Συνηθίζω να τοποθετώ τα κείμενά μου χρονικά, επισημαίνοντας την στιγμή και την αντίστοιχη σημασία της στις πρώτες μου προτάσεις. Δε θα παρεκκλίνω από αυτό ούτε τώρα. Γράφω, λοιπόν, μετά την αναμέτρηση του Ολυμπιακού στο Palau Blaugrana, κόντρα στην Barcelona του Mirotic, του Abrines και του Davies, μιας ομάδας με roster που τρομάζει, υπό τις οδηγίες του, κατ’ εμέ, σπουδαίου προπονητή, Sarunas Jasikevicius.
Όχι, όχι. Θα τοποθετηθώ καλύτερα. Γράφω μετά την σπουδαία και ‘’πειραιώτικη’’ νίκη του Ολυμπιακού του Σλούκα, του Martin και του Παπανικολάου, υπό τις οδηγίες του σπουδαίου Γιώργου Μπαρτζώκα. Και όχι κατ’ εμέ. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ‘’πότισε’’ την ομάδα θάρρος και θράσος. Θάρρος από αυτό που σε ενδυναμώνει πρώτα εσωτερικά, που θωρακίζει την αντίληψη για το απεριόριστο των δυνατοτήτων σου και σε οδηγεί στην διεκδίκηση της υπέρβασης. Θράσος από αυτό που σε πείθει πως στο παρκέ η αναμέτρηση ξεκινά από το 0-0, που σε ωθεί να κοιτάξεις στα μάτια ομάδες ιστορικές, ομάδες ποιοτικές, θεριά ανήμερα. Αυτό το θεριό σε στρέφει να κοιτάξεις ο coach B. Με επιμονή, μα όχι πρόωρα. Με τσαγανό, μα όχι με τη βία.
Ο Μπαρτζώκας έχει αμπαλάρει τους παίκτες του με μια γνώριμη μαχητικότητα, επιστρέφοντας στην ομάδα την κουλτούρα που είχε χάσει. Τους θύμισε αυτό που εύστοχα είχε λεχθεί στο διαφημιστικό σποτάκι, το βάρος της φανέλας που φοράνε.
Αυτό δε σημαίνει πάντοτε απόδοση. Όμως σημαίνει μεγιστοποίηση της προσπάθειας, σταθερή πορεία προς την βελτίωση. Και αυτό ναι, σημαίνει γίνομαι καλύτερος. Από μένα, όχι από τους άλλους.
Οφείλω να εξομολογηθώ πως, δεν πόνταρα σε σημείο στο ματς κόντρα στους Καταλανούς. Φοβήθηκα. Αποφάσισα να ποντάρω στους πόντους του Γιώργου Πρίντεζη. Και ήταν ο πιο ωραίος κουβάς της στοιχηματικής μου “καριέρας”, το ομολογώ. Πόνταρα στο σπουδαίο μας τεσσάρι, γιατί ακριβώς φοβήθηκα. Αγκιστρώθηκα ασυνείδητα στις, μεγάλης εμβέλειας, δυνατότητές του, για την -αρκετά πιθανή- περίπτωση, όπου στην αναμέτρηση θα είχε επιβληθεί καταλανικός ρυθμός. Επομένως, ως είθισται, ο ‘’Πρι’’, αγκαζέ με τον ‘’Σπαν’’, ίσως μας έβγαζαν από την δύσκολη θέση, μας ξελάσπωναν. Και εκεί ήρθε η απροσδόκητη εξέλιξη: δεν απαιτήθηκε η συμβολή τους. Ο τεχνικός των ερυθρολεύκων δεν χρειάστηκε να βασιστεί στις δυνάμεις των δύο πυλώνων του Ολυμπιακού, γιατί δειλά – δειλά εκπαιδεύει την ομάδα να απογαλακτιστεί. Χωρίς, ούτε να προσπαθώ ούτε και να μπορέσω ποτέ και να ήθελα, να καταφέρω να υποτιμήσω την αξία της αρωγής τους, κάποτε θα πρέπει να κοιτάξουμε και προς αυτήν την κατεύθυνση. Πριν το κάνουμε εμείς, το έχει κάνει ο κόουτς.
 |
 |
Η ομάδα ποτέ δεν αποτελείται μόνο από αθλητές που κυνηγάνε την ‘’πορτοκαλί θεά’’ στα παρκέ. Η κάθε ομάδα κουβαλάει μια ιστορία, μια φιλοσοφία. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης σφυρηλάτησαν την κουλτούρα του Ολυμπιακού, με κύρια συστατικά την αφοσίωση, την δουλειά, το πείσμα. Όμως, μέσα στην μέθη των ταλέντων και των ικανοτήτων τους, όλοι εμείς στις κερκίδες, και ενίοτε και οι τεχνικοί που βρέθηκαν στον πάγκο, ξέχασαν πως ευθύνη και χρέος είναι η προάσπιση του ‘’ολυμπιακού’’ πνεύματος, και αυτό ποτέ δεν γράφει ονόματα. Σε αυτή την κατεύθυνση, ίσως πιο περιεκτικά και σαφώς πιο οπτικά, ‘’μίλησε’’ σήμερα ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Στο παρκέ, εκεί που γράφονται ιστορίες. Η σημερινή νίκη δεν αξίζει να ‘’λερωθεί’’ από διαιτητικά λάθη και κακές αποφάσεις. Ας πάρει το χρώμα μιας νίκης, ίσως μια από τις πολλές ‘’μάγκικες’’ που έχουμε πανηγυρίσει, όμως με βεβαιότητα πιο ανεξάρτητης, πιο φρέσκιας, πιο υγιούς.
Σ’ ευχαριστούμε κύριε Μπαρτζώκα που δεν φοβόμαστε -τόσο πολύ- τη νέα εποχή!
