ερυθρόλευκη» εποποιία και ανατροπή με αντίπαλο την CSKA είχε ολοκληρωθεί.
Ολυμπιακός – Real 100-88: Τελικός Euroleague (2013)
Θα μπορούσε να αφιερωθεί ξεχωριστό κείμενο, για όλες τις ανατροπές που είχαν γίνει από την ομάδα του back-to-back, τις season 2011-12 και 2012-13. Η πιο εμφατική όμως ήταν αυτή του αγώνα με την Ρεάλ σε 2 επίπεδα. Και γιατί ο Ολυμπιακός έχανε με 10-27 στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά και γιατί πραγματοποιήθηκε αυτή η αλλαγή σκηνικού, όχι με ηρωική μάχη όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες καταστάσεις αλλά, με εντυπωσιακό μπάσκετ και σκορ 90-61 στα υπόλοιπα 3 δεκάλεπτα. Χωρίς να λησμονούμε βέβαια το μεγάλο ματς του Law, το εντυπωσιακό come back του Σπανούλη στο δεύτερο ημίχρονο ή την «συνεργατική» και μεγαλοπρεπή τάπα των Hines και Παπανικολάου πάνω στον Mirotic. Στιγμές που δεν μπορεί να μας αφαιρέσει κανείς όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τελικοί Ελληνικού Πρωταθλήματος (2015-16)
Αν είχε κάποιος την δυνατότητα να σταματήσει τον χρόνο, σαν το παιδί από το βιντεοκλίπ των Bomfunk mc’s στο τραγούδι “Freestyler” αμέσως μετά το τρίποντο του Διαμαντίδη που έκανε το 66-65 υπέρ του Παναθηναϊκού, φέρνοντας τους «πράσινους» πολύ κοντά στο 2-0 μετά το σπάσιμο του πλεονεκτήματος της έδρας στον πρώτο τελικό και με 9 δευτερόλεπτα να απομένουν ώστε να εκδηλώσει επίθεση ο Ολυμπιακός, θα πόνταρε με συντριπτικές πιθανότητες ότι σε έναν ακόμη αγώνα ο Ολυμπιακός θα αποχωρούσε με σκυμμένο κεφάλι από το ΟΑΚΑ. Αυτό όμως που ακολούθησε, με τον Σπανούλη να παίρνει σε μεγάλο βαθμό τα τρία επόμενα ματς, και τελικά το πρωτάθλημα, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος, και φυσικά θα το θεωρούσε υπερβολικό. Για αυτό εκείνοι οι, βγαλμένοι από μυθιστόρημα, τελικοί βρήκαν την θέση τους σε αυτήν την λίστα.
Τα play-off του Ελληνικού Πρωταθλήματος (1992-93)
Η δεύτερη θέση της προηγούμενης season, μετά από μια σημαντική χρονική περίοδο πέτρινων χρόνων, ήταν ένα τιτάνιο κατόρθωμα μαζί με την κατάκτηση του εισιτηρίου για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, την σημερινή Euroleague. Αλλά η post-season του 1992-93, επιφύλαξε μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη από τα παιδιά του Ιωαννίδη, με παίκτες σε μικρή ηλικία όπως τον Σιγάλα, και τους ελληνοποιημένους Tomic και Tarlac. H ομάδα, στηριζόμενη κυρίως στους 2 ξένους Paspalj και Berry, απέκλεισε δύσκολα τον ισχυρό Άρη των Tarpley και Γιαννάκη, ανέτρεψε 2 φορές το πλεονέκτημα έδρας του καλύτερου ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε ποτέ, αλλά και του επίσης πανίσχυρου Παναθηναϊκού των Komazec, Vrankovic και Γκάλη, κατακτώντας τελικά το πρωτάθλημα.
Ολυμπιακός-ΑΕΚ 77-65: Δεύτερος Ημιτελικός Ελληνικού πρωταθλήματος (2002-03)
Το χρονόμετρο και διάφορα περίεργα συμβάντα ίσως στέρησαν από τον Ολυμπιακό ένα διπλό στα Λιόσια, που θα τον έστελνε στον τελικό, με την επανάληψη του πρώτου ματς να μην μπορεί να επιδιορθώσει το σφάλμα εκείνης της στιγμής. Αυτά όμως δεν μας εμπόδισαν να ζήσουμε ένα παιχνίδι, το οποίο διεκδικεί τον τίτλο του πιο ηρωικού στην ιστορία της καλαθοσφαιρικής ιστορίας του Ολυμπιακού, στο οποίο πήρε μια δίκαια και άνετη νίκη απέναντι στην πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς, με 77-65. Με τον Evans να μην επρόκειτο να επιστρέψει, τον Demarco Johnson τραυματία κατά την διάρκεια του πρώτου ημιτελικού, να μην είναι διαθέσιμος στον δεύτερο, και τους Μπουντούρη και Markovic να μένουν τελικά ως απλοί θεατές στον πάγκο για το ματς στον Κορυδαλλό.
O Σούμποτιτς υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει για μια ακόμη φορά, στην συγκεκριμένη season, την εφευρετικότητα του δίνοντας εμπιστοσύνη μαζί με χρονικό μερίδιο 28 λεπτών και 9 δευτερολέπτων στον, πραγματικά καλό εκείνη την ημέρα, Μαντζάνα και επιστρατεύοντας τον, γενικότερα διακοσμητικό, Djikanovic. Το πιο χαρακτηριστικό για το μέγεθος του κατορθώματος που συντελέστηκε από την ομάδα του Ολυμπιακού εκείνη την ημέρα ήταν πως ο Πρίντεζης έπαιξε 19 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα. Ένας Πρίντεζης που ο συνολικός του χρόνος συμμετοχής στην Euroleague από το 2002-2003 έως το 2004-05 ήταν λιγότερο από 15 λεπτά, αθροιστικά σε όλα τα ματς.
Είναι όμως εφικτό να βγει κάποιο συμπέρασμα, μέσα από όλες τις παραπάνω στιγμές, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε κάποια αντιστοιχία με σήμερα;
Δεδομένου ότι το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει πεδίο εκμάθησης για το μέλλον, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην γενικότερη ζωή ενός κοινωνικού συνόλου, η απάντηση είναι ναι. Μένοντας σε καθαρά μπασκετική θεματολογία, μερικά από τα συμπεράσματα που μπορεί να αποκομίσει κάποιος βασιζόμενος στα παραπάνω, είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις αρκεί μια αλλαγή προπονητή ώστε ακόμα και ομάδες που διατήρησαν ατόφιο το μεγαλύτερο μέρος του πετυχημένου σταθερού κορμού, και αναδείχθηκαν στο τέλος πρωταθλήτριες Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο (Ολυμπιακός 1997 και 2013), να δυσκολεύονται να βρουν για κάποιο χρονικό διάστημα την αγωνιστική ταυτότητά τους.
Τα παραδείγματα των season 2002-03, 2005-06 και 2011-12, δείχνουν πόσο ριζικά μπορεί να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα μιας ομάδας μέσα σε μερικούς μήνες, κάτι που ελπίζουμε να ισχύσει και για τον φετινό Ολυμπιακό.
Οφείλουμε πάντως, πριν ολοκληρώσουμε το κείμενο, να επισημάνουμε πως στην παραπάνω λίστα των 22, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν και άλλες ολυμπιακές στιγμές όπως π.χ. οι τελικοί του 1995, με τον Ολυμπιακό να παίζει ουσιαστικά άνευ δεύτερου ξένου (Volkov), πράγμα σημαντικό για την εποχή που επιτρεπόντουσαν 2 ξένοι, ή το διπλό του Ολυμπιακού στον Άρη την περίοδο 1981-82 ,που εκ των υστέρων γιγαντώθηκε ακόμη περισσότερο, καθώς ήταν η τελευταία νίκη ελληνικής ομάδας, εκτός ΠΑΟΚ, στην έδρα των «κιτρινόμαυρων», μέχρι την επόμενη που ήρθε 11 χρόνια και 127 αγώνες μετά!
Αυτό όμως που πρέπει να θυμούνται όλοι, είναι ότι αν και δεν είχαν όλες οι αθλητικές μάχες happy end, στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου είναι προτιμότερο να τις δώσει κανείς παρά να παραδοθεί άνευ όρων!
