Πολλές φορές μετά από ήττες απογοητευόμαστε και μετά από νίκες υπερενθουσιαζόμαστε. Για μένα όμως, πέραν των συναισθημάτων που μας δημιουργούνται, πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί ο αθλητισμός, και δη το μπάσκετ. Χάνει η ομάδα, όλοι είναι χάλια. Κερδίζει η ομάδα, πάμε final four. Έχουμε σκεφτεί όμως σαν οπαδοί πόσο ωραία είναι η διαδικασία εξέλιξης; Πόσο δύσκολο είναι να βρει χημεία η ομάδα; Πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις αποφάσεις μέσα σε 20 δευτερόλεπτα που διαθέτεις για τα time out; Μετά από ήττες ακούμε γιατί δεν έκανε αυτό ο προπονητής, γιατί δεν έκανε αυτό ο παίκτης… Με έχει κουράσει όλο αυτό όπως φαντάζομαι αρκετούς από εσάς. Δεν παίζουμε μόνοι μας μπάσκετ, έχουμε αντιπάλους που είναι επαγγελματίες και αυτοί καταστρώνουν ένα πλάνο αντιμετώπισης.
Πάμε όμως να σχολιάσουμε τις κακές αντιδράσεις του κόσμου. Πολλές φορές συμβαίνει επειδή δεν έχουμε αθλητική παιδεία αλλά επίσης θεωρούμε πως τα ξέρουμε όλα. Να σας ενημερώσω πως αν ποτέ μιλήσετε με έναν επαγγελματία προπονητή για μπάσκετ θα νομίζετε μιλάτε με “επιστήμονα” και θα φύγετε με σκυμμένο το κεφάλι. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο τα 40 αγωνιστικά λεπτά αλλά μια ολόκληρη διαδικασία δουλειάς-εξέλιξης-αποτελέσματος. Εμείς βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα.
Ο Ολυμπιακός είναι μια καινούργια ομάδα με 6, από τους 14 παίκτες, να είναι καινούριοι, συν τους McKissic– Χαραλαμπόπουλο– Ellis από το τέλος της περσινής περιόδου. Τι είναι το πιο σημαντικό σε μια ομάδα; Πρώτα ο προπονητής και η ηρεμία της διοίκησης. Τα έχει αυτά ο Ολυμπιακός; Ναι, τώρα τα έχει. Μετά είναι οι αυτοματισμοί, η χημεία, το κλίμα. Όλα συνδυάζονται, όλα χτίζονται, όλα συνδέονται μεταξύ τους και εύκολα (ή δύσκολα) διαλύονται. Αν ένα πράγμα από την αλυσίδα διαλυθεί, πάνε στράφι όλα. Ένας προπονητής έχει να κάνει με 14 ανθρώπους που θέλουν να παίζουν. Για αυτό είναι σημαντικοί οι ρόλοι τους, ώστε να ξέρει ο παίκτης για ποια στοιχεία κρίνεται. Δεν θα ζητήσει ο κύριος Μπαρτζωκας να βάλει 20π. ο Λαρεντζακης, ούτε θα ζητήσει από Σλούκα να πάρει 10 rebounds. Το μπάσκετ, όσο απλό σκεφτόμαστε πως είναι εμείς σαν οπαδοί, τόσο περίπλοκο είναι για τους επαγγελματίες. Όλοι μας έχουμε άσχημες στιγμές στη δουλειά, έτσι και οι προπονητές. Αυτή την έντονη κριτική δεν την καταλαβαίνω. Τονίζω ξανά, πόσο πίσω είμαστε σε αθλητική παιδεία. Τι σημαίνει αθλητική παιδεία όμως; Ως τι κρίνουμε τόσο αυστηρά στις ήττες; Απαντήστε μόνοι σας αυτά τα ερωτήματα.
Κριτήριο 1: Εξέλιξη
Το πρώτο και το πιο σημαντικό που θέλω να βλέπω είναι η εξέλιξη του αγωνιστικού. Προσέξτε, όχι ατομικά, αλλά του συνόλου. Ποιες ομάδες έχουν εξέλιξη του συνόλου; Αυτές που έχουν ομοιογένεια, αυτές δηλαδή που είναι για χρόνια η ίδια ομάδα με λίγες προσθήκες. Άρα το αντίθετο από τον Ολυμπιακό. Φέτος χτίζουμε, αυτό σημαίνει ήττες, καλύτερο είναι όμως να κρίνουμε αν υπάρχει εξέλιξη μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία. Έχουμε μήνα Οκτώβριο και από το πρώτο παιχνίδι μέχρι το τελευταίο υπάρχει μια εξέλιξη. Θεωρώ δεν μπορούμε να κρίνουμε τι έκανε και τι δεν έκανε ένας προπονητής. Μπορούμε όμως να αναλύουμε τι είδαμε χωρίς να κρίνουμε τόσο αυστηρά, γιατί ένας προπονητής έχει σκεφτεί 100 πράγματα παραπάνω για μια κατάσταση ενώ εμείς βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα αυτής. Δεν το βλέπετε λάθος αυτό; Να κρίνουμε δηλαδή μόνο το αποτέλεσμα ενώ δεν έχουμε δει την διαδικασία ή καλύτερα δεν την έχουμε καταλάβει. Αυτό είναι το κυριότερο που πρέπει να καταλάβουμε.
Κριτήριο 2: Προπονητής
Ο coach του Ολυμπιακού ψάχνεται και είναι απολύτως φυσιολογικό, διότι θέλει να βρει τους παίκτες που να ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά και ισορροπία του Roster. Το καλοκαίρι κάνει κάποιες επιλογές και έχει σκεφτεί αρκετά σχήματα. Όμως άλλο να τα σκέφτεσαι άλλο να τα βλέπεις μέσα από τους αγώνες και τις προπονήσεις. Είναι 5η αγωνιστική και οι οπαδοί κάνουμε σαν να έχουνε προηγηθεί 25 αγώνες και βλέπουμε 0 εξέλιξη. Ξανά τονίζω με μια ήττα καταστροφή, με μια νίκη η καλύτερη ομάδα. Δεν είναι αυτό το μπάσκετ, δεν είναι αυτός ο αθλητισμός. Ολυμπιακός είμαστε, θέλουμε νίκες, το καταλαβαίνω, όμως ας αφήσουμε την κριτική γιατί, συγγνώμη κύριοι, αλλά είμαστε αμπασκετοι. Δεν ξέρουμε και ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τι βλέπουμε. Όμως δεν ψάχνεται μόνο ο προπονητής αλλά και οι παίκτες. Ο προπονητής θέτει τις βάσεις, όμως ο παίκτης μέσα στο γήπεδο δείχνει τι μπορεί να κάνει στον αγώνα. Ο αθλητής για να μπορέσει να δώσει το 100% δεν παίζει ρόλο μόνο η φόρμα, ο ρυθμός και η ψυχολογία. Αλλά μετράει το κλίμα στην ομάδα, η ομοιογένεια!!! Όταν μπορέσεις να καταλάβεις για παράδειγμα την κίνηση που θα κάνει ένας συμπαίκτης σου όταν κάνεις drive, τότε θα έχεις την δυνατότητα να το σκεφτείς πριν κάνεις το lay up. Ναι, είναι κάτι απλό, όμως μέσα από μια σειρά διαδικασιών θα γίνει πράξη. Σας ακούγονται απλά πράγματα, όμως σε μια ομάδα είναι πολύ σημαντικό να γίνονται αυτοματοποιημένες κινήσεις. Ως τώρα ο Ολυμπιακός έχει παίξει 4 φιλικά και 5 επίσημα παιχνίδια οπότε, αν περιμένουμε από τώρα αποτελέσματα, γυρνάμε στην αρχική πρόταση μου. Έχουμε αθλητική παιδεία; Γνωρίζουμε πως λειτουργεί μια ομάδα; Σαφέστατα όχι! Αυτό θεωρώ είναι και το πιο σημαντικό πρόβλημα του Έλληνα οπαδού στο μπάσκετ. Προσέξτε, δεν λέω πως στην ήττα είναι όλα καλά, αλλά είναι αναγκαίο να καταλαβαίνουμε τι πρέπει να κρίνουμε. Δεν θα κρίνουμε αν έπαιξε ο ένας 15 λεπτά και ο άλλος 25. Αυτό θα το κρίνει ο προπονητής, γιατί έπαιξε τόσο ένας παίκτης και με ποια κριτήρια έπαιξε αυτός τόσα λεπτά. Εμείς θα προσπαθούμε να αναλύουμε γιατί το έκανε με τα λίγα πράγματα που είδαμε σε 40 λεπτά. Ο προπονητής τους βλέπει για 4 ώρες την μέρα. Ασχολείται με την εξέλιξη αυτή για ώρες ολόκληρες, ενώ εμείς βλέπουμε μόνο 40 λεπτά αυτής. Δεν ξέρουμε τις οδηγίες και κατά πόσο τις υλοποιούν οι παίκτες.
Ο λόγος ο οποίος αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο είναι όσα διαβάζω μετά από ήττες, αλλά και νίκες. Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε την διαδικασία και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Η φετινή Euroleague με την πανδημία που ζούμε αλλά και τον μεγάλο ανταγωνισμό που βλέπουμε (η Real Madrid έχει μία νίκη σε 5 αγώνες) θα μας χαρίσει ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις από τα προηγούμενα χρόνια και σερί ήττες. Οπότε μετά από τόσα χρόνια που βλέπουμε μπάσκετ πρέπει να ωριμάσουμε και να μην κρίνουμε τόσο αυστηρά. Στο προηγούμενο aperitif του Red Point Guard –μετά τις δύο σερί νίκες- είχα τονίσει πως δεν γίναμε ξαφνικά ομαδάρα. Έτσι και τώρα θα πω, ότι δεν γίναμε κακή ομάδα. Η ομάδα δουλεύει, έχει ηρεμία από την διοίκηση και το μόνο που μένει είναι να γίνεται καλύτερη. Αυτό θέλει χρόνο. Μέσα σε μία σεζόν, για μία καινούργια ομάδα που ψάχνεται θα υπάρξουν μεγάλες διακυμάνσεις απόδοσης.
Εν κατακλείδι, εν έτει 2020, ακόμα δεν έχουμε καταλάβει το μπάσκετ. Πως λειτουργεί μία ομάδα, πως εξελίσσεται μία ομάδα. Όλα είναι μαύρα ή άσπρα. Δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε αλλά κρίνουμε μόνο το αποτέλεσμα. Με συγχωρείτε αλλά για μένα το πιο σημαντικό είναι η διαδικασία, γιατί όταν γίνεται σωστά αυτή, τότε το αποτέλεσμα θα φανεί σε 1-2 χρόνια. Τόσο θέλει ένας προπονητής και μία ομάδα για να μονταριστεί και να γίνει ομάδα. Δεν είναι όλες οι ομάδες όπως ο Ολυμπιακός του 2012. Δεν είναι αυτός το παράδειγμα αλλά η εξαίρεση. Το παράδειγμα είναι η Real Madrid.. Για χρόνια ο ίδιος προπονητής και λίγες προσθαφαιρέσεις.
Τέλος κρατήστε αυτό. Φέτος θα δούμε ωραίο μπάσκετ, ομάδα να παλεύει και στο τέλος να πετυχαίνει. Εμπιστευόμαστε τον coach και την ομάδα.
ΥΓ 1: Κακή εμφάνιση ο αρχηγός, δεν κάνει πια. Έχετε καταλάβει για ποιον αθλητή μιλάμε παιδιά; Αυτόν που μας έβγαλε στην επιφάνεια και χωρίς αυτόν θα ήμασταν (ΝΑΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ) όπως ο Άρης.
ΥΓ 2: Όσον αφορά τον Κώστα Σλούκα, πρέπει να κάνουμε υπομονή ώστε να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό. Αυτό θα γίνει (ελπίζω) σύντομα, απλά είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Για 5 χρόνια αγωνίστηκε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, όσα χρόνια και να ήταν στην ομάδα μας, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουμε δει πως κοιτάει αρκετά την πάσα και όχι το καλάθι. Θέλει να βάλει τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι αλλά για αρκετά λεπτά είναι αυτός εκτός παιχνιδιού. Η κίνηση και το transition θα βοηθήσει. Ο Σλούκας είναι ηγετική φυσιογνωμία και δεν θα αφήσει ο οργανισμός να γίνει “επιστροφή Παπαλουκά” σε επανάληψη. Κώστα Σλούκα είμαστε σίγουροι πως θα ανέβεις στο επόμενο διάστημα.
